Ouders van Prachtige Engeltjes (4)

oh mama van pepijn, wat fijn !

Ook namens mij dank aan die mede-user. Top !

Rozenblaadjes hadden wij ook, en ook hier heeft de man van Saffier en Saffier zelf zoveel mogelijk gefilmt van de begrafenis.

Fijn voor je mpv

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:46 schreef phluphy het volgende:
Ik meld me weer "present".


Ik vond het zakken van het kistje ook een heel moeilijk moment. Maar wat ik het moeilijkst heb gevonden was het sluiten van het kistje. Ik kon het niet, ik wilde niet, en de mevrouw van de begrafenisonderneming drong maar aan en aan.... ze moest wel, de kerk zat vol en de dienst moest beginnen. Maar oh wat haatte ik haar op dat moment.

Dat vond ik echt het allermoeilijkste!
Wij deden het een beetje anders. Het kistje bleef open tijdens het afscheid. Aan het einde heeft mijn vader de deksel erop geschroefd, met alle mensen eromheen.
Verschrikkelijk, toch ben ik nog steeds "blij" met deze keuze. Als we het van te voren gedaan hadden, was ik waarschijnlijk ingeklapt en kan ik nooit zelf over mijn meisje kunnen praten.
We hebben alles op video, ik kon me later nog maar zo weinig herinneren.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 22:13 schreef Bar_en_Mar het volgende:

[..]

Het is aan ons ook niet eens gevraagd hoor of we erbij wilden zijn....
Maar ook dan had ik het niet gedaan.
Bij mijn moeder heb ik het ook niet gezien, al is die gecremeerd, maar het zakken van de kist in de oven lieten ze gelukkig ook niet zien.

Bij ons werd gezegd, doe alles, zoals jullie het willen. Dat hebben we gedaan, alles vanuit gevoel en niet omdat het zo "hoort".
Na het afscheid ging het kistje in de auto, iedereen reed naar de begraafplaats. Achteraan de witte auto met kistje, daarna witte auto met ons, daarna 2 auto's met ouders, zusje ed.
Toen we er aankwamen, was iedereen er al, zo'n mooi gezicht, al die mensen daar, wachtend in de kou. Iedereen keek, hoe mijn ouders het kistje uit de auto tilden en naar het grafje droegen. Iedereen hielp de bloemen te dragen.

Helaas had ik gezegd dat ik geen "schepje" wilde. Wat ik niet wist, dat er dan ook geen aarde was [verwachte een berg naast grafje]. Had idee, dat wie gooien wil, doet dat maar met zijn handen. Es deed alles liefst met handen, werd graag vies.
Helaas had het gevroren en konden we met moeite wat klonten aarde lospeuteren om de kinderen te laten gooien. Wat klonk dat mooi, die bonk van de klont aarde op dat kistje. Grafje was ook maar meter diep. Dat geluid van gooien hoor je heel duidelijk op de videoband.
Zelf had ik het liefst het grafje met de hand dicht gegooid.

We gingen als laatste weg. Toen we terug bij uitvaartcentrum kwamen, zat iedereen al aan de koffie. Ik heb eerst Veer een schone luier gegeven en toen naar binnen.
Fijn dat iedereen zat, geen verplichte handenschudderij.

Van te voren liepen we gewoon rond. Veer tijdje in de doek op mijn rug, later bij de legotafel met andere kindjes. We hadden iedereen al gezien en begroet. Ik hou meer vanuit gevoel en niet vanuit verplichting.

Het voelde goed, in en in verdrietig, maar oh zo mooi...

Wiij kwamen als eerste aan bij de begraafplaats en gingen als eerste weg...

de auto was hier een normale auto en geen lijkenauto.

Humpeltje even een vraag:

Hoe beleef jij je zwangerschap nu eigenlijk? trek je het een beetje?

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 22:31 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Rozenblaadjes hadden wij ook,

Vind dat zo mooi, rozenblaadjes. Toch wilde ik het niet bij Es. Es maakte zich graag vies, maar had ook opruim tik. Es zou zeggen, bah vies, en ze opruimen en in de prullebak gooien. Paste niet bij haar, terwijl het er zo mooi uit ziet.

