Mensen ik heb een reisverslagje geschreven, enjoy.
Zaterdag 21 oktober
Zaterdag 21 oktober was het dan eindelijk zover. Hier keek ik echt al tijden naar uit….we gaan naar New York!! We hebben allebei nog best een goede nacht gehad, maar ik wordt wel voor de wekker wakker. De adrenaline stroomt overal….na een douche en een ontbijt probeer ik via internet nog kaarten te bestellen voor het vrijheidsbeeld, maar dat lukt helaas niet. We vertrekken om 10u naar Schiphol, waar we om ongeveer 10.45u aankomen. Het inchecken hadden we thuis al gedaan, dus dat kostte weinig tijd. Ik had bij het inchecken een foutje gemaakt waardoor Joyce en ik aan hele andere kanten van het vliegtuig zaten, maar na een mailtje naar KLM hebben ze dat prima voor ons opgelost (hulde!). Na het gebruikelijke “tax-free” shoppen en een bakkie koffie staan we rond half één bij de gate. Na een controle aan de gate stappen we het vliegtuig in, dat uiteindelijk om 2u de lucht in gaat. We hebben twee stoelen naast het raam, maar wel boven de vleugel. Na een half uurtje gaat het lichtje “riemen aan” uit, en het hoogbejaarde (ja, sarcastisch bedoeld) stel voor ons zet gelijk hun stoelen vol naar achteren. Tja, dan moet ik dat ook maar doen want zo zie ik mijn LCD scherm niet. Dat was trouwens goed toeven…je hebt een eigen schermpje in de stoel voor je, met daarop films, series, muziek en games. Ik heb me met Mission: Impossible 3 en King Kong prima vermaakt, al had Joyce daar iets meer moeite mee. Zonder entertainment system vindt ze het vliegen ook niks. King Kong werd een kwartier voor einde bruut afgebroken omdat we al gingen landen. Balen dus, maar ik kon wel uit het raam zien liggen waar we 7 uur voor gevlogen hebben: Manhattan. Daar waren we echter nog lang niet…na het vliegtuig werden we uitgebreid gecontroleerd. Al in het vliegtuig moesten we twee vragenlijsten invullen en serieus, de tranen springen ervan in je ogen. Amerikanen zijn gek! Dit werd onder andere gevraagd:
• Heb je ooit geestverruimende middelen gebruikt?
• Ben je ooit veroordeeld voor een misdrijf?
Ik als brave niet-blowende Hollander (tja) heb netjes nee geantwoord, ook op de minder snuggere vragen als:
• Ben je tussen 1933 en 1945 als nazi actief geweest?
• Heb je banden met terroristische groeperingen?
Het niveau was duidelijk erg hoog. Tussendoor kregen we nog een keer drinken (biertjah), eten (ik kip, Joyce pasta) en nog een sandwich. Op het vliegveld moest iedereen in een rij staan, en de voorsten werden door een negroide schele Amerikaan van een meter of 1.65 naar een balie geleid. Dat laatste wist ik natuurlijk niet, en toen Joyce en ik “gewoon” zelf een balie uit gingen zoeken, vertelde de Yup ons “If you do that by yourself, you’ll be standing there for a loooong time”. En dat is dan je eerste contact met een Amerikaan: WELKOM. Kuchkuch. De man bij de balie was gelukkig een stuk vriendelijker. Hier moesten we de vreemde vragenlijsten inleveren, werd een foto gemaakt en werd een electronische vingerafdruk van beide wijsvingers genomen. Daarna mochten we eindelijk officieel de States in. Hier gingen we meteen om zoek naar de Airtrain. Het vliegveld, JFK, bestaat niet zoals Schiphol uit één gebouw met meerdere terminals, maar uit meerdere gebouwen. Dit onbemande monorailtje rijdt daartussen, en naar het dichtstbijzijnde metrostation. Helaas stapte we eerst in het verkeerde treintje, toen in een treintje dat alléén de terminals aandeed en niet het metrostation, en daarna pas het goede. Ach, we hebben toch vakantie…eenmaal bij de metro aangekomen moesten we daar op zoek naar de juiste kaart. Ik liep dus meteen tussen de yoyo-niggaz en das toch effe wennen. In de metro was het ook allemaal maar vreemd, zo de eerste keer. Vol met Niggaz, Hispanics en allerlei “etnische minderheden”. Opvallend ook dat je, op weg naar Manhattan, per station heel specifiek één zo’n bevolkingsgroep in en uit ziet stappen. Je merkt zo echt dat je door verschillende wijken rijdt. Natuurlijk stapten we een metrostation te ver uit (fifth av. & 53th ipv lexington & 53th). Niet zo’n groot probleem, maar als je met je koffers op pad moet toch vervelend. En dan stap je de metro uit, ga je de trap op ophoog…er komt steeds meer lawaai, je ziet grote gebouwen en ineens….ben je in