Welke film heb jij vandaag/pas gezien deel C (100!!!)

About Schmidt



Jack Nicholson speelt een verzuurde oude man die zijn vrouw verliest en met zijn camper gaat touren. Een beetje een post-midlife-crisis dus. Ondertussen gaat hij nog proberen het huwelijk van zijn dochter tegen te houden, omdat haar verloofde hem niet aan staat. Ik kon met Nicholson's personage totaal niet meeleven, en ook al is het misschien de bedoeling om te laten zien hoe pathetisch hij wel niet is, het verstoorde de film nogal voor mij. Voor mij had de film gewerkt als er wat meer ontwikkeling in zijn personage had gezeten. Nu blijft hij eigenlijk de hele film door een eikel, op de laatste paar scènes (gedeeltelijk) na. De minuten dat Kathy Bates op het scherm verscheen waren wel erg leuk. Voor de Nicholson-fans is deze film wel aan te raden; hij acteert immers niet slecht, het personage is alleen niet leuk genoeg geschreven. 6/10 _{imdb 7.3}

quote:

Op maandag 1 januari 2007 21:35 schreef Falco het volgende:

[..]

Veel wazige beelden met focus op één van de twee hoofdrolspelers, zwarte vlakken, afstandelijk. Zo ongeveer. Ik kan me wel voorstellen dat mensen dit juist helemaal weer te gek vinden.

Één van mijn favoriete films aller tijden, en heb em voor mijn studie nog geanaliseerd. Wat jij als afstandelijk beschouwt is inderdaad express gedaan. Zo kijk je steeds tegen muren aan, en zijn de hoofdpersonages enkel in focus. Gevolg is dat je (als het goed is) een bewoner van het complex voelt, die echter niet alles te zien krijgt. Je weet niet precies wat ze allemaal doen, helen stukken uit de tijd worden overgeslagen, niet allemaal is even helder aangezien het zich in het verleden afspeelt. Wat mij betreft is het zowel qua cinematografie als geluid één van de meesterwerken van de recente filmgeschiedenis.

Jammer dat je het zo niet hebt ervaren, je mist echt wat. Snel maar de andere films van Wong Kar-Wai kijken en deze nog een kans geven

LA POLIZIA CHIEDE AIUTO

WHAT HAVE THEY DONE TO YOUR DAUGHTERS?/THE POLICE WANT HELP

2e heerlijke giallo van MASSIMO DALLAMANO na COSA AVETE FATTO A SOLANGE?

Op een zolderkamer treft de politie een meisje aan wat ogenschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd door zichzelf te verhangen. Gelukkig voor ons is dit niet zo en komt men op het spoor van een bende die zich bezighoudt met tienerprostitutie die een slachter in dienst heeft die vrij inventief is met een batter

Dominee, De (2004)



Aardige nederlandse film, verhaallijn is soms wat onoverzichtelijk. Frank Lammers blijft top, ook viel Chantal Janzen me nog mee.

Cijfer: 7

[ Bericht 12% gewijzigd door pascalheister op 02-01-2007 00:17:57 ]

Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby
Wat een rare film. De humor is absoluut off-beat maar een welkome afwisseling, het verhaal is op sommige punten zo bizar en ongeloofwaardig dat het zijn charmes heeft en een aantal scenes zijn daadwerkelijk erg creatief in beeld gebracht. Dat de racescenes compleet onrealistisch zijn en op zijn best belachelijk te noemen, valt makkelijk te negeren en doet niet af aan het totaalplaatje. Sacha Baron Cohen heeft overigens een prachtrol.

Babel Met Iñárritu de wereld rond. Jammer dat 'ie op bijna alle fronten de plank volledig misslaat. Alleen het begin met de twee jongetjes en hun vader was wel aardig; het nam bijna Taviani achtige vormen aan. Voorderest vond ik het eigenlijk drie keer niets, behalve de uiterlijke kwaliteiten dan. 6je.

