Ben ik een kutpuber?

- Prive gegevens op verzoek van de poster weggehaald. -

[ Bericht 55% gewijzigd door Sander op 19-05-2011 13:27:15 ]

Dat lijkt veel op mijn moeder! Eng en daar zal je gewoon mee moeten leren leven.

Laat merken dat je deze situatie kut vindt , maar waarschijnlijk begrijpt ze dat toch niet , totdat ze je het huis uit werkt

Wat ik altijd deed wat schreeuwen hielp altijd!

beetje een "standaard" situatie van de moeders van tegenwoordig. SUcces!

Nee je bent geen egoistische kutpuber. Het is tamelijk normaal gedrag voor jouw leeftijd. Wat je kunt doen om de situatie leefbaar te houden is uit jezelf eens een klusje in huis doen, ga stofzuigen of afwassen, help boodschappen sjouwen zonder dat iemand het aan je vraagt. Zeg je moeder dat je waardeert wat ze allemaal voor je doet.Het werkte altijd bij mijn moeder vroeger, was ze altijd helemaal happy en mochten wij weer zaterdagavond uit. Ik heb je verhaal gelezen over je broertje die z'n snor drukt met taken die hem zijn opgedragen, dat ventje moet je een schop onder z'n reet geven, want je hebt last van zijn gedrag. Het werkt het beste als je tegen je broertje zegt dat het geen stijl is dat hij zijn moeder alles alleen laat doen, want ze doet al zoveel. Moet ze wel in de buurt zijn om het te horen (grinnik)

Hoe oud is je moeder?
Er zitten namelijk herkenbare elementen in je verhaal, hoewel het bij mij indertijd lang zo erg niet was. Maar toen ik een jaartje of 16/17 was, zat mijn moeder midden in de overgang, en aangezien zij van zichzelf al een redelijk heftig iemand is, was het toen ff helemaal niet te harden. Het begon haar toen ineens heel erg dwars te zitten dat zij altijd maar thuis zat en alles in het huis moest doen. Tel daar bij op dat ik ook nog wat restjes puberteitsbuien had en je kan je voorstellen dat het tot redelijk heftige aanvaringen kwam zo af en toe. En omdat ik de oudste was kreeg ik ook de volle laag daarvan. Mijn vader is gelukkig iemand die heel erg rustig is, dus liet zich daar niet door meeslepen (hij hield zich er gewoon helemaal buiten, wel een beetje slap vond ik toendertijd).
TS, ik weet niet of bij jou deze wat extremere vormen van ruzies iets van de laatste tijd zijn, je voorbeelden (behalve die gitaar, maar dat lag niet aan je moeder) zijn dat iig wel. In dat geval kun je er nu weinig mee doen, maar is de kans groot dat zodra je over 2 jaartjes het huis uit bent, je alsnog een goede band met je ouders op kunt bouwen.

quote:

Op maandag 25 september 2006 10:27 schreef As_33 het volgende:
Hoe oud is je moeder?
Er zitten namelijk herkenbare elementen in je verhaal, hoewel het bij mij indertijd lang zo erg niet was. Maar toen ik een jaartje of 16/17 was, zat mijn moeder midden in de overgang, en aangezien zij van zichzelf al een redelijk heftig iemand is, was het toen ff helemaal niet te harden. Het begon haar toen ineens heel erg dwars te zitten dat zij altijd maar thuis zat en alles in het huis moest doen. Tel daar bij op dat ik ook nog wat restjes puberteitsbuien had en je kan je voorstellen dat het tot redelijk heftige aanvaringen kwam zo af en toe. En omdat ik de oudste was kreeg ik ook de volle laag daarvan. Mijn vader is gelukkig iemand die heel erg rustig is, dus liet zich daar niet door meeslepen (hij hield zich er gewoon helemaal buiten, wel een beetje slap vond ik toendertijd).

Wow, alsof ik dit heb geschreven! Exact dezelfde situatie gehad, met als verschil dat mijn vader zelden thuis was en als hij er was, dan vertelde mijn moeder wat we allemaal (niet) hadden gedaan, en werden er nog meer sancties opgelegd. En het ging echt helemaal nergens over, mijn broer en ik waren de meest brave kinderen ooit.

TS: even doorbijten, vooral je eigen plan trekken en je niet laten tegenhouden door je ouders. Dat betekent niet dat je ze uit moet schelden of weglopen, maar laat je ook zeker niet weerhouden van het geven van je mening en maken van je eigen keuzes. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: laat je geen complexen aanpraten door je moeder. Je bent wel een puber, maar niet kut.

Egoisme is goed. Dat betekent dat je jezelf vooropstelt, en alleen dan kun je het overleven. Geloof in jezelf en maak er het beste van, laat je niet kapotmaken door ***ouders - je bent niet de enige in zo'n situatie.

Mijn 'uitweg' was trouwens HEEL veel werken, zodat ik niet thuis hoefde te zijn en al snel financieel onafhankelijk was. Bijkomend voordeel was dat ik al jong relevante werkervaring had, en dat was een voordeel bij het zoeken naar stages / eerste echte baan.

Uiteindelijk heeft het gedrag van mijn ouders me sterker gemaakt, en ben ik goed terecht gekomen maar het heeft wel invloed gehad op mijn persoonlijkheid. Ik zal nooit vergeten hoe ze me behandeld hebben, wel probeer ik hen nu te vergeven, maar ook dat is lastig en de relatie met hen zal nooit 100% worden.

