Leren schrijven

quote:

Op zondag 7 januari 2007 03:52 schreef JAM het volgende:
Einde fucking topic.

Weet je; uiteindelijk gaan dingen alleen maar KAPOT als je er over na gaat denken. Dat is wel het laatste wat je moet doen met de weinige mooie dingen die er nog zijn op deze wereld, nadenken. Ik denk ook niet na over sigaretten, jazz en kutjes, daar denk ik ook niet over na.

Toch nog te vroeg gaan slapen, dus... ik heb hier vannacht iets gemist

quote:

Op zondag 7 januari 2007 03:31 schreef broer het volgende:

Wat doe je voor journalistiek?

Commerciële stukjes, heet dat, voor een bedrijfsblad Geen echte journalistiek, maar het betaalt en ik heb een deadline.

quote:

Overigens kom ik verschillende 'journalisten' tegen die geen idee hebben wat schrijven nu eigenlijk is. Die hebben een neus voor nieuws. Dat is veel meer waard, maar dat betekent niet dat ze ook daadwerkelijk mooie zinnen kunnen maken. Na een bepaalde tijd, misschien. En dan alleen als ze goed lezen wat hun eindredacteur uiteindelijk met hun stuk doet.

Oh, ja. Dat wist ik dan weer niet. Wat ik eigenlijk bedoel, is dat het juist voor mensen die graag willen 'schrijven' (met een ganzenveer) vaak moeilijk blijkt om een normale zin te schrijven. Omdat ze een bepaald idee hebben van wat Literatuur is, zeg maar. Lange, meanderende zinnen die halverwege muurvast lopen, en dan tóch doorzetten, omdat het Literatuur is en ach... dan mag het vast wel. In de journalistiek mag het niet, dan word je meteen teruggefloten door de einderedacteur. Geldt ook voor spelfouten, grammaticale missers etc. Dat lijken misschien details, maar als je graag wilt schrijven is het een goede leerschool. Denk ik.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 03:37 schreef JAM het volgende:
Of nee; alsof je geen prachtige boeken kan schrijven door jezelf gewoon klem te zuipen en wat voor je uit ouwehoeren en dan de volgende dag eens kijkt wat er nog mee van door kan en wat niet. Ik denk dat dat de beste methode is. Anders wordt het al heel snel, echt heel snel, gemaakt gelul. SPEAK THE TRUTH, MAN.

(Charles B.)

Ja. Speak the truth, dat vind ik ook. Maar ik geloof heilig in deadlines. In dwang en discipline. Gisteren was ik nog zo laat wakker omdat ik een stukje moest schrijven voor maandag, ik wist al vijf weken dat het moest gebeuren, maar ik had geen zin en geen goed idee en geen 'inspiratie'... en het zat me al de hele week dwars, zo'n blok op mijn maag, en waarom was ik nou zo stom geweest om er zo lang mee te wachten? Dus toen ben ik gaan zitten, pissig en moe, en na twee uur was het klaar. En goed.

Dat was me NOOIT gelukt als het niet had gemoeten. Voor je lol schrijven bestaat eigenlijk niet. Want het gaat om het netto eindresultaat. You have to deliver. Zo maar een beetje langs je neus weg zitten schrijven met een fles wijn ernaast, dat is hobbyisme. Dat levert geen afgerond geheel op. Want iets afmaken is VERVELEND. Niet leuk. Kut. Maar het is de enige manier om iets van de grond te krijgen. Daarom is journalistiek zo goed. Je leert er tegen de klok in te schrijven - om 2 uur moet het klaar zijn, het is nu 11 uur, ik heb eigenlijk pijn aan mijn grote teen, en het regent buiten, allemaal excuses, maar de deadline... de deadline. En dan gebeurt het dus. Dan dóe je het. En het bizarre van deadline-schrijven is dat dáár de inspiratie ontstaat. Gewoon zo, onder je vingers: opeens is het half twee, nog een half uur te gaan, de wekker tikt, het wil niet, het schiet niet op, en verdomd: opeens staat er een perfecte eerste alinea! Een cadeau! En daarna gaat het vanzelf, je schuift wat met de alinea's, woordje erbij, woordje eraf, en om 2 uur is het KLAAR. En dan heb je iets gemaakt waarvan je niet wist dat je het van plan was. Heel anders dan je had gedacht. Veel beter, vaak. Bizar. Dat is dus het wonder van de deadline

En uiteindelijk geloof ik ook niet dat Charles Bukowski gewoon maar wat voor zich uit zat te ouwehoeren met een fles drank ernaast, om de simpele reden dat hij daarvoor iets teveel werk heeft afgeleverd. Dat zijn allemaal eindproducten, om het zo maar eens te zeggen: romans met een begin, een middenstuk en een einde. Die zijn echt niet uit de lucht komen vallen - daar heeft hij op gezwoegd. In elk verhaal zitten stukken die vervelend zijn om te schrijven, overgangetjes en noodzakelijke beschrijvingen, en die kun je niet eindeloos voor je uit blijven schuiven. Want ook voor een romanschrijver geldt: He has to deliver. Charles Bukowski had het geld nodig; het schrijven was zijn broodwinning. Zonder boek geen geld, geen drank, geen leven. Over een deadline gesproken. En natuurlijk had hij een enorm talent, maar ik geloof wel - wie zei dat ook alweer? - dat schrijven voor 80 procent aankomt op discipline en voor 20 procent op talent. Met 10 procent lukt het ook wel.

