Welke film heb jij vandaag/pas gezien? Deel XCII

Hard Boiled/God of Guns, John Woo (1992)



Het is alweer een tijdje geleden dat ik een Woo heb gezien en ik was vergeten hoe prettig dat kan zijn. Deze Woo wordt als een van zijn beste ervaren en ik kan zien waarom. Een grote wapendealer moet klop krijgen en Tequilla (Chow Yun-fat) en Alan (Tomme Leung) gaan daar voor zorgen. De actiescenés zijn ronduit geweldig, dit soort schietpartijen zie je zelfs anno 2006 niet zonder special effects (20 minuten lang non-stop schieten). Ze doen vaak aan als een computerspelletje. De actie is Wooesk en compleet over the top waardoor je niet anders kan dan glimlachen. De film wordt gelardeerd met nog wat gevatte opmerkingen van Yun-Fat die het feest compleet maken.

Zeker na al die Koreaanse drama's is het fijn om te zien dat het ook zo makkelijk kan zijn en toch zo vermakelijk. 3,5/5

Ach nog wat leuke trivia:
# Bodycount: 230

# The budget of this movie was only about $4,000,000

[ Bericht 10% gewijzigd door cwk op 22-08-2006 10:46:19 ]

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 23:59 schreef Maikel_1981 het volgende:. Of kijk eerst 'Shock Waves' en 'Zombie Lake' als je zwemmende zombies wilt zien.

Nou ZOMBIE LAKE is ook geen klapper hoor

THE PREY

"If I’m not back in 10 minutes... come looking for me!"

Een verbrande maniak slacht nietsvermoedende tieners af in een vakantiehuisje. Moet ik verder gaan?

Ik heb het id dat de vhsrip die ik zag hevig gecut is en dat is natuurlijk zonde, hopen maar dat wanneer er een dvd verschijnt dat niet het geval is

Erg vermakelijke FRIDAY THE 13TH rip off die lang niet zo vreselijk is als de reviewer schrijft.

Verder geloof ik niet dat het jaartal op IMDB klopt, het lijkt me een van de allereerste Friday rips uit iets van '80/81

Ow, en het einde is een giller!



Van de meeste reviews die ik gelezen heb vinden de reviewers die tagline nogal leuk, mis ik iets?

Wilderness, Britse film. Ik vond m vet

WILDERNESS

Volwassen versie van THE MOST DANGEROUS GAME die niet onder doet voor BATORU ROWAIARU.

Een stelletje ongeregeld uit een jeugdgevangenis wordt overgeplaatst naar een gevangenis op een eiland. Tenminste, dat is de bedoeling, maar binnen de kortste keren worden ze belaagd door een maniak

Een bijzonder bloederige film met een hoog tempo, en een interessant gegeven aangezien de slachtoffers ook nog eens hun idiote 'lotgenoten' in de gaten moeten houden aangezien dat ook geen lieverdjes zijn

En die kale, dat moét wel een van de grootste assholes in de filmgeschiedenis zijn

A Canterbury Tale
M`n eerste Powell & Pressburger film, en hij is zeker niet tegen gevallen. In het bijgevoegde boekwerk staat `t precies goed beschreven hoe ik deze film heb ervaren:"Initially, you may simple feel confused. What is the movie exactly?" Dat is precies hoe ik erover dacht na afloop. Niet goed wetende wat ik er mee aan moest, maar hoe langer je er over na denkt, hoe meer je `m gaat waarderen. Op een magnifieke wijze worden verschillende genres als thriller, (historisch) drama, oorlogs film, comedy en een beetje film noir met elkaar gemixt. En het werkt erg goed, de mix is erg fijn met een prachtige belichting, cinematografie en camera werk dat gretig gebruik maakt van de heuvel achtige omgeven van Kent.
De personages zijn allemaal interessant en worden goed neer gezet door de sterk acterende cast. Daarbij voegt het theme van de soundtrack ook het nodige toe aan de sfeer.
Een film die zeker de moeite waard is en waarschijnlijk bij iedere kijk beurt beter zal worden.

IMDB Cijfer: 7,7/10
Mijn Cijfer: 8,0/10

quote:

Op dinsdag 22 augustus 2006 11:23 schreef kinky_queen het volgende:

[..]

Nou ZOMBIE LAKE is ook geen klapper hoor

Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik heb altijd een beetje een zwak voor die Jean Rollin incompetentie, ik vond het een heerlijk stompzinnig broddelwerkje

'Shock Waves' is ook geen klapper wat mij betreft. Maar naast 'Ghost Lake' lijken het tijdloze meesterwerken. Heb je 'Ghost Lake' wel eens gezien?

