@TS
Toen ik wat met mijn huidige man begon zo'n 12 jaar geleden zei hij in de eerste week tegen me: Ik wil nooit kinderen. Mijn reactie was: Weet je het zeker, want dan ben ik nu weg. Nou hij was voor 99% zeker van zijn zaak. Maarja, je bent zwaar verliefd, dus toch maar doorgegaan. Hij gebruikte in die tijd dezelfde argumenten als er in de OP staan.
Na een jaar of 4 bedacht ik in de docentenkamer van de school waar ik toen werkte dat het best wel leuk is om met pubers te werken, maar om nu als levensdoel te hebben om nog zeker 30 jaar tussen dezelfde oude afgebrande oude lullen in te zitten.......
![]()
(No offence voor anderen docenten/scholen, maar het oude-lullen-gehalte was gewoon heel erg op die school.)
Maw ik had me tegen die tijd helemaal neergelegd bij het idee kinderloos te blijven. Je groeit toch naar elkaar toe en kinderen hebben is hard werken en veel opgeven. (Natuurlijk zitten er ook positieve kanten aan.
![]()
)
Een jaar later zijn we getrouwd en tijdens de huwelijksreis zei mijn vent opeens dat hij kinderen toch best wel zag zitten.
Die verstandverbijstering van hem heeft maar 1,5 dag geduurd, maar ik bleef redelijk geschokt achter, alweer een toekomstbeeld moeten veranderen.......
Een jaar later was hij er opeens zeker van. Ik moest om medische redenen stoppen met de pil en binnen een maand was ik zwanger........ De eerste maanden heb ik het toen best moeilijk gehad omdat het eigenlijk niet mijn beslissing bleek, meer een 'nu of misschien wel nooit' actie, maar inmiddels lopen er 2 rond en zijn er we alle 4 gelukkig mee. Je ziet alles kan verkeren.
Schaapjes aller landen verenigt u.Veni, vidi, pavi (We came, we saw and we ate grass)