New York! Haha dat was echt wel even cool. Joyce moest gelijk van de gelegenheid gebruik maken om mijn smile op de foto te zetten Vijf minuten later liepen er twee niggaz langs die hun zoon vertelden om zijn “black ass” even “down” te “calmen”. Welkom in Manhattan. Het hostel opzoeken was werkelijk geen probleem, mede dankzij het gemakkelijke genummerde-straten systeem. Het hostelkamertje stelt werkelijk geen drol voor. Het is een klein hokje van 3x2 ofzo met daarin een stapelbed (gezellig), bureau, koelkast en TV aan de muur. Maar dan zit je wel in hartje Manhattan! We hebben de koffers neergegooid en zijn aan de wandel gegaan naar Times Square. En dit was toch allemaal maar eng…je loopt in het donker in een onbekende stad, waar de bouw en infrastructuur is zoals je nog nooit hebt gezien (bijna letterlijk Hoog gebouw-stoep-weg-stoep-hoog gebouw, en dat in de breedte ongeveer 12 keer en in de lengte ongeveer 150 keer) en er loopt een diversiteit op straat waar je U tegen zegt. En dat Times Square….DRUK!! We kregen het er maar benauwd, zijn terug gegaan naar het hostel en gaan slapen. Om 20u Amerikaanse tijd wel te verstaan.
Zondag 22 oktober.
Zoals ik al schreef, gingen we zondag al om acht uur slapen. Door de jetlag word je dan al om 6u wakker…en om 7u waren we gedouched en klaar om Manhattan in te gaan. En wat een contrast met Times Square de avond ervoor, want er is natuurlijk geen ene hond op de weg om 7u op zondag (ja, óók in The City that never sleeps). We zijn van Third naar Fifth Avenue gelopen en vervolgens downtown richting Empire State building. Na een tijdje kwam het eerste bekende gebouw in zicht: Het Chrysler building. Mijn vooral voor deze trip aangeschafte digitale cam kon dan eindelijk foto’s gaan maken van hoge, heeeele hoge gebouwen. Na een stukje lopen zijn we een soort drogist ingegaan om wat drinken te kopen. Toen we eruit kwamen dacht ik ”huh, waar is dat gebouw nou?”, en dan kijk je omhoog….stonden we er gewoon recht onder! Haha echt bizar, maar zeker cool. We zijn verder downtown gelopen naar Grand Central Station. Dit is het station waar trein, metro enzovoort samenkomen, een schitterend gebouw met een grote hal, je ziet em onder andere in Armageddon. De ramen zijn er 21 meter hoog, er staat een wereldberoemde klok midden in de hal en aan het plafond hangt –natuurlijk- de stars&stripes. En daar sta je dan om half 8 in de ochtend. Toen we uit GCS kwamen hebben we geprobeerd op z’n New Yorks te ontbijten. We zijn onze eerste Deli ingegaan…dit zijn een soort eetzaakjes, misschien nog het meest te vergelijken met een bakker/eetcafe, alleen dan uitgebreider en vooral gericht op “to go”. New Yorkers hebben het druk dus willen snel eten. Ik heb de Mexicaan achter de balie om iets NY gevraagd, en hij gaf me een geroosterde bagel met cream cheese. Echt ontzettend lekker en ik heb dit nog een aantal keer herhaald. Joyce durfde de gok nog niet aan en nam een chocoladebroodje, maar omdat deze oud was heeft ze de helft van mijn bagel op en ook zij was meteen verkocht. We lopen langs de New York Public Library, maar deze is nog dicht (gek he). Omdat we nog geen koffie ophadden (en dát hebben we nodig) zijn we voor het eerst de Starbucks ingegaan. Daar konden we koffie drinken met het Empire State Building op de achtergrond, want daar waren we inmiddels vlak bij. Joyce nam een Mocha (espresso met chocolademelk en slagroom) en ik een dubbele espresso, het was immers 8u in de ochtend. Best grappig dat ze daar niks normaal kunnen noemen, een dubbele espresso heette bijvoorbeeld geen double maar een dopio. Na de koffie zijn we even om het Empire State Building heen gelopen, we gaan er een andere keer op. Omdat we in de verte het flatiron building al zagen liggen, zijn we hier gaan kijken. Onderweg door Madison Square Park, waar we de eerste eekhoorns tegen kwamen. Echt vreemd, in zo’n volgebouwde stad zie je in het kleinste stukje “natuur” meteen eekhoorns. En ze eten gewoon uit je hand (bijna dan). Hier hebben we nog maar even op onze kont gezeten en met eekhoorns gespeeld. We zijn over Broadway naar Macy’s gelopen, maar die was nog dicht. Toen zijn we doorgelopen naar Times Square. Overdag is dit een stuk beter toeven, minder druk, minder beangstigend. We zijn naar de Virgin