Stiefzusje zegt papa tegen mijn vader

Neuh, is niet raar. Maar het is ook weer niet iets waar je je niet overheen zou kunnen zetten.

Jezus..hoe oud ben je?
Grow up ofzo

Het is toch niet zo raar dat ze hem papa noemt? Veel kinderen hebben papa 1 en papa 2 volgens mij. Of het raar is dat jij daar moeite mee hebt weet ik niet.

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 21:57 schreef Devrim_ het volgende:
Jezus..hoe oud ben je?
Grow up ofzo

* profiel TS checked

Geboortedatum: 1989-09-05

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 22:02 schreef Blackletter het volgende:
ik ben 16 bijna 17 kun je ook lezen in de tekst

Je bent al over je probleem heen zo te zien
mooi
opgelost
slotje

Ga elders spelen.

[ Bericht 48% gewijzigd door Copycat op 17-06-2006 13:49:31 ]

Wat nietzman zegt dus.
Ik snap dat je er aan moet wennen maar het is idd iets wat je zal moeten doen.
Wanneer is iemand je papa? Iemand die je weet te verzorgen dagelijks. Op je let en alle andere leuke en minder leuek dingen met je doet?

Of de persoon die een avondje lol ergens heeft gehad?

Dat ze je vader als papa gaat zien is dus niet zo heel gek.

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 22:03 schreef Blackletter het volgende:
het is ook niet zo dat ik er telkens "last" van heb, maar soms heb ik best momenten waarop ik dat moeilijk vind, sowieso omdat mijn vader eigenlijk altijd aan het werk is, en zogoed als alle aandacht wordt besteed aan vriendin en dochtertje

Misschien eens een keer met ja verder er over praten dan? Lijkt wel of je niet om het woord papa zit, maar meer om de aandacht die je stiefzus krijgt en jij niet.

Dat kind is 6 en weet niet beter, jij bent bijna 17 en weet wel beter.

Als je vader alle aandacht besteed aan z'n vriendin en die koter van haar, dan zou ik hem dan maar ff goed duidelijk gaan maken!

Jij kan daar weinig over zeggen. Als zij dat zo je vader wil noemen en/of je stiefmoeder vind dat dat goed, dan kun je er weinig van zeggen.

Een maat van mij heeft zijn biologische vader nooit gekend, toen zijn moeder een relatie kreeg met de man van een buurvrouw. Na een tijdje heeft die maat ook gewoon vader tegen hem gezegd. Is heel raar om te horen, maar zo ging dat gewoon. Hij was toen 7 of 8 geloof ik toen. Beetje kwestie van raar maar wel gewoon aan wennen.

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 21:55 schreef nietzman het volgende:
Neuh, is niet raar. Maar het is ook weer niet iets waar je je niet overheen zou kunnen zetten.

Wat hij zegt.
Tuurlijk is dat ff vreemd; maar je went er vanzelf aan.

TT iets verbeterd.

Optiefen!

[ Bericht 90% gewijzigd door Copycat op 17-06-2006 13:50:14 ]

Stel eens voor wat leuks te gaan doen met je vader alleen, gewoon zeggen, paps dit lijkt me heel leuk om samen met jou alleen te doen, we hebben te weinig tijd met elkaar doorgebracht.

En dan kan je tijdens het leuke wat je samen doet eens op een ongedwongen, open en vriendelijke manier praten over dingen, zonder dat het naar beladen wordt of wat dan ook.

't Is dus de enige 'vader' die ze ooit gekend heeft. Is niet zo raar ze hem 'papa' noemt.
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk voor je dat zijn stiefdochter hem 'papa' noemt, en is dit wel wat je daarwerkelijk dwars zit? Als ik je tekst zo lees, lijkt het meer of je het feit dat je vader meer tijd aan zijn vriendin en stiefdochter besteed dan aan jou, is wat aan je knaagt.

Waarom zeg je dat niet gewoon? Het is jouw vader, als je het idee hebt dat hij zijn aandacht niet eerlijk verdeelt dan moet je dat ter sprake brengen. Prater of niet: zolang jij niets zegt, verandert er ook niets.
En 'hints' helpen natuurlijk niet. Dat weet jij ook wel.