OT:

Trembling Before G-d (Dubowski, 2001). Wat doe je als je een Orthodoxe Jood bent en jezelf aangetrokken voelt tot mensen van dezelfde sekse? Met andere woorden: hoe ga je om met je homoseksualiteit, terwijl je religie dit simpelweg verbiedt? Het zijn complexe vragen waar geen gemakkelijk antwoord op te geven valt. In plaats daarvan biedt deze boeiende documentaire een aantal persoonlijke gevallen van homoseksuele mannen en vrouwen in Amerika, Engeland en Israel. Het zou op zich gemakkelijk in een anti-religie docu hebben kunnen resulteren (want iedere gezonde figuur zou toch eens moeten inzien dat georganiseerde religie het meest walgelijke op aarde is), maar niets is minder waar: de film toont mensen die proberen om een innerlijke tegenstelling te verenigen of toch in ieder geval een manier te vinden om er mee te leven en ieder doet dat op zijn eigen manier. Het geheel wordt ondersteund door de prachtige klarinet/orgel soundtrack van John Zorn, die ik uiteraard al kende maar zoals altijd gaat de muziek nog meer leven als je de beelden er bij ziet. Iedereen met een interesse in queer issues moet deze film zien; ik heb er in ieder geval behoorlijk wat tissues doorheen gejaagd.

Het was alweer ruim een maand geleden dat ik mijn laatste film zag, ! Time Bandits was wel een leuk herstartje.

Ik ben pas begonnen met 24 Seizoen 5 heb nog 15 afl te gaan.

quote:

Op dinsdag 22 augustus 2006 20:20 schreef dolle_hond het volgende:

[..]

hoe kan dat toch?

Vakantie 1 - Drie drukke dagen - Vakantie 2 - Drukke week

Ik heb gedurende die tijd nog wel Before Sunrise & Sunset herkeken. Natuurlijk waren ze weer geweldig, hoewel ze mijn tijd in Wenen gruwelijk hebben verpest. Ik kwam Goddomme geen één leuk Frans meisje tegen op de trein, en dat Weense reuzenrad zat volgepropt met vieze dikke zwetende toeristen. !

Met dikke zwetende mannen kun je toch mooi over koekkoeksklokken praten?

quote:

Op dinsdag 22 augustus 2006 21:33 schreef Sai het volgende:

[..]


Ik heb gedurende die tijd nog wel Before Sunrise & Sunset herkeken. Natuurlijk waren ze weer geweldig, hoewel ze mijn tijd in Wenen gruwelijk hebben verpest. Ik kwam Goddomme geen één leuk Frans meisje tegen op de trein, en dat Weense reuzenrad zat volgepropt met vieze dikke zwetende toeristen. !

quote:

Op dinsdag 22 augustus 2006 21:40 schreef Sokolsky het volgende:
Met dikke zwetende mannen kun je toch mooi over koekkoeksklokken praten?

Nou, ik sprak er ééntje aan over zijn malafide drugspraktijken en in scène gezette begrafenis maar het enige wat er uit zijn stinkende kutbek kwam was "No English!". Je reinste oplichting, dat reuzenrad!

The Magnificent Seven (1960)
Vrij bekende western. Het begint bij één man 'Chris' die wordt aangesproken door 3 boeren die problemen hebben met 'bandieten' die Chris probeert een aantal mensen erbij te krijgen, die uiteindelijk 'The Magnificent Seven' gaan voorstellen. Als ik alles moest definiëren in één woord dan zeg ik: cool. Want dat is deze film en de cast, bestaande uit o.a. Yul Brynner, Steve McQueen, Charles Bronson, gewoon cool.

update van de laatste paar dagen...

war of the worlds
eurotrip
roadtrip
mr & mrs smith
shall we dance
femme fatale
ghost in the shell
the king and the clown
scary movie 4
the three burials of melquiades estrada
51st state
the insider
aquamarine
dish dogs
team america world police
whirly girl
x-men 3

quote:

Op dinsdag 22 augustus 2006 18:42 schreef Maikel_1981 het volgende:

Heb je 'Ghost Lake' wel eens gezien?

Wat denk je zelf?

HAUNTED BOAT

Dit moest ik zien, een 1,5 op de IMDB! Konden de geruchten waar zijn? Is deze film nog slechter dan DEATH TUNNEL? Nou niet echt slechter maar beter issie ook niet, maar waar DEATH TUNNEL zwaar irritant was is deze film alleen maar technisch slecht. Geen regie, slechte muziek, heel slecht geacteerd en het plot is rommelig, klopt van geen kant, ongeinspireerd en vol nodeloze 'twists'

Alleen voor zware doemdenkers en sadomasochisten

Even snel een kort overzichtje van de afgelopen dagen:

