Disciplineren, waar ligt voor jou de grens?

Ik vind dat je als ouder geen angst moet inboezemen bij je kinderen. Wij hebben onze kinderen altijd gecorrigeerd zonder te slaan. Natuurlijk kun je soms weleens iets te heftig reageren met woorden of irritatie als je bijvoorbeeld zelf moe bent, daar kun je later op terugkomen door daar iets over te zeggen. Als ouder ben je ook maar een mens en je verlaagd je echt niet door je kind te zeggen dat je het beter anders had kunnen doen. Ik hou niet van (kinder)gedram en ik geloof niet in negeren van ongewenst gedrag zoals vaak wordt geadviseerd bij de bekende driftbui in de supermarkt. Ik heb ook mijn bedenkingen bij de "stoute trap waar je moet gaan nadenken over wat er fout ging" wat je wel eens ziet bij zo'n opvoedprogramma. We hebben nog nooit een kind een week huisarrest hoeven geven of zoiets dergelijks.Wat mij opvalt aan de situaties in die serie is vaak dat ouders heel weinig aandacht hebben voor hun kinderen, er wordt weinig geknuffeld en gelachen ook. Men reageert ook niet direct als dingen uit de hand lopen. Met een peuter en kleuter heb ik altijd (op hun niveau) goed kunnen praten over wat er fout ging en duidelijk kunnen maken dat het gedrag ongewenst was. Ze begrijpen je donders goed hoor. Maar ik heb ze ook gezegd dat ik iets goed van hen vond of gewoon gezegd dat ik van ze hou. Discussies over bv al dan niet een autogordel om heb ik nooit gehad, dat gebeurde gewoon, klaar zonder gezeur. Nu is de oudste bijna volwassen en hebben we vaak goede gesprekken over wat haar bezig houdt en behoorlijke aanvaringen ook weleens, maar dat kan omdat we respect hebben voor elkaar, en zij zich veilig voelt om haar gevoel te uiten..De kinderen vinden het gezellig bij ons en dat merken we omdat ze vaak iemand uitnodigen. Mijn man heeft in zijn jeugd te maken gehad met mishandeling door een van zijn ouders en er heerste thuis een gespannen sfeer waarbij je het gevoel had continue op je hoede te moeten zijn voor een uitbarsting. Hij heeft om die reden de kinderen ook nooit geslagen. Hij heeft zich voorgenomen die schakel te doorbreken.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 07:55 schreef woniya het volgende:
Ik vind dat je als ouder geen angst moet inboezemen bij je kinderen.

Ik heb ook wel eens een oplawaai gekregen in mijn jeugd, ik had hem altijd verdiend (en altijd klinkt of ik wekelijks om mn oren, kreeg, niets was minder waar, volgens mij heb ik aan twee handen ruim voldoende om alle keren te tellen) en het boezemde bij mij geen angst voor mijn ouders in. Mijn ouders waren leuke ouders, die ik altijd (en nog steeds) erg graag heb gemogen en waar ik altijd (en nog steeds) heel erg veel van hield. (Ok het klinkt suf om te zeggen dat je je ouders mag, maar ik wil er maar mee zeggen dat het gewoon ook echt leuke mensen/ouders zijn). Als het mij al angst inboezemde, dan was het angst om nog een keer iets te doen wat niet mag. En dan heb ik het niet over alles wat niet mag, maar echtechtecht stoute dingen. Nah en dat lijkt me nou juist de bedoeling van opvoeden... Want soms zie je als kind niet zo in, waarom bepaalde dingen niet mogen, omdat je als kind bepaalde mogelijke consequenties van een bepaald gedrag gedrag gewoon niet kunt zien of begrijpen. En ja hoor ja dat kun je een kind heel pedagogisch verantwoord allemaal gaan uitleggen, maarrrrrrrrrrrrr ik geloof toch niet dat een klein kind alle mogelijke implicaties van bepaalde misdragingen kan overzien. Soms is de oorzaak/gevolgketting gewoon te lang voor een kind om te bevatten. Wat is er dan zo kwalijk om een kind angst in te boezemen voor het gedrag dat die implicaties kan veroorzaken? Zolang het kind onverzopen/onverbrand/ondoorengepedoosontvoerdomdathetnietinjebuurtbleefindedrukkewinkel zn jeugd doorkomt, lijkt het me aardig opwegen tegen af en toe een tik om aan te tonen dat bepaald gedrag echt echt niet door de beugel kan.

