quote:
Eeh?
Wat je vraag betreft, vergelijk gitaarspelen met schrijven. Bijna iedereen kan schrijven, de ene iets beter dan de andere. Sommige mensen zijn heel sterk in verhalen schrijven. Een enkeling kan uit het hoofd reciteren uit eigen werk.
Bekijk het van de andere kant, stel dat je een hele avond verhaaltjes zou verzinnen of annekdotes zou opschrijven. Dan heb je duizenden letters gebruikt, honderden begrippen, etc etc. Is dat dan ook ingewikkeld? En als je morgen zou worden gevraagd de verhalen opnieuw op te schrijven, ga je dan letterlijk alles opnieuw schrijven? Of schrijf je de dingen dan net iets anders, zonder onder te doen aan je stijl, humor, gevoel, de details? Dit is zowat de belangrijkste essentie bij het zoeken naar het antwoord van je kernvraag. Het is namelijk ook het antwoord.
Muziek bestaat bij gratie van context, net zoals dat voor taal geldt. Een woord op zich zegt weinig. Geldt ook voor een accoord. Muzikale genialiteit bestaat bij gratie van gevoel om iets te kunnen vertolken. Je kunt zinnen van een talentvolle schrijver analyseren, zonder de daadwerkelijke essentie te pakken. Omdat het iets gevoelsmatig is. De volgende keer dat de schrijver z'n verhaal opnieuw opschrijft gebruikt ie andere zinnen. En toch schrijft ie hetzelfde. Onmiskenbaar mooi en boeiend. Nou ja, dat geldt ook gitaristen. Je moet dingen op het gevoelsmatige niveau niet al te letterlijk proberen te analyseren.
Kijk... Toonladders, accoorden, progressies, het is de theorie achter muziek. Je leert begrippen waarmee je dingen kunt analyseren en bewust kunt oefenen. Daar ontkomt niemand aan. Maar gaat zo'n virtuoos spelen denkt ie er niet bij na. Hij is één met z'n gitaar en de muziek.
Het is een automatisme wat erin sluipt. Ik ben geen wereldwonder, maar ik speel vrijwel alles van de Beatles mee. Niet met schema's in m'n hoofd maar omdat de gitaar dingen wil. Ik doe het niet perfect, laat steken vallen en soms gaan er dingen 'fout', maar het past en klinkt van vrij redelijk tot soms heel exact. Fouten zijn niet storend. Het spelen is een benadering c.q. vertolking die zoveel mogelijk overeen komt met het origineel wat je in je hoofd hebt of meent te horen. Elke keer als ik iets speel is het aan de ene kant vertrouwd, aan de andere kant is het ook weer helemaal nieuw. En het blijft je -als speler- mateloos boeien.
Dit is de manier waarop veel goede artiesten hun nummers spelen, maar wat meestal niet opvalt. Tenzij je erop zou letten. Deze mensen weten namelijk continu die 'exacte' essentie te raken en drukken hun onmiskenbare stempel, ook al worden iets andere accoorden of progressies gebruikt. Misschien hoor je het wel, als iets live gespeeld wordt bijvoorbeeld, maar dan accepteer je dat als puur normaal. Tja. Het is niet toevallig dat dingen telkens net iets anders klinken. Het is de houding. Vergelijk het hiermee: in de klassieke muziek is men een stuk strakker dan dat, daar hoort een vertolking exact te zijn. Maar ook daar is variatie.
Als ik speel is de muziek volkomen logisch en wordt een brok gevoel, een emotie die zich ontwikkelt. De muziek wil dingen en ik geef hints. Ik speel geen muziek maar ik speel mét muziek. Daar denk je niet over na. Dat kunnen spelen/meespelen geldt ook voor andere muziek, maar wanneer ik een nummer niet goed vind ga ik er moeite mee krijgen. Soms kan ik geen gevoel kwijt en dat hoor je direct. Bij sommige nummers kan ik nog minder omdat ik er echt geen gevoel bij kan krijgen omdat het bijv. zo enorm gekunsteld in elkaar zit. Ik zou dan niet eens weten waar ik moest beginnen terwijl ik toch duidelijk hoor wat er gespeeld wordt. Ik krijg het 'ritme' dan niet te pakken, ga ik liever zo'n nummer wat logischer maken. Wat betreft spelen met anderen geldt hetzelfde. Met mensen die technisch goed gitaarspelen maar er verder gevoelsmatig niets van bakken kan ik weinig en visa versa. Met mensen die technisch misschien belabberd spelen maar wel echt met gevoel bezig zijn kunnen er leuke dingen gebeuren.
Kortom... Veel informatie? Het zijn combinaties van factoren in een aantal lagen. Hoe meer je begrijpt van constructie, des te meer factoren je leert kennen en des te meer je inzicht hebt in die verschillende lagen des te meer combinaties je kunt maken. Op een min of meer bewuste manier waarbij je techniek je daadwerkelijke instrument wordt en je muziekinstrument het klankbord. Muziek maken is namelijk dingen vrij bewust doen, denken vanuit je muzikale gevoel. Dan bedoel ik dus dat het een wereld van verschil is of je iets bewust doet of dat je iets doet 'omdat het zo moet'. Niets moet.
Leer de basisbeginselen van de gitaar en leer op welke manieren die muziek tot stand komt. Bouw die kennis uit. Je gaat beschikken over een enorme doos vol met lego en mappen vol met (deel)bouwtekeningen. Wat voor bouwwerken je uiteindelijk zelf weet te maken -vanaf papier of vanuit je hoofd- hangt vooral af van je houding. Muzikaal gevoel heeft iedereen wel een beetje en je hebt het zeker als je al geinteresseerd bent in muziek en vrij conreet vragen durft te stellen. Je gevoel, kennis en vaardigheden kun je heel ver ontwikkelen. Echte virtuozen zijn dungezaaid, maar er geldt altijd voor dat ze naast een aantal sterke punten nog veel meer zwakkere hebben. De gitarist in jezelf leren ontdekken c.q. je zwakke punten inzien is een belangrijke ontwikkeling tijdens het gitaar meester worden.
Ik hoop dat je bovenstaande een beetje begrijpt en inspireert bij het leren spelen. Ik hoop vooral ook dat je beseft dat je meer hebt aan die houding van je om weloverwogen en welgeformuleerde vragen te stellen, dan aan de uiteindelijke antwoorden die je krijgt. Blijf vragen stellen. Vraag dingen ook aan anderen. Vraag dingen aan jezelf en slik niks voor zoete koek. That's the spirit.
PS Aardig dat je zelf ook al gezien had dat dingen live worden 'verzonnen', in je laatste zin. Daar had ik overheen gelezen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Keromane op 05-01-2007 21:15:31 ]