R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn stiefzusje is inmiddels 22 jaar en heeft, om het maar even heel kort te zeggen, geen heel gemakkelijk leven gehad tot nu toe. Ze heeft een autisme spectrum stoornis, is getest als minderbegaafd en heeft het sociaal dus niet zo makkelijk, maakt moeilijk vrienden en heeft een hele berg deskundigen en scholen achter de rug. De laatste jaren leek het (voor mij, als relatieve buitenstaander; ik zie haar niet heel vaak) net weer een beetje beter te gaan. Ze heeft een baan, waar ze het goed naar haar zin heeft en als je haar spreekt is ze over het algemeen vrolijk en kletst ze je de oren van het hoofd. Tot ze, een aantal maanden geleden "ineens" schrikbarend begon af te vallen. Ze eet redelijk normaal (als er mensen bij zijn), maar beweegt obsessief en steekt haar vinger in haar keel. Haar moeder, waar ze woont, houdt haar zo goed mogelijk in de gaten, maar ze blijft 22 en je kunt haar moeilijk vastbinden. Doordat ze al in de hulpverlening"molen" zat, zijn gelukkig al heel snel deskundigen bijgekomen. Ze heeft -dat viel ook moeilijk meer te ontkennen- dus inderdaad anorexia en krijgt inmiddels professionele begeleiding.
Afgelopen week heb ik haar nog twee keer aan de telefoon gesproken. Ze klinkt nog steeds luchtig, praat (ogenschijnlijk) zonder al te veel problemen over haar "kilo's", maar ik heb geen idee wat er werkelijk in haar omgaat. We zouden binnenkort een gezellig zussendagje hebben, maar dat gaat voorlopig niet door omdat ze van haar moeder eerst wat moet aankomen. Begrijpelijk, zo begreep ik pas achteraf, want ze blijkt nu ook niet meer ongesteld te worden. Hoewel ze er nooit de persoon naar is geweest om glashard te liegen, zie je nu steeds vaker dat ze tegenover ons een mooi verhaal houdt, maar ondertussen gewoon doorgaat met waar ze mee bezig is.
Zoals gezegd: ze krijgt goede begeleiding en ik heb daar ook alle vertrouwen in, maar ik (en wellicht ook andere mensen uit mijn omgeving) zouden heel graag eens horen van iemand die dit zelf heeft meegemaakt. Ik vind het zo moeilijk te weten wat ik kan doen of zeggen... niet om het op te lossen (want ik heb niet de illusie dat ik daar als leek veel mee kan), maar om in ieder geval niet te vervallen in loze peptalk. Als ik tegen haar zeg dat ik "snap dat ze het zó moeilijk vindt om aan te komen" (als zij daarover begint), maar dat ik "denk dat ze zich ook zoveel beter gaat voelen als ze dat toch doet" hóór ik mezelf praten. Ik vraag me zo af wat er wél aankomt bij haar, hoe we er voor haar kunnen zijn zonder alle druk die ze van de professionals vast ook al krijgt.
Wie heeft dit zelf meegemaakt en kan mij (ons) wat tips geven of een kijkje in hun leven gunnen? Ben jij er overheen gekomen/gegroeid/geholpen... Gebeurt dat eigenlijk? (of is het met anorexia net als met alcoholisme, dat je er altijd last van blijft houden). Berichtjes zijn zeer welkom, PM mag ook.
Afgelopen week heb ik haar nog twee keer aan de telefoon gesproken. Ze klinkt nog steeds luchtig, praat (ogenschijnlijk) zonder al te veel problemen over haar "kilo's", maar ik heb geen idee wat er werkelijk in haar omgaat. We zouden binnenkort een gezellig zussendagje hebben, maar dat gaat voorlopig niet door omdat ze van haar moeder eerst wat moet aankomen. Begrijpelijk, zo begreep ik pas achteraf, want ze blijkt nu ook niet meer ongesteld te worden. Hoewel ze er nooit de persoon naar is geweest om glashard te liegen, zie je nu steeds vaker dat ze tegenover ons een mooi verhaal houdt, maar ondertussen gewoon doorgaat met waar ze mee bezig is.
