Depressief door de hormonen, deel 4

quote:

Op maandag 15 januari 2007 09:45 schreef Sugar het volgende:
En dan krijg je een jongetje...

Ik dacht het ook Sugar, maar wilde het niet zeggen..

quote:

Op maandag 15 januari 2007 08:54 schreef poemojn het volgende:
Met een tweede wordt het mischien ook makkelijker door de gelijkenis met de eerste? Juliette leek zo op Myrthe dat we bij de geboorte meteen zagen dat ze bij ons hoorde echt een zusje.

Wat Sugar en PM-girl zeggen. Maar afgezien daarvan hoeft de tweede natuurlijk helemaal niet op de eerste te lijken, zelfs niet als ze wel van hetzelfde geslacht zijn. Uiterlijk niet en qua karakter niet. Daarbij denk ik dat hormonen daar uberhaupt geen rekening mee houden, met gelijkenis of niet.

Fuente, ik had in het begin ook echt zoiets van, nou is dit het nou? Ik vind er niets aan

Het hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te werken, maar wat ik met de kraamvisites hier zo hoor is wel dat mensen het vaak makkelijker vinden gaan bij een tweede juist door die herkenning. Ook als je jongetje-meisje hebt kunnen ze daarvoor wel genoeg op elkaar lijken. Als er sprake is van wisselwerking met hormonen is dat misschien een positieve factor (moedgevend voor wie een 2e kindje wil maar er om die reden tegenop ziet, voor veel moeders duurt het hechten bij de 1e langer).

Op zich snap ik Poemojn wel, ik had een baby 'verwacht' (klinkt een beetje krom, maar weet geen ander woord) die bijvoorbeeld leek op mij, of op mijn jongste broertje (nu 9) of wat dan ook, een soort herkenning, van 'hey, dit is mijn kind'. Sara leek echter sprekend op mijn man (van babyfoto;s dan) dus voor mij ook geen herkenning toen. Ze lijkt overigens nog steeds heel erg op manlief, maar heeft bepaalde trekjes als ze lacht of kletst dan weer van mij.

Heb geduld Sugar, hoe moeilijk ook! Step by step. Heus, dit heeft tijd nodig. Koester de momenten dat je je al weer wel beter voelde, want die zijn er ook (geweest). Die momenten neemt niemand je meer af. En die gaan er meer komen, echt, ook al kun jij je dat nu niet voorstellen, want vandaag is het weer dinsdag.... Je hebt goed gehandeld, Storm naar oma. Daar heeft hij het fijn en het geeft jou wat meer ruimte om tot jezelf te komen.

Meid, heb je een andere optie nu? Nee.
Je roeit met de riemen die je hebt en je houdt daardoor je hoofd boven water. Overleven nu Sugar. Dat ben je aan het doen. En je stelt (hoe dan ook ) het belang van je kinderen voorop. Nu kun jij hem niet zo veel bieden, Storm zal het op dit moment fijn hebben bij zijn oma. Je zult je mss verscheurd voelen. Maar accepteer! Probeer te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Die verscheuring en twijfel maakt het je alleen maar zwaarder. Kost je extra kostbare energie, dus besteed die op een andere manier. Jouw tijd met Storm komt nog wel En beetje bij beetje ís die er ook al wel, af en toe.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 07:58 schreef Sugar het volgende:
Maar het is verschrikkelijk, Moonah. Dat arme jochie weer daar en niet hier. En ik die na ruim 4 maanden het nog niet kan. Dat is om heel erg verdrietig van te zijn.

Oh, en je mág ook verdrietig zijn! Juíst goed! Laat de tranen maar stromen, het zal je opluchting bieden. En opluchting geeft weer ruimte. Sterkte dame!

*weg is.

Wijze woorden van Moonah.

En echt, ooit wordt het leuk met de kindjes thuis. Als het straks lente is gooi je de deur naar de tuin open en is er licht en lucht. S. kan dan allang weer lopen en heel waarschijnlijk ziet de wereld er voor jou ook weer beter uit.

