Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)

quote:

Op woensdag 2 april 2008 11:01 schreef BubblegumBarbie het volgende:

[..]

Thank you, captain Obvious!

ik zat ff wat achtergrond informatie op te zoeken over het nut van dagboeken, vandaar , ik heb nog wel een interessant wetenschappelijk artikel erover gevonden

quote:

Op woensdag 2 april 2008 11:06 schreef Re het volgende:

[..]

ik zat ff wat achtergrond informatie op te zoeken over het nut van dagboeken, vandaar , ik heb nog wel een interessant wetenschappelijk artikel erover gevonden

Link or it didn't happen.

quote:

Op woensdag 2 april 2008 11:13 schreef BubblegumBarbie het volgende:

[..]

Link or it didn't happen.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8622818?ordinalpos=11&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_RVDocSum

artikel zelf moet je maar ff voor PMen

quote:

Op donderdag 3 april 2008 22:29 schreef HeaRt_woRm het volgende:

[..]

Yeah, ook zoiets hoelaat, waar en hoe je je voelt inderdaad Zelfs een cijfer voor je stemming
En dan nog compensensatie en dwanghandelingen eventueel...Pfew even denken, eetbuien, braken, laxeren, zelfs kauwgom kauwen tellen
Moeilijk, moeilijk...Ik heb echt de neiging het helemaal niet te doen, maar dan gaat steeds dat stemmetje van haar door mijn hoofd; 'wel doen hey'

Werkt het bij jou wel? Bij mij namelijk niet, wordt er alleen maar erger van

Ik ben blij dat jij er precies zo over denkt. Nu ik er nog bewuster mee bezig ben, voel ik me nog slechter als ik iets heb gegeten buiten 'onze' planning of als ik me een keer extra weeg. Ook heb ik nu niet alleen een enorme prestatiedrang naar mezelf toe, maar ook naar haar. Dus mijn ambivalentie is dubbel zo erg.

Ik voelde me zo rebels toen ik gister besloot fruit als ontbijt te nemen ipv muesli met yoghurt. En op mijn werk komt ook iedere keer collega's naar me toe 'is dat je poeziëalbum? hahaha!' not amusing.

Heb jij al een 'rode draad' kunnen ontdekken?

-edit-

Hallo Dena

Voor zulk soort request moet je eerst contact opnemen met de PR afdeling van FOK!

forum@fok.nl

[ Bericht 88% gewijzigd door Re op 04-04-2008 16:24:49 ]

quote:

Op vrijdag 4 april 2008 18:51 schreef HeaRt_woRm het volgende:

[..]

Hmz... ja nou ik ben nog maar net begonnen...Heb het al eens eerder gedaan zo een eetdagboek bijgehouden. Ik zou gewoon zoveel mogelijk het patroon aanhouden wat je normaal ook hebt zeg maar. Ik doe het zelf ook wel zoveel als kan... Maar ook weer zo dubbel...

Oh zo herkenbaar wat je zegt....Ik heb dus ook nu heel vaak zoiets van nah ja... ik laat dit dan wel weg, anders wordt die lijst zo lang... Of van ja wat zal ze daar nu weer van vinden
Maar goed mijn psychiater zegt ook van dat ik niet naar die lijst moet kijken, maar dat ik mijn gewicht ook in de gaten moet houden...

Maar het zowieso erg wennen voor mij, ik heb een nieuwe hulpverlener; en ben er nog maar één keer geweest. En ze kijkt ook meer van de hulpverleners-kant zeg maar. Zo irritant, ze doet haar best wel, echt super Maar bijv. bij de vorige; die kon zich echt goed inleven zeg maar...

Ik heb inderdaad ook sterk als ik iets extra's eet dat ik een soort van druk voel, 'straks vind ze dat ik me aanstel en heb ik helemaal geen eetstoornis'.

En mijn psycholoog werk volgens een systeem. Zo werkt ze bij iedereen. Zo ook bij een vriendin van mij, dus ik wist al wat er komen ging. Ik vind dat zo onpersoonlijk! De psycholoog die ik hiervoor had keek puur naar mij en mijn manier van doen en denken. Dat werkte als de tierelier.