Voor mijzelf geldt dat ik een fictieve deadline heb gecreeërd, hier, op dit forum. Ik heb een boek geschreven, 140.000 woorden neergetikt, binnenkort komt het boek uit. Maar het blijft hard werken. Van de 140.000 woorden heb ik er zo'n 30.000 weggegooid. Dus: nieuwe overgangetjes schrijven. Zinnetjes aanscherpen. Schuiven met alinea's. Nóg een keer lezen, en nóg eens. De redacteur gaat eroverheen: opnieuw herschrijven. Enzovoort. Met de schrijversromantiek van ganzenveren en flessen rode wijn heeft het allemaal weinig te maken. Dat zal bij Charles Bukowski niet anders zijn geweest.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 13:00 schreef Nadine26 het volgende:

Voor mijzelf geldt dat ik een fictieve deadline heb gecreeërd, hier, op dit forum. Ik heb een boek geschreven, 140.000 woorden neergetikt, binnenkort komt het boek uit. Maar het blijft hard werken. Van de 140.000 woorden heb ik er zo'n 30.000 weggegooid. Dus: nieuwe overgangetjes schrijven. Zinnetjes aanscherpen. Schuiven met alinea's. Nóg een keer lezen, en nóg eens. De redacteur gaat eroverheen: opnieuw herschrijven. Enzovoort. Met de schrijversromantiek van ganzenveren en flessen rode wijn heeft het allemaal weinig te maken. Dat zal bij Charles Bukowski niet anders zijn geweest.

Dit is een van de redenen dat (fictie) schrijven veel mensen tegen gaat staan. Dat telkens weer moeten herlezen en schrappen, hopend dat het telkens beter wordt. Soms blijft er gewoon niks meer over. Op een gegeven moment begin je er niet eens meer aan, want je bent nooit tevreden, je hebt toch geen lol meer in het schrijven (van fictie). Kortom: je gaat het een beetje haten.

Ik heb weleens iemand geinterviewd over de manier waarop hij muziek maakte en daarover zei hij: "I don't spend much time analysing it, you want to keep it fresh in your head. If it's not fresh in your head it will sound bad." En ik was het zo hartgrondig met hem eens. Als het gewoon niet fris meer is, als het gewoon niet meer in je eigen hoofd sprankelt dan gaat alle lol er vanaf en wordt het er alleen maar slechter op.

Ik denk ook dat het woord 'schrijven' niet meer is dan een vage verzamelterm. Het gaat om de context waarin je schrijft. Ben je een broodschrijver? Een romancier? Een journalist? Een recensent? Een interviewer? In al deze rollen staat schrijven centraal, maar een recensent kan dol zijn op het schrijven van recensies en een hekel hebben aan fictie of romans. Ik denk dat mensen die denken graag te schrijven goed moeten nagaan wat ze écht leuk vinden om te doen en of ze écht de geldingsdrang hebben om over iets te schrijven.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 13:25 schreef zodiakk het volgende:
Dit is een van de redenen dat (fictie) schrijven veel mensen tegen gaat staan. Dat telkens weer moeten herlezen en schrappen, hopend dat het telkens beter wordt. Soms blijft er gewoon niks meer over. Op een gegeven moment begin je er niet eens meer aan, want je bent nooit tevreden, je hebt toch geen lol meer in het schrijven (van fictie). Kortom: je gaat het een beetje haten.

Volgens mij hoort dat er een beetje bij, die weerzin. It's part of the job. Daar moet je doorheen rammen, dat is nou juist de kunst! Dat maakt het een vak. Elke dag 500 woorden schrijven, weer of geen weer . En bij zware regenval schrijf je er voor straf 300 extra

quote:

Ik heb weleens iemand geinterviewd over de manier waarop hij muziek maakte en daarover zei hij: "I don't spend much time analysing it, you want to keep it fresh in your head. If it's not fresh in your head it will sound bad." En ik was het zo hartgrondig met hem eens. Als het gewoon niet fris meer is, als het gewoon niet meer in je eigen hoofd sprankelt dan gaat alle lol er vanaf en wordt het er alleen maar slechter op.

