AD(H)D en aanverwante stoornissen bij kinderen.

syzo, er is een topic over (ouders van) jonge kinderen met autisme deel 7
daar praten ouders van jonge kinderen met autisme en aan autisme verwante stoornissen met elkaar. daar vind je iig ouders met dergelijke ervaringen.

leuk is anders, sterkte!

Nee, ADHD en ODD vallen niet onder autisme.

ow, maar zo bedoelde ik het ook niet, dat het hetzelfde is, sorry. ik bedoelde dat daar iig ouders zitten met kinderen met gedragsmoeilijkheden, in dat geval door autisme of aan autisme verwante stoornissen zoals PDD NOS en bv bij PDD NOS komt dan weer vaak ADHD voor, vandaar dat ik het noem.

ja dat idee had ik ook, dat je op zoek was naar "lotgenoten" .
Ik ben een soort van lotgenoot, inde zin dat mijn "stiefzoon" die regelmatig bij ons is de diagnose PDD NOS heeft gekregen. (in eerste instantie met ADHD, maar daar zijn ze op terug gekomen)

het is een lastig iets, die diagnose. PDD NOS en ook ODD zijn eigenlijk vage dingen. Ik geloof dat een achternichtje van mij ook ODD heeft, terwijl eerst PDD NOS als diagnose gesteld was. zij is harstikke intelligent, doet ook HAVO inmiddels, maar dan wel in delen, omdat het anders niet te behappen is. zij kan heel agressief zijn bijvoorbeeld. haar broertje heeft zwaar ADHD en is ooit een jaar uit huis geweest bij een pleeggezin omdat hij niet handelbaar was.
het hangt allemaal enorm samen iig.

Wellicht is het een idee om het autisme-topic niet zo zeer meer zo te noemen maar inderdaad een algemenere naam te geven?

zat ik ook al te denken troel

Hey, dat heeft mijn zoon ook.
Die zit op een cluster 4 school.

quote:

Cluster 4

De 10 soorten scholen voor speciaal onderwijs zijn verdeeld in vier clusters. Onder cluster 4 vallen de scholen voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen, langdurig zieke kinderen zonder een lichamelijke handicap en onderwijs aan kinderen in scholen die verbonden zijn aan pedologische instituten.

Cluster 4

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 18:25 schreef Troel het volgende:
Wellicht is het een idee om het autisme-topic niet zo zeer meer zo te noemen maar inderdaad een algemenere naam te geven?

Ik vind die avatartekst van Oxymoron zo mooi gevonden: alternatieve bekabeling.
Zou dat een goede zijn voor in de topicnaam? (Als Oxymoron daarmee in kan stemmen dan.)

Het is inderdaad een heel langzaam traject.
Maar misschien omdat je de diagnose nu hebt, kan je misschien een rugzak of PGB (persoons gebonden budget) aanvragen voor je dochter, zodat ze misschien op haar eigen school kan blijven.

Zoonlief zit aan de strattera en dat is al een wereld van verschil.

Weet je al wat voor medicijnen ze jouw dochter willen gaan geven?

Ik ben geen ouder, maar wel zelf een ADHD-er. ADHD is lastig, maar het is absoluut fijn dat je er nu achter bent. Het toverwoord voor ADHD-ers: structuur! Ik ben inmiddels 27 en god, wat verlang ik af en toe nog terug naar de structuur van thuis Als mijn ouders eerder hadden geweten wat er 'mis' is, hadden ze bepaalde dingen heel anders aangepakt en was ik waarschijnlijk later niet zo hard op m'n snufferd gegaan.

Zo'n labeltje is confronterend, maar zeker ook positief dus. Want er is best heel goed met ADHD te leven, zeker als het zo jong al ontdekt wordt.
Ennuh... ADHD heeft ook nog eens héél veel positieve kanten

het is ook nogal wat wat op je afkomt hoor! alles rustig. genoeg mensen hier met tips iig

Modpetje opzet:

Volgens mijn informatie hier, maar ik kan het mis hebben, vallen ADHD en ODD niet onder autisme. Ik ben dus voor een apart topic hierover, dit topic dus Niet alles hoeft gecentraliseerd, en zo is het ook een stuk makkelijker terug te vinden voor mensen die zoeken op ADHD. Er is ons al eerder het verzoek gedaan voor een dergelijk topic, en ik ben eigenlijk wel blij dat het nu eindelijk bestaat.

Modpet weer af:

Syzo wat ontzettend pittig klinkt het. Ik ga vanavond eens even bijlezen, want ik weet hier vrij weinig vanaf.

Ik heb gelukkig veel medewerking van MEE..
Maar ja, die krijg je alleen als je kind ook nog iets lichamelijks heeft.
De onze heeft dan als bijkomstigheid cryptogene gegeneraliserende epilepsie.
Hij krijgt daarvoor geen medicatie meer, en we hebben ons gestort op het gezonde deel van hem.
En die is groot...

Verder is het een heerlijk jong, kleine pasjes vooruit.

heb je al eens contact gehad met balans of op hun website gekeken? balans is een vereniging voor ouders met kinderen met allerlei stoornissen w.o. ODD, ADHD, PDD en nog meer!

Ik ben ooit naar een bijeenkomst van hen geweest (ging over PDD-NOS vs Syndroom van Asperger) en ik vond het erg informatief. Ze hebben ook foldertjes waarin diverse dingen gemakkelijker worden uitgelegd.

Waar loop je tegen aan momenteel? ben geen ouder, maar werk wel met kinderen met ODD / ADHD etc

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 19:29 schreef syzo het volgende:


Ook de reacties om me heen vind ik soms erg moeilijk

En dat moet je toch eens naast je neerleggen....
JIJ moet je er goed bij voelen.
Hier bij ons in de buurt de mensen die ons niet kennen, vinden mij de slechtste moeder ooit...
Mensen die ons wel kennen vind mij juist een wereld moeder.
Maar het allerbelangrijkste is hoe ik me voel, want dat slaat heel erg terug op het kind.
En als de school leiding zegt dat ik uitstekend mijn best doe, dan is dat zo.
Wat voor belang hebben zij om te liegen?

quote:

Daarom is het denk ik ook zo frustrerend dat alles zo traag gaat.
Ok dit heeft ze...wat gaan we daatmee doen en wanneer starten we er mee. Maar op dat soort vragen krijg je nooit een direct antwoord.

Wees voorbereid dat nu je de diagnose hebt dat het nog heel lang gaat duren, en alles wat er dan sneller gaat is mee genomen.
Scheelt voor jezelf een hele frustratie.

Hoe oud is je dochter, syzo?

Oh, je moet de teugels wel gespannen houden...
Veel succes en sterkte met je dochter.

Heei, dat heb ik ook. Helpt Ritalin?

Weetje syzo, als jij niet het beste voor je dochter voor zou hebben zou je je geen zorgen om haar maken, je niet druk maken over haar stoornis en zoveel meer.
Geloof me, je dochter is gezegend met zo'n moeder, wat de complete wereld ook mag zeggen.

Je dochter kan kennelijk wel aangeven wanneer ze zelf de rust nodig heeft door (al stampvoetend ed) naar haar kamer te gaan voor afkoeling.
Dat is al heel goed en fijn. Als juf zou ik dit kind misschien een plekje aanwijzen ergens (in de school bij iemand, of in de klas in een hoekje, leeg lokaal in de beurt waar iemand een oogje in het zeil kan houden) waar ze zelf op z'on moment heen kan gaan. Iets om bespreekbaar te maken? Of kan ze dat al, zich afzonderen op school.