Ik weet dus wel wat je doormaakt. Ik ben nu 2 keer bij mijn nieuwe geweest. Moet erg aan haar wennen. Mijn vorige was altijd vrolijk, veel lachen en had een andere manier van aanpakken. Deze luistert alleen en zeg constant 'ja.. ja,ja .. hmm ja'. Zooo irritant. Nou ja. Je kunt niet alles hebben. En daarbij draagt ze ook nog eens belachelijke kleding.

Heb jij ook een brief moeten maken aan je eetstoornis? Want dan weet ik zeker dat ze werkt volgens een script.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 09:42 schreef Hik het volgende:
Mijn stiefzusje is inmiddels 22 jaar en heeft, om het maar even heel kort te zeggen, geen heel gemakkelijk leven gehad tot nu toe. Ze heeft een autisme spectrum stoornis, is getest als minderbegaafd en heeft het sociaal dus niet zo makkelijk, maakt moeilijk vrienden en heeft een hele berg deskundigen en scholen achter de rug. De laatste jaren leek het (voor mij, als relatieve buitenstaander; ik zie haar niet heel vaak) net weer een beetje beter te gaan. Ze heeft een baan, waar ze het goed naar haar zin heeft en als je haar spreekt is ze over het algemeen vrolijk en kletst ze je de oren van het hoofd. Tot ze, een aantal maanden geleden "ineens" schrikbarend begon af te vallen. Ze eet redelijk normaal (als er mensen bij zijn), maar beweegt obsessief en steekt haar vinger in haar keel. Haar moeder, waar ze woont, houdt haar zo goed mogelijk in de gaten, maar ze blijft 22 en je kunt haar moeilijk vastbinden. Doordat ze al in de hulpverlening"molen" zat, zijn gelukkig al heel snel deskundigen bijgekomen. Ze heeft -dat viel ook moeilijk meer te ontkennen- dus inderdaad anorexia en krijgt inmiddels professionele begeleiding.

Afgelopen week heb ik haar nog twee keer aan de telefoon gesproken. Ze klinkt nog steeds luchtig, praat (ogenschijnlijk) zonder al te veel problemen over haar "kilo's", maar ik heb geen idee wat er werkelijk in haar omgaat. We zouden binnenkort een gezellig zussendagje hebben, maar dat gaat voorlopig niet door omdat ze van haar moeder eerst wat moet aankomen. Begrijpelijk, zo begreep ik pas achteraf, want ze blijkt nu ook niet meer ongesteld te worden. Hoewel ze er nooit de persoon naar is geweest om glashard te liegen, zie je nu steeds vaker dat ze tegenover ons een mooi verhaal houdt, maar ondertussen gewoon doorgaat met waar ze mee bezig is.

Zoals gezegd: ze krijgt goede begeleiding en ik heb daar ook alle vertrouwen in, maar ik (en wellicht ook andere mensen uit mijn omgeving) zouden heel graag eens horen van iemand die dit zelf heeft meegemaakt. Ik vind het zo moeilijk te weten wat ik kan doen of zeggen... niet om het op te lossen (want ik heb niet de illusie dat ik daar als leek veel mee kan), maar om in ieder geval niet te vervallen in loze peptalk. Als ik tegen haar zeg dat ik "snap dat ze het zó moeilijk vindt om aan te komen" (als zij daarover begint), maar dat ik "denk dat ze zich ook zoveel beter gaat voelen als ze dat toch doet" hóór ik mezelf praten. Ik vraag me zo af wat er wél aankomt bij haar, hoe we er voor haar kunnen zijn zonder alle druk die ze van de professionals vast ook al krijgt.

Wie heeft dit zelf meegemaakt en kan mij (ons) wat tips geven of een kijkje in hun leven gunnen? Ben jij er overheen gekomen/gegroeid/geholpen... Gebeurt dat eigenlijk? (of is het met anorexia net als met alcoholisme, dat je er altijd last van blijft houden). Berichtjes zijn zeer welkom, PM mag ook.

Zo.