Stel heel hypothetisch dat je tegen hem zou zeggen, "zij eruit, of ik eruit", hoe zou je vader dan reageren?

Volgens mij gaat het TS meer om het gevoel dat het hem geeft dan om of het zou moeten kunnen of niet.
Het klinkt mij wel bekend in de oren, ik vraag me dan wel af hoe de relatie met je vader was voor je bij hem woonde en hoe de relatie nu is want het probleem ligt bij jullie en heeft feitelijk niets met het meisje van doen.
Ik zou wel iets met het gevoel doen want anders gaat het steeds meer aan je vreten.
De opmerkingen over de leeftijd van TS vind ik een beetje flauw, een gevoel is niet iets van leeftijden, wel hoe je handeld vanuit dat gevoel.

Oeps sorry!
Ik herken het gevoel, tenminste het gemis van een vader en het gevoel dat ik had als anderen die verder van hem af zouden moeten staan dichterbij stonden dan ik.
Ik denk dat het gedrag van het "zusje" niet ongewoon is voor een meisje van 6 die er misschien voor haar gevoel ook een concurente bij heeft gekregen.
Blijkbaar wilde het meisje erg graag een vader, kan me voorstellen dat ze jou als "echte" dochter als een bedreiging ziet.
Jammer dat praten zo'n vervelende bijklank heeft gekregen voor je, niet iedereen is immers als jouw moeder en praten lucht toch meestal wel op.
Maar als je niet wilt praten is een link naar dit topic of een brief misschien geen gek idee?

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 22:57 schreef Blackletter het volgende:

[..]

ze weet niet dat ik niet haar "echte " zus ben, ze weet niet eens dat ze een eigen vader heeft.
het rare is ik kan eignelijk met iedereen praten, behalve met mijn moeder, vader en stiefmoeder. ik weet niet hoe dat komt.
een link naar dit topic lijkt me niet echt geweldig, aangezien ze dan al mijn posts kunnen doorspitten, waar ik niet zoveel zin in heb

Aha, nee dat snap ik.
Maar een brief schrijven?
Dan was je "zusje" erg jong toen je vader in haar leventje kwam?
Willen ze het haar wel vertellen?
Ik denk dat je vooral een beetje eigen aandacht van je vader nodig hebt, en dat is geen schande hoor daar mag je best om vragen.
Ik snap dat je je hier erg vervelend bij voelt, heb je ook geen familie die kan bemiddelen, iemand waar je wel goed mee kan praten?

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 21:52 schreef Blackletter het volgende:
nou het zit zo:
mijn vader en moeder zijn uit elkaar, ja tegenwoordig standaard bijna iedereen gaat uit elkaar, maar zo hun dus ook.

En dit is dus gelul! Een scheiding tussen je ouders is praktisch altijd kut en is niet normaal. Ga het ook niet normaal vinden.

quote:

dit is al bijna 10 jaar geleden (ik was 6/7). heb hier altijd veel moeite mee gehad maar niet over gepraat.

En hier kom je er dus op terug.

quote:

nu heeft mijn vader al meerdere vriendinnen gehad, die ik altijd wel heb gemogen. mijn moeder had minder vrienden of ze nam ze gewoon niet bij ons thuis, maar ging ernaar toe als wij (mijn broertje en ik) naar mijn vader waren (ene weekend wel bij mijn vader, andere weekend niet bij mijn vader).
wegens omstandigheden met mijn moeder heb ik haar al meer dan een jaar niet gezien en ben ik bij mijn vader ingetrokken, mijn moeder komt ook niet langs (de afstand is te ver voor haar, ze heeft ongeluk gehad) ze belt wel af en toe.

Zou je haar niet graag weer willen zien dan?

quote:

mijn vader had voordat ik daar woonde al een vriendin, aardige vrouw, en die vrouw had een dochtertje, nu 6. ik woon dus nu in bij mijn vader, zijn vriendin, en dat dochtertje. dat dochtertje is niet mijn vaders kind. ze kent haar eigen vader ook niet, ze denkt dat mijn vader haar vader ook is. ze noemt hem ook gewoon papa enz. maar hier heb ik soms best wel moeite mee. mijn vader weet niet dat ik hier moeite mee heb maar ik zit er wel mee

Praat erover met je pa. Wel subtiel natuurlijk, door een vragende/open houding aan te nemen.

quote:

is het raar dat ik hier moeite mee heb ?