_{Oh en iedereen die zegt dat je moet 'praten'... succes ermee. Mijn ervaring is dat met zulke ouders niet te praten valt. Zij zijn goed en jij bent fout, want jij bent jong en hebt geen kaas gegeten van het leven. Om nog maar ze zwijgen van het 'ons huis, onze regels' gedoe. Ze zien niet in wanneer ze te ver gaan, en schuiven hun eigen tekortkomingen af op de kinderen - het is emotionele mishandeling, en met mishandelaars valt niet te praten.}

[ Bericht 1% gewijzigd door Wakey op 25-09-2006 11:20:53 ]

hoi

Herkenbaar vooral dat zwartmaken

Dan zegt ze wat tegen me,en dan zeg ik wat terug en dan zegt ze tegen mn vader dat ik haar een kankerhoer heb genoemd terwijl ik enkel zei dat ze een overspannen trut is

ze vindt dat ik lui ben (oke,dat ben ik ook een beetje) en geen poot uitsteekt. Terwijl ik fucking net mn kamer heb gedaan,mn kleren voor morgen heb gestreken en de vaatwasser heb ingeruimd. En als ik dan vraag of ik nog wat moet doen moet ik mn bek houden ( ) want ik zie geen werk liggen

Laat je moeder lekker de boom in vliegen de mijne kan ook de boom in. Alleen heb jij ws met jouw vader het voordeel dat de jouwe niet bang voor je moeder is de mijne is dat wel.

Kortom : negeer dr,laat dr lullen en stoor je zo min mogelijk aan dr. Als je moet helpen zeg je maar ja en amen en voor de rest moet je maken dat als je 18 bent je daar asap wegkomt

quote:

Op zondag 24 september 2006 20:54 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

[Quote]Omdat je ouders respect verdienen simpelweg omdat ze ouder zijn dan jij, ze zorgen dak je een dak boven je hoofd hebt, en de belangrijkste: omdat het je ouders zijn.

Ja? en? Dus ouders hoeven geen respect voor hun kinderen te hebben? ik ben de beroerdste niet en ik wil best wat doen in huis. TS ws ook wel. Maar als de mijne onderaan de trap staat en me beveelt als hitler om nu gelijk even wat te doen kan ze de boom in hoor. Respect my ass.

quote:

Ik ben 26, woon al jaren op mezelf maar ik kan je wel vertellen dat als ik mijn vader een lul of mijn moeder een trut zou noemen dan kan ik ook nu nog een flinke draai om mijn oren verwachten.
Respect moet je verdienen, het is geen grondrecht.

Precies. En ouders moeten respect ook verdienen IMHO

quote:

Maar wat je zegt over "je loop altijd maar te zeiken" , klinkt wel logisch opzich. Misschien moet ik wat meer het slachtoffer uithangen, ook. Meer van "Waarom kan ik nou niks en ben ik zo kut", misschien dat ze dan medelijden krijgt ofzo

Dat was niet helemaal de lading van wat ik zei

Ik denk dat je moeder zich er alleen voor voelt staan, met een man op zee en 2 puberende zoontjes en een huishouden. Logisch dat ze dan even tegen je vader gaat lopen zeiken als hij er wel is.

Zijn je ouders orthodox?

mmhhhh....maar goed dat dat niet mijn moeder was....ik zou pas egt terreur gezzaait hebben, eens kijken of ze dat wilt.....en ik was nasty als kind!

quote:

Op maandag 25 september 2006 11:57 schreef synthesix het volgende:

[..]

Ik denk niet dat ze in de overgang is, ze is pas 44?
M'n pa heeft wel net (of nog steeds?) z'n midlifecrisis gehad. Daarom is hij ook weer na 20 jaar gaan varen

Kan wel hoor, mijn moeder was zo rond de 45, het waren ook meer pre-overgang buien, die eigenlijk heel puberaal overkwamen. Ik heb het haar dan ondertussen ook helemaal vergeven, want ik ben zelf ook puber geweest en weet hoe lastig het kan zijn om je emoties onder controle te houden dan, zeker als er zoals bij haar al jaren opgekropte gevoelens zijn (het huisvrouw zijn, altijd maar alles moeten doen enz. ; het is nu ook een stuk beter omdat ik het huis uit ben en mijn zusje ook al 17 en dus niet meer van haar afhankelijk). De situatie heeft bij ons toen ook een paar jaar geduurd, waarvan een jaartje of zo echt redelijk erg.
Ik heb nu trouwens echt een geweldige band weer met haar hoor, ik kan met haar lachen, praten (behalve over die slechte periode trouwens), lekker winkelen, koken enz. Ik zou mijn ouders echt voor geen goud willen missen.

Jup, en dat heeft ook geholpen, voor even. Ik had gezegd depressief te zijn door haar, en na een ruzie daarover, en wat interventie van m'n vader. Hadden we afgesproken aardiger een toleranter tegen elkaar te doen. Binnen twee weken is de sfeer weer naar z'n oude staat afgegleden.

Er telkens weer overnieuw over beginnen.

Hmm het klinkt wel een beetje als een beginnende overgang hoor, mn moeder begon ook zo vaag te doen rond dr 44e.. werd alleen maar erger.

ondanks dat het hele topic over jou gaat wil ik toch ff je moeder hier in een ander daglicht stellen. jij wilt graag dat ze zich inleeft in jouw belevingswereld maar nergens zie ik jou (en anderen) zich in haar belevingswereld inleven (nouja, dat wat ik heb gelezen). Wat ik uit dit kleine stukje opmaak is dat je vader vaak afwezig is, dat ze voor twee puberende jongens moet zorgen en een heel huishouden, midden in een verbouwing zit, mogelijk dus in de menopauze en je vader net door z'n midlifecrisis heen. Dat is alleen maar deze situatie maar dr zitten waarschijnlijk nog meer zaken omheen. Kijk eens voor jezelf naar haar omgeving (en eens eerlijk naar jezelf, maar dat dus niet alleen) waardoor haar reacties zo fel en overtrokken zijn. Hoe ze reageert is niet persoonlijk op jou, maar ze reageert heel duidelijk af om bepaalde redenen. Misschien dat als je wat mama onderzoek doet dat je dan wat meer begrip bij jezelf kan kweken waarom haar gedrag zo is zoals het is. She's only human, ze heeft ook bende problemen. (al dan niet erkend) (En menopauze schijnt dus 10x erger te zijn dan puberteit heb ik me laten vertellen, mocht ze daar nu al mee bezig zijn)

