Depressief door de hormonen, deel 4

quote:

Op maandag 15 januari 2007 09:45 schreef Sugar het volgende:
En dan krijg je een jongetje...

Ik dacht het ook Sugar, maar wilde het niet zeggen..

quote:

Op maandag 15 januari 2007 08:54 schreef poemojn het volgende:
Met een tweede wordt het mischien ook makkelijker door de gelijkenis met de eerste? Juliette leek zo op Myrthe dat we bij de geboorte meteen zagen dat ze bij ons hoorde echt een zusje.

Wat Sugar en PM-girl zeggen. Maar afgezien daarvan hoeft de tweede natuurlijk helemaal niet op de eerste te lijken, zelfs niet als ze wel van hetzelfde geslacht zijn. Uiterlijk niet en qua karakter niet. Daarbij denk ik dat hormonen daar uberhaupt geen rekening mee houden, met gelijkenis of niet.

Fuente, ik had in het begin ook echt zoiets van, nou is dit het nou? Ik vind er niets aan

Het hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te werken, maar wat ik met de kraamvisites hier zo hoor is wel dat mensen het vaak makkelijker vinden gaan bij een tweede juist door die herkenning. Ook als je jongetje-meisje hebt kunnen ze daarvoor wel genoeg op elkaar lijken. Als er sprake is van wisselwerking met hormonen is dat misschien een positieve factor (moedgevend voor wie een 2e kindje wil maar er om die reden tegenop ziet, voor veel moeders duurt het hechten bij de 1e langer).

Op zich snap ik Poemojn wel, ik had een baby 'verwacht' (klinkt een beetje krom, maar weet geen ander woord) die bijvoorbeeld leek op mij, of op mijn jongste broertje (nu 9) of wat dan ook, een soort herkenning, van 'hey, dit is mijn kind'. Sara leek echter sprekend op mijn man (van babyfoto;s dan) dus voor mij ook geen herkenning toen. Ze lijkt overigens nog steeds heel erg op manlief, maar heeft bepaalde trekjes als ze lacht of kletst dan weer van mij.

Heb geduld Sugar, hoe moeilijk ook! Step by step. Heus, dit heeft tijd nodig. Koester de momenten dat je je al weer wel beter voelde, want die zijn er ook (geweest). Die momenten neemt niemand je meer af. En die gaan er meer komen, echt, ook al kun jij je dat nu niet voorstellen, want vandaag is het weer dinsdag.... Je hebt goed gehandeld, Storm naar oma. Daar heeft hij het fijn en het geeft jou wat meer ruimte om tot jezelf te komen.

Meid, heb je een andere optie nu? Nee.
Je roeit met de riemen die je hebt en je houdt daardoor je hoofd boven water. Overleven nu Sugar. Dat ben je aan het doen. En je stelt (hoe dan ook ) het belang van je kinderen voorop. Nu kun jij hem niet zo veel bieden, Storm zal het op dit moment fijn hebben bij zijn oma. Je zult je mss verscheurd voelen. Maar accepteer! Probeer te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Die verscheuring en twijfel maakt het je alleen maar zwaarder. Kost je extra kostbare energie, dus besteed die op een andere manier. Jouw tijd met Storm komt nog wel En beetje bij beetje ís die er ook al wel, af en toe.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 07:58 schreef Sugar het volgende:
Maar het is verschrikkelijk, Moonah. Dat arme jochie weer daar en niet hier. En ik die na ruim 4 maanden het nog niet kan. Dat is om heel erg verdrietig van te zijn.

Oh, en je mág ook verdrietig zijn! Juíst goed! Laat de tranen maar stromen, het zal je opluchting bieden. En opluchting geeft weer ruimte. Sterkte dame!

*weg is.

Wijze woorden van Moonah.

En echt, ooit wordt het leuk met de kindjes thuis. Als het straks lente is gooi je de deur naar de tuin open en is er licht en lucht. S. kan dan allang weer lopen en heel waarschijnlijk ziet de wereld er voor jou ook weer beter uit.

Sugar, het wordt wel beter... Het heeft tijd nodig en dat is balen.
Niet zo raar dat een tegenslag (sebastiaan die nog niet mag lopen, terwijl jullie daar wel op gerekend hadden) je weer aan het wankelen brengt. Dat je je weer zo rot voelt.
Maar wel kl*te.
Verder sluit ik me aan bij de wijze woorden van Moonah.

Sterkte Sugar

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 08:14 schreef Sugar het volgende:
E snoop ook. Het zal echt beter worden, he?

Ja, echt. Ik kan je jammergenoeg ook niet vertellen wanneer dat is en misschien heb je er niet zoveel aan. Maar toch weet ik dat het goed gaat komen

Sjoekje, probeer het eens anders te bekijken. Kijk eens naar de tussenliggende periodes dat het ietsje beter gaat. Zijn die wat langer aan het worden? Hoop dat je daar moed uit kunt putten.

