quote:
Ongeloof
Maandag 5 februari 2007
Beste supporter van de IJsselmeervogels,
Ik voel de behoefte om mijn gevoelens en mijn belevenissen van de afgelopen zaterdagavond met jullie te delen.
Het is nu maandagochtend vroeg en ik geloof het nog steeds niet. De dingen die ik na afloop van de wedstrijd heb gezien en meegemaakt en met mij vele spelers en supporters van onze club is schandalig.
Ongeveer 5 minuten nadat ik , nauwelijks verstaanbaar, iets mocht zeggen over de wedstrijd, de historie en de nieuwe tribune stond ik met een aantal mensen nog wat na te praten. Om ons heen stonden een aantal moeders met spelende kinderen op de vloer van de hal. Opeens vanaf de podiumkant leek het wel of er een soort aftellen begonnen was. Er kwam een groep vanuit het midden van de zaal aanlopen richting de ingang onder de kantine. Het leek op een charge zoals je die wel eens op tv ziet.
Boven de hoofden van de groep die kwam aanvallen zag ik houten banken en hangtafels die boven onze groep mensen werd gegooid. Het was een laffe aanval op niets vermoedende mensen. De tafels en banken kwamen op en tussen ons in. Vrouwen pakten de kinderen van de vloer wij gingen om hen heen staan met een groepje. Ik zag een moeder wild om haar heen kijken en zoeken naar haar kind. Zij ging terug de zaal in.
Gelukkig bleef het voor ons bij afweren van wat duwen en trekken maar verder op werd er massaal gevochten. Mensen van onze club moesten zichzelf verweren. Na een minuut, twee minuten ging er een zijdeur open en konden we naar buiten. Het leek rustiger te zijn geworden. Maar opeens was er weer een golf van geweld, paniek en schreeuwende mensen. We moesten naar binnen terug de zaal in. Het gevaar kwam nu van de buitenkant. Vechtersbazen waren omgelopen en werden naar buiten gedreven door de mensen van onze club. Eenmaal binnen gingen alle deuren dicht. We waren samen maar het voelde alsof we als ratten in de val zaten.
Bij de deuren stelden mensen zich op om een aanval te parreren. Er lagen gewonden op de grond en samen met het bonken op de deuren, het rinkelen van het glas van de ingegooide ramen en het aangesprongen alarm van de sporthal gaf een zeer onaangenaam gevoel. Wat een ellende.
Dit bleef ongeveer vijf minuten zo, denk ik. Via gsm's was de politie gebeld maar wij wisten in de hal niet precies wat er zich buiten afspeelde. Het werd rustiger en langzaam drong het nieuws door dat de groep die met het vechten begonnen was buiten door de politie opgepakt werd. De deuren gingen open en we konden naar buiten. Ja, en daar sta je dan
. Ik heb zelf niet echt hoeven vechten. Het bleef bij duwen en trekken en het afweren van spullen en mensen. Je hoort het wel eens en soms zie je het op tv maar er tussen in zitten is echt verschrikkelijk. De mensen van onze club hebbben zich verweerd en hun vrouwen en kinderen beschermd. Maar ook zij die echt hebben gevochten en de echte klappen hebben opgevangen en uitgedeeld stonden vol ongeloof om hun heen te kijken.
Dit kan niet waar zijn! Wat een nachtmerrie maar vooral ongeloof.
Hoe nu verder?
Vele van ons zitten met vragen. Wie waren die gasten? Waarom deden ze dit? Had het voorkomen kunnen worden? Ikzelf zit vooral met de vraag; Hoe nu verder?
Ik vind wraak en revanche absoluut geen optie. Tegen wie zul je jezelf moeten afvragen want ik hoor van alle kanten dat het geen supporters van Quick Boys zijn geweest!
Onderzoek toont dit hopelijk ook aan.
Dat we verder moeten en willen is duidelijk. Onze club is één van de mooiste clubs van het land, zoniet de mooiste. Daar kan geen groep van vijftig tot honderd man afbreuk aan doen. De rijke historie en de landelijke uitstraling van de club kan dit incident echt wel opvangen. Als wij zelf het hoofd koel houden en nadat, de emoties wat zijn weggezakt, vooral ons verstand gebruiken kunnen we er als club sterker uit komen. We zullen leren van deze dag en helaas weten we nu al dat één van de lessen is dat we weer minder naïef zijn geworden. Minder vertrouwen kunnen hebben in andere mensen. Daar baal ik als mens van en dat heeft dus niets met mijn functie als trainer te maken. Wat ik probeer over te brengen aan mijn spelers is om situaties in het voetbal maar ook in het leven op een positief/kritische manier te bekijken. Zo doe ik dat ook bij deze dag. De kritiek op deze dag heb ik al besproken. Het positieve zit hem in de gegevens dat hoogte,- en dieptepunten die je samen meemaakt je sterker maakt voor de toekomst. Zo heb ik kippevel gekregen toen ik hoorde dat de supporters van Spakenburg te hulp kwamen toen wij in het nauw zaten. Voor zover ik weet is hun hulp het niet echt nodig geweest. Er bestaat dus niet alleen een clubgevoel maar ook en misschien wel bovenal een dorpsgevoel. Ik weet na het opschrijven van deze ervaring al hoe ik verder moet. Ik laat het achter me en zal alles doen wat ik in me heb om te zorgen dat de club ook in de toekomst een rijke historie zal hebben.
Want wat ik ook gezien en beleefd heb, ik was er trots op dat ik hier kan werken, ik ben er trots op en dat laat ik me door niemand afpakken.
Ook al blijft het een ongelooflijke dag, voor de club en het dorp.
Cees Lok
Respect voor de snelle reactie van Cees Lok.