En dan heb ik het dus daarover, sommige mensen maken van een "corrigerende tik" (bij gebrek aan beter woord, want het klinkt heel eng) de hel op aarde en van de mensen die hem toepassen Mengele's in de dop. Ik vind een verhaal als onderstaand dan ook totaal niet ter zake doend in de deze discussie. Ik vind dit een corrigerende tik noemen hetzelfde als zeggen "dat we kinderen het recht op het ontdekken van hun sexualiteit niet moeten ontzeggen" als je eigenlijk bruut hun poentje wilt onteren...

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 23:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

GRIJS

Oftwel: je kunt ook gewoon nee zeggen en consequent zijn, je hebt meer keuze dan toegeven of meppen.

Als kind van ouders die een 'corrigerende tik' helemaal geen probleem vonden: ik vind het dat wel. Ik heb het altijd als vernederend ervaren en als overbodig. Als je een kind moet slaan heb je geen werkelijke macht. Dan doet het kind iets wel of niet omdat het bang is en niet omdat het beseft waarom het dat wel of niet moet doen. Bovendien vind ik het een zwaktebod: waarom sla je je kind wel en je buurman van twee meter lang en twee meter breed niet als ie vervelend doet? Omdat je je kind kan hebben en je buurman niet. Ik verwijt het mijn ouders nog steeds en ik vraag me af hoe jij wilt testen hoe je kind het ervaart en of het je later wel of niet kwalijk zal nemen dat je het geslagen hebt. Die emotionele schade zal niet bij iedereen optreden, maar het kan wel. Dat was bij mij wel zo. Niet dat ik nu een verknipt individu ben dat in een hoekje kruipt zodra iemand boe roept, maar ik heb er wel last van. Ik was vroeger zo bang voor m'n moeder dat ik soms niet langs haar durfde te lopen. Door al het gescheld, gedreig en gemep thuis raak ik nog steeds erg snel in de stress als ik mensen hoor schelden, ook al is het niet tegen mij. Geweld heeft op iedereen een ander effect. Ik kon er nooit erg goed tegen, het was ook helemaal niet nodig bij mij, al houden mijn ouders vol van wel.

Dude, dit klinkt niet echt alsof je het ook over een "disciplinerende tik" hebt. Je hebt het over "al het gescheld, gedreig en gemep thuis". Ik vind dat dus niet te vergelijken. Ik vind ouders die doen wat jij zegt (excusee le mooo, het zijn toch je ouders) gewoon gestoord en incapabel tot het opvoeden van kinderen, terwijl ouders die af en toe een corrigerende tik uitdelen dat imo totaal niet zijn.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 07:55 schreef woniya het volgende:
Ik heb ook mijn bedenkingen bij de "stoute trap waar je moet gaan nadenken over wat er fout ging" wat je wel eens ziet bij zo'n opvoedprogramma.

Volgens mij gaat het daar niet om, maar straf je het kind doordat het niet meer mee mag doen. Werkt volgens mij ideaal wanneer je er twee hebt, kun je de tweede ideaal inzetten om ontzettend leuk mee te gaan zitten doen, zodat de trapzitter zich intens buitengesloten voelt.

En dan werden er ook nog dingen gezegd over aangetoonde psychische schade; niet ieder kind is hetzelfde. Er zijn ook kinderen die zich gaan verzetten tegen hun poldermodel ouders en die de rest van hun leven verveulende tegendraadse personen blijven. Er zijn ook kinderen die ontzettend corporaal worden om zich te verzetten tegen hun geitenwollenouders. Waarmee ik maar wil zeggen, er is niet 1 juiste manier, er zijn meer wegen die naar rome leiden. En in mijn mening is de corrigerende tik (jawooohl herr fuhrer!) een van die wegen. En rome is in dit geval het opvoeden tot een redelijk stabiele volwassene en de corrigerende tik is in dit geval dus niet je kinderen te pas en te onpas een bloedneus slaan.