She's the Man (2003) - *** - Standaard maar wel vermakelijk
For Love of the Game (1999) - **½ - Best aardig honkbal-drama met Costner
The Trigger Effect (1996) - **½ - Nogal vergezochte en ongeloofwaardige karakterontwikkelingen, maar best vermakelijk
Superman III (1983) - ** - Slechte humor en erg standaard verhaaltje
La painiste (2001) - ***½ - Best mooie film van Haneke.
On the Waterfront (1954) - **** - Opgewaardeerd na herziening. Erg sterk verhaal en een goede Brando.
The Invisible Circus (2001) - **½ - Beetje leeg drama
Spring Break Lawyer (2001) - * - Erg goedkope en slechte comedy. Nauwelijks grappig
This Sporting Life (1963) - **** - Prima Britse klassieker, met sterk acteerwerk en goed verhaal
Metro (1997) - ** - Clichematig en weinig opwindende actie-comedy
City by the Sea (2002) - *** - Degelijk acteerwerk en dito verhaal.

The Game
Alweer een tijdje geleden dat ik deze had gezien, dus weer eens opnieuw opgezet. En opnieuw is het een belevenis. Een goed doordacht en origineel verhaal dat erg spannend blijft, soms freaky is en waarin zeer sterk wordt geacteerd. Michael Douglas zet uiteraard weer een prima rol neer, Fincher`s regie is sterk. Alleen wat jammer van de laatste 5 minuten.
Ondanks dat is dit een geweldige film, 1 van Fincher`s beste.

IMDB Cijfer: 7,6/10
Mijn Cijfer: 8,0/10

Land of the Dead (2005)
De laatste keer dat ik hem zag was ik niet heel enthousiast. Maar ik hou nou eenmaal van de Romero zombiefilms dus ik wilde hem nog wel een keer een kans geven. Nu ik hem de 2de keer heb gezien vind ik hem eerlijk gezegd een stuk beter.

HellBent
Horrorfilm met alle klassieke elementen, bijna alle hoofdrolspelers worden, met Halloween, 1 voor 1 vermoord door een gek met een groot mes. Van te voren weet je al wie er gaat overblijven. Paar spannende momenten, had wat mij betreft nog wat explicieter gemogen.

Leuk detail is dat dit keer geen blonde vrouwen worden vermoord, maar homo's.

Al met al niet slecht. Ook net lang genoeg om niet saai te worden.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 11:48 schreef kinky_queen het volgende:

[..]

Wat denk je zelf?

Nou ja, ik hoopte voor je dat je jezelf een keer wat rommel bespaard had, maar ik had beter kunnen weten...

OT:

What the #$*! Do We (K)now!? (Arntz ea., 2004). Nou nou nou, wat een walgelijke pretentieuze troep is dit. Neem een gemiddelde aflvering van Dr. Phil, een documentaire op Discovery over kwantumfysica en wat digitale Windows screensavers, gooi dit in de blender, zet er de meest tenenkrommende new age muziek onder en je hebt deze waardeloze rommel.

Cachorro (Albaladejo, 2004). Prima homofilmpje van Spaanse makelij dat gelukkig tenminste eerlijk en oprecht is, sentimentaliteit vakkundig vermijdt en relativerende humor weet te brengen. Dat het filmtechnisch verder allemaal niets voorstelt en nergens echt opzienbarend is, nemen we voor lief.

Dumplings (Fruit, 2004). ‘Dumplings’ begon als deel van de portmanteau film ‘Three Extremes’ (met de andere delen van Miike en Park), maar is nu ook door Fruit Chan uitgewerkt tot speelfilm en met bijzonder veel succes mag ik zeggen. Een vrouw weet dat haar man vreemd gaat en probeert hem terug te krijgen door zo mooi mogelijk te blijven. Ze doet dit door het eten van dim sum gemaakt voor geaborteerde foetussen, wat enkele bijwerkingen blijkt te hebben. ‘Dumplings’ is typisch zo’n maatschappijkritische film vermomd als intelligente horrorfilm en de hedendaagse obsessie met jeugdige schoonheid wordt op prettig frisse en originele wijze op de hak genomen. Het camerawerk van Chris Doyle is weer eigenzinnig en subliem als altijd: hij snijdt hele hoofden af, filmt vaak van achter objecten vandaan, filmt een conversatie met enige regelmaat vanuit 20 verschillende posities, plaatst de personages vaak aan de extreme uiteinden van het scherm en komt weer op de proppen met de meest creatieve (vaak gekantelde) camerastandpunten. Het is natuurlijk altijd zeer moeilijk om te bepalen wat nu van de regisseur en wat van de DoP afkomstig is (zeker omdat ik verder niets van Fruit Chan gezien heb), maar de hand van Doyle is zo duidelijk zichtbaar dat ik bijna geneigd ben om hem tot een volbloed auteur te bestempelen; een van mijn favorieten DoP’s is ie in ieder geval. Al met al houdt ‘Dumplings’ het smerigheidsgehalte behoorlijk laag, maar weet het met de onderhuidse spanning, de indrukwekkende visuele stijl, de heerlijke muziek en prima performances constant te boeien en te overtuigen.

