He, he, die verhalen van cavia's zijn altijd zo leuk. Ik had als kind al een cavia die me door het hele huis achterna liep en tegen me opsprong als ze wat lekkers wilde. In 2000 besloten we weer een cavia in huis te nemen. Dit beestje (Bep, het was gewoon een Bep) bleek een beetje een zielepootje te zijn. Ze bleek schurft te hebben (opgelopen in de dierenwinkel) wat ons het eerste van vele bezoeken aan de dierenarts opleverde (ze mankeerde van alles en vaak was niet duidelijk wat het was). Ook bleek ze wat merkwaardige trekjes te hebben zoals extreme angst voor een knaagsteen en voor muziek. Ze had een sterke voorkeur voor mij. Wanneer mijn vriend met haar op de arm naast mij zat liep ze dwars over zijn arm naar mij toe om zich in mijn armen te nestelen (waarbij ze dan precies zo moest liggen met haart pootjes op die manier in mijn hand en haar koppetje zo...). Wat later kreeg ze een kooigenootje. Een springerige kleine borstelcaaf met de naam Toos. Toos leek onschuldig en deed net alsof Bep de baas was. Zo bleef ze in het begin bescheiden op de achtergrond als ze witlof kregen. Bep rende dan net een tikje te uitsloverig naar het hek (zo uitsloverig huppelend dat ze wel eens miste). Maar Toos rukte op en begon op een gegeven moment een paar tralies lager weliswaar naast haar te staan. Bep duwde dan met haar schouder tegen haar aan om haar opzij te duwen
. Ook heb ik haar wel eens een karatetrap aan Toos zien uitdelen toen ze net hun lekkers gehad hadden (al etend met achterpootje opzij schoppen). Ze hebben nooit gevochten het was allemaal eerder komisch. Toos wist ook wel wat ze deed. Ze liep een keer onschuldig naar ons toe en toen ik haar aadacht gaf kwam Bep ruw met haar koppetje tussenbeide, vervolgens rende Bep naar haar slaaphuisje en toen ik haar op haar koppetje wilde kriebelen om haar te laten merken dat we haar ook lief vonden draaide ze zich om en schoptje het huisje omver. Jaloers? Ook liep Toos wel eens terwijl ze op hun speelkleed zaten als een molletje onder het kleed door. Bep zat dan verstijfd van angst toe te kijken. Toos wilde ook wel eens als een dolle rondjes rennen om het slaaphuisje, misschien wilde ze dat Bep meedeed maar Bep blijf stoicijns uit de voerbak eten, zich verre van dit ordinaire gedoe houdend. Bij ieder rondje dat ze rende schopte Toos op een bepaalde plek een wolk zaagsel omhoog dat dan precies op Bep haar koppetje belandde. Bep bleef echter rechtopgezeten door eten, bij iedere ronde meer onder het zaagsel (behoorlijk onder het zaagsel). Die kleine zou haar niet gek maken.
Helaas is Bep op 2 jarige leeftijd na een stommiteit van een dierenarts overleden. Ik denk nog regelmatig aan dit bijzondere en lieve beestje en wordt nog steeds boos als ik aan haar overlijden denk, ik was er echt ziek van. Toos is nu ruim 5 jaar oud. Na de dood van Bep hebben we omdat ze duideijk eenzaam was, een cavia uit de opvang gehaald en bij haar gezet. Dit was liefde op het eerste gezicht, ze gaan echt heel anders met elkaar om dan Bep en Toos, spelen samen etc.
Zo, een heel verhaal maar ja, ik wilde mijn dametjes ook een in het zonnetje zetten. Zoals ik al zei verbazen de beestjes me nog elke dag met hun gedrag en gekkigheden. Heeft een van jullie ook wel eens jaloers gedrag van een cavia meegemaakt.