Zoals gezegd: ze krijgt goede begeleiding en ik heb daar ook alle vertrouwen in, maar ik (en wellicht ook andere mensen uit mijn omgeving) zouden heel graag eens horen van iemand die dit zelf heeft meegemaakt. Ik vind het zo moeilijk te weten wat ik kan doen of zeggen... niet om het op te lossen (want ik heb niet de illusie dat ik daar als leek veel mee kan), maar om in ieder geval niet te vervallen in loze peptalk. Als ik tegen haar zeg dat ik "snap dat ze het zó moeilijk vindt om aan te komen" (als zij daarover begint), maar dat ik "denk dat ze zich ook zoveel beter gaat voelen als ze dat toch doet" hóór ik mezelf praten. Ik vraag me zo af wat er wél aankomt bij haar, hoe we er voor haar kunnen zijn zonder alle druk die ze van de professionals vast ook al krijgt.
Wie heeft dit zelf meegemaakt en kan mij (ons) wat tips geven of een kijkje in hun leven gunnen? Ben jij er overheen gekomen/gegroeid/geholpen... Gebeurt dat eigenlijk? (of is het met anorexia net als met alcoholisme, dat je er altijd last van blijft houden). Berichtjes zijn zeer welkom, PM mag ook.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
http://eestoornissen.allepaginas.nl/
misschien kun je hier vinden wat je zoekt..
Mijn vader had op het laatst van zijn leven een eetstoornis. Verder heb ik er niet zoveel ervaring mee, maar hoe dan ook sterkte.
misschien kun je hier vinden wat je zoekt..
Mijn vader had op het laatst van zijn leven een eetstoornis. Verder heb ik er niet zoveel ervaring mee, maar hoe dan ook sterkte.
Shit! werken zuigt...
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Op donderdag 22 november 2007 @ 12:42 schreef Neelis het volgende: Rabbelneuteaantwaark ?
Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar ik zou toch willen zeggen dat ik denk dat het belangrijk is voor je zus dat zulke dagjes juist wel door gaan. Dat ze juist aan zulke dingen veel steun heeft.quote:Op dinsdag 8 april 2008 09:42 schreef Hik het volgende:
We zouden binnenkort een gezellig zussendagje hebben, maar dat gaat voorlopig niet door omdat ze van haar moeder eerst wat moet aankomen. Begrijpelijk, zo begreep ik pas achteraf, want ze blijkt nu ook niet meer ongesteld te worden.
Even haar gedachten niet bij de hulpverlening en anorexia, maar lekker lol maken met haar zus. Desnoods gewoon thuis op de bank lekker een film kijken oid.
In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
Wat RE zegt. Ik zal je OP wel quoten en er daar op reageren. Wat verschrikkelijk voor je!quote:Op dinsdag 8 april 2008 10:30 schreef Re het volgende:
Er loopt een topic alhier, hierover
Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)
Hm ja ik zou ook zeggen dat ze juist wél zo'n zussendag moet inplannen, afleiding is goed, zeker als je met vrienden/familie op stap gaat, omdat dan niet alles om je ziekte draait op zo'n momenten. M'n vriendin heeft anorexia en hoewel ze 't redelijk onder controle heeft nou komt 't toch nog wel 'ns terug als d'r veel stress is in d'r leven. 
Zij heeft altijd aangegeven dat eten dan 't enige lijkt wat ze onder controle kan houden. Kweenie of je hier veel aan hebt, maar goed.
M.
M'n vriendin heeft anorexia en hoewel ze 't redelijk onder controle heeft nou komt 't toch nog wel 'ns terug als d'r veel stress is in d'r leven. Zij heeft altijd aangegeven dat eten dan 't enige lijkt wat ze onder controle kan houden. Kweenie of je hier veel aan hebt, maar goed.M.
Hallon!
RE, je bent een slechte mod.quote:
consequent zijn is belangerijk. Als de 1 het niet mag, mag de ander het ook niet. Daarbij, ik heb het toch al gedaan. 
Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)
goed verhaal aldaar, maar het mag ook hier hoor.... niet alles hoeft centraalquote:Op dinsdag 8 april 2008 11:37 schreef BubblegumBarbie het volgende:
[..]