Megastore geweest….heel mooi, maar sterrevusduur. Ik als DVD-liefhebber heb dus ook alles maar laten liggen….er komen vast betere tijden. We hebben wat gegeten bij de Subway (EXACT hetzelfde als in Nederland) en zijn de Toys ‘r’ Us ingedoken. Vooral iets voor Joyce, maar ik als 23 jarig kind vond het er ook heel erg leuk We hebben vervolgens de metro gepakt terug naar Macy’s, waar Joyce haar eerste kleren heeft gekocht. Ik vond er een cool vest van Tommy H. maar dat was $108. Nog maar even laten liggen. Toen we Macy’s uitgingen stonden we ineens voor Madison Square Garden. Op verzoek van Joyce zijn we eerst even de H&M in gegaan, en daarna zijn we Borders gaan bekijken, een soort Amerikaanse Bruna maar beter en groter. Ik heb er een Jordan-boek en een Phil Jackson-boek (ja, de oude coach van Jordan) op de kop getikt voor 25 euris. Koopie! Het is inmiddels ongeveer half 5 en we zijn verrot. Ik kan met mijn NY-adrenaline nog wel even door, maar of dat verstandig zou zijn is anders. We nemen de metro naar het hotel om even een uurtje bij te komen. ’s Avonds zijn we naar Rockefeller Centre geweest, met daarbij de beroemde ijsbaan bij het standbeeld van Prometheus. Hier zijn we het GE building op geweest, één van de hoge gebouwen in New York. Het mooiste is hier wel het overzicht over Central Park, dat je moet missen op het Empire State Building (omdat het GE building er dan vóór staat). Hier moest ik toch nog wel even een keertje slikken. Je overziet meteen heel Manhattan (en vijf staten) en dat was toch wel even bijzonder. Hier heb ik écht lang naar uitgegeken. Joyce heeft een hele partij foto’s gemaakt, ik blijf op grote hoogtes een kneusje en heb niet echt een steady hand, zogezegd Hierna zijn we gaan eten, maar omdat de bitch van de Burger King de deur voor onze neus dicht gooide (letterlijk), moesten we op zoek naar iets anders. Vooral tot grote ergernis van Joyce want die rammelde echt, ik had ‘s middags nog een Subway-sub op dus ik had nog wel even gekund. Uiteindelijk belandden we bij weer een deli-achtig zaakje. Hier waren twee eilanden, één met koud eten (salade, groente, fruit) en één met warm eten (vlees, kip, vis, rijst enzovoort). Hier moest je in een plastic bak opscheppen waar je trek in had en dan betaal je voor gewicht. Voor minder dan 20 dollar hebben we allebei ons buikje helemaal rond gegeten en zijn naar het hotel gelopen. Hier hebben we even de kuitjes gemasseerd, ik heb even de World Series gekeken en we zijn weer vrij bijtijds gaan slapen.
Maandag 23 oktober
Vandaag zou alles in het teken staan van “downtown NY”. We hebben de metro gepakt naar Bowling Green, helemaal in het zuiden van Manhattan. Daar hebben we eerst ontbeten (ik een bagel met ei, Joyce één met cream cheese), en koffie bij Starbucks (natuurlijk). Joyce weer haar Mocha, ik een Caramel Machiato, mooie naam he. We hebben foto’s gemaakt bij de Wall Street Bull, gepint en aan een stoere Amerikaan de weg gevraagd naar de ferry naar Miss Liberty. Hier moesten we nog drie kwartier wachten op de eerste boot, maar we waren blij dat we zo vroeg waren. De rij achter ons was zo ontzettend lang, dat we het einde niet eens konden zien. Eerst een veiligheidscontrole, net als op het vliegveld. Nu moesten riemen en horloges ook af. Joyce heeft het de hele tijd al erg koud, loopt rond met haar capuchon strak aangetrokken. Ik noem haar Kloontje. De tocht naar het vrijheidsbeeld is al niet veel warmer, maar halleluja: wat een uitzicht. De gehele skyline van Manhattan is zichtbaar en dat is echt een fantastisch gezicht. De boot vaart om Liberty Island heen en legt aan. Eerst even een restroom break. We lopen over een rond plein van 30 meter diameter met daarop een vlaggenmast met de Amerikaanse vlag. Je zal maar even vergeten hoe die eruit ziet he. We lopen langs het vrijheidsbeeld en hebben, zo lijkt het, het hele eiland voor onszelf. De rest is zeker de andere kant op gelopen. Gelukkig hebben we Time Passes gekregen omdat we zo vroeg waren, dit zijn speciale kaarten waarmee je ook het beeld ín mag. Hiervoor moeten we eerst wéér door een controle….riemen af, álles door de metaaldetector en zelfs een speciaal luchtblazend apparaat dat explosieven detecteert. Voor het vrijheidsbeeld moeten we eerst even wachten op ranger