Ouders van Prachtige Engeltjes (4)

Ik had twee kisten naast elkaar staan. Eentje met een kindje en eentje met een volwassen man. Ik moest dus schipperen tussen deze twee. Ik wilden beiden niet te kort doen. Ik heb geprobeerd er iets van beiden in te stoppen en aan beiden evenveel aandacht te besteden. Over beiden is er door een paar mensen wat gezegd, voor beiden muziek.

Maar twee kisten naast elkaar te hebben staan. Een grote en kleine, vader en zoon. En dan gelijktijdig zakken. Ik durf te zeggen dat dit het ergste is wat ik ooit heb gezien en ooit zal zien.

Ik heb tegen iedereen gezegd dat ze vooral hun kinderen mee moesten nemen. Ik vind het juist fijn om kindjes om me heen te hebben. Ik heb na afloop ook met eentje heel lang op mijn schoot gezeten. Ik vind het veel moeilijker om kindjes in de stad met hun mama te zien dan er zelf eentje van een vriendin op te pakken. Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Ik ben ontzettend blij dat wij dat zakken niet gezien hebben... echt heel erg blij

Ik heb het bewust wel gedaan. Bij mijn opa wilde mijn oma het niet en ik had een onafgemaakt gevoel toen. Bewuste keuze van mijn kant dus.

Wat wij ervoor te zien kregen, en gelukkig nog niet de rest van de kerk, was het moment dat de pastoor zich mistapte en de kist even omhoog kwam precies boven het gat.....
Toen kreeg ik het even te zwaar....

En het goot het goot zo gigantisch

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:34 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Had ik dat geweten had ik de draagzak wel rond jouw gebonden hoor!

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:39 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Wat wij ervoor te zien kregen, en gelukkig nog niet de rest van de kerk, was het moment dat de pastoor zich mistapte en de kist even omhoog kwam precies boven het gat.....
Toen kreeg ik het even te zwaar....

En het goot het goot zo gigantisch

Lijkt me ook een enorm triest beeld.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:39 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Had ik dat geweten had ik de draagzak wel rond jouw gebonden hoor!

_{Ik ben verliefd nu op Gent trouwens. Ik wil er gaan shoppen binnenkort}

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:42 schreef mama_van_pepijn het volgende:

[..]

_{Ik ben verliefd nu op Gent trouwens. Ik wil er gaan shoppen binnenkort}

_{Hehe, ik kon er ook geen afscheid van nemen na mijn studententijd....}

Ik meld me weer "present".

Oud en nieuw vond ik vreselijk. Het jaar ingaan waarin Danyel er niet meer is. Het jaar afsluiten waar hij er nog wél was. Ik had me voorgenomen er een "gewone" dag van te maken, maar om 23.30 uur ging het mis. We hebben het even heel moeilijk gehad, maar toen het nieuwe jaar eenmaal "liep" ging het al snel beter.
Al vind ik het nog steeds een vervelende gedachte.

Wij hadden ook veel kinderliedjes op de begrafenis. Live gezongen door een super-zangeres, zelf hoogzwanger, en dan al die liedjes zingen met zoveel emotie. Moet voor haar ook loeizwaar geweest zijn. Een lieve vriendin van mij was erbij met haar baby van een paar weken oud. Ik vond het niet per definitie vervelend, maar had er eerlijk gezegd ook niet echt oog voor op dat moment.

Ik vond het zakken van het kistje ook een heel moeilijk moment. Maar wat ik het moeilijkst heb gevonden was het sluiten van het kistje. Ik kon het niet, ik wilde niet, en de mevrouw van de begrafenisonderneming drong maar aan en aan.... ze moest wel, de kerk zat vol en de dienst moest beginnen. Maar oh wat haatte ik haar op dat moment.

Mama van pepijn, ik las je post net en besefte dat alles wat wij meemaken en meegemaakt hebben, voor jou in het kwadraat geldt. Dubbele pijn, dubbel gemis, dubbel verdriet. Ik heb zo met je te doen! En heel vaak maak ik me echt grote zorgen om je. Je bent alleen, zonder steun van familie. Dat kán niet. Je kan dit niet alleen, je moet mensen om je heen hebben, aanspraak, afleiding. Een beetje een "normaal" leven om je heen zien. Ik weet dat je familie ver weg woont en dat je niet kunt verhuizen ivm je werk, maar ik vraag me af of je er niet beter aan zou doen om je prioriteiten te verschuiven. Eerst uit dit dal komen, dan weer werken. Of elders opnieuw solliciteren. Er moet toch iets mogelijk zijn waardoor het voor jou draaglijker kan worden?

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:46 schreef phluphy het volgende:
Ik meld me weer "present".


Maar wat ik het moeilijkst heb gevonden was het sluiten van het kistje. Ik kon het niet, ik wilde niet, van Maar oh wat haatte ik haar op dat moment.

Dat moment is ook vreselijk, daarvoor kun je je kindje in jou geval Danyel nog vastpakken,knuffelen, een kus geven, aai door zijn haar en noem maar op.
En dan ineens kan dat niet meer.
Ook hier had ik het erg moeilijk mee, ik wilde niet dat dat kistje dichtging, ik wilde bij Thijs zijn, hem vasthouden zoals je je kindje vasthoud als die het moeilijk heeft, of gewoon met hem knuffelen.

Hier dan wel zonder enig aandringen, maar het moment dat dat deksel in zicht komt, dan krijg je het zwaar, dan word het defenitief.
Het sluiten het aandraaien echt vreselijk.

quote:

Op zondag 24 december 2006 15:26 schreef m@x het volgende:
Treurig om te zien dat het lijstje in de OP steeds langer wordt. Sterkte de komende dagen!