Goed, wat Xennia eerder in dit topic zei onderschrijf ik helemaal plus ik geloof dat dat de enige manier is om de sfeer in huis mogelijk weer een beetje positief te krijgen. Wat ik ook weleens tegen mijn broertje zeg is om gewoon eens wat quality time door te brengen met zn moeder/ouders (daar zeuren mijn ouders indirect namelijk heel erg om). Mama zal ik je ff helpen met de afwas? Zullen we een spelletje doen? Zal ik morgen/vanavond (insert favoriete eten) koken? Ik denk met je vader op de vaart en jullie helemaal caught up in jullie eigen wereldje dat ze best wel wat persoonlijke positieve aandacht mist.
Then again, ik ken je moeder niet. Zoek dat eens uit zodat je daar een beetje op kan inspelen.

quote:

Op maandag 25 september 2006 21:54 schreef releaze het volgende:
Hmm het klinkt wel een beetje als een beginnende overgang hoor, mn moeder begon ook zo vaag te doen rond dr 44e.. werd alleen maar erger.

ondanks dat het hele topic over jou gaat wil ik toch ff je moeder hier in een ander daglicht stellen. jij wilt graag dat ze zich inleeft in jouw belevingswereld maar nergens zie ik jou (en anderen) zich in haar belevingswereld inleven (nouja, dat wat ik heb gelezen). Wat ik uit dit kleine stukje opmaak is dat je vader vaak afwezig is, dat ze voor twee puberende jongens moet zorgen en een heel huishouden, midden in een verbouwing zit, mogelijk dus in de menopauze en je vader net door z'n midlifecrisis heen. Dat is alleen maar deze situatie maar dr zitten waarschijnlijk nog meer zaken omheen. Kijk eens voor jezelf naar haar omgeving (en eens eerlijk naar jezelf, maar dat dus niet alleen) waardoor haar reacties zo fel en overtrokken zijn. Hoe ze reageert is niet persoonlijk op jou, maar ze reageert heel duidelijk af om bepaalde redenen. Misschien dat als je wat mama onderzoek doet dat je dan wat meer begrip bij jezelf kan kweken waarom haar gedrag zo is zoals het is. She's only human, ze heeft ook bende problemen. (al dan niet erkend) (En menopauze schijnt dus 10x erger te zijn dan puberteit heb ik me laten vertellen, mocht ze daar nu al mee bezig zijn)

Goed, wat Xennia eerder in dit topic zei onderschrijf ik helemaal plus ik geloof dat dat de enige manier is om de sfeer in huis mogelijk weer een beetje positief te krijgen. Wat ik ook weleens tegen mijn broertje zeg is om gewoon eens wat quality time door te brengen met zn moeder/ouders (daar zeuren mijn ouders indirect namelijk heel erg om). Mama zal ik je ff helpen met de afwas? Zullen we een spelletje doen? Zal ik morgen/vanavond (insert favoriete eten) koken? Ik denk met je vader op de vaart en jullie helemaal caught up in jullie eigen wereldje dat ze best wel wat persoonlijke positieve aandacht mist.
Then again, ik ken je moeder niet. Zoek dat eens uit zodat je daar een beetje op kan inspelen.

Jij draaft wel heel erg door he. Die jongen is 16, als je 16 bent hoor je gewoon een onbezorgt leventje te hebben.

quote:

Op maandag 25 september 2006 22:02 schreef ivosnivo het volgende:

[..]

Jij draaft wel heel erg door he. Die jongen is 16, als je 16 bent hoor je gewoon een onbezorgt leventje te hebben.

Schijnbaar heeft ie dat niet en krijgt ie dat ook niet van z'n moeder. Jouw reply is gebaseerd op een fantasiespinseltje over hoe het zou moeten zijn, niet zoals het is. Wat kan je daar nou mee dan alleen maar janken om het feit dat het toch niet zo onbezorgd is als dat het volgens jou zou moeten zijn? Niets, alleen nog meer ellende. Hij heeft een probleem, ik ben niet van de oogkleppen, dus krijg je zo'n reply.

Ik vind het een raar verhaal.
Heb je wel is met je vader geprobeerd hierover te praten op deze manier? Je zou 'm bijvoorbeeld best dit topic kunnen laten lezen.
Je bent 16, ik weet niet wat voor school je doet, maar ik neem aan dat je sowieso niet nog veel langer dan 3 jaar moet voordat je eventueel verder gaat studeren. Ik weet dat dat nog lang lijkt, maar de situatie zal er zeker niet slechter op worden als je op kamers gaat.
In de tussen tijd: Misschien heb je leuke opa's of oma's, ooms of tantes waar je heen kunt als de sfeer ondragelijk wordt.. Schakel eventueel een tante of een oom in die af en toe is langskomt, zodat ook anderen een beeld krijgen van hoe je moeder zich opstelt. Dan is het niet alleen meer jouw verhaal tegen het hare.

Je bent 16 lees ik, ik weet niet of je al een bijbaantje hebt, maar dat lijkt me iets om zo snel mogelijk te gaan vinden. Je hebt dan een goed excuus om uit huis te zijn en verdient zelf geld waarmee je kleding etc. kan kopen. Daarnaast wordt je er een stuk zelfstandiger van (over het algemeen genomen dan) en misschien ziet je moeder je dan niet meer echt als een kind, wat ze nu naar mijn idee nog wel doet. Probeer ook geld te gaan sparen zodat je direct op kamers kan als je 18 bent geworden. Met een uitwonende beurs en misschien wel een aanvullende beurs moet je dan wel rond kunnen komen als je redelijk zuinig bent.