The Island
De film begint in het leven en de wereld van Lincoln Six Echo. Hij woont in een futuristische woongemeenschap en zij schijnen de laatste overlevenden te zijn van een virusuitbraak. De film begint ongeveer zo en je verwacht dat dit ook aan de hand is. Uiteraard wordt er vanaf hogeraf niet helemaal netjes en eerlijk gespeeld maar dan blijkt er veel meer aan de hand te zijn. Dit wordt op zo'n rustige manier gebracht zodat de kijker echt eerst goed moet opletten voordat ie precies weet hoe de vork in de steel zit. Vanaf dat moment wordt het een actiefilm die qua niveau toch een stuk minder is dan het eerste deel. Het idee is toch wel goed te noemen. Toch had hier zeker meer uit gehaald kunnen worden maar desalnietemin zeer goed vermaak. Een 7,5.

Election
Na genoten te hebben van Sideways en About Schmidt van dezelfde schrijver/regisseur was ik wel benieuwd naar zijn eerdere werk. Deze film lijkt op papier gewoon een highschool film maar een nominatie voor beste script bij de oscars betekent denk ik wel dat er meer in zit. Dit bleek ook wel zo te wezen. Al snel is duidelijk door de speciale stijl van vertelling en editting dat er een goede tweede laag in de film zit die vertelt over de mens en zijn emoties en drijfveren. Dit alles wordt nogal droogkomisch gebracht waardoor er altijd wel een glimlach op je gezicht zal zitten. Ik kon me zeker goed vermaken en ik vond het een intelligente film. Een 8.

Ach en toen nog voor de derde keer DOA: Dead or Alive gezien. Ik vind dit gewoon geniaal, zulke films kan ik blijven kijken. Ik heb weer dubbel gelegen van het lachen en weer zitten kwijlen bij de gevechten. Ik gaf hem al eerder een 8.

GHOSTKEEPER

Zo! Dit is een aangename verassing, sfeervol en creepy just how i like them! Kom maar op met die dvd release dan zal ik m hebben ook!

8.0

Mephisto



Intrigerende film, met in de hoofdrol een acteur (gespeeld door Klaus Maria Brandauer in een glansrol), die carriere maakt als acteur ten tijde van nazi-Duitsland en hierdoor geleidelijk aan meegezogen wordt en uiteindelijk onderdeel wordt van een regime dat hij eigenlijk afkeurd.
Het morele dillemma dat hierbij komt kijken staat centraal in de film.

Ik heb zitten genieten van deze klasse-film, zeker een aanrader.

Sowieso mijn beste film van 2007

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 00:06 schreef pascalheister het volgende:
Dominee, De (2004)

[afbeelding]

Aardige nederlandse film, verhaallijn is soms wat onoverzichtelijk. Frank Lammers blijft top, ook viel Chantal Janzen me nog mee.

Cijfer: 7

Ook gekeken. Best aardig inderdaad, alleen vond ik Janzen niet meevallen.

Trust the Man (2005)
Romantische (komedie?) met David Duchovny, Billy Crudup, Julliane Moore en Maggie Gyllenhaal. Hij begon best aardig en belovend. Maar hoe langer de film duurder hoe meer ik mezelf afvroeg waarom ik in hemelsnaam geïnteresseerd zou moeten zijn in de problemen van deze mensen.
cijfer: 6

TALLADEGA NIGHTS: THE BALLAD OF RICKY BOBBY

HIGH, WIDE AND HANDSOME

Bij vlagen erg geestige Will Farrel humor maar niet zo leuk als ANCHORMAN

Toch erg goed te doen

Lijstjestijd

We beginnen gewoon met het maandlijstje van december 2006. Ik heb in totaal 31 films gezien, waarvan 3 al eerder en 2 in de bios. Het was met een gemiddelde van 6.9 een erg matige maand.
De beste 10 waren:
1. United 93 (2006) 9
2. Babel (2006) 9
3. Little Miss Sunshine (2006) 9
4. A Scanner Darkly (2006) 8.5
5. Thank You for Smoking (2005) 8.5
6. Casino Royale (2006) 8
7. An Inconvenient Truth (2006) 8
8. Enron: The Smartest Guys in the Room (2005) 8
9. Miyamoto Musashi kanketsuhen: kettô Ganryûjima (Samurai III: Duel on Ganryu Island) 8
10. X-Men: The Last Stand (2006) 8

