AD(H)D en aanverwante stoornissen bij kinderen.

Vanmiddag was weer een mooi voorbeeld van emotieloos reageren:

Vanochtend had hij dus voor het eerst zwemles, zeer zenuwachtig, keek me ook aan van...
"ik durf niet, ik wil niet, ik doe het gewoon niet..."
Ik troost hem wel, maar doe of dat het de normaalste zaak van de wereld is (is het tenslotte ook, zwemmen moet je gewoon kunnen en zeker hij!) push hem niet, maar ga gewoon verder met hem omkleden.
MAMA ik wil niet bloot! Ik zeg: hoeft ook niet, mama heeft thuis je zwembroek al aangedaan...
Oh ja...
Toen was het moment dat de zwemleraar en hij het alleen moesten gaan doen, mama moest weg...
Oh oh paniek.... Ook hier niet blijven plakken als ma, gaf een stevige pakkerd op zijn mond en zei: Doe je best, en liep weg.
Het piepen duurde welgeteld 10 sec. (ipv een half uur worstelen...)
Gevolg: Meneer wilde het zwembad nog niet uit, want hij was nog niet klaar...
Helemaal blij! Helemaal gelukkig.

Maar dan, mams moest nog even bloemen hebben voor de tafel buiten.
We gaan dus een tuincentra in....
En daar kwam hij los...alles wat hij doet is gillen en rennen en de meisjes die daar werken uitdagen... (Zeer vermoeiend)
Ik geef een knipoog aan de meisjes, ik hou het zeer zeker in de gaten....maar bemoei me er niet zo erg mee.... Meisje wilde hem ook een prijsje opplakken, maar ze kreeg hem niet te pakken.
Is het tijd om te gaan dan zeg ik heel hard DOEI....ik ga hoor....
Dan rent hij opeens wel mijn kant op...
En dan pas ga ik met hem praten....
Dat ik het vervelend vind dat hij zo van me wegrent....dat ik bang ben dat hij valt en zich lelijk bezeerd...
Dan heb ik ook zijn aandacht en loopt netjes naast me.
En vraag ik ook aan hem, volgende keer doe je het dan anders?
Hij zegt dan, dat is okay mama. Vervolgens krijg ik een dikke pakkerd!
(Wat niet wil zeggen dat hij het daadwerkelijk ook gaat doen, maar ik heb een aangrijp punt voor de volgende keer: Weet je nog...?)

Dan thuis aankomen, zijn vriendinnetjes stonden al te wachten...
Door alle spanningen op deze dag wordt hij moe en wat doen kinderen die moe zijn?
Dus, mams de tafel ontruimt, we hadden vorige week met klei aangeklooid, die dingen waren dus droog...Nu had hij dus niks gemaakt en heeft alleen maar wat aan zitten frutten, dus hij had nu niks...
Gelukkig wilde de dames wel iets delen met hem.
Nu komt het, er is dus een grotere zus van deze meisjes die boodschappen doet.
Nu is Zoonlief in een supermarkt met vreemde helemaal niet te handhaven, dus hij mag absoluut niet mee.
Wat wil hij dus? Mee...
En daar komt de uitbarsting, krijsen, gillen, deuren gooien (waar hij meestal de kans niet toe krijgt, mama is toch sneller... ) huilen, alles komt eruit.
Als je kijkt waar hij dus is, hij is moe, heeft het spannend gehad...en wil iets waarvan hij weet dat het niet doorgaat!
En ik zeg, jij gaat niet mee. En als je zo doorgaat dan kunnen je vriendinnetjes even een half uurtje naar huis zodat je kan afkoelen. (Heel neutraal, geen emotie in de stem)
Meneer ging zelf de gang op en kwam na een minuutje weer tevoorschijn...hij zei heel kalm: Ik ben afgekoeld mama, mogen ze blijven?
En dan het grote verschil met als ik ook tekeer ga als een beest, dan heb je dus chaos in huis, een moeder die overstuur is, een kind wat niks meer wil.... Iedereen verdrietig....

En echt, ik schreeuw ook wel eens door het huis heen, ook mijn emmer loopt wel eens over...
Maar nu weet hij dat de grens overschreden is...

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 15:15 schreef syzo het volgende:


en je hebt gelijk over dat negatieve aandracht vragen. Ze ruiken je kwetsbare momenten.

Ja, alsof ze weten dat ze jouw de baas kunnen. En eigenlijk kunnen ze dat dus ook.
Dus je een emotieloos gaan opstellen, dat ze je gevoel niet meer zien op zo'n moment.
Vergt wat oefening, maar oefening baart kunst...

I WIN!

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:07 schreef Oblivion het volgende:

[..]

Ja, alsof ze weten dat ze jouw de baas kunnen. En eigenlijk kunnen ze dat dus ook.
Dus je een emotieloos gaan opstellen, dat ze je gevoel niet meer zien op zo'n moment.
Vergt wat oefening, maar oefening baart kunst...