Er is niets mis mee wanneer je je kind wijst op gevaar van dingen die zijn gezondheid kunnen schaden. Met angst inboezemen bedoelde ik, angst voor de ouder zelf. Dat je je als ouder op een soort voetstuk hebt gezet, en daardoor ontoegankelijk bent. Er heerste bijvoorbeeld in het gezin waar mijn man uit afkomstig is spanning die werd veroorzaakt door het onvoorspelbare gedrag van zijn ouders. Ze waren allemaal bang voor die ouders om iets verkeerd te doen en dan op je flikker te krijgen, dat was een hele nare sfeer om als kind in op te groeien. Ik heb zelf nooit die dingen hoeven gebruiken als kinderen apart zetten op de trap. Het zal misschien werken voor andere mensen, maar ik heb het zelf nooit nodig gehad.Als iets niet naar mijn zin ging, keek ik ze ferm aan, pakte ze bij een arm bijvoorbeeld en zei dat ze met een bepaald gedrag moesten stoppen. Dat werkte gewoon. Ik hou niet van geitenwollensokken gedoe en geloof ook niet in discussies met kleine kinderen of ze al dan niet een jasje aan moeten omdat het koud is. Jij weet als ouder wat gevaarlijk of goed voor ze is en daar moeten ze gewoon naar luisteren als ze klein zijn. Maar ik vind wel dat respect naar kinderen toe belangrijk is en ik geloof dat je ook kunt opvoeden zonder slaan.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 08:30 schreef DancingPhoebe het volgende:

Volgens mij gaat het daar niet om, maar straf je het kind doordat het niet meer mee mag doen. Werkt volgens mij ideaal wanneer je er twee hebt, kun je de tweede ideaal inzetten om ontzettend leuk mee te gaan zitten doen, zodat de trapzitter zich intens buitengesloten voelt

Ik kan me om verschillende redenen voorstellen dat het goed werkt. Ook als er niet sprake is van 2 kinderen, wordt het 'stoute' kind nog buitengesloten en genegeerd. Geklier wordt het meest in de hand gewerkt als het kind aandacht blijft krijgen. Daar komt bij dat voor de isoleermethode belangrijk is dat het kind uitgelegd krijgt wát het fout heeft gedaan en wat het kan doen om het goed te maken. Het valt me op dat kinderen vaak het ingrijpen van hun ouders niet begrijpen, maar dat komt ook doordat ze niet consistent zijn. En dat is ook voor deze methode het allerbelangrijkste.

Ik ben erg tegen slaan, schreeuwen en schelden. De gecontroleerde corrigerende tik is misschien nog wel het ergst, omdat die niet uit de wanhoop van het moment voortkomt maar het idee dat geweld goed zou zijn voor je kind. Er zit echt nog wel meer tussen je kind zjin zin geven als het zich in de supermarkt onmogelijk gaat gedragen en hem een corrigerende tik geven. Ik wil mijn kind graag een groot respect bijbrengen voor de (fysieke) waardigheid van een ander, en dat doe je niet door tikken uit te delen.

Misschien te offtopic, maar dit hele gedoe over slaan doet me ineens denken aan een voorval afgelopen week. Mijn schoonzus (flinke psychische schade door oa incest en lichamelijk geweld) had maandag een gesprek met de nieuwe au pair van mijn ouders. Ze vertelde de au pair op een voor mij verbijsterende manier dat ze altijd zo verbaasd was geweest over mijn opvoeding en dat ik flink verwend was. Ik was helemaal in de war....ik verwend? Bleek dat ze bedoelde dat ik nooit geslagen was en dùs was ik verwend. En ze vertelde enigszins opscheppend hoevaak haar vader haar wel niet had geslagen en hoevaak ze in kasten was opgesloten etc. Ik ben heel verdrietig geworden van dat gesprek. Blijkbaar ben je verwend als je niet wordt mishandeld Het gaf me wel het gevoel dat er wat dat betreft toch iets krom in haar hoofd zat.

