Ik weet het.
Ik heb mij al tijden niet gemeld hier, al sta 'ik' wel op het lijstje
![]()
Om kort te gaan, mijn vrouw heeft een klote zwangerschap gehad.
Daar ben ik veel mee bezig geweest, Veel pijn!
Vanacht om 04:00 kreeg ik een seintje van de vrouw.
Eerlijk gezegd dacht ik... dat kan niet schat, je zit op 33 weken.
Vanochtend zei ze dat ze om het kwartier weeen had.
Goed schat, dat komt voor een vals alarm...
Toch maar even gebeld, reaktie: Of we meteen konden komen.
Ik daar naartoe met haar.
Ik denk nog, nah... ik hoef niet naar de zaak te bellen, want ik ga het gewoon redden.
Het liep iets anders.
Mevrouw had weeen om de 7 1/2 minuut.
Tja... 33 weken, da's toch lastig.
Gaan we remmen? Gaan we door? Gaan we naar een academisch ziekenhuis door?
Pfff, voor dat ik wist was er drie centimeter ontsluiting.
Affijn...
Vanavond om 16:40 ben ik vader geworden.
Hij ligt in de couveuse, maar hij doet het goed.
Een sonde om te drinken, een infuus voor wat suikerwater, maar hij doet het geweldig.
Hij wordt goed in de gaten gehouden.
Hij is mijn held, net als mijn vrouw mijn heldin is.
Wel vreemd, ik ben nu thuis, zij alletwee niet.
Mijn vrouw mag waarschijnlijk volgende week naar huis, m'n zoon zal nog minimaal drie weken moeten blijven.
Wat een vreemd gevoel.
Ik heb een gezinnetje, maar ik zit hier thuis alleen.
Alleen achter de computer met een biertje, maar met het volste vertrouwen dat ze in goede handen zijn.
Mijn complimenten voor het personeel van ziekenhuis Boven 't IJ in Amsterdam-Noord.