Hopelijk is dit het idee
Ja ja hier zit je dan plat op de grond, links naast me staat een eindje verderop een box gevuld met speelgoed, schuin tegenover me staat onder de trap een grote rieten mand gevuld met speelgoed, in de keuken een kinderstoel.
Als ik naar boven loop staat daar een kant en klaar kinderkamertje, commode gevuld met kleertjes, beertjes in het bedje...
En hier zit een moeder, een moeder die in Juni haar kindje verloor aan een "verlate"wiegedood, totaal onverwacht.
En nu maanden later gaat het kriebelen....
Overal kom je zwangere vrouwen tegen, lopen moeders over straat met hun kroost, overal reclame's over zwitzall, pampers, en opvoeden...
Maar is dit de tijd...
Is het verstandig...
Kun je het wel zomaar doen...
Ga je het niet zien als een vervanging...
Word het niet eng...
Ik moet er toch niet aan denken dat dit mij nog een keer gaat overkomen.
Je staat voor een dilemma, een kruispunt, maar welke afslag in nu wijsheid...
Op dit moment is het nog niet verstandig dat zegt mijn hart
Maar mijn gevoel nou die zegt wat anders....
Ik hoop van harte dat jullie nog een hele mooie kinderschare erbij krijgen. Ja erbij ja, want Thijs is en blijft voor altijd bij jullie.
(vind het stiekum wel heel erg leuk dat je erover nadenkt)
Je zult altijd twijfels blijven hebben, terug denken,angst hebben,schuldig voelen enz, hoelang je ook de tijd ertussen laat.
Em misschien helpt een nieuwe zwangerschap op den duur wel om het verdiriet een ander plaatsje te geven, voel je daar dan ook niet schuldig over.
Sterkte
Succes met jullie overwegingen
nou ja, gewoon even doorrammelen, wat dutchie zegt, geen haast. ik vind het ook heel leuk dat je er over nadenkt, want bij jou hoort wel een kindje denk ik.
Toen het volgende kindje geboren was, was ze wel heel erg bang dat het ook bij dit kindje mis zou gaan. Mijn broertje was overleden aan wiegedood en mijn volgende broertje lag daarom (als hij in zijn bedje lag) aan een monitor die de hartslag en ademhaling controleerde en een alarm gaf als de hartslag of ademhaling stopte. Dat alarm ging wel eens af als de draadjes per ongeluk losgingen en mijn moeder schrok zich dan altijd helemaal kapot... Gelukkig bleek er nooit iets aan de hand te zijn. Mijn moeder was zelfs blij dat die monitor na een jaar weg mocht want mijn broertje had op een gegeven moment heel goed door dat mama kwam als hij aan de draadjes trok
Ik kan je niet adviseren over de tijd dat het 'weer kan'. Ik denk dat je het pas moet doen als jullie er allebei weer aan toe zijn... Al is het maar de vraag wanneer dat zo is natuurlijk.
Heel veel sterkte met jullie beslissing!
Een "nieuw" kindje kun je als je er snel mee begint als vervanging zien, maar is dat dan niet
hetzelfde geval als je er na lange tijd mee begint.
Ik denk dat het beter is er snel weer mee te beginnen.
Maar dat is mijn mening..voor mezelf..
Elk kindje heeft z'n eigen karakter en eigenaardigheden. Er zullen bij een tweede kindje zeker momenten van herkenning komen, maar er zullen genoeg dingen nieuw of anders zijn. Zo'n kleintje zorgt er zelf ongemerkt voor dat hij niet als vervanging gezien wordt.
Je hoeft niet te wachten tot je de dood van Thijs verwerkt hebt voor je aan een nieuw kindje toe bent, als het maar een eigen plaats heeft. Als jullie samen denken aan gezinsuitbreiding, neem de tijd en ga ervoor.
Enne... het kleintje dat jullie als ouders krijgt, mag in z'n knuistjes knijpen.
Heb je dus het idee dat je het een eigen plek hebt gegeven, dan kan je een volgende stap maken. Dat is mijn persoonlijke mening.
Bar, als jullie voor een kindje gaan, dan gaan jullie voor een broertje of zusje van Thijs. Dat weet ik zeker, gewoon mijn gevoel naar aanleiding van onze gesprekken. Wat wel belangrijk is, is dat jullie er allebei aan willen... Samen verder! Maar ik vertrouw erop dat jullie daar samen uit gaan komen
Gewoon een broertje of zusje. Zoals jullie dat mss toch wel van plan waren ooit.
Maar ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om een tijd te bepalen. Thijs en alles wat er gebeurd is neemt nog zo'n grote plek in in je hart en in je hoofd dat je je mss wel af vraagt of er plek is voor nog een kindje.
Ik denk dat het groeit. Er komt vanzelf een keer dat je denkt 'ja, nu wel!' En uiteaard doe je dat als het goed is samen met Marco.
Je bent een moedig mens.
En de valkuilen geef je zelf al aan. Je bent dus al een eind op die weg....
Je maakt de grootste compliment naar Thijs toe...
Je zou hem een grote trotse broer maken.
Verder denk ik eigenlijk wat het merendeel hier ook denkt. Dat je een eventueel kindje 'gewoon' moet zien als een broertje of zusje voor Thijs. En niet als vervanging of 'omdat we al die spullen toch al hebben'. Ik denk dat jij dat ook heel goed zou doen, het op die manier zou zien.
Ik zou als ik jou was op dit moment even flink genieten van het feit dat je weer rammelt, want daar moet je trots op zijn op dat gevoel. Dat betekent dat je uit het stadium van het allergrootste verdriet aan het klauteren bent. Dat je dat verdriet op een heel goede manier een plaats aan het geven bent.
Goed van je!
Na een aantal maanden groeide het verlangen echter enorm, na dit immense verdriet wilde ik toch graag nog een kindje.
Nooit vervanging o.i.d. in mijn hoofd gehad. Mijn man toen (nu mijn ex) vond het doodeng, maar door mijn enorm verlangen ging ie accoord. Lang tijd om na te denken hadden we niet, ik ben nu eenmaal meteen zwanger.....
Het voelde meteen goed, was ontzettend blij... aan het eind van de zwangerschap was ik toch erg bezorgd en in overleg, door mijn voorgeschiedenis geen enkel punt werd ik de laatste paar weken opgenomen en in de gaten gehouden.
Frank is het beste wat me kon overkomen na dit enorme verdriet. Hij (en zijn oudere broer) hebben altijd geweten dat ze ook nog een zusje hebben (gehad).
Qua verstand, ik geloof dat je altijd op je gevoel af moet gaan, Bar, zeker met ingrijpende beslissingen in je leven
Tot zover, ik moet ff verder werken
Ik denk niet dat "te snel" aan de orde is, je groeit er vanzelf naar toe. Wel denk ik inderdaad dat het belangrijk is dat je er samen over blijft praten.
Voor ons is het helaas geen optie meer. En adoptie is iets dat Jeroen niet wil. Wel denken we dat we ons binnenkort eens gaan oriënteren over de verschillende mogelijkheden van pleegouderschap. Maar heel kalmpies aan, eerst maar eens kijken wat dat allemaal inhoudt.
Het is allemaal goed gegaan, maar ik wil het risico niet nog eens lopen.