I WIN!

En vooral niet opgeven, hoe moeilijk het ook is. JE leert met de tijd. Past weer iets aan als je na een poos merkt dat het niet gaat. Blijft iets volhouden dat super werkt. Zulke dingen hebben gewoon tijd nodig. Erkennen is stap 1. De belangrijkste zelfs. Daarna kan je voorjezelf gaan bedenken waar liggen de problemen, wat ga ik hoe aanpakken en wanneer. Niet teveel tegelijk willen. 1 ding per keer. Al ben je er weken mee bezig. Vaak heeft 1 verandering ook positieve gevolgen voor andere dingen die niet lekker lopen.
Consequent blijven, hoe moeilijk het ook is. En rustig idd niet gaan schreeuwen. Rust is heel belangrijk!

Ja,...
Nu heb ik een koekie.... (makkelijker)
Ik ben thuis, dus kan veel energie sparen, en heb er maar 1.

Kan me heel goed voorstellen dat moeders helemaal uit hun dak gaan omdat zoonlief of dochterlief het bloed onder de nagels vandaan halen, en dat je zelf er gewoonweg geen energie meer voor hebt.
En tegenwoordig is het niet meer zo dat moeders thuis kunnen zitten...
Er moet ook brood op de plank. Er is vaak nog een broertje of zusje....
Zoveel stress factoren meer.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 18:49 schreef Yoni het volgende:
Ik ben geen ouder, maar wel zelf een ADHD-er. ADHD is lastig, maar het is absoluut fijn dat je er nu achter bent. Het toverwoord voor ADHD-ers: structuur! Ik ben inmiddels 27 en god, wat verlang ik af en toe nog terug naar de structuur van thuis Als mijn ouders eerder hadden geweten wat er 'mis' is, hadden ze bepaalde dingen heel anders aangepakt en was ik waarschijnlijk later niet zo hard op m'n snufferd gegaan.

Wat zouden ze anders hebben aangepakt?
En hoe ben je op je snufferd gegaan?

quote:

Zo'n labeltje is confronterend, maar zeker ook positief dus. Want er is best heel goed met ADHD te leven, zeker als het zo jong al ontdekt wordt.
Ennuh... ADHD heeft ook nog eens héél veel positieve kanten

Mee eens is...

Ik ga dit topic ook in de gaten houden. Eerst blijf ik nog even lurken. Gaan nu met onze dochter het traject in van onderzoeken, tenminste dat hoop ik. Komende dinsdag gaan wij samen naar onze huisarts om over haar te praten.
Iedereen sterkte met hun kids, ikzelf vind het op dit moment allemaal erg moeilijk wat ik voor m'n kiezen krijg. (zwanger zijn helpt ook niet echt mee om alles goed op een rijtje te krijgen)

Hoi Ka-stone!

Niet lurken! Mee posten! Gooi alles maar hier neer...
Lijkt me namelijk helemaal niet makkelijk nee, zwanger zijn en een moeilijk kindje.

Hoe oud is je dochter?

Hoi Oblivion, Onze dochter is nu 9 jaar. Ik vind het namelijk moeilijk, op dit moment, dat ons kind vanwege haar gedrag/karakter/aard en andere dingen die niet "gewoon"zijn in andermans ogen, een stempel krijgt..... Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Ïk wil wel mee posten hoor, maar op dit moment ben ik gewoon te druk met vanalles. (verbouwing thuis over ruim 2 weken ben ik uitgerekend van ons vierde kindje)
En ik weet nog niet wat er met ons kind is, heeft ze ADHD of is ze depressief, ik weet nog niet precies welke kant we op gaan.
Het enige dat ik wel weet is dat het op dit moment niet zo lekker gaat, op school weten ze niet meer wat ze moeten doen en in maart begint ze met een Sociale Vaardigheids training.
Maar ik probeer jullie wel op de hoogte houden.
Bedankt

Het "etiket" is altijd moeilijk...
Maar, je kind zo laten aanmodderen dat je er zelf ook helemaal weemoedig van wordt is ook zo wat...
(wat ik niet suggereer dat jij dat doet... )
Ik hoop dat je wat uitsluitsel krijgt over de diagnose van je kindje.
Brengt misschien al wat meer rust.
Doe voorzichtig met jezelf, het klinkt inderdaad erg druk, met die verbouwing enzo!