Fijn toch, dat dat allemaal kan, alles zo passend maken zoals het hoorde bij jouw kind. Ik denk dat wat dat betreft tegenwoordig veel meer mogelijk is dan "vroeger". Ik ben daar heel erg dankbaar voor.

Wij wilden geen auto voor het laatste vervoer. Ik heb altijd het idee gehad dat Danyel niet zo hield van autorijden (in verband met zijn epilepsie). Zijn laatste tochtje ging met paard en huifkar. Het paard waarop hij "gereden" had in de manege, zo'n fijne gedachte. De naaste familie ging mee in de huifkar. Het was een hele bijzondere ervaring, maar ik denk ook wel een beetje een raar gezicht voor toevallige passanten.

Jammer humpeltje, dat de aarde bevroren was. Toch eigenlijk wel jammer dat de begrafenisondernemer daar niet bij heeft nagedacht.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:31 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Wiij kwamen als eerste aan bij de begraafplaats en gingen als eerste weg...

de auto was hier een normale auto en geen lijkenauto.

Wij wel, Es was bijna 3, en zonder schoenen [alleen pyama, ze was immers nooit wakker geworden], dus voetjes zakten naar beneden en ze was 10 cm langer. Kistje was dus beetje groot. Had niet bij ons in auto gepast, en wilde dat eigenlijk ook niet.
Wel witte auto, zwart vind ik voor oudere mensen, niet voor een kindje [toch kan ik wel begrijpen dat mensen hier juist wel voor kiezen, Is zo persoonlijk wat je wilt].
Vind een stoet heel mooi, met auto met kistje voorop. Dat was oorspronkelijk de bedoeling. Maar toen het kistje naar de auto ging, besloot ik dat we als laatste zouden gaan.

Het was ook niet onze eigen auto hoor... maar de auto van de begrafenis onderneemster zelf.

en Thijs heeft zijn eigen knuffel bij hem

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:32 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Humpeltje even een vraag:

Hoe beleef jij je zwangerschap nu eigenlijk? trek je het een beetje?

Moeilijk, heel moeilijk. Ben blij dat ze bijna komt. En heerlijk dat gespartel in mijn buik.
Zo jammer het niet te kunnen delen. Heb het daar heel erg moeilijk mee.
Keek zo naar de bevalling uit, maar zie er nu wel tegenop, mag het alleen doen, zoiets moois en de papa wil het niet meemaken. Dat doet pijn.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:37 schreef phluphy het volgende:
Fijn toch, dat dat allemaal kan, alles zo passend maken zoals het hoorde bij jouw kind. Ik denk dat wat dat betreft tegenwoordig veel meer mogelijk is dan "vroeger". Ik ben daar heel erg dankbaar voor.

Wij wilden geen auto voor het laatste vervoer. Ik heb altijd het idee gehad dat Danyel niet zo hield van autorijden (in verband met zijn epilepsie). Zijn laatste tochtje ging met paard en huifkar. Het paard waarop hij "gereden" had in de manege, zo'n fijne gedachte. De naaste familie ging mee in de huifkar. Het was een hele bijzondere ervaring, maar ik denk ook wel een beetje een raar gezicht voor toevallige passanten.

Jammer humpeltje, dat de aarde bevroren was. Toch eigenlijk wel jammer dat de begrafenisondernemer daar niet bij heeft nagedacht.

Wat mooi!!

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 23:41 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het was ook niet onze eigen auto hoor... maar de auto van de begrafenis onderneemster zelf.

en Thijs heeft zijn eigen knuffel bij hem
deze dus

zo ziet het grafje er eigenlijk nog steeds uit, op een kerstboompje na dan

Mn man was toendertijd vrachtwagenchauffeur en Max was dol op meerijden. Elke keer als mn man uit de wagen klom dook Max gauw achter het stuur.
Hij reed voor zn zus en zwager en zij boden ons een trekker aan als wij dat wilden.
We namen dat aanbod graag aan en mn zwager heeft er een hele klus aan gehad om de schotel te ontdoen van het vet.