Hopelijk kunnen jullie als pleegouders nog een heleboel van jullie liefde en ouderschap geven.
niet dat het minder erg is als het geaan "cadeautje" was enzow, maar... nou ja hoop dat er gesnapt wordt wat ik bedoel...
[ Bericht 51% gewijzigd door phluphy op 19-01-2007 13:22:38 ]
pleegouderschap is dus de optie voor jullie, nou das ook een prima optie idd. succes met de verdieping daarin en ook voor jou... kalm aan... maar dat weten jullie zelf wel.
Allereerst zie ik een 2de niets als een vervanging voor Thijs
Thijs word zoiezo grote broer, en zal daarin ook een "grote"rol in spelen (ja in gedachten ben ik al zo ver)
zie ook niet op tegen een zwangerschap, want heb heel mooie herrineringen aan de zwangerschap, tegen het baby zijn zie ik ook niet op.
Kijk meer naar de toekomst, 21 maandjes en dan....
Maar goed dit is niet bedoeld alleen op mij gericht
Ik ben gewoon benieuwd naar reacties van anderen.
@ Pluphy
dat lijkt me ook best moeilijk, maar ook ik weet zeker dat jullie er samen uitkomenje hebt mail op je carpje-mailadres!
LWIk miste het zorgen voor, armpjes om me heen, onvoorwaardelijke liefde voelen en krijgen.
Gewoon het "actief" moeder zijn miste ik.
(miste Max natuurlijk ook enorm maar had niet de wens hem te vervangen voor een zogenaamde nieuwe max)
( juni 97 stierf Max en ergens half December van datzelfde jaar stopte ik, met ook accoord van mn man
, met de pil. )Ik ben niet zo heel snel zwanger te krijgen en ik gaf het over aan het lot zeg maar.
Ergens begin 98, februari/maart geloof ik, bleek ik zomaar zonder hormonen rommeltjes zwanger geworden te zijn, maar dat eindigde na 5 dagen "het weten" al in een miskraam.
Uiteindelijk ben ik toch met hormonen rommeltjes zwanger geraakt ergens in maart 2000 en heb nu een leuk dochtertje van net zes.
De eerste maand heb ik echt èlke dag gehuild van angst en geluk. Bang haar te verliezen ben ik trouwens nog....maar dat hoort er bij he?
Het perfecte tijstip om te gaan werken aan een broertje of zusje is er denk ik niet.
Als je er samen achter staat is bij mijn weten de tijd er gewoon rijp voor, het "lot" doet de rest.
Moeilijk zal het denk ik sowieso wel zijn en wat dat betreft maakt het denk ik niet uit of je dat 3 maanden of 3 jaar na het overlijden van je kindje zal doen.
En dat je liefde en zorg te over hebt daar twijfel ik niet aan. Een 2e kindje zou niks tekort komen, misschien zelfs extra krijgen. En natuurlijk een lief broertje waar veel over gepraat zal worden. Zij heeft die keuze vrij snel al gemaakt, heel bewust. En wat haar betreft mag iedereen zeggen wat ze willen, je weet zelf het beste of het weer "mag" of "kan".
Wij hebben zelf deze ervaringen niet, maar een broer van mij is het twee keer overkomen. Ze durfden een derde keer niet zomaar aan, bang voor een nieuw groot verdriet.
Toch werden ze plots, zonder plannen zwanger. Het voelde
toen goed aan en ze hebben nu een prachtige zoon van inmiddels 5 jaar oud en een dochter van 2.
Gewoon je gevoel vertrouwen. Alles komt wanneer iedereen klaar is. Ook bij jullie. Jullie zijn volgens mij een heel eind op weg, want je ziet een nieuw kindje niet als een vervanging, maar als een broertje/zusje voor Thijs.
quote:Wat BE zegt dusOp donderdag 18 januari 2007 14:24 schreef Brighteyes het volgende:
-knip-
Bar, ook ik heb alles vanaf vorig jaar gevolgd en ik durf me niet echt te laten zien in het Engeltjes topic, maar nu hier wil ik je toch even zeggen dat er hier veel aan jullie wordt gedacht en dat ik je 'rammelen' in ieder geval als een teken zie dat je echt op de goede weg zit.. ik hoop dan ook dat je er samen met Mar over kunt praten en als de tijd rijp is Thijs straks inderdaad een broertje of zusje krijgt
Om even in stereotypes te vervallen, als man was ik tot twee jaar geleden niet echt geintresseert in babbietjes, ze waren wel leuk en lief hoor, maar meer ook niet. Tot twee jaar geleden dus.
Ik weet niet wat er verandert is maar het was eerst de manier waarop peuters kleuters ed op mij reageerden, en moeders die daar commentaar op hadden, en daarna reliseerde ik mijn andere houding tov van babies.
Als die kriebel er niet is ben je er niet klaar voor.
En hoewel het een onsmakelijke vergelijking is, maar je haalde zelf vervanging aan, en ik heb geen ander vergelijk (godzijdank) dan een huisdier: Als je je hond of kat verliest, en iemand komt aan met een pup of kitten is dat beest best lief maar het kriebelt niet zoals het deed als toen je voor het eerst je oude huisdier uitzocht. Natuurlijk zal je op den duur best net zoveel van dat beest gaan houden, maar het kriebelde in het begin niet.
Dus nogmaals als het kriebelt ...is het goed
En het spijt me verschrikkelijk je verhaal rte horen, gocondoleert.... wat een kut-woord daar het niet genoeg zegt
quote:Heel erg begrijpelijk..al is het statistisch gezien natuurlijk heel erg onwaarschijnlijk dat zoiets vreselijks je nóg eens zou overkomen..maak dat je gevoel maar eens wijs.Op woensdag 24 januari 2007 18:01 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Bij mij begint het ook heel erg te kriebelen. Ik zou graag weer een kindje willen maar ik heb niet eens een stabiele relatie waarin dit mogelijk is en volgens mij zou ik panisch tot het hysterische af zijn wat betreft mijn kind en verkeer.
Ik zou het hierom ook niet laten om weer een kindje te krijgen. Ik ben wel bang dat ik dat kindje teveel druk op zou leggen, zou belasten door mijn eigen angst. Wat inderdaad als je kindje de leeftijd van de vorige gaat naderen en overstijgt? Wordt de angst dan minder of juist groter?
En ondanks dat alles wil ik zo graag.
Als ik al zie dat bv een Lois wat vaker gaat kijken bij haar meiden als ze ziek worden ivm het plotselinge overlijden van Thijs...
Hoe moet het dan voor mij al zijn...
[ Bericht 98% gewijzigd door Vivi op 25-01-2007 00:36:36 ]
Die twee zoontjes die hij niet ziet, die zijn van voor die vroeggeboorte? Anders kon je naar de hechting met hen kijken.
Ik heb niet echt advies voor je helaas. Ik hoop alleen voor jou, voor hem en jullie zoontje dat hij er open en vol en zonder angst in gaat.
Ik zou persoonlijk wel proberen om het er over te hebben vooral omdat misschien juist de bevalling voor hem een stressvol gedeelte is. Maar dat kan jij het beste aanvoelen of hij daar open voor staat en ik moet helemaal mijn mond houden want ik praat er zelf ook niet makkelijk over en ga heen en weer zitten wiebelen als iemand er over begint op een moment dat ik dat niet wil.