Overblijven ging merk ik uit je reacties niet goed? Mijn ervaringen met overblijven zijn ook niet goed in relatie met zulke kinderen...
December is idd voor deze kinderen een hel. Rust en regelmaat niet overdonderen. Een doktersbezoek kan dan idd teveel zijn. Maar ja, soms moet je gewoon kan je niet om je dochter heen, en andersom.
Heeft ze ook vaak uitbarstingen op school, of beperken die zich tot thuis?

Ik heb het wel verteld, dat Sinterklaas niet bestaat.
En raad eens wat? Half nov en heel de maand dec is veel beter verlopen.
Vorig jaar was een hel, maar nu niet, meneer ging heerlijk op zijn stoeltje luisteren naar de verhalen die zijn "juffies" te vertellen hadden.
Toen wij naar een ouderavond moesten werd hij de hemel in geprezen, manneke deed zo zijn best...
Toen ik vertelde dat ik had verteld dat de Sint niet bestond, maar het een heel leuk kinderfeest is en dat hij wel bestaan heeft met een klein beetje mysterie erom heen, vonden ze dat eigenlijk een heel goed idee. Het had namelijk hartstikke goed gewerkt.
Op zijn speciale school mogen ze ook niet tot een bepaalde datum over de sint praten.
Zie je, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hij nog meer 2 "hel" maanden door moest komen, terwijl het niet eens waar is. Ze genieten er op die manier gewoonweg niet van.
Recht toe en recht aan.

Wat ik ondervonden heb, is dat deze kinderen zo overgevoelig zijn voor spanningen en dingen die niet kloppen, je ze maar beter kan vertellen in hun eigen taal waar ze dan wel aan toe zijn.
Geeft een hoop meer rust.

Zo hebben wij een aantal speciale regels in het huis.
Maandag, dinsdag en donderdag zijn, zijn lange dagen op school.
Dat betekend dat als hij thuis is gekomen de poort op slot gaat, oftewel, geen kinderen eruit, (niet buiten spelen) en geen kinderen naar binnen.
Dan pakken we een boek, een film, als het maar iets is waar rust bij komt kijken.
Gaan we samen koken, samen eten en ligt hij op bed voordat papa thuis komt.
Woensdag heeft hij vrijstelling van school om alles te kunnen bijbenen.
Dan is het 's ochtends rustig aan doen om 's middags lekker spelen met de kinderen hier uit de buurt.
En vrijdag is een korte dag (1 keer school) en zijn vriendjes ook, dus ook lekker buiten spelen, knutselen you name it!
Zaterdag en Zondag doet hij leuke dingen met ons beide of met papa alleen.
Gaan ze samen hardlopen (wat hij geweldig vindt!) in het bos.
En soms speelt hij alleen maar met de kinderen hier uit de buurt.

Verder wordt er hard gewerkt met ons en met het kind individueel.
Hoe hij beter met andere kinderen om kan gaan....
Hoe ik aan andere kindjes uit kan leggen, dat hij een "ander" kindje is...
Door schade en schande wijs worden..
Ik ben thuis moeder geworden, gewoon omdat hij 1 persoon nodig heeft die hem elke dag opvangt.
Hij wantrouwt iedereen, mij ook, maar een stuk minder dan de rest van de mensen om hem heen.
Financieel is het aanploeteren, maar dat heb ik wel over voor mijn zoon.
(En ik heb een hele lieve moeder die me helpt)
We krijgen daardoor wel extra kinderbijslag, immers ik verzorg hem voor 100 %.
Nu hebben we een PGB en hij gaat morgen zijn eerste prive zwemles krijgen!
Spannend!!! Ook voor hem, maar nu is het niet zo druk in zijn hoofd, hij hoeft zich maar op 1 persoon te richten.
We blijven ons focussen op de positieve dingen die hij hartstikke goed kan! Ook erg belangrijk...


Elk kind is anders en elke samenstelling van een gezin is anders.
Daarom is het van belang dat je kijkt wat werkt bij haar en bij jullie.
Hoe jullie allemaal in elkaar kunnen passen.
Soms is het beter te scheiden van elkaar. (zoals niet samen eten en dergelijke)
Hoeveel druk is er in het huis?
En dan bedoel ik, tijdsdruk, stress, ruzies...
En kijk waar je dingen ten goede kan veranderen, aanpassen.
Soms kan een drastische regel enorm veel rust met zich meebrengen.

En als laatste kan ik je van harte aanbevelen: Met de regels geen emoties mee te laten spelen.
Je kind schiet er namelijk niks mee op.

Jeetje, ik heb me een verhaal zitten tikken...
Nou ja, dan heb je misschien nu een beetje het idee van hoe en wat het kan reilen en zeilen in een gezin.

TVP....

Wij zitten nu met mijn oudste van 6 ook in de molen.
Pak het lijstje met verschijnselen van adhd en 99 procent komt precies overeen met het gedrag van Damien.
Hij loopt al vanaf groep 1 op school bij het "groot zorg team" daarn worden kinderen besproken die zich heel anders gedragen en doen dan de rest, ook als ze leerproblemen hebben kom je daar in terecht. Dat houdt dus in veel gesprekken op school met de juf en intern begeleider en sinds afgelopen oktober het advies om naar jeugdzorg te stappen.
Dat hebben we gedaan en inmiddels heb ik een gesprek gehad bij de jeugdzorg en is er hier iemand geweest om Damien te observeren.
Die mevrouw heeft hier een uur gezeten en ik had er in eerste instantie een hard hoofd in omdat Damien zich altijd compleet anders gedraagd als er een vreemd bij is. Nu viel me dat 100% mee. Hij was nog wel iets drukker dan gewoonlijk maar over het geheel genomen toch redelijk zoals hij altijd is.
Zij heeft het vermoeden van ADHD uitgesproken en we staan nu op een wachtlijst voor de psychiater. Damien krijgt een psychiatrisch onderzoek daar ( wat niet zo zwaar is als het klinkt), de psych gaat wat spelletjes doen, wat met hem praten en dat gaat zo'n uur tot anderhalf uur duren.
Daarna gaat de psych een conclusie trekken en aan de hand daarvan gaan we bepalen wat we gaan doen.

Tis dus nog allemaal erg onzeker maar ik ga hier zeker meelezen En zodra ik wat te melden heb dan post ik ook wel.

@ Oblivion: Wat bedoel je hier precies mee?

quote:

En als laatste kan ik je van harte aanbevelen: Met de regels geen emoties mee te laten spelen.

NOg even over dat overblijven... dat gaat hier gelukkig wel goed. Damien vind het nl heerlijk om andere kinderen om zich heen te hebben ook al heeft hij weinig vriendjes. Op de overblijf pakken ze hem ook goed aan in mijn ogen want omdat ik 5 dagen per week werk blijft hij 4 dagen over ( op woensdag eet hij op de bso) En gaat hij 5 dagen naar de bso.
Damien is "vaste" hulp van een van de overblijfmoeders en dat vind hij geweldig.
Ook merk ik dat hij op de bso goed zijn ei kwijt kan.
Als ik hem een paar dagen huis heb omdat ik vrij ben merk ik dat hij veel drukker wordt dan normaal.
Hij kan op de bso veel beter zijn energie kwijt dan hier. Ook al speelt hij buiten.

Wat ik bedoel met dat je geen emoties mee moet laten spelen is bijvoorbeeld:
(En dan betrek ik het even op onze familie)
De regel dat hij 3 dagen binnen moet zitten.

De emoties die ik voel zijn:...zo zielig...niet spelen met andere kinderen, wat ben ik eigenlijk een rotmoeder etc etc... Want alle andere kinderen spelen wel buiten....