Nee hoor, het is toch ook raar. Het is jouw pa, niet de hare. Maar... zij ziet hem wel als jouw pa en waarschijnlijk vindt zijn vrouw het ook oke. Ik zou ze gewoon lekker laten, maar als jij er een keer over praat met je pa weet ik zeker dat dit probleem er niet meer is.

Boel kut posts van een aantal hier maar dat even offtopic.

Ontopic: Ik herken het wel van vroeger toen ik in ongeveer een zelfde situatie zat. maar dan zeg maar aan de kant als jouw 'zusje' en ik was ouder dan mijn stiefzus. Mijn stiefzus heeft op een dag tegen mij gezegd dat ze het belachelijk vond dat ik haar moeder mams noemde. Ik had dat nooit geweten en daarop zijn we gaan praten. Zij heeft haar kant verteld van haar gevoel en ik de mijne. Daarna zijn we er toch mee naar onze 'ouders' geweest en hebben het uitgelegd hoe wij er tegen aan keken. Uiteindelijk ben ik haar wel mams blijven noemen maar heb op de momenten dat mijn stiefzusje in de buurt was het zo min mogelijk gebruikt.

Nu snap ik dat jouw stiefzusje stukken jonger is, maar kenbaar maken aan je vader en eventueel je stiefmoeder zou tot een oplossing kunnen leiden. Ik vermoed eerder dat je je eigen moeder enorm mist en dat je je vader meer voor jezelf wilt houden... die wil je eigenlijk niet delen.

Succes

Wat wordt er in dit topic door veel mensen achterlijk gereageerd.

In ieder geval klinkt het alsof je behoorlijk getraumatiseerd bent door die scheiding. Zo normaal is een scheiding ook helemaal niet, ook al komt het dan vaak voor tegenwoordig. Dat het in veel andere gezinnen voorkomt neemt nog niet weg dat het voor ieder kind dat een scheiding meemaakt ontzettend ingrijpend is. Voor een kind hoort je thuis een veilige plek te zijn, waar je niet bang hoeft te zijn dat je verlaten wordt, een plek waar gewoon een aantal zekerheden gelden. Op het moment dat je ouders uit elkaar gaan, valt die veiligheid opeens weg. Wat altijd vanzelfsprekend leek (we houden hier van elkaar en we horen bij elkaar), blijkt toch niet zo vanzelfsprekend te zijn en ik kan me voorstellen dat zo'n gebeurtenis een kind het gevoel kan geven vogelvrij verklaard te zijn: wie garandeert je dat er niet nog meer erge dingen kunnen gebeuren?

Jij hebt je moeder al een poos niet gezien terwijl je nog hartstikke jong bent, een kind nog bijna (bedoel ik niet vervelend, ik ben 31 dus ik mag dat zeggen ), je vader is blijkbaar gezien al z'n vriendinnen al snel weer verder gegaan met z'n eigen leven. In plaats van de centrale rol die kinderen normaal gesproken in het leven van hun ouders spelen, speel jij op dit moment in het leven van jouw moeder in ieder geval al geen centrale rol want die heb je al een jaar niet gezien en in het leven van je vader hebben allemaal andere mensen van buiten het gezin een net zo belangrijke plek in genomen als jij (weet niet of dat ook echt zo is, maar zo voelt het voor jou).

Al die mensen die 'get over it' schrijven hebben gewoon géén gelijk. Als kind heb je er recht op dat je ouders interesse in je hebben en je overladen met liefde. Jij zegt dat wel niet met zoveel woorden, maar uit wat je schrijft blijkt dat je daar naar snakt. En dat is niets om je voor te schamen, dat is ook gewoon een soort eerste levensbehoefte: dat je ouders er helemaal voor je zijn. De mensen die schamperend zeggen dat je niet moet zeuren verkeren wellicht in de gelukkige positie dat zij thuis niets te kort komen.

Start te accepteren dat niet jouw vader als haar pappa door gaar gezien wordt...