Ben het met je eens hoor. Ik wil ook niet blijven aanmodderen. Maar voor mij is ze gewoon mijn kind waar ik heel veel van hou en die soms haar eigenaardigheden heeft. (en wie heeft die niet)
Maar in indergeval bedankt voor het "luisterend oor" (lezend oog)

Dat etiket heb ik ook zolang tegenop gezien.
Op damien zijn tweede toen hij op de peuterspeelzaal zat werd ADHD al een keer geopperd door de stagaire die daar toen liep. Ik reageerde daar op met wat ik nu inzie een veel te overdreven reactie die volgens mij alle moeders doen "ECHT NIET!!! MIJN KIND IS GEWOON WAT DRUKKER THATS ALL!!! " Nu weet ik beter.... alhoewel het dus nog vastgesteld moet worden weet ik wel dat mijn zoontje wel behoorlijk wat drukker dannormaal is en ander afwijkend gedrag vertoond.
Ik vind dat "etiketje" nu wel belangrijk... al ben ik niet zo van in hokjes denken is dit nu net iets wat wel moet om er dan ook gericht naar toe te kunnen werken om alles te verbeteren voor Damien en ons gezin.
Aanmodderen doet iedreen denk ik wel Oblivion... Ik heb het wel gedaan... Totdat school met de gesprekken kwam en dan ga je meer nadenken en "objectiever" kijken naar je kind en toen kwam ik erachter dat zijn gedrag idd niet echt strookt met wat andere kinderen doen.
Alle kids doen gevaarlijk... maar hij trekt dat net een stapje verder, alle kids doen druk ( de meeste dan) alleen hij net ff wat drukker en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ik was ook een aanmoddertje...kan ook niet anders, alleen als het dan zo duidelijk naar voren komt is het niet slim je kop in het zand te steken. Wat we dus ook niet doen, gelukkig...
Onze zoon zijn "geluk" was dat hij epileptisch was, en daardoor al snel in een medische molen kwam.
Heb ook nog medicijnen lang voor hem uit kunnen schuiven, totdat de school zei dat ze hem zo niks bij konden brengen....
Tja, dan heb je eigenlijk geen keus meer, manneke moet toch een beetje mee kunnen.
En door de medicijnen wilde ze dat hij ook nog andere medicijnen ging gebruiken...
Nah, ik denk het niet.
Dus daar heb ik andere oplossingen voor gevonden... (Het niet in slaap kunnen komen enzo)

Vandaag het rapport gehad.....Ben zeer trots!
Mooi rapport!

Oh, dat is ook nog iets wat ik wilde delen.
Zoonlief zit dus op een speciale school en vorig jaar had hij dus een andere juf.
Waarvan ik al dacht: Dat is d'r niet, die heeft het niet....
En dat gevoel kwam absoluut uit, nu hij dus een ander "juffie" heeft is hij met sprongen vooruit gegaan. Wil opeens in de kring blijven zitten, Kan 10 minuten lang zijn concentratie vasthouden etc etc. Dus echt specifieke dingen die in de klas niet goed gingen. (Hij kan nog steeds niet stil zitten, maar goed... )
Wat ik dus wilde zeggen, als je opzoek gaat naar scholen of speciale ondersteuning, kijk goed naar kind---leraar actie.
Dat heeft dus bij hem heel veel gescheeld.
Het is niet leuk omdat soort dingen aan te kaarten, want het was een lief mensje, maar totaal geen overwicht.
Ze hebben nou eenmaal een andere aanpak nodig.

quote:

Op vrijdag 19 januari 2007 18:12 schreef Angel22 het volgende:

Alle kids doen gevaarlijk... maar hij trekt dat net een stapje verder, alle kids doen druk ( de meeste dan) alleen hij net ff wat drukker en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ja, zo is het ook.
Alle kinderen zijn wel eens vervelend, alleen bij dit soort kinderen zie je een andere uitwerking nadat je hebt ingegrepen.

Onze meneer heeft 1 jaar lang onder het bureau van de hoofdjuf gezeten...
Hij kon de drukte in de klas van het binnenkomen niet aan.
En het is niet voor te stellen, maar een kereltje van 6 haalt zomaar 13 mensen onderuit...Met gemak!
Nou, dan werd hij met een puzzel onder de tafel gezet totdat de klas rustig zat.
En dan ging hij pas zitten.

Maar als een hoop mensen eraan mee werken en het volhouden, zie opeens een heel lief breekbaar manneke, die je hart steelt waar je bij staat...

tvp

Vanmorgen bij de huisarts geweest om over onze dochter te praten. Manlief heeft ons verhaal verteld en dan denk je dat je reactie krijgt. Niet dus. Huisarts was niet in z'n hum en vond het raar dat wij geen verslag van school hadden meegekregen. (achteraf heeft hij misschien wel gelijk maar toch.....) Hij ging school bellen, kon het telefoonnummer niet vinden, werd toen nog humeuriger, nou ja uiteindelijk nummer toch gevonden en met de direkteur van de school gesproken. Zit je daar als ouders....je vind zo'n gesprek over je kind toch al moeilijk..... Uiteindelijk draaide de huisarts bij. Hij heeft ons een aantal dingen uitgelegd en we hebben afgesproken dat zodra wij het verslag van school hebben dat we dan met onze dochter langs komen. Dan kunnen we aan het traject gaan beginnen. Ik hou jullie, voor zover mogelijk, op de hoogte.
O ja, ik moet zeggen nadat ik vorige week hier gepost had dat ik toch wel wat rustiger ben geworden, het deed me erg goed om m'n verhaal een beetje kwijt te kunnen.

