AD(H)D en aanverwante stoornissen bij kinderen.

Lily, dank je wel. Dit was wel een arts in het ziekenhuis, hij was dus al doorverwezen. (lijkt me niet dat een huisarts zoiets zelf gaat doen)
Ik neem aan dat je zoon zich niet afzijdig wilt houden van anderen, zoals m'n neefje laatst deed?

Hij kan trouwens ook wel rustig met de lego spelen, waarbij hij wel veel van z'n kleinere broertje toe laat (wat hij eerst niet deed; kleine broertje pakt af en hij begint te brullen/geeft zet/druk doen waardoor hij ook altijd de schuld krijgt)

Damien heeft periodes..... de ene keer is hij gewoon graag alleen op zijn kamer ( visite of geen visite) en de andere keer zoekt hij juist de drukte op.
Hangt van zijn bui af. Ik denk niet dat het iets met de Concerta ( andere vorm van ritalin) te maken heeft maar gewoon hoe hij zich op dat moment voelt.
Ik kan me voorstellen dat als je al zo druk in je hoofd en in je lijf bent dat je er dan geen behoefte aan hebt om de drukte ( visite in dit geval ) in te gaan.

Is het nog steeds zo goed met Damien zijn gedrag, Angel22?

Hier gaat het echt uitstekend!
Nu we er achter zijn gekomen dat meneer NIET tegen alle toevoegingen in het eten kan.

From scratch...

Ben "gewoon" anders gaan koken.
Nog even en dan kan hij waarschijnlijk van de strattera af!

Hij ruimt uit eigen beweging zijn kamer op, maakt zijn lunch, laat de hond uit, aait de poes.
Kan aan tafel blijven zitten.
Gezellig mee winkelen.
Komt afspraken na.
Doet stinkend zijn best op school.

Oude gewoontes moeten nog slijten, maar omdat we dus al 4/5 jaar in de molen zitten qua hulp kan ik alles nog een keer gebruiken, alleen nu heeft het allemaal effect.

Ik had volgens mij al een keer geschreven dat hij anderhalf jaar bij de hoofdjuf (klinkt streng is het niet... )
onder het bureau heeft gezeten, is niet zo gek als je erachter komt dat hij niet tegen kleurstoffen kan en er in de capsule die hij elke ochtend moet slikken E-132 zit... (Indigoblauw)

Voor wie geïnteresseerd is: Klik hier

Oblivion, hou je ook echt die lijsten van die site aan?
Dat je zeg maar ál die stoffen die daar staan vermijdt? Is dat niet gruwelijk moeilijk, in bijna alles zit van dit soort toevoegingen.
Ik vind het (vooral die site) nog al heftig klinken.

Ik weet dat ik op sommige dingen heel licht reageer. Ik 'voel' me dan anders. Maar ik heb niet dat ik bepaalde producten juist niet meer neem omdat ik me er niet lekker bij ga voelen of anders ga gedragen. Alhoewel ik wel merk dat ik lekkerder in mijn vel zit als ik gewoon regelmatig en gezond eet.
Onze jongste daarentegen reageert behoorlijk op chocola. Ze word niet agressief ofzo maar begint alleen ontzettend hyperend te stuiteren (letterlijk! ze springt en rent onophoudelijk in het rond) Dat is wel iets waar we rekening mee houden.
Nou krijgen ze hier eigenlijk best weinig snoep en chips En ik moet heel eerlijk zeggen dat als ze bij opa en oma zijn geweest ze meestal een dag nodig hebben om bij te komen. Maar opa en oma zijn er gewoon om ze te verwennen (oké er zijn grenzen) en we stellen ons er meestel gewoon op in.
Maar nou hebben die twee van ons natuurlijk ook geen diagnose AD(H)D (ik zelf wel) en is hun gedrag over het algemeen niet overdreven druk.

Zijn er meer mensen hier die letten op wat hun kinderen eten i.v.m. AD(H)D?