Het was bedoeld om mijn reactie niet zo zwaar beladen te maken.
Je vriend kan in jouw posts nogal, hoe zal ik het zeggen, ongevoelig overkomen. Uiteraard ligt dat geheel aan de eenzijdige berichtgeving hier en ik wilde aangeven dat bovenstaande een heel ander beeld van hem geeft.
Ik heb enorm met hem te doen nu. Twee jaar niet eens de naam uit kunnen spreken. Wat zal hij een gevecht leveren binnen in zich.
[ Bericht 33% gewijzigd door Vivi op 25-01-2007 00:37:05 ]
quote:Hij is ook een ontzettend gevoelsmens en echt heel lief voor mij hoor...nogmaals, dat is echt onze humor en ook een beetje hoe ik het beschrijf, daar word ik wel vaker op aangekeken, ik ridiculiseer vaak dingen en zet het een beetje aan ter vermaeck van de omstandersOp woensdag 24 januari 2007 21:17 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Die zin over sympathie komt misschien niet helemaal over zoals ik 'm bedoel zie ik bij het nalezen.
Het was bedoeld om mijn reactie niet zo zwaar beladen te maken.
Je vriend kan in jouw posts nogal, hoe zal ik het zeggen, ongevoelig overkomen. Uiteraard ligt dat geheel aan de eenzijdige berichtgeving hier en ik wilde aangeven dat bovenstaande een heel ander beeld van hem geeft.
Ik heb enorm met hem te doen nu. Twee jaar niet eens de naam uit kunnen spreken. Wat zal hij een gevecht leveren binnen in zich.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 25-01-2007 13:02:03 ]
quote:ThanksOp woensdag 24 januari 2007 21:46 schreef mama_van_pepijn het volgende:
En ik dacht dat ik het moeilijk heb maar die van jou levert ook dagelijks een gevecht met zichzelf als ik dit zo lees. Ik heb er even niet zo snel een antwoord op verder maar wat fijn voor jullie alledrie dat hij nu jouw buik aan durft te raken. Het heeft even geduurd maar dan komt het vanzelf dus wel dus dat lijkt me dan de manier om de rest mee in te gaan. Vergt geduld van jouw kant maar je wilt niet pushen zeg je dus dat zal wel loslopen dan. Wat vervelend dat jij ook niet helemaal ongestoord kan genieten van je zwangerschap hierdoor want heel begrijpelijk vraag je af hoe het na de bevalling zal zijn. Ik hoop dat het hem dadelijk mee blijkt te vallen en kan genieten van jullie kleintje. Sterkte met je laatste dagen. Je staat bijna op springen volgens mij.
Ja ik heb me soms best eenzaam gevoeld qua het ervaren van de zwangerschap...gelukkig kon ik dat dan ook wel uitspreken naar hem en snapt hij het ook, ook al kan hij er niet altijd wat mee.
Maar om eerlijk te zijn denk ik dat jou situatie nog wel wat heftiger is, niet dat je leed met leed moet vergelijken maar soms moet je ook relativeren. Mijn vriend zegt dat hij het ook probeert te zien als een "nieuwe kans" en dat is het natuurlijk ook als je het goed bekijkt, en hij heeft die toch zomaar gekregen terwijl anderen daar nog zo over twijfelen zoals hier te lezen is.
Misschien is het wel goed geweest dat het lot het gewoon beslist in sommige gevallen
quote:Maar denk je dan niet dat dat lot er soms ook voor kan zorgen dat je je er juist meer tegen gaat verzetten, nog angstiger word...Op woensdag 24 januari 2007 21:55 schreef Vivi het volgende:
[..]
Misschien is het wel goed geweest dat het lot het gewoon beslist in sommige gevallen
Ik weet het niet, kan me voorstellen dat je ander op zou kunnen gaan stellen...
Maar goed, misschien moet je gewoon er niet teveel over nadenken, ik heb daar over nagedacht (lekker dubbelzinnig)
en misschien is dat het ook wel.
Je kunt een zwangerschap en een zwangerschap nu eenmaal niet met elkaar vergelijken, en de kindjes zijn ook ieder uniek.
Dat wat Thijs is overkomen, was niets erfelijks, dus een 2de keer is al nihil...
Het blijft gewoon een spannend eng idee om nog een keer een kindje te moeten verliezen.
Wat ik me wel gister af vroeg is of je wel weer genoeg die liefde kunt voelen voor dat andere kindje je nieuwe kindje zeg maar.
Thijs was en is mijn jochie, mijn trots,mijn lieveling om het maar even zo te zeggen
heb altijd wel al gezegd er komt een 2de bij en een 3de en misschien wel een 4de,
maar dan groei je in de liefde van je 4 kinderen.
Groei je dan ook wel zo gemakkelijk in de liefde van je 2de in dat andere geval....
Raar maar dit soort vragen blijven dan in mijn hoofd rondzweven...
quote:De kans dat jij een eventueel nieuw kindje verliest, is net zo aanwezig als bij ons allemaalOp donderdag 25 januari 2007 11:33 schreef _Bar_ het volgende:
Dat wat Thijs is overkomen, was niets erfelijks, dus een 2de keer is al nihil...
Het blijft gewoon een spannend eng idee om nog een keer een kindje te moeten verliezen.
quote:Als je weer eenmaal zwanger bent , dan ben je met het nieuwe leven zo bezig, alles weer regelen, de hormonen, de geboorte etc etc, dat is zo verbonden aan dát nieuwe kindje, dát nieuwe leven, dat staat helemaal op zichzelf is mijn ervaring.Wat ik me wel gister af vroeg is of je wel weer genoeg die liefde kunt voelen voor dat andere kindje je nieuwe kindje zeg maar.
Thijs was en is mijn jochie, mijn trots,mijn lieveling om het maar even zo te zeggen
heb altijd wel al gezegd er komt een 2de bij en een 3de en misschien wel een 4de,
maar dan groei je in de liefde van je 4 kinderen.
Groei je dan ook wel zo gemakkelijk in de liefde van je 2de in dat andere geval....
Moeilijk zal zijn de periode waarin je het vorige kindje bent verloren.
In gesprekken en in boeken vond ik dat overal terug, en het was ook mijn ervaring.
Maar dat zegt niets over het gevoel voor het nieuwe kind. Dat staat echt op zichzelf en is een nieuw gevoel, een nieuwe liefde
quote:Hier was dat precies zo. Ik vind het bijvoorbeeld heel prettig dat Mink en Cas maar een jaar en een paar dagen verschillen. We leven juist naar de verjaardag van onze 'zielenredder' toe ipv naar de trieste dagen van Mink. We denken er wel aan, en iemand hoeft maar *dat* (knipt met vingers) te zeggen en mn ogen lopen over, maar voor ons is het juist goed zo.Op donderdag 25 januari 2007 11:53 schreef Bluezz het volgende:
[..]
De kans dat jij een eventueel nieuw kindje verliest, is net zo aanwezig als bij ons allemaal
[..]