Gisteren een gesprek met een vriendin over 'disciplineren'. En ook zij was van mening dat corrigerende tikken nodig zijn en dat 'respect voor autoriteit en een zekere angst voor je opvoeder' noodzakelijk zijn. Ze is in haar kindertijd toch echt stelselmatig door haar moeder op fysieke en geestelijke gronden mishandeld. Ik kan niet zeggen dat ze goed terecht is gekomen (criminaliteit) en dat ze geestelijk helemaal in orde is en als ze één ding niet heeft dan is het wel respect voor autoriteit.

Waarom pleiten mensen die zelf in hun jeugd geslagen en vernederd zijn door hun ouders voor 'tikken' en dergelijke in de opvoeding? Ik snap er niets van. Ik ben nooit geslagen en had veel ontzag voor mijn vader en diep respect voor mijn moeder. Nog steeds!

En het belangrijkste: ik wil mijn kind leren hoe belangrijk zijn eigen fysieke waardigheid is. En als iemand over die grenzen heengaat, dan moeten álle alarmbellen afgaan.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:10 schreef Isabeau het volgende:
Waarom pleiten mensen die zelf in hun jeugd geslagen en vernederd zijn door hun ouders voor 'tikken' en dergelijke in de opvoeding? Ik snap er niets van. Ik ben nooit geslagen en had veel ontzag voor mijn vader en diep respect voor mijn moeder. Nog steeds!

Het is misschien wel nog moeilijker om toe te geven dat de mensen waar je het meest en het langst van houdt je pijn hebben gedaan.

'Respect voor autoriteit' is iets wat ik mijn kinderen zeker níet zal leren. Ik hoop dat ze zichzelf de belangrijkste autoriteit vinden en verder kritisch zijn ten aanzien van een ieder die zich een autoriteit waant.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 08:30 schreef DancingPhoebe het volgende:
En dan heb ik het dus daarover, sommige mensen maken van een "corrigerende tik" (bij gebrek aan beter woord, want het klinkt heel eng) de hel op aarde en van de mensen die hem toepassen Mengele's in de dop.

Lees je even goed de OP DP? TS heeft het niet zo zeer over een 'corrigerende tik'...

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 17:08 schreef bouncingvictor het volgende:
Een corrigerende tik vind ik dan nog een zeer lichte methode. Ik ben van mening dat het toebrengen van pijn, zolang het kind er geen blijvende schade aan over houdt, toelaatbaar is mits in een vroeg stadium aangetoond wordt dat die methode werkt.

En verder vind ik de link die tonks gaf idd nogal alarmerend. Mijn hemel, je interieur toetakelen omdat users je in een topic wijzen op het gebrek aan respect voor de privacy van je vriendin....
Plus het gedichtentopic van TS, plus de intolerante redigerende reactes in fotoboeken...
Werkelijk waar, als dit manspersoon écht is, vrees ik voor zijn kinderen.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:10 schreef Isabeau het volgende:
Waarom pleiten mensen die zelf in hun jeugd geslagen en vernederd zijn door hun ouders voor 'tikken' en dergelijke in de opvoeding? Ik snap er niets van. Ik ben nooit geslagen en had veel ontzag voor mijn vader en diep respect voor mijn moeder. Nog steeds!

Dat is niet per definitie zo. Sommigen nemen (al dan niet onbewust) het patroon van de ouders over, omdat ze niet anders kennen. Anderen slaan juist door naar de andere kant, (waardoor ze soms met hun handen in het haar komen te zitten en dus soms alsnog naar fysieke correctie grijpen). En weer anderen kunnen het patroon doorbreken.