Die lijsten zijn voor haar zoon...
Maar het is wel een richtlijn.
Alles is uitgezocht qua kleurstoffen, emulgators, vetzuren, transvetzuren, oliën, salicylaten etc etc....
Waar de een heel heftig op reageert hoeft een ander dat niet te doen.

Uitzoeken dus.

Het is niet alleen snoep, het is het pakje wat je mee geeft naar school om te drinken, het eten op wit brood, noem het maar op....
En het is een heel gedoe, maar de uitkomst is prachtig als het werkt.
En ach, mijn interesse heeft toch altijd al bij eten gelegen, dus het was natuurlijk dat dit ging plaatsvinden.

Er is een hele wereld van voedsel daarbuiten...

Ja, ik snap wel dat er meer is dan snoep.
Maar hier krijgen ze (tot nu toe) fruit (banaan en geschilde Golden Delicious) en (meestal) roosvicée mee naar school.
Alleen vrijdags na zwemles krijgen ze in de auto terug een pakje drinken en een zakje chips. Maar dan zijn ze al zo uitgeleefd van die paar uurtjes in het zwembad dat ze voor het eten al omvallen van slaap Hi hi hi.

Maar hoe doe je zoiets? Wáár begin je.
Het lijkt mij haast nog makkelijker om bijvoorbeeld glutenvrij te eten dan door zo'n oerwoud van E-stoffen te moeten spitten welke nou wel en welke nou niet kan.
[edit] ik lees net een stuk van je topic in CUL.. Respect!

Als je kinderen er niet veel last van ervaren is het ook helemaal niet nodig.
En wij als volwassenen kunnen ons terugtrekken als we ons minder voelen door eten.
Maar kinderen doen dit dus niet.
Niet te stoppen gedrag. Is zo shit om te zien.
En dat is wat ik zo raar vond van mijn zoon, hij was gewoon niet te stoppen.
Op een gegeven moment moet het wel een keer doorsijpelen...
Hij zei dan ook wel dat het niet goed gedrag was, maar hij kon het eenvoudig weg niet stoppen.
En het werd met de week erger, of thuis of op school....
Ik bedoel, je gooit er pillen in, eet redelijk gezond, gaat naar een logeerhuis, therapeuten, psychiaters, familie therapie, fysiotherapie, therapeutische zwemlessen en noem het maar op...
Moet toch een keer effect hebben? Dat had het wel, maar meestal deed hij dat om van het gezeik ( ) af te zijn....en een paar dagen later kwam het dus 10 keer erger terug.....

Het is een manneke met een uniek ritme en zal ook wel zo blijven, alleen nu heeft hij de echte kans om iets te doen op school. Eens geen ruzie te krijgen met kinderen, zich eens echt verdrietig (met tranen) te voelen.
Het zit er allemaal in, het komt er alleen nu "eerlijker" uit.
Dat is toch de hele wereld waard?

quote:

Op zaterdag 5 april 2008 14:52 schreef Noli. het volgende:
[edit] ik lees net een stuk van je topic in CUL.. Respect!

Dank je wel...
Ben eerst begonnen iemand hier van FOK aan te spreken voor een suikervrij dieet, geen zoetstoffen, maar echt rigoureus van de suiker af. (Het was net een junk....)
Dat ging al een stuk beter, alleen zag je pieken van agressie terug op de dag.
En dan bedoel ik echte agressie, als je 'm een mes gaf dan zou hij zonder te twijfelen steken.
Dat begon me op te vallen, kon mijn vinger er niet opleggen.
Dus als je gaat zoeken naar wat ander voer op internet en op zwarteogenbonen kom je op die pagina uit met alle E stoffen en dergelijke...
Kwartje viel gewoon...Alle puzzelstukken paste.
En ben het gaan toepassen. Met volle tevredenheid.

En moet je zeggen dat de volwassenen (Ik en partner) varen er vreselijk wel bij.
Veel meer energie, ik kan me zelf beter concentreren.
Ben zelf ook niet meer zo moe, want zo'n manneke vreet al je energie weg, geen last meer van.