Bob (of iets dergelijks, hij is in ieder geval precies zoals ik het me voorstel: beetje dikkig, jampotpril) die ons gaat rondleiden. Zelfs hij maakt wat grapjes over de belachelijke hoeveelheid beveiliging. Het slaat echt een beetje door, als je het mij vraagt. Dat rondleiden doet hij trouwens best aardig. We krijgen een verhaaltje te horen van ongeveer een kwartier over het beeld, en dat alles onder het beeld bij de oude fakkel. We mogen de sokkel in, waar we een nóg mooier uitzicht op Manhattan hebben. We vragen mensen foto’s van ons te nemen, maar ze zijn niet al te getalenteerd en bakken er niks van. Een heleboel traptreden later staan we recht onder het beeld, waar we door een glasplaat heen foto’s kunnen nemen. We mogen er niet écht in, en dat is ook niet zo gek als je ziet hoe weinig ruimte er is. De accu van mijn camera is leeg (de reserve moesten we, met de rugtas, achter laten in kluisjes vóór de beveiliging) maar ik kan nog net twee foto’s nemen. Hierna verlaten we Liberty Island en stappen bijna op de boot naar New Jersey….da’s net de verkeerde kant. Omdat het al half 1 is, slaan we Ellis Island over. We hebben meer te doen…namelijk Ground Zero. Als we daar heen gaan zien we al snel wegwerkzaamheden, maar we beseffen pas dat we bij Ground Zero zijn als we er al even langs lopen. Het ziet er allemaal maar vaag uit, het is gewoon een hele grote bouwput. Heel groot is nog overdreven, Joyce kan zelfs nauwelijks bevatten dat er twee torens hebben gestaan. Toch krijgen we er een beklemmend gevoel bij, het is een erg vreemde plek. We hebben er ook weinig foto’s genomen, het is toch erg vreemd om de toerist uit te hangen op een plek waar ruim 2500 mensen om zijn gekomen. We gaan wel even het World Financial Centre in, hier staan schaalmodellen van hoe het er straks allemaal uit gaat zien. Buiten staan nauwelijks herdenkingstekens, aan de oostkant hangen alleen wat foto’s. We lopen om GZ heen en eten wat bij de Burger King (moest er eens van komen toch). We lopen nog even terug en gaan St. Pauls Chapel in. Dit is het kerkje waar alle brandweermannen en reddingswerkers verbleven en waar het gehele hek werd volgehangen met steunbetuigingen. Was het op Ground Zero nog moeilijk je voor te stellen wat er is gebeurt (het blijft een bouwput), hier vliegt de verschrikking je direct naar je strot. Ik stond er echt met een brok in mijn keel. De hele kerk hangt vol met herdenkingstekens, liefdesbetuigingen, noem maar op. Joyce en ik hebben ook nog een kleine boodschap achter gelaten op een daarvoor bestemd bord. Terug naar de huidige tijd: Century 21. Dit is een outletstore waar we wat goedkope goodies wilden scoren. Maar het was maar een klotezaak, net een kringloopwinkel en ook echt niet zo goedkoop. We stonden snel weer buiten, en zijn naar Wall Street gelopen. Hier hebben we de New York Stock Exchange bekeken en de Federal Hall. Met de metro zijn de richting de Brooklyn Bridge gereden. Helaas kwamen we ongeveer 40 meter onder de brug uit, en we waren echt te moe om terug te lopen. We hebben wat foto’s gemaakt in zijn terug gelopen naar het metrostation. Hier zijn we *moe* de Starbucks in gegaan. Joyce nam thee, dat werd helemaal paars. Toen ik daar ons plattegrondje erbij pakte, zag ik dat we vlakbij Chinatown zaten. Hier zouden we eigenlijk de volgende dag naartoe gaan, maar omdat we nu toch zo dichtbij waren hebben we het nu bekeken. En dat was maar goed ook, er was namelijk geen drol aan. Waar we een soort “authentiek-chinese buurt” verwachtten, was het eigenlijk één commercieel zooitje. Het voelde alsof we in Marmaris liepen, maar dan met Chinezen ipv Turken. Maar snel weer weg gegaan. We hebben de metro gepakt naar fifth avenue & 53rd en hebben nog even geshopt in de NBA store. Ik heb er een mooi shirt van Dwyane Wade gekocht. Een erg mooie zaak, het is ook veel meer dan een zaak, want er werd ook een TV programma opgenomen. We zijn Niketown in gegeaan (daar wilde ik een sportbroekje kopen, maar alleen XXL broekjes), Trump Tower en FAO Schwarz. Dat laatste is een wereldberoemde speelgoedwinkel, maar daar hing weinig sfeer. We zijn gaan eten bij TGI Fridays, een leuk restaurantje. Joyce had pasta met kip en ik fajitas. Hierna zijn we op huis aan gegaan en hebben we Friends gekeken.
