Depressief door de hormonen, deel 4

Ik wil ook!!! God damn, dat is echt fijn hè?! Daar word je gewoon sowieso al gelukkiger van.

Kan je niet thuis oefeningen doen, of een rondje hardlopen?
Ik weet niet of dat stomme ideeën zijn maar misschien helpt het.

Ik ben wel overtuigt iig
Maar goed om zo te denken over dingen doen.

Goed zo Sugar, die knop omzetten en vasthouden, jij bent sterker

Sugar

Weet gewoon niets tegen je te zeggen...

Sjoeg,
Afgelopen week zag ik bij Netwerk een item over een jonge vrouw met een eetstoornis. Ik wist er niet zoveel van, maar door deze uitzending is het iets duidelijker geworden, al zal ik het nooit echt kunnen begrijpen natuurlijk.
Het viel me op, dat het “controle-aspect” zo belangrijk was, en dit herken ik wel wat bij jou. Veel dingen heb je niet in de hand, behalve dan hoeveel je eet, en wanneer. Dat kun je wel zelf bepalen, en dat geeft je dan nog een beetje het gevoel dat je controle hebt.
Iets anders dat ik heb geleerd van de uitzending is, is dat een eetstoornis nooit over gaat. Je kan er eigenlijk niet van genezen, je kan er hooguit mee leren omgaan. Dit vond ik echt schokkerend! Het betreffende meisje had een langdurige en intensieve therapie gehad, en maakte nu een redelijk stabiele indruk.

Ik wil haar situatie niet helemaal vergelijken met die van jou, dat kan ik ook niet beoordelen, maar ik kreeg wel de indruk dat een dergelijke stoornis een heel gemeen, geniepig en altijd loerend gevaar is.
En alsof dat niet al genoeg is, heb je ook nog te maken met een depressie. Geen wonder dat je het zo moeilijk hebt. Maar daarom vind ik het wel extra dapper van je dat je strijdlustig bent !
En natuurlijk gaat je dit de ene dag beter af dan de andere. Dat vind ik vrij logisch, je kan geen ijzer met handen breken. Ik hoop dat je die vechtlust vasthoudt, dat je in staat zult zijn dat nare stemmetje in je hoofd tot zwijgen te brengen zodra het zijn mond open doet!

Eigenlijk vertel ik niets nieuws, maar ik wilde je toch ook even een hart onder de riem steken. En ik heb nog even nagedacht over wat mij zou kunnen helpen als ik in zo’n soort situatie zou zitten (voor zover ik dat kan invoelen). Want het controle-aspect is wel iets waar ik mezelf een beetje in herken. Ik denk dat ik dan voor mezelf een tabelletje zou maken, statistiekjes zo je wil, waarin ik elke dag een cijfer zou geven (van 0-10). En elke dag dat er een voldoende staat, zou me hoopvol stemmen. Een bewijs dat het mogelijk is, en een motivatie om steeds meer voldoendes te scoren. Ik weet nog dat ik zo’n tabelletje bijhield toen Danyel zoveel huilde in zijn eerste weken. Ik turfde zijn huiluurtjes en zijn niet-huiluurtjes. In gedachten maakte ik er een grafiek van, die uiteindelijk uitliep in een gunstige curve. Dat gaf houvast. Hoe stom het ook klinkt, hoe vergezocht het ook is, ik heb hier destijds veel aan gehad.

Maar eigenlijk maakt het mee niets uit wát het zal zijn dat jou helpt, als je dat ene, dat voor jou werkt, maar vindt. Ook hier wordt het je enorm gegund. Hang in there !

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 20:45 schreef Sugar het volgende:
Lief dat je me zo probeert te begrijpen. Het heeft inderdaad heel veel te maken met controle hebben en een doel hebben. En gewoon met ergens goed in zijn ook. Dat ik dat heb losgelaten kost me zoveel meer moeite dan het vasthouden. Ik heb nu niet de garantie dat ik me oké voel, omdat ik dunner aan het worden ben. Nee, ik moet nu juist elke keer dingen wegslikken en accepteren, omdat gewoon eten nu eenmaal de weg is naar de toekomst. En tegelijkertijd sla ik regelmatig door in het eten en is dat natuurlijk een reden om weer van mezelf te walgen. Ik hoop gewoon echt dat ik snel de balans vind, want nu heb ik totaal geen grip en dat voelt ook echt niet goed. Wil iemand even zeggen dat ik heus straks wel op een gewone manier kan zorgen dat ik lekker in mijn vel zit en gewoon mijn kleren blijf passen?