Sugar, het wordt wel beter... Het heeft tijd nodig en dat is balen.
Niet zo raar dat een tegenslag (sebastiaan die nog niet mag lopen, terwijl jullie daar wel op gerekend hadden) je weer aan het wankelen brengt. Dat je je weer zo rot voelt.
Maar wel kl*te.
Verder sluit ik me aan bij de wijze woorden van Moonah.

Sterkte Sugar

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 08:14 schreef Sugar het volgende:
E snoop ook. Het zal echt beter worden, he?

Ja, echt. Ik kan je jammergenoeg ook niet vertellen wanneer dat is en misschien heb je er niet zoveel aan. Maar toch weet ik dat het goed gaat komen

Sjoekje, probeer het eens anders te bekijken. Kijk eens naar de tussenliggende periodes dat het ietsje beter gaat. Zijn die wat langer aan het worden? Hoop dat je daar moed uit kunt putten.

Je doet het toch juist goed Sugar. Ik ben het helemaal met Moonah eens. Je kunt nu niet goed voor Storm zorgen, je moeder wel. Ik vind het juist dapper dat je dan je moeder op laat passen, dat je wel weet wat nu het beste voor hem is. Het is ook verschrikkelijk dat je nu alsnog voor alles moet zorgen terwijl je erop had gerekend er niet meer alleen voor te staan.
En die dagen: over een tijdje ben je vast blij met de maandag en dinsdag en woensdag omdat je er op donderdag en vrijdag juist niet bent. Maar dat is nu niet.
Elke dag verder is er weer eentje, eentje dichterbij de dag dat het weer goed gaat.

Word dan niet boos op jezelf alsjeblieft, heb je niet in de hand. Zoals de rest ookal zegt, stap voor stap.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 07:37 schreef Sugar het volgende:
Ik wil een week weg, alleen weg en tegelijkertijd haat ik het, want ik wil toch niet bij mijn kindjes weg? Dat is ook geen serieuze optie, maar zo voelt het.
I

Doen Sugar! Ik ga ook één à twee maal per jaar alleen weg, zonder kinderen en zonder man. Heerlijk! Je bent echt geen slechte moeder omdat je af en toe een weekje zonder kinderen bent hoor. Zijn alle vaders en moeders die af en toe op reis moeten voor hun werk dan ook slechte ouders? Nee toch zeker? Geloof me, die genieten er ook van om eens normaal een nacht door te kunnen slapen en in alle rust te kunnen ontbijten.
_{Ik ga zelf ook weer eens een weekendje alleen weg binnenkort en tussen kerst en oud en nieuw zijn mijn man en ik samen een klein weekje weg geweest. En owee als iemand ons slechte ouders durft te noemen!}

quote:

k ben altijd op maandag, dinsdag en woensdag alleen met de kinderen. Mijn associatie met die dagen is zo negatief, zo opgefokt, zo opgesloten... En dan denk ik: maar dát blijft zo, die dagen blijf ik met mijn kindjes hebben, dat blijft.... En dus ben ik bang dat ik dit rotgevoel altijd hou, terwijl ik het toch juist fijn zou moeten vinden, dagen thuis met de kinderen?

Waarom moet je het leuk vinden Sugar? Van wie? Het is niet altijd leuk om thuis te zijn met de kinderen. Helemaal niet als je depressief bent en al moeite hebt om voor jezelf te zorgen. HOe kan je dan de energie hebben om ook nog voor je kinderen te zorgen? Alles is dan te veel.
Dat rotgevoel hou je niet altijd. Dat gaat weg zodra je je beter voelt. Ik verheug me tegenwoordig op de dagen met de kinderen, al kan ik zo ook regelmatig achter het behang plakken, zo vervelend zijn ze dan!

Het was pas egoistisch geweest als je hem, ondanks dat het niet gaat, bij je had gehouden en niet goed voor hem had kunnen zorgen. Het is goed om hulp in te roepen als dat nodig is.

Ik kan er niet veel meer aan toevoegen. Iedereen zegt al zulke wijze dingen. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.
Het gaat goed komen, Sugar. Eens voelt alles anders, lichter dan nu. Nu hoef je alleen te proberen de dag door te komen en dat doe je.