Wat mijn zoon ervoor terug heeft gekregen is, veel rust, doet beter zijn best op school.....
Is veel vriendelijker binnenshuis geworden.
Gevolg: Gezelliger in huis...meer rust in zijn lijf, beter op school.
En als hij zijn vriendjes/vriendinnetjes wel ziet op korte dagen is hij zo blij dat hij zijn negatieve gedrag eigenlijk vergeet... (Ook niet altijd, maar het is een heel stuk beter)

Ook met straffen, zonder emoties...
Geen uitbarstingen meer van mijn kant, IK heb het onder controle, (wat dus eerst niet was...)
Het lijkt wel (volgens mij is het ook zo) ruiken ze de mogelijkheid om negatief aandacht te vragen...
En ik had altijd het gevoel dat ik erin stonk...
En dat deed ik dus ook altijd. Nu dus bijna niet meer. (Ik blijf natuurlijk een vrouw... )
Is absoluut niet makkelijk, maar je krijgt er toch wel andere situaties voor terug, die beter aan te pakken zijn.

Wat ook verteld is om te kijken waar het kind zit, wat voor niveau, voordat je ingrijpt.
Kijk vooral naar eigen reactie op dingen....

Nu zeg ik dit niet omdat het bij jullie kinderen allemaal kan helpen, zo is de situatie hier in huis en het werkt.
Des te moeilijker lijkt het me als je dus 2 kindjes hebt, die zo verschillend zijn...Wat bij jullie het geval is.

Oblivion, petje af voor hoe je het regelt

Ondanks dat het misschien niet altijd even leuk is, vind ik de "regels" die je hebt helemaal niet verkeerd. Sterker nog, ik vind het juist wel prettig om zoiets te lezen en te zien dat het werkt, want ik denk dat je zelf niet snel aan zoiets zult denken.

Dank je Troel!

Nou, deze regels heb ik toch echt zelf gemaakt...
Wat syzo al zei, die molen gaat veel te traag.
Wij zitten toch al 3 jaar in die molen en heb mondjes maat handvaten gekregen...
Het lijkt wel of ze hun handen er niet aan willen branden.
Nu heb ik wel wat haar op mijn tanden gekregen in de loop der jaren, maar echt met elkaar werken doen ze niet.

De school en bij ons thuis is 1 pact, hij kan geen dingen flikken daar waar ik dus niets van weet.
Dit gebeurd gewoon via mail of telefoon.
Nu moeten we alleen nog de instantie meekrijgen, maar die blijven weigeren (terwijl ik al 10 X toestemming heb gegeven) info af te geven aan school.
De rede: Tja, euhm, dat wordt moeilijk want, dat doen we niet zo graag...

Schiet dus niet op.
En het enige wat werkt voor dit manneke is als hij in een veilige driehoek kan bewegen.
Instantie----thuis---school

Maar dat komt goed!

En nu prive zwemles!!!
Spannend!

Ik ken ook mensen met ADHD en die mensen zijn over het algemeen aardig op hun pootjes terecht gekomen. Ik ken ook iemand met PDD NOS, pas toen hij die naam hoorde viel er iets op zijn plek. Hij wist al die tijd al dat hij een beetje anders was. Niets voor niets was hij toch steeds onderzocht en toen hield het ineens op. Pas jaren later hoorde hij de uitslag. Het was voor hem wel moeilijk om niet alles aan die diagnose te wijten. Als er iets mis ging, zei hij vaak: oh, dat komt vast omdat ik een beetje autistisch ben. Terwijl er met PDD NOS prima valt te leven, dat geeft hij nu ook aan. Hij denkt er bijna nooit meer aan, behalve als hij de term ziet staan.

Ik vind het heel knap van je oblivion dat je zo goed vasthoudt aan die regels. En het zijn ook goede regels.
Idd kan het voor jezelf soms moeilijker zijn (emotioneel) dan dat het voor het kind is.(uiteindelijk)

Wat ook goed kan helpen is een vast (heel vast) dagritme maken, daar kaarten bij maken en die in de kamer ophangen. Zo is duidelijk wat wanneer gaat gebeuren, het is overzichtelijker en er zijn minder verrassingen. De kleuters in mijn klas hechten heel veel waarde aan die kaarten, ik moet tussendoor er niks aan veranderen...
Alles steeds op dezelfde manier doen, zeggen en vertellen. Dit biedt heel veel houvast, ook al komt het je zelf op een gegeven moment je oren uit...

Ja, dat is het hè? Ik praat zelfs soms tegen mijn partner zo...
Moet ik even terug schakelen...

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 09:38 schreef Oblivion het volgende:
Dank je Troel!

Nou, deze regels heb ik toch echt zelf gemaakt...

jawel, maar ik denk dat je dat ook niet de eerste dag wist zo van, dat ga ik proberen.

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 13:25 schreef Troel het volgende:
jawel, maar ik denk dat je dat ook niet de eerste dag wist zo van, dat ga ik proberen.

Oh nee, zeer zeker niet, het is eerst ploeteren, gek worden, handen in het haar zitten, gefrustreerd zijn, tegen muren oplopen....totdat....

Vanmiddag was weer een mooi voorbeeld van emotieloos reageren:

Vanochtend had hij dus voor het eerst zwemles, zeer zenuwachtig, keek me ook aan van...
"ik durf niet, ik wil niet, ik doe het gewoon niet..."
Ik troost hem wel, maar doe of dat het de normaalste zaak van de wereld is (is het tenslotte ook, zwemmen moet je gewoon kunnen en zeker hij!) push hem niet, maar ga gewoon verder met hem omkleden.
MAMA ik wil niet bloot! Ik zeg: hoeft ook niet, mama heeft thuis je zwembroek al aangedaan...
Oh ja...
Toen was het moment dat de zwemleraar en hij het alleen moesten gaan doen, mama moest weg...
Oh oh paniek.... Ook hier niet blijven plakken als ma, gaf een stevige pakkerd op zijn mond en zei: Doe je best, en liep weg.
Het piepen duurde welgeteld 10 sec. (ipv een half uur worstelen...)
Gevolg: Meneer wilde het zwembad nog niet uit, want hij was nog niet klaar...
Helemaal blij! Helemaal gelukkig.

Maar dan, mams moest nog even bloemen hebben voor de tafel buiten.
We gaan dus een tuincentra in....
En daar kwam hij los...alles wat hij doet is gillen en rennen en de meisjes die daar werken uitdagen... (Zeer vermoeiend)
Ik geef een knipoog aan de meisjes, ik hou het zeer zeker in de gaten....maar bemoei me er niet zo erg mee.... Meisje wilde hem ook een prijsje opplakken, maar ze kreeg hem niet te pakken.
Is het tijd om te gaan dan zeg ik heel hard DOEI....ik ga hoor....
Dan rent hij opeens wel mijn kant op...
En dan pas ga ik met hem praten....
Dat ik het vervelend vind dat hij zo van me wegrent....dat ik bang ben dat hij valt en zich lelijk bezeerd...
Dan heb ik ook zijn aandacht en loopt netjes naast me.
En vraag ik ook aan hem, volgende keer doe je het dan anders?
Hij zegt dan, dat is okay mama. Vervolgens krijg ik een dikke pakkerd!
(Wat niet wil zeggen dat hij het daadwerkelijk ook gaat doen, maar ik heb een aangrijp punt voor de volgende keer: Weet je nog...?)