Als je weer eenmaal zwanger bent , dan ben je met het nieuwe leven zo bezig, alles weer regelen, de hormonen, de geboorte etc etc, dat is zo verbonden aan dát nieuwe kindje, dát nieuwe leven, dat staat helemaal op zichzelf is mijn ervaring.
quote:Ik heb dat nog steeds, en ik verzet me er niet langer meer tegenOp donderdag 25 januari 2007 11:56 schreef moussy het volgende:
We denken er wel aan, en iemand hoeft maar *dat* (knipt met vingers) te zeggen en mn ogen lopen over, maar voor ons is het juist goed zo.
quote:Wat voegt dit nu toe?Op donderdag 25 januari 2007 11:53 schreef Bluezz het volgende:
[..]
De kans dat jij een eventueel nieuw kindje verliest, is net zo aanwezig als bij ons allemaal
Anyway Bar, de vraag die jij stelt of je van een 2e wel net zo veel zal kunnen houden...die vraag heb ik vakjer gehoord bij ouders die een 2e kindje krijgen, de liefde voor je kind is zo allesoverweldigend dat je je niet kan voorstellen dat er nog ruimte is voor nóg zo'n grote liefde.
Of je kindje dan is overleden of nog leeft maakt denk ik niet zo veel verschil, behalve dan dat jij misschien kampt met het gevoel Thijs tekort te doen of een soort schuldgevoel alsof je hem zou vergeten als je van een ander kindje net zo zou houden?
Ik denk dat dat niet zo werkt hoor..Thijs blijft altijd je eerste kindje en je grote trots, alleen een 2e, daar groei je net zo in, je krijgt er gewoon nóg een grote trots bij, dat kindje zal net zo deel van jou zijn als Thijs dat is, dat is het mooie van liefde; er is een onuitputtelijke voorraad en je hoeft dus niet wat van de liefde van een ander af te "smokkelen" om van een nieuw kindje te houden, er komt alleen maar meer
quote:Als reaktie op haar angst.
quote:Ja dat snap ik, maar ze probeert die angst te relativeren, dus wat voegt het dan toe als jij haar erop wijst dat die kans dus wel reeel aanwezig is?
Niet vervelend bedoeld hoor, maar ik denk dat Bar intelligent genoeg is om zich dat ook wel te realiseren, alleen is het natuurlijk statistisch gezien wel erg onwaarschijnlijk dat ze een 2e kindje op dezelfde manier zal verliezen, en ik denk dat het haar helpt om zich daarop te focussen en dat te rationaliseren ipv zich op die hele kleine kans blind te staren dat ze 2 keer zoiets vreselijks mee moet maken, denk je niet?
quote:Oh ja? Hmz..m'n hersens zullen wel verweken dan...ik kon gisteren het woord 'detacheren" ook al niet meer normaal uitsprekenOp donderdag 25 januari 2007 13:11 schreef Brighteyes het volgende:
Volgens mij lees jij het net iets anders dan dat Bluezz bedoelde Vivi. Volgens mij bedoelde Bluezz het ook om te relativeren...
Niet je hersens moeten verweken, laat dat nou maar aan iets anders over. quote:Het voegt niets toe.Op donderdag 25 januari 2007 13:08 schreef Vivi het volgende:
Ja dat snap ik, maar ze probeert die angst te relativeren, dus wat voegt het dan toe als jij haar erop wijst dat die kans dus wel reeel aanwezig is?
Niet vervelend bedoeld hoor, maar ik denk dat Bar intelligent genoeg is om zich dat ook wel te realiseren, alleen is het natuurlijk statistisch gezien wel erg onwaarschijnlijk dat ze een 2e kindje op dezelfde manier zal verliezen, en ik denk dat het haar helpt om zich daarop te focussen en dat te rationaliseren ipv zich op die hele kleine kans blind te staren dat ze 2 keer zoiets vreselijks mee moet maken, denk je niet?
Ik probeer alleen mijn visie en ervaring te geven in de hoop dat het helpt.
Sorry als het verkeerd valt, wat BE ook zei, dat is al helemaal niet mijn bedoeling.
[ Bericht 5% gewijzigd door Blues op 25-01-2007 15:47:45 ]
quote:Nee joh, zo zwaar bedoel ik het niet hoor, ik begreep het verkeerd wrsOp donderdag 25 januari 2007 14:47 schreef Bluezz het volgende:
[..]
Het voegt niets toe.
Ik probeer alleen mijn visie en ervaring te geven in de hoop dat het helpt.
Sorry als het verkeerd valt, wat BE ook zei, dat is al helemaal niet mijn bedoeling.
Moussy daar heb ik ook al aangedacht, als ik dan toch voor een 2de zou gaan, mag het van mij ook wel rond de overlijdensdatum van Thijs zijn...
Maar aan de andere kant brr dat lijkt me ook een raar idee (nu nog dan toch)
Goed ik ga dit nu even laten bezinken, en even laten rusten.
Mijn gevoel zegt genoeg,maar mijn verstand ook, en zolang die niet samen op 1 lijn zitten...
Als je geen antwoord wil geven, moet je me maar gewoon negeren.
Nu ging het wel niet om een eigen kindje, maar zondag heb ik een aantal uurtje mogen oppassen op een 14 maand oud meiske en dat meisje heeft werkelijk mijn hart gestolen
Ze was ziekjes, en daardoor heel hangerig naar mij toe, wat inhield dat ik haar de hele tijd om me heen had, of ze sliep in mijn armen, of toen we van de stoet afkwamen haar armpjes om me heen legde haar hoofdje op mijn buik en dan gewoon even genieten.
Daarna is ze op de bank in slaap gevallen
Het waren ontzettend fijne uren, heb ervan genoten en hield op een bepaalde mannier van haar, en toen wist ik dat ik dat ook weer voor mijn eigen kinderen zou kunnen gaan voelen.
Ik zag de foto met jou met dat meisje en dat zag er inderdaad heel innig uit.
Geniet van haar en heel veel geluk.
Gefeliciteerd met Thamber en ik wens jullie veel geluk!
Wat een ongelooflijke week moet dit zijn geweest voor jou, met de herdenking en de naderende geboorte tegelijkertijd.
Ik wil jullie heel veel geluk toewensen met zijn allen
Ontroerend en eigenwijs, nú al.
Inderdaad haar eigen datum........
Heel erg gefelicteerd Humpeltje, wat zal jij traantjes hebben...en nog misschien wel...van geluk én van verdriet....
Maar in godsnaam Humpeltje, het is je nóg een maal gegund, een nieuw leven, een nieuw persoontje en áltijd het zusje van je eerste kindje....
Later ga je foto's met haar bekijken en vertel je alles over je verdriet en je geluk wat je nu weer hebt gekregen....
Nogmaals, h e e l e r g v e e l g e l u k!!!!
Je hebt een heel bijzonder beschermengeltje! Barreke:
van harte met de geboorte van Thamber heel veel geluk gewenst en heel veel sterkte met de verschillende gevoelends die denk je nu waarschijnlijk door je heen gaan Ik gooi er jompels tegenaan omdat jullie mooie nieuwe meiske dat ook verdient! Want ze is geboren En een dikke kus voor ook al die andere momenten
het heeft nog best even gerommeld zo bij je he? ik meen te herinneren dat je zei op de 17e? dat je al weeen had maar het tegenhield met je gevoel.[ Bericht 100% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 21:30:55 (doe maar niet) ]
Wat prachtig dat ze een eigen begindatum heeft gekozen.