Sugar, je hebt het ook nodig. Dat maakt het niet egoistisch want je kunt hier niks aan doen. Je kunt aan die hele situatie niets doen, dus de oplossingen die nodig zijn om te zorgen dat het verloopt zijn niet egoistisch. Je probeert het hartstikke goed iedere keer. Het is ook logisch dat je door teleurstelling omdat dingen niet makkelijker gaan (S. die nog niet kan lopen) en slaaptekort! weer soms terugkomt bij dat ene hele rotte. Die dingen worden hopelijk gauw minder zodat jij je weer wat beter kan gaan voelen. Iedereen gelooft in jou en je zult straks jezelf echt wel overtuigen. Zodra de situatie wat minder ingewikkeld is, andere dingen wegtrekken en de zon gaat schijnen. Het wordt allemaal beter. En dan zul je zien dat het makkelijker gaat, na een tijdje zelfs goed en dat het blijft en dan kun je er vast ook weer bij lachen en jezelf overtuigen. Het komt goed, met jezelf, met hem en z'n voet, met Maria (die het vast nu soms niet begrijpt en ja het is rot als ze je ziet huilen, maar heel eerlijk: waarschijnlijk zal ze er niet echt mee zitten) en met die kleine Storm. Allemaal. En dan wordt het wel weer lente, voor altijd. Hou vol.

Sugar, ik sluit me aan bij de rest. Je doet het zo goed, binnen de mogelijkheden die je hebt. Wees niet te hard voor jezelf. Sterkte

Luchtbel, hoe gaat het nu met jou?

LB wat lief dat je zulke mooie woorden hebt voor Sugar, hoe gaat het nu met jou?

Ja maar dat zijn dus van die dingen die je van jezelf ws nooit zal zien, zeker niet zo maar bij een ander wel. Ik kan er van overtuigd zijn dat Jolie het echt heel erg rot heeft nu terwijl ik weet dat als iemand anders dit zou zeggen over een eigen kind, dat het anders zou zijn. Maar zo voelt het niet. Omdat het nou eenmaal je kinderen zijn en je hele zelf, precies dat wat je zo ontzettend kan raken. Waar je niet doorheen kan kijken. Omdat je er midden in zit en omdat het er de hele tijd is. Dus als je straks, als hij zich misschien wat meer kan redden, een paar dagen weg wil, voor jezelf en jij dan denkt dat het egoistisch is, of niks oplost, denk dan maar even aan wat je zou zeggen als iemand anders het zou zijn. Het lost misschien ook niks op maar lucht en ruimte en rust, is wel nodig om verder te werken.

_{Dutchie en Tex lief maar dat is niets om hier verder te bespreken. Heeft niks met elkaar te maken.}

[ Bericht 5% gewijzigd door Luchtbel op 16-01-2007 10:35:17 ]

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 10:10 schreef Sugar het volgende:
Tinkepink, je hebt ook gelijk, ik zou dat best kunnen doen. Misschien eens serieus met mijn man overleggen.

En ik heb het gevoel dat ik het leuk moet vinden, omdat het nu eenmaal een situatie is die blijft. Ik héb nu eenmaal 2 kinderen. Dat klinkt negatiever dan bedoeld, maar ik hoop dus wel echt met heel mijn hart dat ik dagen met mijn eigen kinderen op een dag echt heel erg leuk ga vinden. Los van de dagen dat ze strontvervelend zijn dan inderdaad.

Werk jij veel nu, Tink?

Ik werk 3 dagen per week en soms, met een spoedklus ook nog een ochtend. Wat bij mij van groot voordeel is, is dat ik een eigen bedrijf heb en zelf mijn tijd indeel en vrij neem wanneer ik wil (en kan. soms gaat het ook gewoon niet omdat er belangrijke klussen liggen op mijn werk).

