Ouders van Prachtige Engeltjes (4)

Ik ben eigenlijk niet zo van de gebedjes, maar deze sprak mij wel aan. Het geeft voor mij mooi weer hoe mooi zoiets als Internet kan zijn.

Iedere eenzame avond,
als ik stil lig in mijn bed,
prevel ik met gesloten mond
Dit korte en lief gebed.
God zegen al mijn bekenden.
Waar ze ook moge zijn.
Houdt ze ver weg van ellende,
anders heb ik ook zo'n pijn.

En god, er is nog iets
waarvan ik hoop dat u dat voor mij doet,
een lastige vraag, het is niet niets
maar zorg dat mijn computer het altijd doet.
Ik weet mijn vraag is een vreemde
Maar noodzakelijk, wat ik u zweer,
en als ik het niet echt meende
vroeg ik het u niet hoor Heer.

Maar dat computerkastje
verbergt meer dan een 'on' en 'end'.
Daar zitten ook al mijn vrienden,
in dat kleine compartiment.
Ik heb ze goed leren kennen,
door de dingen die ik van ze kreeg
En heer, het wordt dan wennen,
als mijn computer ineens zweeg.

Door vertrouwen kwamen ze bij me binnen
hetzelfde eigenlijk als bij u.
We sturen elkaar leuke en lieve dingen
En onze vriendschap groeide nu.
Alstublieft stop nu voor heel even
en laat de andere mensen daar.
Geef alle uit mijn bestand u zegen
Die van mij houden en dan ben ik klaar

Wanneer u uw hemelselijst opnieuw gaat laden.
Op uw eigen cd-rom,
zegen dan alle die het gebed ook baden
En zonden naar God.com
Laat de liefde groeien tot uw hemeldak
Bij elke en iedere vriend.
Zegen elk berichtje in mijn postvak,
elk die het mij zond heeft dat verdiend.

Githa ik vind hem leuk

Lieve Thijs

Na de kerstdagen een paar dagen rust gehad te hebben kregen we van het weekend oud en nieuw...
En dat heeft mama goed gedaan dat die dagen nu allemaal voorbij zijn.
Het waren zulke beladen dagen, dagen waar jij enorm gemist bent.
vorig jaar waren we nog met zijn allen bij elkaar en nu ligt alles uit elkaar.
Lieve Thijs, heb je een beetje kunnen genieten van al dat moois wat er onlangs de lucht ingeschoten is, al die kleuren en sterren en prachtige geluiden?

Mama heeft veel aan je gedacht de afgelopen dagen, aan wat we vorig jaar nog deden.
En hoe ontzettend leeg het nu is.
Nog steeds staat jou kinderstoel aan tafel, alleen die blijft leeg, geen grijpgrage eethandjes meer van jou

Mama is ook ontzettend blij dat oma lekker bij jou is, kan die mooi voor jou zorgen en op je letten nu mama dat niet meer kan doen.
Geef haar maar een kus en een dikke knuffel van me

Lieve Thijs tot snel knul, dan schrijf ik weer een briefje voor jou

Still I don't know why you're gone, now you're gone
No beautiful goodbye
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven

[ Bericht 14% gewijzigd door Lois op 23-02-2007 20:14:38 (foto op verzoek verwijderd) ]

Kan ik hier ook wat schrijven over hoe moeilijk ik het vind dat William's ouders nog steeds met mij strijden om hem op te laten graven en 'm dan in Ierland te laten herbegraven? Of is dit niet het goede topic daarvoor?

Lijkt mij wel... Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden in mijn ogen.

Oh, mama van Pepijn, wat een lief klein, bol ventje was je zoontje. Wat een hartverscheurend idee is het toch (en wás het maar alleen een idéé) dat hij er niet meer is.

En waarom willen zijn ouders dan dat hij in Ierland wordt begraven? Komt hij daar vandaan? Ik kan me voorstellen dat je dat heel moeilijk vindt.