Wat je sowieso moet doen is eens met je ouders rond de tafel gaan zitten en bespreken hoe jij over hen denkt en vice versa. Ik zou dit een week voordat je vader weer gaat varen doen, dan kan je vader helpen bij een mogelijke gedragsverandering van je moeder, maar moet ze het toch redelijk snel in dr eentje gaan doen. Als dat geen effect heeft kun je het misschien via andere familieleden of vriendinnen van je moeder proberen te spelen, van hen neemt ze waarschijnlijk meer aan dan van jou.

Sterkte!

quote:

Op maandag 25 september 2006 12:59 schreef Zwaffel het volgende:
Dan zegt ze wat tegen me,en dan zeg ik wat terug en dan zegt ze tegen mn vader dat ik haar een kankerhoer heb genoemd terwijl ik enkel zei dat ze een overspannen trut is

Die enkele opmerking had jou, bij mij als ouder in elk geval, een vuurrood zitvlak opgeleverd, naast de te verwachten huis arrest...

Voor wat betreft het respect: Vergeet niet dat diegenen die je op de wereld hebben gezet, je d'r ook weer af kunnen trappen...

Overigens heeft TS zeker gelijk in een hoop zaken.. ik zet m'n geld op de overgang...

Sorry makker, maar je moeder is duidelijk een secreet.

Ach, puberteit... het grappige aan puberteit is, is dat het in veel gevallen gewoon gecreerd wordt door de ouders. Zodra je als kind de tienerjaren bereikt dan gaan ze ineens anders tegen je aankijken, zelfs als je eigenlijk helemaal niet verandert. Maar nee, je bent 16, dus ben je een puber. En dan beland je in de hel; want je kan niets meer goed doen.

Het leuke contact wat je wellicht had met de ouder die zo denkt veranderd ineens in vijandschap. Je mag ook ineens helemaal niets meer van mening zijn, want dan ben je een brutale snotaap die het wel even beter denkt te weten. Ondanks dat ouders onmogelijk alles kunnen weten en zelfs een kind van 8 sommige dingen beter weet dan iemand van 50. Maar nee, je kan niks weten dan volgens hun.

En als je wat wil, ben je verwend. Maar ookal zou je nooit om iets vragen, dan nog ben je verwend. Oh en een kutkind ook.

Natuurlijk wordt je door deze onmenselijke behandeling het helemaal zat. Je raakt gefrustreerd, want je kan niet communiceren met d'r, want wat je ook zegt ze ziet het als een aanval van een puberig rotkind, en het is allemaal jouw schuld. Je raakt vermoeid. Dan heb je daar ook nog eens school en alles bij en je trekt het niet meer.

Waardoor je ouders inderdaad uiteindelijk het kind krijgen zoals ze die al zagen toen het niet zo was; een gefrustreerd, oververmoeid depressief negatief kutkind.

En dan hebben ze gelijk.

Je kan veel over pubers zeggen, maar ik vind dat het te overdreven wordt waardoor ouders soms echt hun bloedeigen kinderen als de vijand gaan behandelen, enkel gebaseerd op veranderende leeftijd. Want je ouders noemen je vaak ook van je 12e tot en met je 21e ofzo een kutpuber Ookal is je puberteit enkel tussen 17 en 20 of tussen 12 en 15 oid.

Ouders zijn ook teveel geobsedeerd met de opvoeding. Ze vinden dat ze alles moeten weten, dus schieten ze door het lint als hun kind een keer iets beter weet. Ipv gewoon het leuk te vinden en trots te zijn op de ontwikkeling van hun kinder en hun slimheid worden sommige ouders dus alleen maar boos... iets weten mag pas boven je 20e

Tirannie is het.

Krijg het gevoel dat je moeder helemaal geen moeder wil zijn maar "invididueel" en veel te veel van jou verwacht Vooral het feit dat ze voor alles wat ze voor je doet wat terug wil zien vind ik raar. Als je kinderen neemt weet je gewoon dat jij veel voor hun moet doen maar daar op wat liefde na niet veel voor terug zal zien maar voor veel mensen die die liefde alleen genoeg. Nou is het natuurlijk niet erg dat je klussen moet doen in en rond het huis maar hoe ze voor de rest tegen je doet kan mijninziens niet door de beugel.

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 00:25 schreef Hertog_Martin het volgende:
Sorry makker, maar je moeder is duidelijk een secreet.

Ach, puberteit... het grappige aan puberteit is, is dat het in veel gevallen gewoon gecreerd wordt door de ouders. Zodra je als kind de tienerjaren bereikt dan gaan ze ineens anders tegen je aankijken, zelfs als je eigenlijk helemaal niet verandert. Maar nee, je bent 16, dus ben je een puber. En dan beland je in de hel; want je kan niets meer goed doen.

Het leuke contact wat je wellicht had met de ouder die zo denkt veranderd ineens in vijandschap. Je mag ook ineens helemaal niets meer van mening zijn, want dan ben je een brutale snotaap die het wel even beter denkt te weten. Ondanks dat ouders onmogelijk alles kunnen weten en zelfs een kind van 8 sommige dingen beter weet dan iemand van 50. Maar nee, je kan niks weten dan volgens hun.

En als je wat wil, ben je verwend. Maar ookal zou je nooit om iets vragen, dan nog ben je verwend. Oh en een kutkind ook.

Natuurlijk wordt je door deze onmenselijke behandeling het helemaal zat. Je raakt gefrustreerd, want je kan niet communiceren met d'r, want wat je ook zegt ze ziet het als een aanval van een puberig rotkind, en het is allemaal jouw schuld. Je raakt vermoeid. Dan heb je daar ook nog eens school en alles bij en je trekt het niet meer.

Waardoor je ouders inderdaad uiteindelijk het kind krijgen zoals ze die al zagen toen het niet zo was; een gefrustreerd, oververmoeid depressief negatief kutkind.

En dan hebben ze gelijk.

