Raad je Plaatje voor Informanten #542

Informant (de ~(m.); 0.1 iem. die inlichtingen verstrekt ===> zegsman.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:24 schreef Gellius het volgende:
Nu de Zwitserse meneer. Zwitserland is overigens een bondsstaat in Midden-Europa, en grenst aan Oostenrijk, Duitsland, Italië en Liechtenstein. Zwitserland is qua oppervlakte ietsje groter dan Nederland. Het hoogste punt is de Dufourspitze (4634 m) in het kanton Wallis. De laagstgelegen plaats is Ascona in Ticino op 196 meter. Andere bekende bergen in Zwitserland zijn de Matterhorn, de Jungfrau en de Eiger.

Schilder?

Neen, een shrink.

Enfin, hier op een informatieve wijze verder over de zwitser. Behalve een bondsstaat in Midden-Europa, grenzend aan Oostenrijk, Duitsland, Italië en Liechtenstein en qua oppervlakte ietsje groter dan Nederland, bestaat het thuisland van meneer uit vele rivieren zoals de Rijn, de Rhône, de Aare en de Ticino De langste rivier is de Rijn met een stroomgebied van 375 kilometer, waarvan 5% bevaarbaar. Alle Alpenrivieren stromen door grote meren; hierdoor wordt de waterstand gereguleerd en de rivier van puin en slib gezuiverd.

Hermann Rorschach, een Zwitserse psycholoog? 'Die van dat clipje'?

Clipje:
http://www.youtube.com/watch?v=jyyVlUfy19c&search=gnarls%20barkley

Ik ga - DV - even off topic:

Hebben jullie al asperges gegeten, dit jaar? Ik nog steeds niet.

Ik wíl/móet/zál deze week aspergus eten! Met ei, en beenham.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:29 schreef Tokay het volgende:
Neen, een shrink.

Is het misschien Carl Gustav Jung? Een jonge Jung, zogezegd.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Is het een psycholoog of een psychiater, Tokay? "Shrink", dat afgeleid is van "head shrinker", is 'slang' voor beide beroepen, soms neerbuigend of pejoratief bedoeld.

Ik heb overigens maandag zondag asperges gegeten. . met ei en schouderham.

[ Bericht 5% gewijzigd door Gellius op 16-05-2006 11:57:58 ]

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:31 schreef Z het volgende:
Hermann Rorschach, een Zwitserse psycholoog? 'Die van dat clipje'?

Dat Grmbls Barkley-clipje bedoel je zeker?

Het is inderdaad Hermann Rorschach van de inkblot-test.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:32 schreef pyl het volgende:

[..]

Is het misschien Carl Gustav Jung? Een jonge Jung, zogezegd.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Nee.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:34 schreef Tokay het volgende:
Dat Grmbls Barkley-clipje bedoel je zeker?

Het is inderdaad Hermann Rorschach van de inkblot-test.

Hè, wat jammer dat het Jung niet is. Zat ik ernaast.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Wie is deze vrouw?

quote:

Hermann Rorschach was born on Nov. 8, 1884, Zurich, Switz. and died April 2, 1922, Herisau.

He was a Swiss psychiatrist who devised the inkblot test that bears his name and that is widely used clinically for diagnosing psychopathology.

The eldest son of an art teacher, Rorschach considered becoming an artist but chose medicine instead.

As a secondary-school student, he was nicknamed Kleck, meaning "inkblot," because of his interest in sketching.

He attended several universities before receiving his M.D. from the University of Zurich in 1912, then worked in Russia for a year before returning to Switzerland to practice.

For several years, his main interest was in psychoanalysis, and he became a staunch advocate of the then-new psychoanalytic technique in Swiss medical circles, being elected vice president of the Swiss Psychoanalytic Society in 1919.

In 1917 Rorschach discovered the work of Szyman Hens, who had studied the fantasies of his subjects using inkblot cards.

In 1918 Rorschach began his own experiments with 15 accidental inkblots, showing the blots to patients and asking them, "What might this be?" Their subjective responses enabled him to distinguish among his subjects on the basis of their perceptive abilities, intelligence, and emotional characteristics.

The Rorschach test is based on the human tendency to project interpretations and feelings onto ambiguous stimuli, in this case, inkblots. From these cues trained observers are supposed to be able to pinpoint deeper personality traits and impulses in the person taking the test.

Rorschach published the results of his studies on 300 mental patients and 100 normal subjects in Psychodiagnostik (1921; Psychodiagnostics).

The book attracted little attention before Rorschach died the next year, but his method has since been widely adopted as a tool for psychological evaluation and diagnosis.

The Rorschach Test is a projective method of psychological testing in which a person is asked to describe what he sees in 10 inkblots, of which some are black or gray and others have patches of colour. Responses are scored as to the location in the blot of the thing seen; the kind of stimulus characteristic emphasized--e.g., form or colour; and the content of the percept--e.g., animal. From response scores, the tester attempts to describe the testee's personality, often by comparing scores to established norms. Interpretation is not highly standardized, however, and though popular, the test has been attacked as being unreliable, even in the areas of diagnosis and prognosis in which it is most frequently used. The test was introduced in 1921 by the Swiss psychiatrist Hermann Rorschach. Similar tests have since been devised, notably one with two 45-card forms by the American psychologist W.H. Holtzman.

Bron: Encyclopedia Britannica

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:36 schreef pyl het volgende:

[..]

Hè, wat jammer dat het Jung niet is. Zat ik ernaast.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Volgende keer beter, pyl.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:37 schreef Z het volgende:
Wie is deze vrouw?

[afbeelding]

Norah Jones?


Norah Jones was born Geetali Norah Jones Shankar in New York City, but later changed her name officially to Norah Jones at age 16. She is the daughter of Indian sitarist Ravi Shankar, and the half-sister of musician Anoushka Shankar. She spent her childhood with her mother, Sue Jones, who moved to Dallas, Texas, when Norah was four. She always liked the music of Bill Evans and Billie Holiday, and she found it intriguing and relieving. Jones attended the Booker T. Washington High School for the Performing and Visual Arts and the University of North Texas, where she majored in jazz piano, and won Beat Student Music Awards for Best Jazz Vocalist (twice, in 1996 and 1997) and Best Original Composition (1996). In 1999, two years into the program, Norah left for New York City, where she performed with the band Wax Poetic.

Jones performed quite frequently with guitarist Charlie Hunter in 2001 and appeared on Outkast's Speakerboxxx/The Love Below album in a duet with André 3000 in 2003. Her music is often compared to that of Billie Holiday and Nina Simone.

In early 2002, she released a debut album, Come Away With Me, mellow, acoustic pop with soul and country. It hit #1 on Billboard 200, with single "Don't Know Why" hitting #1 on Top 40 Adult Recurrents in 2003.

Jones walked away from the Grammy Awards of 2003 with eight awards. By receiving Record of the Year, Album of the Year, Song of the Year, and Best New Artist honors all in 2003, Jones was the first artist to sweep the "Big Four", or the four most prestigious Grammy awards, since Christopher Cross did so in the Grammy Awards of 1981. It should be noted that the Song of the Year award went to Jesse Harris for writing "Don't Know Why", but because Jones performed the song, she is associated with winning Song of the Year as well. Of the eight awards that came from "Come Away With Me" at the 2003 Grammy Awards, Jones personally received five awards with the other three awards attributed to the album itself.

Her second album, Feels Like Home, was released on February 9, 2004. Rather than repeat the softer, jazz mood of Come Away with Me, her second album was influenced by country music. Within a week of its release, Feels Like Home had sold over a million copies, making it the highest-selling album in the history of Blue Note Records. In that same year, Time magazine listed Jones among the most influential people of 2004.

Jones received 3 awards at the Grammy Awards of 2005, two for her Record of the Year collaboration with Ray Charles on the song "Here We Go Again." That year, Norah Jones appeared on the self-titled record by Amos Lee.

In the latter part of 2003, rumours emerged that veteran Indian filmmaker Dev Anand was planning to make the film Song of Life, inspired by Norah Jones's troubled relationship with her father, Ravi Shankar. Both Jones and Shankar were enraged by the rumors and Jones's comments were, "He [Anand] has no idea of our story, and he's not going to represent it in a truthful way, I'm sure. It's sad because it's personal stuff and nobody's business but ours."

Norah Jones also collaborated with the Foo Fighters on their 2005 record In Your Honor, singing vocals with Dave Grohl on "Virginia Moon". The song was nominated for a Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal in 2006.

In February 2006, Screen International reported that Norah Jones would make her acting debut in a film by 2046 and Chungking Express director Wong Kar-wai. The film called My Blueberry Nights, would be Wong Kai-wai's English language debut and will be partly funded by StudioCanal and Jet Tone Productions.

[edit]
Awards
Norah Jones has won multiple awards, most noticeably her Grammy awards (winning 8 awards, plus an additional three received by Come Away with Me, in only 2 years of eligibility)

These are Jones' Grammy Awards:

2003 Best Pop Vocal Album - Come Away with Me
2003 Album of the Year - Come Away with Me
2003 Best Engineered Album, Non-Classical - Come Away with Me
2003 Record of the Year - "Don't Know Why"
2003 Best Female Pop Vocal Performance - "Don't Know Why"
2003 Song Of The Year - "Don't Know Why"
2003 Best New Artist
2005 Best Pop Collaboration with Vocals - "Here We Go Again" (with Ray Charles)
2005 Best Female Pop Vocal Performance - "Sunrise"
2005 Record of the Year - "Here We Go Again" (with Ray Charles)

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:32 schreef Tokay het volgende:
Ik ga - DV - even off topic:

Hebben jullie al asperges gegeten, dit jaar? Ik nog steeds niet.

