Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

TOVERVOETEN

Die middag had ik een onwaarschijnlijk doelpunt gemaakt. Bijzonder rap ook, om het nog mooier te maken. We trapten af en ik besloot om na het zetten van drie passen de bal met akelige precisie over de te ver voor zijn doel staande keeper te mikken. Toch zeker veertig meter, maar het lukte. Een unieke prestatie, die ik thuis maar moeilijk kon delen. Dus liep ik op blote voeten. "Is dat niet koud?" vroeg ze liefdevol. Ik schudde mijn hoofd: "Nee, we hebben toch vloerverwarming." Daar had ze even niet aan gedacht, maar ze besloot toch nog te antwoorden: "Je hebt echte voetbalvoeten."

Ja, echte voetbalvoeten. Hoe zien die er in vredesnaam uit? Want als ik na de wedstrijd mijn teamgenoten zie zitten, zie ik toch echt allemaal verschillende voeten. Weerbarstige, knoestige boerenpoten, maar ook verfijnde artiestenvoeten. Voeten met lange, uitstekende haren en eeltbonken. Gladde voeten. Zouden alle vrouwen zeggen dat wij echte voetbalvoeten hebben? Ach, niet zeuren. Het is lief bedoeld en misschien zit er wel wat in. Daarnaast is het natuurlijk geen enkel probleem om voetbalvoeten te hebben.

Totdat ik Arouna Koné zag. Ivoriaan van geboorte, via België steeds dieper in Nederland geraakt. Na een tussenstop in Kerkrade speelt hij nu alweer voor het tweede seizoen bij PSV in Eindhoven. Daar moet hij de laatste stap zetten richting de mondiale voetbaltop en dat proces leek enigszins vertraagd te worden. Want Koné kreeg de laatste tijd wat kritiek te verwerken. Hij scoorde te weinig. Sterker nog, hij had al een paar maanden niet meer gescoord in de competitie en dat kan niet bij een aanvaller van een vooraanstaand titelkandidaat. Dan vergeten we de zomerstop voor het gemak maar even en dan is het inderdaad een lange periode geweest.

Spitsen moeten scoren. Dat is nu eenmaal zo vastgelegd in het grote boek der voetbalwetten. Waarin keepers eenlingen zijn, linksbenige spelers creatief of een beetje gek en centrale verdedigers als harde jongens worden gezien. Kom er maar eens los van, dat lukt je niet. Als een doelpuntenmachine als Klaas Jan Huntelaar een paar wedstrijdjes hapert, is het land in rep en roer. De concurrentie wrijft zich in de handen en de eigen fans zitten met de handen in het haar. Want spitsen moeten scoren. Zo niet, dan gaan ze kapot. Dan worden ze afgemaakt door alles en iedereen. Ze worden verbannen naar de bank of de tribune of zelfs getransfereerd naar clubs waar spelers zomaar twee dagen vrijaf krijgen na een nederlaag. Mogelijk blijven ze clubloos achter in de vergetelheid.

Arouna Koné kan ook wel scoren. Een doelpuntje of tien per seizoen, dat mag je best van hem verwachten. Maar deze jongen kan meer. Hij is een voetballer die moet sprankelen. Die moet dansen over het veld zoals Hein Vergeer met zijn schaatsdametje op het ijs deed. Die de bal moeiteloos laat volgen in zijn bewegingen, gehypnotiseerd als deze is door de voeten van Arouna Koné. Voetbalvoeten, zou mijn vriendin zeggen. Tovervoeten, mijn liefste, niets meer en niets minder. Arouna Koné heeft ze. Ooit gekregen in Ivoorkust, waar hij ongetwijfeld als klein jongetje op zijn blote voeten over terreintjes zweefde die men voetbalveldje noemde. Met een bal die de naam eveneens niet mocht dragen, maar met het plezier dat bij het spel hoort. Een medicijnman keek en zag dat het goed was. Dit jongetje had talent en zou zich redden.

Inmiddels betovert Arouna Koné verdedigers in de Nederlandse eredivisie. Hij passeert ze alsof ze niet bestaan en slaat ze van zich af als vliegen. Vergeet af en toe volledig wat hij aan het doen was. Dan is de spreuk niet af en wreed verstoord door zo'n heiden van een voorstopper. Zo'n jongen die alleen maar destructief bezig is. Van die kerels die af en toe thuis eens iets slopen om hun partner te tonen dat ze het echt menen en die te bang zijn om hun emoties te tonen over de ware schoonheid van het leven. Die Arouna Koné storen in zijn kunst. Die na negentig minuten lang horendol te zijn gedraaid toch nog met opgeheven hoofd het veld durven te verlaten, omdat Koné niet heeft gescoord. Bah, wat een viezeriken. Want er zijn nog wel wat medespelers die kunnen profiteren van de klasse van Koné. Laat hem maar toveren en laat dat aardse en westerse effectbejag maar over aan die collega-aanvallers van hem.

’s Nachts droomt hij dan nog een spreuk, die hij later weer eens gaat uitproberen. Af en toe maakt hij dan een doelpunt tussendoor, om de monden weer even te snoeren. Liefst een adembenemende goal. Waarna ze hem zeggen dat hij echte tovervoeten heeft. Ik niet, ik heb maar gewone voetbalvoeten. Wel echte. Ik ga slapen, want ik ben evengoed tevreden. Het is namelijk veel leuker om naar een goochelaar te kijken als je niet weet hoe het kunstje werkt.

quote:

MET RICKY GAAT HET EVEN NIET GOED

Toen Sparta in 2005 via de nacompetitie alsnog promoveerde naar de eredivisie, was dat voor weinig mensen echt een verrassing. Dat Mike Snoei er niet in was geslaagd om de ploeg via de reguliere competitie de stap omhoog te laten zetten, wekte eigenlijk meer verbazing. Zijn opvolger Adri van Tiggelen deed het vervolgens wel. Sparta dreef dat jaar voor de buitenwacht vooral op het gouden aanvalstrio. Danny Koevermans, Ricky van den Bergh en Rahamat “Riga” Mustapha maakten samen tegen de zeventig doelpunten in de competitie.