Max is dus achterop de vrachtwagentrekker vervoerd met een paar bloemstukken om zn kistje heen.
Hij had een geel kistje in exact dezelfde gele kleur als zn kamertje.
We draaiden eric clapton omdat ik om dat liedje huilen moest toen ik net zwanger van Max was. Dat wist ik op dat moment nog niet, maar mn heftige emotionele reactie verbaasde me toen wel heel erg weet ik nog. Vandaar dus eric clapton " tears in heaven"
"Waarom nou jij" van Marco Borsato, daar is mn man fan van en hij wilde heel graag dat liedje. En dan nog "Najaarszon" van Bert Heerink. Wat verder in mn zwangerschap belde mn zwager dat ik gauw de radio moest aanzetten omdat dat liedje zo mooi bij mij pastte op dat moment. Kan het nog steeds niet fatsoenlijk meezingen zonder een brok in mn strot te krijgen.
We sloten af met Max muziekdoosje, helemaal tot het end opgewonden en god wat duurt zo`n liedje lang als je voor het oog van iedereen bij de kist wacht tot het muziekje is afgelopen.
Een paar mensen hebben nog wat gezegd tussen de muziekjes door en daarna is Max in bijzijn van iedereen in zn grafje gegaan.

Rene, de begrafenisondernemer, nodigde toen iedereen uit naar een zaaltje in een plaatsje bij ons in de buurt.
zelfde zaaltje waarin we onze huwelijksreceptie hadden gehouden, ik was toen zwanger van Max.
( ja ja zwanger en wel en ook nog in het wit getrouwd )
Hij vroeg of wij ook mee kwamen, en waarom weet ik niet, maar ik zei gortdroog; "nee."
Mn man bleef ook en toen iedereen weg was hebben we nog naar Max kistje in dat diepe gat gestaart en toen gooide mn man ineens een hand zand op de kist en dat heb ik toen ook gedaan. Voelde goed....gek genoeg.
Achteraf had ik liever een schep gehad en eigenhandig dat hele graf dichtgegooid.

Ik kan me veel herinneren van die dag, veel details rond Max afscheid, maar ook heel veel niet, dat heb ik dan van anderen weer gehoord.
Ik weet ook allang niet meer wie er allemaal waren, ik weet dat ik veel gezichten heb ik gezien, allemaal mensen, maar echt gèèn idee wie. Ik weet ook niet hoeveel kinderen er precies waren, ik heb me in elk geval niet aan de aanwezigheid van kinderen gestoort hoor. Dus voor Yppy in het andere topic, k`zou haar gewoon meenemen hoor.

" Najaarszon"

Voel de najaarszon die zo warm begon
En hoe ze speelt met jou, op jouw gezicht in 't herfstlicht
Voel de najaarswind die zo zacht begint
Of op de trommel slaat en in de maat van de herfst gaat

refrein:
Dit hart dat klopt voor jou
In de maat die hoort bij jou
Dit hart dat klopt in mij
Voor ons allebei

Voel mijn hart voor jou, hoe het voor jou slaat
En voor wat komen gaat, als we samen zijn, met z'n tweeen zijn
Voel jouw hart voor mij, voor ons allebei
En hoe ze samen gaan, het ritme slaan voor jou en mij

Dit hart dat klopt voor jou
In de maat die hoort bij jou
Dit hart dat klopt in mij
Voor ons allebei

Ons allebei

Dit hart dat klopt voor jou
In de maat die hoort bij jou
Dit hart dat klopt in mij
Voor ons allebei

Dit hart dat klopt voor jou
In de maat die hoort bij jou
Dit hart dat klopt in mij
Voor ons allebei

Ons allebei

Dit hart dat klopt voor jou
In de maat die hoort bij jou
Dit hart dat klopt in mij
Voor ons allebei

Oeh, voor ons allebei

Wat "leuk" pepper, op de tractor. Zoals ik al eerder schreef, vind ik het echt geweldig dat dit tegenwoordig allemaal kan, je eigen persoonlijke invulling geven. Bijzonder trouwens ook dat jullie het kistje in dezelfde kleur hadden als Max' kamertje. Ook een mooie gedachte.