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 20:38 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Kan ik hier ook wat schrijven over hoe moeilijk ik het vind dat William's ouders nog steeds met mij strijden om hem op te laten graven en 'm dan in Ierland te laten herbegraven? Of is dit niet het goede topic daarvoor?

Nee, dat meen je toch niet? Hebben ze daar enige grond voor, of is die beslissing helemaal aan jou?

m_v_p, wat een vervelend gedoe zeg.
_{Iig hoef je voor zo ver ik weet niet bang te zijn dat dit gaat gebeuren want in Nederland geldt een wettelijke grafrust termijn van 10 jaar en daar worden maar heel weinig uitzonderingen op gemaakt (bijvoorbeeld op last van justitie).}

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 20:46 schreef Sugar het volgende:
Oh, mama van Pepijn, wat een lief klein, bol ventje was je zoontje. Wat een hartverscheurend idee is het toch (en wás het maar alleen een idéé) dat hij er niet meer is.

En waarom willen zijn ouders dan dat hij in Ierland wordt begraven? Komt hij daar vandaan? Ik kan me voorstellen dat je dat heel moeilijk vindt.

Hij was bepaald zijn babyvet nog niet kwijt nee maar dan had ik wat om vast te pakken Hij begon juist een beetje de lengte in te schieten.

William is van oorsprong Iers. Hij werkte tijdelijk in Nederland als luchtverkeersleider en toen ontmoette hij mij en is gebleven. We zijn tussendoor wel nog een tijd uit elkaar geweest trouwens.
Zijn ouders begonnen direct al over begraven in Ierland. Mijn reactie was dat het William's uitdrukkelijke wens was om te zijn waar zijn zoon was. Toen hadden ze de gore moed om voor te stellen om ze dan samen in Ierland te laten begraven. Nou dan moet je mij niet hebben hoor een dag nadat ik mijn partner en zoontje verloren heb. Ik werd kwaad, kwaad! Helaas voor hen hadden ze in ieder geval geen zeggenschap over Pepijn en ik heb ze fijntjes verteld dat Pepijn is waar ik ben en dat hij in mijn stad begraven zou worden. En dat ik het verschrikkelijk vond dat ze vader en zoon wilden scheiden.
Ja maar wij hebben ook verdriet hoor. Ja kan wel wezen maar om nou te gaan strijden over een dood lichaam. Ik kan daar echt niet bij.
Uiteindelijk gingen ze overstag maar hebben bij werkelijk alles dwars gelegen. Het irriteerde ze mateloos dat ik de begunstigde was van zijn overlijdensverzekering. Op dat moment was ik alleen maar blij dat ze niet juridisch gingen strijden met me. Bij elke ontmoeting met ze nadien hebben ze het ingewreven dat hij niet 'thuis' zou zijn etc.
Nu kreeg ik dus vandaag een brief van ze dat ze de juridische mogelijkheden aan het bekijken zijn om toestemming te krijgen om hem te laten herbegraven. Ze wilden me dit van te voren mededelen ipv dat ik het via een instantie hier in Nederland te horen kreeg. Goh, how thoughtful
Om nog even het toppunt van deze zaak ook te behandelen. Ze wonen al lang niet meer in Ierland maar in Engeland. Alleen komen ze net iets vaker in Ierland dan Nederland.

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 20:56 schreef Brighteyes het volgende:
m_v_p, wat een vervelend gedoe zeg.
_{Iig hoef je voor zo ver ik weet niet bang te zijn dat dit gaat gebeuren want in Nederland geldt een wettelijke grafrust termijn van 10 jaar en daar worden maar heel weinig uitzonderingen op gemaakt (bijvoorbeeld op last van justitie).}

Dat klinkt bemoedigend. Ik had het idee dat 'hun geval' misschien wel in aanmerking zou komen voor herbergraving namelijk.