Gelukkig is dat niet per definitie zo, maar ik zie wel wat je bedoelt met het patroon van je ouders overnemen. Die zijn immers je enige voorbeeld geweest en als je niet beter weet dan doe je wel je best, maar heb je misschien niet door dat een kind niet verwend is omdat je het niet slaat.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:25 schreef Isabeau het volgende:
Gelukkig is dat niet per definitie zo, maar ik zie wel wat je bedoelt met het patroon van je ouders overnemen. Die zijn immers je enige voorbeeld geweest en als je niet beter weet dan doe je wel je best, maar heb je misschien niet door dat een kind niet verwend is omdat je het niet slaat.

Die opmerking moet je echt niet serieus gaan nemen Isa.
Ws is hij gemaakt uit frustratie.
Natuurlijk ben jij niet 'verwend omdat je niet geslagen bent'.
Ik snap dat het je kwetst, maar sta er boven.

Ik was eigenlijk verbijsterd

Ik ben redelijk hardhandig opgevoed, als ik iets verkeerd deed werd ik regelmatig geslagen, paar keer zelfs letterlijk door mijn eigen slaapkamer gevlogen

Of het gewerkt heeft weet ik niet, kan nou niet zeggen dat ik zulke lieve ouders heb.. In de puberjaren ben ik steeds meer van mijn ouders af gaan stoten, ik dacht/wist ook wel zonder ze te kunnen leven.
Wat ik wel weet is dat ik mijn kinderen anders ga opvoeden, met veel meer liefde .

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:25 schreef Isabeau het volgende:
Gelukkig is dat niet per definitie zo, maar ik zie wel wat je bedoelt met het patroon van je ouders overnemen. Die zijn immers je enige voorbeeld geweest en als je niet beter weet dan doe je wel je best, maar heb je misschien niet door dat een kind niet verwend is omdat je het niet slaat.

Oprah zei onlangs eens dat ieder kind in Amerika direct danwel indirect met misbruik te maken heeft gehad. Dat vond ik ook vreselijk schokkend. Alsof ik bijzonder ben omdat ik niet misbruikt ben. Ik mag hopen dat ik me onder een gelukkige meerderheid kan scharen.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 08:30 schreef DancingPhoebe het volgende:

verhaal

ik snap je punt hoor, daar niet van, maar ik geloof niet dat deze gozer van de "corrigerende tik" is die jij voor ogen hebt.

quote:

Ik zelf vind dat een strikte aanpak zeer effectief kan zijn. Ik kijk dan vooral naar mezelf en mijn eigen jeugd, mijn vader had er letterlijk een handje van en ik ben uiteindelijk toch ook aardig uit de verf gekomen, al zeg ik het zelf. Een corrigerende tik vind ik dan nog een zeer lichte methode.

en dan vervolgens

quote:

Ik ben van mening dat het toebrengen van pijn, zolang het kind er geen blijvende schade aan over houdt, toelaatbaar is mits in een vroeg stadium aangetoond wordt dat die methode werkt.

dit impliceert voor mij mishandeling in de dop.

zoals ook al eerder gezegd, wat is een corrigerende tik nou eigenlijk, en wat ziet meneer hier als corrigerende tik? een klap op de handjes wanneer er bijvoorbeeld een gevaarlijke situatie is ontstaan, als schrikreactie, of een klap met de vlakke hand tegen de zijkant van het hoofd?
kunnen allemaal corrigerende tikken zijn.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:30 schreef Isabeau het volgende:
Ik was eigenlijk verbijsterd

In dat geval trek ik mijn maar weer in.

aanstellers. een corrigerende tik WERKT, zolang je je maar een beetje inhoud.
wat bij mij persoonlijk vroeger goed werkte (als kind) was publiekelijk vernederd worden met billenkoek (midden in de supermarkt), ik schaamde me kapot en dacht voortaan wel 2x na voordat ik ging klieren.

Oh moonah had ook al.. Sorry, had ik nog niet gezien

[ Bericht 45% gewijzigd door releaze op 03-06-2006 09:40:15 (mmkay...) ]

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:36 schreef Moonah het volgende:

In dat geval trek ik mijn maar weer in.

