Lichamen Luikse meisjes Stacy en Nathalie gevonden #3

quote:

Nathalie en Stacy: een speurtocht van 19 dagen

Na negentien dagen intensief speurwerk heeft het gerecht de lichamen van Stacy Lemmens en Nathalie Mahy gevonden op een 200-tal meter van de plaats waar beide meisjes verdwenen. Een korte chronologie:

- Nacht 9 op 10 juni: De 7-jarige Stacy Lemmens en de 10-jarige Nathalie Mahy verdwijnen in Luik. De moeder van Nathalie, Catherine Dizier, en haar vriend, Thierry Lemmens, brachten de avond door in café "Aux Armuriers", in de wijk Saint-Léonard. Dizier kon de meisjes niet vinden toen ze rond 02.00 uur naar huis wilde gaan.

- 10 juni: Het gerecht, dat de verdwijningen onrustwekkend vindt, verspreidt onmiddellijk een opsporingsbericht. De ouders van beide meisjes sluiten meteen uit dat de kinderen weggelopen zijn. Er wordt voor het eerst gezocht naar de meisjes in de wijk.

De procureur des konings van Luik vraagt de vriend van een dienster van "Aux Armuriers" zich te melden. De man, de 38-jarige Abdallah Ait Oud, verliet het café zaterdag rond 01.30 uur. Hij meldt zich niet en als "bevoorrechte getuige" wordt hij door het gerecht als verdacht beschouwd. De foto van Ait Oud, die al veroordeeld werd voor zedenfeiten op minderjarigen, wordt verspreid.

- 13 juni: Ait Oud meldt zich bij de politie nadat hij herkend is in een café waar de televisie een foto van hem toonde. Hij wordt aangehouden voor de ontvoering en de gevangenhouding van Stacy en Nathalie. Hij ontkent.

- 19 juni: De raadkamer in Luik verlengt zijn aanhouding. De verdachte tekent beroep aan.

- 27 juni: Ait Oud verschijnt voor de kamer van inbeschuldigingstelling van Luik, die eind deze week uitspraak doet.

Intussen gaat het zoeken naar de meisjes onophoudelijk verder in de wijk waar ze verdwenen. De ouders van Stacy en Nathalie worden urenlang gehoord om een zicht te krijgen op de relaties binnen de nieuw samengestelde gezinnen en om een overzicht te maken van hun tijdsbesteding de avond van de verdwijning.

De speurders werken allerlei pistes uit, maar concentreren zich vooral op Ait Oud, die meermaals ondervraagd wordt. De advocaat van de verdachte, die blijft ontkennen, benadrukt dat er geen enkel materieel element tegen zijn cliënt is.

- 28 juni: De lijken van de meisjes worden gevonden in Luik, niet ver van de plaats waar ze verdwenen.

quote:

België huilt na vondst zusjes

België huilt om de vermoorde Luikse halfzusjes Nathalie (10) en Stacy (7). De vreselijke vondst van hun stoffelijke overschotten deed gisteren niet alleen terugdenken aan de verschrikkingen rond Marc Dutroux, deze zomer exact tien jaar geleden. Ook de schok van de serie zinloze moorden die het land sinds kort teistert, dreunt keihard na bij onze zuiderburen.
"Twee onschuldige meisjes die geen kans kregen in het leven. Dit is een gruwelijk einde, ik voel slechts afkeer, verdriet en onmacht", aldus een diep geschokte premier Verhofstadt.
In de Luikse wijk Saint-Leonard, waar de meisjes op 10 juni verdwenen, was eveneens sprake van grote verslagenheid, maar heerste ook woede en angst nu de dader mogelijk vrij rondloopt.

Afgeschermd
De in shock verkerende ouders van de meisjes werden zorgvuldig afgeschermd van de media. "Ze hebben nu vooral rust nodig", aldus Jean-Denis Lejeune, de Luikse vader van de door Dutroux vermoorde Julie, die hen een hart onder de riem kwam steken.
Wat iedereen eigenlijk al vreesde bleek gisteren maar al te waar toen de meisjes na een nieuwe zoektocht werden ontdekt in twee rioolbuizen naast een spoorrails. Eerst werd het dode lichaam van Stacy gevonden, even later 20 meter verderop ook dat van Nathalie.
Uit autopsie is inmiddels gebleken dat de stiefzusjes vrijwel direct na hun ontvoering zijn vermoord. Politie en justitie denken echter voldoende dna-sporen te kunnen terugvinden om de kindermoordenaar te kunnen pakken.
De vorige maand gearresteerde pedofiel Abdallah Ait Oud blijft daarom voorlopig in de cel zitten.