Ook hier maar even een updatetje....
Heb vandaag na lang wachten (drie telefoontjes en drie mailtjes...) eindelijk bericht gehad van bureau jeugdzorg dat Damien inmiddels sinds de 11-1-07 op de wachtlijst staat en dat het twee tot drie maanden kan duren voor hij aan de beurt is.
Daar baal ik van want het gaat nu allemaal zo lekker vlot achterelkaar door en nu staan we voor mijn gevoel weer helemaal stil.
Nix aan te doen... nijpend tekort aan kinderpsychiaters momenteel...

Blijf volhouden meiden!
Het is niet anders dat er wachtlijsten zijn.

Blijf zelf op onderzoek uitgaan, denk aan dieet, regels, veel erover praten!
Neem je kindje op, kijk de band na...Wat kan je zelf nog veranderen? Etc etc...
Als je dan bij zo'n instantie komt, ben jij ook een deskundige van je eigen kind, en kunnen zij je hopelijk verder helpen....
(Erover praten dat kan je beter hier doen, want mensen om je heen hebben de neiging om te zeggen: Zucht, komt zij ook weer aan, maar hier is dat niet... )

Dat van erover praten ben ik idd achtergekomen dat ik dat beter niet met mijn ouders kan doen...
Die hebben niet zoiets van zucht komt zij weer aan maar die hebben zoiets (althans m'n moeder) het ligt aan jullie en niet aan het kind.
Omdat hij zich anders gedraagt bij hun thuis dan bij ons thuis.
Ik wordt daar zo moe van... gelukkig heb ik wat dat betreft de instanties wel achter me staan en ook al meerdere malen te horen gekregen dat we het wel goed doen maar je wordt daar soms wel een beetje moedeloos van.

Zou je toch niet verwachten van je ouders....
Maar ja, dat is nou net de moeilijkheid met deze kinderen, thuis zijn het draken en buitenshuis niet of nauwelijks...
Nu zeggen ze dat vreemde ogen dwingen, nu, bij ons dus echt niet hè?
Meneer kreeg het voor elkaar een kinderlaptop door het kantoor van een dokter te smijten...
En probeer maar eens een kind te straffen die gewoon doet waar hij zin in heeft.
Maar de aanhouder wint!
I'm telling you, geen emoties tonen met kwaadheid. Tjonge dat had ik dus eerder moeten weten.
Had mij en mijn kind een hoop frustratie gescheeld.
Ik vind dat kinderen maar voortaan met een gebruiksaanwijzing geboren moeten worden...
Wat jullie?

Ik krijg hier altijd het hartbrekende antwoord.. Ik doe ECHT me best met luisteren alleen mijn hoofd doet niet wat ik wil....

Dat doet mij heel veel verdriet waardoor ik dus niet meer emotieloos kan overkomen...

Nee, je zei het zelf al: Hij doet wel zijn best bij opa en oma, vraag je eens af waarom....

Beterschap voor je meisje...
Geniet van de rust...

Oeh, ja, vergeten...

Kan je gelijk je nieuwe "jij" laten zien aan zusje-lief?

quote:

Op maandag 29 januari 2007 03:44 schreef Oblivion het volgende:
Nee, je zei het zelf al: Hij doet wel zijn best bij opa en oma, vraag je eens af waarom....

Opa en oma mopperen ook maar daar krijgt hij voor de volle 100% de aandacht. CONTINUE.
Knutselen, lezen, spelen... noem het maar alles wordt samen gedaan.
Tja daar zijn het opa en oma voor want naast mijn baan heb ik daar gewoon geen tijd voor.
Niet dat ik geen tijd voor mijn kids heb maar niet zoveel als opa en oma hebben als ze daar zijn.
Ze krijgen van mij per dag zeker 3 kwartier tot een uur apart van elkaar de onverdeelde aandacht maar dan nog is Damien gigantisch druk. In vergelijking tot bij mijn ouders dan...
En daarnaast ook nog samen aandacht en in de weekenden dat ze hier zijn en stiefbroertje hier ook is doen we zoveel mogelijk dingen samen. Maar ik ben niet bezig om ze het hele weekend te vermaken want ik vind dat ze ook samen moeten kunnen spelen en zichzelf vermaken.
Dat laatste gaat de afgelopen twee weekenden wel redelijk moet ik zeggen dus dan alweer een pluspunt.
Het enige waarmee je Damien dus echt superrustig krijgt..... zet hem achter de nintendo, gameboy of pc en je hoort en ziet hem niet.
Maar dan hoort en ziet hij zijn omgeving ook niet hoor... Het hele huis kan om hem heen afbranden en dan nog heeft hij niets door. ( hyperfocus)
Ook als je dan vraagt of hij een snoepje wil komt niet bij hem door.
En dit houdt hij makkelijk een dikke drie uur vol. Dat hebben we voorheen een keer uitgeprobeerd.
Op school is het voor juf een uitkomst want asl hij zo druk wordt en niet meer te hanteren valt in de klas zet ze hem een half uurtje achter de pc en is meneer weer handelbaar als ze hem na een driftbui ahter de pc vandaan sleept want dat heeft hij ook. las hij er dan mee moet stoppen wordt hij driftig en gaat hij slopen als hij de kans krijgt. Of rare dingen doen zoals tegen een muur aan staan piesen. ( in de wc dan)
MIjn ex zal hier ook wel meelezen en ik verwacht de reactie dat doet hij daar niet maar hier dus wel.
En ook op de bso en school is dit helaas het geval.
MIjn ex is wel van alles op de hoogte (even ter info) en alle gesprekken die op school en met de jeugdzorg worden gevoerd gaan ook per direct zijn kant op omdat we beiden in het belang van Damien willen handelen.