De kinderen gaan 's morgens naar de kindergarten (Duitse kleuterschool) en maandag- en woensdagmiddag naar de oppas. Vrijdag probeert mijn man thuis te zijn en dat lukt 9 van de 10 keer.
Mijn dagen zijn dus dinsdag en donderdag en dan probeer ik ook het huis te doen (lukt niet meestal, ben nu tussen de bedrijven ook aan het poetsen en het is hier erg stoffig als ik het mag zeggen) en 's middags is dan voor de kinderen. Dan doen we spelletjes of gaan ergens heen, maar vaak blijven we ook gewoon thuis. En soms gaan ze gewoon hun eigen gang.
Met deze situatie zijn we allemaal erg tevreden. De kinderen zijn gelukkig (dat zie je en merk je gewoon), mijn man is blij en ik ook.

Maar goed, wat voor mij werkt, werkt voor een ander misschien niet. Ik ken ook genoeg mensen die 3 dagen werken erg stressig vinden en kinderen die niet zo'n fijn contact hebben met hun oppasmoeder.

Maar hoe dan ook; depressief ben ik allang niet meer (gelukkig), maar nog steeds ben ik niet het type dat gelukkig wordt van hele dagen thuiszitten met mijn kinderen. Ik weet zeker dat ik daar na een paar maanden spontaan weer in een depressie van zou schieten! Juist dankzij mijn werk geniet ik van mijn kinderen en ben ik ook een goede moeder die tegenwoordig zelfs haar geduld kan bewaren als ze niet doen wat ik wil

Is op therapeutische basis weer aan het werk gaan niets voor jou Sugar? Geen verplichtingen, maar wel weg van het "verzorgen"? Ik kan me voorstellen dat het erg prettig is om ook iets anders te doen. Daarnaast voel je je op deze wijze misschien niet zo schuldig als je kinderen naar de oppas gaan. Je bent immers aan het werk en dat doen miljoenen moeders over de hele wereld.

Lieverd, ik denk ook: doen! Alleen weg, een week. Waarom moet je je daar schuldig over voelen?! Ik denk dat het heel goed zou kunnen zijn voor je, om jezelf even terug te vinden. Om even alleen maar te denken aan wat jij fijn vind, aan wie jij ook alweer bent. En hé, om heel eerlijk te zijn wordt ik zelfs al gek als ik drie dagen achter elkaar met Juul zit. Daar vind ik niks geks aan en dat is zeker niet iets om je voor te schamen, kom nou! Het is gewoon retezwaar met twee kindjes, een man die niets mag doen en een postnatale depressie. Loigisch dat je er niet (vaak genoeg naar jouw zin) van kunt genieten. Maar geen schuld meisje!!! Jij hebt GEEN SCHULD!!! En Maria en Storm krijgen hier echt geen oplawaai van. Dat weet je volgens mij stiekem zelf ook wel. Het gaat over jouw eigen gevoel van falen, niet over wat je hen aandoet. Ik ga je vandaag wel even bellen, want ik wil je veel meer zeggen dan ik hier zo even snel tussen de bedrijven door kan opschrijven...
Kus Rens

Jammer trouwens dat je niet in Duitsland woont Sugar. Met jouw soort klachten wordt hier meestal een kür voorgeschreven. Meestal een Mutter-Kindkür, waarbij je kinderen met je meegaan maar wel de hele dag worden verzorgd, maar soms ook alleen voor de moeder alleen. Over het algemeen liggen die Kürhotels op mooie plaatsen waar je ook op vakantie zou gaan en word je heerlijk in de watten gelegd (naast de therapeutische sessies die je volgt).
Een vriendin van mij is na haar scheiding ook samen met haar zoon op Kür, en die is er toch een stuk beter aan toe dan jij nu!

Sugar, alles wat ik tegen je zou willen zeggen is door de rest al gezegd. Het enige advies wat ik je nog kan geven is de posts van Tink goed in je op te nemen. Volgens mij zegt ze hele wijze dingen

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 11:20 schreef m@x het volgende:
Sugar, alles wat ik tegen je zou willen zeggen is door de rest al gezegd. Het enige advies wat ik je nog kan geven is de posts van Tink goed in je op te nemen. Volgens mij zegt ze hele wijze dingen

En jij hebt net mijn hele dag goedgemaakt!