Wat een gedoe Mvp
Gelukkig staat de Nederlandse wet aan jou kant en is het voor hun bijna onmogelijk om te "winnen"

Wat een prachtige foto mama van pepijn
En wat een narigheid moet je nog doormaken met al het verdriet wat je al hebt

Ik denk ook dat je vrij sterk staat hoor, ook omdat je tenslotte door hem bent aangewezen de boel te regelen. Wat moet het vreselijk voor je zijn zo'n brief te krijgen, zo vlak na die toch al extra extra moeilijke dagen in december _{zijn Pepijn en WIlliam samen begraven?}

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 21:30 schreef Anitra het volgende:
Wat een gedoe Mvp
Gelukkig staat de Nederlandse wet aan jou kant en is het voor hun bijna onmogelijk om te "winnen"

Nou dat vind ik nogal kort door de bocht om zo te zeggen hoor of ken jij die wet uit je hoofd? Ik denk dat er best mogelijkheden zijn voor hen en ik ga ook zeker advies hierover vragen. Ik denk dat in ieder geval weer een hoop onrust met zich meebrengt voor mij waar ik helemaal geen zin in heb.

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 21:34 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik denk ook dat je vrij sterk staat hoor, ook omdat je tenslotte door hem bent aangewezen de boel te regelen. Wat moet het vreselijk voor je zijn zo'n brief te krijgen, zo vlak na die toch al extra extra moeilijke dagen in december _{zijn Pepijn en WIlliam samen begraven?}

Nee, nou ja ze liggen naast elkaar. William ligt links van Pepijn. Ik kon ze ook in één graf boven elkaar laten begraven maar ik wilde ze ieder hun eigen monumentje geven. Pepijn hoort niet in een statig volwassen graf. Die moet zijn eigen kindergrafje hebben. Hoewel het nu nog steeds alleen maar helemaal vol ligt met bloemen omdat ik het zo moeilijk vind, is het wel de bedoeling om er een kinderlijk karakter aan te geven met een trein erop en een lantaarn beschildert door mij. Het gaat alleen in een heel langzaam tempo.
William heeft wel een al een glas monument en een echte rand erom heen. Het is gevuld met van die blauwe doorzichtige stenen en dat wil ik bij Pepijn ook. Mogen het duidelijk zijn dat vader en zoon daar samen naast elkaar liggen.

quote:

Op woensdag 3 januari 2007 21:38 schreef mama_van_pepijn het volgende:

[..]

Nou dat vind ik nogal kort door de bocht om zo te zeggen hoor of ken jij die wet uit je hoofd? Ik denk dat er best mogelijkheden zijn voor hen en ik ga ook zeker advies hierover vragen. Ik denk dat in ieder geval weer een hoop onrust met zich meebrengt voor mij waar ik helemaal geen zin in heb.

Nee, dat is niet kort door de bocht. En nee, ik ken de wet niet uit mijn hoofd, maar ken hem redelijk goed.

Ik heb het net nog even nagelezen en in principe geld de algemene regel dat op- en herbegraving binnen 2 maanden na de begrafenis nog mogelijk is en dat men anders moet wachten tot de termijn van 10 jaar verstreken is. En alleen als er hele grote bezwaren zijn (ik las net een geval van iemand die per ongeluk in het koopgraf van iemand anders begraven was) of om juridische redenen (bewijslast) opent men een graf maar anders niet. De burgemeester van de plaats waar hij begraven ligt moet toestemming geven en de beheerder van de begraafplaats wordt ook gehoord. Ze krijgen dit echt niet zomaar voor elkaar. Maar goed, het kan idd geen kwaad even contact op te nemen met de beheerder van de begraafplaats. Die kan je precies vertellen hoe het in elkaar zit.

Ik had het tegen Anitra, Brighteyes. Ik weet dat jij verstand hebt van uitvaarten e.d. Maar je hebt gelijk, het klonk niet erg aardig, sorry.

Dank je wel voor het opzoeken. Hier kan ik echt wat mee. Ik ga morgen gelijk contact opnemen met de beheerder.

Ja, dat zag ik later ook, sorry. Maar ik bedacht me dat ik wel kon onderschrijven dat Anitra's post niet zo heel kort door de bocht was als het lijkt. Sterkte ermee.