Ik wíl/móet/zál deze week aspergus eten! Met ei, en beenham.

Ik ook nog niet.... en ik heb Peaceman beloofd het nog een keer te maken, maar dat wordt niet deze week......

Trouwens Scrut, je had het over de pyramide van Sakkata, maar volgens mij moet dat de dodenstad Sakkara zijn. De welbekende trappyramide Djoser _{en ook nog wat andere kleinere pyramides} maakt onderdeel uit van dit platform en het zijn waarschijnlijk de oudste bouwwerken van Egypte.

_{het is erg indrukwekkend kan ik uit eigen ervaring vertellen}

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:37 schreef Z het volgende:
Wie is deze vrouw?

[afbeelding]

Is het Norah Jones?

----> http://www.norahjones.com/

Juist.

quote:

Sultry vocalist and pianist Norah Jones developed her unique blend of jazz and traditional vocal pop with hints of bluesy country and contemporary folk due in large part to her unique upbringing. Born March 30, 1979, in New York City, the daughter of Ravi Shankar quietly grew up in Texas with her mother. While she always found the music of Billie Holiday and Bill Evans both intriguing and comforting, she didn't really explore jazz until attending Dallas' Booker T. Washington High School for the Performing and Visual Arts. During high school, Jones won the Down Beat Student Music Awards for Best Jazz Vocalist and Best Original Composition in 1996, and earned a second Best Jazz Vocalist award in 1997.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:38 schreef Diaan73 het volgende:
Trouwens Scrut, je had het over de pyramide van Sakkata, maar dat moet volgens mij de dodenstad Sakkara zijn. De welbekende trappyramide Djoser _{en ook nog wat andere kleinere pyramides} maakt onderdeel uit van dit platform en waarschijnlijk oudste bouwwerken van Egypte.

_{het is erg indrukwekkend kan ik uit eigen ervaring vertellen}

L_V, eat your heart out!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:40 schreef pyl het volgende:

[..]



L_V, eat your heart out!

ik zie net dat ik taaltechnisch een foutje heb gemaakt... ik ga het even aanpassen... maar het moest even snel

We kunnen natuurlijk in plaats van plaatjes raden ook allemaal om de beurt gewoon een spreekbeurt houden.

Hebben jullie dat andere topic wel eens gelezen? . Dat is me toch van een slowchat en een één, tweeregelige posts. En weinig informatie hè? Ze zijn daar zo arrogant dat men bij een geraden plaatje gewoon zonder uitleg het volgende plaatje plaatst.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:43 schreef Gellius het volgende:
We kunnen natuurlijk in plaats van plaatjes raden ook allemaal om de beurt gewoon een spreekbeurt houden.

Goed idee, Gellius!

Interessante onderwerpen te over: "Negers en Joden in het Duitse leger", "Het getal van 6.000.000 bijgesteld", "Het grootste kanon ooit", "Hannibal en zijn olifanten" - zo lang we maar "serieus met C&H bezig zijn", om onze grote roerganger, ons licht en voorbeeld, te citeren.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:48 schreef Scrutinizer het volgende:

Een andere kaar dan. Ik heb nu geen tijd meer want tijd volgt uit het axioma van (of ligt zelf als axioma ten grondslag aan) oorzakelijkheid. Dat wil zeggen dat we tijd alleen kunnen definiëren als we het bestaan van oorzakelijkheid erkennen, of andersom, dat oorzakelijkheid alleen in termen van tijd kan worden gedefinieerd.

Heidegger?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:43 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Je hebt gelijk. Grappig is dat je op Google kan zien dat menig krant die foute informatie van Wikipedia gewoon overgenomen heeft.

Dank u.... weet ik ook een keer echt iets

Maar wel grappig of eigenlijk dom van die kranten hoor, ze hebben geen goede research gedaan en zomaar iets klakkeloos overgenomen. Hier is trouwens wel mee bewezen dat Wikipedia ook niet altijd de juiste informatie heeft. Ik twijfelde daar al aan.... heb laatst een keer gezocht op "bekende Enschedeërs" en daar stond Femke Halsema bij, maar zij is toch echt geboren in Haarlem.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:49 schreef pyl het volgende:
Heidegger?

Dan wil ik graag "Het Grootste Kanon Ooit". Dat lijkt me nu echt een onderwerp van historisch belang.

Mag ik dan "Hannibal en zijn Olifanten"? Dan ga ik daarin uitvoerig uit de doeken doen dat het pas écht opmerkelijk zou zijn geweest indien Hannibal met een boel kangoeroes over de Alpen was getrokken. Denk aan het verrassingselement!

Ik popel, mijn handen jeuken!

Heidegger is goed, Tokay.

En omdat hij het was, maken we het een stukje moeilijker en gaat de IN-FOR-MA-TIE in het Duits:

Martin Heidegger (* 26. September 1889 in Meßkirch; † 26. Mai 1976 in Freiburg im Breisgau) war ein deutscher Philosoph, der vor allem durch sein 1927 erschienenes Werk Sein und Zeit der Philosophie des 20. Jahrhunderts entscheidende Impulse gegeben hat.

Das Mesmerhaus in Meßkirch, in dem Martin Heidegger aufwuchsHeidegger stammte aus einer einfachen Familie und ländlicher Umgebung. Dank finanzieller Unterstützung der katholischen Kirche studierte er in Freiburg im Breisgau zunächst Theologie, später Philosophie. Heidegger promovierte 1913 über Die Lehre vom Urteil im Psychologismus, 1915 schrieb er seine Habilitation bei Heinrich Rickert über Die Bedeutungs- und Kategorienlehre des Duns Scotus. Johannes Duns Scotus war ein spätmittelalterlicher Philosoph, der das „Seiende als Seiendes“ als das höchste abstrakt Erkennbare bezeichnete, das in allen Dingen liegt. Heidegger bezog sich in seiner Habilitation zwar sehr stark auf die Schrift Grammatica Speculativa, die erst später Thomas von Erfurt zugeordnet wurde, dennoch gründet sich seine Philosophie u.a. auf Gedankengänge des Scotus. In den folgenden Jahren arbeitete er in Freiburg als Assistent Edmund Husserls und wurde Anhänger der von diesem begründeten Phänomenologie. Nach einer außerordentlichen Professur in Marburg von 1923 bis 1927 wurde Heidegger 1928 in Freiburg Professor als Nachfolger auf Husserls Lehrstuhl. 1927 erschien sein Aufsehen erregendes Werk Sein und Zeit. Daneben sorgte ein öffentliches Streitgespräch mit dem Neukantianer Ernst Cassirer für größere Bekanntheit Heideggers (veröffentlicht im Anhang seines Buches Kant oder das Problem der Metaphysik).

[Bearbeiten]
Nationalsozialismus
Heidegger trat am 1. Mai 1933 der NSDAP bei und wurde am 10. Mai 1933 Rektor der Universität Freiburg. Bereits im Februar 1934 trat er als Rektor wieder zurück und widmete sich nur noch der Lehre und Forschung. Heideggers Verhältnis zum nationalsozialistischen Regime ist zweideutig: So untersagte er zwar als Rektor Bücherverbrennungen an der Universität, andererseits unternahm er nichts, um die zunehmenden antisemitischen Ressentiments an der Universität einzudämmen. Wichtig ist in diesem Zusammenhang, dass es für Professoren keinen Zwang zur Parteimitgliedschaft gab, während andere Beamte zum Eintritt in die NSDAP verpflichtet waren. Heidegger äußerte sich nie ausführlich oder eindeutig über seine Parteimitgliedschaft während des Dritten Reichs.

Allerdings spricht er in einem Brief an Hannah Arendt von 1932 (erschienen in der Gesamtausgabe) eindeutig über seine Einstellung gegenüber Juden und wehrt sich gegen Vorwürfe, er sei antisemitisch eingestellt. Er nennt dort unter anderem Hannah Arendt, Husserl, Cassirer als Belege seiner Freundschaft zu Juden. Nach der Machtergreifung äußerte er sich zu diesem Thema nicht. Das Fehlen einer antisemitischen Haltung attestiert auch Safranski in seinem Buch "Ein Meister aus Deutschland"(siehe Literatur), sehr wohl spricht er dort aber von Heideggers zeitweiliger offensichtlicher pro-nationalsozialistischen Haltung.

Auch in einem viel beachteten Interview mit dem Spiegel, das auf Heideggers Wunsch erst nach seinem Tod im Mai 1976 veröffentlicht wurde, kam er nicht zu einer deutlichen Distanzierung seiner politischen Einstellungen. „Ich sehe gerade die Aufgabe des Denkens darin, in seinen Grenzen mitzuhelfen, dass der Mensch überhaupt erst ein zureichendes Wesen der Technik erlangt. Der Nationalsozialismus ist zwar in die Richtung gegangen; diese Leute aber waren viel zu unbedarft im Denken, um ein wirklich explizites Verhältnis zu dem zu gewinnen, was heute geschieht und seit drei Jahrhunderten unterwegs ist.“ Heidegger hat zur systematischen Vernichtung der europäischen Juden nach dem Krieg nur einen einzigen Satz gefunden. Ackerbau sei jetzt motorisierte Ernährungsindustrie, „im Wesen dasselbe“ wie die Fabrikation von Leichen in Gaskammern und Vernichtungslagern, dasselbe wie die Blockade und Aushungerung von Ländern, dasselbe wie die Fabrikation von Wasserstoffbomben. (1. Dezember 1949)

Widersprüchliche Aussagen gibt es bezüglich Heideggers Verhalten gegenüber Husserl in den 1930er Jahren; Heidegger selbst sprach hier von rein philosophischen Streitigkeiten und gestand „menschliches Versagen“ ein. Als Heideggers Hauptwerk: Sein und Zeit 1941 neu aufgelegt wurde, fehlte die Widmung für Edmund Husserl.