Jij zult straks op een gewone manier ervoor kunnen zorgen dat je lekker in je vel zit en gewoon je kleren blijft passen!

quote:

Zo'n grafiek is misschien ook best een goeie voor mij, Fluf. Dan zie ik ook goed wanneer het gewoon wel oké gaat. De rotmomenten zijn soms zo overheersend rot, dat de positieve momenten er gewoon niet tegen op kunnen. Misschien komt er door zo'n tabelletje wel meer evenwicht.
Ik kreeg van mijn zus een doosje met 'eigenwijsjes': kaartjes om positief te denken. Elke dag kan ik er eentje trekken en daar staat da bijvoorbeeld op: 'ik mag fouten maken' of 'ik kom voor mezelf op'. Grappig wel, soms kan ik 't ook best in mijn oren knopen en doen. Handig om zomaar een 'motto' te hebben, opgelegd door die kaartjes.

Jeroen heeft vroeger wel eens zo'n blöde verkoperscursus gedaan, waarbij ze de taak kregen om op de spiegel te schrijven (of een briefje op te plakken): Hello Tiger, I Love You! Moest ik opeens aan denken toen ik dit las van die kaartjes. Overigens heeft BE een geweldige spiegel in d'r badkamer, heeft ze laatst een foto van geplaatst. Heb je die toevallig gezien? Zo nee, dan moet je er echt even om vragen.

Ik moest er al aan denken nog voor ik je laatste zinnen las Phluph.
Dit is een foto Sugar.

Staan heel veel ware dingen over jou op!

Je kan straks heus wel op een gewone manier zorgen dat je lekker in je vel zit en je blijft gewoon je kleren passen.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 20:45 schreef Sugar het volgende:
Lief dat je me zo probeert te begrijpen. Het heeft inderdaad heel veel te maken met controle hebben en een doel hebben. En gewoon met ergens goed in zijn ook. Dat ik dat heb losgelaten kost me zoveel meer moeite dan het vasthouden. Ik heb nu niet de garantie dat ik me oké voel, omdat ik dunner aan het worden ben. Nee, ik moet nu juist elke keer dingen wegslikken en accepteren, omdat gewoon eten nu eenmaal de weg is naar de toekomst. En tegelijkertijd sla ik regelmatig door in het eten en is dat natuurlijk een reden om weer van mezelf te walgen. Ik hoop gewoon echt dat ik snel de balans vind, want nu heb ik totaal geen grip en dat voelt ook echt niet goed. Wil iemand even zeggen dat ik heus straks wel op een gewone manier kan zorgen dat ik lekker in mijn vel zit en gewoon mijn kleren blijf passen?

Sugar, hoe raar het ook voelt, je bent ergens goed in. Je bent zelfs ergens zoveel beter in dan de meeste mensen! Je hebt de kracht een eetstoornis recht in de ogen te kijken en te zeggen "nee, ik wil jou niet, jij helpt me van de wal in de sloot". Er zijn maar weinig mensen die dat zo kunnen, die zomaar hun monster durven te confronteren. De controle heb je, je laat 't niet gebeuren. Da's niet makkelijk, er is nog nooit iemand zonder slag of stoot van de een op de andere dag van een eetstoornis weer 100% gezond gaan eten. Dat is een proces en dat kost tijd. Jij kunt dat. Die balans ken je, die had je voordat Storm geboren werd, die zal je weer terugvinden. En zodra jij weer gewoon lekker je boterhammetjes eet, je kaakje bij de thee neemt, je aardappeltjes op je bordje prikt heb je pas écht de controle: de controle over de toekomst die je zo graag liever vandaag dan morgen zou zien. Die kleding, dat komt echt wel goed!

En ik wéét dat jij nu denkt, ach, jij hebt makkelijk praten. Jij voelt niet wat ik voel. Jij voelt niet dat vet overal, jij ziet dat lijf niet elke dag. Nee, dat klopt, ik heb makkelijk praten als het om jou gaat, want ik vind jou een hele mooie vrouw. En ik weet dat je dat op een dag zelf ook weer gaat vinden.

Sugar, ik beloof je dat er een moment komt dat je dat weer kan. Ook al kan je je dat nu niet voorstellen. Echt meissie, je bent op de goede weg. Niet te streng zijn voor jezelf, vergeef jezelf voor alles wat je in je eigen ogen niet perfect doet, en vergeef jezelf ook je perfectionisme . Nog even en de lente komt eraan, en dan wordt het allemaal waarschijnlijk ook weer een stukje makkelijker. Echt, er komt en dag dat je weer gewoon zomaar kunt genieten, zonder dat je jezelf daar steeds aan moet herinneren.

Ik zit pag. 2 van het fototopic te bekijken en Sugar, als er weer zo'n dag is dat je het gewoon niet meer weet kijk naar deze foto's en denk terug hoe het toen was.




En deze hele waardevolle:


Dit is jouw gezin Sugar, deze mensen houden van je onvoorwaardelijk. Hierom vecht je.

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 17:21 schreef dutchie het volgende:
Dit is jouw gezin Sugar, deze mensen houden van je onvoorwaardelijk. Hierom vecht je.

