Depressief door de hormonen, deel 4

Sugar, ik sluit me aan bij de rest. Je doet het zo goed, binnen de mogelijkheden die je hebt. Wees niet te hard voor jezelf. Sterkte

Luchtbel, hoe gaat het nu met jou?

LB wat lief dat je zulke mooie woorden hebt voor Sugar, hoe gaat het nu met jou?

Ja maar dat zijn dus van die dingen die je van jezelf ws nooit zal zien, zeker niet zo maar bij een ander wel. Ik kan er van overtuigd zijn dat Jolie het echt heel erg rot heeft nu terwijl ik weet dat als iemand anders dit zou zeggen over een eigen kind, dat het anders zou zijn. Maar zo voelt het niet. Omdat het nou eenmaal je kinderen zijn en je hele zelf, precies dat wat je zo ontzettend kan raken. Waar je niet doorheen kan kijken. Omdat je er midden in zit en omdat het er de hele tijd is. Dus als je straks, als hij zich misschien wat meer kan redden, een paar dagen weg wil, voor jezelf en jij dan denkt dat het egoistisch is, of niks oplost, denk dan maar even aan wat je zou zeggen als iemand anders het zou zijn. Het lost misschien ook niks op maar lucht en ruimte en rust, is wel nodig om verder te werken.

_{Dutchie en Tex lief maar dat is niets om hier verder te bespreken. Heeft niks met elkaar te maken.}

[ Bericht 5% gewijzigd door Luchtbel op 16-01-2007 10:35:17 ]

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 10:10 schreef Sugar het volgende:
Tinkepink, je hebt ook gelijk, ik zou dat best kunnen doen. Misschien eens serieus met mijn man overleggen.

En ik heb het gevoel dat ik het leuk moet vinden, omdat het nu eenmaal een situatie is die blijft. Ik héb nu eenmaal 2 kinderen. Dat klinkt negatiever dan bedoeld, maar ik hoop dus wel echt met heel mijn hart dat ik dagen met mijn eigen kinderen op een dag echt heel erg leuk ga vinden. Los van de dagen dat ze strontvervelend zijn dan inderdaad.

Werk jij veel nu, Tink?

Ik werk 3 dagen per week en soms, met een spoedklus ook nog een ochtend. Wat bij mij van groot voordeel is, is dat ik een eigen bedrijf heb en zelf mijn tijd indeel en vrij neem wanneer ik wil (en kan. soms gaat het ook gewoon niet omdat er belangrijke klussen liggen op mijn werk).

De kinderen gaan 's morgens naar de kindergarten (Duitse kleuterschool) en maandag- en woensdagmiddag naar de oppas. Vrijdag probeert mijn man thuis te zijn en dat lukt 9 van de 10 keer.
Mijn dagen zijn dus dinsdag en donderdag en dan probeer ik ook het huis te doen (lukt niet meestal, ben nu tussen de bedrijven ook aan het poetsen en het is hier erg stoffig als ik het mag zeggen) en 's middags is dan voor de kinderen. Dan doen we spelletjes of gaan ergens heen, maar vaak blijven we ook gewoon thuis. En soms gaan ze gewoon hun eigen gang.
Met deze situatie zijn we allemaal erg tevreden. De kinderen zijn gelukkig (dat zie je en merk je gewoon), mijn man is blij en ik ook.

Maar goed, wat voor mij werkt, werkt voor een ander misschien niet. Ik ken ook genoeg mensen die 3 dagen werken erg stressig vinden en kinderen die niet zo'n fijn contact hebben met hun oppasmoeder.

Maar hoe dan ook; depressief ben ik allang niet meer (gelukkig), maar nog steeds ben ik niet het type dat gelukkig wordt van hele dagen thuiszitten met mijn kinderen. Ik weet zeker dat ik daar na een paar maanden spontaan weer in een depressie van zou schieten! Juist dankzij mijn werk geniet ik van mijn kinderen en ben ik ook een goede moeder die tegenwoordig zelfs haar geduld kan bewaren als ze niet doen wat ik wil

Is op therapeutische basis weer aan het werk gaan niets voor jou Sugar? Geen verplichtingen, maar wel weg van het "verzorgen"? Ik kan me voorstellen dat het erg prettig is om ook iets anders te doen. Daarnaast voel je je op deze wijze misschien niet zo schuldig als je kinderen naar de oppas gaan. Je bent immers aan het werk en dat doen miljoenen moeders over de hele wereld.