Al mijn hele leven is eten voor mij een probleem. Vroeger at ik al heel veel. Toen ik op mezelf ging wonen werd het nog meer. Ik voelde me totaal niet gelukkig als mijn maag niet op springen stond. Ik had regelmatig eetbuien en at als avondeten met gemak een kilo lasanga om vervolgens verder te gaan met een zak ships.

Uiteindelijk had ik overgewicht. Kleding stond niet leuk meer, ik had een onderkin, ik had een buik. Toen maat 40 kleding me niet meer paste vond ik het genoeg. Ik besloot op dieet te gaan. Ik begon dingen erover op te zoeken, calorieen te tellen, gezond te eten, meer te bewegen, minder alcohol in het weekend. Ook vond ik op internet kilo's tips over hoe je het beste kon crashdieeten. Hoe je honger kon weerstaan en welk voedsel de minste calorieen bevatte en toch het beste je spijsvertering op gang hield.

Ik was er zo goed in! Ik viel veel af. Ik kreeg mijn oude kledingmaat terug, ik zag er beter uit, ik kreeg veel complimenten. Afvallen beviel me gigantisch! Ik had controle, ik kon iets goed waar andere veel problemen mee hadden. Eindelijk was ik niet meer dat propje op pootjes, maar ik was mooi en slank!

Mijn haar begon uit te vallen, ik werd emotieloos, mijn zin in seks ging weg, ik verloor steeds vaker de controle. Ik kreeg veel eetbuien, hierdoor begon ik met overgeven. Tevens starten een vriendin en ik een weblog. Ik leefde alleen op kwark, komkommer en paprika. Ik ging vitaminepillen slikken om toch nog een beetje gezond te blijven.

4 maanden hield ik dat vol. Tot ik hartkloppingen kreeg, de trap niet meer op kon komen en ik constant moe en koud was. Op dat moment liep ik al bij het GGZ vanwege andere problemen. Ik begon aan te kaarten dat ik dacht dat ik een eetstoornis had. Dit werd weggewimpeld met een 'welnee, zo uit jij je emoties gewoon! Zodra je emoties gereguleerd zijn, volgt je eten vanzelf'.

Na diverse malen het alsnog aangekaart te hebben, is er eindelijk actie ondernomen. Ik krijg nu speciale psychotherapie bij een daarin gespecialiseerde psychotherapeut. Er is een grote kans dat je chronisch ziek blijft. Dat eten altijd een moeilijk punt blijft.

Waarom doe je het? Tsjah, daar zijn veel verschillende redenen voor. Bij mij was het vooral om grip te krijgen op mezelf, op mijn situatie, op mijn leven. Het gevoel iets te kunnen. Het gevoel ultieme controle over jezelf te hebben. Honger hebben en het weerstaan geeft na verloop van tijd een onwijze kick.

Wat kun jij doen? Niets, het is niet jouw probleem. Je kunt uitleg vragen aan haar. Waarom doet ze het? Wat voelt ze erbij? Wat zorgt ervoor dat ze door blijft gaan? Zo krijg jij meer inzicht in haar situatie. Probeer vooral niet om je erin te mengen. Alles wat je zegt wordt negatief opgevat. Zelfs positieve dingen. Steun haar waar je kan. Laat merken dat je er voor haar bent en zorg dat ze zich door haar eetstoornis niet af gaat sluiten van de rest van de wereld!

Anti-anorexia wet in Frankrijk

Frankrijk is het eerste land die een anti-anorexia wetgeving heeft aangenomen waarbij o.a. gevaarlijke websites aangepakt kunnen worden.

klik

[ Bericht 7% gewijzigd door Re op 16-04-2008 10:37:15 ]

Wanneer komt er eindelijk een anti-obesitas wet.

Is het niet zo dat hoe meer je iets gaat verbieden, hoe sterker iets zich gaat ontwikkelen? En als iemand op die manier wil leven, doet hij/zij dat toch wel?