Ik ken hem redelijk MvP. Mijn beste vriendin is nl overleden toen ze 8 maanden zwanger was van haar dochter. Haar dochter is toen gehaald met een ks en is overleden na 1,5 dag. Ze is toen begraven en daarna is ruzie gekomen tussen vader van het kindje, huidige vriend en haar ouders. Voor de begrafenis hebben we ook veel dingen uit moeten zoeken en dus alle wetten rondom begrafenissen hebben uitgeplozen.
En wat BE zegt is zo. Er is zoveel nodig om een graf daadwerkelijk te mogen openen/opgraven dat ik dat durfde te zeggen.
Sorry als het kort door de bocht overkwam, maar was zeker niet zo bedoeld!

Nu het er in het andere topic er toch over gaat....

Hadden er graag kinderen bij gehad?


Zoiezo hadden Marco en ik weer eens een andere kijk op de begrafenis, ik wilde het "feestelijk"met ballonnen, en aan alle banken iets van Thijs...
Marco wilde het sober en ingetogen...

Maar ik had er ook graag kinderen bij gehad, en van wat ik mij herrinner waren die er niet bij geloof ik

Jammer dat jullie daar allebei een andere mening over hadden Bar. Hebben jullie nog iets van een compromis kunnen vinden?

echt een compromis heb ik niet gesloten met Marco gewoon omdat ik geen zin had in gebekvecht, wel heb ik ervoor gezorgd gelukkig stemde marco daarin al snel mee in,
Om ook een paar liedjes van kabouterplop en k3 in de dienst te laten draaien, het waren immers nummers die Thijs ontzettend leuk vond/vind

Voor de rest ben ik er maar gewoon in mee gegaan, in wat Marco ook wilde.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 12:08 schreef Bar_en_Mar het volgende:
echt een compromis heb ik niet gesloten met Marco gewoon omdat ik geen zin had in gebekvecht, wel heb ik ervoor gezorgd gelukkig stemde marco daarin al snel mee in,
Om ook een paar liedjes van kabouterplop en k3 in de dienst te laten draaien, het waren immers nummers die Thijs ontzettend leuk vond/vind

Voor de rest ben ik er maar gewoon in mee gegaan, in wat Marco ook wilde.

Wij hebben er een kinderbegravenis van gemaakt. We hadden immers nog meer kinderen. Ik heb de begravenis zelf gedaan. Vera rende gewoon rond. Haar nichtje Yara [peuter van mijn zusje] ook. Ryan zat bij zijn mama grotendeels en af en toe bij Sem. Veer werd beetje in de gaten gehouden door Sem en mijn ouders.
Verder waren er een aantal vrienden van Kim. Had wel verplicht gesteld, dat ze samen met een volwassene moesten komen. Kim zat bij een vriendin en diens moeder.
Had beetje mijn handen vrij dus.
We hebben ook kinderliedjes gedraaid en gedanst met de kleintjes.

Later met Veer aarde op kistje gegooid. Ze begon zo hartverscheurend te krijsen, toen het kistjes zakte. Het sneed door me heen. Ze had met haar 1,5 jaar, heel goed door, dat haar zusje in dat kistje lag.
Ze werd rustiger toen we haar aarde lieten gooien. Later kwam Ryan ook helpen.
Na afloop niet alleen koffie met brood, maar ook limonade met snoepjes. Manna, die kleine gepofte rijst-snoepjes. Esjes lievelingssnoepjes.

Het was mooi, zo hartverscheurend mooi. Voelde goed, zoals we het gedaan hebben.