Probeer ook een zusterband te krijgen, ondanks leeftijdsverschil...; jij ziet haar nog als vreemde indringer... daar moet je vanaf...

Volgens mij gaat het hier helemaal niet echt om dat zusje. Die moeite met het feit dat het zusje papa zegt is meer een symptoom van een dieperliggend probleem... Het gevoel van, hoort zijn relatie met mij niet eerst helemaal goed te zijn voordat een kind dat niet eens van hemzelf is een soortgelijke relatie, of bijna een nog betere relatie, met hem krijgt? Het gevoel van aan twee kanten ingehaald te worden zonder dat je daar grip op hebt.

[ Bericht 23% gewijzigd door _Floddertje_ op 16-06-2006 23:49:10 ]

wat _Floddertje_tje zegt

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 22:46 schreef Blackletter het volgende:

[..]

ik ben een vrouw dus geen hem. de relatie met mijn vader was wel redelijk, zag hem 1 keer in de 2 weken, en kon ook niet ff zo naar hem toe gaan ofzo, hij woonde 200 km verderop. hij was een jaar voordat ik bij hem ging wonen verhuist.

het probleem ligt in het hele gezin, ik voel me hier totaal niet thuis, maar heb me eigenlijk nog nooit ergens echt thuis gevoelt, mijn zusje (van 6!) zegt mij(16) wat ik wel en niet mag/moet doen, dan noemt ze ook nog eens mijn vader papa, wat moeilijk voor me is. mijn vader werkt in principe altijd. mijn stiefmoeder word ik op sommige momenten ook niet echt vrolijk van. en praten werkt voor mij dus niet, aangezien ik dit altijd verplicht was en dan huid volgescholden kreeg van mijn lieve mama

Nou kom ik niet uit een gezin van gescheiden ouders, dus wat ik nu ga zeggen is gewoon een idee. Je moet echt eens met je vader en stiefmoeder hierover praten. Lijkt me dat dat toch wel mogelijk moet zijn. Zet voordat je dit doet eens op papier wat je problemen zijn en probeer jezelf ervan te overtuigen dat dit geen onredelijke wensen zijn. (oftewel, begin met de meest redelijke wensen en stel wensen waarbij je het gevoel hebt dat je vader dit als 'bezitterig' ofzo kan ervaren even uit naar een mogelijk tweede of derde gesprek). Heb het idee dat het nooit veel slechter kan worden dan dat je maar rond blijft lopen met dit gevoel. Zo'n gesprek lucht denk ik ook op.

Wat betreft je stiefzusje. Zes jaar is volgens mij een leeftijd waarop je ze nog wel kunt veranderen. Het klopt niet dat ze jou zegt wat je wel en niet mag, maar deze relatie kun je volgens mij nog wel veranderen door gewoon te proberen een zusrelatie met haar op te bouwen. Gewoon eens wat leuks gaan doen. Je hoeft niet poeslief tegen haar te doen, gewoon elkaar leren kennen. En als ze dan nog steeds de baas probeert te spelen, dan heb je gewoon het probleem dat alle oudere broers/zussen met hun jongere broers/zussen hebben

Ik ken een meisje dat haar eigen vader niet kent. Geloof me, als zij in de puberteit komt te zitten breekt de hel los want zoiets verberg je niet of je moet wel heel goed een geheim kunnen bewaren. Zij is nu zes en noemt de exvriend van haar moeder 'papa' en die heeft kinderen, de oudste is ongeveer 18. Die hebben het daar niet makkelijk mee gehad, geloof ik. En terecht.

Maar degene die het straks het moeilijkst krijgt is hun stiefzusje. Het enige dat je kunt doen is een leuke zussenrelatie met haar opbouwen. Want kom op, er is toch niets leukers dan zo'n klein meisje op te zien groeien waarbij jij de toffe zus uit kunt hangen? Lijkt mij in ieder geval heerlijk.

