Zo, daar ben ik dan.
Alles zat me tegen met die laptop. Dan liep ie weer vast, toen was de accu weer leeg, toen was Cas weer wakker en toen en toen en toen...
Ik heb niet de kans gehad dus om alles even rustig door te lezen, maar ik zag dat er een aantal felicitaties zeer zeker op zijn plaats zijn:
CM en man gefeliciteerd met jullie
![]()
Sarah
![]()
(was je me mooi nog even snel voor hè)
Vamp en man wat een heerlijk ventje hebben jullie (foto voorbij zien komen
![]()
), gefeliciteerd met
![]()
Damien
![]()
LadyS, Peet en Amber van harte met jullie dochter en zusje
![]()
BabyS
![]()
(leuke naam
![]()
). Ik heb ook al even snel in je eigen topic gepost, maar ik kon het niet laten het nog een keer te doen.
Ik ben gisteravond begonnen met het uittikken van mijn bevallingsverhaal en ik ben nog niet klaar. Zit al wel op 5 pagina's.
![]()
Dus als ik klaar ben zal ik de highlights een keertje plaatsen in het bevallingsverhalentopic. Het waren wel heftige dagen.
Wat jullie niet weten is dat ik na 12 uur weëen in het ziekenhuis alsnog naar huis ben gegaan. Ik zit toen nog steeds op 2 cm ontsluiting. De gyn legde het heel helder uit (terwijl ik net een venijnige
![]()
zat op te vangen) en ik ging er zelf mee accoord. Maar wat een hel zeg. Ik ben toen behoorlijk in elkaar gestort, omdat ik zo boos was op mijn lijf. Teleurstelling, verdriet. Toch naar huis en daar braken de vliezen een half uur na thuiskomst. De weëen waren nauwelijks te houden en wij konden in de spits terug naar het ziekenhuis. Die fase van het naar huis gaan en terug naar het ziekenhuis, man wat erg!
Ik had een hele lieve verloskundige die heel lang toen met mij heeft zitten praten en me getroost heeft. Ik was zó bang. Ze heeft al mijn remmingen weggehaald en ik leunde volledig op haar. 2 1/2 uur na terugkomst in het ziekenhuis heeft ze opnieuw mijn ontsluiting opgemeten en tot ieders verbazing had ik zo goed als volledige ontsluiting. 3 kwartier later is Cas geboren en was ik zo verdomde gelukkig. Ineens zat alles mee. Wel nog een knip gehad op het laatst en ordinair de boel bij elkaar zitten schreeuwen.
![]()
Maar daarna zo gelukkig.
![]()
De volgende dag zouden we dus naar huis. Maar pas toen zagen we het dympeltje boven zijn poepgaatje. Onzekerheid slaat toe. Kinderarts erbij, zij kon het zo niet goed beoordelen of het nu een deukje was of toch echt een gaatje. Als het een gaatje was kon het in verbinding staan met het ruggewervel en dan moest Cas geopereerd worden. Maar daar leek het niet op, hij bewoog zijn benen goed en deed het verder ook prima. Wachten op de echo dus. Het mannetje zakte helemaal in en door die reactie is de kinderarts gaan bellen om te kijken of het toch nog vandaag lukte. Dan mochten we toch blijven en de echo afwachten. Anders was het eerst naar huis, dan afspraak voor echo en dagen later de uitslag. Dat scenario kon het mannetje niet aan.
Toen iedereen weg was en wij met zijn drietjes waren, barstte hij in tranen uit. Ik had zo met hem te doen. Hij had mij al zo'n pijn zien lijden en was gewoon op en nu dit. En hij is wel het type van de 'worst case' scenario's, kon dat niet van zich afzetten. Terwijl ik telkens probeerde moed in te praten; op de 20 weken echo was het ruggetje mooi dicht en Cas deed het goed, dus niet gelijk bang zijn. Maar natuurlijk zat het mij ook niet lekker hoor.
Pas om 15.00 kwam het bericht dat Cas kon komen. Ineens was iedereen weg en ik alleen. Toen heb ik in mijn eentje een potje zitten grienen. Ik doe wel stoer, maar dat kleine mannetje,,
Vrij vlot waren ze terug. Het mannetje zag er opgelucht uit. Officieel mochten ze nog niks zeggen, maar het zag er goed uit. Weer barst ik in tranen uit. Ik moet gewoon even die spanning kwijt. Niet veel later heeft de kinderarts het verlossende woord, het is een gesloten gaatje en er is niks mis.
Pffff....
Vanaf toen is het eigenlijk alleen maar mooi gegaan en voorspoedig. Cas drinkt goed, groeit goed en zijn broer is gek op hem.
Het enige minpuntje is dat de verloskundige tijdens de controle niet gezien heeft dat er een dympel was. Daar heeft ze zich uitvoerig voor verontschuldigd. Maar dat mens kan eigenlijk bijna niets mis doen bij mij, wat heeft ze mij geweldig geholpen toen ik het zo zwaar had. En het is ook niet iets wat een oorzaak is van haar handelen. Ze had het niet kunnen voorkomen, dus ik neem haar niets kwalijk.
Zo, toch nog uitgebreid. Ach, jullie hadden er wel recht op dacht ik zo. Ik heb jullie volgens ook behoorlijk in spanning gehouden als ik het zo hoorde van Belana. Ik vind het echt zo lief van jullie dat iedereen zo meeleeft. Dank jullie wel allemaal.
En nu ga ik maar eens op invoeren drukken.