Je kan veel over pubers zeggen, maar ik vind dat het te overdreven wordt waardoor ouders soms echt hun bloedeigen kinderen als de vijand gaan behandelen, enkel gebaseerd op veranderende leeftijd. Want je ouders noemen je vaak ook van je 12e tot en met je 21e ofzo een kutpuber Ookal is je puberteit enkel tussen 17 en 20 of tussen 12 en 15 oid.

Ouders zijn ook teveel geobsedeerd met de opvoeding. Ze vinden dat ze alles moeten weten, dus schieten ze door het lint als hun kind een keer iets beter weet. Ipv gewoon het leuk te vinden en trots te zijn op de ontwikkeling van hun kinder en hun slimheid worden sommige ouders dus alleen maar boos... iets weten mag pas boven je 20e

Tirannie is het.

Heilige post .

Ze lijkt op mijn moeder
(hoewel mijn moeder iets minder erg is)

En dat van je vader is logisch (preken enzo), op het moment dat hij jouw kant kiest, ondermijnt hij haar 'gezagspositie'.

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 20:08 schreef synthesix het volgende:
Ik heb overigens de indruk dat m'n moeder denk dat ze lelijk is en dat ze er ook redelijk mee zit. Ook heletijd bezig met afvallen enzo.

Hoort dat ook bij de overgang?

Nee, dat hoort bij vrouwen in het algemeen

Hoort bij vrouwen in het algemaan ja.. Maar toen mijn moeder in de overgang kwam hield ze zich daar ook heel erg mee bezig weer. Geen moment het huis uit zonder dr makeup doosje, oeverloos doorvragen over nieuwe kleren die ze had gekocht (zij vond ze sexy, ik vond ze tacky voor een vrouw van haar leeftijd en postuur, maar goed, mijn mening boeit in zo'n geval niet dus ik liet haar in haar waan, als ze zich er even gelukkig door voelt, tja.)
ze worden weer heel self-conscious. Heel puberig gedrag soms.

En als je nouwelijks op die uitspattingen reageert dan? En haar aankijkt met een blik van wat doe je enorm overdreven.
Iets zeggen van wat maak je je nou druk over een bakje koffie, ik had er de beste bedoelingen mee om het te zetten.

*Moedermode aan*:
Ooit aan gedacht dat je moeder ook wenen moet dat je een eigen mening hebt?
Dat jij ineens ziet dat ze niet perfect is,en het huishouden niet goed doet in jouw ogen?
en hoopt dat door jouw als volwassen te behandelen, je misschien een klein beetje mee helpt in die verwarde huishouding?
*moedermode uit*

Begrijp best dat jij ontzettend gaat steigeren als je denk goed te doen naar haar(koffie zetten) en ze mopperd weer, dat je denkt, ach stik er in mens..
Je zou ook kunnen zeggen: shoet ik had niet in de gaten dat er maar zo weinig in zat.
Als ze weer gaat staan te raggen zou je ook kunnen zeggen, "sorry mam, ik kan niet met je praten zo, dus ik kom straks wel weer terug." En dan idd later er op terug komen. Mopperd ze weer? sorry, nog niet afgekoeld? straks wel weer...

Jij wil graag dat je op een normale manier aangesproken word, geef dan zelf maar het goede voorbeeld.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:51 schreef synthesix het volgende:
Ik herinner me ook wel dat ik een keer ook een aanval van goede wil had. En spontaan ging afwassen, afdrogen en de vaat in de kast ging doen. Terwijl het daar nog geen tijd voor was (normaal na het eten) en ik het normaal gesproken samen met mijn broertje doe.
Haar reactie? Ze was licht geïrriteerd omdat ik het aanrecht niet helemaal goed had schoongemaakt.. Geen bedankje, schouderklopje, complimentje.. Niets.

Heb jij je moeder wel eens bedankt, een schouderklopje gegeven, een compliment omdat ze je je was heeft gewassen, de stofzuiger ter hand heeft genomen?

Om even voor mijzelf te spreken;
Jah.
Ik bedankt m'n moeder voor lekker eten.
Ik zeg altijd netjes "dankjewel" als het stapeltje met was op de trap wordt gelegd.
Enz.

Maar toch, kan ze binnen 5 minuten omslaan en in een "TS moeder" veranderen.
Ik geef nu maar de schuld aan de overgang en ik gok dat TS dat ook moet gaan doen.
Dat of je kijgt ongeveer 5-6 kutjaren (als het er niet meer zijn) en een soort van twilightzone band met je ouders (dan heel aardig, 5 minuten later des duivels ) ..

Voorlopig denk ik dat jij degene zult moeten zijn die de negatieve spiraal moet doorbreken op een dusdanige manier waarop je kunt zeggen "ik heb nu echt alles geprobeerd" indien je moeder nog steeds niets verandert aan haar gedrag.

Volgende keer dus weer een bakkie koffie voor haar maken en dit keer genoeg. En dat eventjes melden met een glimlach "en nu is het wel genoeg, sorry van de vorige keer". Zoek inderdaad hobby's buitenshuis, zodat je niet zo vaak thuis zit. Ook niet teveel natuurlijk, want dan zit je thuis alleen maar huiswerk te doen/computeren en kun je ze niet meer helpen.

Vervolgens ga je een paar weken lang echt alles doen wat ze vraagt zonder zelfs maar commentaar. Dat mokken bij elke opdracht zit er ingebakken. Moeders worden daar altijd zeer moe van.

De volgende stap is inderdaad 'ik' boodschappen gaan geven als ze weer eens een uitbrander geeft. "wat kan ik nu nog doen om je tevreden te maken?" "hou je eigenlijk wel van me" "waarom mag ik uberhaupt nog hier wonen als ik toch maar een parasiet ben" "weet je wel hoeveel pijn het me doet om parasiet genoemd te worden."

En als ook dat niet helpt, weet dan dat het maar een paar jaar duurt voor je uit huis kan.