De slechtse 5 waren:
5. Superman Returns (2006) 5
4. Click (2006) 4.5
3. DOA: Dead or Alive (2006) 4
2. Miami Vice (2006) 4
1. John Tucker Must Die (2006) 3.5


Jaarlijstje van 2006
In het jaar 2006 heb ik in het totaal 349 films gezien. Dat is dus bijna één film elke dag. Om precies te zijn is het 0.956164384 films/dag. Het gemiddelde cijfer in 2006 was een 7.509451709. Van alles wat ik heb voor het eerst gezien heb in 2006 heb ik een top 25 gemaakt. En voor de leuk herplaats ik mijn reviews van de top 10. (Gorro is een blijft de trendsetter, die gevolgt dient te worden. )

1. Dogville (2003)

Wow

2. Ningen no joken III (The Human Condition III, A Soldier's Prayer) (1961)


In dit laatste deel vinden zien we hoe Kaji, die als één van de weinige de strijd heeft overleefd, probeert terug te komen bij zijn vrouw Machiko. Samen met een handjevol andere overlevende soldaten en wat andere mensen die hij onderweg tegen komt probeert hij door vijandig gebied te trekken naar zijn woonplaats. Dan worden ze echter gevangen genomen door de Russen en naar een POW-kamp gestuurd. Daar probeert Kaji ervoor te zorgen dat hij en zijn mannen genoeg eten krijgen om in leven te blijven. Nadat hij voor saboteur is uitgemaakt, wordt hem een reisje Siberië in het vooruitzicht gesteld. Daarom besluit hij te ontsnappen. En moet hij de laatste zware loodjes in zijn reis naar zijn vrouw alleen afleggen.
In dit deel krijgen we te maken met een nieuwe Kaji. Hoewel die bij vlagen nog de goedheid heeft van de idealistische Kaji uit deel 1. Is Kaji nu vooral een cynische man, die voornamelijk gefixeerd is op zijn eigen overleven en het terugkeren naar zijn vrouw. Het protest tegen de kampbewakers in het POW-kamp is dan ook niet meer zo zeer uit principe en ideaal maar meer uit pure zelfbehoud en overlevingswil. De algehele moraal die Kobayashi imo lijkt te willen zeggen met deze trilogie is dan ook zeer deprimerend. Hij lijkt imo te willen zeggen dat het strijden voor ideaalen naiëf en dom is, omdat de buitenwereld te hard en bot is, en dat het enige wat teelt is om zo simpelweg te leven met familie, vrienden e.d. en daar zolang mogelijk van te genieten. Op het einde van deze trilogie is namelijk nog maar één ding dat telt voor Kaji namelijk het terugkeren bij zijn geliefde vrouw Machiko.
Ook in dit deel geldt weer dat zowel Nakadai als Kobayashi weer fantastisch werk afleveren.
Het grootste minpunt van dit deel dat dit deel nog erger van deel 2 van de hak op de tak springt. Zit ik met mijn hoofd nog in de ene situatie zijn we plotseling een niet goed te bepalen tijd- en plaatssprong verder.
Omdat dit laatste deel toch het deel is waar de hele trilogie zijn climax bereikt, vond ik hem net ietsje beter dan deel 1 en 2.

3. Suna no onna (Woman in the Dunes) (1964)

Een man gaat tijdens zijn vakantie opzoek naar insecten. Van een paar dorpelingen krijgt hij aangeboden om te blijven slapen in een huis bij een vrouw. De man gaat op dit aanbod in. Het huis is echter alleen bereikbaar met een touwladder. In het huis aangekomen krijgt hij te eten e.d. En 's avonds merkt hij dat de vrouw haar tijdverdrijft door het zand weg te scheppen. De volgende ochtend wil hij weer verder op pad. Maar de ladder is verdwenen. Hij is verdoemd door de dorpelingen om samen met de vrouw zand te scheppen.
Ik vond het een absolute pracht film. Maar heel weinig films kunnen stijl, inhoud en filosofie zo verenigen. De film is een feest voor het oog en bevat prachtige beelden van het verschuivende zand, schitterende close-ups van huid, ogen, insecten etc., perfect gebruik van donker en licht. Ondertussen roept de film een sfeer op die beklemmend, erotisch gelaad en verontrustend. Mede veroorzaakt door de onheilspellende muziek. Eiji Okada en (de overigens verre van onaantrekkelijke) Kyôko Kishida zijn voortreffelijk als respectievelijk de man en vrouw.
Maar de film blijft het meest bij vanwege de filosofische lading die hij heeft. De film is overduidelijk een allegorie voor het leven. En hoe we daaraan zin geven. Zoals de man aan de vrouw vraagt op een gegeven moment: "Are you shoveling to survive, or surviving to shovel?" Een vraag die we allemaal op ons eigen leven kunnen toepassen.