Heideggers Weigerung, zum Holocaust Stellung zu nehmen, belastete seine Freundschaften u.a. mit Karl Löwith, Hans Jonas und Paul Celan. Seine Freundschaft mit Hannah Arendt war während der Zeit des Nationalsozialismus unterbrochen, wurde nach dem Krieg aber wiederbelebt. Das erste Treffen mit Arendt in der Schweiz fand 1950 statt. Die Rezeption von Heideggers Werken war nach dem Krieg belastet durch seine nationalsozialistische Vergangenheit. Es ist möglich, dass Heidegger nicht antisemitisch war, obwohl er Juden denunziert hat, und umstritten, wie weit seine Sympathien für den Nationalsozialismus reichten.

Diese Frage betrifft indes die Rolle der Philosophie im Dritten Reich überhaupt. Heidegger allerdings ließ über den Nationalsozialismus noch 1953 (im Druck der „Einführung in die Metaphysik“, einer 1935 gehaltenen Vorlesung) die Phrase von der „inneren Wahrheit und Größe dieser Bewegung“ drucken. 1987 flammte mit der Veröffentlichung des Buches „Heidegger et le nazisme“ von Victor Farías eine neue, bis heute nicht abgeschlossene Diskussion auf. Die entscheidende Frage dabei ist, ob Heideggers Denken zum Faschismus führt oder ob es sich um einen rein persönlichen Irrtum handelt (Heidegger: „Wer groß denkt, irrt groß“). Prominente Positionen vertreten u.a. Jürgen Habermas, der im Werk vor 1933 eher Potentiale des Widerstands sieht, oder Derrida, der die Schriften nach 1945 aufgrund ihrer radikalen Lösung von der traditionellen Metaphysik für antifaschistisch hält. Die Scheidelinie dieser Debatte verläuft unübersichtlich zwischen Deutschland und Frankreich.

[Bearbeiten]
Späte Jahre
Im Rahmen der Entnazifizierung wurde Heidegger von der französischen Besatzungskommandantur, basierend auf einem brieflichen Gutachten von Karl Jaspers, welches Forschungsmöglichkeiten forderte, ein Lehrverbot ausgesprochen. 1951 erfolgte die Emeritierung in Freiburg. In den folgenden Jahren arbeitete und veröffentlichte er weiter, daneben hielt er vor allem Vorträge, oft in privaten Kreisen. Neben dem erwähnten Spiegel-Interview gab er auch vereinzelt Fernsehinterviews. Bedeutsam für ihn war noch eine Reise nach Griechenland. Am 26. Mai 1976 starb Heidegger, beigesetzt wurde er in seinem Geburtsort Meßkirch.

[Bearbeiten]
Philosophie
Heideggers gesamtes Werk ist bestimmt von der Seinsfrage oder Frage nach dem Sinn von Sein, also die Frage nach dem, was wir meinen, wenn wir „ist“, „bin“ etc. sagen. Heidegger zufolge kam diese Frage in der Geschichte der Ontologie (Seinslehre) niemals zureichend in den Blick, auch nicht in ihren griechischen Ursprüngen bei Aristoteles, der in seiner "Metaphysik" zwar eine Systematisierung und Kategorisierung der verschiedenen Regionen des Seins des Seienden liefert (mit der Hauptunterscheidung von unabhängiger Substanz und abhängiger Akzidenz), jedoch ohne den Seinssinn selbst zu thematisieren, der die Mannigfaltigkeit der Seinsbedeutungen verständlich machen könnte.

Heideggers frühe Philosophie baut auf der phänomenologischen Methode seines Lehrers Edmund Husserl auf, die er zur so genannten Existentialontologie erweitert und dabei umdeutet. Dieser Versuch kulminiert in „Sein und Zeit“ (1927); er sucht den Zugang zur Seinsfrage im Dasein. So nennt Heidegger das Sein eines bestimmten Seienden, nämlich des Seienden, das „je ich bin“. Heidegger bricht mit der philosophischen Tradition, von der allgemeinen Kategorie „Mensch“ auszugehen, und beleuchtet stattdessen ein einzelnes, „ausgezeichnetes“ und „jemeiniges“ Sein: das „Dasein“, das jeder von uns selbst ist. Dadurch unterscheidet sich sein Konzept grundsätzlich von anthropologischen sowie sozialphänomenologischen Entwürfen, wie sie in den Werken George Herbert Meads, Helmuth Plessners oder Alfred Schütz′ ungefähr zeitgleich formuliert worden sind. Philosophiegeschichtlich führt Heidegger die individualistische Hegel-Kritik Kierkegaards weiter sowie Nietzsches radikalen Angriff auf die europäische Metaphysik.

Die Absicht Heideggers in Sein und Zeit ist es, zur Seinsfrage zu gelangen, indem er die Zeit als transzendentalen Horizont der Frage nach dem Sein anvisiert. Jedoch gelangt das Fragment gebliebene Werk „Sein und Zeit“ nicht bis zu diesem Punkt. Das überlieferte Stück des Werkes beschränkt sich auf die ontologische Analyse des Daseins, die Freilegung der „Sorge“ als Sein des Daseins und die Herausstellung der "Zeitlichkeit" als Sinn dieser „Sorge“. Siehe hierzu den Hauptartikel: Sein und Zeit

Die Entwicklung seines Denkens im Anschluss an „Sein und Zeit“ führt Heidegger ab Mitte der 30-er Jahre in die sogenannte „Kehre“. Heidegger meinte erkannt zu haben, dass sein früheres Philosophieren und dessen Darstellung noch zu sehr der Tradition verhaftet geblieben war, um dem Sein angemessen zu ent-sprechen. Auch der späte Heidegger gibt die phänomenologische Methode Husserls (Maxime: „Zu den Sachen selbst!“) nicht auf, er thematisiert sie jedoch nicht mehr explizit und hat die an Kant angelehnte transzendentale Blickbahn (Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines faktischen Vollzugs) als ungeeignet verabschiedet, in rechter Weise in das Stellen der Seinsfrage hineinzugelangen. Nach der Kehre führt Heideggers Denken weg von jeder „wissenschaftlichen“ Methodik hin zu einer Besinnung auf das „Sein als solches“ und die „Seinsgeschichte“, deren Gehalt bis heute keine zufriedenstellende Beurteilung gefunden hat.

Der späte Heidegger greift auf die ursprünglicheren Quellen der Vorsokratiker zurück, um in einem „Wirbel ursprünglicher Fragen“ noch hinter die logischen und metaphysischen Unterscheidungen, besonders die von Subjekt und Objekt oder von Geist und Körper zurückzugehen. Während in den früheren Schriften dem einzelnen Menschen („Dasein“) eine gleichgewichtige Rolle neben dem Sein zugesprochen wurde, verlagert Heidegger nun das „Menschenwesen“ in ein Geschehen, das aus den vier Momenten „Erde und Himmel, die Göttlichen und die Sterblichen“ als „Geviert“ besteht. Dieses Motiv entfaltet Heidegger auch in der Auseinandersetzung („Erörterung“) besonders vorsokratischer Aphorismen sowie einiger Dichtungen von Stefan George, Georg Trakl und vor allem Friedrich Hölderlin. Aus diesen Erörterungen entsteht Heideggers späte Sprachphilosophie, in der die Sprache „das Haus des Seins“ ist.

Heidegger verwahrt sich gegen die Bezeichnung „Existenzphilosophie“ für sein Denken, obwohl gerade von ihm die wichtigsten Impulse für diese Richtung der Philosophie ausgehen. Stattdessen spricht er vom Seins-Denken: Das Wesen des Menschen ist „Ek-sistenz“, das heißt „Aus-stand“ ins Sein, und nur vom Sein selbst her ganz zu verstehen.

[Bearbeiten]
Wirkung und Rezeption
Wichtige Impulse von Heidegger empfingen der Existentialismus in Frankreich und in Deutschland die gegenwärtige Hermeneutik, die vor allem mit Hans-Georg Gadamer einen zentralen Exponenten fand. Heidegger beeinflusste zahlreiche Philosophen wie Maurice Merleau-Ponty, Jean-Paul Sartre, Emmanuel Lévinas, Jacques Derrida, Hannah Arendt, Gianni Vattimo oder Ernst Tugendhat. Zur „katholischen Heideggerschule“ (Erich Przywara) wurden Gustav Siewerth, Johann Baptist Lotz, Karl Rahner und Max Müller gerechnet.

Sein philosophisches Wirken wurde jedoch auch von verschiedendsten Seiten verworfen, so zum Beispiel vom Wiener Kreis. Diese Kritik ist vor allem sprachanalytisch und logisch motiviert. Von großer Schärfe sind die Attacken seitens der Frankfurter Schule, besonders Theodor W. Adornos, die das intellektuelle Leben in den 50er und 60er Jahren des 20. Jahrhunderts polarisierten. Hier sind es vor allem Fragen, die den Zusammenhang von Philosophie und politischem Engagement betreffen. Heidegger selbst hat diese Angriffe ignoriert.

