Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

VAKANTIEBAANTJE

Het was vorige week zaterdag, 2006 liep al richting het einde. De sensatie van de eerste seizoenshelft in de eredivisie, FC Twente, was op bezoek in Rotterdam. Sparta was met 3-0 veel te sterk voor de Tukkers. Hoewel FC Twente na een rode kaart in de tweede helft de kansen op de gelijkmaker nog verder zag afnemen, was het gezien het wedstrijdbeeld een goede uitslag. Sparta verdiende de overwinning, die extra verrassend was gezien de demonstratie die FC Twente eerder in de week had gegeven. Toen werd het snoepje van voetbalminnend Nederland in de laatste jaren, AZ, met dezelfde cijfers kansloos naar huis gestuurd. De klap die Sparta uitdeelde was wellicht de meest daverende die rond de jaarwisseling in Spangen te horen is geweest.

Op de persconferentie na de wedstrijd zorgde trainer Wiljan Vloet voor meer vuurwerk. Hoewel, de manier waarop hij zijn niet al te verrassende vertrek na dit seizoen aankondigde was niet echt explosief te noemen. Iets dat ook gezegd kon worden over de reacties op deze boodschap. Tja, wat is dat toch met Wiljan Vloet? De Nederlandse voetballerij lijkt niet zoveel op te hebben met de Brabander. Daarnaast stond zijn positie dit seizoen na een zwakke seizoensstart al hevig ter discussie. Net op het moment dat ontslag onafwendbaar leek vond Sparta de weg naar boven. Niet in de laatste plaats door het rigoureuze snijwerk van Vloet in zijn eigen basiselftal. Hij schroomde niet om een speler als Ioannis Anastasiou, om wie hij naar eigen zeggen maanden had lopen zeuren, uit de ploeg te halen. Zo verdwenen er meer aankopen uit de ploeg en grepen jeugdige spelers als Jeffrey Vlug en Iderlindo Moreno Freire hun kans. Dat getuigt toch wel van lef.

Zoals Vloet ook bij zijn eerste club in het betaald voetbal lef toonde. Bij FC Den Bosch durfde hij het aan om zijn ploeg in een extreem verdedigend concept te laten spelen. Hij verklaarde dit door te wijzen op de kwaliteit van zijn selectie en die van de tegenstanders. Het systeem leek lange tijd te werken, maar werd bekritiseerd toen Den Bosch uiteindelijk toch nog degradeerde. Een beetje flauw, aangezien de Bosschenaren met het behaalde puntenaantal in dat seizoen in andere jaren moeiteloos in de eredivisie zouden zijn gebleven. Het leverde Vloet wel een sportieve promotie op. Roda JC werd zijn nieuwe werkgever. Bij die subtopper slaagde hij er drie seizoenen niet in om Europees voetbal te halen. Ter verdediging kan inmiddels worden gesteld dat ook zijn opvolger Huub Stevens hier vorig seizoen niet in slaagde. Toch werd Vloets werk in Kerkrade niet echt gewaardeerd en gaat iedereen ook wat makkelijk voorbij aan het feit dat hij met Sparta vorig seizoen knap in de eredivisie bleef.

Het zal iets te maken hebben met de uitstraling van Vloet. Naar verluidt verheft hij op de training zijn stem nogal eens en heeft dan iets weg van een drilsergeant. Wanneer hij dan met zijn karakteristieke grote ogen in beeld wordt gebracht, is het makkelijk om Vloet voor gek te zetten. Voeg daar aan toe dat hij niet kan wijzen op een indrukwekkende conduitestaat als voetballer. Sterker nog, hij kwam nooit verder dan de amateurs. Dan sta je in dit land, waar de zogenaamde praktijkjongens vaak op handen worden gedragen, als trainer al vlug op een achterstand. Te makkelijk wordt er dan voorbij gegaan aan het feit dat een goede trainer vooral gekenmerkt wordt door zijn oefenstof, visie en ingrijpen tijdens een wedstrijd. Praktijkjongen Frank Rijkaard degradeerde met Sparta, Ruud Gullit leverde belachelijk werk af bij Feyenoord, Danny Blind en Jan Wouters verdronken bij Ajax en John van ’t Schip vluchtte met de handen in het haar bij FC Twente. Een rijk verleden als voetballer zegt dus ook niet alles.