quote:

Nathalie sidderde voor stiefvader

Wellicht wist de 10-jarige Nathalie Mahy zelf ook niet eens meer hoeveel zusjes en broertjes ze eigenlijk had. Net als haar oudere zussen van 21 en 16 jaar wilde ze het liefst helemaal wegblijven bij haar aan alcohol verslaafde moeder Catherine Dizier.
Doordeweeks wonend bij haar twee jaar geleden gescheiden vader Didier was ze verplicht de weekeinden door te brengen in het vervuilde appartement van haar moeder, waar je letterlijk struikelde over het speelgoed, de volle asbakken en het bier.
Thierry Lemmens woonde een etage hoger, maar was eveneens kind aan huis, met onder meer de geboorte van de inmiddels eenjarige en door het koppel zwaar verwaarloosde Sylvain tot gevolg.
De relatie was ronduit stormachtig. Vooral de woeduitbarstingen van metaalarbeider Thierry deden Nathalie sidderen. Regelmatig tuigde de stiefvader haar inmiddels bijna tandeloze moeder Catherine voor de ogen van de kinderen af. De werkloze kleuterleidster, die zichzelf kunstenares noemde, vluchtte in de drank en werd zelfs een dag na de ontvoering in de kroeg betrapt met een uitgeputte Sylvain op de arm, waarop de Belgische justitie het kind afnam.
Met halfzus Stacy en de vier andere kinderen van het duo vormde Nathalie al twee jaar min of meer een gezinnetje dat in de weekeinden op stap ging in de Luikse achterbuurt Saint-Leonard. Haar moeder en stiefvader bedronken zich daarbij echter in het café en keken niet of nauwelijks naar de kinderen om.
Tot een kwartier voor hun verdwijning hadden de twee meisjes dolle pret op een springkussen. In tegenstelling tot Stacy werd Nathalie doordeweeks liefdevol verzorgd door haar vader, die het kind naar een nieuwe school bracht en haar slaapkamer opnieuw inrichtte. "Na de ontvoering heb ik mijn andere kinderen verteld dat ze bij een vriendinnetje logeerde", aldus Didier. "Maar uiteindelijk heb ik hen toch de vreselijke waarheid moeten vertellen."

quote:

Stacy was maar jaartje gelukkig

Hoeveel ongeluk, geweld en ellende kan een kleuter van zeven in haar korte leventje ervaren ? Niet alleen de mensonterende wijze waarop Stacy Lemmens gisteren levenloos onder een riooldeksel werd teruggevonden, maar vooral ook de dramatische jeugd van het jonge meisje doet de tranen in de ogen springen.
Al tien groezelige adressen en een handvol 'moeders' had het meisje versleten toen haar dronken vader haar twee weken geleden aan haar lot overliet en Stacy samen met haar halfzusje werd ontvoerd.
Haar echte moeder, de 35-jarige Christiane, heeft ze nauwelijks gekend. De drugsverslaafde prostituee pendelde tussen bordelen en de gevangenis, en verloor het hoederecht over Stacy toen het meisje twee was.
Als baby leefde ze in een regelrechte hel. Vooral haar broertjes van toen 4 en 11 werden door Christiane, die toen al met vader Thierry gebroken had, geschopt en geslagen met broekriemen en opgerolde handdoeken. Wanneer de moeder ging tippelen sloot ze de kinderen op in de kelder. "We gingen soms weken niet naar school en deden Stacy af en toe in bad. Onze dronken ouders waren daar niet toe in staat", zo verklaarde onlangs de oudste.
Stacy verhuisde van de ene naar de andere donkere achterbuurt met haar vader, die de ene na de andere vriendin versleet. Sinds enige tijd zat ze op een internaat en kwam alleen in het weekeind thuis.
Slechts rond haar vierde en vijfde levensjaar kende ze even wat geluk. Thierry had tijdelijk een baan en was getrouwd met Eveline, die ruim een jaar als een moederfiguur over Stacy waakte. "Een kind om nooit te vergeten, ook nu nog heb ik haar foto staan."
Hoewel alcholist Thierry 'losse handjes' had, richtte hij zijn fysieke agressie nooit op de kinderen. Thuis heeft hij nog steeds de schooltas van zijn dochter staan, met daarin het vaderdagcadeau dat ze op school had gemaakt. "Ik wilde het pas openmaken als ze terug zou zijn."

quote:

'De mensen hier zijn kapot'