Bar ik heb bewust Myrthe niet meegenomen naar de dienst (ze moest wel mee naar Zeeland want Guido heeft ons gereden, dus die is met haar ergens anders heen gegaan). Het leek mij veel te confronterend voor jullie om zo'n kindje van bijna dezelfde leeftijd erbij te hebben, zeker ook omdat je ze op die leeftijd niet meer stil kunt laten zitten. Maar ook wel in mijn achterhoofd dat het erg emotioneel zou worden en dat dat voor Myrthe misschien erg verwarrend zou zijn om mama en andere mensen zo verdrietig te zien. Maar had ik geweten dat jullie/jij het wel graag gehad had dat ze erbij was dan had ik Guido gevraagd met haar toch te komen, en als het dan voor Myrthe te raar was geweest om haar dan weer mee te nemen.

Ik vond de kinderliedjes in de dienst heel aangrijpend, juist omdat het ook de liedjes zijn die Myrthe ook zo leuk vind. Zo komt hier iedere dag minstens een keer of 2 'wij zoeken een schat' langs, en iedere keer weer schieten me de tranen in de ogen en denk ik aan Thijs, en aan wat jullie moeten missen.

Ik had twee kisten naast elkaar staan. Eentje met een kindje en eentje met een volwassen man. Ik moest dus schipperen tussen deze twee. Ik wilden beiden niet te kort doen. Ik heb geprobeerd er iets van beiden in te stoppen en aan beiden evenveel aandacht te besteden. Over beiden is er door een paar mensen wat gezegd, voor beiden muziek.

Maar twee kisten naast elkaar te hebben staan. Een grote en kleine, vader en zoon. En dan gelijktijdig zakken. Ik durf te zeggen dat dit het ergste is wat ik ooit heb gezien en ooit zal zien.

Ik heb tegen iedereen gezegd dat ze vooral hun kinderen mee moesten nemen. Ik vind het juist fijn om kindjes om me heen te hebben. Ik heb na afloop ook met eentje heel lang op mijn schoot gezeten. Ik vind het veel moeilijker om kindjes in de stad met hun mama te zien dan er zelf eentje van een vriendin op te pakken. Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Ik ben ontzettend blij dat wij dat zakken niet gezien hebben... echt heel erg blij

Ik heb het bewust wel gedaan. Bij mijn opa wilde mijn oma het niet en ik had een onafgemaakt gevoel toen. Bewuste keuze van mijn kant dus.

Wat wij ervoor te zien kregen, en gelukkig nog niet de rest van de kerk, was het moment dat de pastoor zich mistapte en de kist even omhoog kwam precies boven het gat.....
Toen kreeg ik het even te zwaar....

En het goot het goot zo gigantisch

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:34 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Had ik dat geweten had ik de draagzak wel rond jouw gebonden hoor!

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:39 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Wat wij ervoor te zien kregen, en gelukkig nog niet de rest van de kerk, was het moment dat de pastoor zich mistapte en de kist even omhoog kwam precies boven het gat.....
Toen kreeg ik het even te zwaar....

En het goot het goot zo gigantisch

Lijkt me ook een enorm triest beeld.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:39 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Had ik dat geweten had ik de draagzak wel rond jouw gebonden hoor!

_{Ik ben verliefd nu op Gent trouwens. Ik wil er gaan shoppen binnenkort}

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:42 schreef mama_van_pepijn het volgende:

[..]

_{Ik ben verliefd nu op Gent trouwens. Ik wil er gaan shoppen binnenkort}

_{Hehe, ik kon er ook geen afscheid van nemen na mijn studententijd....}

Ik meld me weer "present".

Oud en nieuw vond ik vreselijk. Het jaar ingaan waarin Danyel er niet meer is. Het jaar afsluiten waar hij er nog wél was. Ik had me voorgenomen er een "gewone" dag van te maken, maar om 23.30 uur ging het mis. We hebben het even heel moeilijk gehad, maar toen het nieuwe jaar eenmaal "liep" ging het al snel beter.
Al vind ik het nog steeds een vervelende gedachte.

Wij hadden ook veel kinderliedjes op de begrafenis. Live gezongen door een super-zangeres, zelf hoogzwanger, en dan al die liedjes zingen met zoveel emotie. Moet voor haar ook loeizwaar geweest zijn. Een lieve vriendin van mij was erbij met haar baby van een paar weken oud. Ik vond het niet per definitie vervelend, maar had er eerlijk gezegd ook niet echt oog voor op dat moment.