Lieverd, ik denk ook: doen! Alleen weg, een week. Waarom moet je je daar schuldig over voelen?! Ik denk dat het heel goed zou kunnen zijn voor je, om jezelf even terug te vinden. Om even alleen maar te denken aan wat jij fijn vind, aan wie jij ook alweer bent. En hé, om heel eerlijk te zijn wordt ik zelfs al gek als ik drie dagen achter elkaar met Juul zit. Daar vind ik niks geks aan en dat is zeker niet iets om je voor te schamen, kom nou! Het is gewoon retezwaar met twee kindjes, een man die niets mag doen en een postnatale depressie. Loigisch dat je er niet (vaak genoeg naar jouw zin) van kunt genieten. Maar geen schuld meisje!!! Jij hebt GEEN SCHULD!!! En Maria en Storm krijgen hier echt geen oplawaai van. Dat weet je volgens mij stiekem zelf ook wel. Het gaat over jouw eigen gevoel van falen, niet over wat je hen aandoet. Ik ga je vandaag wel even bellen, want ik wil je veel meer zeggen dan ik hier zo even snel tussen de bedrijven door kan opschrijven...
Kus Rens

Jammer trouwens dat je niet in Duitsland woont Sugar. Met jouw soort klachten wordt hier meestal een kür voorgeschreven. Meestal een Mutter-Kindkür, waarbij je kinderen met je meegaan maar wel de hele dag worden verzorgd, maar soms ook alleen voor de moeder alleen. Over het algemeen liggen die Kürhotels op mooie plaatsen waar je ook op vakantie zou gaan en word je heerlijk in de watten gelegd (naast de therapeutische sessies die je volgt).
Een vriendin van mij is na haar scheiding ook samen met haar zoon op Kür, en die is er toch een stuk beter aan toe dan jij nu!

Sugar, alles wat ik tegen je zou willen zeggen is door de rest al gezegd. Het enige advies wat ik je nog kan geven is de posts van Tink goed in je op te nemen. Volgens mij zegt ze hele wijze dingen

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 11:20 schreef m@x het volgende:
Sugar, alles wat ik tegen je zou willen zeggen is door de rest al gezegd. Het enige advies wat ik je nog kan geven is de posts van Tink goed in je op te nemen. Volgens mij zegt ze hele wijze dingen

En jij hebt net mijn hele dag goedgemaakt!

Afvallen heeft wel invloed op je hormoonhuishouding Sugar dus het kan goed dat het daar wat mee te maken heeft. En vergeet daarnaast niet dat slaapgebrek en een man die niet kan lopen al genoeg is om een gezonde jonge moeder over de zeik te helpen, laat staan een met een PPD. Maria en Storm hebben het vast hartstikke goed bij je moeder, die weten hier straks niets meer van, echt echt waar niet. Die leuke dagen gaan echt weer komen voor je, als eerst die rottige hormonen eens ophielden met de boel te verzieken.

Sugar, ik vind het juist heel goed en vooral dapper van je dat je de hulp van je moeder toelaat. In Nederland vindt men het allemaal heel normaal dat anderen hulp nodig hebben en moeten vragen, maar voor onszelf ligt er vaak toch een taboe op.
Knap dat je dat toch met je moeder zo regelt! En met hulp bedoel ik ook zo'n weekje even alleen, alles wat helpt moet je toch proberen?

Nu je vanmiddag alleen bent, kun je dan iets gaan doen om het gevoel wat om te zetten?
Sterkte!

Met alle respect, maar ik vraag me eerlijk gezegd af of een weekje alleen weg nou wel zo helend werkt.
Je neemt je hormonen, depressie en ws ook nog eens een schuldgevoel met je mee...

Ik ben ooit met vakantie gegaan toen ik depressief was. Nou, ik voelde me in den vreemde nog beroerder dan 'veilig thuis'. Maar wellicht is het voor jou heel anders Suug.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 11:17 schreef Tinkepink het volgende:
Jammer trouwens dat je niet in Duitsland woont Sugar. Met jouw soort klachten wordt hier meestal een kür voorgeschreven. Meestal een Mutter-Kindkür, waarbij je kinderen met je meegaan maar wel de hele dag worden verzorgd, maar soms ook alleen voor de moeder alleen. Over het algemeen liggen die Kürhotels op mooie plaatsen waar je ook op vakantie zou gaan en word je heerlijk in de watten gelegd (naast de therapeutische sessies die je volgt).
Een vriendin van mij is na haar scheiding ook samen met haar zoon op Kür, en die is er toch een stuk beter aan toe dan jij nu!

Dit lijkt me wel een heel goed idee!

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 13:12 schreef Moonah het volgende:
Met alle respect, maar ik vraag me eerlijk gezegd af of een weekje alleen weg nou wel zo helend werkt.
Je neemt je hormonen, depressie en ws ook nog eens een schuldgevoel met je mee...

Ik ben ooit met vakantie gegaan toen ik depressief was. Nou, ik voelde me in den vreemde nog beroerder dan 'veilig thuis'. Maar wellicht is het voor jou heel anders Suug.

Moonah zegt wel precies wat er bij mij ook de hele tijd door mijn achterhoofd speelde maar waar ik de vinger niet op kon leggen. Je neemt jezelf en je depressie en alles eromheen mee. Daar kom je dus ook ver weg niet vanaf.