Maar praat erover met je vader en zijn vriendin. Want vroeg of laat kunnen zij niet meer verbergen dat hij haar echte vader niet is, vraag wat ze hierin voor ogen hebben en of ze haar dit uberhaupt gaan vertellen omdat jij er dan misschien beter mee om kunt gaan. Je mag best zeggen dat je er moeite mee hebt en dat je eraan moet wennen maar dit kan echt niet teruggedraait worden want daarmee doe je je stiefzusje ontzettend veel verdriet. Dit is voor jou op dit moment moeilijk maar je stiefzusje is het slachtoffer hier, niet jij. Gun dit meisje een vader, zelfs als het die van jou is want ze gaat nog heel wat liefde en steun nodig hebben.

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 22:03 schreef Blackletter het volgende:
het is ook niet zo dat ik er telkens "last" van heb, maar soms heb ik best momenten waarop ik dat moeilijk vind, sowieso omdat mijn vader eigenlijk altijd aan het werk is, en zogoed als alle aandacht wordt besteed aan vriendin en dochtertje

Kijk, daar zit dus het probleem. Niet dat zij hem papa noemt, maar dat hij haar meer aandacht geeft. Dit moet je echt gewoon aangeven bij hem. Ik lees zowel in je openingspost als hier al dat je nergens over praat, al niet over dat je moeite hebt/had met de scheiding en nu krop je dit ook op. Echt waar, er zijn zat mensen die dat soort dingen niet aan je neus kunnen zien en ook niet doorhebben dat ze je bijvoorbeeld te weinig aandacht geeft. Klinkt vreemd, maar maak eens een afspraak met je pa om samen ergens wat te gaan drinken in een rustig cafe en vertel dan wat je dwars zit.

Barman is de psycholoog achter de toog:

Het komt omdat zij nu zo oud is als jij destijds toen je ouders uit elkaar gingen. Je herkent iets van jezelf in haar en dat doet pijn. Sterkte.

quote:

Op zondag 18 juni 2006 12:40 schreef Blackletter het volgende:
bedankt voor de goede tips.
ik weet nog niet wat ik ga doen.
praten met mijn vader/stiefmoeder vind ik erg moeilijk, helemaal als mijn stiefmoeder erbij is, want ze denkt dat zij de slimste in huis is, enz.
ik kan niet goed praten met oudere mensen, met vrienden,enz. lukt me dat wel, maar met mijn ouders niet.

met mijn moeder wil ik geen band meer hebben, daarvoor vindi k dat er teveel gebeurt is. ik wil haar niet meer zien/spreken weet ik veel.

de enige waarbij ik me een beetje "thuis" voel is bij mijn vriend, maar die mag ik jammer genoeg niet zo vaak zien. dit weet mijn vader ook.

Ik hoop echt dat je nog op een punt komt dat je kunt praten met je vader, misschien samen met je vriend of in briefvorm.
Mensen kunnen dingen niet oplossen als er niet over gesproken word, en jouw gevoel veranderd waarschijnlijk ook niet.
En je een beetje bijzonder en geliefd voelen bij je vader en moeder is gewoon erg belangrijk.
Verder wens ik je veel sterkte

quote:

Op zaterdag 17 juni 2006 10:12 schreef Whoopsydaisy het volgende:
Ik ken een meisje dat haar eigen vader niet kent. Geloof me, als zij in de puberteit komt te zitten breekt de hel los want zoiets verberg je niet of je moet wel heel goed een geheim kunnen bewaren.

Waarom zou de hel los breken en moet het verborgen blijven?

quote:

Op zondag 18 juni 2006 20:57 schreef Ra-z het volgende:

[..]

Waarom zou de hel los breken en moet het verborgen blijven?

Beetje gevoelig maar de vader weet zelf niet eens van haar bestaan. De moeder en de vader zijn om volgens mij hele nare redenen uit elkaar gegaan, maar ik ben er nooit achtergekomen waarom precies.

Blackletter als je niet wil praten met je vader bijvoorbeeld veranderd er niks. En vreet het alleen maar van binnen aan je.

Misschien heeft je vader wel een punt met dat je je aanstelt. Ik zeg niet dat je ongelijk hebt maar misschien heeft je stiefzusje ook meer aandacht nodig dan jij. En misschien gedraag je je wel echt niet naar je leeftijd, probeer er eens objectief naar te kijken. Ik denk dat niemand van buitenaf dat goed in kan schatten (ook je vriend niet want die hoort alleen jouw kant van het verhaal). Als het namelijk zo is dat het allemaal behoorlijk meevalt, moet je hierover ook eerlijk zijn naar jezelf toe. Anders kun je een hoop schade aanrichten terwijl er niets aan de hand is.