Ja hey, eens gegeven blijft gegeven

En excuses voor dit offtopic geklets

Maar je (releaze dus) hebt ook wel een goed punt: wat verstaat iemand onder een 'corrigerende tik'. De tik over de handen (van de schrik vaak!) als een kind op het punt staat iets gevaarlijks te doen, of een harde klap tegen het hoofd omdat het kind net een snoepje heeft gepakt...iedereen vult zelf steeds in wat voor hem/haar de corrigerende tik is, maar echt duidelijk is die benaming natuurlijk niet.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 09:10 schreef Isabeau het volgende:
Misschien te offtopic, maar dit hele gedoe over slaan doet me ineens denken aan een voorval afgelopen week. Mijn schoonzus (flinke psychische schade door oa incest en lichamelijk geweld) had maandag een gesprek met de nieuwe au pair van mijn ouders. Ze vertelde de au pair op een voor mij verbijsterende manier dat ze altijd zo verbaasd was geweest over mijn opvoeding en dat ik flink verwend was. Ik was helemaal in de war....ik verwend? Bleek dat ze bedoelde dat ik nooit geslagen was en dùs was ik verwend. En ze vertelde enigszins opscheppend hoevaak haar vader haar wel niet had geslagen en hoevaak ze in kasten was opgesloten etc. Ik ben heel verdrietig geworden van dat gesprek. Blijkbaar ben je verwend als je niet wordt mishandeld Het gaf me wel het gevoel dat er wat dat betreft toch iets krom in haar hoofd zat.

Gisteren een gesprek met een vriendin over 'disciplineren'. En ook zij was van mening dat corrigerende tikken nodig zijn en dat 'respect voor autoriteit en een zekere angst voor je opvoeder' noodzakelijk zijn. Ze is in haar kindertijd toch echt stelselmatig door haar moeder op fysieke en geestelijke gronden mishandeld. Ik kan niet zeggen dat ze goed terecht is gekomen (criminaliteit) en dat ze geestelijk helemaal in orde is en als ze één ding niet heeft dan is het wel respect voor autoriteit.

Waarom pleiten mensen die zelf in hun jeugd geslagen en vernederd zijn door hun ouders voor 'tikken' en dergelijke in de opvoeding? Ik snap er niets van. Ik ben nooit geslagen en had veel ontzag voor mijn vader en diep respect voor mijn moeder. Nog steeds!

Het lijkt of zo iemand de ander, zijn/haar eigen kind geen opvoeding zonder slaag gúnt bijna, dan.
Zo van "waarom zou jij een jeugd zonder tikken krijgen, die heb ik ook niet gehad".

Ms ook ergens om zo van hun eigen ouders iets beters te maken dan ze zelf eigenlijk voelen?
"Mijn ouders sloegen ons ms wel, maar het zijn tóch schatten van ouders, want ik ben er niet slechter van geworden en ik wás gewoon vervelend af en toe".

Wat betreft die corrigerende tik, bedoelen we hier de geplande tik, of de "hey, niet doen" spontane tik op de vingers, letterlijk, als een kind aan iets zit wat gevaar op kan leveren bv?

Ik heb mijn kids nooit geslagen ,geen draaien om de oren, maar ik heb ze vast wel eens zo'n "hey, pas op!" tik op de vingers gegeven of op de luier , al kan ik me het niet herinneren nu.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 10:12 schreef milagro het volgende:

Het lijkt of zo iemand de ander, zijn/haar eigen kind geen opvoeding zonder slaag gúnt bijna, dan.
Zo van "waarom zou jij een jeugd zonder tikken krijgen, die heb ik ook niet gehad".

Ms ook ergens om zo van hun eigen ouders iets beters te maken dan ze zelf eigenlijk voelen?
"Mijn ouders sloegen ons ms wel, maar het zijn tóch schatten van ouders, want ik ben er niet slechter van geworden en ik wás gewoon vervelend af en toe".

Wat betreft die corrigerende tik, bedoelen we hier de geplande tik, of de "hey, niet doen" spontane tik op de vingers, letterlijk, als een kind aan iets zit wat gevaar op kan leveren bv?

