Depressief door de hormonen, deel 2

groeihormonen of wat

quote:

Op maandag 6 november 2006 15:59 schreef jpg97 het volgende:
groeihormonen of wat

ja, daarom staat het ook in OUD

Ik moest vandaag ook weer aan je denken Sugar.Hoe gaat het met je? En Ingrid? Heb je al wat minder last van de bijwerkingen?

quote:

Op maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:

[..]

ja, daarom staat het ook in OUD

Nou, dat is zo gek nog niet... kinderen groeien ten slotte.
Maar nee, niet groeihormen... zwangerschapshormonen. En post-zwangerschapshormonen.

quote:

Op maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:

[..]

ja, daarom staat het ook in OUD

Ja ik weet het toch ook allemaal niet meer

Lief van jullie.

Het gaat hier best wisselend. Ik dacht dat het echt behoorlijk veel beter ging, maar merk sommige dagen dat het toch nog helemaal niet oké is allemaal. Dan wenste ik dat ik een grote emmer witte latex had om het hele huis overzichtelijk wit mee te gooien, wenste ik dat ik al het speelgoed de deur uit kon doen, de ramen open en met een grote stofzuiger en dweil door de kamer kon rausen.
Behoefte aan rust, reindheid, regelmaat, maar ook gewoon duidelijkheid, frisheid, lucht en ruimte. Voor mezelf, voor wie ik was, voor weet-ik-wat. Zoveel chaos in mijn hoofd, een aaneenschakeling van stomme, kleine onnozele dingen, maar het zorgt voor veel gedoe en onrust in mijn kop. Het opgesloten gevoel (dat begint bij mijn lijf dat nog lang niet voelt als mijn lijf) is soms zo sterk dat ik alleen maar kan grommen en huilen soms. Rot dus.

Ik denk dat ze het op mijn werk gewoon zien als ziek zijn, dus ik denk dat ze 'wel zullen moeten', ofzo. In elk geval is er tijdens mijn verlof geen vervanger aangesteld. Mijn werk wordt gedaan door collega's nu en die moeten dat dan wat langer doen. Ik weet niet hoe lastig of moeilijk dat is.

Is ook niet jouw probleem toch, hoe ze op het werk jouw plekje zolang opvullen? Lekker je rust nemen, zeker nu je weer merkt dat het toch nog niet zo loopt.

Knuffel voor jou Sugar

Ik denk dat ze dat op het werk maar moeten zien op te lossen Sugar, is niet jouw probleem!
Neem je rust en ik hoop dat het gauw wat lichter wordt voor jou

quote:

Op maandag 6 november 2006 16:29 schreef Tinkepink het volgende:
En Ingrid? Heb je al wat minder last van de bijwerkingen?

Nog wel duizelig en moe.
Ga morgen naaar de ha om te vragen of het normaal is. En hb testen.
En ik ben nu al ruim 3 weken overtijd. Vraag me af of dat hierdoor kan komen.
Test gedaan en ik ben niet zwanger.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 12:29 schreef Jelief het volgende:
Ingrid!!!! Ik dacht al laast al toen je met dat slaperig zijn kwam. Ik heb ook een tijd een heel lage dosis triptisol geslikt (stofnaam amitriptiline) niet als ad maar als medicijn voor fibromyalgie. je wordt meestal een paar uur nadat je het ingenomen hebt slaperig en dat werkt dan weer een tijdje. Als je de pillen dus vlak na het avondeten inneemt heb je kans dat het beter werkt bij het inslapen (een paar uur later). Zo werkte het bij iig wel. Als ik ze te laat in nam was ik 's morgens nog ontzettend duf en sloom. succes meis!

Ohja, wat vreemd. Er was gezegd dat ik de pil (een half uur) voor het slapen gaan in moest nemen.
Zal het morgen aankaarten!

Je kan er wel een tijdje last van hebben van die bijwerkingen, maar ik weet niet hoe lang "normaal" is.

3 maanden is een gangbare periode hoor, en sommige bijwerkingen blijven zolang je de pillen slikt. Het ligt een beetje aan het merk van je AD denk ik.

Hoe was het vandaag bij de huisarts Ingrid?

Toen ik voor het eerst AD ging slikken (Seroxat) heb ik een paar weken last gehad van bijwerkingen, vooral de eerste paar dagen vrij heftig, daarna werd het steeds minder.

Het ging goed. Heb nu hogere dosis (75 mg) omdat het slapen nog niet gaat.
Dat moet nu wel lukken hopelijk. Beetje moe hoort erbij, maar niet zo erg als ik het nu heb. Nog een paar weken proberen dus.
Mijn cyclus kan heel erg van slag zijn. Ws daardoor ben ik al 3 weken overtijd.

Sugar

Ingrid

Grrrr, afspraak van mw werd op het laatste moment afgezegd. Mn moeder voor niks afspraak verzet en zich gehaast om op tijd te zijn. Nu ben ik nog niks wijzer.

Wat balen, Ingrid. Heb je wel een nieuwe afspraak eigenlijk nu?

Ik word soms echt gek van het hele gedoe. Zo wisselend. Dan denk ik "niks meer aan de hand" en een half uur later kan ik alleen maar huilen van frustratie over een huilende baby, over mijn snauwerige gedoe naar Maria vanwege teveel in hoofd, over niks fijn, mooi, leuk vinden en niet weten hoe ik de overige 5.5 uur van de dag moet vullen zonder te ontploffen.