dinsdag 24 oktober 2006
Vandaag zouden we het American Museum of Natural History gaan bekijken. Dat liep alleen allemaal even anders. Ik liep de metro in, Joyce liep een meter of 5 achter mij, en tussen ons gingen de deuren dicht. Vette paniek meteen. We hadden hier wel goede afspraken over gemaakt (degene die in de metro zat zou de volgende halte uitstappen en wachten) maar dat liep allemaal anders. Ik heb even op het volgende station gelopen, en ben vervolgens terug gegaan naar het station waar we elkaar kwijt raakten. Daar was Joyce ook niet, dus ik terug naar het hotel. Joyce is intussen op eigen houtje naar het Museum gegaan (met hulp van alle vriendelijke New Yorkers). En ik kon haar met geen enkele telefooncel bereiken. Dus ik naar Delft gebeld, die Joyce gebeld en een plek afgesproken…een uur nadat we elkaar kwijt waren geraakt waren we weer bij elkaar op Times Square. En wat doe je dan om dat te vieren: Koffie bij de Starbucks (natuurlijk). We zijn alsnog naar het museum geweest, maar dat ging al om 1u dicht en het was inmiddels als half 12, daarom zijn we maar Central Park in gedoken. Het was koud, maar de zon scheen en als je elkaar een uur kwijt bent geweest in één van de grootste steden ter wereld zijn dat echt perfecte omstandigheden om even van elkaar te genieten Central Park is GROOT, maar we wilden er niet té veel tijd doorbrengen. Via 81st Street zijn we naar Bethesda Fountain gelopen, en via Strawberry Fields naar 72nd Street. Op Strawberry Fields is een gedenkplaats voor John Lennon, die daar vlak naast is neergeschoten, voor zijn huis in het Dakota Building waar Yoko Ono nog steeds woont. Op Strawberry Fields raakten we aan de praat met een oudere New Yorker, hij was dol op Nederland waar hij in de oorlog had gevochten. Hij snapte maar niet hoe het kon dat in Nederland zo goed Engels werd gesproken. Afijn een korte geschiedenisles later raadde hij ons aan een Broadwayshow te bezoeken, en dat leek ons ook wel wat. We hebben de metro gepakt naar Times Square om daar tickets te kopen, maar konden het kantoor niet vinden. Morgen beter. We zijn langs het Plaza Hotel uit Home Alone gelopen, dat helemaal in de stijgers stond. Hierna zijn we de Apple Store in gedoken, en hebben gratis op een Macbook wat mailtjes verstuurd. Best relaxed als je bedenkt dat je voor een halfuur internetten 5 dollar betaalt. We zijn het warenhuis Bloomingdale’s ingegaan, waar Joyce even de kerstafdeling heeft bekeken. De rest hebben we niet al te best bekeken want het is DUUR. Hierna zijn we ook nog even de H&M in geweest (tja, je bent in de shopstad vd wereld). Al om half vijf hebben we gegeten en wel bij fastfoodketen Wendy’s. Ik moet bestellen bij een onverstaanbare Spaanse…en het eten is niet echt lekker. Geef mij maar de Burger King. Hierna zijn we terug naar het hotel gegaan, om na een uurtje weer met de metro naar Madison Square Garden te gaan: we gaan NBA basketbal kijken!! Om half 8 begint de wedstrijd NY Knicks – Philly 76ers. Madison Square Garden is een zaal als Ahoy, maar groter en rond ipv vierkant. Voor de wedstrijd even allemaal staan en petten af voor het national anthem. De wedstrijd is boeiend, leuk om een keer mee te maken. De dunks en bloks zijn niet van de lucht. Helaas zijn er VEEL onderbrekingen (4 kwarten van 12 minuten per kwart, en ook 4 timeouts per kwart), en de twee grote sterren (Iverson en Marbury) zijn afwezig. En das toch wel erg balen, juist die sterren vond ik interessant. Gelukkig zijn er nog 3 spelers die ik van naam ken, maar de tijd waarin ik de hele starting lineup van een team uit m’n hoofd wist is al een paar jaar voorbij. En dan 80 euro betalen voor 2 kaarten, ken ik ff vangen? Als klap op de vuurpijl heb ik expres de camera in het hostel gelaten omdat werkelijk overal stond dat die niet toegestaan waren, maar in The Garden de ene flits na de andere. Heb ik weer. De wedstrijd eindigt in 113-102 voor NY, en uiteindelijk komen we om half 11 weer in het hotel. Vergeleken met de afgelopen dagen is dit tijdstip voor ons midden in de nacht. Ik kijk nog even World Series, en we slapen heeeel goed