Dan thuis aankomen, zijn vriendinnetjes stonden al te wachten...
Door alle spanningen op deze dag wordt hij moe en wat doen kinderen die moe zijn?
Dus, mams de tafel ontruimt, we hadden vorige week met klei aangeklooid, die dingen waren dus droog...Nu had hij dus niks gemaakt en heeft alleen maar wat aan zitten frutten, dus hij had nu niks...
Gelukkig wilde de dames wel iets delen met hem.
Nu komt het, er is dus een grotere zus van deze meisjes die boodschappen doet.
Nu is Zoonlief in een supermarkt met vreemde helemaal niet te handhaven, dus hij mag absoluut niet mee.
Wat wil hij dus? Mee...
En daar komt de uitbarsting, krijsen, gillen, deuren gooien (waar hij meestal de kans niet toe krijgt, mama is toch sneller... ) huilen, alles komt eruit.
Als je kijkt waar hij dus is, hij is moe, heeft het spannend gehad...en wil iets waarvan hij weet dat het niet doorgaat!
En ik zeg, jij gaat niet mee. En als je zo doorgaat dan kunnen je vriendinnetjes even een half uurtje naar huis zodat je kan afkoelen. (Heel neutraal, geen emotie in de stem)
Meneer ging zelf de gang op en kwam na een minuutje weer tevoorschijn...hij zei heel kalm: Ik ben afgekoeld mama, mogen ze blijven?
En dan het grote verschil met als ik ook tekeer ga als een beest, dan heb je dus chaos in huis, een moeder die overstuur is, een kind wat niks meer wil.... Iedereen verdrietig....

En echt, ik schreeuw ook wel eens door het huis heen, ook mijn emmer loopt wel eens over...
Maar nu weet hij dat de grens overschreden is...

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 15:15 schreef syzo het volgende:


en je hebt gelijk over dat negatieve aandracht vragen. Ze ruiken je kwetsbare momenten.

Ja, alsof ze weten dat ze jouw de baas kunnen. En eigenlijk kunnen ze dat dus ook.
Dus je een emotieloos gaan opstellen, dat ze je gevoel niet meer zien op zo'n moment.
Vergt wat oefening, maar oefening baart kunst...

I WIN!

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:07 schreef Oblivion het volgende:

[..]

Ja, alsof ze weten dat ze jouw de baas kunnen. En eigenlijk kunnen ze dat dus ook.
Dus je een emotieloos gaan opstellen, dat ze je gevoel niet meer zien op zo'n moment.
Vergt wat oefening, maar oefening baart kunst...

I WIN!

En vooral niet opgeven, hoe moeilijk het ook is. JE leert met de tijd. Past weer iets aan als je na een poos merkt dat het niet gaat. Blijft iets volhouden dat super werkt. Zulke dingen hebben gewoon tijd nodig. Erkennen is stap 1. De belangrijkste zelfs. Daarna kan je voorjezelf gaan bedenken waar liggen de problemen, wat ga ik hoe aanpakken en wanneer. Niet teveel tegelijk willen. 1 ding per keer. Al ben je er weken mee bezig. Vaak heeft 1 verandering ook positieve gevolgen voor andere dingen die niet lekker lopen.
Consequent blijven, hoe moeilijk het ook is. En rustig idd niet gaan schreeuwen. Rust is heel belangrijk!

Ja,...
Nu heb ik een koekie.... (makkelijker)
Ik ben thuis, dus kan veel energie sparen, en heb er maar 1.

Kan me heel goed voorstellen dat moeders helemaal uit hun dak gaan omdat zoonlief of dochterlief het bloed onder de nagels vandaan halen, en dat je zelf er gewoonweg geen energie meer voor hebt.
En tegenwoordig is het niet meer zo dat moeders thuis kunnen zitten...
Er moet ook brood op de plank. Er is vaak nog een broertje of zusje....
Zoveel stress factoren meer.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 18:49 schreef Yoni het volgende:
Ik ben geen ouder, maar wel zelf een ADHD-er. ADHD is lastig, maar het is absoluut fijn dat je er nu achter bent. Het toverwoord voor ADHD-ers: structuur! Ik ben inmiddels 27 en god, wat verlang ik af en toe nog terug naar de structuur van thuis Als mijn ouders eerder hadden geweten wat er 'mis' is, hadden ze bepaalde dingen heel anders aangepakt en was ik waarschijnlijk later niet zo hard op m'n snufferd gegaan.

Wat zouden ze anders hebben aangepakt?
En hoe ben je op je snufferd gegaan?

quote:

Zo'n labeltje is confronterend, maar zeker ook positief dus. Want er is best heel goed met ADHD te leven, zeker als het zo jong al ontdekt wordt.
Ennuh... ADHD heeft ook nog eens héél veel positieve kanten

Mee eens is...

Ik ga dit topic ook in de gaten houden. Eerst blijf ik nog even lurken. Gaan nu met onze dochter het traject in van onderzoeken, tenminste dat hoop ik. Komende dinsdag gaan wij samen naar onze huisarts om over haar te praten.
Iedereen sterkte met hun kids, ikzelf vind het op dit moment allemaal erg moeilijk wat ik voor m'n kiezen krijg. (zwanger zijn helpt ook niet echt mee om alles goed op een rijtje te krijgen)

Hoi Ka-stone!

Niet lurken! Mee posten! Gooi alles maar hier neer...
Lijkt me namelijk helemaal niet makkelijk nee, zwanger zijn en een moeilijk kindje.

Hoe oud is je dochter?

Hoi Oblivion, Onze dochter is nu 9 jaar. Ik vind het namelijk moeilijk, op dit moment, dat ons kind vanwege haar gedrag/karakter/aard en andere dingen die niet "gewoon"zijn in andermans ogen, een stempel krijgt..... Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Ïk wil wel mee posten hoor, maar op dit moment ben ik gewoon te druk met vanalles. (verbouwing thuis over ruim 2 weken ben ik uitgerekend van ons vierde kindje)
En ik weet nog niet wat er met ons kind is, heeft ze ADHD of is ze depressief, ik weet nog niet precies welke kant we op gaan.
Het enige dat ik wel weet is dat het op dit moment niet zo lekker gaat, op school weten ze niet meer wat ze moeten doen en in maart begint ze met een Sociale Vaardigheids training.
Maar ik probeer jullie wel op de hoogte houden.
Bedankt

Het "etiket" is altijd moeilijk...
Maar, je kind zo laten aanmodderen dat je er zelf ook helemaal weemoedig van wordt is ook zo wat...
(wat ik niet suggereer dat jij dat doet... )
Ik hoop dat je wat uitsluitsel krijgt over de diagnose van je kindje.
Brengt misschien al wat meer rust.
Doe voorzichtig met jezelf, het klinkt inderdaad erg druk, met die verbouwing enzo!