Ook van ons gefeliciteerd met de geboorte van Thamber, Humpeltje!En Bar ook met jullie besluit
nogmaals van harte Er is al veel genoemd aan pro's en con's in dit topic mbt een 'nieuw en vers' beebje na een overlijden. Ik kom denk ik misschien toch ook iets toevoegen aan het geheel, een soort extra vervelende dimensie misschien. Dat is het iig wel voor ons. Net als slaapmeisje hier indertijd ook zwanger geworden na een aantal IVF behandelingen uiteindelijk zwanger geworden van een prachtige dochter. Na een best wel lange zwangerschap van meer dan 41 weken is ze geboren maar ook enkele minuten voor haar geboorte overleden. Totaal niet te bevatten en toch, ja toch ondanks dat het zo kort geleden is (december vorig jaar) willen we nu 'alweer' denken aan behandelingen om weer zwanger te worden. En nee nooit of te nimmer kan welk kind dan ook een vervanging voor onze dochter zijn of worden. Zij was een heel erg mooi, super gewenste meid die helemaal haar eigen ikje is en altijd zal zij ons eerste kindje zijn en blijven. Geen enkel kind zal haar ooit kunnen vervangen. Wat ik echter wel heel erg zeker weet is dat een broertje of zusje voor haar ons ook minstens net zo gewenst is en zal zijn. Ook is een nieuwe zwangerschap voor ons geen manier om een depressie oid te ontvluchten. Onmogelijk want depressies kun je niet ontvluchten! Die komen wanneer het jou het minste uitkomt in je leven en houden echt nergens rekening mee. Dankzij goede gedegen professionele hulp zijn wij het grootste gat weer uitgekropen waar we ingeworpen zijn na haar geboorte en overlijden. Met de dag hebben we het gevoel dat we sterker worden, en juist mede daarom ook zijn we sterk genoeg ook weer voor nieuwe behandelingen. Niemand die dat voor ons kan aanvoelen of kan beoordelen. En toch.........komt het stukje wat ik kom toevoegen aan het 'discussie-topic'.........denken ziekenhuis en hoofd van de afdeling dat zij dit voor ons moeten bepalen.......Waarom!? Een ieder die op 'natuurlijke wijze' door eenvoudigweg te stoppen met anticonceptie zwanger kan raken neemt deze beslissing ook 100% samen met zijn tweetjes (minimum aantal personen noodzakelijk om zwanger te worden dan he
) en is in die zin dus dan 'slechts' afhankelijk van de natuur. Echter lopen wij (mijn man en ikzelf en ws met ons nog meer stellen welke met hulp alleen zwanger kunnen worden) dus tegen dat 'extra' muurtje op. Sommige dagen hebben wij het gevoel dat we bijna op onze knieën moeten gaan smeken of ze ons bij Gods gratie een behandeling willen gaan geven.
Dit is puur uit gevoelsmatige kant geschreven uiteraard! Kinderen wensen is altijd een gevoelskwestie natuurlijk net als dat ikzelf vind dat het ook iets egoistisch is. Niet naar bedoeld maar vanuit de niet-gevoelskant bekeken wordt er natuurlijk niet een kindje geboren/gemaakt zonder de wens van de ouders in de meeste gunstige gevallen, een kindje 'maakt' zichzelf niet dat gebeurd pas na de geboorte.
Net als het hele ziekenhuisgebeuren wat bij ons dus meespeelt, ook uit 'nuchter' en niet gevoels-oogpunt bekeken zie ik wel de 'logica' in van de artsen. Zoals zij zelf aangeven hebben zij niet alleen verantwoording aan ons af te leggen maar blijkbaar ook aan een ethische comissie. Daarbij moeten zij maar 'gokken' hoe wij ervoor staat emotioneel en geestelijk gezien. Stel wij zouden daarover liegen (niet dat we daar ook maar enigszins wat mee opschieten) en we zouden bv een miskraam te verwerken krijgen of God verhoedde een slechte screeningsecho en een kindje laat in de zwangerschap moeten verliezen dan krijgen we dat er ook nog eens bovenop. Echter al die scenario's spoken nu natuurlijk ook al door onze hoofden. En wij gaan ook zeker niet over 1 nacht ijs echter de dag na de bevalling van ons meisje zeiden wij al tegen elkaar dat wij echt zeker weten nog een kindje wilden! Een kindje waarvoor wij wel mogen gaan zorgen, waar mijn man wel een vader voor kan zijn (niet dat hij dat niet is van haar maar voor een man ligt het toch nog weer anders dan voor een vrouw aangezien wij de baby dragen en al redelijk snel ook een soort van contact hebben in de buik) zoals we ook in ons hoofd hadden voor onze dochter. Ons toekomstplaatje is voorgoed veranderd, in die toekomst is altijd een plekje wat is gereserveerd voor onze dochter en zoals iemand anders (weet zo gauw niet meer wie maar prachtige uitleg!) al schreef ons hart heeft altijd dat plekje voor haar en zal alleen nog maar groeien om zo nog meer plek te maken voor een broertje of zusje van haar!
*en ja ws komt mijn nick een aantal van jullie wellicht bekend voor aangezien ik ook in mijn zwangerschap ben wezen posten hier echter heb nooit de moed gevonden om de 'afloop' te komen posten
*En voor wat betreft de dokters....we hebben nu pas 1 gesprek gehad. We zijn daarna 'als case' in het team in de bespreking meegenomen wat daaruit is gekomen zullen we eind deze maand horen in een nieuw gesprek. Het zal en is voor zover ons is verteld 'slechts' 1 keer( is al teveel) eerder gebeurd dat ouders hun kindje op deze wijze zo kort na de zwangerschap zijn verloren dus een echt protocol bestaat er niet voor. We kunnen op het moment dan ook weinig anders dan afwachten. De enige dag enorm frustrerend en op andere dagen kan ik er redelijk nuchter onder zijn.
En grote griebels ik zie enorm veel rare zinnen en spelfouten......ben lekker bezig zal wel aan het tijdstip liggen of zo
wat een moeilijke tijd moeten jullie gehad hebben (en nog), ik krijg er helemaal buikpijn van nu ik het lees. heel veel sterkte en ik hoop dat de artsen jullie toch snel groen licht geven voor een nieuwe start in 't ivf-proces. (en natuurlijk dat het dan snel weer raak is). eigenlijk stom dat zij dat voor jullie mogen bepalen. anderen kunnen ook zelf kiezen wanneer ze weer een poging gaan doen. maar goed, ik begrijp ook wel dat het vanuit de beste beschermende bedoelingen is.
Ik kan me jouw posts ook nog wel herinneren ja. Akelig om te horen dat jullie haar verloren zijn.
Als je het niet wilt zeggen hoeft het niet hoor, maar mag ik vragen hoe je kleine meidje heet?
Dutchie ken ik iig nog van vroegâh op een ander forum waar ze ook een tijdje geschreven heeft. Uiteraard schreef ook zij onder een andere naam daar net als ikzelf nu hier.