En zolang jij weigert met je vader te gaan praten, vind ik dat je hier niet moet komen klagen. Ik zeg niet dat je moet luisteren, kan ik je moeilijk toe dwingen en dat wil ik helemaal niet maar als je niet van plan bent er iets aan te doen moet je gewoon niet zeiken en je verlies pakken. Want jij bent blijkbaar de enige met dit probleem binnen het gezin en jij bent de enige die dit kan veranderen. Je doet nu een beetje zo: 'dit vreet aan me en ik kan er moeilijk mee omgaan', zegt iedereen dat je moet gaan praten met je vader en dan zeg jij 'ja maar ze luisteren niet en mijn stiefmoeder is er altijd bij'. Zo praat je in cirkels en je zoekt smoezen om er niet mee te hoeven dealen. Zo los je niks op. Als ze niet luisteren zorg je dat ze luisteren door zo volwassen mogelijk met ze te gaan praten. Als je er ruzie om gaat maken nemen ze je nooit serieus.

Jij bent toch later bij je vader gaan wonen, en dat terwijl je vader dus ook al een "nieuw" gezin had. Je hebt dus een zeer bewuste keuze gemaakt deel uit te maken van het gezin. Dus jij moet je ook wel een beetje aanpassen aan de nieuwe situatie... Het is voor je vader en stiefmoeder misschien ook even moeilijk om met de nieuwe situatie om te gaan.

Ik kan best begrijpen dat het erg moeilijk is dat je de aandacht nu moet delen, maar als je zelf al geen prater bent, wat moet je vader dan doen. Verder vind ik het ook niet meer dan normaal dat je vader alles met je stiefmoeder bespreekt, het zal toch raar zijn als dat niet zo was.

Als je eens wilt praten om eens een verhaal van de andere kant te horen (ik heb een stiefdochter van 11) mag je wel eens mailen. bvcapelleveen@gmail.com

Tot een jaar of 8 accepteren kinderen de nieuwe papa of mama als hun eigen papa of mama.
Als ze na die leeftijd in een stiefgezin terechtkomen houden ze altijd het onderscheid: dat is wel mijn mama, maar dat is niet mijn papa. Acceptatie is veel moeilijker voor die kinderen.
Behalve het loyaliteitsconflict (nieuwe partner neemt plaats van originele ouder in - betekent kiezen voor de één automatisch tégen de ander?) heb je een authoriteitsconflict ("jij kunt niks over mij zeggen want jij bent mijn papa niet").

Dat zijn dus zaken waar jij last van hebt, en je nieuwe zusje een stuk minder.
Nu lijkt het mij niet zo'n groot punt dat zij jouw vader papa noemt.
Kan het zijn dat je een gevoel van onbehagelijkheid dat je zelf hebt, projecteert op dit nieuwe meisje?

Mijn stiefbroertje en stiefzusjes noemen mijn vader sinds een aantal jaren ook papa. En dit zijn ondertussen gewoon volwassenen. Toen ze bij ons in het gezin kwamen, (ik was toen 16 zij waren 14, 11 en 9) had ik er ook best moeite mee om de aandacht te delen. Maar dat went vanzelf hoor. Eigenlijk vind ik ook dat je je wel wat volwassener mag gedragen. Ik weet niet hoe oud je stiefzusje was toen ze bij je vader kwam wonen, maar ze is nu pas 6, dus ze moet klein geweest zijn. Verder is het inderdaad heel normaal dat je vader en stiefmoeder dingen bespreken, ze zijn tenslotte een stel. Bekijk het ook eens van je stiefmoeder d'r kant, die krijgt er ineens een puberende dochter bij, heus niet makkelijk hoor.

Ik blijf vinden dat je moet gaan praten en verder je ook wat volwassener op moet stellen en je meer inleven in hoe het voor de rest van het gezin is. Je wilde zelf daar gaan wonen, maar hebt volgens mij geen tel nagedacht hoe anders het zou zijn als bij je moeder.