Woensdag 25 oktober
Vandaag hebben we voor het eerst een beetje uitgeslapen, en zijn we alsnog het American Museum Of Natural History gaan bekijken. Joyce heeft nogal wat musea bezocht in het spoor van haar vader, en was hier niet echt voor de porren. En wat bleek: de begane grond was erg mooi. De dinos op de bovenste verdieping ook. Daar tussen: saaaaaaaaai. Afijn we waren snel weer buiten, en hadden net zo goed dinsdag kunnen gaan. Helaas. Op Times Square worden we aangesproken door een heel klein meisje. Ik dacht bijna dat het een kind was, maar het blijkt een presentatrice te zijn: of we even op de camera willen. Joyce lijkt dat geen goed idee, dus ik ga alleen. Ze zou me 2 grappige vragen stellen, nou het waren er wel tien. Terwijl er om me heen allemaal mensen foto’s maken (ze denken zeker dat ik beroemd ben) ben ik totaal niet gespannen, maar weet ik nauwelijks een vraag normaal te beantwoorden. Eerst vraagt ze wie de moordenaar uit Friday The 13th is. Ik noem die uit Halloween, Texas Chainsaw, maar die van Friday? Geen idee. Ze vraagt of ik weet hoe een mannelijke heks heet. Ik zeg dat ik dat niet weet, ze vraagt of ik wil gokken. A male witch? “A bitch” zeg ik! Hmmm ik weet niet of dat op de Amerikaanse TV mag. Ze vraagt wat mijn favoriete cerial is. Tja, dat eet ik nooit. Ze vraagt wat ik ga spelen met Halloween. Dat vieren we niet in Nederland. Uiteindelijk weet ik dan de vraag “What’s your favorite scary movie” goed te beantwoorden, en lacht iedereen me uit als ik de vraag welk “eng” karakter ik zou willen zijn beantwoord met “Chucky”. Ach, ik wordt bedankt met een Fox T-shirt en ik ga op de foto, maar of ze iets doen met mijn interview….misschien in de kneuzenrubriek. We willen even zitten en eten wat bij de Mac op Times Square, de drukste ter wereld. Hierna lopen we naar het TKTS kantoor, wat we nu wel hebben gevonden. Het was alleen nog niet open, we moesten 45 min wachten.Ik wilde al een tijd naar de Dunkin Donuts, dus die hebben we opgezocht. Afijn bij de Dunkin Donuts neem ik een koffie en twee donuts, en Joyce een Smoothie. De Smoothie is zo zoet dat het glazuur bijna van je tanden knalt. De donuts zijn lekkerrrr! Hierna lopen we naar TKTS. Onderweg werden we aangesproken door iemand of we Late Show tickets wilden….nou dat wilden we wel. We moesten één vraag beantwoorden en kregen twee kaarten. Yippie morgen David Letterman! Vooraf had ik stiekem gehoopt op kaarten voor woensdag omdat John Legend zou komen….maar dit zijn tickets waar maanden lange wachttijden voor zijn, dus ik moet niet klagen! We lopen door naar TKTS….blijkt dat we een half uur geleden een gi-gan-tische rij over het hoofd hebben gezien….wat nu? Joyce stelt voor naar de bioscoop te gaan, en dat lijkt me ook wel een goed idee. We gaan naar het AMC op Times Square. Van buiten ziet het er klein uit, van binnen zegt 25 zalen (!!!) meer dan genoeg. De film die we bekijken is The Departed, en deze is werkelijk te vet voor woorden. Ik zal er dan ook maar niet teveel over zeggen, maar ga em zien zou ik zeggen. De film begint al om 4 uur, en om half zeven komen we de bios uit, en het is donker. Dit is dus een goed moment om het Empire State Building op te gaan. We pakken de metro en gaan naar boven. En had ik eerder al gezegd dat ik last heb van hoogtevrees, hier had ook Joyce het een beetje. Het waaide namelijk keihard, en op deze hoogte is dat geen pretje. Het foto’s maken is ook niet zo gelukt omdat mijn camera het enorme contrast tussen licht en donker niet lijkt te begrijpen. Het is wel een prachtig gezicht. Het meeste hebben we binnen bekeken, want buiten was het echt geen pretje. Na een half uurtje zijn we weer omlaag gegaan, en hebben we gegeten bij een zelfde tentje als op zondag: eten opscheppen en betalen naar gewicht. Lekker. In het hostel nog even basketbal gekeken (met Wade, O’Neal, Payton, Williams, Ming, zucht) en slapie doen.