4. Trois couleurs: Bleu (1993)

De eerste film van de Trois Couleurs trilogie zet meteen de toon. Wat een prachtige cinemagrafie krijgen we vanaf de eerste seconde voorgeschoteld. En dan die uitstekende passende donkere muziek die steeds heel even onder de meest belangrijke emotionele scené's gespeeld worden. En dan ook nog eens het sterke acteerwerk van de typische Franse belle Juliette Binoche. En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe magistraal Krzysztof Kieslowski laat zien hoe Julie het verlies van haar man en dochter verwerkt. Hoe ze de totale emotionele ongebondenheid die haar nieuw "verworven" vrijheid haar schenkt opzoekt om dat verdriet in haar eentje te willen verwerken.

5. Vozvrashcheniye (The Return) (2003)

Na 12 jaar keert een vader terug. Hij neemt zijn zonen, die hem alleen kennen van één foto, mee op een visweekendje.
Prachtige film waar de rauwheid van het scherm afdruipt.

6. Ningen no joken II (The Human Condition II, The Road to Eternity) (1959)

In het begin van deel 2 vinden we Kaji (de geweldige Tatsuya Nakadai) in een trainingskamp voor het leger, waar hij op het eind van deel 1 naar toe werd gestuurd. Hier krijgt die natuurlijk het nodige te verduren. Maar de goedgeaarde Kaji probeert ondertussen ook nog op te komen voor de zwakkere rekruten. Na een uit de hand gelopen straf, eist Kaji straf voor één van zijn superieuren. Nadat hij een vriend helpt overlopen naar de Russen wordt hij na een kort ziektebed gepromoveerd. En krijgt een eigen platoon, regiment, baltijon ofzo (ik ben nooit goed in militaire termen iig een dozijn mannen) onder zich. Omdat de oorlog ten einde loopt zijn dit zijn voornamelijk of oudere mannen of nog hele jonge knaapjes. Maar Kaji zou Kaji niet zijn als die ze niet speciaal behandeld. Hij probeert naast streng tijdens de training, vrienden met ze te zijn in de barakken. Het andere regiment dat voornamelijk uit veteranen bestaat vindt Kaji maar een zwakkeling en Kaji krijgt daarom weer de nodige klappen. En de vriendelijke jonge officier, die Kaji wel wil helpen, kan dat niet, omdat de veteranen steeds minder van zijn rank beginnen aan te trekken en hij de veteranen nodig heeft in de strijd. Dan wordt Kaji en zijn mannen naar de voorlinie gestuurd om greppels te graven. Op dat moment echter begint de Russiche invasie van China.
Dit deel is zoals in de meeste trilogiën echt een tussendeel, niet een minder deel, maar een deel waarin een brug wordt geslagen tussen het begin deel en het eind deel. In dit deel zien we hoe Kaji langzaam aan steeds meer veranderd. De bijna-heilige Kaji uit deel 1 krijgt steeds donkere menselijke trekjes. Met voor mij als één van de hoogtepunten het moment dat Shinjo het opgeeft tijdens een looptraining en Kaji i.p.v. hem verder te helpen uitmaakt voor afhaker en opgever.
Tatsuya Nakadai speelt weer fantastisch. En ook de regie Masaki Kobayashi is weer werkelijk subliem. De grootste minpunten aan de film vond ik dat die soms iets te vaak van de hak op de tak springt. En het wel heel erg neppe slaan de hele tijd.