Ik wilde trouwens nog even zeggen dat ik Githa's gedichtje ontroerend en grappig vindt. Zelf gemaakt?

Ik vond het wel heel mooi als voorbijganger, Fluf, de huifkar met jullie erbij.

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 07:57 schreef phluphy het volgende:
Wat "leuk" pepper, op de tractor. Zoals ik al eerder schreef, vind ik het echt geweldig dat dit tegenwoordig allemaal kan, je eigen persoonlijke invulling geven. Bijzonder trouwens ook dat jullie het kistje in dezelfde kleur hadden als Max' kamertje. Ook een mooie gedachte.

Ik wilde trouwens nog even zeggen dat ik Githa's gedichtje ontroerend en grappig vindt. Zelf gemaakt?

Nou het was een trekker van een vrachtwagen eigenlijk.
Je hebt wat je noemt een "bakwagen" dat is een vrachtwagen met het laaddeel aan de auto vast en dan heb je ook nog een losse wagen waar je het laaddeel aan kunt koppelen dmv een "schotel."
En om die aanhanger soepel te laten draaien zit zo`n schotel onder het vet en dat moest mn zwager er dus allemaal af gaan halen. Ik heb er volgens mij wel een foto van alleen weet ik niet of jullie dat nou willen zien want zo`n klein kistje op zo`n grote vrachtwagentrekker is nogal uhmm enorm.

Toen voelde het goed en passend, ben er nog "tevreden" over dat het toen zo ging, want het voelde ook dramatisch dus dat het transport dramatisch eruit zag was toen passend.
Nu zou ik het denk ik ook weer heel anders aanpakken als het recentelijker geleden zou zijn geweest denk ik hoor.

Ik snap alleen niet zo heel goed waarom het vet van die schotel af moest als er een aanhanger aan hing? Of lag het kistje direct achter de kabine (dus bij die schotel) zonder aanhanger?
_{Sorry dat ik het vraag maar ik snap het niet helemaal.}

Zo zag het er dus uit. Met op de achtergrond het water waar hij verdronk.

p.s: Je kunt het misschien niet goed zien, maar zn kistje stond dus op die schotel.

Wel heel speciaal zo Pepper. Vooral omdat die vrachtwagen iets van z'n vader was. Mooi om te doen.
Het contrast tussen die enorme vrachtwagen en dat kleine kistje is wel heel erg schrijnend hoor...

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 16:43 schreef Brighteyes het volgende:
Wel heel speciaal zo Pepper. Vooral omdat die vrachtwagen iets van z'n vader was. Mooi om te doen.
Het contrast tussen die enorme vrachtwagen en dat kleine kistje is wel heel erg schrijnend hoor...

Daarom had ik ook een lichte aarzeling.
Er is nog een foto, maar niet op mn PC, van de achterkant en dan zie je op de achterkant van de trekker een grote foto van Max dat hij uit een fles melk/pap aan het drinken is.
Dat was nog heftiger en dat zou ik nu ook niet meer gedaan hebben denk ik. Het was al zò confronterend voor de mensen die we onderweg tegen kwamen en dan konden ze ook nog eens die foto zien, dus kreeg dat anonieme gele kistje gelijk een gezichtje en dat had ik nu denk ik niet meer zo snel gedaan.

Of het nou "oogt" of niet, het idee dat Max dit geweldig vond, maakt het voor mij een wonderschoon plaatje.
Ja, het is een groot contrast, maar ik vind het toch ook wel wat stoers hebben.

Ik vind het heel bijzonder dat jullie het zo gedaan hebben, pepper. Echt iets van jullie zelf.

Ik lees dit topic steeds. En iedere keer word ik er ongelooflijk naar van.
Het is zo afschuwelijk wat jullie moeten doormaken. Dat verlies..
Ik vind het heel moeilijk.

Moeilijk ook om iets troostends te zeggen. Ik heb hier ook niet eerder gereageerd.
Het idee dat ons (of mij) zoiets overkomt maakt me gek van ellende.
De dood vind ik sowieso heel moeilijk maar een kind verliezen...