Wel ben ik van mening dat je sommige dingen beter kunt voorkomen dan genezen.. Zie ik liever filmpjes - zoals eerder in dit topic - van wat voor verdriet je andere mensen doet....

quote:

Op donderdag 17 april 2008 14:15 schreef MNR het volgende:
Is het niet zo dat hoe meer je iets gaat verbieden, hoe sterker iets zich gaat ontwikkelen? En als iemand op die manier wil leven, doet hij/zij dat toch wel?

Wel ben ik van mening dat je sommige dingen beter kunt voorkomen dan genezen.. Zie ik liever filmpjes - zoals eerder in dit topic - van wat voor verdriet je andere mensen doet....

Dat is alleen zo in een ouder-kind relatie. Als de wet iets verbied geldt dat meestal niet, lijkt mij.

En ik begrijp het ook wel hoor, al die pro-ana sites. Veel beinvloedbare meisjes die verkeerde keuzes maken. Maar het aantal mensen die een eetstoornis ontwikkelen zijn de afgelopen jaren niet gestegen noch gedaald.

Obesitas is daarintegen een veel groter probleem en een veel harder groeiend probleem. En toch lijkt niemand daar naar te kijken. Verbied dan ook meteen sites met foto's van veel te dikke vrouwen. Als huisarts zijnde iemand met Obesitas verplicht op sport en dieet zetten en hups iedere week op de weegschaal. Niet afgevallen? Hop een week de kliniek in, laat maar zien dat je het verdient er weer uit te komen.

160.000 mensen in NL hebben BED tegenover 5.600 mensen met Anorexia. 56% van de NL bevolking heeft overgewicht.

Waarom worden daar geen wetten over gemaakt?

Dit is voor mij een zeer frustrerend punt.

Stom hoe het aannemen van een verjaardagsgebakje op zo'n manier een stempel op de dag kan zetten

quote:

Op donderdag 24 april 2008 20:57 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Een vriendin van mij wacht al zo lang op hulp, maar krijgt het niet. Bij de ene kliniek kon ze niet komen, en werd ze weer naar Mediant gestuurd Nu heeft ze daar al zo vaak aangegeven dat ze hulp wil en zo niet verder kan, maar dan krijgt ze als antwoord dat de mevrouw een volle agenda heeft

Er is vast wel een kliniek in Nederland waar ze terecht kan als ze echt graag wil. Of zeg ik nu iets raars?

quote:

Op donderdag 24 april 2008 20:57 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Een vriendin van mij wacht al zo lang op hulp, maar krijgt het niet. Bij de ene kliniek kon ze niet komen, en werd ze weer naar Mediant gestuurd Nu heeft ze daar al zo vaak aangegeven dat ze hulp wil en zo niet verder kan, maar dan krijgt ze als antwoord dat de mevrouw een volle agenda heeft

Is ze al naar de huisarts geweest? GGZ? Andere instelling die haar kan doorverwijzen?

Wat vreselijk moet het zijn voor jou om je vriendin zo te zien.

drie op de vier Amerikaanse vrouwen heeft een eetstoornis

quote:

Sixty-five percent of American women between the ages of 25 and 45 report having disordered eating behaviors, according to the results of a new survey by SELF Magazine in partnership with the University of North Carolina at Chapel Hill.

An additional 10 percent of women report symptoms consistent with eating disorders such as anorexia, bulimia nervosa and binge eating disorder, meaning that a total of 75 percent of all American women endorse some unhealthy thoughts, feelings or behaviors related to food or their bodies.

bron: klik

leuke link: http://www.self.com

Ik voel mezelf ook niet echt de goede kant op gaan.. Ben in 4 maanden 15 kilo afgevallen. Weeg nu 68 kilo bij 1.92 m

En vind mezelf eigenlijk te dik, terwijl ik dat wel raar vind van mezelf. Ik snap het niet zo goed...

quote:

Op zaterdag 26 april 2008 00:25 schreef Huppelei het volgende:
Ik voel mezelf ook niet echt de goede kant op gaan.. Ben in 4 maanden 15 kilo afgevallen. Weeg nu 68 kilo bij 1.92 m

En vind mezelf eigenlijk te dik, terwijl ik dat wel raar vind van mezelf. Ik snap het niet zo goed...