Maar je ziet dus wel in dat een betere kwaliteit kan worden gemaakt met de kinderen.
Je hoeft ze niet 24/7 te vermaken, maar niet veel meer met ze doen omdat ze zich maar moeten redden....
Dat redden ze dus niet.

Onze zoon is ook super stil voor uren achter zijn PS2, waarnaar hij dus woede uitbarstingen krijgt.
Mits ik een tijdsklok instel. Hij mag een uurtje op en dan naar buiten met vriendjes spelen.


Maar je zal met jeugdzorg wel vele tips krijgen en veel meer inzicht in de gedachte en gedrag van Damien. Waardoor het waarschijnlijk komt etc etc...
En ik hoop dat jullie dan een beetje rust krijgen met het manneke...
Wat je wel vast kan doen is proef medicatie aanvragen en die krijg je waarschijnlijk ook, zeker als je een brief van school meeneemt.
En niet denken, dit ga ik wel even doen zonder medicatie, soms is het gewoon nodig om rust in het hoofd van je kindje te krijgen.

_{misschien wel een tip voor jezelf: Je schiet veel te snel de verdeging in en je komt over alsof je opgebrand bent...niet om je te beledigen, maar het helpt vaak niet in een huishouden met een kind dat dit feilloos oppikt. Ook dit kan je beter melden aan jeugdzorg, want dan kunnen ze veel meer regelen voor Damien en dan kan je denken aan een PGB waar hij weekenden weg kan met lotgenootjes, zodat ook jij rust krijgt.}

Klopt... Ik zit er ook werkelijk helemaal doorheen... Ik heb dit ook gemeld aan jeugdzorg en wij zelf staan ook op een wachtlijst voor een soort van cursus om ouders te leren hoe hier mee om te gaan.
De weekenden is weekend op weekend af hier. Damien en Duncan gaan om de 14 dagen naar hun vader toe dus in dat weekend laad ik wel weer op.
Proefmedicatie doen ze niet. Had ik al om gevraagd mar ze gaan pas beginnen met proefmedicatie op het moment dat Damien gezien is door de psych.

Ik ben ook zeker niet tegen medicijnen hoor. Ik weet niet of dat zo overgekomen is maardat is dus niet zo. Als dat rust brengt voor Damien dan gaan we er gewoon voor.

_{ik doe me best om niet in de verdeidiging te springen hoor, mocht ik wel zo over komen doe ik dat eerlijk gezegd niet bewust, dit is iets waar ik zelf mee opgevoed ben en helaas krijg ik dat niet helemaal uit mijn systeem}

Bij wie heb je dat gevraagd, de proefmedicatie?
Als dit de jeugdzorg heeft gezegd, dan als de sodemieters naar je huisarts voor doorverwijzing naar kinderarts.
Want het kan dus echt wel...

Wij hebben zelf dat traject afgelegd en de rede waarom zoonlief het niet kreeg was omdat hij epileptisch is...(niet de hele grote schokken, maar heel veel kleintjes.)
Nou dat is Damien niet.
Krijg je geen doorverwijzing? Dan gewoon afspraak maken!
Als mama niet goed in haar vel zit en je zit in neerwaarste negatieve spiraal, moet dat doorbroken worden...

En dat "gezien" worden "onder" begeleiding van een psych....
Dat is echt dikke vette bullshit, al staat ie onder toezicht....JIJ bent diegene die alle vragen kan beantwoorden.
En als het niet goed gaat met Damien, zullen ze erop moeten vertrouwen dat jij ook weer aan de bel trekt.

Wij zitten dus al maanden in het traject en dan ook nog met dat nieuwe middel, ik zal je maar niet vertellen hoe intensief de psych met je kind opgaat...
Dat is namelijk 0,0.....
Want ze gaan eerst met de ouders aan de slag.