Ik weet, het hoort bij het leven en het kan ieder van ons overkomen en juist dat maakt het zo beangstigend.
Iedere keer denk ik weer; dit is de pijn van anderen en godzijdank niet van ons, en ik hoop dat ik hier niet iemand mee voor de borst stuit of kwets want dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Toch vind ik de verhalen die ik hier lees mooi en gerustellend. Hoe bang ik ook ben en hoe moeilijk ik dit onderwerp ook vind, steeds lees ik hier weer.

Ik heb zeer veel respect voor jullie, dat jullie dit moeten doormaken en hoe jullie toch de draad weer op proberen te pakken.

respect en heel veel sterkte en ondanks dat ik jullie verdriet godzijdank niet zelf hoef te dragen vind ik het prettig jullie verhalen hier te lezen...

(die laatste zin moeten jullie niet verkeerd opvatten want uiteraard had ik hier liever niks gelezen...)

[ Bericht 2% gewijzigd door lily op 05-01-2007 22:32:50 ]

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 22:16 schreef lily het volgende:
I
Ik weet, het hoort bij het leven en het kan ieder van ons overkomen en juist dat maakt het zo beangstigend.
Iedere keer denk ik weer; dit is de pijn van anderen en godzijdank niet van ons, en ik hoop dat ik hier niet iemand mee voor de borst stuit of kwets want dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Dacht ik ook altijd.
Het ergste wat je overkomen kan, je grootste hel, de levenslange nachtmerrie. Nee, dat gebeurd gelukkig niet bij ons. Heb 3 kerngezonde kinderen. Zulke verschrikkelijke dingen gebeuren hier niet, maar ver weg.

De rest van wat je schrijft is voor mij helder en begrijpenlijk, mooi

quote:

Op zaterdag 6 januari 2007 08:24 schreef humpeltje het volgende:
Dacht ik ook altijd.
Het ergste wat je overkomen kan, je grootste hel, de levenslange nachtmerrie. Nee, dat gebeurd gelukkig niet bij ons. Heb 3 kerngezonde kinderen. Zulke verschrikkelijke dingen gebeuren hier niet, maar ver weg.

Oh, maar ik probeer niet te zeggen; dat overkomt ons niet. Juist niet...

quote:

Op zaterdag 6 januari 2007 11:17 schreef lily het volgende:

[..]

Oh, maar ik probeer niet te zeggen; dat overkomt ons niet. Juist niet...

Oh, sorry, dan heb ik het anders opgevat

quote:

Op vrijdag 5 januari 2007 22:16 schreef lily het volgende:
Ik weet, het hoort bij het leven en het kan ieder van ons overkomen en juist dat maakt het zo beangstigend.
Iedere keer denk ik weer; dit is de pijn van anderen en godzijdank niet van ons, en ik hoop dat ik hier niet iemand mee voor de borst stuit of kwets want dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Toch vind ik de verhalen die ik hier lees mooi en gerustellend. Hoe bang ik ook ben en hoe moeilijk ik dit onderwerp ook vind, steeds lees ik hier weer.

Ik kan me daar wel iets bij voorstellen Lily. We zijn het levende bewijs dat het leven inderdaad doorgaat, ook al verlies je je kind.

Ik vind het naar om te lezen dat je blijkbaar wel eens van die enge gedachten hebt. Hopelijk slijt dat nog.

Vandaag hebben we het kerstboompje en kerstversiersels van het grafje opgeruimd en verse bloemen neergezet. Daarna even koffie gaan drinken op Danyel's afdeling. Aan de ene kant een heerlijk bekend en vertrouwd gevoel, aan de andere kant moeilijk om zijn oude plekjes te zien. Wat een boel herinneringen kwamen opeens terug. Ik ben er doodmoe van geworden, maar voelde me toch weer even heel dicht bij hem. Bijna alsof ik hem kon aanraken, ruiken.

