[PTA SC] Suzuki Alto @ 1081 cc

De OP
Suzuki Alto 1.1 GLS (2002)
(G)een winkelwagentje

Suzuki kwam na vele jaren eindelijk met een nieuwe versie van z’n model in de kleinste klasse; de Alto. Dus gingen we boodschappen doen met dit ‘winkelwagentje’, zoals auto’s in deze klasse vaak worden genoemd.
Een van de bekendste ‘boodschappenkarretjes’ is wel de Suzuki Alto. De Alto begon z’n bestaan als een van die typisch Japanse stadsautootjes;
wagentjes met strikt gereglementeerde, heel bescheiden afmetingen, die je als bewoner van bijvoorbeeld Tokio of Kobe mocht hebben als je niet over een eigen parkeerplaats kon beschikken. Intussen zijn de regels die de stads-Japanner klein hielden, afgeschaft, waardoor de Alto groter kon worden. Maar erg veel zijn z’n afmetingen toch niet toegenomen, anders zou hij uit z’n marktsegment zijn gegroeid. Hoe dan ook; sinds kort zijn we toe aan de tweede generatie van de ‘grote’ Alto. Dat is een model met een bijdetijdse carrosserie. Het koetswerk volgt de trend die we bij meer nieuwe auto’s tegenkomen. Onder invloed van het succes van de MPV hebben die MPV-trekjes; een vrij hoge daklijn.

Pittige Suzi
De nieuwe Alto heeft ’n 1,1-liter vierpitter met 46 kW/63 pk vermogen en 85 Nm koppel. Daarmee zet hij goede prestaties neer. Het begint al met de topsnelheid; de Alto 1.1 moet volgens de fabriek 155 kunnen halen. Bij optrekken gaat de kleine Suzuki er pittig vandoor en slaagt erin om van 0-100 te spurten in 12,5 s. Lang niet gek. Met zo’n cijfer kun je voor de dag komen. Bij het accelereren van tachtig naar honderdtwintig in ‘vijf’ bleek de nieuwe Alto niet veel puf meer te hebben. Als hij alles uit de kast moest halen, zette de enthousiaste Alto-motor een flinke keel op. De geluidsmeter liet zien dat ook bij constant snelwegtempo het interieur bepaald geen oase van rust is. Erg dorstig is hij niet. De Alto kwam tijdens onze test gemiddeld 16,4 kilometer ver op ’n liter.
Nu we toch onderweg zijn; hoe rijdt het eigenlijk? Tja; laten we eens beginnen met de besturing. Die werkt behoorlijk vaag, en rond de middenstand ‘gebeurt’ er niks. Als het wat harder gaat, wil de kleine Alto in bochten liever rechtuit; onderstuur dus. Geen punt, want als je gas terugneemt, heb je het autootje zo weer op koers. Met het comfort aan boord is het over het algemeen wel in orde. Maar soms wordt er een kuil of richel duidelijk doorgegeven. De wegligging viel ons niet echt mee. Wagentjes met zo’n korte wielbasis als de Alto worden al gauw een beetje springerig en hobbelig, met als gevolg dat de kleine Suzi niet bepaald aan de weg ‘kleeft’ als je over asfalt rijdt dat niet mooi vlak is.
Dan het bedienen van de versnellingsbak. Daar is niet echt iets mis mee. De pook laat zich makkelijk verzetten en je zult ook niet in een verkeerde versnelling terechtkomen. Maar hij gaat nu niet bepaald strak door het schakelpatroon.
Hoe gaat het er aan toe in het interieur? Aan de vitale maten van de Alto veranderde bij de modelwisseling maar weinig. Toch is hij volwassener
geworden. Dat zie je bijvoorbeeld aan het front, dat het nieuwe familiegezicht vertoont, maar ook aan het interieur.
Het dashboard maakt helemaal geen ‘kleine-autootjes-indruk’ meer. Instrumentenpaneel en middenconsole zijn optisch verbonden en de console loopt nu veel verder naar beneden door dan bij het vorige model. Het hele dash is trouwens opnieuw vormgegeven. Dat was nodig om ruimte te maken waarin ’n rechter airbag kon worden ondergebracht. Natuurlijk heeft de nieuwe Alto ook een bestuurdersairbag. Die geeft het centrale gedeelte van het stuur meer volume. Ook op een andere manier is het interieur bij de modelwisseling opgewaardeerd. De portieren kregen bescheiden opbergvakken en vóór de versnellingspook vinden we een ‘blok’ met twee bekerhouders en een kleine opbergruimte. Hoe wordt er gescoord op het onderdeel ‘uitrusting’? Dit ‘winkelwagentje’ is standaard uitgevoerd met centrale portiervergrendeling, net als elektrisch bediende zijruiten vóór. Vijf portieren zijn trouwens bij de prijs inbegrepen.
Omdat de Alto niet breder werd, moest het meubilair bescheiden van formaat blijven. Dus zijn de voorstoelen klein en hebben ze een tamelijk korte zitting. Ze zien er ook nogal vlak uit, maar toch bieden ze behoorlijke zijsteun en een stevige zit. Hoofdsteunen zijn achter in de Suzi niet te vinden; net zomin als een derde gordel. En de bagageruimte stelt niet zoveel voor. Als ‘winkelwagentje’ is het geen boodschappenvriendelijk autootje. Je moet bukken, buigen, duwen en dan krijg je twee boodschappentassen en een kratje bier achterin…



vorige deeltjes
http://ptaslowchat.tk


_{De code voor de op is hier te vinden}

Chat on