Ik vind het echt heel erg rot voor je dat je er zo doorheen zit, vandaar dat ik je toch aanspoor naar een kinderarts te gaan, eis proefmedicatie....!

Ik kom even tussendoor binnenvallen, las het verhaal van Angel.
Mijn oppaskindje had dat ook, ontzettend druk thuis, echt hyper. Bij opa en oma (met idd alle aandacht van de wereld) was het een schatje. Moeder zat er flink doorheen (pfeiffer en reuma) en kon hem daardoor niet genoeg aandacht geven, gevolg was kind druk, moeder moe, kind nog drukker enz.
Ik ben daar toen als vrijwilliger ingezet om de spiraal te doorbreken en ging elke week 'drukke' dingen doen met hem. Kleien, verven, hutten bouwen, in de zandbak, naar de speeltuin. Hij kon daardoor veel energie kwijt en als hij thuis kwam kon hij makkelijker met moeder iets 'makkelijkers' doen, een spelletje of puzzel. Daardoor kreeg moeder meer energie en kon ze beter en met meer geduld met hem omgaan.
Het was zo'n schattig joch. (toen ik daar stopte werd er net adhd geconstateerd). Na verloop van tijd kon hij steeds beter zichzelf bezig houden en sprak ik meer met moeder zodat zij haar verhaal kwijt kon. Ik weet niet of het in het topic al besproken is, maar misschien is zoiets (tijdelijk) een oplossing.

Dat is een geweldige oplossing, Yppy, alleen ja, waar haal je zo'n lieve vrijwilligster vandaan?
Had die mevrouw in verband met haar reuma een PGB?
Of, zit jij bij een instelling?

Ik was vrijwilliger bij home start. Ik ben gestopt omdat moeder het zelf weer kon. Ondersteuning is in principe tijdelijk, maar het kan makkelijk een jaar duren.

In een ander gezin waar ik werkte, was ik met een pgb. Dat was wel zwaarder (autisme, lichamelijke en verstandelijke handicap), maar als je met adhd ook een pgb kunt krijgen, kun je ook iemand vanuit een zorgaanbieder inhuren. Dan mag je zelf kiezen hoeveel uren enz.

YPPY, wat lief van je. Het is maar goed dat er mensen bestaan die anderen willen helpen.

Wanneer ik hier de verhalen van jullie allemaal lees, vind ik dat het bij ons allemaal wel reuze meevalt.
Maar gisteren kreeg ik het verslag van school en als ik dat dan lees denk ik ja er moet toch wel wat gaan gebeuren, want dit kan zo niet verder.
Vanmiddag ga ik nog even naar school om het verslag te bespreken en dan weer een afspraak maken bij de huisarts. Ik hoop dat we het een en ander nog rond kunnen krijgen voordat de baby wordt geboren.

Nog even een aanvulling. Ben net gebeld door de mevrouw die Sociale Vaardigheidscursus geeft. Woensdag 7 maart hebben we een kennismakings gesprek met haar en dan kan onze dochter gaan beginnen met de cursus. Eindelijk we wachten er al zolang op.... misschien heb ik mijn hoop hier wel helemaal op gezet. Ik hoop namelijk dat mijn dochter door deze cursus wat steviger in haar schoenen staat en dat ze zich ook beter kan verweren tegen de "grote boze buitenwereld".

Hey, dat is goed nieuws, Ka-stone.
Ik ga met je mee hopen.
Vraag ook aan deze mevrouw of je zelf dingen thuis met haar kan doen.

Zo ik heb rapport bespreking gehad van zoonlief...
Wat een...
Het gaat heel goed op school, hij is netjes bij. (vorig jaar liep hij ruim 18 maanden achter!)
Hier zit een zeer trotse moeder!
En heb gevraagd wat ik nog kan doen thuis...
ik wil graag loco voor hem kopen, want daar is hij minuten zoet mee... En mama dus ook.
Er werd gevraagd voor gezelschapsspellen...
Nou dat doen we maar niet, krijg dan opeens een heel kort lontje...
Letters plakken op de meubels. Dus een T op de tafel, S voor de stoel...
Parcours uitzetten in de woonkamer zodat begrippen als voor, achter, onder etc etc doordringen.
En al zittend op een bal bellen naar elkaar blazen, en dan moet de ander hem weer opvangen en weer terug blazen. (concentratie en focussen)
Waar hij veel moeite mee had was ruimtelijke begrippen. Dus misschien kunnen we spelenderwijs nog wat extra bijbrengen.