Ja, en daarom geloof ik zo heilig in de druk van de deadline. Dan heb je gewoon niet veel tijd om aan het analyseren en prutsen te slaan; dan moet het gewoon gebeuren. En daarbij heb je natuurlijk wel die geldingsdrang nodig - de ambitie om iets góeds te maken, het allerbeste. Als je daar de druk bovenop legt, de deadline dus, heb je de ideale omstandigheden gecreeërd om én het beste uit jezelf te halen, én niet eindeloos te herschrijven (want: geen tijd), én iets af te ronden. Dan blijft het dus fris. (De deadline is een goed medicijn tegen onzekerheid: Kan ik het wel...? Is deze zin goed genoeg..? Zo kun je uren blijven jammeren, maar als het 2 uur is, is het gewoon 2 uur en moet je dat stukje af hebben).

quote:

Ik denk ook dat het woord 'schrijven' niet meer is dan een vage verzamelterm. Het gaat om de context waarin je schrijft. Ben je een broodschrijver? Een romancier? Een journalist? Een recensent? Een interviewer? In al deze rollen staat schrijven centraal, maar een recensent kan dol zijn op het schrijven van recensies en een hekel hebben aan fictie of romans. Ik denk dat mensen die denken graag te schrijven goed moeten nagaan wat ze écht leuk vinden om te doen en of ze écht de geldingsdrang hebben om over iets te schrijven.

Ik denk, alle verhalen over het vakmanschap ten spijt, dat taalgevoel wel degelijk iets is waarmee je, min of meer, wordt geboren. Dat kun je niet aanleren. Zó veel mensen hebben een hekel aan brieven schrijven. Vroeger op school, het gevreesde 'opstel': dat werd massaal geháát! Mensen die niet van lezen houden: ook problematisch. Toch ken ik aardig wat van dit soort mensen die ontzettend graag willen schrijven. Waarom? Ja, dát is de mythe van het schrijverschap: de wapperende cape, de fles rode wijn, het woeste en meeslepende schrijversleven aan de periferie van de maatschappij.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 13:25 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Dit is een van de redenen dat (fictie) schrijven veel mensen tegen gaat staan. Dat telkens weer moeten herlezen en schrappen, hopend dat het telkens beter wordt. Soms blijft er gewoon niks meer over. Op een gegeven moment begin je er niet eens meer aan, want je bent nooit tevreden, je hebt toch geen lol meer in het schrijven (van fictie). Kortom: je gaat het een beetje haten.

Ik heb weleens iemand geinterviewd over de manier waarop hij muziek maakte en daarover zei hij: "I don't spend much time analysing it, you want to keep it fresh in your head. If it's not fresh in your head it will sound bad." En ik was het zo hartgrondig met hem eens. Als het gewoon niet fris meer is, als het gewoon niet meer in je eigen hoofd sprankelt dan gaat alle lol er vanaf en wordt het er alleen maar slechter op.

Ik denk ook dat het woord 'schrijven' niet meer is dan een vage verzamelterm. Het gaat om de context waarin je schrijft. Ben je een broodschrijver? Een romancier? Een journalist? Een recensent? Een interviewer? In al deze rollen staat schrijven centraal, maar een recensent kan dol zijn op het schrijven van recensies en een hekel hebben aan fictie of romans. Ik denk dat mensen die denken graag te schrijven goed moeten nagaan wat ze écht leuk vinden om te doen en of ze écht de geldingsdrang hebben om over iets te schrijven.

Ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk ook dat schrijven, fictie schrijven, een van de zwaarste en meest veeleisende kunsten is. Omdat je een héél lange adem nodig hebt.
Ik hou me sinds anderhalf jaar bezig met een opleiding tot grafisch ontwerper, en daarin wordt veel aandacht besteed aan je ontwerpproces. Een van de dingen die je daar worden geleerd, of die je daar vanzelf gaat ontdekken, is dat de basis van je werk ligt in je allereerste ideeën. Het betere schetswerk: ga zitten, zet voor jezelf de kaders uit wat je wilt gaat doen en hoe je dat vorm wil geven. Papier, potlood, tekenen. Dat doe je een dag, of twee dagen, of een week, en daarna ga je kijken wat dat voor resultaat heeft opgeleverd. Je kiest het beste uit en daarmee ga je verder.
Dan ben je er nog niet. Wat volgt, is feitelijk uitwerking. Afmaken waar je aan begonnen bent. Oordelen, bekritiseren, schrappen, herscheppen. Net zolang totdat je weet dat wat er is, ook datgene is wat je in eerste instantie voor ogen gehad zou kunnen hebben.