Vloet lichtte zijn besluit om Sparta te verlaten toe met de woorden “geen zin te hebben in vakantiewerk.” Hij werd nergens meer bij betrokken. Vloet wilde graag nadenken over de selectie van volgend seizoen en over allerlei technische zaken. Dat mocht niet meer. Het moet voor hem het ergste zijn wat hem kon overkomen. In elk interview met Vloet komt zijn stokpaardje namelijk naar voren: de organisatie. Vloet wil alles binnen de club tot in de puntjes geregeld hebben. Het is een grote kwaliteit van hem, dat zullen zelfs zijn grootste criticasters hem nageven. Dat hem deze mogelijkheid niet meer werd geboden, zal zijn beslissing versneld hebben.

Het is te hopen dat Vloet zijn karwei desondanks gaat afmaken. Dat hij zich realiseert dat van alle beschikbare vakantiebaantjes het hoofdtrainerschap van de prachtige club Sparta toch wel één van de mooiste is. Dat Vloet ook bedenkt dat goed uitgevoerd vakantiewerk een mooie opstap kan zijn richting meer. Wanneer Vloet er wederom in slaagt met Sparta op het hoogste niveau te blijven en zijn team ook nog eens zo leuk kan laten spelen als de laatste weken, komt er ongetwijfeld spoedig weer een club voor hem. Een club waar alles weer opnieuw zal beginnen en waar hij weer met de vooroordelen moet afrekenen. Maar ook een club waar ze vermoedelijk enkele jaren na zijn vertrek zullen denken dat die Vloet zo slecht nog niet was.

quote:

HET JAAR VAN HARRY

Er zijn wel eens mensen die zeggen dat hij er sullig uitziet. Ze vinden hem zelfs wel eens op Mr. Bean lijken. Misschien hebben ze dan nog wel gelijk ook. Toch klinkt dat zo negatief. Zelf zou ik eerder zeggen dat hij oogt als een goede lobbes. Harry komt over als een man die vooral aardig is. Hij lijkt het type mens dat vriendelijk voorrang verleent aan andere weggebruikers, puur uit hoffelijkheid en niet alleen omdat het moet. De man die andere klanten met weinig boodschappen voor laat gaan in de rij bij de supermarkt. Iemand die opstaat voor ouderen in de bus. Kortom, op Harry kan je moeilijk kwaad worden.

In weinig blijkt dat je hier wel te maken hebt met één van de Griekse helden van het Europees kampioenschap voetbal in 2004. De man van de winnende kopbal in de finale nota bene. Aggelos Charisteas hangt sindsdien niet de getapte bink uit, die de vrouwen wil imponeren met zijn status en als een filmster door het leven gaat. Hij heeft er het hoofd ook niet voor natuurlijk, maar Charisteas zou het vermoedelijk niet eens willen. De man met de ietwat lullig klinkende bijnaam Harry is misschien wel te vriendelijk voor de keiharde voetbalwereld. Want had hij de laatste jaren niet af en toe gewoon met de vuist op tafel moeten slaan? Om zijn plek op te eisen bijvoorbeeld of gewoon om te laten merken dat hij niet met zich laat sollen?

Want was men bij Ajax verguld met Charisteas, toen hij een half jaar na zijn gouden kopbal tegen Portugal in de Arena arriveerde. Eindelijk weer een spits, dat kon men in Amsterdam wel gebruiken. Na het abrupte vertrek van Zlatan Ibrihamovic en de medische soap rond de gewenste opvolger Arouna Koné was Ajax spitsloos geweest. Charisteas, die alleen al qua voornaam perfect bij de Amsterdamse vereniging paste, zou de club weer een smoel gaan geven in aanvallend opzicht. Het werd niet wat hij er zelf van had verwacht. Na zijn eerste halve seizoen was hij al min of meer afgeschreven, terwijl zijn statistieken nog niet eens zo onaardig waren. De periode van aanpassing was voorbij, maar hij kreeg de kans niet om aan te tonen dat hij eenmaal gewend aan de club en het systeem wel zou gaan vlammen. Markus Rosenberg kwam uit Zweden om Harry te vervangen.