In ieder geval kun je wraak nemen als zij oud is en hulp nodig heeft of eenzaam zit weg te teren in het bejaardentehuis. En die tijd komt onherroepelijk.

quote:

Op zondag 24 september 2006 20:59 schreef Isdatzo het volgende:
vraag je moeder eens of ze wel van je houd, en dan vertel je haar maar (ongeacht het antwoord) dat je denkt dat ze niet van je houd..

Ouch. Weet niet of dat zo'n goed idee is. Lijkt me erg confronterend, en je schiet er weinig mee op om "nee" te horen.

Damens en Heren, een moeder heeft niet altijd het beste met je voor.

Die van mij pijpte liever een junk voor geld om drugs mee te kopen dan mij eten te geven.
Dank god dat ik haar nooit heb meegemaakt.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 15:47 schreef Knipoogje het volgende:


De volgende stap is inderdaad 'ik' boodschappen gaan geven als ze weer eens een uitbrander geeft. "wat kan ik nu nog doen om je tevreden te maken?" "hou je eigenlijk wel van me" "waarom mag ik uberhaupt nog hier wonen als ik toch maar een parasiet ben" "weet je wel hoeveel pijn het me doet om parasiet genoemd te worden."

oeoeh dit zijn geen ikboodschappen maar verkapte ikboodschappen, cq jij-boodschappen en heel erg verwijtend. Een ikboodschap zou eerder zijn, mama ik heb voor mijn gevoel alles geprobeerd om het hier in huis zo fijn mogelijk voor ons allemaal te maken. we ruzien nogsteeds heel veel dus er zit schijnbaar nog iets verkeerd. Of, ik merk dat als ik dit en dit doe, jij zus en zo reageert. ik kan dit niet helemaal volgen, hoe komt dit, hoe kan ik deze reactie niet uitlokken, ik heb het gevoel dat het dit en dat in onze relatie, huishouding blokkeert. hoe denk jij daarover? oid.

die ikboodschappen zijn wel te overthetop om echt zo mee te conveseren, het is iets dat moet groeien.. maar denk dat het wel handig is dat je let op je eigen communicatie. is het verwijtend, etc... als je zelf weet hoe je praat, dan kan je dr ook een beetje op inspelen (heb nog heel dun heel duidelijk communicatieboekje thuis, heel helder. "weet wat je zegt". mss eens interessant om te lezen, wanneer je die kennis hebt en eens de conversaties tussen mensen bekijkt dan schrik je je echt de pleuris.

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 20:08 schreef synthesix het volgende:
Ik heb overigens de indruk dat m'n moeder denk dat ze lelijk is en dat ze er ook redelijk mee zit. Ook heletijd bezig met afvallen enzo.

Hoort dat ook bij de overgang?

Je moeder is waarschijnlijk nog niet eens in de overgang met 44 jaar en afvallen doen vrouwen van alle leeftijden net zoals twijfelen aan hun uiterlijk. Hoe voel je je inmiddels, gaat het een beetje?

Natuurlijk moet je respect hebben voor je ouders, maar zíj moeten evenveel (!) respect hebben voor jou. Je kunt wel zeggen dat zij al veel ervaring hebben, zij zorgen voor eten, zij zorgen voor een dak boven je hoofd etcetera, maar hier hebben ze zelf voor gekozen, zij kozen ervoor ouder te worden. hiermee mag een ouder niet terugverwachten dat jíj allemaal klusjes moet gaan doen. Een aantal klusjes oké, maar andere dingen (huiswerk) gaan voor. Ik vind het fout om dan als ouders je kind uit te gaan buiten.

Interessant topic trouwens.

Als ik zo de openingspost lees vind ik niet dat je meoder onredelijke dingen verwacht van je... Je woont in dat huis, dus dan helpt je, lijkt me.

quote:

Op donderdag 28 september 2006 16:15 schreef synthesix het volgende:
Ja het valt opzich wel mee nu, ik ben er ook anders tegen aan gaan kijken, na het posten en lezen van dit topic. Het interesseert me opeens veel minder ofzo, ik weet niet precies..

En mn pa is thuis, dus betere tijden, en ik heb veel huiswerk, dat helpt waarschijnlijk ook wel, dan lijkt het voor hun net alsof ik heel goed bezig ben ofzo.

Waarschijnlijk moest je gewoon ff je hart luchten. Opkroppen helpt niet echt (zie ook: Hans Teeuwen - Met Een Breierdeck).

Ik ken zo'n moeder ja. Nu is het wat minder, ik kan gewoon beter tegen het gezanik ook. Vroeger ging ik altijd overal op in, moest m'n gelijk hebben. Nu denk ik 'ja hoor, wat jij wil' en dan ga ik naar m'n kamer. Ik zit dus ook veel op m'n kamer, om haar te ontlopen. Dat mag ook niet, want dan ben ik weer ongezellig, dusd e koffie drink ik 'verplicht' beneden. En dan knik ik even ja en amen, want de wereld is verrot en vroeger was alles beter, en dan hebben we dat ook weer gehad.

Mijn moeder zag huiswerk maken op de pc ook als vrije tijd. Oplossing: maak je huiswerk op papier in de huiskamer, waar je goed zichtbaar bent. Waarschijnlijk scheelt dat bij jou ook veel gezeik.

Mijn moeder is ook zo'n hysterica, als er wat fout gaat, dan zit ze ook te janken dat het altijd allemaal haar schuld is (volgens anderen dan he, zijzelf vindt duidelijk van niet) etc. Mijn moeder was boos dat zij het meeste in het huishouden moest doen terwijl ze thuis zat en mijn vader en ik (meer dan) fulltime buitenshuis bezig waren. Ik vond dat dus niet zo gek, maar zij wel.