Met schrijven werkt dat net zo. Als je vanaf het eerste begin niet een duidelijk idee hebt, voor jezelf een stappenplan hebt uitgetekend, een plattegrond gemaakt, een plot, een outline, kom je waarschijnlijk niet ver, tenzij je het uitzonderlijke genie bent dat die regel bevestigt.
Het probleem is alleen, dat de ruimte waarover je als romanschrijver beschikt, veel en veel groter is dan de ruimte van bijvoorbeeld een schilder of een grafisch ontwerper. En die ruimte is voor anderen ook vrijwel ontoegankelijk. Je bent als romancier, nog veel meer dan andere kunstenaars, op jezelf aangewezen. Er is zo ontzettend veel leegte in een roman die nog geschreven moet worden; het kost simpelweg zoveel tijd en aandacht om een roman van pakweg 300 pagina's van A tot Z af te ronden, dat je over een ongelofelijke hoeveelheid discipline moet beschikken om de klus te klaren. Ik denk dat er weinig kunstwerken zijn die zoveel volharding van de kunstenaar eisen als een roman. De romancier een kluizenaar, een monnik, die weet waar-ie aan begonnen is en denkt te weten waar-ie gaat eindigen, zonder zich gedurende het proces al te zeer te bekommeren over beide randen van het spectrum.
Om in flauwe metaforen te blijven spreken, een romanschrijver bevaart de oceaan, waar de meeste andere kunstenaars hooguit ronddobberen op een meer, of een flinke binnenzee.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:01 schreef Nadine26 het volgende:
Volgens mij hoort dat er een beetje bij, die weerzin. It's part of the job. Daar moet je doorheen rammen, dat is nou juist de kunst! Dat maakt het een vak. Elke dag 500 woorden schrijven, weer of geen weer . En bij zware regenval schrijf je er voor straf 300 extra

Voor mij niet. Ik hou niet van intellectuele slavernij.

quote:

Ja, en daarom geloof ik zo heilig in de druk van de deadline. Dan heb je gewoon niet veel tijd om aan het analyseren en prutsen te slaan; dan moet het gewoon gebeuren. En daarbij heb je natuurlijk wel die geldingsdrang nodig - de ambitie om iets góeds te maken, het allerbeste. Als je daar de druk bovenop legt, de deadline dus, heb je de ideale omstandigheden gecreeërd om én het beste uit jezelf te halen, én niet eindeloos te herschrijven (want: geen tijd), én iets af te ronden. Dan blijft het dus fris. (De deadline is Eeen goed medicijn tegen onzekerheid: Kan ik het wel...? Is deze zin goed genoeg..? Zo kun je uren blijven jammeren, maar als het 2 uur is, is het gewoon 2 uur en moet je dat stukje af hebben).

Ergens heilig in geloven is ongezond, Nadine. Ik vraag me ook af wat de invloed is op de kwaliteit van je schrijven als de noodzakelijke hoeveelheid motivatie om te schrijven voort moet komen uit tijdgebrek. Bovendien kan schrijven wél leuk zijn! Je kan er ook intrinsiek lol aan beleven.

quote:

Ik denk, alle verhalen over het vakmanschap ten spijt, dat taalgevoel wel degelijk iets is waarmee je, min of meer, wordt geboren. Dat kun je niet aanleren. Zó veel mensen hebben een hekel aan brieven schrijven. Vroeger op school, het gevreesde 'opstel': dat werd massaal geháát! Mensen die niet van lezen houden: ook problematisch. Toch ken ik aardig wat van dit soort mensen die ontzettend graag willen schrijven. Waarom? Ja, dát is de mythe van het schrijverschap: de wapperende cape, de fles rode wijn, het woeste en meeslepende schrijversleven aan de periferie van de maatschappij.

Elke schrijver die in de mythe van dat soort schrijverschap gelooft heeft volgens mij een inferieure aanleg voor creatieve en originele schrijfsels. Een dergelijk geloof zegt veel over de aanleg van het denken van je eigen gedachten.

Elke arbeid is een vorm van slavernij. Waar de kunstenaar zich van anderen onderscheidt, is dat hijzelf zijn meester is.

Wat is dat toch altijd met die rode wijn? Rode wijn is een ronduit smerig drankje. Ik krijg daar altijd knallende koppijn van.

Zelf hang ik aan; elke arbeid is een vorm van prostitutie.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 16:31 schreef JAM het volgende:
Wat is dat toch altijd met die rode wijn? Rode wijn is een ronduit smerig drankje. Ik krijg daar altijd knallende koppijn van.

Bourbon. Goedkope bourbon. En drinken alsof je eraan wilt doodgaan.

En wat is dat toch altijd met die periferie van de maatschappij en het schrijversleven? Als je jezelf kapot wil zuipen en rondslenteren in de nacht en jonge meisjes wil neuken lijken me een beetje charme van veel groter belang dan dat je ook maar een letter op papier kan zetten.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 16:39 schreef JAM het volgende:
Zelf hang ik aan; elke arbeid is een vorm van prostitutie.

Ook dat.
En nu ga ik in bad met de antichrist.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 16:40 schreef Ringo het volgende:

[..]

Bourbon. Goedkope bourbon. En drinken alsof je eraan wilt doodgaan.

Tullamore Dew.

!!!