Ein Hauptverdienst ist Heideggers Entdeckung zweier Zeitskalen. Neben der objektiv messbaren Zeit gibt es eine subjektive Zeit, die ein Jetzt von einem Vorher und einem Nachher unterscheidet. Beide Skalen sind eigenständig und nicht aufeinander zurückführbar. Dieser Gedanke findet auch in der aktuellen Wissenschaftstheorie Beachtung. Freilich steht Heidegger damit in einer Linie mit biologischen Konzepten einer je individuellen Zeit, die schon im 19. Jahrhundert formuliert wurden, so von Karl Ernst von Baer und später von Jakob Johann von Uexküll.

Schwieriger zu beurteilen ist die auffällige Abwesenheit einer Ethik in Heideggers Werk. Manche sehen darin die Ursache seines nazistischen Engagements. Andere aber finden gerade hier einen Hebel, um das europäische (christliche, logozentristische) Herrschaftsdenken zu überwinden, das in der Subjekt - Objekt - Scheidung Gewalttätigkeit ontologisiert hat, gemäß dem biblischen „Macht euch die Erde untertan“. Heideggers Vorliebe für den Tod fand breite Ablehnung. Schon sein Lehrer Husserl hat widersprochen, und Hannah Arendt, die mit Heidegger eine Liaison hatte, entwickelte gegen dessen Konzept der Sterblichkeit das Gegenmodell der „Geburtlichkeit“.

Zum Denkstil Heideggers: er arbeitet stets mit Etymologien, die sich in der Form, die er ihnen gibt, nicht belegen lassen. Manchmal sind sie falsch, nie beweiskräftig, aber für viele Rezipienten berauschend und höchst suggestiv. Auffällig wird dies Literaturwissenschaftlern angesichts der gewagten Deutungen, die Heidegger manchen Gedichten Hölderlins, Trakls, Rilkes und Georges gibt. Daran ist jeweils auszusetzen, dass diese Dichtungen zur Illustration von Heideggers eigener Weltsicht genommen und „umgedeutet“ werden.

"Heidegger, der in Symbolen sprach, hatte mir auf seinem Arbeitstisch, neben dem Bild seiner Mutter, eine schlasnke, durchsichtige Vase gezeigt, aus der eine Rose ragte. In seinen Augen drückte diese Rose das Geheimnis des Seienden aus, das Rätsel des Seins."

Jean Guitton, Gott und die Wissenschaft (1993), S. 20.

Oey, counterfactual history! Glad ys, pyl!

Goed, maar nu ga ik dus even studeren op mijn spreekbeurt. Doe maar even wat tussendoorinformatie.

Dan hou ik wel een praatje over ' Raad Je Plaatje # 162 ' Dat is nog eens een topic van historisch belang.

Nou, we hadden het net over asperges hè?

Nou, dan moet ik altijd onwillekeurig denken aan deze meneer.



Nou, weten jullie al wie die meneer is?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:00 schreef Gellius het volgende:
Oey, counterfactual history! Glad ys, pyl!

Hier in C&H zijn we wel wat gewend, Gellius. Counterfactual en What if, zijn immers de wezenskenmerken van C&H.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:59 schreef pyl het volgende:
Heidegger is goed, Tokay.

En omdat hij het was, maken we het een stukje moeilijker en gaat de IN-FOR-MA-TIE in het Duits:

Martin Heidegger (* 26. September 1889 in Meßkirch; † 26. Mai 1976 in Freiburg im Breisgau) war ein deutscher Philosoph, der vor allem durch sein 1927 erschienenes Werk Sein und Zeit der Philosophie des 20. Jahrhunderts entscheidende Impulse gegeben hat.

Das Mesmerhaus in Meßkirch, in dem Martin Heidegger aufwuchsHeidegger stammte aus einer einfachen Familie und ländlicher Umgebung. Dank finanzieller Unterstützung der katholischen Kirche studierte er in Freiburg im Breisgau zunächst Theologie, später Philosophie. Heidegger promovierte 1913 über Die Lehre vom Urteil im Psychologismus, 1915 schrieb er seine Habilitation bei Heinrich Rickert über Die Bedeutungs- und Kategorienlehre des Duns Scotus. Johannes Duns Scotus war ein spätmittelalterlicher Philosoph, der das „Seiende als Seiendes“ als das höchste abstrakt Erkennbare bezeichnete, das in allen Dingen liegt. Heidegger bezog sich in seiner Habilitation zwar sehr stark auf die Schrift Grammatica Speculativa, die erst später Thomas von Erfurt zugeordnet wurde, dennoch gründet sich seine Philosophie u.a. auf Gedankengänge des Scotus. In den folgenden Jahren arbeitete er in Freiburg als Assistent Edmund Husserls und wurde Anhänger der von diesem begründeten Phänomenologie. Nach einer außerordentlichen Professur in Marburg von 1923 bis 1927 wurde Heidegger 1928 in Freiburg Professor als Nachfolger auf Husserls Lehrstuhl. 1927 erschien sein Aufsehen erregendes Werk Sein und Zeit. Daneben sorgte ein öffentliches Streitgespräch mit dem Neukantianer Ernst Cassirer für größere Bekanntheit Heideggers (veröffentlicht im Anhang seines Buches Kant oder das Problem der Metaphysik).

[Bearbeiten]
Nationalsozialismus
Heidegger trat am 1. Mai 1933 der NSDAP bei und wurde am 10. Mai 1933 Rektor der Universität Freiburg. Bereits im Februar 1934 trat er als Rektor wieder zurück und widmete sich nur noch der Lehre und Forschung. Heideggers Verhältnis zum nationalsozialistischen Regime ist zweideutig: So untersagte er zwar als Rektor Bücherverbrennungen an der Universität, andererseits unternahm er nichts, um die zunehmenden antisemitischen Ressentiments an der Universität einzudämmen. Wichtig ist in diesem Zusammenhang, dass es für Professoren keinen Zwang zur Parteimitgliedschaft gab, während andere Beamte zum Eintritt in die NSDAP verpflichtet waren. Heidegger äußerte sich nie ausführlich oder eindeutig über seine Parteimitgliedschaft während des Dritten Reichs.

Allerdings spricht er in einem Brief an Hannah Arendt von 1932 (erschienen in der Gesamtausgabe) eindeutig über seine Einstellung gegenüber Juden und wehrt sich gegen Vorwürfe, er sei antisemitisch eingestellt. Er nennt dort unter anderem Hannah Arendt, Husserl, Cassirer als Belege seiner Freundschaft zu Juden. Nach der Machtergreifung äußerte er sich zu diesem Thema nicht. Das Fehlen einer antisemitischen Haltung attestiert auch Safranski in seinem Buch "Ein Meister aus Deutschland"(siehe Literatur), sehr wohl spricht er dort aber von Heideggers zeitweiliger offensichtlicher pro-nationalsozialistischen Haltung.

Auch in einem viel beachteten Interview mit dem Spiegel, das auf Heideggers Wunsch erst nach seinem Tod im Mai 1976 veröffentlicht wurde, kam er nicht zu einer deutlichen Distanzierung seiner politischen Einstellungen. „Ich sehe gerade die Aufgabe des Denkens darin, in seinen Grenzen mitzuhelfen, dass der Mensch überhaupt erst ein zureichendes Wesen der Technik erlangt. Der Nationalsozialismus ist zwar in die Richtung gegangen; diese Leute aber waren viel zu unbedarft im Denken, um ein wirklich explizites Verhältnis zu dem zu gewinnen, was heute geschieht und seit drei Jahrhunderten unterwegs ist.“ Heidegger hat zur systematischen Vernichtung der europäischen Juden nach dem Krieg nur einen einzigen Satz gefunden. Ackerbau sei jetzt motorisierte Ernährungsindustrie, „im Wesen dasselbe“ wie die Fabrikation von Leichen in Gaskammern und Vernichtungslagern, dasselbe wie die Blockade und Aushungerung von Ländern, dasselbe wie die Fabrikation von Wasserstoffbomben. (1. Dezember 1949)

Widersprüchliche Aussagen gibt es bezüglich Heideggers Verhalten gegenüber Husserl in den 1930er Jahren; Heidegger selbst sprach hier von rein philosophischen Streitigkeiten und gestand „menschliches Versagen“ ein. Als Heideggers Hauptwerk: Sein und Zeit 1941 neu aufgelegt wurde, fehlte die Widmung für Edmund Husserl.

Heideggers Weigerung, zum Holocaust Stellung zu nehmen, belastete seine Freundschaften u.a. mit Karl Löwith, Hans Jonas und Paul Celan. Seine Freundschaft mit Hannah Arendt war während der Zeit des Nationalsozialismus unterbrochen, wurde nach dem Krieg aber wiederbelebt. Das erste Treffen mit Arendt in der Schweiz fand 1950 statt. Die Rezeption von Heideggers Werken war nach dem Krieg belastet durch seine nationalsozialistische Vergangenheit. Es ist möglich, dass Heidegger nicht antisemitisch war, obwohl er Juden denunziert hat, und umstritten, wie weit seine Sympathien für den Nationalsozialismus reichten.