Ben het met je eens hoor. Ik wil ook niet blijven aanmodderen. Maar voor mij is ze gewoon mijn kind waar ik heel veel van hou en die soms haar eigenaardigheden heeft. (en wie heeft die niet)
Maar in indergeval bedankt voor het "luisterend oor" (lezend oog)

Dat etiket heb ik ook zolang tegenop gezien.
Op damien zijn tweede toen hij op de peuterspeelzaal zat werd ADHD al een keer geopperd door de stagaire die daar toen liep. Ik reageerde daar op met wat ik nu inzie een veel te overdreven reactie die volgens mij alle moeders doen "ECHT NIET!!! MIJN KIND IS GEWOON WAT DRUKKER THATS ALL!!! " Nu weet ik beter.... alhoewel het dus nog vastgesteld moet worden weet ik wel dat mijn zoontje wel behoorlijk wat drukker dannormaal is en ander afwijkend gedrag vertoond.
Ik vind dat "etiketje" nu wel belangrijk... al ben ik niet zo van in hokjes denken is dit nu net iets wat wel moet om er dan ook gericht naar toe te kunnen werken om alles te verbeteren voor Damien en ons gezin.
Aanmodderen doet iedreen denk ik wel Oblivion... Ik heb het wel gedaan... Totdat school met de gesprekken kwam en dan ga je meer nadenken en "objectiever" kijken naar je kind en toen kwam ik erachter dat zijn gedrag idd niet echt strookt met wat andere kinderen doen.
Alle kids doen gevaarlijk... maar hij trekt dat net een stapje verder, alle kids doen druk ( de meeste dan) alleen hij net ff wat drukker en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ik was ook een aanmoddertje...kan ook niet anders, alleen als het dan zo duidelijk naar voren komt is het niet slim je kop in het zand te steken. Wat we dus ook niet doen, gelukkig...
Onze zoon zijn "geluk" was dat hij epileptisch was, en daardoor al snel in een medische molen kwam.
Heb ook nog medicijnen lang voor hem uit kunnen schuiven, totdat de school zei dat ze hem zo niks bij konden brengen....
Tja, dan heb je eigenlijk geen keus meer, manneke moet toch een beetje mee kunnen.
En door de medicijnen wilde ze dat hij ook nog andere medicijnen ging gebruiken...
Nah, ik denk het niet.
Dus daar heb ik andere oplossingen voor gevonden... (Het niet in slaap kunnen komen enzo)

Vandaag het rapport gehad.....Ben zeer trots!
Mooi rapport!

Oh, dat is ook nog iets wat ik wilde delen.
Zoonlief zit dus op een speciale school en vorig jaar had hij dus een andere juf.
Waarvan ik al dacht: Dat is d'r niet, die heeft het niet....
En dat gevoel kwam absoluut uit, nu hij dus een ander "juffie" heeft is hij met sprongen vooruit gegaan. Wil opeens in de kring blijven zitten, Kan 10 minuten lang zijn concentratie vasthouden etc etc. Dus echt specifieke dingen die in de klas niet goed gingen. (Hij kan nog steeds niet stil zitten, maar goed... )
Wat ik dus wilde zeggen, als je opzoek gaat naar scholen of speciale ondersteuning, kijk goed naar kind---leraar actie.
Dat heeft dus bij hem heel veel gescheeld.
Het is niet leuk omdat soort dingen aan te kaarten, want het was een lief mensje, maar totaal geen overwicht.
Ze hebben nou eenmaal een andere aanpak nodig.

quote:

Op vrijdag 19 januari 2007 18:12 schreef Angel22 het volgende:

Alle kids doen gevaarlijk... maar hij trekt dat net een stapje verder, alle kids doen druk ( de meeste dan) alleen hij net ff wat drukker en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ja, zo is het ook.
Alle kinderen zijn wel eens vervelend, alleen bij dit soort kinderen zie je een andere uitwerking nadat je hebt ingegrepen.

Onze meneer heeft 1 jaar lang onder het bureau van de hoofdjuf gezeten...
Hij kon de drukte in de klas van het binnenkomen niet aan.
En het is niet voor te stellen, maar een kereltje van 6 haalt zomaar 13 mensen onderuit...Met gemak!
Nou, dan werd hij met een puzzel onder de tafel gezet totdat de klas rustig zat.
En dan ging hij pas zitten.

Maar als een hoop mensen eraan mee werken en het volhouden, zie opeens een heel lief breekbaar manneke, die je hart steelt waar je bij staat...

tvp

Vanmorgen bij de huisarts geweest om over onze dochter te praten. Manlief heeft ons verhaal verteld en dan denk je dat je reactie krijgt. Niet dus. Huisarts was niet in z'n hum en vond het raar dat wij geen verslag van school hadden meegekregen. (achteraf heeft hij misschien wel gelijk maar toch.....) Hij ging school bellen, kon het telefoonnummer niet vinden, werd toen nog humeuriger, nou ja uiteindelijk nummer toch gevonden en met de direkteur van de school gesproken. Zit je daar als ouders....je vind zo'n gesprek over je kind toch al moeilijk..... Uiteindelijk draaide de huisarts bij. Hij heeft ons een aantal dingen uitgelegd en we hebben afgesproken dat zodra wij het verslag van school hebben dat we dan met onze dochter langs komen. Dan kunnen we aan het traject gaan beginnen. Ik hou jullie, voor zover mogelijk, op de hoogte.
O ja, ik moet zeggen nadat ik vorige week hier gepost had dat ik toch wel wat rustiger ben geworden, het deed me erg goed om m'n verhaal een beetje kwijt te kunnen.

Ook hier maar even een updatetje....
Heb vandaag na lang wachten (drie telefoontjes en drie mailtjes...) eindelijk bericht gehad van bureau jeugdzorg dat Damien inmiddels sinds de 11-1-07 op de wachtlijst staat en dat het twee tot drie maanden kan duren voor hij aan de beurt is.
Daar baal ik van want het gaat nu allemaal zo lekker vlot achterelkaar door en nu staan we voor mijn gevoel weer helemaal stil.
Nix aan te doen... nijpend tekort aan kinderpsychiaters momenteel...

Blijf volhouden meiden!
Het is niet anders dat er wachtlijsten zijn.

Blijf zelf op onderzoek uitgaan, denk aan dieet, regels, veel erover praten!
Neem je kindje op, kijk de band na...Wat kan je zelf nog veranderen? Etc etc...
Als je dan bij zo'n instantie komt, ben jij ook een deskundige van je eigen kind, en kunnen zij je hopelijk verder helpen....
(Erover praten dat kan je beter hier doen, want mensen om je heen hebben de neiging om te zeggen: Zucht, komt zij ook weer aan, maar hier is dat niet... )

Dat van erover praten ben ik idd achtergekomen dat ik dat beter niet met mijn ouders kan doen...
Die hebben niet zoiets van zucht komt zij weer aan maar die hebben zoiets (althans m'n moeder) het ligt aan jullie en niet aan het kind.
Omdat hij zich anders gedraagt bij hun thuis dan bij ons thuis.
Ik wordt daar zo moe van... gelukkig heb ik wat dat betreft de instanties wel achter me staan en ook al meerdere malen te horen gekregen dat we het wel goed doen maar je wordt daar soms wel een beetje moedeloos van.

Zou je toch niet verwachten van je ouders....
Maar ja, dat is nou net de moeilijkheid met deze kinderen, thuis zijn het draken en buitenshuis niet of nauwelijks...
Nu zeggen ze dat vreemde ogen dwingen, nu, bij ons dus echt niet hè?
Meneer kreeg het voor elkaar een kinderlaptop door het kantoor van een dokter te smijten...
En probeer maar eens een kind te straffen die gewoon doet waar hij zin in heeft.
Maar de aanhouder wint!
I'm telling you, geen emoties tonen met kwaadheid. Tjonge dat had ik dus eerder moeten weten.
Had mij en mijn kind een hoop frustratie gescheeld.
Ik vind dat kinderen maar voortaan met een gebruiksaanwijzing geboren moeten worden...
Wat jullie?

Ik krijg hier altijd het hartbrekende antwoord.. Ik doe ECHT me best met luisteren alleen mijn hoofd doet niet wat ik wil....

Dat doet mij heel veel verdriet waardoor ik dus niet meer emotieloos kan overkomen...

Nee, je zei het zelf al: Hij doet wel zijn best bij opa en oma, vraag je eens af waarom....

Beterschap voor je meisje...
Geniet van de rust...

Oeh, ja, vergeten...