Alle andere dames ook bedankt voor jullie medeleven. Het klinkt heel erg egoistisch maar het allereerste wat door ons hoofd ging (na de bijna black-out) was dat wij toch onze portie al wel gehad hadden. We hadden al een enorm turbulente tijd achter de rug. Overstimulatie gehad, een aantal pogingen waaronder 1 miskraam, mijn schoonvader verloren. Compleet naïef dachten we dat we nu eindelijk mochten gaan genieten van de zgn 7 'vette' jaren. Het lichtpuntje wat er nu dan is is dat we nog steeds die 7 vette jaren in het vooruitzicht hebben. Ook weer zoiets wat we van haar hebben mogen leren, we mogen soms egoistisch zijn! Even alleen aan onszelf denken. En dat verdriet geen schaalverdeling kent. Ieder verdriet staat op zichzelf, is niet meetbaar, voelt even 'erg' en IS ook even erg. Ik hoor/lees vaak dat het allerergste wat je kan overkomen het verlies van je kind is, maar wat is erger, je kindje bij de geboorte verliezen? Na een aantal jaren verliezen? Daar is ook geen vinger op te leggen.
Net als dat mensen dus vaak denken dat je een volgend kindje wenst als 'vervanging' ook zoiets onmogelijks. Dat kan simpelweg niet, van een aantal moeders die ik heb leren kennen die al wel een volgend kindje hebben zeggen ze dat ook dan bijna iedere dag en iig bij iedere 'mijlpaal' van het broertje of zusje het verdriet over het verloren kindje weer bovenkomt. Zeker als het je eerste kindje is wat je bent verloren komt pas bij een volgende het 'werkelijke' besef wat je allemaal hebt moeten missen. Hoe hard het ook is, ergens ben ik 'blij' (vreemd uitgedrukt) dat er moeders zijn die me voorgegaan zijn (en vaders ook) en me dit nu al kunnen vertellen. Ik kan me op een andere manier al voorbereiden op alles wat er mogelijk later op ons afkomt. En ik doe mijn best om het niet te onderschatten.
wat verdrietig.ik vind wel dat je het ontzettend goed en duidelijk neer kunt zetten, je bent heel sterk heb ik het idee! jullie zijn heel sterk!
ik hoop echt dat jullie snel weer mogen beginnen voor een mooi broertje of zusje voor jullie kleine meid
heel veel sterkte toegewenst met een dikke knuf! sterkteHier is er geen kinderwens, althans ja hij is er wel, maar word net als het rammelen allemaal op de langere termijn geschoven, en misschien wel helemaal in de kast geschoven.
Ben er niet klaar voor, heb er nog geen zin in, geen behoefte aan, en er spelen dingen mee die ervoor zorgen dat het momenteel ook nog niet handig is.
Ik heb me neergelegd bij mijn besluit, en voel me er tot op heden goed onder
quote:Toch niet dan?Op vrijdag 16 maart 2007 21:03 schreef _Bar_ het volgende:
Tanjo
Hier is er geen kinderwens, althans ja hij is er wel, maar word net als het rammelen allemaal op de langere termijn geschoven, en misschien wel helemaal in de kast geschoven.
Ben er niet klaar voor, heb er nog geen zin in, geen behoefte aan, en er spelen dingen mee die ervoor zorgen dat het momenteel ook nog niet handig is.
Ik heb me neergelegd bij mijn besluit, en voel me er tot op heden goed onder
Nu ja, idd wel goed om te wachten tot jullie er echt zeker van zijn.
En niet te vergeten vreet een zwangerschap enorm veel energie zonder dat je van alles aan je hoofd hebt, laat staan dat er bv nog twijfels in je hoofd zitten toch? Het zou toch ook fijn zijn om ondanks alles wat te kunnen genieten ervan.
Zelfs hier hebben wij het bv al over gehad met onze verloskundige (we krijgen en willen ook echt nooooit meer een andere zij is mede degene geweest die ons door alles heeft heengesleept, oa door onze kleine meid in het oog te houden toen wij van verloskamer naar een andere kamer moesten en dat is dan maar 1 klein dingetje zo heeft ze er nog zoveel meer gedaan oa ons regelmatig opzoeken ook na de kraamtijd.) ivm de begeleiding bij een volgende zwangerschap, er komt een soort dubbel gebeuren, gyn en VK om het so safe mogelijk te maken en ons zoveel mogelijk gerust te stellen. Dit ondanks dat er geen afwijkingen waren bij onze dochter en ze 'slechts' overdragen is geweest zoals ze dat noemen en de placenta dus op was. We hebben zelfs op de dag van de bevalling gelijk gevraagt of er chromosomaal onderzoek gedaan kon worden dit ivm een broertje/zusje wat nog in de vriezer ligt te wachten (cryo). Ook gelijk in toegestemd door het ziekenhuis ondanks het vele werk en niet te vergeten de enorme kosten ervan. De kinderarts stond werkelijk diezelfde middag nog voor ons klaar(ze is in de vroege ochtend geboren). Ik schaamde me bijna vanwege die service en onze vragen
Ik besef me terdege dat geen enkele echo of welk ander onderzoek ons gerust kan stellen (we hadden bv ook een prima screeningsecho) maar toch wil ik het graag al is het puur om het hartje te zien kloppen.
De gyn die ons begeleidde tijdens en na de bevalling heeft ook gelijk al aangegeven dat dit op deze manier nooit weer mag gebeuren en ze er alles aan zullen doen om het te voorkomen. Wij zullen dus nooit meer een uitgerekende datum voorbij zien komen maar vooraf al ingeleid worden. Dat is wel iets wat me/ons gerust stelt.
Martineke het helpt wel enorm dat we nu 3 maanden verder zijn hoor. De eerste week kwam er weinig zinnigs uit mij geloof ik, het enige wat we gedaan hebben ook in die tijd is een uitstel aangevraagt voor de crematie en de dienst geregeld. Tot meer (sommige dagen zelfs eten) was ik niet in staat. Mijn man evenmin. Ben dan ook erg blij dat we in de 'kraamtijd' toch kraamhulp hebben gekregen anders had ik echt niet gegeten en hadden ze me ws zo weer naar het ziekenhuis terug moeten brengen. Het is niet te bevatten hoeveel pijn ik in zijn ogen heb gezien......dat hoop ik van mijn levensdagen niet weer te zien. Ik zeg wel eens dat op de dag dat ze is geboren mijn hart bijna letterlijk in 3 stukken is gescheurd, 1 voor onze dochter, 1 voor mijn man en 1 om zelf weer mee te proberen de draad op te pakken. Ik had wel letterlijk een stuk van het mijne aan haar willen geven zodat de hare weer zou gaan kloppen.......
Dank je wel voor je compliment, al vraag ik me sommige dagen wel eens af of we wel 'gezond' zijn in geestelijke zin, ik houd me er maar aan vast dat we misschien door alles wat er voor de zwangerschap gebeurd is een soort van 'gehard' zijn, al op de proef waren gesteld of zo. En het helpt wel dat maatschappelijk werk aangeeft dat er geen tijdslimiet oid voor staat, zolang we ook verdriet kunnen voelen en ons niet afsluiten zou dat wel ok zijn volgens haar.
We kijken iig nu flink weer ook vooruit, eind februari zaten we alweer voor de eerste keer bij onze fertiliteitsarts om daar ons verhaal te doen en te vragen of ze konden kijken wanneer we weer zouden mogen starten. En over ongeveer 2 weekjes krijgen we gelukkig al te horen of ze met ons plan mee willen gaan.