Diese Frage betrifft indes die Rolle der Philosophie im Dritten Reich überhaupt. Heidegger allerdings ließ über den Nationalsozialismus noch 1953 (im Druck der „Einführung in die Metaphysik“, einer 1935 gehaltenen Vorlesung) die Phrase von der „inneren Wahrheit und Größe dieser Bewegung“ drucken. 1987 flammte mit der Veröffentlichung des Buches „Heidegger et le nazisme“ von Victor Farías eine neue, bis heute nicht abgeschlossene Diskussion auf. Die entscheidende Frage dabei ist, ob Heideggers Denken zum Faschismus führt oder ob es sich um einen rein persönlichen Irrtum handelt (Heidegger: „Wer groß denkt, irrt groß“). Prominente Positionen vertreten u.a. Jürgen Habermas, der im Werk vor 1933 eher Potentiale des Widerstands sieht, oder Derrida, der die Schriften nach 1945 aufgrund ihrer radikalen Lösung von der traditionellen Metaphysik für antifaschistisch hält. Die Scheidelinie dieser Debatte verläuft unübersichtlich zwischen Deutschland und Frankreich.

[Bearbeiten]
Späte Jahre
Im Rahmen der Entnazifizierung wurde Heidegger von der französischen Besatzungskommandantur, basierend auf einem brieflichen Gutachten von Karl Jaspers, welches Forschungsmöglichkeiten forderte, ein Lehrverbot ausgesprochen. 1951 erfolgte die Emeritierung in Freiburg. In den folgenden Jahren arbeitete und veröffentlichte er weiter, daneben hielt er vor allem Vorträge, oft in privaten Kreisen. Neben dem erwähnten Spiegel-Interview gab er auch vereinzelt Fernsehinterviews. Bedeutsam für ihn war noch eine Reise nach Griechenland. Am 26. Mai 1976 starb Heidegger, beigesetzt wurde er in seinem Geburtsort Meßkirch.

[Bearbeiten]
Philosophie
Heideggers gesamtes Werk ist bestimmt von der Seinsfrage oder Frage nach dem Sinn von Sein, also die Frage nach dem, was wir meinen, wenn wir „ist“, „bin“ etc. sagen. Heidegger zufolge kam diese Frage in der Geschichte der Ontologie (Seinslehre) niemals zureichend in den Blick, auch nicht in ihren griechischen Ursprüngen bei Aristoteles, der in seiner "Metaphysik" zwar eine Systematisierung und Kategorisierung der verschiedenen Regionen des Seins des Seienden liefert (mit der Hauptunterscheidung von unabhängiger Substanz und abhängiger Akzidenz), jedoch ohne den Seinssinn selbst zu thematisieren, der die Mannigfaltigkeit der Seinsbedeutungen verständlich machen könnte.

Heideggers frühe Philosophie baut auf der phänomenologischen Methode seines Lehrers Edmund Husserl auf, die er zur so genannten Existentialontologie erweitert und dabei umdeutet. Dieser Versuch kulminiert in „Sein und Zeit“ (1927); er sucht den Zugang zur Seinsfrage im Dasein. So nennt Heidegger das Sein eines bestimmten Seienden, nämlich des Seienden, das „je ich bin“. Heidegger bricht mit der philosophischen Tradition, von der allgemeinen Kategorie „Mensch“ auszugehen, und beleuchtet stattdessen ein einzelnes, „ausgezeichnetes“ und „jemeiniges“ Sein: das „Dasein“, das jeder von uns selbst ist. Dadurch unterscheidet sich sein Konzept grundsätzlich von anthropologischen sowie sozialphänomenologischen Entwürfen, wie sie in den Werken George Herbert Meads, Helmuth Plessners oder Alfred Schütz′ ungefähr zeitgleich formuliert worden sind. Philosophiegeschichtlich führt Heidegger die individualistische Hegel-Kritik Kierkegaards weiter sowie Nietzsches radikalen Angriff auf die europäische Metaphysik.

Die Absicht Heideggers in Sein und Zeit ist es, zur Seinsfrage zu gelangen, indem er die Zeit als transzendentalen Horizont der Frage nach dem Sein anvisiert. Jedoch gelangt das Fragment gebliebene Werk „Sein und Zeit“ nicht bis zu diesem Punkt. Das überlieferte Stück des Werkes beschränkt sich auf die ontologische Analyse des Daseins, die Freilegung der „Sorge“ als Sein des Daseins und die Herausstellung der "Zeitlichkeit" als Sinn dieser „Sorge“. Siehe hierzu den Hauptartikel: Sein und Zeit

Die Entwicklung seines Denkens im Anschluss an „Sein und Zeit“ führt Heidegger ab Mitte der 30-er Jahre in die sogenannte „Kehre“. Heidegger meinte erkannt zu haben, dass sein früheres Philosophieren und dessen Darstellung noch zu sehr der Tradition verhaftet geblieben war, um dem Sein angemessen zu ent-sprechen. Auch der späte Heidegger gibt die phänomenologische Methode Husserls (Maxime: „Zu den Sachen selbst!“) nicht auf, er thematisiert sie jedoch nicht mehr explizit und hat die an Kant angelehnte transzendentale Blickbahn (Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines faktischen Vollzugs) als ungeeignet verabschiedet, in rechter Weise in das Stellen der Seinsfrage hineinzugelangen. Nach der Kehre führt Heideggers Denken weg von jeder „wissenschaftlichen“ Methodik hin zu einer Besinnung auf das „Sein als solches“ und die „Seinsgeschichte“, deren Gehalt bis heute keine zufriedenstellende Beurteilung gefunden hat.

Der späte Heidegger greift auf die ursprünglicheren Quellen der Vorsokratiker zurück, um in einem „Wirbel ursprünglicher Fragen“ noch hinter die logischen und metaphysischen Unterscheidungen, besonders die von Subjekt und Objekt oder von Geist und Körper zurückzugehen. Während in den früheren Schriften dem einzelnen Menschen („Dasein“) eine gleichgewichtige Rolle neben dem Sein zugesprochen wurde, verlagert Heidegger nun das „Menschenwesen“ in ein Geschehen, das aus den vier Momenten „Erde und Himmel, die Göttlichen und die Sterblichen“ als „Geviert“ besteht. Dieses Motiv entfaltet Heidegger auch in der Auseinandersetzung („Erörterung“) besonders vorsokratischer Aphorismen sowie einiger Dichtungen von Stefan George, Georg Trakl und vor allem Friedrich Hölderlin. Aus diesen Erörterungen entsteht Heideggers späte Sprachphilosophie, in der die Sprache „das Haus des Seins“ ist.

Heidegger verwahrt sich gegen die Bezeichnung „Existenzphilosophie“ für sein Denken, obwohl gerade von ihm die wichtigsten Impulse für diese Richtung der Philosophie ausgehen. Stattdessen spricht er vom Seins-Denken: Das Wesen des Menschen ist „Ek-sistenz“, das heißt „Aus-stand“ ins Sein, und nur vom Sein selbst her ganz zu verstehen.

[Bearbeiten]
Wirkung und Rezeption
Wichtige Impulse von Heidegger empfingen der Existentialismus in Frankreich und in Deutschland die gegenwärtige Hermeneutik, die vor allem mit Hans-Georg Gadamer einen zentralen Exponenten fand. Heidegger beeinflusste zahlreiche Philosophen wie Maurice Merleau-Ponty, Jean-Paul Sartre, Emmanuel Lévinas, Jacques Derrida, Hannah Arendt, Gianni Vattimo oder Ernst Tugendhat. Zur „katholischen Heideggerschule“ (Erich Przywara) wurden Gustav Siewerth, Johann Baptist Lotz, Karl Rahner und Max Müller gerechnet.

Sein philosophisches Wirken wurde jedoch auch von verschiedendsten Seiten verworfen, so zum Beispiel vom Wiener Kreis. Diese Kritik ist vor allem sprachanalytisch und logisch motiviert. Von großer Schärfe sind die Attacken seitens der Frankfurter Schule, besonders Theodor W. Adornos, die das intellektuelle Leben in den 50er und 60er Jahren des 20. Jahrhunderts polarisierten. Hier sind es vor allem Fragen, die den Zusammenhang von Philosophie und politischem Engagement betreffen. Heidegger selbst hat diese Angriffe ignoriert.

Ein Hauptverdienst ist Heideggers Entdeckung zweier Zeitskalen. Neben der objektiv messbaren Zeit gibt es eine subjektive Zeit, die ein Jetzt von einem Vorher und einem Nachher unterscheidet. Beide Skalen sind eigenständig und nicht aufeinander zurückführbar. Dieser Gedanke findet auch in der aktuellen Wissenschaftstheorie Beachtung. Freilich steht Heidegger damit in einer Linie mit biologischen Konzepten einer je individuellen Zeit, die schon im 19. Jahrhundert formuliert wurden, so von Karl Ernst von Baer und später von Jakob Johann von Uexküll.

Schwieriger zu beurteilen ist die auffällige Abwesenheit einer Ethik in Heideggers Werk. Manche sehen darin die Ursache seines nazistischen Engagements. Andere aber finden gerade hier einen Hebel, um das europäische (christliche, logozentristische) Herrschaftsdenken zu überwinden, das in der Subjekt - Objekt - Scheidung Gewalttätigkeit ontologisiert hat, gemäß dem biblischen „Macht euch die Erde untertan“. Heideggers Vorliebe für den Tod fand breite Ablehnung. Schon sein Lehrer Husserl hat widersprochen, und Hannah Arendt, die mit Heidegger eine Liaison hatte, entwickelte gegen dessen Konzept der Sterblichkeit das Gegenmodell der „Geburtlichkeit“.