De geuren zullen natuurlijk ook wel bekend zijn geweest Phluph. Fijn dat je je zo dicht bij hem voelde

De vlinders zijn gevlogen
Zij zijn eindelijk weer thuis
Ver voorbij de regenbogen
passeerden zij die 'sluis'
Die 'sluis' tussen de hemel en de aarde
daar zweefden zij samen doorheen
Dat heeft zoveel waarde
zij zijn nooit meer alleen


Dit gedichtje stond bij de rouwadvertentie in de krant. Dit herinnert mij er altijd aan dat geen van beiden alleen is. Dat zij samen door het 'proces na de dood' zijn gegaan. Als er al zoiets is. Het geeft mij een fijn gevoel dat mijn geliefden niet alleen zijn dood gegaan, dat ze elkaar hebben. Keerzijde is natuurlijk dat ik hier nu alleen ben maar het zij zo.

zij niet, mama_van_pepijn, maar jij wel

Ja dat is een beetje het jammere aan deze situatie. Waarom denk je dat ik vaak wens dat ik ook in die auto had gezeten.....

Mama_van_pepijn, ik ben blij dat je hier schrijft. Ik denk dat het goed is om er wat mee te doen. Ik wil niet betuttelen en klink nu wel zo. Maar ik hoop gewoon heel erg dat het je iets oplevert dat je hier met mensen kunt praten die snappen wat je voelt, doordat ze ook hun kindjes hebben verloren.

Zelfs ik, die dat godzijdank níet heeft meegemaakt, kan me zo ontzettend goed voorstellen wat je schrijft over ook in die auto gezeten willen hebben.
Ik wil je maar weer een kus geven, ik weet het anders ook niet.

dank je wel voor die lieve post Sugar. Meer weet ik er nu even niet op te zeggen

Ik kom eigenlijk bijna nooit meer op fok, maar zat vandaag weer een seen beetje te lezen. Zo ook dit topic.
Zo ontzettend vreselijk wat jullie hebben meegemaakt!! Ik kan het me niet eens voorstellen hoe het is om zonder m'n meisje te moeen verder gaan. Dapper dat jullie hier komen om erover te 'praten'; ik hoop dat jullie hier veel steun vinden!
Dikke knuffel! Als iemand van jullie in de buurt zou wonen zou ik zo even langs willen komen om jullie een echte te geven!

Pluphy

Hier zal ik overgens wel gewoon onder Bar_en_Mar blijven posten denk ik, omdat het hier zo gewend is en hij toch ook van ons 2 is

Ik ben het zat om onderdeel te zijn van dit topic. Dit hele topic zou niet moeten bestaan. Het leven is zo oneerlijk.
Ik heb vandaag foto's gekeken. Dan blader je zo'n album door en de laatste heeft nog vele lege pagina's en zullen altijd leeg blijven. Toen heb ik ook met veel moeite het album gepakt met de laatste momenten. Heel langzaam kwam alles boven, ging terug naar die dag, zat ik in die dag, beleefde ik die dag en bij het zien van die beelden werd ik misselijk. Dat gebeurt me elke keer als ik terug ga naar die dag. Dan leeg ik de inhoud van mijn maag (sorry) en ben de rest van de dag beroerd. Die beelden zijn verschrikkelijk dus de reactie is niet geheel onlogisch toch? Maar hier door stop ik het weg terwijl het wel nodig is voor de verwerking denk ik. Maar beelden en overgeven wil ik ook niet. Alleen de beelden is erg genoeg. Hoe moet ik hier mee omgaan? Want na bijna twee jaar weet ik het nog steeds niet en alle pijnlijke dagen beginnen zich langzaam aan weer aan te dienen.

Wat mij hier helpt is praten praten praten.
Die beelden kun je verwerken ook door te praten, misschien kun je je gevoelens erover opschrijven op het moment dat die beelden naar boven komen, hoef je er ook niet over te praten.

Ik zelf als ik in jou schoenen zou staan, is toch een psycholoog inschakelen en opnieuw praten zodat je naar een goede verwerking kan werken

Heb je geen professionele hulp MVP?

Welke beelden heb je het nu over dan? Beelden van het ongeluk?
Van wie moet je die dan bekijken? Als jij er misselijk van wordt zou ik dat gewoon voorlopig even niet doen. Er zijn zat andere manieren om tot realisatie te komen.
En ik zou hulp gaan zoeken idd.