Wat ik hier lees van Oblivion doet me aan mij vroeger denken. Ik was een huilkind en kon totaal niet stilzitten. Men kwam er achter dat ik geen melkproducten mocht hebben, dat scheelde al iets. Toen ik mijn ouders erachter kwamen dat ik ontzettend heftig reageerde op kleurstoffen zijn zij heel concequent hierop gaan letten.

Yns rekende 1 som, rende door de klas, moest weer gaan zitten, weer 1 soms en rende weer rond.
Toen mijn ouders me dus van de kleurstoffen afhaalden werd ik een stuk rustiger, kon me concentreren, bleef zitten, een hele verademing voor de docenten en de klas en voor mij natuurlijk.
Hoewel ik niet meer zo heel heftig reageer, werken kleurstoffen hier nog altijd als een stier op een rood doek.

En agressief, heb mijn oma eens geslagen in haar gezicht na een buisje Smarties gegeten te hebben

En net als mams weet ik precies welke E-nummers ik moet ontwijken, lang leve de etiketten lezen

quote:

Op zaterdag 5 april 2008 14:52 schreef Noli. het volgende:
Maar hoe doe je zoiets? Wáár begin je.
Het lijkt mij haast nog makkelijker om bijvoorbeeld glutenvrij te eten dan door zo'n oerwoud van E-stoffen te moeten spitten welke nou wel en welke nou niet kan.[edit] ik lees net een stuk van je topic in CUL.. Respect!

bij mij heeft toendertijd een homeopaat daarmee geholpen om uit te zoeken welke E-nummers de boosdoeners waren

ik ben nog niet bevallen, maar ik zal toch zeker wel heel streng zijn voor mijn kleine koter.
vanaf het begin af aan is het iig thuis en bij oma en opa geen kleurstoffen. niet teveel suiker. etc.
Mocht er worden getrakteerd op school of snoepjes zijn bij vrienden zal ik mijn kind dat niet verbieden.


Ik vind dat kinderen van tegenwoordig echt veel te veel snoepen en verkeerde dingen binnenkrijgen en ik geloof heilig in het verband met eten en ad(h)d.

Ixa, kinderen dingen bij voorbaat onthouden zou ik neit doen, het is gewoon met mate.

Noli. vind wel frappant dat jij gluten erbij haalt, hier krijgt arwen bij gluten dus echt ander gedrag niet dramatisch ofzo, maar jengeliger, sneller boos en gefrustreerd en hangerig.
schijnt dat bij veel kinderen met name die coeliakie hebben gedragsveranderingen voor komen.

Maar is dat niet logisch Evenstar? Bij een allergie voor bijvoorbeeld gluten hebben kindjes waarschijnlijk gewoon 'pijn' en dan lijkt het me niet meer dan normaal dat ze zo reageren. Doe ik ook als ik bijvoorbeeld hoofdpijn heb.

denk het wel ja

Vis eten zou ook moeten helpen, iig zijn er ahdh-ers en autisten die dat gebruiken om rustiger te worden.

Bij onze supermarkt, Deen, ligt op de fruitafdeling ook bijv Appelchips van Fastfruit. Glutenvrij , bevat alleen gedroogde Chinese Fuji appels, evt ook in kaneelsmaak te koop. Op de snoepafdeling hebben ze meer gedroogde vruchtjes van http://www.fruitmaid.nl/ met als toevoegingen suiker, citroenzuur, zwaveldioxide. Misschien ook geschikt? Jumbo heeft ook wel zulke dingen.
In de oven kun je ook van courgette en banaan chips maken door schijfjes te snijden en die dan te drogen. Heb het zelf niet gedaan maar er staan vast wel recepten online.

tv-tip

18:15 - 19:05 uur Ned 2

leven met ADHD

ziet er interessant uit. maar wat een lastig tijdstip! hopelijk komt 't ook bij uitzending gemist.

Het tijdstip is inderdaad erg lastig.

_{ik neem het op}

_{die optie hebben wij helaas niet (meer).}

Hier gaat het sinds de concerta helemaal super!!!Damien is zo ontzettend positief veranderd, das echt niet gewoon meer.