Zum Denkstil Heideggers: er arbeitet stets mit Etymologien, die sich in der Form, die er ihnen gibt, nicht belegen lassen. Manchmal sind sie falsch, nie beweiskräftig, aber für viele Rezipienten berauschend und höchst suggestiv. Auffällig wird dies Literaturwissenschaftlern angesichts der gewagten Deutungen, die Heidegger manchen Gedichten Hölderlins, Trakls, Rilkes und Georges gibt. Daran ist jeweils auszusetzen, dass diese Dichtungen zur Illustration von Heideggers eigener Weltsicht genommen und „umgedeutet“ werden.

"Heidegger, der in Symbolen sprach, hatte mir auf seinem Arbeitstisch, neben dem Bild seiner Mutter, eine schlasnke, durchsichtige Vase gezeigt, aus der eine Rose ragte. In seinen Augen drückte diese Rose das Geheimnis des Seienden aus, das Rätsel des Seins."

Jean Guitton, Gott und die Wissenschaft (1993), S. 20.

Dank je, pyl. Fijn hoor, zoveel informatie.
Heb ik ook meteen mijn Duits weer opgekrikt.

T wordt mij te serieus hier

Al die info.... ben wel aan t werk... ik heb toch helemaal geen tijd om alles te lezen???!!!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:05 schreef pyl het volgende:

[..]

Hier in C&H zijn we wel wat gewend, Gellius. Counterfactual en What if, zijn immers de wezenskenmerken van C&H.

Prècies de twee meest vruchtbare velden van serieus historisch onderzoek! Wie hebben we daarvoor de hand warm te drukken? Zo'n tendens ontstaat niet vanzelf.

Tokay, zoek eens wat informatie over Hans Asperger en zijn syndroom, wil je?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:10 schreef pyl het volgende:
Tokay, zoek eens wat informatie over Hans Asperger en zijn syndroom, wil je?

Nog voorkeur voor een taal?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:13 schreef Tokay het volgende:
Nog voorkeur voor een taal?

Sanskriet schijnt interessant te zijn, heb ik me laten vertellen.

Sanskriet is een geleerde schrijftaal die sterk geregulariseerd is, vooral door de spraakkunst van Pāṇini. Het is de taal van de grote klassieke literatuur van de Indiërs.

De naam komt van samskrta, dat: samengesteld, volmaakt betekent. (Nota bene: de m en de r hebben een onderpunt, de laatste a heeft geen lengteteken.)

Sanskriet wordt veelal als een dode taal beschouwd, in tegenstelling tot een levende taal.

Schrift
Het Sanskriet gebruikt het zogenaamde Devanāgarī-alfabet; "Devanāgarī" betekent "godenstad". Dit alfabet, dat nog steeds door sommige moderne Indiase talen, o.a. het Hindi, wordt gebruikt, heeft zijn letters gerangschikt als functie van het gebruik van de spraakorganen; keel — achterkant gehemelte — voorzijde gehemelte —tanden — lippen.

Een aantal andere in India gebruikte alfabetten, zoals dat van het Bengālī en het Gujarātī, zijn van het Devanāgarī afgeleid.


"Sjiwa zegene de liefhebbers der godentaal" (Kālidāsa)[bewerk]
Klanken
Het Devanāgarī-alfabet kent bijna tweemaal zoveel letters als het Nederlands. Dit komt door de veelheid van klanken in de taal: elke medeklinker bestaat niet enkel stemhebbend en stemloos, zoals bij ons (bijvoorbeeld /d/ naast /t/), maar elk van deze versies heeft ook nog aangeblazen en een niet-aangeblazen vorm (/dh/ en /th/).

Consonanten van het Sanskriet volgens Panini:
Labiaal Dentaal Retroflex Palataal Velair
Plofklank onaangeblazen p b t d ʈ ɖ c j k g
Plofklank aangeblazen ph bh th dh ʈ h ɖ h ch jh kh gh
Wrijfklank s ʂ ś h
Semi-vocaal en liquide v l r j
Neusklank m n ɳ ɲ ŋ


Taalverwantschap
Het Sanskriet is de oudste nog bestaande Indo-Europese taal. Grammaticaal gezien is Sanskriet erg verwant met de Romaanse talen, maar qua woordenschat is het eerder verwant met de Germaanse talen.

Vanuit grammaticaal en etymologisch standpunt gezien, is de taal van groot belang als studie-object. In de achttiende eeuw was het de bestudering van het Sanskriet die de Westerse taalgeleerden (met name de Britse rechter Sir William Jones) op het spoor bracht van wijdverbreide taalverwantschappen — binnen wat nu de Indo-Europese taalfamilie wordt genoemd. In de negentiende eeuw heeft de taalwetenschap juist daardoor een geheel nieuwe wending genomen; de invloed van Panini's benadering was essentieel.


Werken en functie
Naast de Bhagavad Gītā, de Upanishaden en de Sjrīmad Bhāgavatam zijn er twee grote epen in het Sanskriet geschreven: de Mahābhārata en de Rāmāyana.

Ook bestaat er toneelwerk, religieuze commentaren, moraliserende fabels en lyriek. Tot in de 20e eeuw was het Sanskriet de taal van de brahmanen (de geestelijkheid) en van de geleerden. Het vervulde daarmee een functie vergelijkbaar met die van het Latijn in de Europese Middeleeuwen.

Brede belangstelling
Vanwege de groeiende invloed van de godsdiensten en wetenschappen uit India in de westerse wereld, (yoga, vedanta en dergelijke) gaan steeds meer mensen in het westen tegenwoordig Sanskriet leren.

Wie weet er hoeveel Joden en negers eigenlijk het sanskriet beheersten in het Duitse leger?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:14 schreef pyl het volgende:
Sanskriet schijnt interessant te zijn, heb ik me laten vertellen.

Maar Italiaans klinkt mooier.

quote:

Cos'è e come si manifesta
La sindrome di Asperger (AS) è una categoria di disordine dello sviluppo relativamente nuova, essendo il termine entrato nell'uso comune solo 15 anni fa. In realtà un gruppo di bambini con questo quadro clinico sono stati descritti molto accuratamente nel 1940 da un pediatra viennese, Hans Asperger, ma la sindrome è stata ufficialmente riconosciuta nel 1994, ed è molto più comune di quanto non sia stato realizzato precedentemente. La malattia è classificata come un disordine dello sviluppo, basato neurologicamente, e rientra nello spettro dei disturbi generalizzati di apprendimento (o spettro autistico). Le cause sono per lo più sconosciute mentre deviazioni e anormalità sono presenti in tre ampi aspetti dello sviluppo: relazionalità sociale e abilità sociali, uso del linguaggio per scopi comunicativi e specifici e un limitato ma fervente campo di interessi. Si possono riassumere le caratteristiche dei bambini caratterizzati da Asperger in sette punti:
insistenza sulla monotonia
compromissione delle interazioni sociali
raggio ristretto di interessi
concentrazione limitata
limitata coordinazione motoria
difficoltà accademiche
vulnerabilità emotiva
Si tratta di bambini visti dai compagni come eccentrici e “particolari”, le cui scarse capacità sociali spesso li portano ad essere vittime o capri espiatori. La loro bizzarra presentazione è completata da goffaggine e interessi ossessivi in argomenti che non interessano a nessuno. Non solo. L'inflessibilità e incapacità di gestire i cambiamenti fa sì che questi individui siano facilmente stressati e vulnerabili emotivamente. Allo stesso tempo i bambini affetti da Asperger sono spesso di intelligenza nella media o sopra alla media e hanno una superiore capacità di memorizzazione, al punto che le loro singolari attività di interesse possono portare a dei grandi risultati più tardi nella vita. Ma allora che cosa ha in comune con l'autismo?

Il confronto con l'autismo
A tutt'oggi non è del tutto chiaro se la sindrome di Asperger è una forma mitigata di autismo o se le condizioni sono legate da qualcosa di più delle loro estese somiglianze cliniche. Lungo la linea dei disturbi pervasivi dello sviluppo, la sindrome di Asperger si caratterizza per le alte abilità cognitive e per una funzione linguistica normale paragonata agli altri disordini lungo lo spettro. Al punto che la presenza di una normale abilità di linguaggio di base è ritenuta uno dei criteri per la diagnosi dell'Asperger. Ancora da definire, invece, se esistano differenze tra AS e il cosiddetto autismo ad alto funzionamento. Un aspetto distintivo della sindrome è la peculiare area di interesse speciale di questi bambini. In contrasto con l'autismo più tipico in cui gli interessi riguardano più oggetti, nella AS gli interessi appaiono più spesso essere specifici dell'area intellettuale. I bambini con Asperger, infine, si mettono raramente in disparte come quelli con autismo. Molti esprimono il desiderio di inserirsi socialmente, di avere amici e la mancanza di efficacia nelle interazioni genera frustrazione e fastidio. In un bambino al di sotto dei tre anni nel quale il linguaggio non ha ancora raggiunto il livello normale, la diagnosi differenziale fra Asperger e autismo può essere difficoltosa e si sottolinea che solo il tempo può chiarire la diagnosi. Va sottolineato, tra l'altro, che a causa della vasta gamma di sintomi della sindrome di Asperger, molti bambini colpiti non vengono riconosciuti come tali e sono semplicemente considerati bizzarri o ricevono diagnosi erronee (Disturbo da Deficit di Attenzione, disturbo emotivo).