Ik heb mijn kids nooit geslagen ,geen draaien om de oren, maar ik heb ze vast wel eens zo'n "hey, pas op!" tik op de vingers gegeven of op de luier , al kan ik me het niet herinneren nu.

Ik denk dat er een heel groot verschil is tussen lens geslagen worden of af en toe een keer een tik krijgen, om een schrikreactie teweeg te brengen.

Mijn pa kon niet met emoties om gaan, en al helemaal niet met kinderen, nog minder met mondige kinderen. Bot gezegd, die had beter geen vader kunnen worden, maar hij is het wel. Dat leverde dus vooral vakanties op (de rest van de tijd is hij er niet) waarin hij ineens "de man" wilde zijn, en dus een knal verkocht, of me met mijn nek tegen de grond drukte als ik niet (snel genoeg) luisterde. Ik heb daar nul respect voor, dat zal ik zelf ook koste wat het kost proberen te voorkomen. Het was geweld om macht uit te oefenen, vreselijk. Het heeft zijn positie in het gezin nog verder ondermijnd.

Mijn moeder sloeg nagenoeg nooit, maar de momenten waarop kan ik me er wel iets bij voorstellen. Het was overigens nooit slaan, maar een tik. Dezelfde tikken als jij beschrijft, de "he, pas op" tikken vooral als een vingertje voor de honderdste keer naar een hete pan ging. Dan kun je -als je even om kijkt- er de donder op zeggen dat 't kind zijn pootje verbrandt, of je geeft even een waarschuwingssignaal. Lijkt dat laatste mij beter.

Van haar kan ik me zelf twee tikken herinneren, waar ze zelf veel spijt van had. Ik was vervelend, kreeg een tik. Ik heb mijn moeder toen echt zien huilen, en ze heeft ook d'r excuses aangeboden. Daardoor weet ik dat het niet goed is, en ik praat dat ook niet goed. Ik zal ten allen tijde proberen om dat zelf te voorkomen. Dat neemt niet weg dat geweldige ouders ook zwakke momenten hebben, en dat twee tikken op eenentwintig jaar opvoeden wat mij betreft niet af doen aan hoe goed ze voor me is. Klinkt alsof ik het goed wil praten, maar da's voor mij gewoon de balans.

quote:

Dezelfde tikken als jij beschrijft, de "he, pas op" tikken vooral als een vingertje voor de honderdste keer naar een hete pan ging. Dan kun je -als je even om kijkt- er de donder op zeggen dat 't kind zijn pootje verbrandt, of je geeft even een waarschuwingssignaal. Lijkt dat laatste mij beter.

mijn moeder drukte mijn hand uiteindelijk tegen de pan aan en toen ik voelde hoeveel pijn dat deed heb ik het nooit meer gedaan

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 10:39 schreef Mustard_Man het volgende:

[..]

mijn moeder drukte mijn hand uiteindelijk tegen de pan aan en toen ik voelde hoeveel pijn dat deed heb ik het nooit meer gedaan

idioterie.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 10:40 schreef milagro het volgende:
idioterie.

eensch

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 19:03 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dat maakt me nieuwsgierig.
[..]

Het toebrengen van pijn ( ) leidt wel degelijk tot blijvende schade. Jij bedoelt ws fysiek, maar ík bedoel emotioneel. Als je kind bang voor je is zal het wellicht naar je luisteren, maar is dat fnuikend voor een evenwichtige ontwikkeling.
De kunst is eerder in te grijpen (en opvoeden begint dus ook al heel vroeg). Slaan of andere lichamelijke pijn toebrengen is absoluut overbodig als je gewoon duidelijk en consequent (!!!) je grenzen aangeeft. Je moet het niet zo ver laten komen dat je respect gehoorzaamheid afdwingt met fysieke macht.

Om maar even een hypothetische knuppel in dit hoenderhok te gooien: Mocht je kind bij mij in de klas zitten en het komt mij ter oren dat jij je kind fysiek pijn doet als disciplinemaatregel, gegarandeerd dat ik daar melding van maak.

Don't be a f*cking hippie!