7. Ningen no joken I (The Human Condition I) (1959)

In dit eerste deel van deze verloren geraakte trilogie maken we kennis met Kaji. Omdat hij niet in militaire dienst wil (de film speelt zich af tijdens de WO 2) neemt hij een baan aan als opzichter in een werkkamp in China. Zodat hij daar zijn theorie over hoe hij onder meer humanitairere omstandigheden de productiviteit kan verhogen. Daar aangekomen merkt hij al snel dat voor de rest de conditie van de Chinese arbeiders er niet echt toe doen. En de situatie wordt nog moeilijker als er ook nog eens een treinlading oorlogsgevangen in het kamp terecht komt. Om ervoor te zorgen dat de condities beter worden, moeten hij hun vertrouwen weten te winnen. Maar de onderliggende achterdocht en vooroordelen van de Chinezen over de Japanners liggen hierbij in de weg. En ze zien Kaj gewoon als één van de Japanse bezetters, die niet te vetrouwen is. Vooral als hij in een bui van woede één van zijn Chinese helpers slaat, ebt dat vertrouwen verder weg. En terwijl Kaji veegt om hun vetrouwen te winnen, moet hij ook vechten tegen het systeem en andere opzichters, die de productiviteit van de mijn belangrijker vinden dan de condities waaronder er gewerkt wordt. En niet op kijken van een dode Chinees meer of minder.
Zelden is het gevecht van iemand, die probeert naar zijn idealen te leven, tegen het in zijn ogen onrecht wat ongedaan wordt beter weergegeven. De innerlijke strijd van Kaji om te blijven doen wat hij denkt dat goed is is prachtig weer gegeven. En daarnaast vond ik het erg interessant om een film van een Japans werkkamp in China te zien
Op imdb kwam ik trouwens dit stukje tegen over de vertaling van de titel. Dat vond ik wel interessant om even mede te delen hier omdat het het idee achter de film goed samenvat imo:

quote:

the title " The Human Condition" is perhaps misleading. The Japanese word "joken" corresponding to "condition" is not normally used in a descriptive sense, but rather, as a condition to be fulfilled or satisfied. Thus the title might be better rendered "The Condition for Being Human""

8. Seppuku (1962)

Op een dag komt er een ex-samurai, Hanshiro Tsugumo, bij een kasteel met een heel raar verzoek of hij daar seppuku mag plegen. Al snel leren we via een flashback vertelt door de lord van de clan dat hij niet de eerste met dit verzoek is. Eerder was er ook al een ex-samurai, Motome Chijiiwa, die het hetzelfde verzoek had, maar al snel door de mand viel en niet echt nobele bedoeling leek te hebben. Daarna is het de beurt aan Tsugumo om zijn levensverhaal te vertellen. Hier leren we wat zijn connectie met Motomo is, waarom Motomo in de eerste plaats naar dat kasteel ging met dat verzoek en blijkt al snel dat Tsugomo meer weer dan alleen seppuku plegen.
Wederom een pracht film van Masaki Kobayashi, die zich gerust kan meten aan de samurai films van die andere Japanse grootmeester, Akira Kurosawa. De film bevat prachige shots. En één van de beste één-op-één samurai gevechten die ik ooit heb gezien. Ook Tatsuya Nakadai schittert in deze film wederom. En de grote twee is bij mij nu definitief uit gegroeid tot de grote drie.
Enige minpunt is dat de film toch ook wel weer korter had gekund.

9. La Stanza del figlio (2001)

Nanni Moretti schreef, regisseerde en speelt de hoofdrol in deze schitterende film. Hij speelt Giovanni, een man die een normaal mooi gezin heeft, met een lieve mooie vrouw en twee schatten kinderen en een goede baan als psychotherapeut. Alles lijkt dus mooi en goed te gaan voor hem. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks. Door een duikongeluk komt zijn zoon te overlijden. De rest van de film zien we hoe hij en de rest van de familie dat grote verdriet verwerken.
Doordat er in het begin ruim tijd wordt genomen om kennis te maken met de hele familie en de zeer realistisch manier waarop die worden geportreteerd, komt het verdriet des te harder en mooier over in het tweede deel. Het gevoel van vervreemding van de buiten wereld door dat immense verdriet, waardoor alles onbelangrijk wordt, is prachtig voelbaar. Morreti speelt dan ook ijzersterk. Maar ook Laura Morante als zijn vrouw is zeer goed, evenals Giuseppe Sanfelice als de zoon en de nog iets wat dikke Jasmine Trinca als de dochter.