Epidemiologia e cura
Se l'autismo è stato tradizionalmente ritenuto interessare circa 4 su 10000 bambini, si stima che la AS raggiunga punte di 20-25 su 10000. Questo significa che per ogni caso di autismo più classico la scuola può aspettarsi di incontrare molti più bambini con un quadro di AS. Tutti gli studi concordano sul fatto che la sindrome di Asperger è molto più comune nei ragazzi che nelle ragazze. La ragione di ciò è sconosciuta. L'AS si associa spesso, ancora per motivi non noti, con altri disturbi come sindrome di Tourette, problemi dell'attenzione o dell'umore (depressione e ansia). In alcuni casi c'è una chiara componente genetica, con un parente (più spesso il padre) che mostra o un quadro completo di AS o alcuni dei tratti associati con AS; fattori genetici sembrano essere più comuni, da soli o in combinazione, in genitori di bambini con AS.
E per quel che riguarda le cure? È importante notare che, rispetto alle altre forme di autismo, questa sindrome non sempre impedisce di diventare adulti funzionanti in termini di inserimento sociale (lavoro, matrimonio...). L'AS non preclude perciò il potenziale per una vita adulta normale, al punto che secondo Gilberg il 30-50% di tutti gli adulti con AS non sono mai stati valutati o correttamente diagnosticati. I trattamenti farmacologici si rivolgono perciò a sintomi comportamentali specifici, come l'iperattività (trattata in alcuni casi con antidepressivi) o i rituali ossessivi e le stereotipie (trattate con farmaci antipsicotici come il risperidone). Molto utili poi gli interventi cognitivo-comportamentali mirati all'acquisizione delle abilità sociali, il cosiddetto social skill training. In età scolare sono utili gli interventi educativi individualizzati, in modo da tenere conto delle specifiche esigenze correlate col disturbo. Esistono, infine, gruppi di supporto per persone con sindrome di Asperger e autismo ad alto funzionamento, volti a favorire l'incontro e il confronto con altri che hanno problematiche simili.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:16 schreef Gellius het volgende:
Wie weet er hoeveel Joden en negers eigenlijk het sanskriet beheersten in het Duitse leger?

Dat lijkt me een mooi onderwerp voor de spreekbeurt van peaceman.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:19 schreef pyl het volgende:

[..]

Dat lijkt me een mooi onderwerp voor de spreekbeurt van peaceman.

Mij niet

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:27 schreef peaceman het volgende:
Mij niet

Nou, da's anders onontgonnen, als jij het niet was zou ik zeggen: maagdelijk terrein, hoor. Daarover zou je echt iets nieuws kunnen vertellen, ook ter meerdere eer en glorie van C&H.

Maar je hebt gelijk, paarlen voor de zwijnen, en zo.

Hmmm ik heb eigenlijk een hekel aan spreekbeurten, ook altijd al gehad, misschien heb ik er nog wel een paar van "vroeger" liggen op de zolder

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:32 schreef Diaan73 het volgende:
Hmmm ik heb eigenlijk een hekel aan spreekbeurten, ook altijd al gehad, misschien heb ik er nog wel een paar van "vroeger" liggen op de zolder

Okay Diaan!

Herinner je je nog enkele onderwerpen?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:29 schreef pyl het volgende:

[..]

Nou, da's anders onontgonnen, als jij het niet was zou ik zeggen: maagdelijk terrein, hoor. Daarover zou je echt iets nieuws kunnen vertellen, ook ter meerdere eer en glorie van C&H.

Maar je hebt gelijk, paarlen voor de zwijnen, en zo.

Ow als ik thuis zou zijn, zou ik misschien nog zo gek zijn ook.


_{Opvallend overigens dat we nu niks horen van Lord Vegetari....
Hij heeft altijd alleen maar op- en aanmerkingen, maar een complimentje? Nee hoor....
Maar oh wee als je eens iets aan te merken hebt op hem... (wat overigens een dagtaak zou kunnen zijn)}

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:36 schreef peaceman het volgende:

_{Opvallend overigens dat we nu niks horen van Lord Vegetari....
Hij heeft altijd alleen maar op- en aanmerkingen, maar een complimentje? Nee hoor....
Maar oh wee als je eens iets aan te merken hebt op hem... (wat overigens een dagtaak zou kunnen zijn)}

Ken jij dat spreekwoord van het sop en de kool, peace?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:39 schreef pyl het volgende:

[..]

Ken jij dat spreekwoord van het sop en de kool, peace?

_{Ken die wel van sop en koken en gaar...}

Willem Tell?

Ik denk aan een andere befaamde Zwitser: Wilhelm Tell.


_{Soms, heel soms, vlieght zelfs een peaceman snelder dan een pyl even swaer.}

Waar zijn de tijden dat er nog moderators waren die alleen maar platitudes debiteerden. Zoals Natalie! Die kon heel treffend, op een samenvattende manier niets zeggen. "Wat een interessant onderwerp, maar bedenk wel dat er nog meer onderwerpen zijn die ook interessant zijn."

Of, over piramides in Europa:

quote:

Ontopic: heb is niet het soort pirmamide wat we gewend zijn (denk aan het oude Egypte. Da's toch meestal waarin we denken bij zoiets) maar 't heeft er idd veel van weg. Wat het nog opmerkelijk maakt is dat ie gewoon in Europa staat. Vraag me af of er in de toekomst nog meerdere worden gevonden

.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:42 schreef pyl het volgende:
Ik denk aan een andere befaamde Zwitser: Wilhelm Tell.


_{Soms, heel soms, vlieght zelfs een peaceman snelder dan een pyl even swaer.}

_{jaja... dit is een opkrikpost Lordi... Ik maak me daar namelijk heel erg druk om...}

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:41 schreef peaceman het volgende:
Willem Tell?

Jawohl!

quote:

Wilhelm Tell :: Die Geschichte von Freiheit und Unabhängikeit der Schweiz

Durch die Eröffnung vom Gotthardpass am Anfang des 13.Jahrhunderts wurde die Region um die Waldstätte auch strategisch und wirtschaftlich interessant. Deshalb verstärkten die Habsburger ihren Besitzanspruch auf das Gebiet rund um den Vierwaldstättersee. Sie schickten Vögte ins Land welche die Urner, Schwyzer und Unterwaldner unterdrückten und massiv Steuern abkassierten.

Das liessen sich die aufrechten Männer von Uri, Schwyz und Unterwalden nicht tatenlos bieten. Auf dem Rütli wurde 1291 der Bund der Urkantone durch den Rütlischwur besiegelt. Unter Führung von Werner Stauffacher aus Schwyz, Arnold Melchtal aus Unterwalden und Walter Fürst aus Uri verbinden sich die drei Waldstädte um die gewalttätigen österreichischen Landvögte Gessler und Landenberg zu vertreiben.

Wilhelm Tell ist zu jener Zeit Berbauer und lebt im steilen unwegsamen Schächental. Geboren in Bürglen (Kanton Uri), lebt er dort auf dem Schochen Land das er von seinem Vater nach dessen Tod übernommen hat. Das steile Bergheimelti das der kräftig gebaute Tell mit seiner Familie bewirtschaftet ist umgeben von hohen Bergen mit weiss leuchtenden Schneespitzen. Tells Arbeit ist hart aber es reicht um alle hungrigen Mäuler im Haus zu stopfen. Um immer genug Essen auf dem Tisch zu haben ist der Willi (wie der von seinen Freunden genannt wurde) öfters auf der Jagd anzutreffen. Mit seiner Armbrust ist er ein exzellenter Schütze. Wilhelm Tell geniesst den Ruf - weit über sein Dorf hinaus - der beste und treffsicherste Armbrustschütze weit und breit zu sein. Es gibt auf der Jagd keine flinke Gämse und kein hackenschlagender Hase der sich nicht vor Tells Armbrust Geschoss fürchtet.

Trotz des karge Leben ist Wilhelm Tell zufrieden mit sich und der Welt. Seine Frau Hedwig hatte ihm zwei prächtige Söhne mit dem Namen Walter und Wilhelm geschenkt. Die Jungs bereiteten dem Wilhelm Tell und seiner Frau Hedwig viel Freude.

Wie immer einmal jeden Monat steigt Wilhelm Tell hinab ins Tal um seine Einkäufe im nahen Altdorf zu tätigen.

Heute begleitet sein Sohn Walter den Vater Tell zum nahe gelegenen Altdorf.

Wie er von seinen Nachbarn erfahren hat regiert der Vogt Hermann Gessler in Altdorf immer härter und brutaler. Das sei ein scharfer Hund. Der Vogt ist ein grosser Unterdrücker gegenüber dem Urner Volk. So denkt er sich immer wieder neue Misstaten aus um seine Untertanen zu quälen.

Auf dem Marktplatz in Altdorf angekommen herrscht reges Treiben rund um den Hauptplatz. Vereinzelt sind auch Soldaten des Vogts zu sehen.

Mitten auf dem Marktplatz steht auch eine Stange wo ein Hut drauf ist. Diesen Hut soll jeder Untertanen des Vogtes grüssen so als ob der Vogt es persönlich sei. Doch Wilhelm Tell hält nichts von solch unsinnigen Gesetzen.

Er geht am Pfahl achtlos vorbei und kümmert sich nicht um den Hut des Landvogt Gesslers. Er wird unsanft von den Soldaten die den Hut auf dem Pfahl bewachen angehalten: "Hey Bauer grüsse deinen Landvogt!" Darauf entgegnet Wilhelm Tell: "Ich sehe nur einen Hut, kein Vogt Gessler hab ich da gesehen! Ich bin doch nicht Irre und grüss kein Hut!" Jetzt sind die Soldaten zornig und packen den sich nicht wehrenden Wilhelm Tell und halten ihn fest. In der Zwischenzeit hat sich ein Volksauflauf rund um Wilhelm Tell gebildet.