Ze wil aan ene kant dat ik alles heb, maar aan de andere kant is ze boos dat zij dat allemaal niet had denk ik. Ze kocht dan iets groots voor me, maar wel de goedkoopste variant en werd dan boos als ik zei dat ie niet goed werkte, want dan moest ik niet zeuren want ik had X gehad en ik was ondankbaar. Als ik iets in het huishouden wilde doen, dan zei ze 'nee joh, dat hoef jij niet te doen' of ze vatte het op als kritiek, dat zij het nog niet gedaan had, dat ze het niet goed deed, etc. Om dan twee dagen later weer te klagen dat ik niet meehielp. Al jarenlang zei ze da tik als ik 18 was zelf de was moest doen. Toen was ik 18, ik deed twee weken de was en toen ging zij het weer doen. Inmiddels doe ik eindelijk m'n eigen was, ik ben nu 22, terwijl het mij echt nooit iets uitmaakte. Hetzelfde met geldzaken. M'n ouders zitten wat krap en iedere dag wordt er geklaagd dat ik snel uit huis moet want ze kunnen hier niet lang blijven wonen, maar als ik aanbied om mee te betalen aan de hypotheek mag het niet. Zelfs m'n eigen autoverzekering mocht ik niet betalen (terwijl bijv. m'n ontbijt koop ik al maanden zelf, kleding al jaren en persoonlijke verzorging al vanaf m'n zestiende denk ik). Het is allemaal zo scheef.

Ook dingen als dat ze trots was op me, dat ik goed kon leren etc., maar aan de andere kant als ik zat te leren voor een tentamen was ze ook boos dat ik maar wat zat te lezen en moest ik opeens helpen met het huishouden of zo. Nu kon ik het zonder leren ook makkelijk, maar het heeft me wel punten gekost. Het ergste wat ze gezegd heeft tegen me is dat ze liever het kind had gehad dat ze voor mij zou hebben gekregen (miskraam), in plaats van mij. Sindsdien, tja...

Nou ja, veel werken en zo helpt. Ik had op een gegeven moment zoveel studielast en werk dat ik eigenlijk alleen sliep en at thuis. Verder gewoon je eigen gang gaan. Doe zoveel huishoudelijk werk als je kunt doen en redelijk vindt en laat het verder lekker. Jezelf in allerlei bochten wringen helpt echt niet, dat kan ik je uit ervaring wel zeggen. Doe zo veel mogelijk om geen gezeik te krijgen, maar laat het niet ten koste van je leven, je school, etc. gaan. Hang je op de bank te niksen en je moet helpen, ok, maar als je bezig bent met huiswerk moet je dat gewoon kunnen doen.

En gewoon geen ruzie zoeken. Heeft ze de tering in, reageert ze het af op jou, geef haar gewoon gelijk of negeer haar. Zeg gewoon 'ok' en doe wat ze wil, ben je het snelst van haar af.

Ik moet ook naar huis bellen waar ik ben, hoe laat ik wegga etc. Ben ik een kwartier later van m'n werk, dan moet ik bellen. Tja, ik vind het kinderachtig, maar het is ca. 7 seconde werk dus laat maar lekker, ik ga er geen ruzie over maken, deed ik vroeger wel. Overigens vind ik 12 uur thuis en die drie biertjes bij uitzondering niet zo gek hoor. Je hebt je slaap nodig en alcohol is ongezond, moet je niet te veel mee zooien, ook al is dat nu verschrikkelijk stoer en interessant of zo.

[ Bericht 0% gewijzigd door Maeghan op 02-10-2006 10:24:05 ]

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:51 schreef synthesix het volgende:
Argh.. Ik word er gek van.

Ik heb een tussenuur, en zet even koffie voor mezelf, denk ik ook koffie voor m'n ma te zetten, voor als ze thuiskomt, om e vicieuze cirkel te doorbreken enzo.

Maarja, ik zet bijna nooit koffie met het koffie apparaat, altijd oploskoffie. Had ik het dus niet goed gedaan, en er was blijkbaar te weinig over voor m'n moeder.

Zij komt dus thuis, ik zeg dat ik al koffie voor haar gezet heb. Geen bedankje ofzo, maar ok. 5 minuten later begint ze tegen me te schreeuwen, helemaal boos. Er zat nog maar een druppel in (iets van een half kopje, ik had het fout ingeschat)!! Echt helemaal furieus en schreeuwen omdat ik niet genoeg voor haar gezet had.

Ja wtf man, is dat nou normaal? Nou weet ik ook weer waarom ik bijna nooit spontaan wat voor haar doe...

Ik herinner me ook wel dat ik een keer ook een aanval van goede wil had. En spontaan ging afwassen, afdrogen en de vaat in de kast ging doen. Terwijl het daar nog geen tijd voor was (normaal na het eten) en ik het normaal gesproken samen met mijn broertje doe.
Haar reactie? Ze was licht geïrriteerd omdat ik het aanrecht niet helemaal goed had schoongemaakt.. Geen bedankje, schouderklopje, complimentje.. Niets.

Echt om te janken dit

Hey ik herken heel veel in wat je verteld man. Niet met dezelfde voorbeelden en zo, en als ik jou zo hoor praten lijkt het erop dat je moeder er op uit is om gewoon moeilijk te doen, en volgens mij is dat bij mijn moeder niet zo. Maar wat je zegt, zij zeurt ook constant over dat zij alles moet doen in huis, dat wij niets doen, zij kan ook in 20 seconden tijd helemaal omslaan, etc etc.

Het probleem is dan dat ze er soms (en dat heeft ze ook wel eens toegegeven) ook gewoon op aanstuurt, omdat ze die frustratie wil uiten. Die frustratie komt van dat ze 'altijd thuis' is. Ze had het liever anders gezien denk ik. Soms snap ik dat heel goed, en soms denk ik van 'flikker toch op'. Dat komt dan eigenlijk door de manier waarop ze iets brengt.