Donderdag 26 oktober
Vandaag hebben we weer wat langer geslapen. Het is immers ook vakantie, en om nou elke ochtend om 8u naast je bed te staan is ook weer zo wat. Deze dag staat vooral in het teken van de Late Show, maar ik wil graag in de ochtend nog wat dingetjes bekijken. We zijn langs Fifth Avenue naar de Public Library gelopen, deze was nu gelukkig wel open. De bieb is echt schitterend, al 150 jaar oud en echt met niets in Nederland te vergelijken. Als ik dat dan toch moet doen, denk ik al eerste aan het Vredespaleis in Den Haag. Prachtige marmer-achtige muren, overal gravures, mooie hout ingelegde plafonds. We blijven hier een tijdje, en lopen daarna naar Barnes & Noble, een bekende boekenwinkel. Joyce heeft het de hele ochtend al niet zo naar haar zin, ze is al het gewandel een beetje zat. Dit verandert allemaal als we een grote winkel inlopen, die heel erg lijkt op een speelgoedwinkel. De winkel heet “Build-A-Bear”, en de titel says it al. Na ruim een uur zoeken, kleren passen, enzovoort, heeft Joyce haar eigen beer gemaakt compleet met All-stars, pet en vrijheidsbeeld T-shirt. Ze heeft haar souvernirtje van New York en is gelijk helemaal in haar sas. De beer zit verpakt in een huis en dat zit weer in een grote tas, dus dit zijn we eerst maar even naar het hostel gaan brengen. Hierna pakken we de metro naar 49th en op naar de Late Show! Als we hier aankomen staat er al een aardige rij. We halen onze tickets op en worden alvast een beetje warm gemaakt voor de show. Omdat we pas na drie kwartier terug hoeven te komen, eten we even soep aan de overkant. Als we terug komen moeten we buiten wachten, en worden we helemaal klaar gestoomd. Een blonde schore Amerikaanse schreeuwt iedereen toe: “Hebben jullie er zin in? Gaan we er een groot feest van maken?”. En alle Amerikanen helemaal uit hun bol, ik zelf vind het ook best leuk . Ze vertelt ook: “Als je iets grappig vindt, vooral lachen. Als je de grap niet begrijpt, ook lachen. Als je het niet grappig vindt, ook lachen!”. De show is best aardig, in het begin staat alleen de cameraman recht voor de stoel waar de gast zal plaatsnemen, dus ik maak me zorgen. Als de gast komt gaat de camera gelukkig opzij, en die gast is Tim Robbins, acteur uit The Shawshank Redemption, War of the Worlds en Mystic River. Hij houdt een babbel van tien minuten over zijn nieuwe film, die mijn niet interessant lijkt. Letterman eet wat wormen met een andere gast en een soort gospel-groep doet een optreden. Anderhalf uur na het theater in te zijn gegaan staan we weer buiten. We willen eens gaan eten, en doen dat op Times Square bij Planet Hollywood. Nou, dat was echt de mislukking van de vakantie. We komen binnen, en meteen wordt er om drinken gevraagd. Dat is natuurlijk niet zo vreemd, maar 2 minuten later komt het drinken al en wordt eigenlijk ook verwacht dat we al een keuze hebben gemaakt. Tien minuten later komt het eten. Joyce haar bord wordt al weggehaald voordat ik klaar ben met eten, en als mijn bord wordt opgeruimd wordt direct om een toetje gevraagd. Dit komt tien minuten later, en de rekening wordt er gelijk bij gelegd. We eten het toetje, staan op, en nog geen 10 seconden later ruimen twee Mexicanen in supersnel tempo onze tafel op en worden de volgden gasten er geplant. Tja dit zal wel normaal zijn, wij voelden ons in elk geval heel erg onwelkom. Niet voor herhaling vatbaar. We gaan vroeg naar het hostel omdat we niet echt plannen meer hebben. Nu kan ik mooi de finale van de World Series kijken, waarin St. Louis wint van Detroit.