Helaas kon de traditievereniging uit Rotterdam in de eredivisie niet genieten van dit trio. Mustapha vertrok naar Spanje, naar Levante. Met die club promoveerde de man met de Ghanese wortels vorig seizoen naar de hoogste Spaanse afdeling, waarin hij sinds kort mag acteren. Het schijnt dat er wekelijks scouts van grotere clubs zijn om zijn verrichtingen nauwlettend te volgen. Misschien kan de man die toch vooral werd gezien als het talent dat zijn belofte nooit echt kon inlossen straks wel een mooie transfer maken. Een overgang die het ongelijk van al zijn criticasters bewijst.

Centrumspits Danny Koevermans vertrok ook. Hij bleef dichter bij huis, want hij ging naar Alkmaar. Bij AZ moest hij als supersub gaan fungeren en de ploeg een extra optie geven als het uitermate verzorgde combinatiespel niet voldoende meer was. Dan mocht Koevermans opdraven om met zijn kopkracht en duelkracht het spel wat opportunisme mee te geven. De nieuwe trainer van AZ, Louis van Gaal, was lyrisch over Koevermans. De geboren Schiedammer, die pas na zijn twintigste prof werd bij Sparta, maakte direct al negen doelpunten in zijn eerste seizoen. Inmiddels heeft AZ de huisstijl noodgedwongen moeten laten varen en speelt de ploeg met twee spitsen. Een systeem waarin “de Koef” eigenlijk nog beter rendeert. Hij scoort er dit seizoen lustig op los, is een volwaardig onderdeel van de ploeg en staat zelfs op de nominatie international te worden. Niet slecht voor de gewezen aanvaller van Excelsior ’20, voor wie plezier lange tijd centraal stond en die pas bezig is aan zijn zevende seizoen in het profvoetbal.

Dergelijke goede berichten had Ricky van den Bergh, de derde man in de aanval van Sparta destijds, ook graag over zich geschreven zien worden. Hij bleef Sparta trouw na de promotie en zijn eerste jaar in de eredivisie was absoluut niet slecht. De branieschopper uit Den Haag gaf Sparta de lef die nodig is op het hoogste niveau en leverde een wezenlijke bijdrage aan de handhaving in de eredivisie. Voor Van den Bergh geldt eigenlijk hetzelfde als voor Koevermans. Ook hij kwam pas na zijn twintigste in het profvoetbal terecht, nadat hij jaren vooral lol had gemaakt bij FC Kranenburg. Legendarisch zijn de verhalen over stripteasedanseressen in de kantine na de donderdagtraining, de Haagse voetbalhumor en de leerschool die Ricky er kreeg. Hij moest flink wennen aan het profvoetbal, gewend als hij was om vanuit zijn gevoel te reageren. Ricky voetbalde regelmatig goed, maar lag ook in de clinch met trainers en scheidsrechters.

Na vier jaar vertrok hij dan toch. Onlangs bekende hij nog dat hij op het laatste moment ineens verschrikkelijk veel spijt had, maar de transfer naar RKC Waalwijk toen niet meer terug kon draaien. Die spijt valt steeds beter te begrijpen. Vooraf leek het een geweldige combinatie. RKC is wel vaker een mooie club gebleken voor spelers die misschien nog een stapje omhoog kunnen maken. Michael Lamey, Serginho Greene en Rick Hoogendorp zijn slechts een paar voorbeelden van voetballers die in Waalwijk de weg naar boven inzetten. Een goed seizoen voor Van den Bergh, als een soort valse spits achter de balvaste Hans van de Haar, leek in de maak. Wellicht kon hij een goal of vijftien gaan maken.

Inmiddels gaat het niet zo goed met Ricky. Het begon al met een incident in een oefenduel, waarbij Van den Bergh het op een amateurveld aan de stok kreeg met supporters van Cambuur Leeuwarden. Het leverde hem een schorsing en een berisping op. Een berisping van het keurige RKC, dat nooit negatief in het nieuws zal komen. Een club waar lefgozertjes als Ricky van den Bergh waarschijnlijk niet zo goed passen. Het gedrag van de voormalig Spartaan valt heus niet altijd goed te praten, maar wie hem haalt, weet wat hij krijgt. Ricky doet alles op gevoel en wil dus best eens een middelvingertje opsteken naar een scheidsrechter die in zijn ogen maar wat aanrommelt. Hij wil wel eens een woordenwisseling krijgen met een trainer die in zijn ogen niet eerlijk is. Hoewel het vroeg in het seizoen is, lijkt het nu al duidelijk dat RKC Waalwijk en Ricky van den Bergh geen gelukkig huwelijk vormen. Daar waar zijn voormalige maatjes schitteren en op het punt staan weer een nieuwe mijlpaal in hun loopbaan te bereiken, lijkt Ricky gedoemd te verpieteren op de bank van RKC. Dat is zonde, want spraakmakende voetballers zijn een zegen voor onze steeds grauwer wordende eredivisie. Welke club durft het aan om Ricky in de winterstop te halen? Succes lijkt haast verzekerd, want getergde schoffies zijn op hun best. Wie hem nu vertrouwen geeft, wint hem ongetwijfeld voor zich en zal Ricky op den duur wedstrijden voor hem gaan zien winnen. Lachend, zoals het hoort.