Gisteren was weer zo'n dag. Mijn moeder kwam langs, ik riep huilend dat ze Storm wel mocht meenemen voor een dag en nacht (of langer). Ze heeft het gedaan, heel praktisch gewoon de situatie opgelost. Storm was nog maar net weg, of ik kon met Maria de wereld weer aan. Opgelucht. maar tegelijk zo bang dat het altijd zo blijft, dat ik altijd alleen maar normaal kan zijn en me normaal kan voelen als ik één kindje om me heen heb. Dat vind ik zo'n eng idee.

Suger het wórdt beter hoor! Heus!

Lieve lieverd toch. Ik geloof echt in jou, dat je dat kan, dat dat goedkomt, echt!!! Je hebt al zoveel overwonnen de laatste maanden, al zo veel stappen gezet. Je weet het, steeds 1 vooruit en 2 achteruit. Maar uiteindelijk overwin je meisje, daar geloof ik voor 100% in. En met Storm gaat het steeds makkelijker worden. Steeds meer zul je hem gaan kennen en weten hoe je met hem om moet gaan. Ook dit kindje gaat voelen als helemaal van jou en kloppend binnen jullie gezinnetje. Ik heb zo veel vertrouwen in je. ^{En Juul en ik willen straks best lekker naar jullie toe gefietst komen qua opfleurideetje....} Hou vol lieverd!

Sugar, wat zou ik ontzettend graag willen dat alles gewoon fijn gaat voelen. Ik weet ook wel dat het goed komt, maar logisch dat je NU gek wordt. En neem idd al die hulp maar aan, dat helpt ook.
Dikke kus voor jou

Tussen het volhouden door
mag je best even uitrusten!

_{Olaf Hoenson}

Dit schreef ik toen Storm een week oud was:

quote:

Ik ben echt de kluts kwijt af en toe, nu ik moeder ben van én dat meisje dat ik zo heel goed ken en waarvan ik zo heel erg veel hou én dat jongetje dat ik nog helemaal moet leren kennen, dat steeds zoveel van me vraagt, dat me soms pijn doet en dat zoveel op zijn vader lijkt en niet op mij. Wat wankel ben ik en wat word ik overspoeld door liefde, angst, boosheid zelfs soms en ander hormonaal geweld.

Zij zo hyper, zo verward, zo anders dan voordat ze een broertje erbij had.
Hij zo klein, zo veeleisend, zo basaal en fysiek aanwezig.
Haar strijd met haar gevoel en met haar plek bij papa en mama.
Zijn natuurlijke drang dichtbij mij te zijn, dichtbij en veel.

Het raakt me heel erg die twee kindjes te zien, te voelen, te hebben, te begrijpen en niet-begrijpen.
Mama van twee. Een dochter en een zoontje.
De 7e dag. Het zal groeien en goedkomen.

Ik voel me nog regelmatig zo. Zo wankel, zo de kluts kwijt. De kluts: mezelf, mijn vertrouwde bestaan, mijn lol in het leven, mijn energie.
Mensen helpen, komen langs en het lost niets op. Ik krijg geen ruimte, geen lucht, geen overzicht, geen plek voor mezelf, voor eigen dingen, voor organisatie en controle. Ik loop de hele dag de kamer op te ruimen, maar het helpt niet, er komt geen ruimte, geen overzicht, geen leegte. En intussen veel in mijn hoofd. Ik wil eigenlijk dit doen en dat. En als S straks thuis is, wil ik dit en dat doen, even naar dat of gewoon een uur alleen zijn. En het komt er zelden van. Want ik hoor beneden een kind huilen of ik weet dat hij eigenlijk ook al vanaf de eerste minuten teveel aan zijn hoofd heeft. Ik kan nergens die batterij mee opladen, het lukt niet, gewoon niet.

Ik eet mijn bord leeg en bedenk tijdens de laatste happen dat het zinloos is. Waarom eet ik het? Waarom dan toch? Meer zou het opleveren om het niet te eten.
Ik heb me leuk aangekleed en het zit niet fijn. Elke keer dat ik op de bank ga zitten om een fles te geven, voel ik mijn broek knellen. Ik heb me leuk aangekleed en bedenk dat het zinloos is. Waarom kleed ik me aan? Waarom dan toch?
Ik twijfel of ik mijn zus zal bellen. Ik bedenk dat het zinloos is. Waarom zou ik praten erover? Waarom dan toch? Het helpt niet, alles is gezegd en ik moet morgen gewoon weer een dag met mijn zoon en dochter zien door te komen.

Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.

Oh lieve Sugar....
Nu zo stilvalt dat ik niet meer weet wat ik je zou kunnen zeggen. gewoon omdat volgens mij niets er echt toe doet.


aan je denkt

Lieve lieverd toch. Ik heb zo met je te doen. Liefs Rens.
_{Ps- morgen dan toch misschien hopelijk tussen de bedrijven door. Telefoon doet het niet, en batterij van leentelefoon is leeg, dus weet niet of je nog iets hebt laten weten. Bel je morgenochtend. Kus kus!}

och meisje toch... het enige wat ik nog kan bedenken is dat je er misschien medicijnen voor zou kunnen vragen, want zo verder gaan... het is al best zwaar als alles goed met je gaat als je 2 kleine kinderen hebt. waaroom niet dat steuntje vragen dan? het kan zo helpen.
intussen een hele dikke knuffel. ik denk aan je