Nog een half jaar later volgde de definitieve genadeklap voor Charisteas bij Ajax. Omdat ook Rosenberg struikelde over de hoge verwachtingen en het aparte klimaat dat in Amsterdam heerst, kwam Klaas Jan Huntelaar. Toegegeven, die deed het wel direct. Hij bleef rustig toen ook hij in zijn eerste duels niet echt veel scoorde en kwam vervolgens met een hele reeks goals. Charisteas was verworden tot nuttige invalkracht, maar was al lang op dood spoor beland. Uitgerangeerd, zo bleek wel bij de verdeling van de rugnummers voor dit seizoen. Harry kreeg nummer 27, drie keer negen. Het getal van de derde spits. Ajax had al eerder geprobeerd hem te slijten, maar dat weigerde hij vooralsnog. Hij wilde blijven knokken.

Talloze keren had hij zich al getroost met de gedachte dat het beter zou gaan, onderwijl muziek makend. Zijn liefde voor de muziek maakte dat hij zich niet verveelde en de sores wat van zich af kon zetten. Nu was het echter genoeg. Harry deed iets opmerkelijks en dappers. Nee, hij protesteerde niet openlijk. Hij sloeg ook de trainer niet op diens gezicht. Harry maakte een transfer naar Feyenoord. Het leverde opmerkelijke taferelen op. De fans van de Rotterdamse aartsrivaal van Ajax protesteerden hevig. Ze wilden wel een spits na het vertrek van Kuijt, maar zeker niet een reserve uit Amsterdam! Liever sterven dan een Ajacied in de Kuip!

Harry, de goeierd, verklaarde de heftige reacties normaal te vinden. Hij kon alleen maar hopen dat men hem toch een kans zou geven, want hij wilde zijn best gaan doen voor Feyenoord. Hij benadrukte het in elk interview en de beleidsbepalers riepen de fans op om Charisteas toch vooral een kans te geven. Inmiddels is hij na een aanpassingsperiode redelijk thuis in de Kuip. Hij scoorde de laatste tijd enkele keren en toont wel aan dat hij inderdaad bereid is om hard te werken voor de club. Toch lijkt het uitgesloten dat hij een mooie plaats in de Rotterdamse historie zal krijgen. Vermoedelijk staat Aggelos Charisteas vooral symbool voor een onrustige periode bij Feyenoord, waarin de technische mensen in paniek snel wat aankopen deden die vooral lijken te dienen als lapmiddel. Want mocht Feyenoord ergens het geld of de mogelijkheid vandaan krijgen een andere spits te halen, zal het dat niet nalaten.

Thuis in zijn muziekkamer wil Harry dat echter niet weten. Daar mijmert hij stilletjes een beetje over hoe 2007 zal gaan verlopen voor hem. Dan ziet hij zichzelf in gedachten veel scoren en de play-offs winnen met de Rotterdammers. Aan zijn inzet zal het niet liggen, hij gaat er voor om dit het jaar van Harry te maken. Zachtjes zet hij in op zijn gitaar. Hij speelt Jimi Hendrix en zingt. “And the Kuip whispers….. Harry!” De buurman bonkt op de muur en vraagt of het zachter kan. Harry bonkt niet terug, de goedzak. Was hij maar wat gemener.

quote:

ODE AAN DE GLAZENWASSER

Vorig seizoen bezocht ik de wedstrijd tussen Sparta Rotterdam en PSV. Samen met drie vrienden had ik plaats genomen op de Denis Neville tribune. Dat is vaste prik tijdens onze bezoekjes aan Sparta. Het is een tribune vol verschillende mensen, waarop je als relatieve buitenstaander je ogen uitkijkt. Tegen PSV zat er een bloedfanatieke Spartaan achter ons. Hij schreeuwde negentig minuten lang, vloekte en tierde op de scheidsrechter en de gasten uit Eindhoven en zong om het hardst de Sparta-liedjes. Het was even na rust toen ik samen met een ander voorzichtig een Glazenwasser, glazenwasser, glazenwasser olé olé inzette. Midden in een vloek nam onze achterbuurman het lied over. Als een badmeester brulde hij de steunbetuiging aan Spartaan Edwin van Bueren door het vak en jawel, er volgde een vrij massale Glazenwasser-yell! Stiekem waren we toch wel een beetje trots dat wij het startsein hadden gegeven.