In the world today all culture, all literature and art belong to definite classes and are geared to definite political lines. There is in fact no such thing as art for art's sake, art that stands above classes, art that is detached from or independent of politics. Proletarian literature and art are part of the whole proletarian revolutionary cause; they are, as Lenin said, cogs and wheels in the whole revolutionary machine.
All our literature and art are for the masses of the people, and in the first place for the workers, peasants and soldiers; they are created for the workers, peasants and soldiers and are for their use.
Our literary and art workers must accomplish this task and shift their stand; they must gradually move their feet over to the side of the workers, peasants and soldiers, to the side of the proletariat, through the process of going into their very midst and into the thick of practical struggles and through the process of studying Marxism and society. Only in this way can we have a literature and art that are truly for the workers, peasants and soldiers, a truly proletarian literature and art.
Our purpose is to ensure that literature and art fit well into the whole revolutionary machine as a component part, that they operate as powerful weapons for uniting and educating the people and for attacking and destroying the enemy, and that they help the people fight the enemy with one heart and one mind.
In literary and art criticism there are two criteria, the political and the artistic.... There is the political criterion and there is the artistic criterion; what is the relationship between the two? Politics cannot be equated with art, nor can a general world outlook be equated with a method of artistic creation and criticism. We deny not only that there is an abstract and absolutely unchangeable political criterion, but also that there is an abstract and absolutely unchangeable artistic criterion; each class in every class society has its own political and artistic criteria. But all classes in all class societies invariably put the political criterion first and the artistic criterion second.... What we demand is the unity of politics and art, the unity of content and form, the unity of revolutionary political content and the highest possible perfection of artistic form. Works of art, which lack artistic quality, have no force, however progressive they are politically. Therefore, we oppose both works of art with a wrong political viewpoint and the tendency towards the "poster and slogan style" which is correct in political viewpoint but lacking in artistic power. On questions of literature and art we must carry on a struggle on two fronts.

Zoo zijt het u allen alhier aangezegd!

quote:

Op zondag 7 januari 2007 15:04 schreef zodiakk het volgende:
Ergens heilig in geloven is ongezond, Nadine.

Alleen als je anderen jouw heilige geloof opdringt. Van mij mag iedereen lekker doen waar hij zin in heeft: slikken, snuiven, schrijven, niet schrijven

quote:

Ik vraag me ook af wat de invloed is op de kwaliteit van je schrijven als de noodzakelijke hoeveelheid motivatie om te schrijven voort moet komen uit tijdgebrek. Bovendien kan schrijven wél leuk zijn! Je kan er ook intrinsiek lol aan beleven.

Lijkt me nogal logisch, dat schrijven ook leuk kan zijn. De grootste kick die er is, als het meezit. Maar het zit niet altijd mee, dat is zo jammer, en in die gevallen komt er enige dwang bij kijken. Of niet, en dan gooi je het bijltje erbij neer. Ja zeg, ik ben liever lui dan moe. Zoals gisteren, toen ik iets moest schrijven - ik heb het afgesproken met mijn redacteur, zij zit erop te wachten, en natuurlijk kan ik haar morgen bellen en zeggen: "Jammer, ik was ziek," of: "De muze heeft mij dit weekend helaas niet bezocht, heb nog even geduld," maar ik kan me ook gewoon schrap zetten en me over die weerzin/onzekerheid/paniek heenzetten en het dóen. En dan zit ik een uur te balen en met zinnen te schuiven en te denken: nou , nou, maar dát schiet lekker op... En daarna gebeurt er iets, dat heeft met concentratie te maken, en dan begint het te lopen. Is dat nou zo erg? Dat ik een uur met tegenzin zit te tikken? Ik heb mooi wél een perfect stuk geschreven! Ha! En ervan genoten, want als het eenmaal lukt, ja... dan kun je zeker lol beleven aan schrijven - ook intrinsiek, zoals jij het noemt (wat betekent dat?) En daarna heb ik geweldig geslapen, en de rest van de dag heb ik witte wijn gedronken op een Nieuwjaarsborrel, want het werk was gedaan en ik mocht dus ZUIPEN!

Ik zelf ben van plan om al mijn gedachten op te schrijven. Niet dat ze zo waardevol zijn, of dat ik de illusie koester dat ze voor anderen iets zullen betekenen, maar vooral om mijn gedachten juist te verzetten, zodat het rustig wordt in mijn hoofd. Het enige probleem is, is dat ik het niet durf. Iedere keer wanneer ik eraan begin, stop ik direct weer uit angst dat mogelijkerwijs iemand het ooit leest. Dat is toch absurd? Zo loop ik al heel lang met het idee om mijn agnostische levensbeschouwing om te zetten in tekst, maar ik durf het simpelweg niet aan .

Doe dat ook maar niet, zwambtenaar, agnosticisme is ook iets waarvoor je je kapot zou moeten schamen.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:10 schreef JAM het volgende:
Doe dat ook maar niet, zwambtenaar, agnosticisme is ook iets waarvoor je je kapot zou moeten schamen.

zou je je standpunt in deze willen motiveren, opdat ik er wellicht iets van op kan steken?