Hij heeft nog steeds wel zijn buien maar daarvan denk ik dan maar dat heeft hij net als ieder ander kind.... Wij zijn sinds vorige week met een cursus begonnen via de jeugdzorg. Het heet Barkley-ouder-training en dat is gericht op het continue positief aandacht geven aan je kind en het zoveel mogelijk vermijden van negatieve aandacht. Dat houdt niet in dat als je kind iets doet wat echt niet door de beugel kan dat je hem geen straf mag geven. Maar gewoon over de dag genomen ( als ie bv drie sec stil zit) dat complimenteren. Dat is in 6 avonden van 2 uur en we hebben net de eerste achter de rug, de kennismaking zeg maar. We zien wel wat het brengt.

Het is iig wel fijn dat je daar met meerdere ouders zit die ook allemaal een kind met adhd of aanverwante stoornis hebben en je niet wordt aangekeken met o daar heb je weer zon moeder.
Dat is el iets waar ik heel erg tegen aan loop trouwens dat zodra je ook maar enigzins voorzichtig laat vallen dat je kind ADHD hebt dat je met de nek wordt aangekeken alsof je daar als ouder zijnde iets aan zou kunnen doen dat je kind dat heeft.

quote:

Op donderdag 5 juli 2007 10:19 schreef Noli. het volgende:
Lily heb je het idee dat het hele labeltje AD/HD niet bij Damon past?
Van alle andere herkenningspunten zie je verder niks bij hem? Want AD/HD is natuurlijk niet alleen het drukke gedrag.
[..]


[..]

Ik heb zelf ADD, de versie zonder hypergedrag. Ik was nooit druk, juist eerder het tegenovergestelde! Ik was een rustig kind, een dromer, zo erg dat ik in de klas als het me niet meer boeide ik afwezig naar buiten ging kijken en mijn gedachten de vrije loop liet gaan. Ik kan bijvoorbeeld niet goed tegen plotselinge veranderingen. Voorbeeld: We gaan een dagje uit iets leuks doen, er komt iets tussen en op het laatste moment gaat het niet door.. Als ik daar erg naar uitkijk en het gaat ineens niet meer door dan heb ik daar erg veel moeite mee. Ik kan dat niet snel genoeg verwerken en mijn humeur kan dan spontaan omslaan naar niveau vriespunt.
Alles rondom mij is bijna altijd chaos, maar ik heb dan ook alleen maar chaos in mijn hoofd.


Ik wil echt niet zeggen dat dan maar ADD heeft omdat hij niet "hypert' ofzo. Maar AD(H)D is gewoon zoveel meer dan alleen druk gedrag.

Jezus die checklist!
Ik herken mezelf van vroeger en zie er ook heel erg m`n dochtertje in!!
hoe vaak er niet in m`n rapporten stond of tegen m`n ouders gezegd werd:
"pepper kan het wel maar ze doet maar wat, vult zomaar wat in" (rekenen)
"pepper kan het wel maar het komt er niet uit"
"pepper droomt teveel weg in de klas"

Sjeumig....de herkenning.
ik kan helemaal van slag raken als iets spontaans ertussen komt.
Als ik op een dag geen plannen heb en ineens belt zus of ik mee wil naar de Makro dan haak ik zonder nadenken al gelijk af.
(Heb haar na even denken wel terug gebeld dat ik toch maar wel wilde. )

Als ik meer dan 3 afspraken in een week in m`n agenda heb staan dan heb ik een "drukke" week en wou ik dat ie al voorbij was. Alles valt dan onder taken die af moeten. Zelfs iets wat 'leuk' zou moeten zijn wordt dan iets wat ik af moet vinken van "klaar/gedaan".

Ik heb elke ochtend een vast patroon te volgen.
Ik mòet om klokslag 7 onder de douche staan, staat er 07:05 dan word ik erg onrustig en gaat m`n schema in de war en dan ga ik het allemaal niet optijd redden.
rekenen kan ik nog steeds niet, maar tekenen vond ik vroeger onwijs leuk en nog kan ik best leuk tekenen denk/vind ik zelf.
Wil er nog steeds graag bij horen ook. Ben nog wel "kat uit de boom kijkerig" en werd inderdaad ook gepest. Ook "het me anders voelen dan andere kinderen" herken ik. En ook weet ik nog dat ik nog wel eens over the top kon reageren. Net ff iets, op het hysterische af, enthousiast reageren b.v.