Het is dan ook een mooi verhaal. Edwin van Bueren kwam als amateur van het Schiedamse SVVSMC naar Sparta. Weinigen zagen in hem een echte versterking, hij leek vooral een nuttige kracht voor de breedte. In de eerste divisie was hij nog wel op zijn plaats, maar op het hoogste niveau? Daar horen geen spelers als Van Bueren, lijkt de algemene opinie in Nederland. Wij zien liever de technisch bijzonder geschoolde spelers. Verdedigende middenvelders zijn paria’s binnen de Nederlandse voetbalbeleving. Van Bueren, die ooit zijn brood verdiende als glazenwasser en daar zijn yell aan te danken heeft, leek dan ook te moeten vertrekken. Onlangs stond het nog in de krant, bijna was hij speler van Capelle geweest.

Dan hadden we Edwin van Bueren niet op het Kasteel gezien, maar op ’t Slot. Op dat sportpark speelt Capelle de thuisduels in de hoofdklasse A. Een club waar Van Bueren zich ongetwijfeld thuis had kunnen voelen, want hij voelt zich nergens te groot voor. Terug de ladder op en lekker ballen met mannen als Henk Roeland, het Phantom van het zaterdagvoetbal. Als de stofwolken van het rondspattende krijt in het strafschopgebied opgetrokken zijn, heeft de Dordtse schilder uit het niets gescoord. Jaaaaaaa hooooorrrrrrrrr, Henkie Roeland klinkt het dan enthousiast uit de mond van de omroeper. Zeker weten dat met zijn tongval glazenwasser ook schitterend had geklonken.

Het kwam er niet van. Al dan niet op aandringen van Hans Textiel, dat vertelt het verhaal nooit duidelijk, bleef Van Bueren toch bij Sparta. Opnieuw mocht de glazenwasser aantreden voor een seizoen in het paradijs van het vaderlands voetbal. Om wederom in duel te gaan met de middenvelders van de tegenpartij. Hij drijft ze af en toe tot wanhoop. Want Edwin van Bueren staat altijd net daar waar je hem als tegenstander liever niet ziet. Denk je een prachtige steekpass te geven, loopt die Van Bueren weer net in de weg. Wanneer de flegmatieke spelmakers al dromen van hun magistrale assist richting de spits, snoept hij ze het speeltuig weer af. Waarna hij de bal weer snel inlevert bij de creatieve mannen in zijn elftal.

Edwin van Bueren weet namelijk precies wat hij wel en niet moet doen. Verwacht geen dromerige dribbels zoals die van Haris Medunjanin van hem. Hij is de gaatjesdichter, de ballenveroveraar, de loper. Edwin van Bueren is de Gennaro Gattuso van Sparta, maar dan minder gemeen. De Nigeriaan Sani Kaita kwam naar Sparta als winnaar van een zilveren medaille op het WK voor de jeugd in 2005, maar is inmiddels door de glazenwasser van de voetbalkaart gezeemd. Weg uit de basis jij! Van Bueren mocht in Groningen een gruwelijk mooie aanval van Sparta afronden en zie, hij stond afgelopen week in de top 10 van de mooiste eredivisiedoelpunten zoals die door Tien was vastgesteld. Tussen Alex, Huntelaar en andere grote namen.

Inmiddels komt Van Bueren in aanmerking voor contractverlenging en schrijven kranten over een stormachtige ontwikkeling. De voorheen vrij anonieme middenvelder wordt gezien en gehoord. Niet gek voor iemand die al bijna overschrijving had aangevraagd naar de amateurs. Ineens is het logisch dat Sparta met Van Bueren speelt en fronst niemand meer de wenkbrauwen. Nee, het heet nu zo dat elk team zulke spelers nodig heeft. Al is het maar om een lui wonderkind als Haris Medunjanin defensief de wind uit de zeilen te nemen. Die waardering is mooi en heeft ook gevolgen. Ik verwacht geen zwijmelende tienermeisjes die elkaar teksten als Jee, die Glaas is lekker gaan toefluisteren. Wel verwacht ik meer populariteit voor Edwin van Bueren. Ga eens bij Sparta kijken en zet het Glazenwasser lied in. Ik kan het u aanbevelen. Glazenwasser, glazenwasser. Glazenwasser, olé olé!.