10. Paths of Glory (1957)

De verschrikkelijke impasse waarin men tijdens de loopgraven de WO I terecht was gekomen, weet iedereen met enige algemene vorming. In deze film besluiten enkele generaals dat Kirk Douglas en zijn manschappen de Ant Hill moeten in nemen. Wat een onmogelijke opgave lijkt en vele slachtoffers zou vergen. Als tijdens de operatie blijkt dat het totaal onmogelijk is om daar de Duitse linie te breken, trekken de manschappen zich terug. De generaal is daar niet blij mee. Hij besluit dat enkele mannen berecht moeten worden wegens lafheid om als voorbeeld te dienen. Kirk Douglas probeert het ondertussen op te nemen voor zijn mannen en de onmogelijkheid van de operatie aan te kaarten bij het militaire tribunaal.
De film begint als een typische oorlogsfilm. En bevat één van de mooiste WO I actie scené's ooit. Maar verandert in de tweede helft meer en meer in een drama. Waarin Kubrick heel goed het totale onbegrip tussen de legerleiding en de mensen in het veld. De houding van de generalen over het terug trekken van de manschappen en de vriendjespolitiek die zich afspeelt met het militair tribunaal staat in schril contrast met de mannen die veroordeelt moeten worden, die alleen maar willen leven en Kirk Douglas die het probeert op te nemen voor zijn soldaten. Kubrick weet dit, wat één van de grootste problemen van de WO I was, zeer goed duidelijk te maken.
11. ]Lucía y el sexo (2001)
12. Casablanca (1942)
13. United 93 (2006)
14. Grizzly Man (2005)
15. M (1931)
16. Brick (2005)
17. Akahige (Red Beard) (1965)
18. Manderlay (2005)
19. Babel (2006)
20. Jules et Jim (1962)
21. À bout de souffle (1960)
22. Palwolui Christmas (Christmas in August) (1998)
23. Hauru no ugoku shiro (Howl's Moving Castle) (2004)
24. Qian li zou dan qi (Riding Alone for Thousands of Miles) (2005)
25. The Straight Story (1999)

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 12:20 schreef Cheiron het volgende:

[..]

Ook gekeken. Best aardig inderdaad, alleen vond ik Janzen niet meevallen.

qua schoonheid kwam ze niks tekort

Volgens mij heb je per ongeluk een foutje gemaakt in je lijst, Lonewolf, want Dogville is een kutfilm.

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 14:03 schreef Gillingham het volgende:

[..]

Die blonde pruik...

die benen

United 93
Aangrijpende film die je vanuit 2 perspectieven de ramp van vlucht United 93 laat zien. Angstige scene`s vanuit de controlkamers, waar perfect wordt weergegeven hoe de spanning is tussen het personeel en niemand weet goed wat hij moet doen. Vooral de keuze voor onbekende acteurs pakt goed uit. Greengrass heeft een superfilm afgeleverd. Zeer indrukwekkend en zeker in mijn top 10 van 2006.


Lady in the water
Sprookjesverhaal over hoe vele jaren geleden mensen uit het water in vriendschaps leefden met de mensen op het land. Deze verbintenis moet herstelt worden maar gaat dat lukken? Op een dag ziet Cleveland Heep (Paul Giamatti) een meisje uit het zwembad komen, en raakt steeds meer geintrigeerd door het meisje. Maar het meisje is met een reden uit het water gekomen en Cleveland ziet het als zijn taak het meisje weer heelhuids thuis te krijgen en te beschermen tegen boosachtige wezens die het meisje willen doden. Kleine deceptie van M. Night. Shyamalan. Langdradige en niet onderhoudende film, waarbij de slaapmomenten volop aanwezig zijn.