Ik hoop echt dat jullie snel een broertje of zusje voor jullie dochtertje mogen krijgen
quote:wat vreselijk voor je richard. maar ik denk dat ieder zijn eigen idee over heeft. misschien hangt dat dan ook nog af van de oorzaak van het overlijden. en dan nog. het iets heel persoonlijks.Op zaterdag 17 maart 2007 07:59 schreef Richard_ het volgende:
Ben je niet bang dat het weer mis gaat.Dat is voor ons de reden geweest dat wij er mee gestopt zijn en een adoptie procedure gestart hebben.Onze zoon is 2uur na zijn geboorte overleden en zoals je al schrijf dat wil ik echt nooit meer meemaken
veel sterkte nog en ik hoop voor je dat jullie na verloop van tijd een kindje in de armen mogen sluiten
Te vaak komt de vraag Waarom in mijn hoofd. Maar ik kan het me zeker voorstellen dat jullie het niet weer willen en voor adoptie gaan. Bij ons is er absoluut geen reden aan te nemen dat het ons weer zal gebeuren (zeg nooit, nooit natuurlijk want het leven steekt sowieso vreemd in elkaar en is zeker weten niet eerlijk) dus mede daarom en de goeie begeleiding een volgende keer durven wij het weer aan. Als het bij jullie vanwege iets is zoals lady-wrb ook al zegt met kans op herhaling maakt het al heel anders. Ik zou niet weten of ik het dan wel of niet zou durven. Sterkte en vooral ook veel succes met de adoptie-procedure!
quote:Richard en partnerOp zaterdag 17 maart 2007 07:59 schreef Richard_ het volgende:
Ben je niet bang dat het weer mis gaat.Dat is voor ons de reden geweest dat wij er mee gestopt zijn en een adoptie procedure gestart hebben.Onze zoon is 2uur na zijn geboorte overleden en zoals je al schrijf dat wil ik echt nooit meer meemaken
sterkte.Ik herken wel wat in je stukje hoor, ik heb datzelfde al ben ik meer bang dat het rond de zelfde leeftijd misschien weer wel mis zou kunnen gaan.
Ben al lang blij dat het niets erfelijks geweest is en dat de kans dat zoiets weer gebeurd gewoon nihil is... maar na alles denk ik wel eens, verdien ik het wel om een gelukkige moeder te worden.
Stom natuurlijk, maar je doet het onbewust wel.
quote:Waarom denk je dat je het niet zou 'verdienen'?Op zaterdag 17 maart 2007 15:26 schreef _Bar_ het volgende:
, verdien ik het wel om een gelukkige moeder te worden.
Stom natuurlijk, maar je doet het onbewust wel.
quote:Bar, natuurlijk verdien jij het om een gelukkige moeder te wordenOp zaterdag 17 maart 2007 15:26 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Richard en partner
Ik herken wel wat in je stukje hoor, ik heb datzelfde al ben ik meer bang dat het rond de zelfde leeftijd misschien weer wel mis zou kunnen gaan.
Ben al lang blij dat het niets erfelijks geweest is en dat de kans dat zoiets weer gebeurd gewoon nihil is... maar na alles denk ik wel eens, verdien ik het wel om een gelukkige moeder te worden.
Stom natuurlijk, maar je doet het onbewust wel.
Ik durf er mijn rechterarm om te verwedden dat hij niemand liever had als mama dan jou!
Een volgend kindje zal zich (bij jullie) minstens net zo gelukkig voelen en jou/jullie ook zo gelukkig maken. Dat enorm verdriet en het vreselijk gemis wat jullie voelen over het verliezen van Thijs komt voort uit het immense gevoel van geluk wat hij jullie gaf. Er ligt niets zo dicht bij elkaar als enorm verdriet en enorm veel geluk en liefde. Tuurlijk verdien je het wel Bar. Niet over twijfelen.
quote:Ah oke, ik snap het. Is ook begrijpelijk hoor.Op vrijdag 16 maart 2007 17:00 schreef Tajno het volgende:
Pepper haar naam zet ik hier liever niet neer want mensen kunnen er dan op Google-en en binnen no time weten ze meer dan ik zo kwijt wil op een 'openbaar forum'. Ze is iig vernoemd naar al haar oma's en overgrootmoeders. En tja zoals iedere 'bevooroordeelde' ouder zijn we natuurlijk reuze trots op haar. Of zoals de Belgische medetikkers zo mooi kunnen zeggen....fier!
Dutchie ken ik iig nog van vroegâh op een ander forum waar ze ook een tijdje geschreven heeft. Uiteraard schreef ook zij onder een andere naam daar net als ikzelf nu hier.
Ik heb ok mijn oudste verloren, zij is doodgeboren na 5 maanden zwangerschap. het is echt verschrikkelijk om te moeten bevallen van een kindje waarvan je weet dat t niet zal huilen
Vooral als je lichaam het tegenwerkt omdat het eigenlijk nog helemaal geen tjd is om te bevallen.
Ik mis dr nog iedere dag, al is ze in mn gedachten nu een lief meisje van 3,5. Maar weet je wat t allerergste is? Dat mensen zeggen 'ja miskramen komen zoveel voor'
Ten eerste:NOU EN en ten tweede ik ben gewoon van dr bevallen hoor, niks miskraam!Overigens heb ik na haar 2 gezonde kinderen gekregen, ik was 5 maanden na dr bevalling zwanger van mn zoontje....
Ik wist het niet, wat ontzettend verdrietig.
(ik pm je nog even)
Richard, hoe lang is het geleden dat jullie kindje is overleden? Sterkte iig.
hoe kunnen mensen dat zeggen he van een miskraam bij een kindje van 5 mnd zwangerschap. dat is dan toch officeel een vroeggeboorte.maar wat erg.
gelukkig heb je nog 2 mooie kindjes mogen krijgen
Thnx Pepper! Ze heeft zo'n verrekte mooie naam gekregen (gni gni al zeg ik het zelf) dat ik het wel overal zou willen spammen eigenlijk. Maar ja ouder he.....bevooroordeeld tot en met
OhMy ook nog gecondoleerd met jullie dochter. 5 maanden is al 5 maanden een dochter in je buik. Ze had vast ook al een naam voor jullie, je voelde haar al......dat kan een mens toch geen miskraam noemen? In mijn ogen is het alleen maar een 'miskraam' wanneer het hartje nooit geklopt heeft want vanaf dat moment begint 'het leven'.
dutchie gelezen etc. Gooi je even terug de tijd in tot voor Leon's geboorte
(neeee je niet oud voelen hooguit OUD ) 
[ Bericht 17% gewijzigd door Richard_ op 20-03-2007 18:20:23 ]
quote:Dat jullie een kindje verloren of dat jullie weer gingen proberen voor een nieuw kindje?Op dinsdag 20 maart 2007 16:58 schreef Richard_ het volgende:
Bij ons was het in oktober 2005,En bedankt
quote:Pff wel nieuwsgierig maken en niks zeggen he?!Op dinsdag 20 maart 2007 16:36 schreef Tajno het volgende:
YPPY gelukkig maar dat eigenlijk nooit iemand zoiets verwacht bij een zwangerschap. Het allermooiste is toch als je zwangerschap in het teken van een nieuw leventje staat, die letterlijke 'verwachting'. Die tweede doen we lekker rustig mee aan in de zin dat we hopen op het beste maar tegelijkertijd probeer ik ook mijn nuchterheid te behouden. Een positieve zwangerschapstest bv staat niet gelijk aan een tweede kindje. Ellendig maar ik weet dat ik nooit meer zo 'naïef en rustig' in een zwangerschap kan staan. Dat zal ik wel enorm missen.