Het beeld wat je van jezelf hebt klopt niet, je richt op je op je uiterlijk terwijl er eigenlijk veel pijnlijkere dingen spelen

quote:

Op vrijdag 25 april 2008 20:41 schreef HeaRt_woRm het volgende:

[..]

Ja, haar begeleider bij de Mediant wilde haar elders in het land bij een kliniek hebben, maar daar zijn de wachtlijsten zóóó lang, en ze kon ook wel naar een of ander psychiatrisch iets, maar dat is ook niks
[..]

Tsjah, ze heeft zelf ook zoiets van ik weet het niet meer...Ze heeft het idee dat ze niet 'erg' genoeg is, ondanks dat ze al vaak genoeg heeft aangegeven dat het zo niet langer gaat. Huisarts komt ze alleen voor medicatie of zo, en ze zegt dat Mediant het moet regelen Ik vond het ook allemaal wel vreemd, en heb ook gevraagd of ze niet gewoon daar weg kan bij Mediant, want het zijn maar rare mensen als ik die verhalen zo hoor

Ja, ik heb er zelf ook wel veel moeite mee. Zij was juist degene waardoor het met mij een hele tijd goed ging. En ik dacht toen ook echt dat ze er helemaal vanaf was, maar helaas
Ik merk ook wel de laatste tijd dat het behoorlijk begint te trekken hoor. Eerst hadden we heel veel steun aan elkaar, en nu nog wel absoluut, het is gewoon heel fijn als je je verhaal kwijt kunt en de ander je begrijpt. Maar ik heb nu wel meer het gevoel dat het een wedstrijdje is ofzo...Ze vraagt continu hoeveel ik weeg, en hoeveel zij weegt zegt ze dan ook.

Anders moet ze het nu nog een keer aankaarten bij haar huisarts. Zolang ze maar bezig blijft met het krijgen van meer hulp, uiteindelijk moet iemand toch naar haar luisteren. En ze kan zich toch evengoed op een lange wachtlijst laten zetten? Dan staat ze er in ieder geval op.

Zorg dat jij je niet mee laat slepen in haar zieke gedachtes. Ik heb een vriendin waarmee ik samen mijn eetstoornis behoorlijk heb verergerd door een weblog bij te houden. Toen ik besloot beter te willen worden heb ik ons contact op dat punt stop gezet. Als zij erover begint negeer ik het, want ik weet dat dat voor mij een grote trigger is.

Geef aan waar jouw grenzen liggen. En hou deze ook goed in de gaten.

Laat je weten hoe het verder gaat met haar en uiteraard ook met jezelf?

Hier ook een terugvalletje. Ruzie in de kerk, stress, en daar ga ik weer. <zucht> Wat is trouwens Mediant?

Nu ik mijn problemen al een poosje serieus aan het aanpakken ben kom ik bij het moeilijkste punt uit: ik weet niet goed wat ik zonder mijn (eet)verslaving(en) moet. Ik leef er al zo lang mee, echt van kinds af aan, alles draait erom. Altijd gedacht dat als ik van mijn eetprobleem af ben, dan ben ik gelukkig maar nu sta ik oog in oog met het feit dat ik haast geen leven heb opgebouwd. Ik krijg meteen de neiging om de eenzaamheid weg te eten, gewoon om me niet zo leeg te voelen.

Aan de ene kant is het goed dat ik dit inzie en dit punt bereikt heb maar wat een opgave zeg, ik vind het erg overweldigend. Zo klote die eetverslaving maar aan de andere kant voelt het soms alsof dat het enige is wat ik heb. Nu is het uiteraard aan mij om een goed gevuld bestaan op te bouwen en wat van mezelf te maken maar ik weet gewoon (nog) niet hoe. Merk nu ook goed hoe een (eet)verslaving het leven in het algemeen zoveel simpeler maakt; je weet precies waar je aan toe bent, het is zo verrot maar zelfs dat verrotte voelt zo veilig. Het blijft schijnveiligheid maar veilig voelt het wel.

Hoe vergaat het de rest hier(mee)?

Als jullie ooit "genezen" zouden jullie dan spijt krijgen van alle schade die je je lijf heeft aangedaan door de jaren?