De juf zei ook nog dat hij het erg moeilijk vind in de kring te zitten en dan over vandaag en gisteren te praten, en dan met name het weer...
Waarop ik heel droog zei: Dat was toch gisteren? Wat is het nut van het weten...
Ze moesten lachen, en zeiden, precies je zoon...
Ik maak van sommige dingen zelf geen probleem en kijk dan vooral naar mezelf en de rest van de familie, want je ziet heel vaak dingen terug.
Sommige dingen interesseren hem namelijk geen bal. Gewoonweg geen interesse...
Tja, in mijn ogen houdt het dan op, of het moet via een omweg te doen zijn, wat we dus ook wel uitvogelen.
Ik heb heel veel contact met school. Zowel telefonisch als met de email!
Dus zaken die lopen zijn vers en kunnen gelijk aangepakt worden.
(Dat zijn dan weer de voordelen van een speciale school. )

Tegenwoordig zit hij op zwemles, en fysiotherapie 2 keer een half uur, maar echt denderend gaat het niet achter elkaar(lees: superkut, meneer loopt de hele dag te huilen te dreinen en te gallen).
Ik geef het nog 1 week als hij niet opknapt moet de fysio op een andere dag.
Hij heeft al vrijstelling van school op woensdag (in verband met vermoeidheid)

Nu is hij lekker naar Oma en hebben mama en papa het rijk voor hunzelf!!!

Oh ook wel leuk om te vertellen:
Ik probeerde hem uit te leggen dat het beter is als je eerst nadenkt en dan doet... (uhuh... )
Waarop hij zei: Mama, mijn hele hoofd zit al vol met nadenkjes...
Nadenkjes...

o, Oblivion, ik smelt na dat verhaal van de "nadenkjes".

Afgelopen vrijdagmiddag nog een klein gesprekje op school gehad over het verslag dat ze hadden geschreven voor onze huisarts. Moet zeggen dat het een prettig gesprek was. de directeur van de school was erg geschrokken van de reactie van de huisarts en vond het erg vervelend voor ons, vooral omdat zij ons het advies hadden gegeven om deze weg in te slaan. Nu moet ik nog een afspraak bij de huisarts gaan maken, maar ik moet zeggen dat m'n hoofd er niet echt naar staat. Ben in m'n hoofd nu druk met aanstaande bevalling bezig, ben nu nml 40 weken en hoop dat het gauw geboren gaat worden. Maar morgen toch nog bellen zodat we in iedergeval een verwijskaart hebben.

WOW, je staat gewoon op knappen!
Wel rustig aan doen hoor! Dat kan nu even niet anders.


Wat een gezever zeg, dan weer terug naar de huisarts, dan weer naar school...
Het is en blijft een kriem...
Er is volgens mij niks zo onlogisch als alle hulp instanties bij elkaar.
Ze spreken allemaal een andere taal.

We hebben toch maar besloten om nog even te wachten met naar de huisarts te gaan. Van de Verloskundige moet ik het toch echt wel rustig aan gaan doen, ivm bloeddruk. We wachten de bevalling af en maken een afspraak wanneer ik weer op de been ben. Ik hoop voor onze dochter dat we hier goed aan doen, maar ik moet nu echt aan mezelf en de baby denken nu.

Na talloze telefoontjes en emailtjes met Jeugdzorg en contact met de huisarts ben ik dus nog geen ene moer opgeschoten...
Proef medicatie beginnen ze niet aan omdat er alleen maar een vermoeden van ADHD bestaat en ik kan op m'n kop gaan staan maar ze doen het niet.
Dat zal misschien per arts/regio verschillend zijn denk ik maar hier beginnen ze niet eerder aan medicatie of iets in die vorm dan dat de psych een oordeel heeft gevormd.
Over de psych gesproken... nog een week of twee drie en dan kan ik een oproep verwachten als er geen "spoedje" tussendoor komt.
Damien wordt wel steeds drukker en drukker en ondanks de goede adviezen hier die ik nu vanaf het moment van lezen toepas dus emotieloos reageren als er wat gebeurd en consequent zijn in alles wat we doen.... maar het lijkt alleen maar averechts te wrken... Hij reageerd nu helemaal nergens meer op... straf boeit 'm nu nog minder dan dat het al deed. Zijn broer en stoefbroer reageren er trouwens wel helemaal top op dus das iig een gewin hier.
Ik ben zelf inmiddels weer fulltime aan het werk en dat geeft mij gek genoeg wel de rust om er 'savonds en in het weekend weer tegenaan te kunnen met twee of drie kinderen.
Ook de BSO en school geven aan dat Damien steeds drukker en onbereikbaarder wordt dus ik wil nu gaan kijken of school geen druk achter de jeugdzorg kan zetten... Om van Damien dan maar een "spoedje" te maken.
Hij is wel weer begonnen met gym en judo maar dat zien we nog niet echt terug in zijn gedrag.

Angel een diagnose heb je idd niet zomaar maar je wilt toch ook wel dat er zorgvuldig onderzocht wordt wat er mis is? Je kunt toch niet zomaar medicijnen geven waarvan je niet eens zeker weet of die wel gaan werken?