RE, je bent een slechte mod.
Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dank voor de tips tot nu toe! Ik zou het fijn vinden als deze nog een possje open kan blijven, maar ik zal ook het andere topic in de gaten houden.
Over die zussendag: We hebben nu met z'n drieën afgesproken (zij, haar moeder en ik) dat ze over een aantal weken komt, onder het voorbehoud dat ze dan wat is aangekomen. Ze zégt dat ze dat als motivatie ziet om aan te komen, maar of ze dat meent weet ik natuurlijk niet. Ik kan me van haar moeder in elk geval héél goed voorstellen dat ze er nu wat meer bovenop zit. In eerste instantie heeft ze de problemen en de handhaving vooral aan de deskundigen over gelaten, maar nu blijkt dat het alleen maar erger wordt trekt ze het meer naar zich toe. Dat dat betekent dat sommige leuke dingen even moeten wachten tot het wat beter gaat en je haar misschien niet iedere keer in de gaten moet houden snap ik wel (en zelfs als ik dat niet zou snappen, dan heb ik daar geen invloed op).
Over die zussendag: We hebben nu met z'n drieën afgesproken (zij, haar moeder en ik) dat ze over een aantal weken komt, onder het voorbehoud dat ze dan wat is aangekomen. Ze zégt dat ze dat als motivatie ziet om aan te komen, maar of ze dat meent weet ik natuurlijk niet. Ik kan me van haar moeder in elk geval héél goed voorstellen dat ze er nu wat meer bovenop zit. In eerste instantie heeft ze de problemen en de handhaving vooral aan de deskundigen over gelaten, maar nu blijkt dat het alleen maar erger wordt trekt ze het meer naar zich toe. Dat dat betekent dat sommige leuke dingen even moeten wachten tot het wat beter gaat en je haar misschien niet iedere keer in de gaten moet houden snap ik wel (en zelfs als ik dat niet zou snappen, dan heb ik daar geen invloed op).
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Kijk misschien eens op www.sabn.nl Daar hebben ze ook een 'partner-falimie-vrienden-van-bord', waar je met mensen die hier ook mee te maken hebben ervaringen uit kunt wisselen.
Sterkte er mee!
Sterkte er mee!
Don't come closer, I might hurt you
De vatbaarheid blijft, het blijft zeg maar je zwakke plek in tijden van stress. Ik was zelf al jaren genezen maar kreeg een terugval toen mijn moeder overleed en er ruzie kwam in de familie. Waarschijnlijk is de kwetsbaarheid erfelijk/genetisch. Maar je kunt wel degelijk genezen van eetstoornissen. Zeker gezien de ernst ervan bij je stiefzusje is dat werk voor professionele hulpverleners. Uitjes verbieden tot ze aankomt is volkomen contraproductief. Daar gaat ze echt niet meer van eten en ze raakt zo nog meer geisoleerd. Ik zou het hele onderwerp 'eten' aan de hulpverlening overlaten, ook haar niet onder druk zetten om te eten. Er zijn genoeg andere dingen om te doen en over te praten.
Als ze zelf wil, ben je al een heel eind 
Iemand gaan 'pushen' heeft weinig zin, ze moet het wel zelf willen 
Dus gaan zeggen als je aankomt, mag je pas komen, is dus echt not done 
Misschien heeft ze er wel helemaal geen zin in, kan...En komt ze ook wel helemaal niet aan, en dan?
Iemand gaan 'pushen' heeft weinig zin, ze moet het wel zelf willen Dus gaan zeggen als je aankomt, mag je pas komen, is dus echt not done Misschien heeft ze er wel helemaal geen zin in, kan...En komt ze ook wel helemaal niet aan, en dan?
Of afvallen telt zwaarder dan het uitje. En dan stoppen jullie haar eigenhandig in een isolement.quote:Op dinsdag 8 april 2008 22:32 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Als ze zelf wil, ben je al een heel eind
Ok mensen. Het heeft niet zoveel zin om hier nu een optzettende discussie over te hebben. Ik snap jullie punt, maar ik heb daar geen invloed op (ligt iets gecompliceerder).