Vrijdag 27 oktober
Vandaag hebben we dan ingericht als 100% shopdag. Voordat we gaan shoppen gaan we eerst nog even bij de Verenigde Naties kijken. Ons hostel zit daar vlak naast, en het zou toch raar zijn als we daar niet eens komen. We komen een andere vestiging van Barnes & Noble tegen en hier sla ik een boekje van oud burgemeester Giuliani op de kop. Ik koop dan ook eindelijk twee DVD’s bij een zaakje genaamd “Best Buy”. En inderdaad, veeeel beter aan de prijs dan de Virgin Store. Joyce koopt een mooi truitje bij de Mexx, ik een vest en een shirt bij de GAP. Ook koop ik een Mets shirtje en natuurlijk het felbegeerde I hartje NY shirt ($3, rib uit mn lijf). We zien de mooiste en grootste winkels zoals Bergdorff & Goodman, Saks, Gant, Tiffany&co maar sommigen lopen we na de begane grond alweer naar buiten omdat het echt niét te betalen is. De wat modalere winkels zijn prima te betalen, veel kleding kost in dollars wat het hier in euro kost. We houden ons toch een beetje in, ik wil ook geen kapitalen uitgeven. Na wat geshop komen we de Apple store binnen, waar ik drie iPods koop. Das dan $800. Ze schelen bijna honderd euro met Nederland, dus Joyce haar zusje+vriend wilden er ook graag één. Na de Apple Store lopen we langs Central Park naar Columbus Circle waar nog een leuk winkelcentrumpje is. Joyce vindt hier de Esprit, altijd goed, maar nu dus niet. Ook zien we hier de eerste echt grote supermarkt, die hebben we in heel Manhattan nog niet gezien. We lopen via Broadway terug naar Times Square en in de Starbucks beseffen dat we eigenlijk uitgeshopt zijn. Ik koop nog wel bijna een jas, maar toch niet. We eten samen drie stukken pizza (kun je nagaan hoe groot) en besluiten nog maar eens naar de bios te gaan. Ik wil graag naar Saw III (op premièreavond!), maar dat ziet Joyce niet zo zitten, en op de gok kiezen we voor Running With Scissors. Deze is ons ook prima bevallen. Terug in het hostel testen we de iPods, waarvan er ééntje niet werkt. Morgen dus maar even terug.
Zaterdag 28 oktober
En dan is het alweer de laatste dag. Ik vind het écht niet leuk dat we terug moeten, Joyce is wel blij weer naar huis te gaan. We ruilen we iPod om, ontbijten bij Starbucks in de Trump Tower. We gaan nog even op Rockefeller Centre bij de ijsbaan kijken, gaan de NBA store in en nemen wat gekke foto’s onderweg. Om 1 uur pakken we dan de metro richting JFK. Daar eten we bij de MacDonald’s (om in stijl af te sluiten), shoppen wat en bellen even naar huis. We moeten door een hele strenge controle (alle schoenen ook uit, alle vloeistoffen weggooien). In het vliegtuig goed nieuws: we hebben de wind vol in de staart, dus nog geen zes uur vliegen! Gelukkig zitten we in een 777 dus ik kan op mijn entertainmentsystem King Kong afkijken. Naast me zit een New Yorker die een weekje naar Amsterdam gaat en daar maak ik een praatje mee. Joyce slaapt bijna de hele vlucht, ik maar een uurtje. We krijgen warm eten, hetzelfde als op de heenweg, en een New Yorks ontbijtje. Ik leer wat voor mijn theorie en om 6 uur landen we al op Schiphol en is de vakantie écht over.
New York was echt een fántástische stad, ik had het voor geen goud willen missen. Joyce heeft ook haar ogen uitgekeken maar die vindt het nu wel mooi geweest, ik zou nog wel tien keer terug willen. Ik heb wat kleine dingetjes die mij opvielen:
Sportschoenen
Amerikanen trekken op de gekste momenten hun sportschoenen aan. En dan geen mooie, maar goedkope, zoals wij die bij de Piet Kerkhof zouden kopen! Ze zien er dan “net” gekleed uit, behalve hun schoenen. Ik heb zelfs een New Yorker in pak zien lopen, met sneakers eronder! Tis geen gezicht.
Supermarkten
In heel Manhattan (1,6 miljoen mensen) hebben wij vier supermarkten gezien. Wat je vooral zien zijn Pharmacy’s, dit zijn een soort combinaties tussen de Kruidvat en een avondwinkel. Ze verkopen er vooral frisdrank, chips, snoep. New Yorker eten vooral buiten de deur.
Beleefdheid op straat
Ontzettend beleefd, die New Yorkers. Als ze door de drukte lopen is het constant “excuse me”, en als ze je een klein beetje aanstoten is het meteen “sorry”. Ze zijn erg prettig in de omgang!