Wat een gelul trouwens, Nadine, dat hele: 'Ja, ik heb er geen zin in maar ik doe het lekker toooo-hoooch!'-verhaal steeds. Shit. Wat wil je daar nu mee?

quote:

Op zondag 7 januari 2007 23:47 schreef Nadine26 het volgende:
<knip>

Kijk, een echte schrijver. De romantiek voorbij -- dát is pas romantisch.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:11 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

zou je je standpunt in deze willen motiveren, opdat ik er wellicht iets van op kan steken?

Het is de grootste levensbeschouwelijke laf- en luiheid die er is, zwambtenaar.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:15 schreef JAM het volgende:

[..]

Het is de grootste levensbeschouwelijke laf- en luiheid die er is, zwambtenaar.

Ik heb dat vaker gehoord, onder andere van de filosoof Herman Philipse. Ik ben het er, zoals je zult verwachten, echter niet mee eens. Waarom is het laf? Omdat ik geen positie inneem ten aanzien van de waarheid van iets? Is het realistisch om een positie in te nemen dan? En waarom is het luiheid? Omdat er geen prikkel meer is om kennis te vergaren? Waarom zou die er niet zijn? Als ik zeg dat ik op dit moment geen conclusie kan trekken ten aanzien van bijvoorbeeld het bestaan van God, dan zeg ik toch niet dat we dan maar op onze luie reet moeten gaan zitten en wachten tot we sterven? Nee, dan zeg ik: laten we zorgen dat we het te weten komen!

Philipse is een Hagenees, vergeet dat niet.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:03 schreef zwambtenaar het volgende:
Ik zelf ben van plan om al mijn gedachten op te schrijven. Niet dat ze zo waardevol zijn, of dat ik de illusie koester dat ze voor anderen iets zullen betekenen, maar vooral om mijn gedachten juist te verzetten, zodat het rustig wordt in mijn hoofd. Het enige probleem is, is dat ik het niet durf. Iedere keer wanneer ik eraan begin, stop ik direct weer uit angst dat mogelijkerwijs iemand het ooit leest. Dat is toch absurd? Zo loop ik al heel lang met het idee om mijn agnostische levensbeschouwing om te zetten in tekst, maar ik durf het simpelweg niet aan .

Vanwaar die angst? Is het uit schaamte voor je agnostische levensbeschouwing, zoals JAM suggereert? (Houd je die levensbeschouwing diep geheim voor je omgeving?) Of ben je bang dat je heel slecht schrijft en wil je niet het risico lopen dat mensen dat na je dood ontdekken? Of, als je slordig bent, vóór je dood? En wat dan nog?

Nu ja; zwambtenaar, nu je er over begint; open een topic in WFL. Dan kan je je gelijk in die behoefte om er iets over te schrijven bevredigen. Ik wil het best met je bespreken, maar hier, hier, nee.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:21 schreef JAM het volgende:
Philipse is een Hagenees, vergeet dat niet.

En wat houdt dat in deze precies in?

Mag ik vragen wat jouw levensbeschouwelijke overtuiging is?

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:14 schreef JAM het volgende:
Wat een gelul trouwens, Nadine, dat hele: 'Ja, ik heb er geen zin in maar ik doe het lekker toooo-hoooch!'-verhaal steeds. Shit. Wat wil je daar nu mee?

Nee, ik heb er wel zin in, maar de Muze komt niet elke dag op bezoek

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:22 schreef JAM het volgende:
Nu ja; zwambtenaar, nu je er over begint; open een topic in WFL. Dan kan je je gelijk in die behoefte om er iets over te schrijven bevredigen. Ik wil het best met je bespreken, maar hier, hier, nee.

Ik zal er een topic over openen. Straks of morgen. Het kan een interessant debat worden .

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:22 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

En wat houdt dat in deze precies in?

Mag ik vragen wat jouw levensbeschouwelijke overtuiging is?

Dat meneer Philipse geboren en getogen in Den Haag is. Zulke mensen hebben altijd een streepje voor bij mij. Mijn levensbeschouwing? Geen. Ik interesseer me daar allemaal niet meer voor. Nu ja; in het kort. Sigaretten, kutjes, be-bop, iets te zuipen en zo nu en dan op vakantie. Dat is mijn levensbeschouwing.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:24 schreef JAM het volgende:
Sigaretten, kutjes, be-bop, iets te zuipen en zo nu en dan op vakantie. Dat is mijn levensbeschouwing.

Het zou natuurlijk interessant worden als je dáár een boek over zou schrijven. Zonder je motieven meteen in hoofdstuk 1 te verraden.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:24 schreef JAM het volgende:
Dat meneer Philipse geboren en getogen in Den Haag is. Zulke mensen hebben altijd een streepje voor bij mij. Mijn levensbeschouwing? Geen. Ik interesseer me daar allemaal niet meer voor. Nu ja; in het kort. Sigaretten, kutjes, be-bop, iets te zuipen en zo nu en dan op vakantie. Dat is mijn levensbeschouwing.