Nu nog onvoorwaardelijk van jezelf gaan houden Suug!
Dat komt, echt, dat komt!

Hier dan maar. De psychiater was erg duidelijk vanochtend. Psychiatrisch patient. Het klinkt niet leuk, had ik nooit van mezelf verwacht.
Ze was wel aardig en op zich was het geen vervelend gesprek. Anna was mee, want m'n schoonouders weten nog van niks en alleen thuis laten is ze echt nog te jong voor.
Ze wilde veel weten, over vanalles. Ze was duidelijk in haar conclusie, net als de huisarts. Denkt wel dat het met medicijnen goed op te lossen is. (meer daarover in het bv topic) Nu weet ik het niet meer zo goed. Morgen belt ze over wanneer het eerste gesprek is met een psycholoog.

Een vraag voor anderen met een depressie, hoe open zijn jullie geweest naar je omgeving? Ik heb het liefste dat niemand iets weet, nu kan ik nog mooi weer spelen. Maar dat is niet goed. J. wil het wel vertellen. Dat is misschien beter, maar ik weet niet goed wat ik dan moet zeggen. Op m'n werk zeg ik niks en dat blijft zo, maar familie, vrienden en kennissen? M'n beste vriendin wist van mijn afspraak vanochtend. Verder niemand.

Yppy, mijn schoonzus heeft psychische klachten. Dat weten wij niet . Maar ondertussen dus wel, want het is gewoon te merken aan allerlei kleine dingetjes, en via via wordt er wel over gepraat. Ik zou het heel fijn vinden als het niet zo'n taboe voor haar was. Maar ik snap ook wel dat het confronterend is om 'toe te moeten geven'. En toch denk ik dat het beter is: begrip kweken en begrip krijgen, en er over praten.

_{Verder las ik je verhaal in het bv topic. Ik kan niet invoelen hóe belangrijk bv voor je is, maar het kan nooit belangrijker zijn dan jouw welzijn hoor! Ik schrijf het met schroom op, omdat ik vind dat ik én over depressie én over bv niet te veel kan zeggen, maar jij bent héél belangrijk! Anna is bijna 6 maanden en je hebt zo ontzettend veel al aan haar gegeven. En dat is veel meer dan voeding alleen}

Lieve Yppy. Ik hoop dat je het je omgeving wel verteld. Zij kunnen jou ook steunen, en af en toe 's voor Anna zorgen zodat jij even rustig aan kan doen. Er zijn voor J. Hij moet zijn verhaal ook kwijt kunnen. Maar wat je ook doet, vooral heel veel succes. Ik hoop dat de therapie je helpt en dat je je snel wat beter gaat voelen.

Lieve YPPY: een eerste stapje heb je gemaakt door het (deels) te erkennen. Dat is heel goed! Verder ben ik het eens met de kleine lettertjes van Linda. Ik durfde er niets van te zeggen maar ben blij dat zij dat wel gedaan heeft. Luister goed naar je lichaam en ook naar J want hij heeft echt het beste met je voor. Sterkte en denk aan jezelf.

Ik zou juist niet stoppen als het zo belangrijk voelt voor je.

quote:

Op donderdag 15 februari 2007 13:03 schreef YPPY het volgende:
Een vraag voor anderen met een depressie, hoe open zijn jullie geweest naar je omgeving? Ik heb het liefste dat niemand iets weet, nu kan ik nog mooi weer spelen. Maar dat is niet goed. J. wil het wel vertellen. Dat is misschien beter, maar ik weet niet goed wat ik dan moet zeggen. Op m'n werk zeg ik niks en dat blijft zo, maar familie, vrienden en kennissen? M'n beste vriendin wist van mijn afspraak vanochtend. Verder niemand.

In het begin heb ik het voor me gehouden gewoon omdat ik vond dat het een ander niets aan ging_{motto mensen denken dat ik gek ben geworden} maar heb toch ervaren door er over te praten veel prettiger is. Het verklaard een hoop dingen in je gedrag en je komt mensen tegen met steun en tips.

Yppy, je moet doen waar jij je goed bij voelt. Vergeet alleen niet dat je hier samen in staat met J. De hele wereld hoeft het niet te weten, maar gewoon je directe omgeving. Ik ben het wel eens met wat Lishe zegt. Dat hij ook een uitlaatklep kan vinden.

Maar belangrijker is:
Ik denk dat het voor jou heel moeilijk is om te vertellen, maar ms helpt het je juist om een paar keer je verhaal hardop te vertellen. Het kan opluchten. En vooral bij de mensen die je lief zijn. Niemand ziet het als een falen, ze zullen er gewoon voor je zijn om je te helpen.
Sterkte Yp, je komt op mij over als een sterk persoon die weet wat ze wil. Ik hoop dat dit voor je 'te dragen' is.

[ Bericht 33% gewijzigd door dutchie op 15-02-2007 14:02:54 (even de post iets meer genuanceerd) ]