Ik vond het zakken van het kistje ook een heel moeilijk moment. Maar wat ik het moeilijkst heb gevonden was het sluiten van het kistje. Ik kon het niet, ik wilde niet, en de mevrouw van de begrafenisonderneming drong maar aan en aan.... ze moest wel, de kerk zat vol en de dienst moest beginnen. Maar oh wat haatte ik haar op dat moment.

Mama van pepijn, ik las je post net en besefte dat alles wat wij meemaken en meegemaakt hebben, voor jou in het kwadraat geldt. Dubbele pijn, dubbel gemis, dubbel verdriet. Ik heb zo met je te doen! En heel vaak maak ik me echt grote zorgen om je. Je bent alleen, zonder steun van familie. Dat kán niet. Je kan dit niet alleen, je moet mensen om je heen hebben, aanspraak, afleiding. Een beetje een "normaal" leven om je heen zien. Ik weet dat je familie ver weg woont en dat je niet kunt verhuizen ivm je werk, maar ik vraag me af of je er niet beter aan zou doen om je prioriteiten te verschuiven. Eerst uit dit dal komen, dan weer werken. Of elders opnieuw solliciteren. Er moet toch iets mogelijk zijn waardoor het voor jou draaglijker kan worden?

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:46 schreef phluphy het volgende:
Ik meld me weer "present".


Maar wat ik het moeilijkst heb gevonden was het sluiten van het kistje. Ik kon het niet, ik wilde niet, van Maar oh wat haatte ik haar op dat moment.

Dat moment is ook vreselijk, daarvoor kun je je kindje in jou geval Danyel nog vastpakken,knuffelen, een kus geven, aai door zijn haar en noem maar op.
En dan ineens kan dat niet meer.
Ook hier had ik het erg moeilijk mee, ik wilde niet dat dat kistje dichtging, ik wilde bij Thijs zijn, hem vasthouden zoals je je kindje vasthoud als die het moeilijk heeft, of gewoon met hem knuffelen.

Hier dan wel zonder enig aandringen, maar het moment dat dat deksel in zicht komt, dan krijg je het zwaar, dan word het defenitief.
Het sluiten het aandraaien echt vreselijk.

quote:

Op zondag 24 december 2006 15:26 schreef m@x het volgende:
Treurig om te zien dat het lijstje in de OP steeds langer wordt. Sterkte de komende dagen!

Dit soort lijstjes wordt in de regel ook niet korter natuurlijk....

Het lijkt me één van de ergste dingen die je kan overkomen, je kind verliezen. Ik heb (en wil) zelf geen kinderen maar alleen al de voorstelling van een kind hebben en het verliezen geeft me de rillingen. Ik stel het me voor alsof er een groot stuk uit je "ziel" gescheurd wordt en dat nooit meer terugkomt.

Zeg maar gerust je hele ziel. Ik denk niet dat ik me ooit nog compleet zal voelen.

Het sluiten... weten dat je het voortaan gewoon met foto's zal moeten doen. En dan ga je focussen op die kist(en) maar ook die verdwijnen uiteindelijk voor altijd onder de grond. En voor je het weet is al wat tastbaar is weg.

Moeders van deze kindjes die stierven, wat voel ik toch een verdriet als ik jullie verhalen lees. En was het maar zo dat als ík dat verdriet voel, dat jullie het dan wat minder voelden. Dat er (zoals Theo Maassen in zijn show sprak over een vaste hoeveelheid water op de wereld) een vaste hoeveelheid verdriet was en als ik verdrietig ben, jullie het iets minder zijn.
Maar dat is niet zo, he? Het is net als met liefde, dat is nooit op.

Dat zou een mooi iets zijn Sugar. Maar ik draag graag al het verdriet van de wereld als dat betekent dat er niet meer kindjes dood gaan hoor.