Niks mis mee

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:22 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Vanwaar die angst? Is het uit schaamte voor je agnostische levensbeschouwing, zoals JAM suggereert? (Houd je die levensbeschouwing diep geheim voor je omgeving?) Of ben je bang dat je heel slecht schrijft en wil je niet het risico lopen dat mensen dat na je dood ontdekken? Of, als je slordig bent, vóór je dood? En wat dan nog?

Het is geen schaamte voor mijn agnostische levensbeschouwing, daar ik er zonder moeite voor uitkom; ook IRL. Het heeft inderdaad vooral wat te maken met de dood. Ik weet dat ik mijn gedachten nooit perfect zal kunnen uitdrukken met woorden en vrees dan dat mensen de teksten anders interpreteren dan hoe ik ze heb bedoeld. Dat de voorstelling van mijn gedachten als het ware te simpel wordt. Zolang ik leef kan ik het mondeling toelichten, wanneer iemand het leest, maar stel nu, inderdaad, dat ik sterf en men leest het na mijn dood. Dan zijn die teksten het laatste wat men heeft aan kennis over mijn gedachtewereld, maar ik kan de interpretatie niet meer sturen.

Maar goed, op een gegeven moment moet je gewoon de knoop doorhakken en zeggen: "fuck it, ik ga het gewoon doen!"

Ik wil helemaal geen boeken schrijven. Dat leidt allemaal af van de kutjes, sigaretten, be-bop, het zuipen en de vakanties. Zo nu en dan een kort verhaal, dat vind ik meer dan genoeg.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:28 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

Het is geen schaamte voor mijn agnostische levensbeschouwing, daar ik er zonder moeite voor uitkom; ook IRL. Het heeft inderdaad vooral wat te maken met de dood. Ik weet dat ik mijn gedachten nooit perfect zal kunnen uitdrukken met woorden en vrees dan dat mensen de teksten anders interpreteren dan hoe ik ze heb bedoeld. Dat de voorstelling van mijn gedachten als het ware te simpel wordt. Zolang ik leef kan ik het mondeling toelichten, wanneer iemand het leest, maar stel nu, inderdaad, dat ik sterf en men leest het na mijn dood. Dan zijn die teksten het laatste wat men heeft aan kennis over mijn gedachtewereld, maar ik kan de interpretatie niet meer sturen.

Maar goed, op een gegeven moment moet je gewoon de knoop doorhakken en zeggen: "fuck it, ik ga het gewoon doen!"

Ja! Ja! Je bent een slaaf, een slaaf van de taal! Vergeet dat niet! .

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:28 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

Het is geen schaamte voor mijn agnostische levensbeschouwing, daar ik er zonder moeite voor uitkom; ook IRL. Het heeft inderdaad vooral wat te maken met de dood. Ik weet dat ik mijn gedachten nooit perfect zal kunnen uitdrukken met woorden en vrees dan dat mensen de teksten anders interpreteren dan hoe ik ze heb bedoeld. Dat de voorstelling van mijn gedachten als het ware te simpel wordt. Zolang ik leef kan ik het mondeling toelichten, wanneer iemand het leest, maar stel nu, inderdaad, dat ik sterf en men leest het na mijn dood. Dan zijn die teksten het laatste wat men heeft aan kennis over mijn gedachtewereld, maar ik kan de interpretatie niet meer sturen.

Tjonge. Dat klinkt inderdaad behoorlijk eh... agnostisch.

-edit-

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:28 schreef zwambtenaar het volgende:
Maar goed, op een gegeven moment moet je gewoon de knoop doorhakken en zeggen: "fuck it, ik ga het gewoon doen!"

De knoop is niet: ik ga het doen; de knoop is: ik ga ermee akkoord, zo gevonden te worden. Dat wil zeggen, temidden van alles wat je beter niet had kunnen schrijven.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:30 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Tjonge. Dat klinkt inderdaad behoorlijk eh... agnostisch.

Tja en een bijkomend probleem is, is dat ik mij ook zorgen maak dat ik een keer te laat zal zijn om mijn gedachten op te schrijven. Stel ik verongeluk morgen, dan heb ik niets opgeschreven en blijven mijn fundamentele ideeën voor mijn naasten een raadsel. Dus calculerend bezien is het beter om te gaan schrijven, want dan is er in ieder geval iets. Ook al is het waarschijnlijk niet volledig, het is dan in ieder geval niet niets.

Leuke dingen hier om te lezen... ik denk dat het voor iedereen toch een beetje anders ligt omdat het een creatief process is en dat werkt voor iedereen anders... Ik hoef mezelf nu niet echt te dwingen om te schrijven, ik schrijf als ik zin heb, en omdat ik wil weten hoe het verder gaat, of omdat ik ideeen op "papier" wil. Soms wil het niet, dan stop ik, en soms wil het wel en dan schrijf ik een pagina per uur. Ik heb wel enige opleiding gehad en veel gelezen (zowel gewoon boeken als tips en trucs van/voor auteurs) en sommige dingen heb je gewoon wel wat aan. Opbouw van verhalen, valkuilen etc... Tekenen moet je ook leren, er zijn gewoon technieken die je kunt toepassen. Maar talent is ook nodig, of in ieder geval aanleg.