Een dikke aanrader wat mij betreft.

New York, New York (Scorsese, 1977). Het is op zich best vreemd dat ik als groot liefhebber van de klassieke Hollywood musical deze hommage/kritiek van Martin Scorsese niet eerder gezien heb, maar dat terzijde. Scorsese probeerde de look van de film overeen te laten komen met de jaren ‘40/’50 musicals, wat dus artificiële sets en een vaak bewegende camera a la musical maestro Vincente Minnelli betekent (de casting van de dochter van Minnelli, Liza, is uiteraard ook een interessante casting keuze). De karakters wilde Scorsese echter in de docu-realistische manier van zijn grote mentor John Cassavetes laten zijn, wat een interessante paradox oplevert van realisme versus gemaaktheid. Echter, de film heeft last van een vaker terugkerende Scorsese kwaal: de film is technisch allemaal perfect, maar verhaaltechnisch laat de film steken vallen. De film is veel en veel te lang en weet de kijker nooit echt te bereiken, iets waar het nare karakter van een verder uitstekend op dreef zijnde Robert DeNiro niet echt bij meehelpt. Zeker niet vervelend om naar te kijken en de film kent allerlei interessante aspecten, maar het is zeker niet Marty’s beste.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 20:30 schreef Maikel_1981 het volgende:

Dumplings (Fruit, 2004). ‘Dumplings’ begon als deel van de portmanteau film ‘Three Extremes’ (met de andere delen van Miike en Park), maar is nu ook door Fruit Chan uitgewerkt tot speelfilm en met bijzonder veel succes mag ik zeggen. Een vrouw weet dat haar man vreemd gaat en probeert hem terug te krijgen door zo mooi mogelijk te blijven. Ze doet dit door het eten van dim sum gemaakt voor geaborteerde foetussen, wat enkele bijwerkingen blijkt te hebben. ‘Dumplings’ is typisch zo’n maatschappijkritische film vermomd als intelligente horrorfilm en de hedendaagse obsessie met jeugdige schoonheid wordt op prettig frisse en originele wijze op de hak genomen. Het camerawerk van Chris Doyle is weer eigenzinnig en subliem als altijd: hij snijdt hele hoofden af, filmt vaak van achter objecten vandaan, filmt een conversatie met enige regelmaat vanuit 20 verschillende posities, plaatst de personages vaak aan de extreme uiteinden van het scherm en komt weer op de proppen met de meest creatieve (vaak gekantelde) camerastandpunten. Het is natuurlijk altijd zeer moeilijk om te bepalen wat nu van de regisseur en wat van de DoP afkomstig is (zeker omdat ik verder niets van Fruit Chan gezien heb), maar de hand van Doyle is zo duidelijk zichtbaar dat ik bijna geneigd ben om hem tot een volbloed auteur te bestempelen; een van mijn favorieten DoP’s is ie in ieder geval. Al met al houdt ‘Dumplings’ het smerigheidsgehalte behoorlijk laag, maar weet het met de onderhuidse spanning, de indrukwekkende visuele stijl, de heerlijke muziek en prima performances constant te boeien en te overtuigen.

Heb je ook het origineel (dus in Three Extremes) gezien en zo ja, kun je mij vertellen of de langere versie dan echt wat toevoegt? De korte versie vond ik erg geslaagd.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 20:43 schreef Sokolsky het volgende:

[..]

Heb je ook het origineel (dus in Three Extremes) gezien en zo ja, kun je mij vertellen of de langere versie dan echt wat toevoegt? De korte versie vond ik erg geslaagd.

Nee, ik ken enkel deze lange versie, dus of het echt wat toevoegt weet ik niet. Sight & Sound vond wel dat de korte versie duidelijk gemaakt was met een complete speelfilm op het oog, maar dat zegt allemaal niet zoveel natuurlijk.

Rang de Basanti (2006)

Indiase film met een opvallend IMDB-cijfer (8,5 op bijna 3000 stemmen). Het begint als een typische Bollywoodfilm: Engelse jongedame wil een docu maken over een Indiase vrijheidsstrijder, reist die kant op, maakt vrienden en samen hebben ze de tijd van hun leven - uiteraard met veel muziek en dans, en met hier en daar een flashback naar het roerige verleden. Na zo'n anderhalf uur (!) vindt regisseur Rakesh Omprakash Mehra het echter welletjes en besluit 'ie er in het laatste uur ineens een grimmige politieke thriller van te maken, die natuurlijk erg veel overeenkomsten vertoont met het historische verhaal dat ze aan het verfilmen waren.

Ligt het aan mij of zijn zowel de genretwist als het in-het-heden-projecteren-van-een-hsitorisch-verhaal de laatste tijd nogal prominent aanwezig in de Aziatische cinema?