Psycholoog heb ik een jaar lang gedaan. Dat zie ik nu even niet als optie. Daar gebeurde het ook met dat overgeven en daar voelde ik me zo naar over dat ik er mee gestopt ben. Ach ik weet het ook allemaal niet meer. Alles lijkt, nee is toch zo zinloos.

Edit - Brighteyes, beelden van het wrak, in het ziekenhuis, dat soort dingen. Volgens de psych moest ik daar mee aan de slag omdat ik er nachtmerries over had.

Wat lijkt jou nog het meeste te helpen dan?

iets uiten in de vorm van een sport kan ook tot de mogelijkheden behoren.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 22:56 schreef mama_van_pepijn het volgende:


Edit - Brighteyes, beelden van het wrak, in het ziekenhuis, dat soort dingen. Volgens de psych moest ik daar mee aan de slag omdat ik er nachtmerries over had.

Heeft hij ook aangegeven hoe je daar mee aan de slag moet?
En mmisschien in combinatie met hem samen de foto's doornemen?

Je zou de foto's ook idd nog even weg kunnen leggen, en pas kijken als je er echt aan toe denkt te zijn
Rouwen nogmaals er staat geen tijdgrens op

En als je nou een andere psych op zoekt? Een andere aanpak?
Als ik het zo lees kom je er in je eentje ook niet uit en heb je volgens mij echt wel hulp nodig.

[ Bericht 46% gewijzigd door BE op 07-01-2007 23:06:55 ]

Ik begin me ook beetje zorgen om je te maken mvp

Ik kan me voorstellen hoe zwaar en moeilijk het voor je moet zijn, het is al niet gemakkelijk met het verlies van je kindje, en jij dubbel nog eens je vriend moeten missen.

Ik snap ook wel dat het leven je ineens zo zinloos lijkt/is, dat gevoel heb ik ook maar al te goed gehad.
Je leven staat finaal op zijn kop, niets klopt meer, nachten alleen, dagen alleen, dag in dag uit jaar in jaar uit.
2 jaar lijkt al heel wat maar het is nog zo vroeg nog zo kortaf, en naarmate die datum weer naderd hoe moeilijker het weer word.

Het is jammer dat het met jou en de fam ook niet denderend loopt, ik zelf weet ook helaas hoe dat is, maar ik heb me er nu maar bij neergelegd.

Maar je moet erdoorheen, hoe zwaar en moeilijk ook

Nou het wegstoppen kan aardig werken op sommige dagen maar daar bereik ik niks mee dat weet en merk ik zelf ook wel. Maar ik heb ook niet echt de wil om er wel mee aan de slag te gaan. Ik weet het ik moet naar de huisarts o.i.d. maar dat alleen al is zo moeilijk. Er is ook niet echt iets of iemand die me 'dwingt' mijn leven aan te pakken.

_{ivm de gammele laptop alles in ettappes}

Zijn er mannieren waarin jij je rust vind?
Zet alles eens op pappier?
Praatgroep misschien met andere ouders die het zelfde meemaken?

Ik zelf heb 2 boeken besteld over rouwverwerking van overleden kinderen.

Zoek ergens iets waar je ontspanning bij vind, desnoods iemand waarbij jij je op je gemak voelt.

Doordat ik er nog steeds heel veel en vaak over praat, gaat het mij steeds beter en gemakkelijker af.
Ik weet dat jij er moeilijker over praat, maar misschien zou boetseren/schilderen/tekenen
Je hoeft geen ster te zijn, maar gooi je frustraties eruit.

Praat desnoods nog een keer met het ziekenhuispersoneel, met de huisarts, gooi je verhaal hier 100 keer neer.

Doe iets waarbij je goed voelt meid, het is al zwaar en kut genoeg

quote:

Op zondag 7 januari 2007 23:10 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Nou het wegstoppen kan aardig werken op sommige dagen maar daar bereik ik niks mee dat weet en merk ik zelf ook wel. Maar ik heb ook niet echt de wil om er wel mee aan de slag te gaan. Ik weet het ik moet naar de huisarts o.i.d. maar dat alleen al is zo moeilijk. Er is ook niet echt iets of iemand die me 'dwingt' mijn leven aan te pakken.

Leg de lat voor je zelf niet te hoog, doe het stap voor stap.