Kan je gelijk je nieuwe "jij" laten zien aan zusje-lief?

quote:

Op maandag 29 januari 2007 03:44 schreef Oblivion het volgende:
Nee, je zei het zelf al: Hij doet wel zijn best bij opa en oma, vraag je eens af waarom....

Opa en oma mopperen ook maar daar krijgt hij voor de volle 100% de aandacht. CONTINUE.
Knutselen, lezen, spelen... noem het maar alles wordt samen gedaan.
Tja daar zijn het opa en oma voor want naast mijn baan heb ik daar gewoon geen tijd voor.
Niet dat ik geen tijd voor mijn kids heb maar niet zoveel als opa en oma hebben als ze daar zijn.
Ze krijgen van mij per dag zeker 3 kwartier tot een uur apart van elkaar de onverdeelde aandacht maar dan nog is Damien gigantisch druk. In vergelijking tot bij mijn ouders dan...
En daarnaast ook nog samen aandacht en in de weekenden dat ze hier zijn en stiefbroertje hier ook is doen we zoveel mogelijk dingen samen. Maar ik ben niet bezig om ze het hele weekend te vermaken want ik vind dat ze ook samen moeten kunnen spelen en zichzelf vermaken.
Dat laatste gaat de afgelopen twee weekenden wel redelijk moet ik zeggen dus dan alweer een pluspunt.
Het enige waarmee je Damien dus echt superrustig krijgt..... zet hem achter de nintendo, gameboy of pc en je hoort en ziet hem niet.
Maar dan hoort en ziet hij zijn omgeving ook niet hoor... Het hele huis kan om hem heen afbranden en dan nog heeft hij niets door. ( hyperfocus)
Ook als je dan vraagt of hij een snoepje wil komt niet bij hem door.
En dit houdt hij makkelijk een dikke drie uur vol. Dat hebben we voorheen een keer uitgeprobeerd.
Op school is het voor juf een uitkomst want asl hij zo druk wordt en niet meer te hanteren valt in de klas zet ze hem een half uurtje achter de pc en is meneer weer handelbaar als ze hem na een driftbui ahter de pc vandaan sleept want dat heeft hij ook. las hij er dan mee moet stoppen wordt hij driftig en gaat hij slopen als hij de kans krijgt. Of rare dingen doen zoals tegen een muur aan staan piesen. ( in de wc dan)
MIjn ex zal hier ook wel meelezen en ik verwacht de reactie dat doet hij daar niet maar hier dus wel.
En ook op de bso en school is dit helaas het geval.
MIjn ex is wel van alles op de hoogte (even ter info) en alle gesprekken die op school en met de jeugdzorg worden gevoerd gaan ook per direct zijn kant op omdat we beiden in het belang van Damien willen handelen.

Maar je ziet dus wel in dat een betere kwaliteit kan worden gemaakt met de kinderen.
Je hoeft ze niet 24/7 te vermaken, maar niet veel meer met ze doen omdat ze zich maar moeten redden....
Dat redden ze dus niet.

Onze zoon is ook super stil voor uren achter zijn PS2, waarnaar hij dus woede uitbarstingen krijgt.
Mits ik een tijdsklok instel. Hij mag een uurtje op en dan naar buiten met vriendjes spelen.


Maar je zal met jeugdzorg wel vele tips krijgen en veel meer inzicht in de gedachte en gedrag van Damien. Waardoor het waarschijnlijk komt etc etc...
En ik hoop dat jullie dan een beetje rust krijgen met het manneke...
Wat je wel vast kan doen is proef medicatie aanvragen en die krijg je waarschijnlijk ook, zeker als je een brief van school meeneemt.
En niet denken, dit ga ik wel even doen zonder medicatie, soms is het gewoon nodig om rust in het hoofd van je kindje te krijgen.

_{misschien wel een tip voor jezelf: Je schiet veel te snel de verdeging in en je komt over alsof je opgebrand bent...niet om je te beledigen, maar het helpt vaak niet in een huishouden met een kind dat dit feilloos oppikt. Ook dit kan je beter melden aan jeugdzorg, want dan kunnen ze veel meer regelen voor Damien en dan kan je denken aan een PGB waar hij weekenden weg kan met lotgenootjes, zodat ook jij rust krijgt.}

Klopt... Ik zit er ook werkelijk helemaal doorheen... Ik heb dit ook gemeld aan jeugdzorg en wij zelf staan ook op een wachtlijst voor een soort van cursus om ouders te leren hoe hier mee om te gaan.
De weekenden is weekend op weekend af hier. Damien en Duncan gaan om de 14 dagen naar hun vader toe dus in dat weekend laad ik wel weer op.
Proefmedicatie doen ze niet. Had ik al om gevraagd mar ze gaan pas beginnen met proefmedicatie op het moment dat Damien gezien is door de psych.

Ik ben ook zeker niet tegen medicijnen hoor. Ik weet niet of dat zo overgekomen is maardat is dus niet zo. Als dat rust brengt voor Damien dan gaan we er gewoon voor.

_{ik doe me best om niet in de verdeidiging te springen hoor, mocht ik wel zo over komen doe ik dat eerlijk gezegd niet bewust, dit is iets waar ik zelf mee opgevoed ben en helaas krijg ik dat niet helemaal uit mijn systeem}

Bij wie heb je dat gevraagd, de proefmedicatie?
Als dit de jeugdzorg heeft gezegd, dan als de sodemieters naar je huisarts voor doorverwijzing naar kinderarts.
Want het kan dus echt wel...

Wij hebben zelf dat traject afgelegd en de rede waarom zoonlief het niet kreeg was omdat hij epileptisch is...(niet de hele grote schokken, maar heel veel kleintjes.)
Nou dat is Damien niet.
Krijg je geen doorverwijzing? Dan gewoon afspraak maken!
Als mama niet goed in haar vel zit en je zit in neerwaarste negatieve spiraal, moet dat doorbroken worden...

En dat "gezien" worden "onder" begeleiding van een psych....
Dat is echt dikke vette bullshit, al staat ie onder toezicht....JIJ bent diegene die alle vragen kan beantwoorden.
En als het niet goed gaat met Damien, zullen ze erop moeten vertrouwen dat jij ook weer aan de bel trekt.

Wij zitten dus al maanden in het traject en dan ook nog met dat nieuwe middel, ik zal je maar niet vertellen hoe intensief de psych met je kind opgaat...
Dat is namelijk 0,0.....
Want ze gaan eerst met de ouders aan de slag.

Ik vind het echt heel erg rot voor je dat je er zo doorheen zit, vandaar dat ik je toch aanspoor naar een kinderarts te gaan, eis proefmedicatie....!

Ik kom even tussendoor binnenvallen, las het verhaal van Angel.
Mijn oppaskindje had dat ook, ontzettend druk thuis, echt hyper. Bij opa en oma (met idd alle aandacht van de wereld) was het een schatje. Moeder zat er flink doorheen (pfeiffer en reuma) en kon hem daardoor niet genoeg aandacht geven, gevolg was kind druk, moeder moe, kind nog drukker enz.
Ik ben daar toen als vrijwilliger ingezet om de spiraal te doorbreken en ging elke week 'drukke' dingen doen met hem. Kleien, verven, hutten bouwen, in de zandbak, naar de speeltuin. Hij kon daardoor veel energie kwijt en als hij thuis kwam kon hij makkelijker met moeder iets 'makkelijkers' doen, een spelletje of puzzel. Daardoor kreeg moeder meer energie en kon ze beter en met meer geduld met hem omgaan.
Het was zo'n schattig joch. (toen ik daar stopte werd er net adhd geconstateerd). Na verloop van tijd kon hij steeds beter zichzelf bezig houden en sprak ik meer met moeder zodat zij haar verhaal kwijt kon. Ik weet niet of het in het topic al besproken is, maar misschien is zoiets (tijdelijk) een oplossing.