Thnx Pepper! Ze heeft zo'n verrekte mooie naam gekregen (gni gni al zeg ik het zelf) dat ik het wel overal zou willen spammen eigenlijk. Maar ja ouder he.....bevooroordeeld tot en met
OhMy ook nog gecondoleerd met jullie dochter. 5 maanden is al 5 maanden een dochter in je buik. Ze had vast ook al een naam voor jullie, je voelde haar al......dat kan een mens toch geen miskraam noemen? In mijn ogen is het alleen maar een 'miskraam' wanneer het hartje nooit geklopt heeft want vanaf dat moment begint 'het leven'.
dutchie gelezen etc. Gooi je even terug de tijd in tot voor Leon's geboorte
Nee maar nogmaals, het is ook niet per se dat iedereen dat soort info zomaar zou moeten weten of zo. Maar dat je zegt "verrekte mooie naam" maakt me niet minder nieuwsgierig natuurlijk!
Wat cru ohmy, wat kunnen mensen toch (onbedoeld?
) bot zijn/doen soms.Nog heel veel sterkte met het verlies van jullie kleine meisje.
quote:Mijn 10 cent advies. Geen kind nemen als vervanging voor een ander. Alhoewel je geneigd bentOp donderdag 18 januari 2007 11:56 schreef _Bar_ het volgende:
Zat even het rammelaarstopic door te bladeren en kwam iets tegen over interesant Topic
Hopelijk is dit het idee
dit wel te doen op grond van het emotionele is het imo een slechte raadgever.Neem alleen een
ander kind als je het echt wilt als kinderliefhebber en invulling in je leven. Ik ken iemand die zijn
3de kind verloor 2 maanden na de geboorte en er nog steeds een schuldgevoel aan over heeft,
zelfs als ze al 2 gezonde kinderen heeft gebaard die respectievelijk 3 en 5 jaar zijn.
quote:De term 'miskraam' zou sowieso per direkt verboden moeten wordenOp dinsdag 20 maart 2007 12:30 schreef Martineke het volgende:
wat een opmerkingen he OhMy
maar wat erg.
gelukkig heb je nog 2 mooie kindjes mogen krijgen
Ik heb de topics uit die tijd nog wel eens teruggekeken en daar zie ik je staan... Wat erg, geen woorden voor zo oneerlijk...OhMy, mensen kunnen zeldzaam lomp reageren bij zulke vroeggeboortes, alsof het "geen echt kindje" was en je daarom maar gewoon door moet leven. Mijn stiefmoeder is 30 jaar geleden haar oudste kindje verloren met 6 mnd zwsch, en ze weet niet eens wat het is geweest. Dat was in het ziekenhuis echt van *rats* weg en wat had u voor avondeten gewenst? Dat ze er tot nu toe om rouwt zegt dan al genoeg denk ik...
quote:Ik trap ws een heleboel 'open deuren' in door je zo te quoten en my 2 cents erbij te zetten. Niet persoonlijk bedoeld overigens maar om wat gedachten te wisselen. Ten eerste is een kind willen natuurlijk altijd een gevoelskwestie. Geen enkel kindje 'vraagt erom' geboren te willen worden. De ouders (in spe) willen graag een kindje en gaan dat proberen (nemen werkt meestal niet zoOp donderdag 22 maart 2007 00:54 schreef sanni het volgende:
[..]
Mijn 10 cent advies. Geen kind nemen als vervanging voor een ander. Alhoewel je geneigd bent
dit wel te doen op grond van het emotionele is het imo een slechte raadgever.Neem alleen een
ander kind als je het echt wilt als kinderliefhebber en invulling in je leven. Ik ken iemand die zijn
3de kind verloor 2 maanden na de geboorte en er nog steeds een schuldgevoel aan over heeft,
zelfs als ze al 2 gezonde kinderen heeft gebaard die respectievelijk 3 en 5 jaar zijn.
) en als het geluk meewerkt komt dat kindje er. Een kindje vult ook je leven niet in (lijkt me een enorme 'last' voor zo'n pukkie) als het goed is en er is over nagedacht vooraf, wil je graag een kindje om je gezin AAN te vullen. Mag ik toch enorm hopen als kindjes geboren worden. In hoeverre kan iemand een schuldgevoel krijgen als een kindje overlijdt? Er zal geen (goeie, en das ook al een discussie an sich) ouder zijn die zijn kindje wil laten overlijden? Euthanasie etc natuurlijk buiten beschouwing gelaten. Ouders willen hun kindje(s) graag groot zien worden, volwassen en zelfstandig. Zou het vreselijk vinden als er mensen zijn die ook nog eens een schuldgevoel hebben na zoiets. Het is al vreselijk genoeg. Het enige stukje qua het overlijden van onze dochter waar ik in eerste instantie een 'schuldgevoel' over had (en wat me heeeel snel door hulpverleners en man etc uit mijn hoofd is gehaald) was het feit dat ik mijn man niet een levend kindje in zijn armen kon geven. En dan in de zin van, had ik maar eerder wat laten weten, dat ik het zwanger zijn wel had gehad, dat ik moe was, dat ik wilde dat ze eerder geboren was, dat ik sneller geperst had dat er zo misschien nog wat hoop zou zijn geweest om haar te redden en heb ik wel een 'fatsoenlijk' moederinstinct dat ik niet wist/voelde dat er iets niet goed zat. Eigenlijk allemaal dingen die niet eens hadden gekunt al had ik ze nog zo graag gewild. Ze is nl niet 2 minuten te laat geboren maar misschien wel een week te laat, dat is nooit te achterhalen. Vreselijk ellendig sanni dat die bekende van je nog steeds met dat enorme schuldgevoel rond moet lopen en mee moet zien te leven.
Net zo erg als dat vroeger kindjes weg werden gehaald bij de ouders. Zonder te weten wat het geslacht is van je kindje, het geen naam mogen/kunnen geven. Eigenlijk werd gezegt; vergeet het maar zo snel mogelijk. En dat is nu net iets wat onmogelijk is. Wanneer je kindje ook geboren is of dat nu 5 maand of aan het einde van de zwangerschap is het is en blijft altijd je kindje en je blijft er ook altijd aan denken. Ik weet het omdat mijn tante en oom een derde zoontje hebben (hun eerste kindje) en zij zijn net van de tijd dat je je kindje mocht zien. Zij hebben hem ook een naam kunnen geven en ook zij denken nog vaak aan hun eerste kind. En ook ondanks 2 gezonde volwassen zonen blijven ook zij hun kind missen, dat gaat nooit 'over'.
En wat eigenlijk geldt qua 'vervangen', als mensen ons dat vragen of wij een tweede kindje willen om onze dochter te vervangen......onmogelijk! Als je je moeder/vader/opa/oma verliest is die toch ook niet te vervangen? Daar is er maar 1 van en die is uniek.