Ik zou ook wel fantasy willen schrijven, maar voorlopig ben ik daar niet toe in staat, denk ik...

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:35 schreef zwambtenaar het volgende:
Stel ik verongeluk morgen, dan heb ik niets opgeschreven en blijven mijn fundamentele ideeën voor mijn naasten een raadsel.

Heb je niet het idee dat je nét iets te veel waarde hecht aan je gedachtespinsels?

Wat een zaken draagt men hier aan zeg. Ik blijf er bij; ik, en velen anderen, hebben in groep drie leren schrijven. Of nu ja; ook wel op de kleuterschool, maar toen schreef ik dingen als OTO en SON en TELEFAUN. Dat is natuurlijk niet helemaal lekker.
Pak gewoon een blaadje en een pen, of open een Word-document en schrijf. That's all there's fucking to it.
'Ja, nee, JAM, je moet een plan en hebben en je moet ermee akkoord gaan en je...'- SHUT THE FUCK UP. Hier; einde interne dialoog.
Zo is het met veel dingen in het leven.

Neuken; je pik in een kut stoppen.
Autorijden; gassen, remmen, sturen.
Voetballen; rennen en tegen een bal schoppen.
Vechtsport; die andere vent voor z'n hoerige kankerbekkie slaan.

Voila.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:37 schreef broer het volgende:

[..]

Heb je niet het idee dat je nét iets te veel waarde hecht aan je gedachtespinsels?

Ik hecht er in zoverre waarde aan dat ik graag wil dat mijn naasten mij begrijpen. Ik heb niet het idee dat ze waardevol voor de wereld zijn, ofzo, als dat is wat je suggereert.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:35 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

Tja en een bijkomend probleem is, is dat ik mij ook zorgen maak dat ik een keer te laat zal zijn om mijn gedachten op te schrijven. Stel ik verongeluk morgen, dan heb ik niets opgeschreven en blijven mijn fundamentele ideeën voor mijn naasten een raadsel. Dus calculerend bezien is het beter om te gaan schrijven, want dan is er in ieder geval iets. Ook al is het waarschijnlijk niet volledig, het is dan in ieder geval niet niets.

Weet dat je dit soort gedachten al aan het schrijven bent. Pas op dat je alleen nog in meta-code over jezelf kan spreken, als een dronkaard die zich de weg uitstippelt naar zijn stamkroeg.

Schrijven is doen; geleid instinct. De vraag hoe, of wat, komt later. Hubris om je daar nu al mee bezig te houden. Kinderzorgen.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:39 schreef JAM het volgende:
Pak gewoon een blaadje en een pen, of open een Word-document en schrijf. That's all there's fucking to it.

Als je alleen korte verhalen wilt schrijven, werkt dat zonder twijfel. Maar ik dacht dat je ambitie had, JAM. En geldingsdrang. Ik dacht zelfs dat je een roman in je had die er hoe dan ook uit moest!

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:41 schreef Ringo het volgende:

[..]

Weet dat je dit soort gedachten al aan het schrijven bent. Pas op dat je alleen nog in meta-code over jezelf kan spreken, als een dronkaard die zich de weg uitstippelt naar zijn stamkroeg.

Schrijven is doen; geleid instinct. De vraag hoe, of wat, komt later. Hubris om je daar nu al mee bezig te houden. Kinderzorgen.

Het is inderdaad opmerkelijk dat ik hier als het ware zonder moeite iets over mijzelf schrijf en dat ik in bijvoorbeeld een WFL-topic moeitelijk mijn agnostische visie zou durven verwoorden, terwijl ik mij daartoe niet kan zetten binnen een Word documentje. Ik schrijf als het ware over mijn frustratie niet te durven/kunnen schrijven.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:43 schreef broer het volgende:

[..]

Als je alleen korte verhalen wilt schrijven, werkt dat zonder twijfel. Maar ik dacht dat je ambitie had, JAM. En geldingsdrang. Ik dacht zelfs dat je een roman in je had die er hoe dan ook uit moest!

JAM is een ongemankeerd genie, broer.

OF een gefrustreerd sukkelaar. Dán wordt het werken, werken, natuurlijk. Met angst en beven zien wij..

quote:

Op maandag 8 januari 2007 00:40 schreef zwambtenaar het volgende:
Ik hecht er in zoverre waarde aan dat ik graag wil dat mijn naasten mij begrijpen. Ik heb niet het idee dat ze waardevol voor de wereld zijn, ofzo, als dat is wat je suggereert.

Ik dacht dat je dat zelf suggereerde omdat je ze wilt opschrijven. Als je het alleen aan je naasten kwijt wilt, waarom begin je er dan niet over in de kroeg of tijdens een familiefeestje of met die nieuwjaarsborrel die je binnenkort misschien nog wel hebt?