Dat is een geweldige oplossing, Yppy, alleen ja, waar haal je zo'n lieve vrijwilligster vandaan?
Had die mevrouw in verband met haar reuma een PGB?
Of, zit jij bij een instelling?

Ik was vrijwilliger bij home start. Ik ben gestopt omdat moeder het zelf weer kon. Ondersteuning is in principe tijdelijk, maar het kan makkelijk een jaar duren.

In een ander gezin waar ik werkte, was ik met een pgb. Dat was wel zwaarder (autisme, lichamelijke en verstandelijke handicap), maar als je met adhd ook een pgb kunt krijgen, kun je ook iemand vanuit een zorgaanbieder inhuren. Dan mag je zelf kiezen hoeveel uren enz.

YPPY, wat lief van je. Het is maar goed dat er mensen bestaan die anderen willen helpen.

Wanneer ik hier de verhalen van jullie allemaal lees, vind ik dat het bij ons allemaal wel reuze meevalt.
Maar gisteren kreeg ik het verslag van school en als ik dat dan lees denk ik ja er moet toch wel wat gaan gebeuren, want dit kan zo niet verder.
Vanmiddag ga ik nog even naar school om het verslag te bespreken en dan weer een afspraak maken bij de huisarts. Ik hoop dat we het een en ander nog rond kunnen krijgen voordat de baby wordt geboren.

Nog even een aanvulling. Ben net gebeld door de mevrouw die Sociale Vaardigheidscursus geeft. Woensdag 7 maart hebben we een kennismakings gesprek met haar en dan kan onze dochter gaan beginnen met de cursus. Eindelijk we wachten er al zolang op.... misschien heb ik mijn hoop hier wel helemaal op gezet. Ik hoop namelijk dat mijn dochter door deze cursus wat steviger in haar schoenen staat en dat ze zich ook beter kan verweren tegen de "grote boze buitenwereld".

Hey, dat is goed nieuws, Ka-stone.
Ik ga met je mee hopen.
Vraag ook aan deze mevrouw of je zelf dingen thuis met haar kan doen.

Zo ik heb rapport bespreking gehad van zoonlief...
Wat een...
Het gaat heel goed op school, hij is netjes bij. (vorig jaar liep hij ruim 18 maanden achter!)
Hier zit een zeer trotse moeder!
En heb gevraagd wat ik nog kan doen thuis...
ik wil graag loco voor hem kopen, want daar is hij minuten zoet mee... En mama dus ook.
Er werd gevraagd voor gezelschapsspellen...
Nou dat doen we maar niet, krijg dan opeens een heel kort lontje...
Letters plakken op de meubels. Dus een T op de tafel, S voor de stoel...
Parcours uitzetten in de woonkamer zodat begrippen als voor, achter, onder etc etc doordringen.
En al zittend op een bal bellen naar elkaar blazen, en dan moet de ander hem weer opvangen en weer terug blazen. (concentratie en focussen)
Waar hij veel moeite mee had was ruimtelijke begrippen. Dus misschien kunnen we spelenderwijs nog wat extra bijbrengen.

De juf zei ook nog dat hij het erg moeilijk vind in de kring te zitten en dan over vandaag en gisteren te praten, en dan met name het weer...
Waarop ik heel droog zei: Dat was toch gisteren? Wat is het nut van het weten...
Ze moesten lachen, en zeiden, precies je zoon...
Ik maak van sommige dingen zelf geen probleem en kijk dan vooral naar mezelf en de rest van de familie, want je ziet heel vaak dingen terug.
Sommige dingen interesseren hem namelijk geen bal. Gewoonweg geen interesse...
Tja, in mijn ogen houdt het dan op, of het moet via een omweg te doen zijn, wat we dus ook wel uitvogelen.
Ik heb heel veel contact met school. Zowel telefonisch als met de email!
Dus zaken die lopen zijn vers en kunnen gelijk aangepakt worden.
(Dat zijn dan weer de voordelen van een speciale school. )

Tegenwoordig zit hij op zwemles, en fysiotherapie 2 keer een half uur, maar echt denderend gaat het niet achter elkaar(lees: superkut, meneer loopt de hele dag te huilen te dreinen en te gallen).
Ik geef het nog 1 week als hij niet opknapt moet de fysio op een andere dag.
Hij heeft al vrijstelling van school op woensdag (in verband met vermoeidheid)

Nu is hij lekker naar Oma en hebben mama en papa het rijk voor hunzelf!!!

Oh ook wel leuk om te vertellen:
Ik probeerde hem uit te leggen dat het beter is als je eerst nadenkt en dan doet... (uhuh... )
Waarop hij zei: Mama, mijn hele hoofd zit al vol met nadenkjes...
Nadenkjes...

o, Oblivion, ik smelt na dat verhaal van de "nadenkjes".

Afgelopen vrijdagmiddag nog een klein gesprekje op school gehad over het verslag dat ze hadden geschreven voor onze huisarts. Moet zeggen dat het een prettig gesprek was. de directeur van de school was erg geschrokken van de reactie van de huisarts en vond het erg vervelend voor ons, vooral omdat zij ons het advies hadden gegeven om deze weg in te slaan. Nu moet ik nog een afspraak bij de huisarts gaan maken, maar ik moet zeggen dat m'n hoofd er niet echt naar staat. Ben in m'n hoofd nu druk met aanstaande bevalling bezig, ben nu nml 40 weken en hoop dat het gauw geboren gaat worden. Maar morgen toch nog bellen zodat we in iedergeval een verwijskaart hebben.

WOW, je staat gewoon op knappen!
Wel rustig aan doen hoor! Dat kan nu even niet anders.


Wat een gezever zeg, dan weer terug naar de huisarts, dan weer naar school...
Het is en blijft een kriem...
Er is volgens mij niks zo onlogisch als alle hulp instanties bij elkaar.
Ze spreken allemaal een andere taal.

We hebben toch maar besloten om nog even te wachten met naar de huisarts te gaan. Van de Verloskundige moet ik het toch echt wel rustig aan gaan doen, ivm bloeddruk. We wachten de bevalling af en maken een afspraak wanneer ik weer op de been ben. Ik hoop voor onze dochter dat we hier goed aan doen, maar ik moet nu echt aan mezelf en de baby denken nu.

Na talloze telefoontjes en emailtjes met Jeugdzorg en contact met de huisarts ben ik dus nog geen ene moer opgeschoten...
Proef medicatie beginnen ze niet aan omdat er alleen maar een vermoeden van ADHD bestaat en ik kan op m'n kop gaan staan maar ze doen het niet.
Dat zal misschien per arts/regio verschillend zijn denk ik maar hier beginnen ze niet eerder aan medicatie of iets in die vorm dan dat de psych een oordeel heeft gevormd.
Over de psych gesproken... nog een week of twee drie en dan kan ik een oproep verwachten als er geen "spoedje" tussendoor komt.
Damien wordt wel steeds drukker en drukker en ondanks de goede adviezen hier die ik nu vanaf het moment van lezen toepas dus emotieloos reageren als er wat gebeurd en consequent zijn in alles wat we doen.... maar het lijkt alleen maar averechts te wrken... Hij reageerd nu helemaal nergens meer op... straf boeit 'm nu nog minder dan dat het al deed. Zijn broer en stoefbroer reageren er trouwens wel helemaal top op dus das iig een gewin hier.
Ik ben zelf inmiddels weer fulltime aan het werk en dat geeft mij gek genoeg wel de rust om er 'savonds en in het weekend weer tegenaan te kunnen met twee of drie kinderen.
Ook de BSO en school geven aan dat Damien steeds drukker en onbereikbaarder wordt dus ik wil nu gaan kijken of school geen druk achter de jeugdzorg kan zetten... Om van Damien dan maar een "spoedje" te maken.
Hij is wel weer begonnen met gym en judo maar dat zien we nog niet echt terug in zijn gedrag.