Afgezien daarvan hoor ik nog steeds gráág meer verhalen en tips zoals hierboven!
Een hele concrete vraag: Hoe zien jullie de omgang van jullie familie met jullie eetprobleem? Ik bedoel: ben je er mee bezig dat het hén bezighoudt? Zie je dat überhaupt als je zo "diep" zit? Hóór je de peptalk en kun je daar iets mee? Of is het in zo'n situatie alleen maar vermoeiend? Wil je dat mensen er juist wel of liever helemaal niets over zeggen?
Afgezien daarvan hoor ik nog steeds gráág meer verhalen en tips zoals hierboven!
Een hele concrete vraag: Hoe zien jullie de omgang van jullie familie met jullie eetprobleem? Ik bedoel: ben je er mee bezig dat het hén bezighoudt? Zie je dat überhaupt als je zo "diep" zit? Hóór je de peptalk en kun je daar iets mee? Of is het in zo'n situatie alleen maar vermoeiend? Wil je dat mensen er juist wel of liever helemaal niets over zeggen?
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Hallo Hik,
Ik ben ervaringsdeskundige en zit er nog middenin, helaas..Maar ik wil je wel helpen.
Het heeft geen zin om je zusje te pushen om te eten, al snap ik je wanhoopspoging en die van je moeder wel.
Wat betreft familie, Ja ik ben ermee bezig dat het hen bezighoudt, vooral mn moeder. Het doet me pijn als ik zie wat een verdriet ze heeft. Het ligt echt aan de ernst van de situatie in hoeverre je je dat aantrekt en in hoeverre je wat met een pep talk doet. Soms kan het me wel schelen, maar op andere moment doe ik er niks mee. Ik vind het fijn dat ik er met familie over kan praten. Ik vind het vreselijk dat vrienden die het wel weten er niet/nauwelijks naar vragen.
Als je nog iets wilt weten zeg het maar.
Veel sterkte!
Ik ben ervaringsdeskundige en zit er nog middenin, helaas..Maar ik wil je wel helpen.
Het heeft geen zin om je zusje te pushen om te eten, al snap ik je wanhoopspoging en die van je moeder wel.
Wat betreft familie, Ja ik ben ermee bezig dat het hen bezighoudt, vooral mn moeder. Het doet me pijn als ik zie wat een verdriet ze heeft. Het ligt echt aan de ernst van de situatie in hoeverre je je dat aantrekt en in hoeverre je wat met een pep talk doet. Soms kan het me wel schelen, maar op andere moment doe ik er niks mee. Ik vind het fijn dat ik er met familie over kan praten. Ik vind het vreselijk dat vrienden die het wel weten er niet/nauwelijks naar vragen.
Als je nog iets wilt weten zeg het maar.
Veel sterkte!
Ik wil je aanraden het boek: de geheime taal van eetstoornissen van Peggy Claude-Pierre te lezen. Wellicht kan dit je helpen je zusje wat beter te 'begrijpen.'
TS, is het een idee om met een van de hulpverleners van je stiefzusje te praten?
En dan bedoel ik echt alleen of zij je handvatten kunnen geven in de omgang verder met je stiefzus.
Want zij kennen haar ook, en misschien wel op een andere manier dan jij. Misschien heeft ze wel passies waar jij tot nog tie niet van wist, maar die ze wel had gedeeld met de hulpverleners. Je weet maar nooit.
En verder klinkt het negeren van het onderwerp eten ook erg logisch.
(Ben geen ervaringsdeskundige, mijn moeder was het wel.)
En dan bedoel ik echt alleen of zij je handvatten kunnen geven in de omgang verder met je stiefzus.
Want zij kennen haar ook, en misschien wel op een andere manier dan jij. Misschien heeft ze wel passies waar jij tot nog tie niet van wist, maar die ze wel had gedeeld met de hulpverleners. Je weet maar nooit.
En verder klinkt het negeren van het onderwerp eten ook erg logisch.
(Ben geen ervaringsdeskundige, mijn moeder was het wel.)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
|
|