Je doet het toch juist goed Sugar. Ik ben het helemaal met Moonah eens. Je kunt nu niet goed voor Storm zorgen, je moeder wel. Ik vind het juist dapper dat je dan je moeder op laat passen, dat je wel weet wat nu het beste voor hem is. Het is ook verschrikkelijk dat je nu alsnog voor alles moet zorgen terwijl je erop had gerekend er niet meer alleen voor te staan.
En die dagen: over een tijdje ben je vast blij met de maandag en dinsdag en woensdag omdat je er op donderdag en vrijdag juist niet bent. Maar dat is nu niet.
Elke dag verder is er weer eentje, eentje dichterbij de dag dat het weer goed gaat.

Word dan niet boos op jezelf alsjeblieft, heb je niet in de hand. Zoals de rest ookal zegt, stap voor stap.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2007 07:37 schreef Sugar het volgende:
Ik wil een week weg, alleen weg en tegelijkertijd haat ik het, want ik wil toch niet bij mijn kindjes weg? Dat is ook geen serieuze optie, maar zo voelt het.
I

Doen Sugar! Ik ga ook één à twee maal per jaar alleen weg, zonder kinderen en zonder man. Heerlijk! Je bent echt geen slechte moeder omdat je af en toe een weekje zonder kinderen bent hoor. Zijn alle vaders en moeders die af en toe op reis moeten voor hun werk dan ook slechte ouders? Nee toch zeker? Geloof me, die genieten er ook van om eens normaal een nacht door te kunnen slapen en in alle rust te kunnen ontbijten.
_{Ik ga zelf ook weer eens een weekendje alleen weg binnenkort en tussen kerst en oud en nieuw zijn mijn man en ik samen een klein weekje weg geweest. En owee als iemand ons slechte ouders durft te noemen!}

quote:

k ben altijd op maandag, dinsdag en woensdag alleen met de kinderen. Mijn associatie met die dagen is zo negatief, zo opgefokt, zo opgesloten... En dan denk ik: maar dát blijft zo, die dagen blijf ik met mijn kindjes hebben, dat blijft.... En dus ben ik bang dat ik dit rotgevoel altijd hou, terwijl ik het toch juist fijn zou moeten vinden, dagen thuis met de kinderen?

Waarom moet je het leuk vinden Sugar? Van wie? Het is niet altijd leuk om thuis te zijn met de kinderen. Helemaal niet als je depressief bent en al moeite hebt om voor jezelf te zorgen. HOe kan je dan de energie hebben om ook nog voor je kinderen te zorgen? Alles is dan te veel.
Dat rotgevoel hou je niet altijd. Dat gaat weg zodra je je beter voelt. Ik verheug me tegenwoordig op de dagen met de kinderen, al kan ik zo ook regelmatig achter het behang plakken, zo vervelend zijn ze dan!

Het was pas egoistisch geweest als je hem, ondanks dat het niet gaat, bij je had gehouden en niet goed voor hem had kunnen zorgen. Het is goed om hulp in te roepen als dat nodig is.

Ik kan er niet veel meer aan toevoegen. Iedereen zegt al zulke wijze dingen. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.
Het gaat goed komen, Sugar. Eens voelt alles anders, lichter dan nu. Nu hoef je alleen te proberen de dag door te komen en dat doe je.

Sugar, je hebt het ook nodig. Dat maakt het niet egoistisch want je kunt hier niks aan doen. Je kunt aan die hele situatie niets doen, dus de oplossingen die nodig zijn om te zorgen dat het verloopt zijn niet egoistisch. Je probeert het hartstikke goed iedere keer. Het is ook logisch dat je door teleurstelling omdat dingen niet makkelijker gaan (S. die nog niet kan lopen) en slaaptekort! weer soms terugkomt bij dat ene hele rotte. Die dingen worden hopelijk gauw minder zodat jij je weer wat beter kan gaan voelen. Iedereen gelooft in jou en je zult straks jezelf echt wel overtuigen. Zodra de situatie wat minder ingewikkeld is, andere dingen wegtrekken en de zon gaat schijnen. Het wordt allemaal beter. En dan zul je zien dat het makkelijker gaat, na een tijdje zelfs goed en dat het blijft en dan kun je er vast ook weer bij lachen en jezelf overtuigen. Het komt goed, met jezelf, met hem en z'n voet, met Maria (die het vast nu soms niet begrijpt en ja het is rot als ze je ziet huilen, maar heel eerlijk: waarschijnlijk zal ze er niet echt mee zitten) en met die kleine Storm. Allemaal. En dan wordt het wel weer lente, voor altijd. Hou vol.