Laat ik wat simpele voorbeelden geven. Wij hebben een bad, en daar maken wij uiteraard alle drie gebruik van. Het is dan zo dat als we uit bad gaan, het bad daarna schoonspoelen (haren en zo). Er ligt een anti-slipmat op de bodem, die spoelen we ook schoon en leggen we op de kop in het bad. De douchekop hangen we weer op, en de gebruikte handdoeken hangen we over de badrand.

Welnu, dat kan ik allemaal weken achter elkaar doen, en dan hoor ik niets. Maar op het moment dat ik b.v. de douchekop NIET terughang, en zij ziet 't, dan is 't direct van "heb je die nou alweer niet opgehangen ?". Dat snap ik dan niet zo goed.

Ik herken ook wat mensen hier zeggen dat ze klaagt dat ze alles maar moet doen, stofzuigen, ramen lappen, de was, etc etc, maar als ik dan vraag of ik moet helpen dan hoeft dat niet. Als ze staat af te wassen en ik vraag of ik moet helpen dan hoeft dat nooit want 'het is maar een heel klein beetje', terwijl ze de dag erna makkelijk kan klagen dat ze nooit geholpen wordt.

Ze heeft soms heus wel een punt, maar het gaat meer om de inconsistentie bij haar. Klagen dat ze nooit geholpen wordt en als je dan aanbiedt om te helpen dan hoeft t niet want 'het is zo klaar'. Ze kan ook in een paar seconden ontzettend kwaad worden, en dan hoef ik niets gezegd te hebben. Dan windt ze zich zelf op over een of ander iets, en dan is ze geirriteerd/kwaad en reageert ze dan op mij/ons af.

Verder kan ze zich ontzettend opwinden over hele onbenullige dingen die er echt niet toe doen. Maar waar ze het meeste over klaagt is dat ik 'nooit gezellig bij hun zit'. Dat klopt, daar heeft ze volledig gelijk in, maar daar is ook een reden voor. Wij eten altijd samen. Dus ik kom thuis van mijn werk, dan is het eten klaar, en daarna kleed ik me gauw om en ga ik trainen. Als ik niet ging trainen zou ik ook snel van tafel gaan. Punt is nl dat als ik langer dan 5 min daar zit, ze op een gegeven moment met een puntje van kritiek komt, en dat groeit dan in een paar minuten uit tot een hele preek en zeikgedoe.

Als ze mijn pa daarin meekrijgt dan gaan ze waar ik bij zit over mij praten en daar kan ik absoluut niet tegen. Dus dan sta ik op en dan vertrek ik naar boven/weg/trainen/whatever en dan roept ze nog gauw van "ja je wil het toch niet gezegd hebben he". Nee inderdaad, niet op die manier.

Ook heeft ze een probleem met mijn manier van geld uitgeven. Ik had laatst een toetsenbord en een USB hubje gekocht, iets van 4 weken geleden, voor 27 euro. Vervolgens heb ik vorig weekend digitale tv gekocht. Dat was 115 euro. Maakt samen 142 euro. In 3 weken. Dat vond ze teveel. Nu weet ik echter dat het niet aan het bedrag ligt (want dat kan ik echt wel missen) maar aan het feit dat ik het uitgeef aan dingen waar zij het nut niet van inziet, en dan gaat ze zeuren.

Goed, teruglezen lijkt het alsof 't een kreng is, maar dat is gek genoeg niet zo. Ze is een geweldige, zo niet de beste moeder die op deze planeet rondloopt en heeft alles voor me over maar wij botsen behoorlijk vaak. Ik wil wel op mezelf, maar wil dat met een bepaalde mate van luxe doen, en die kan ik me nu zo ongeveer veroorloven. Nu komt dan echter weer het punt dat mijn vader ziek is, en ik het heel vervelend vind om nu weg te gaan. Het is niet zo dat ik serieus aan het kijken ben, maar het kriebelt wel ja, ik wil wel graag mijn eigen stekkie.

Haha, ja dat heb ik ook hier. Ik mag best geld uitgeven, ik mag alles doen wat ik wil, als het maar is wat mijn moeder ook zou willen en waar zij geld aan uit zou willen geven.

quote:

Op woensdag 27 september 2006 12:51 schreef synthesix het volgende:
Echt om te janken dit

Ga daar dan weg, heb ik destijds ook gedaan. Kon ook niks goed doen, alles was slecht wat ik deed en de rest van dat geneuzel. Heb gewoon m'n boeltje bij elkaar gepakt, ben weggegaan en had ze daarna in drie jaar niet meer gezien. Was toen (en nu nog steeds) de beste oplossing, want het gaf me meer rust dan dat ik "thuis" had en m'n prestaties op school werden destijds ook beter daardoor . . .

ooit he ooit ... ga je denken ... het zijn de slechtste nog niet... geef jezelf wat tijd. en praat wat meer met die mensen in plaats van heel je privé op een forum vol achterlijke lulletjes te zetten.

quote:

Op maandag 2 oktober 2006 11:43 schreef AcidBurner het volgende:
ooit he ooit ... ga je denken ... het zijn de slechtste nog niet... geef jezelf wat tijd. en praat wat meer met die mensen in plaats van heel je privé op een forum vol achterlijke lulletjes te zetten.

Ja, en sommige mensen hebben gewoon niet van die leuke ouders. Dat is ook een optie misschien. Niet alle ouders zijn geweldig omdat ze ouders zijn, en niet alle pubers vinden hun ouders stom omdat ze pubers zijn.

Je bent zo te lezen geen kutpuber TS; tenminste (en daar ga ik vanuit) als de heldere analyse die jij van de zaken geeft volgens de waarheid is. Ik krijg het idee dat je moeder een beetje een sociale stoornis heeft om eerlijk te zijn. Ik weet niet of dat hierboven al gezegd is, maar goed. Praat er eens met je pa over; of met je mentor; of een goede kennis van je ouders oid.