Bedankt voor alle reacties!
![]()
Hier komt het verhaal.
6 weken geleden was ik 2 weken overtijd en had ik het gevoel dat ik zwanger was.
Ondanks dat het me vrij onmogelijk leek aangezien ik de pil gewoon slik en hem niet vergeten ben.
Uiteindelijk toch maar een test gedaan samen met mijn vriend, en ja daar kwam uit dat ik zwanger was.
Voor we de test deden heb ik nog gezegd, als ik zwanger ben dan laat ik het weghalen, wat moet ik met een kind ik ben pas 18.
Maar op het moment dat ik het wist voelde het toch meteen anders. Echt geschrokken was ik niet en ik had niet eens echt het gevoel van goh wat erg.
We wisten beide niet echt wat we erbij voelden en wat we moesten doen. Een paar dagen laten rusten en er toen goed over gepraat.
Mijn vriend heeft toen gezegd: ik zit niet te wachten op een kind, ik vind mezelf daar nog te jong voor en er is nog zoveel wat ik wil doen. Ik ben bang dat het tussen ons dan kapot gaat en dat wil ik niet. Maar als jij er voor kiest om het te houden dan zal ik het wel op zijn minst proberen.
Toen hij dat had gezegd had ik zoiets van hoe kan ik nou een eerlijke beslissing maken als hij het niet wil.
Ik was erg teleurgesteld want voor mezelf had ik zoiets van, als ik puur naar mezelf keek wilde ik het heel erg graag houden. Maargoed er is meer dan mezelf, een wereld waar ik in leef en mijn vriend. Ik zit nog op school, komend jaar 6 vwo, ik wil mijn diploma halen, ik wil gaan studeren. En hoe ga ik dat doen? Als mijn vriend het niet wil dan red ik het al helemaal niet, ik kan dat allemaal niet bekostigen. Ik kreeg het gevoel dat ik er dan helemaal alleen voor stond en dan zou het me sowieso niet lukken.
Het besluit was dus abortus.
Mijn ouders wisten van niks, zijn ouders wisten van niks. Ik wilde er eerst zelf goed over nadenken maar had zoiets van, als we dan toch besluiten dat het abortus wordt, dan hoeven ze niks te weten want dan is er niks aan de hand.
Vorige week donderdag was ik naar een kliniek geweest (ik wilde niet naar mijn eigen huisarts)
Daar laten kijken hoever het was, een gesprek gehad zoals dat hoort als je een abortus wil.
Vlak daarvoor had ik al zoiets van, ik wil hier niet naartoe maar ben toch gegaan.
Morgen zou het dan eigenlijk gebeuren. Ik heb me de afgelopen week zo rot gevoeld, vaak moeten huilen en ik wist dat het gewoon niet klopte.
Gisteren was het voor mij alleen gewoon iets teveel en heb ik het toch tegen mijn ouders verteld.
Na een lang gesprek kwam eruit wat ik eigenlijk al wist. Ik wil niet dat het wordt weggehaald maar ik weet niet hoe ik het alleen kan redden.
Voor mijn ouders was het belangrijkste dat ik zou doen wat ik echt wilde, omdat ik anders spijt van mijn beslissing zou krijgen. Ze hebben mij het vertrouwen gegeven dat het met een kind ook zou lukken, dat ik er niet alleen voor stond maar dat zij er altijd voor mij zouden zijn of mijn vriend er nou wel of niet voor mij zou zijn. En dat ik nog gewoon kan gaan studeren enzo. Dat het niet meteen het einde van de wereld hoeft te zijn.
Toen was het voor mij duidelijk wat ik wilde, ik zat er alleen nog wel erg mee dat mijn vriend zoiets had van: ik wil geen kind. Want een kind zonder vader vind ik toch best erg.
Maar ik moest voor mezelf kiezen.
Ik heb hem 's avonds opgebeld en we hebben erover gepraat. Ik heb gevraagd of hij de verantwoordelijkheid er voor wilde nemen en als hij dat niet wilde dat dat niet hoefde. Maar hij was ineens niet meer zo negatief, eerder positief en hij zei dat hij het zeker wel wilde.
Hij heeft het meteen aan zijn familie verteld en tot mijn verbasing waren zij ook positief, ze stonden er allemaal achter. Ik kreeg hele lieve smsjes van zijn vader, moeder, broer en die vriendin.
Later die avond heeft mijjn vriend me nog gebeld en hij klonk toen zo anders en zei tegen me. Wij krijgen samen een kindje. Hij vond het stiekem toch wel heel erg leuk.
En nu loopt hij het van de daken te schreeuwen en het tegen iedereen te vertellen.
![]()
Ik denk dat de angst gewoon was om er alleen voor te staan en dat we beide niet weten wat ons te wachten staat.
Ik ben erg blij met de beslissing en heb net de afspraak voor de abortus afgezegd.
Het was dan wel niet gepland maar dat wil nog niet zeggen dat het ongewenst is.
Ik mag dan nog maar 18 zijn (en als het kindje er eenmaal is 19) maar ik vind mezelf wel 'oud en wijs genoeg' om hiermee verder te gaan.
Ik ben enorm blij dat er zoveel mensen achter ons staan en meer dan familie is niet nodig. Er zullen ongetwijfeld een hoop mensen ook negatief tegenover staan (ik denk vooral mensen bij mij op school) maar ik denk dat ik me daar maar niets van moet aantrekken al zal dat ook nog een hele taak worden.
Maargoed, ik weet hoe het voelt en hoe het zit en dat ik de goede beslissing heb gemaakt, hoe moeilijk het ook zal worden.