Afvallen heeft wel invloed op je hormoonhuishouding Sugar dus het kan goed dat het daar wat mee te maken heeft. En vergeet daarnaast niet dat slaapgebrek en een man die niet kan lopen al genoeg is om een gezonde jonge moeder over de zeik te helpen, laat staan een met een PPD. Maria en Storm hebben het vast hartstikke goed bij je moeder, die weten hier straks niets meer van, echt echt waar niet. Die leuke dagen gaan echt weer komen voor je, als eerst die rottige hormonen eens ophielden met de boel te verzieken.

Sugar, ik vind het juist heel goed en vooral dapper van je dat je de hulp van je moeder toelaat. In Nederland vindt men het allemaal heel normaal dat anderen hulp nodig hebben en moeten vragen, maar voor onszelf ligt er vaak toch een taboe op.
Knap dat je dat toch met je moeder zo regelt! En met hulp bedoel ik ook zo'n weekje even alleen, alles wat helpt moet je toch proberen?

Nu je vanmiddag alleen bent, kun je dan iets gaan doen om het gevoel wat om te zetten?
Sterkte!

Met alle respect, maar ik vraag me eerlijk gezegd af of een weekje alleen weg nou wel zo helend werkt.
Je neemt je hormonen, depressie en ws ook nog eens een schuldgevoel met je mee...

Ik ben ooit met vakantie gegaan toen ik depressief was. Nou, ik voelde me in den vreemde nog beroerder dan 'veilig thuis'. Maar wellicht is het voor jou heel anders Suug.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 11:17 schreef Tinkepink het volgende:
Jammer trouwens dat je niet in Duitsland woont Sugar. Met jouw soort klachten wordt hier meestal een kür voorgeschreven. Meestal een Mutter-Kindkür, waarbij je kinderen met je meegaan maar wel de hele dag worden verzorgd, maar soms ook alleen voor de moeder alleen. Over het algemeen liggen die Kürhotels op mooie plaatsen waar je ook op vakantie zou gaan en word je heerlijk in de watten gelegd (naast de therapeutische sessies die je volgt).
Een vriendin van mij is na haar scheiding ook samen met haar zoon op Kür, en die is er toch een stuk beter aan toe dan jij nu!

Dit lijkt me wel een heel goed idee!

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 13:12 schreef Moonah het volgende:
Met alle respect, maar ik vraag me eerlijk gezegd af of een weekje alleen weg nou wel zo helend werkt.
Je neemt je hormonen, depressie en ws ook nog eens een schuldgevoel met je mee...

Ik ben ooit met vakantie gegaan toen ik depressief was. Nou, ik voelde me in den vreemde nog beroerder dan 'veilig thuis'. Maar wellicht is het voor jou heel anders Suug.

Moonah zegt wel precies wat er bij mij ook de hele tijd door mijn achterhoofd speelde maar waar ik de vinger niet op kon leggen. Je neemt jezelf en je depressie en alles eromheen mee. Daar kom je dus ook ver weg niet vanaf.

Maar goed, ik ken het verlangen van die rust wel. Wanneer ik het alleen zelf 'pak' valt het me altijd tegen. Omdat ik mezelf altijd toch nog in de weg liep. Maar samen weg met S. Zou dat wat zijn? Samen gewoon even 'vechten' tegen alle nare dingen en proberen samen er een nieuw positief uitgangspunt van te maken?

sterkte

[ Bericht 14% gewijzigd door kozakken op 16-01-2007 13:54:24 (ietwat genuanceerd) ]

Sugar... Wat veel en moeilijk. Ik vind een paar dagen alleen weg een goed idee. Dan kun je ongezien huilen, lachen, denken, doen. En als het tegenvalt, ga je gewoon terug naar huis.
De rest is al gezegd. Wil alleen nog even zeggen dat je familie zo behulpzaam overkomt. Fijn om te lezen, zulke ouders.

Ik denk dat je een paar dagen alleen weg niet als de oplossing voor het probleem moet zien maar het zou je misschien wel kunnen helpen om alles eens rustig voor jezelf op een rijtje te zetten. Gewoon even niet de dagelijkse dingetjes die je nu even zo moeilijk afgaan om je heen. Als je daar behoefte aan hebt en je de mogelijkheid hebt zou ik het gewoon eens proberen. Daar moet je je niet schuldig over voelen. Naast moeder ben je ook gewoon nog Sugar.