Nah misschien is het wel zo en misschien niet, ik heb er in de loop der jaren wel maniertjes op gevonden het "vreemde" in mij te (proberen) verdoezelen.

Maar nu m`n dochtertje....... zou zij dan nu hetzelfde voelen als ik toen?? Moet ik het laten?? Moet ik wèèr het test-circuit instappen waardoor zij misschien gaat denken dat het fout zit met haar? ( Ze is op autisme getest, was gelukkig niet het geval)
Maar schaad ik haar daar dan juist niet mee?

Ik vond het programma gisteren een beetje tegenvallen. Alleen twee praktijkvoorbeelden. Wel wat herkenning maar te weinig informatief.

@pepper; Ondervindt je dochter schade van haar gedrag? Zo nee, dan zou ik niet het testcircuit instappen..
Als je haar gedrag herkent van het jouwe kun je haar misschien wel goed helpen en begrijpen.

@Angel: Wat heerlijk dat het zo goed gaat

Zo'n oudertraining lijkt me ook wel wat.
Wij hebben vorig jaar een korte oudercursus gehad bij de kinderpsych maar ik merk dat een en ander weer verslapt bij ons.
Vooral het voortdurend positief benaderen vind ik moeilijk, vooral als het huilen je nader staat dan het lachen en de frustraties hoog oplopen.

Een training samen met ouders die hetzelfde ervaren lijkt me ook prettig.
Ik zit nu op een besloten forum waar ik mijn ei kwijt kan zonder veroordeeld te worden want dat herken ik ook erg en in dit stadium kan ik daar nog niet zo goed tegen.
De (bedoeld of onbedoeld) vervelende opmerkingen zijn vaak niet van de lucht en dat is nogal kwetsend. Helaas is dat ook niet te vermijden dus ik moet daar een olifantenhuid voor kweken en dat zal vast wel lukken naarmate de jaren verstrijken en je meer ervaringsdeskundige wordt, zal ik maar zeggen.

lily jammer dat 't een beetje tegenviel. ik zie 't niet bij www.uitzendinggemist.nl staan.

pepper, ik vind het lastig te beoordelen. de dingen die jij noemt gelden voor zovéél mensen, heb ik het idee, die hoeven echt niet per definitie op een stoornis te wijzen. ik zou m.b.t. je dochter inderdaad ook kijken in hoeverre ze er echt last van heeft, om te bepalen of je er verder iets mee zou moeten doen.

pepper, als je het gevoel hebt dat je dochter tegen problemen aanloopt, zou ik het wel doen. Anders laten liggen en goed in de gaten houden hoe het in de toekomst gaat.

Ik had het op zich wel graag eerder willen weten, omdat ik heel erg op mijn bek ben gegaan met studie en werk. En nu ik volwassen ben, leer ik bepaalde dingen ook niet of moeilijk meer aan of af en blijf er dus tegenaan lopen. Dus ik zou het zéker wel in de gaten houden! Heb je het idee dat ze anders is dan andere kinderen? Mijn moeder gaf later wel toe dat ik altijd al anders dan anderen was, maar dat het geen problemen opleverde toen ik klein was.

quote:

Op maandag 14 april 2008 09:49 schreef Yoni het volgende:
pepper, als je het gevoel hebt dat je dochter tegen problemen aanloopt, zou ik het wel doen. Anders laten liggen en goed in de gaten houden hoe het in de toekomst gaat.

Ik had het op zich wel graag eerder willen weten, omdat ik heel erg op mijn bek ben gegaan met studie en werk. En nu ik volwassen ben, leer ik bepaalde dingen ook niet of moeilijk meer aan of af en blijf er dus tegenaan lopen. Dus ik zou het zéker wel in de gaten houden! Heb je het idee dat ze anders is dan andere kinderen? Mijn moeder gaf later wel toe dat ik altijd al anders dan anderen was, maar dat het geen problemen opleverde toen ik klein was.

