Ik zal hier eens even het verhaal van Lis neerzetten.
Dit schreef ik vorige week:
quote:
Op woensdag 13 december 2006 09:19 schreef snoopy het volgende:Kleine Lis is ziek
![]()
Ze heeft een nare hoest en vanochtend kreunde ze bij elke ademhaling en had 39.1 koorts. Ik heb haar een paracetamolletje gegeven en nu is ze rustiger gelukkig. Straks naar de dokter met haar. Het drinken gaat ook bijna niet. Dat vind ik wel rot want juist met koorts heeft ze vocht nodig.
De huisarts vond de hoge koorts echt niet goed voor zo'n kleine baby en het kreunen vond ze ook niet goed. Ze wilde geen risico nemen en belde de kinderarts in het ziekenhuis om te vragen of we konden komen.
Ik ben er meteen heengegaan en mijn vriend heeft zijn werk uit z'n handen laten vallen en was er ook heel snel.
Ze werd uitvoerig bekeken door een co-assistent. Zij haalde de kinderarts erbij en die heeft ook het zuurstofgehalte in haar bloed bekeken. Dat was op zich goed maar omdat hij het kreunen ook naar vond besloot hij tot opname. Dat is wel even schrikken ook al had de huisarts me er op voorbereid.
Ze dachten aan het
RS-virus. Voor dit virus zijn geen medicijnen. Het enige dat ze kunnen doen is het kind ondersteunen met zuurstof en voeding zodat ze er zelf zo snel mogelijk bovenop kon komt.
Lis kreeg een eigen kamer en werd aan een monitor gelegd verbonden met 3 plakkertjes met draadjes op haar buikje. Ook kreeg ze een sensor op haar teentje (met lampje) en daarmee konden ze het zuurstofgehalte meten. Al snel werd dat te laag en kreeg ze extra zuurstof dmv een slangetje onder haar neusje.
Ze moest ook genoeg voeding binnen krijgen dus we gingen weer terug naar 8 voedingen. Thuis zat ik al op 5 a 6. 's nachts bleek dat ze toch echt te weinig dronk dus werd er een maagsonde ingebracht. Dat was zo ontzettend zielig
Ze was natuurlijk ook hartstikke benauwd door het hoesten en al het slijm dat ze niet wegkreeg.
Gelukkig ging de koorts redelijk snel naar beneden en waren de artsen tevreden omdat het elke dag een stukje beter leek te gaan. Ik heb al die tijd naast haar geslapen en heb haar zelf verschoond, getemperatuurd, gewogen en gevoed. Ze kreeg een combinatie van borst en flesvoeding en alles wat er met de fles niet meer inging kreeg ze via de sonde. De ene keer dronk ze beter dan de andere keer.
Ze moest elke 3 uur eten, ook 's nachts. Dus dat was dan wakker worden, verschonen, temperaturen, wegen, bv geven, weer wegen, flesje en alles wat niet opging in de sonde. Dan kon ik weer 2 uurtjes slapen en dan begon het weer van voor af aan.
Op een gegeven moment konden ze de zuurstoftoevoer langzaam terugbrengen en ging het eten ook steeds beter. Ze kreeg weer kleur in haar gezichtje en begon ook weer te lachen en te babbelen.
Afgelopen maandag zijn de slangetjes er af gegaan en dat ging helemaal goed!
En gisteren kreeg ik de mededeling dat ze naar huis mocht. Wat een opluchting. Ze zal voorlopig nog wel blijven hoesten, dat moet echt slijten maar verder gaat het hartstikke goed met haar.
En ik, ik ben hartstikke moe maar superblij dat we weer thuis zijn. Morris was al die tijd thuis samen met z'n papa en ze kwamen regelmatig even op bezoek natuurlijk. Maar niks is beter dan allemaal samen thuis zijn.