Ik denk idd dat het wel kan schelen dat je gewoon even helemaal niets hoeft en niets moet. Gewoon even lekker alleen zijn. De depressie zal er natuurlijk niet door weg gaan, maar je hebt wel even rust aan je kop, en dan kun je er daarna misschien weer eventjes tegenaan

Maar zoiets kan natuurlijk per persoon verschillen. Voor de één werkt het wel, en voor de ander, zoals Moonah, niet. Maar als je er behoefte aan hebt kun je het altijd proberen en mocht het tegenvallen ga je gewoon weer naar huis

Mijn indruk van Sugars beschrijving van haar gevoel was dat juist voor Sugar het heel heilzaam kan zijn even alleen te zijn.

Depressief blijf je, dat neem je mee.
Maar het gevoel van even alleen verantwoordelijk te zijn voor jezelf. Niet moeten zorgen. Niets verplicht zijn. Niet struikelen over speelgoed. Een paar nachtjes ongestoord doorslapen. Alleen voor jezelf zorgen en geen rekening hoeven houden met hoe anderen zich voelen, met hun wensen en behoeften. Zoiets kan heel verhelderend en opbouwend werken.
Je moet alleen proberen je schuldgevoel aan de kant te zetten.

Misschien helpt het als je je bedenkt dat je waarschijnlijk meer ontspannen en helderder terugkomt dan je was voordat je wegging.
Misschien dat je er eens met een arts over kunt praten. Als die het een goed idee vindt (als het ware "voorschrijft"), kan je schuldgevoel misschien ook wel verdwijnen, omdat het dan "moet" van de dokter en dan voel je je misschien niet schuldig tegenover je kinderen.

Sugar, stel dat je helemaal gezond en sterk bent en je man gaat een paar dagen weg, wat zou je daar dan van vinden? Dat zie je dan toch ook niet als iets waarom hij zich schuldig over zou moeten voelen? Of toch wel? En hij gaat toch ook elke dag naar zijn werk normaal gesproken? Daar hoeft hij zich toch ook niet schuldig over te voelen? Of wel?

Overigens, ik ben natuurlijk geen arts, hulpverlener of wat dan ook. Kan alleen van mijn eigen ervaringen uitgaan en misschien zit ik er wel helemaal naast met alles wat ik zeg.
Ik hoop dat je voor jezelf kunt uitmaken wat voor JOU goed helpt Sugar.

Ik wil tot slot alleen nog zeggen dat schuldgevoel vaak op niets gebaseerd is. Vaak is het zo dat juist de mensen die wel een beetje schuldgevoel zouden mogen hebben er geen last van hebben (ik denk bijvoorbeeld aan types als Natascha uit DGK). En mensen die al (te) veel geven er onnodig veel last van hebben. Onterecht naar mijn idee.

Sugar, alles is al gezegd. Een dikke van mij!

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 08:14 schreef Sugar het volgende:
Dankjewel, Moonah.
Ik moet ook huilen, steeds, maar twee kindjes zien me dan huilen. Dat is ook rot.

E snoop ook. Het zal echt beter worden, he?

Meis toch... het wordt echt echt echt beter! Echt Sugar, blijf er zelf in geloven!
Toen Saartje nog een baby was werkte ik 40 uur per week (vlak na mijn verof) omdat ik het ook vreselijk vond om thuis te zijn met haar...En nog steeds zou ik niet dagen achter elkaar thuis willen zijn met d'r, maar dat is meer omdat ik niet zo'n moeder ben die graag thuiszit met de kids zeg maar
Blijf geloven in jezelf, en misschien is het inderdaad niet zo gek om even afstand van alles te nemen en even er tussenuit te gaan, wat tijd voor jezelf om alles even fris in je hoofd te krijgen...
Meid ik denk aan je, blijf praten, blijf je uiten, het komt goed, het wordt echter beter

Sugar, hoe voelt het vandaag?