Ik ga ook nog steeds regelmatig op m`n gezicht. Vriendschappen b.v ik ben niet in staat die goed te houden.
Ik start goed maar na verloop van tijd laat ik de klad er inkomen. Ik vergeet van alles, vergeet interesse te tonen en zo lijkt het of mensen me niks doen maar ze doen me wel wat. Ik mis alleen de discipline om attent te zijn en blijven.
Ook reageer ik vaak te snel qua praten en achteraf heb ik weer iemand of gekwetst of ik heb mezelf voor l*l gezet.
Ik praat teveel en kan niet op m`n beurt wachten, douw mezelf gewoon hop een gesprek in.

Dochter praat ook teveel en knalt ook gesprekken binnen.
Ze heeft dwangmatigheden, vandaar dat we aan autisme dachten, en een spraak/taal stoornis.
Ze heeft ook een verwerkingsvertraging van +/- 3 sec.
De pest is dus nu,dat ik gewoon niet weet wat ze denkt of voelt.
Wel merk ik dat ze kinderlijker is dan leeftijdsgenootjes. Dat heeft ze van kleins af aan al.
Buurt kinderen gingen voorzichtig in de poort spelen toen ze +/- 4 waren, m`n dochter kon dat nog niet toen ze 5 was.
Ook loopt ze nog regelmatig zonder wat te zeggen weg.
M`n huisarts opperde wel dat het add zou kunnen zijn, alleen vond ik in beschrijvingen die ik dan heb kunnen vinden die dwangmatigheid niet terug.

Zo moet ze tellen, ze moet gewoon echt van zichzelf.
Laatste tijd wordt het wel minder en kan ik haar beter stoppen.
Zo vroeg ze vorig jaar: "over hoeveel nachtjes ben ik jarig?"
Het was ergens augustus, september of zo en ze is december pas jarig.
Ik zei: "weet ik niet precies Ted."
" ja maar mam ik wil het weten!!"
Om er vanaf te zijn zei ik maar dat het er honderd waren.
"oh, dan moet ik tot honderd tellen!!"
"nee Ted dat moet je niet!! Zag de bui alweer hangen natuurlijk.

Het vervelende was dat het smorgens was, dat ze dus haar schoenen aan moest gaan doen want we moesten naar school. Twee dingen tegelijk lukt haar niet, dus ze stopte met schoenen aan doen en startte met tellen. Ik bleef haar proberen te laten stoppen met tellen maar ze telde gewoon door.
Toen ik zei dat ze terwijl ze telde misschien ook nog wel haar schoenen aan kon krijgen pakte ze pas dr schoenen en begon ze al tellende aan te wurmen. Toen raakte ze de tel kwijt en wilde overnieuw beginnen.

Het wazige is dus , dat ze op alle vlakken scoorde op autisme, behalve het belangrijkste vlak, daar scoorde ze dus niet in en dat is dus het oogcontact kunnen blijven maken tijdens gesprekken.

Maar ik weet dus gewoon niet wat er echt in haar omgaat.
Dingen die ze moeilijk vindt mijdt ze, daar praat ze overheen.
Ze vertelt alleen als ze zich tekort gedaan voelt en het is zelfs wel voorgekomen dat dat dan ook pas weken na dato eruit komt.

merk wel dat ze veel aandacht en goedkeuring nodig heeft en dat herken ik ook.
Faalangstig en onzekerheid zit ook in ons allebei.
Vroeger dacht ik dat ik dom was en iedereen vond me stom en raar ik was diep ongelukkig en wilde "gewoon" zijn of dood.
M`n ouders hebben dat nooit gemerkt of geweten.
Wat als dat nu bij haar ook speelt?? zal ik het dan wel zien/weten?

Veel met haar (proberen te) praten, pepper. Alles bespreekbaar proberen te maken.
Met wat je zelf weet en waar jezelf in je leven tegenaan bent gelopen in het achterhoofd.