Ja, dat geloof ik graag. Als dat toch kon, he?


Maar ik hoop eigenlijk dat jouw verdriet niet zo groot en pijnlijk blijft. Dat het straks, ooit, eens toch minder schrijnend aanwezig is. Want zo kom je je dagen niet door, dat begrijpt iedereen. Als we toch wat konden doen om dat verdriet wat minder scherp te laten zijn.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:34 schreef mama_van_pepijn het volgende:

Ik heb tegen iedereen gezegd dat ze vooral hun kinderen mee moesten nemen. Ik vind het juist fijn om kindjes om me heen te hebben. Ik heb na afloop ook met eentje heel lang op mijn schoot gezeten. Ik vind het veel moeilijker om kindjes in de stad met hun mama te zien dan er zelf eentje van een vriendin op te pakken. Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Was zo blij, dat ik nog iets te knuffelen had.
Heb moeite met het zien van 2 kleintjes samen in de leeftijd van Es en Veer, niet met kindjes die even oud zijn als Esje was [of zou moeten zijn].

Mama van Peppijn... heb jij niet iets met tekenen of schilderen?

Ik weet nog toen mijn mams overleed ik dat tussendoor ook redelijk vaak deed, en daarin uitte ik heel sterk mijn emoties.

Zoiets kan namelijk ook een goede verwerkings mannier zijn

Ik teken op het niveau van pepijn ongeveer dus dat is niet echt een optie

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:37 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik ben ontzettend blij dat wij dat zakken niet gezien hebben... echt heel erg blij

Ben juist blij dat we dat wel gedaan hebben. Maakte het "af". Voelde goed, hoe raar dat dan ook mag klinken.

Humpeltje, dat hoor je idd wel vaker. Er zijn mensen die niet weg kunnen voor ze dat gezien hebben omdat het anders niet klopt. Soms zelfs 'wie zegt me dat hij/zij niet weer weg gehaald wordt'.
Maar idd, voor andere mensen is het juist een vreselijk idee.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:59 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Zeg maar gerust je hele ziel. Ik denk niet dat ik me ooit nog compleet zal voelen.

Sinds ik Christan heb, besta ik voor mijn gevoel uit twee personen. Zonder hem zou ik me ook altijd incompleet voelen... Een kind is zó'n groot deel van je. Misschien nog wel meer dan jezelf, dat is echt overweldigend. En dat moet je dan ineens missen

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 21:41 schreef Brighteyes het volgende:
Humpeltje, dat hoor je idd wel vaker. Er zijn mensen die niet weg kunnen voor ze dat gezien hebben omdat het anders niet klopt. Soms zelfs 'wie zegt me dat hij/zij niet weer weg gehaald wordt'.
Maar idd, voor andere mensen is het juist een vreselijk idee.

Het is aan ons ook niet eens gevraagd hoor of we erbij wilden zijn....
Maar ook dan had ik het niet gedaan.
Bij mijn moeder heb ik het ook niet gezien, al is die gecremeerd, maar het zakken van de kist in de oven lieten ze gelukkig ook niet zien.

Wij hadden een grote mand met rozenblaadjes en de naaste familie mocht allemaal een handje rozenblaadjes op het kistje strooien. Dat vond ik heel waardevol. Maar om eerlijk te zijn weet ik van die momenten niet zo heel veel meer te herinneren.

Een attente oom heeft veel gefilmd die dag, wetende dat we niet alles mee zouden krijgen, en wellicht in de toekomst de wens hebben deze dingen nog eens terug te zien. Ik heb de DVD hier liggen, heb er nog niet naar willen kijken. Maar er komt een dag, dat ik heel blij zal zijn met die DVD.

Met dank aan een user heb ik een goede link gevonden over opgraving en herbegraving. Bij de gedachte alleen al ga ik shaken trouwens maar dat terzijde hier. Ik ben rechthebbende van het graf dus William's ouders kunnen niks beginnen zonder mijn toestemming. Dat lucht op!

Dat is goed nieuws, m_v_p