Ik snap je frustratie maar volgens mij wil je veel te veel, veel te snel. Deze molens malen heel erg traag, ik ben nu al vanaf september bezig met de diagnose voor Eva en we zijn nog steeds bezig. Pas einde deze maand hebben we eindelijk een afspraak bij de jeugdpsychiater.

Angel, dat is een hele goede om de school erbij in te trekken.
Zeker onder het mom van, manneke is aan het achter blijven.
En dat is vaak nog frusterender voor het kind.
Geef het niet op!
En het is goed dat je de regels hebt toegepast, je ziet nu dus ook dat jij niet gek bent, er is dus wel "iets" met Damien aan de hand.
De andere kinderen pikken het namelijk feilloos op.

Hier in huis is het een bumpy ride aan het worden...
Waarschijnlijk kies ik er toch voor om intensieve thuis-hulp te krijgen voor zoonlief.
Zo goed het eerder ging...helaas het heeft niet lang mogen duren.
Met de zwemlessen en fysio, ik weet het niet...het gaat niet beter, eerder slechter.
Toch ben ik er van overtuigd dat het een keer makkelijker wordt.
Het kan alleen even wat langer duren.

PGB is binnen en hij kan eens lekker een weekend met andere mensen ravotten...

Lois, het hoeft ook niet meteen iets als ritalin te zijn... al is het maar iets rustgevenders... iets wat hij mag hebben omdat hij nogal licht is en de homeopatische kant voor mij afvalt omdat damien daar nog te jong en te licht voor is ( bv valdispert) Niet voor mij maar voor dat mannetje wat zichzelf zo vreselijk in de weg zit dat hij van gekkigheid niet meer weet wat hij oet doen en daardoor heel erg veel problemen met zijn omgeving krijgt.
Maar zelfs daar krijg ik nul op rekest..... Visolie hebben we in het verleden een dik half jaar geprobeerd maar dat bracht ook geen resultaten met zich mee...

Al eens rustival geprobeerd? Is speciaal voor kinderen, en homeopathisch.

Hoe is het met de stuiterballetjes, mama's en papa's?
Ka-stone, gefeliciteerd met je dochter: Sifra!

Hier gaat het wel okay...
De PGB is binnen en we hebben hem al op weekeinden kunnen plaatsen van een leuke boerderij!
Beetje rust in de tent, het ventje is soms (!) niet bij te houden...
Toen we Zaterdag gingen kijken wilde meneer niet eens mee naar huis...
Afijn, vrijdag wordt het spannend want dan gaat hij voor de eerste keer.
We gaan proberen dit twee keer in de maand te doen, gaat dat niet dan naar 1 keer per maand.

Ook willen ze kijken of er andere medicatie is...
Kortom, weer genoeg te doen met ons menneke.

Hier ook weer een kleine update.... 25 april moet ik met Damien naar de kinderpsychiater

Oblivion, bedankt voor je felicitatie
Hoe is het gegaan met je zoon de eerste keer logeren? Lijkt me wel moeilijk hoor om tot zo'n besluit te komen.

Onze dochter is ondertussen alweer 4 keer naar de SoVa training geweest. Ze is erg enthousiast maar wel erg moe wanneer ze weer thuis komt. Ze moet dan alles echt verwerken. Samen met haar maken we het huiswerk dat ze meekrijgt ( voorstellen aan nieuwe mensen, complimenten geven aan iemand, gesprek met iemand voeren en gevoelens leren herkennen) Zelf pik ik ook nog het een en ander ervan op
Gisteravond hebben we een ouder/leerkrachten bijeenkomst gehad. Boeiend om de verhalen van andere ouders te horen. In de groep zitten kinderen die heel verlegen zijn, kinderen die mert hun woede geen raad weten, pesters en gepeste kinderen. Het is een groepje van 6 kinderen. Wij zijn er heel erg positief over. het is nog te vroeg om te zeggen dat we al resultaat zien hoor, maar dochterlief is er wel erg mee bezig. We zijn er wel achter gekomen dat ze een gebeurtenis moet leren relativeren, de trainers gaan hiermee ook intensief aan het werk (individueel)

Verder hebben we de rest even op de lange baan geschoven. Vooral ook omdat de Sova training erg intensief is.

Eigenijk weet ik niet zo goed of mijn verhaal in dit topic thuis hoort, maar ik vind het wel prettig dat ik het kwijt kan. (ook al heb ik nu heel wenig tijd met baby en drie kids)

Iedereen veel sterkte met de kids

Morgen naar de kinderpsych... ben benieuwd wat die te vertellen heeft.
Kan iemand mij vertellen wat me ongeveer te wachten staat?

quote:

Op dinsdag 24 april 2007 19:45 schreef Angel22 het volgende:
Morgen naar de kinderpsych... ben benieuwd wat die te vertellen heeft.
Kan iemand mij vertellen wat me ongeveer te wachten staat?

Beetje laat maar hoe was het ?