Angel een diagnose heb je idd niet zomaar maar je wilt toch ook wel dat er zorgvuldig onderzocht wordt wat er mis is? Je kunt toch niet zomaar medicijnen geven waarvan je niet eens zeker weet of die wel gaan werken?

Ik snap je frustratie maar volgens mij wil je veel te veel, veel te snel. Deze molens malen heel erg traag, ik ben nu al vanaf september bezig met de diagnose voor Eva en we zijn nog steeds bezig. Pas einde deze maand hebben we eindelijk een afspraak bij de jeugdpsychiater.

Angel, dat is een hele goede om de school erbij in te trekken.
Zeker onder het mom van, manneke is aan het achter blijven.
En dat is vaak nog frusterender voor het kind.
Geef het niet op!
En het is goed dat je de regels hebt toegepast, je ziet nu dus ook dat jij niet gek bent, er is dus wel "iets" met Damien aan de hand.
De andere kinderen pikken het namelijk feilloos op.

Hier in huis is het een bumpy ride aan het worden...
Waarschijnlijk kies ik er toch voor om intensieve thuis-hulp te krijgen voor zoonlief.
Zo goed het eerder ging...helaas het heeft niet lang mogen duren.
Met de zwemlessen en fysio, ik weet het niet...het gaat niet beter, eerder slechter.
Toch ben ik er van overtuigd dat het een keer makkelijker wordt.
Het kan alleen even wat langer duren.

PGB is binnen en hij kan eens lekker een weekend met andere mensen ravotten...

Lois, het hoeft ook niet meteen iets als ritalin te zijn... al is het maar iets rustgevenders... iets wat hij mag hebben omdat hij nogal licht is en de homeopatische kant voor mij afvalt omdat damien daar nog te jong en te licht voor is ( bv valdispert) Niet voor mij maar voor dat mannetje wat zichzelf zo vreselijk in de weg zit dat hij van gekkigheid niet meer weet wat hij oet doen en daardoor heel erg veel problemen met zijn omgeving krijgt.
Maar zelfs daar krijg ik nul op rekest..... Visolie hebben we in het verleden een dik half jaar geprobeerd maar dat bracht ook geen resultaten met zich mee...

Al eens rustival geprobeerd? Is speciaal voor kinderen, en homeopathisch.

Hoe is het met de stuiterballetjes, mama's en papa's?
Ka-stone, gefeliciteerd met je dochter: Sifra!

Hier gaat het wel okay...
De PGB is binnen en we hebben hem al op weekeinden kunnen plaatsen van een leuke boerderij!
Beetje rust in de tent, het ventje is soms (!) niet bij te houden...
Toen we Zaterdag gingen kijken wilde meneer niet eens mee naar huis...
Afijn, vrijdag wordt het spannend want dan gaat hij voor de eerste keer.
We gaan proberen dit twee keer in de maand te doen, gaat dat niet dan naar 1 keer per maand.

Ook willen ze kijken of er andere medicatie is...
Kortom, weer genoeg te doen met ons menneke.

Hier ook weer een kleine update.... 25 april moet ik met Damien naar de kinderpsychiater

Oblivion, bedankt voor je felicitatie
Hoe is het gegaan met je zoon de eerste keer logeren? Lijkt me wel moeilijk hoor om tot zo'n besluit te komen.

Onze dochter is ondertussen alweer 4 keer naar de SoVa training geweest. Ze is erg enthousiast maar wel erg moe wanneer ze weer thuis komt. Ze moet dan alles echt verwerken. Samen met haar maken we het huiswerk dat ze meekrijgt ( voorstellen aan nieuwe mensen, complimenten geven aan iemand, gesprek met iemand voeren en gevoelens leren herkennen) Zelf pik ik ook nog het een en ander ervan op
Gisteravond hebben we een ouder/leerkrachten bijeenkomst gehad. Boeiend om de verhalen van andere ouders te horen. In de groep zitten kinderen die heel verlegen zijn, kinderen die mert hun woede geen raad weten, pesters en gepeste kinderen. Het is een groepje van 6 kinderen. Wij zijn er heel erg positief over. het is nog te vroeg om te zeggen dat we al resultaat zien hoor, maar dochterlief is er wel erg mee bezig. We zijn er wel achter gekomen dat ze een gebeurtenis moet leren relativeren, de trainers gaan hiermee ook intensief aan het werk (individueel)

Verder hebben we de rest even op de lange baan geschoven. Vooral ook omdat de Sova training erg intensief is.

Eigenijk weet ik niet zo goed of mijn verhaal in dit topic thuis hoort, maar ik vind het wel prettig dat ik het kwijt kan. (ook al heb ik nu heel wenig tijd met baby en drie kids)

Iedereen veel sterkte met de kids

Morgen naar de kinderpsych... ben benieuwd wat die te vertellen heeft.
Kan iemand mij vertellen wat me ongeveer te wachten staat?

quote:

Op dinsdag 24 april 2007 19:45 schreef Angel22 het volgende:
Morgen naar de kinderpsych... ben benieuwd wat die te vertellen heeft.
Kan iemand mij vertellen wat me ongeveer te wachten staat?

Beetje laat maar hoe was het ?

We hebben inmiddels de diagnose ADHD gehad... ik heb eerst eenuur met die spych zitten praten terwijl Damienin de gang met de lego aan het spelen was en om de haverklap binnenkwam om te laten zien wat hij gemaakt had en daarna is de psych met Damien gaan praten en is daarna nog even mt hem naar d speelruimte geweest aar hij met Damien een potje tafelvoetbal heeft gedaan en een potje "zaalvoetbal" .
Damien kwam zwaar bezweet terug iig... Daarna hebben we nog met de psych zitten praten en daar kwam dus al meteen het hoge woord eruit dat Damien dus ADHD heeft.
Vrij klasiek... hij scoorde nl op alle criteria behalve 1... hij vertoont geen agressiviteit. Gelukkig maar alleen wat niet is kan nog komen en de arts vond dat wij er vrij op tijd bij waren om er voor Damien een zo goed mogelijk leven van te maken.
Momenteel wort dit alles wat hij bevonden heeft in het team besproken daar en dan krijgen wij weer een oproep om te praten over het hoe en wat nu... Dat gesprek vind dan plaats tussen de psych, mij vriend en ik en mijn ex en zijn vriendin.
Om voor Damien de meest stabiele leefomgeving te bieden.. voor zover dat kan met gescheiden ouders in dit geval.
Gelukkig gaat het onderlinge overleg tussen mij en mijn ex erg goed op dit moment dus daar zijn geen problemen te verwachten.
HEt is dus nog even afwachten maar het gaat allemaal de goede kant op.

Ik ben erg blij met het stempeltje want nu kan er wat aan gedaan worden voor die kleine jongen.
Damien vind het allemachtig interressant dat hij ADHD heeft en loopt dit aan iedereen te vertellen die het maar wil horen ( en ook iedereen die het niet wil horen )
Maar hij vind het wel erg fijn dat hij binnenkort van de drukte in zijn hoofd af is.