Het is even na drie uur in de middag als het laatste nieuws een schokgolf door café Aux Armuriers zendt: ook Stacy's stiefzusje Nathalie is gevonden. Dood, gedumpt in een afwateringsbuis langs het spoor, enkele straten verderop. "Voilà, voilà….", stamelt stamgast Jean Vanderstraaten. Dan valt hij even stil, met waterige ogen en een bevende kin.
Zelf verloor de oud-militair zijn toen 24-jarige zoon in 1995. "Wij wisten van het begin af aan dat hij niet oud zou worden. Maar een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. En dan op deze manier…" Hij blikt naar het tvtoestel. Daarop beelden van een in speciale pakken gehuld team dat de meisjes bergt, afgeschermd door een stilstaande trein en een groen zeil. De opsporingsplakkaten van Stacy en Nathalie, achter de bar, worden door de uitbaatster op leeftijd van zwarte rouwstrikjes voorzien. "Die blijven daar hangen totdat ze de moordenaar hebben."
Aux Armuriers ligt in het hart van de volkswijk SaintLeonard, waar werkloosheid en overmatig drankgebruik hand in hand gaan. In dit café brachten Catherine Dizier, de moeder van Nathalie, en Thierry Lemmens, de vader van Stacy, de nacht van 9 op 10 juni door terwijl de kinderen buiten speelden.
Toen ze naar huis wilden gaan was het tweetal spoorloos. "Ik heb ook een dochter met twee meisjes", verzucht een buurtbewoonster die liever niet met haar naam in de krant wil ("want dan krijg ik een pak slaag"). Maar die neemt ze niet mee naar het café, zeker niet tot twee, drie uur 's nachts. Volgens haar is het in Aux Armuriers een komen en gaan van 'slechte mensen', die elkaar regelmatig te lijf gaan.
"Volstrekte onzin", zegt stamgast Vanderstraaten. "Eén grote familie, da's te veel gezegd. Maar als je geld tekort hebt, zeg vijf of tien euro, dan leent iemand anders je dat en betaal je het de volgende dag terug." Eenvoudige mensen, zo typeert hij de clientèle, waarvan een opvallend groot deel een paar tanden mist.

Correct
Een van die vaste klanten is Abdallah Aït Oud, eerder veroordeeld voor de verkrachting van minderjarigen, die nu vastzit als verdachte van de moord op Stacy en Nathalie. "Hij is rustig, correct, geeft nooit de indruk dat hij op ruzie uit is. Integendeel, als er hier tussen klanten heibel ontstond, kwam hij tussenbeiden om de boel te sussen."
Schuin tegenover Aux Armuriers is een sigarenzaak, waar ook de vader van Stacy regelmatig over de vloer komt. "De mensen hier zijn er kapot van", zegt de eigenaar. "SaintLeonard is een dorp. We kennen elkaar. Het is hier niet zoals in Brussel, of zelfs het centrum van Luik, waar je niet eens weet wie je buurman is."
Aan het begin van de Impasse Macors, de doodlopende weg langs het stuk spoor waar de meisjes zijn gevonden, worden de eerste bloemen neergelegd. Buurtbewoners vergapen zich aan de tientallen cameramannen en fotografen op de spoorbrug, die elke beweging bij de stilstaande trein registreren.
Alain Remue, hoofd van de Cel Vermiste Personen van de federale politie (tien jaar geleden ingesteld na de affaire Dutroux) benadrukt dat het onderzoek langs het spoor deel uitmaakte van een systematische zoektocht. "Er is geen sprake van een tip, dit stond op de planning. Hadden we niets gevonden, dan was er nog hele lijst locaties."
Volgens Remue werd de plek ("een complexe locatie, die niet voor de hand lag") langs het spoor al eerder ‘verkend', maar sinds dinsdag ‘grondig onderzocht'. Pas na ‘ontbossing' van het terrein werden de metalen platen zichtbaar, waaronder de stoffelijke overschotten zich bevonden. Mogelijk zijn de lichamen elders gedumpt, maar door het stromende water meegenomen.
Voor Remue is een einde gekomen aan slopende zoektocht van achttien dagen. "Het werd tijd dat we de ouders iets konden geven", verzucht hij. "Maar het is een trieste dag. Eerlijk gezegd ben ik altijd blijven hopen dat we Stacy en Nathalie levend terug zouden vinden. Het was de bedoeling hierna bewoonde huizen in Saint-Leonard te gaan doorzoeken. Wie de hoop opgeeft, geeft alles op."