Maar goed, ik ken het verlangen van die rust wel. Wanneer ik het alleen zelf 'pak' valt het me altijd tegen. Omdat ik mezelf altijd toch nog in de weg liep. Maar samen weg met S. Zou dat wat zijn? Samen gewoon even 'vechten' tegen alle nare dingen en proberen samen er een nieuw positief uitgangspunt van te maken?

sterkte

[ Bericht 14% gewijzigd door kozakken op 16-01-2007 13:54:24 (ietwat genuanceerd) ]

Sugar... Wat veel en moeilijk. Ik vind een paar dagen alleen weg een goed idee. Dan kun je ongezien huilen, lachen, denken, doen. En als het tegenvalt, ga je gewoon terug naar huis.
De rest is al gezegd. Wil alleen nog even zeggen dat je familie zo behulpzaam overkomt. Fijn om te lezen, zulke ouders.

Ik denk dat je een paar dagen alleen weg niet als de oplossing voor het probleem moet zien maar het zou je misschien wel kunnen helpen om alles eens rustig voor jezelf op een rijtje te zetten. Gewoon even niet de dagelijkse dingetjes die je nu even zo moeilijk afgaan om je heen. Als je daar behoefte aan hebt en je de mogelijkheid hebt zou ik het gewoon eens proberen. Daar moet je je niet schuldig over voelen. Naast moeder ben je ook gewoon nog Sugar.

Ik denk idd dat het wel kan schelen dat je gewoon even helemaal niets hoeft en niets moet. Gewoon even lekker alleen zijn. De depressie zal er natuurlijk niet door weg gaan, maar je hebt wel even rust aan je kop, en dan kun je er daarna misschien weer eventjes tegenaan

Maar zoiets kan natuurlijk per persoon verschillen. Voor de één werkt het wel, en voor de ander, zoals Moonah, niet. Maar als je er behoefte aan hebt kun je het altijd proberen en mocht het tegenvallen ga je gewoon weer naar huis

Mijn indruk van Sugars beschrijving van haar gevoel was dat juist voor Sugar het heel heilzaam kan zijn even alleen te zijn.

Depressief blijf je, dat neem je mee.
Maar het gevoel van even alleen verantwoordelijk te zijn voor jezelf. Niet moeten zorgen. Niets verplicht zijn. Niet struikelen over speelgoed. Een paar nachtjes ongestoord doorslapen. Alleen voor jezelf zorgen en geen rekening hoeven houden met hoe anderen zich voelen, met hun wensen en behoeften. Zoiets kan heel verhelderend en opbouwend werken.
Je moet alleen proberen je schuldgevoel aan de kant te zetten.

Misschien helpt het als je je bedenkt dat je waarschijnlijk meer ontspannen en helderder terugkomt dan je was voordat je wegging.
Misschien dat je er eens met een arts over kunt praten. Als die het een goed idee vindt (als het ware "voorschrijft"), kan je schuldgevoel misschien ook wel verdwijnen, omdat het dan "moet" van de dokter en dan voel je je misschien niet schuldig tegenover je kinderen.

Sugar, stel dat je helemaal gezond en sterk bent en je man gaat een paar dagen weg, wat zou je daar dan van vinden? Dat zie je dan toch ook niet als iets waarom hij zich schuldig over zou moeten voelen? Of toch wel? En hij gaat toch ook elke dag naar zijn werk normaal gesproken? Daar hoeft hij zich toch ook niet schuldig over te voelen? Of wel?

Overigens, ik ben natuurlijk geen arts, hulpverlener of wat dan ook. Kan alleen van mijn eigen ervaringen uitgaan en misschien zit ik er wel helemaal naast met alles wat ik zeg.
Ik hoop dat je voor jezelf kunt uitmaken wat voor JOU goed helpt Sugar.

Ik wil tot slot alleen nog zeggen dat schuldgevoel vaak op niets gebaseerd is. Vaak is het zo dat juist de mensen die wel een beetje schuldgevoel zouden mogen hebben er geen last van hebben (ik denk bijvoorbeeld aan types als Natascha uit DGK). En mensen die al (te) veel geven er onnodig veel last van hebben. Onterecht naar mijn idee.

Sugar, alles is al gezegd. Een dikke van mij!

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 08:14 schreef Sugar het volgende:
Dankjewel, Moonah.
Ik moet ook huilen, steeds, maar twee kindjes zien me dan huilen. Dat is ook rot.

E snoop ook. Het zal echt beter worden, he?

Meis toch... het wordt echt echt echt beter! Echt Sugar, blijf er zelf in geloven!
Toen Saartje nog een baby was werkte ik 40 uur per week (vlak na mijn verof) omdat ik het ook vreselijk vond om thuis te zijn met haar...En nog steeds zou ik niet dagen achter elkaar thuis willen zijn met d'r, maar dat is meer omdat ik niet zo'n moeder ben die graag thuiszit met de kids zeg maar
Blijf geloven in jezelf, en misschien is het inderdaad niet zo gek om even afstand van alles te nemen en even er tussenuit te gaan, wat tijd voor jezelf om alles even fris in je hoofd te krijgen...
Meid ik denk aan je, blijf praten, blijf je uiten, het komt goed, het wordt echter beter

Sugar, hoe voelt het vandaag?