Snow Cake (Marc Evans, 2006)
Och. Alan Rickman, meester in Brits sarcasme, speelt een getergde ziel die ook nog eens gebukt gaat onder een groot schuldgevoel, ("Griebel!", hoor je Lambiekje zeggen) wat een ellende! Toegegeven, hij rooit het beter dan ik had gedacht. Snow Cake is dan ook een zeer kijkbaar filmpje, al wordt het nergens echt ontroerend. De schijnbaar verplichte, en ietwat plompverloren slettebakkerij van Ann-Moss vond ik wel compleet overbodig, het uiteindelijke nut van haar karakter had er ook zonder gekund. De woorden koddig, aandoenlijk en grappig passen het beste bij Snow Cake, dus als je schrijnend, hartverscheurend en dramatisch zoekt zou ik verder kijken. Ik stel het eerste gelukkig wel op prijs. ***½

P.S.
Weaver deed het niet voor de Oscar!

The Devil Wears Prada was (dacht ik) verplichte kost met mijn vriendin, dus zuchtend zette ik hem op. Maar uiteindelijk vond ik em leuker dan zij . Waarschijnlijk omdat ik me niet hoefde te ergeren aan de afstand tussen de wenkbrauwen van de vrouwelijke cast. ***

Three days of the Condor was een solide, intelligente CIA-thriller en Die Verlorene Ehre der Katharina Blum had een topper kunnen zijn als het een tikje realistischer was geweest. Nog steeds een aanrader trouwens voor de mensen die het 1975 tournament volgen. Ze gaat door naar de volgende ronde.

[ Bericht 0% gewijzigd door cwk op 02-01-2007 15:18:30 ]

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 15:12 schreef cwk het volgende:
The Devil Wears Prada was (dacht ik) verplichte kost met mijn vriendin, dus zuchtend zette ik hem op. Maar uiteindelijk vond ik em leuker dan zij . Waarschijnlijk omdat ik me niet hoefde te ergeren aan de afstand tussen de wenkbrauwen van de vrouwelijke cast. ***

Best leuke film inderdaad. Echt de betere soort stiekem vermaak

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 14:01 schreef Mike het volgende:
Volgens mij heb je per ongeluk een foutje gemaakt in je lijst, Lonewolf, want Dogville is een kutfilm.

Heel erg mee eens.

quote:

Op dinsdag 2 januari 2007 14:01 schreef Mike het volgende:
Volgens mij heb je per ongeluk een foutje gemaakt in je lijst, Lonewolf, want Dogville is een kutfilm.

Vink helemaal niet. Behalve dat Nicole Kilman erin speelt.

A.I. ASSAULT

SHOCKWAVE

Leuke b-film met een heel hoog tempo wat de film erg goed doet. De wat simpele effecten stoorde mij niet wat het kijkplezier natuurlijk alleen maar verhoogd

Tof lijstje Lonewolf. In mijn top 10 van 2006 staan Trois Couleurs en Vozvrashcheniye ook erg hoog . Dogville staat ook in de planning om gezien te worden .

Afijn, hier nog een top 10-lijstje van wat ik voor het eerst heb gezien in 2006:

1 Stalker
2 Trois Couleurs: Bleu
3 The Godfather
4 Lilja 4-ever
5 United 93
6 Vozvrashcheniye
7 Amores Perros
8 Dersu Uzala
9 Zwartboek
10 Barbarella

Zoiets ongeveer

Falco's korte optreden aan de schandpaal had ook meer te maken met het afzeiken van Oldboy (God zal hem bewaren) terwijl die em niet had afgezien. Niemand zei iets over zijn films.

Little Miss Sunshine heeft me prima bekoord. Als zwarte komedie functioneert hij uitstekend, als drama wat minder. Carell is al grappig zonder dat hij zich verroert, Kinnear idem maar dan als in irritatie-opwekkend, opa steelt de show - doch heeft hij veel te weinig schermtijd, Paul Dano staat niet in hun schaduw, in tegenstelling tot Collette die een nogal vlak spel speelt. Uiteindelijk is Little Miss Sunshine wel een beetje te braaf - wie geeft er tenslotte nog aanstoot aan een homo en een junk deze dagen.

Het is natuurlijk wel schandalig dat hij en Lonewolf Blue hoog in hun lijstje hebben staan, een geweldige film uiteraard, maar iedereen weet toch dat Rouge het meesterwerk is van de trilogie