Dit soort lijstjes wordt in de regel ook niet korter natuurlijk....

Het lijkt me één van de ergste dingen die je kan overkomen, je kind verliezen. Ik heb (en wil) zelf geen kinderen maar alleen al de voorstelling van een kind hebben en het verliezen geeft me de rillingen. Ik stel het me voor alsof er een groot stuk uit je "ziel" gescheurd wordt en dat nooit meer terugkomt.

Zeg maar gerust je hele ziel. Ik denk niet dat ik me ooit nog compleet zal voelen.

Het sluiten... weten dat je het voortaan gewoon met foto's zal moeten doen. En dan ga je focussen op die kist(en) maar ook die verdwijnen uiteindelijk voor altijd onder de grond. En voor je het weet is al wat tastbaar is weg.

Moeders van deze kindjes die stierven, wat voel ik toch een verdriet als ik jullie verhalen lees. En was het maar zo dat als ík dat verdriet voel, dat jullie het dan wat minder voelden. Dat er (zoals Theo Maassen in zijn show sprak over een vaste hoeveelheid water op de wereld) een vaste hoeveelheid verdriet was en als ik verdrietig ben, jullie het iets minder zijn.
Maar dat is niet zo, he? Het is net als met liefde, dat is nooit op.

Dat zou een mooi iets zijn Sugar. Maar ik draag graag al het verdriet van de wereld als dat betekent dat er niet meer kindjes dood gaan hoor.

Ja, dat geloof ik graag. Als dat toch kon, he?


Maar ik hoop eigenlijk dat jouw verdriet niet zo groot en pijnlijk blijft. Dat het straks, ooit, eens toch minder schrijnend aanwezig is. Want zo kom je je dagen niet door, dat begrijpt iedereen. Als we toch wat konden doen om dat verdriet wat minder scherp te laten zijn.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:34 schreef mama_van_pepijn het volgende:

Ik heb tegen iedereen gezegd dat ze vooral hun kinderen mee moesten nemen. Ik vind het juist fijn om kindjes om me heen te hebben. Ik heb na afloop ook met eentje heel lang op mijn schoot gezeten. Ik vind het veel moeilijker om kindjes in de stad met hun mama te zien dan er zelf eentje van een vriendin op te pakken. Ik mis contact met zo'n kleintje. Van de week Fons vasthouden was voor mij dan ook een heel fijn moment.

Was zo blij, dat ik nog iets te knuffelen had.
Heb moeite met het zien van 2 kleintjes samen in de leeftijd van Es en Veer, niet met kindjes die even oud zijn als Esje was [of zou moeten zijn].

Mama van Peppijn... heb jij niet iets met tekenen of schilderen?

Ik weet nog toen mijn mams overleed ik dat tussendoor ook redelijk vaak deed, en daarin uitte ik heel sterk mijn emoties.

Zoiets kan namelijk ook een goede verwerkings mannier zijn

Ik teken op het niveau van pepijn ongeveer dus dat is niet echt een optie

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:37 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik ben ontzettend blij dat wij dat zakken niet gezien hebben... echt heel erg blij

Ben juist blij dat we dat wel gedaan hebben. Maakte het "af". Voelde goed, hoe raar dat dan ook mag klinken.

Humpeltje, dat hoor je idd wel vaker. Er zijn mensen die niet weg kunnen voor ze dat gezien hebben omdat het anders niet klopt. Soms zelfs 'wie zegt me dat hij/zij niet weer weg gehaald wordt'.
Maar idd, voor andere mensen is het juist een vreselijk idee.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 20:59 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Zeg maar gerust je hele ziel. Ik denk niet dat ik me ooit nog compleet zal voelen.

Sinds ik Christan heb, besta ik voor mijn gevoel uit twee personen. Zonder hem zou ik me ook altijd incompleet voelen... Een kind is zó'n groot deel van je. Misschien nog wel meer dan jezelf, dat is echt overweldigend. En dat moet je dan ineens missen

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 21:41 schreef Brighteyes het volgende:
Humpeltje, dat hoor je idd wel vaker. Er zijn mensen die niet weg kunnen voor ze dat gezien hebben omdat het anders niet klopt. Soms zelfs 'wie zegt me dat hij/zij niet weer weg gehaald wordt'.
Maar idd, voor andere mensen is het juist een vreselijk idee.

Het is aan ons ook niet eens gevraagd hoor of we erbij wilden zijn....
Maar ook dan had ik het niet gedaan.
Bij mijn moeder heb ik het ook niet gezien, al is die gecremeerd, maar het zakken van de kist in de oven lieten ze gelukkig ook niet zien.

Wij hadden een grote mand met rozenblaadjes en de naaste familie mocht allemaal een handje rozenblaadjes op het kistje strooien. Dat vond ik heel waardevol. Maar om eerlijk te zijn weet ik van die momenten niet zo heel veel meer te herinneren.

Een attente oom heeft veel gefilmd die dag, wetende dat we niet alles mee zouden krijgen, en wellicht in de toekomst de wens hebben deze dingen nog eens terug te zien. Ik heb de DVD hier liggen, heb er nog niet naar willen kijken. Maar er komt een dag, dat ik heel blij zal zijn met die DVD.

Met dank aan een user heb ik een goede link gevonden over opgraving en herbegraving. Bij de gedachte alleen al ga ik shaken trouwens maar dat terzijde hier. Ik ben rechthebbende van het graf dus William's ouders kunnen niks beginnen zonder mijn toestemming. Dat lucht op!

Dat is goed nieuws, m_v_p