Der herbeigerufene Hermann Gessler erscheint nach kurzer Zeit und stellt den widerspenstigen Bauer zur Rede.

Der Vogt erkennt den Bauer und guten Schützen Tell. Tell warum missachtest du meine Gesetzte?.

Tell: "Warum soll ich eine Stange mit Hut grüssen. Das ist doch Irr!"

Erzürnt über solche Dreistigkeit befiehlt der Landvogt Gessler die erneute Ergreifung und Verhaftung von Wilhelm Tell. Dies lässt Wilhelm Tell alles über sich ergehen ohne sich zu wehren. Das erzürnt den Landvogt Gessler noch mehr. Erst jetzt erkennt der habsburgische Vogt das Tell seinen Sohn Walter dabei hat. Auch den kleinen Walter lässt Landvogt Gessler ergreifen. Um Tell aus der Reserve zu locken ersinnt der tyrannische Landvogt sogleich ein makaberes Spiel.

An Tell gerichtet: "Tell du bist doch ein Weiterum bekannter Meisterschütze. Du kannst deine Freiheit mit deiner Armbrust mit einem guten Schuss erlangen." Gessler langt in die Satteltasche und zieht einen roten saftigen Apfel heraus.

"Du musst nur diesen Apfel treffen." Dazu denkt sich der Meisterschütze Wilhelm Tell, "das schaff ich doch mit Links".

Doch Tell hat nicht mit dem dunklen Gedankengang von Gessler gerechnet.

Dieser befiehlt Tells Sohn Walter sich unter die 80 Meter entfernte Linde zu stellen. Dann geht der Landvogt zu Walter und legt den Apfel auf dessen Kopf. Dann spricht Gessler zu Tell gewandt: "Dieser Apfel auf dem Kopf deines Sohn Walter ist dein Ziel. Solltest du daneben schiessen wird dein Sohn sterben. Andernfalls wenn du den Apfel triffst bist du und dein Sohn ein freier Mann."

Wilhelm Tell dem nichts anderes übrigbleibt nimmt seine Armbrust zur Hand. Er nimmt Zwei Peile aus dem Köcher. Den einen legt er griffbereit neben sich, und den andern spannt er in die Armbrust ein. Dann hebt er die Armbrust an und zielt auf den Apfel auf Walters Kopf. Der sonst so sichere Armbrustschütze Wilhelm Tell zittert und vor seinen Augen verblast und flimmert der Apfel. Tell muss absetzen und zieht den zweiten Pfeil näher zu sich ran. Erneut setzt Wilhelm Tell die Armbrust an. Schweiss steht Tell auf der Stirn. Nach langem zielen zieht er den Abzug seiner Armbrust durch. Tells Pfeil zieht eine schnurgerade Bahn auf den Apfel zu. Tells Pfeil trifft den Apfel in der Mitte entzwei. Ein wahrer Meisterschuss.

Die Leute rundum Jubeln und freuen sich mit Tell. Dieser packt den zweiten Pfeil und will diesen unauffällig in seinem Köcher versorgen.

Gessler der sein Gesicht nicht verlieren will spricht zum Wilhelm Tell: "Gratulation! Ein guter Schuss Schütze Tell und wie versprochen bist du jetzt wieder ein freier Untertan. Doch lass mich erfahren was du mit dem zweiten Pfeil im Sinne hattest?"

Darauf angesprochen erwidert Tell: "Wenn mein erster Schuss fehl gegangen wäre und meinen Sohn Walter getroffen hätte, so hätte mein zweiter Pfeil dich ganz sicher getroffen, so wahr ich Tell heisse." Erzürnt ob solcher Dreistigkeit liess der zornige Landvogt Tell wieder ergreifen und erneut verhaften. Zu Tell gewandt sagt Gessler: "In meiner Burg in Küssnacht kannst du ob deiner kühnen Antwort nachdenken bis Dir die Haut auf deinen Knochen alt wird.

Gessler, der im Urnerland keine Freunde hat, will mit seinem Gefangenen Wilhelm Tell so rasch wie möglich Altdorf verlassen. Trotz Sturmwarnung wegen Föhn lässt Gessler sein Schiff in Flüelen klar machen. Gesslers Soldaten murren deshalb leise vor sich hin, aber segeln auf dem Vierwaldstättersee hinaus mit Ziel Richtung Küssnacht. Zusammen mit seinem Gefangenen Wilhelm Tell und seinen Soldaten segelt Hermann Gessler auf den schon aufgewühlten Vierwaldstättersee hinaus. Der angekündigte Föhnsturm zieht immer stärker auf. Schon Bald müssen die Segel eingezogen werden, der Sturm ist zu stark. Gessler ist zu stolz, er will nicht zurückkehren nach Flüelen. Deshalb müssen die Schiffsleute und Soldaten alle Kraft in die Riemen der Ruder legen. Aber der Föhnsturm wird immer stärker und gewaltiger. Es scheint so als ob die Natur sich gegen das kleine Schiff Gesslers verschworen hat. Das Schiff droht zu kentern. Die Schiffsleute und Soldaten schreien und zittern um Ihr Leben.

Hermann Gessler bekommt Panik und sieht sein bedrohtes Leben schon dahin schwinden. Er schreit zu Wilhelm Tell: "Tell du bist doch extrem kräftig ein super Seemann. Rette uns, und gehe an die Ruder." Tell nickt nur unmerklich. Darauf lässt Gessler Wilhelm Tell losbinden. Dieser packt sofort das Ruder und schreit. Lasst uns das Ufer der Felsplatte am Axen ansteuern, dies ist unsere einzige Rettung." Die Seeleute und Soldaten unter der Führung von Wilhelm Tell rudern um Ihr Leben. Trotz sturmgepeitschten Wasser und mächtiger Wellen bei orkanartigem Föhn gelingt es Tell das Boot gegen das Ufer zu steuern.

Plötzlich, fast schon am Ufer des Axen bei der Felsplatte packt Wilhelm Tell seine Armbrust mit Köcher und springt mit einem gewaltigen Satz ans Ufer. Dabei stösst er das Schiff mit Gessler in die aufgewühlte See zurück.

Tell weiss das sein Leben jetzt keinen Pfifferling mehr wert ist, solange der Gessler noch lebt.

Er weiss was es geschlagen hat und er durchdenkt genau was zu tun ist. Wilhelm Tell kennt die Gegend genau. Manches Reh und Gämse hat er hier gejagt. Tell eilte sodann auf kürzestem Wege übers Gebirge. Sein Ziel ist Küssnacht am Rigi. Über Sisikon, Brunnen, Schwyz und Arth eilt er zur "Hohlen Gasse" bei Küssnacht, wo er auf dem Landvogt abpasst. In seinem sicheren Versteck an der Hohlgasse wartet er. Wilhelm Tell weiss, durch diese hohle Gasse muss er kommen. Es führt sonst kein anderer Weg nach Küssnacht. Er legt sich dort auf die Lauer. Stunde um Stunde vergeht. Plötzlich taucht er auf.

Gessler, der dem stürmischen See doch noch entkommen war, kommt mit seinem Gefolge herangeritten. Tell legt den Pfeil in seiner Armbrust zurecht. Er zielt und drückt ab. Mit dem zweiten Pfeil, den er bereits in Altdorf in seinen Köcher gesteckt hatte, erschiesst Wilhelm Tell den tyrannischen Landvogt.

Tells heldenhafte Taten wurden schnell im ganzen Land um die Waldstätte bekannt.

Diese Tat stärkte die Bewegung für Freiheit und Unabhängigkeit in der Urschweiz.

Die Waldstätte von Tells Taten aufgerüttelt entledigte sich darauf seiner Vögte und war bis in die heutige Zeit ein freies und unabhängiges Volk.

Tell hat danach noch in der blutigen Schlacht bei Morgarten 1315 an vorderster Front für die Eidgenossen mitgekämpft. Dabei errangen die Eidgenossen von Uri Schwyz und Unterwalden einen grossen Sieg gegen das Ritterheer der Herzoge von Habsburg. Wilhelm Tell ist dann 1354 im Schächenbach nahe seinem Heim beim Versuch der Rettung eines Kindes zu Tode gekommen.

1304: Floris V verslaat de Vlamingen bij het Manpad.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:48 schreef Gellius het volgende:
1304: Floris V verslaat de Vlamingen bij het Manpad.

Pardon, het was sterker dan ik.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:43 schreef Gellius het volgende:
Waar zijn de tijden dat er nog moderators waren die alleen maar platitudes debiteerden. Zoals Natalie! Die kon heel treffend, op een samenvattende manier niets zeggen. "Wat een interessant onderwerp, maar bedenk wel dat er nog meer onderwerpen zijn die ook interessant zijn."

Nou ja, Natalie en ... ehm ... (er was er nog eentje ) hadden in ieder geval iets ontwapenends. Vind ik dan.

Ze konden zo heerlijk enthousiast zijn over de Europese koningshuizen, bijvoorbeeld. Alsof ze in de Efteling rondliepen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:50 schreef pyl het volgende:
Nou ja, Natalie en ... ehm ... (er was er nog eentje ) hadden in ieder geval iets ontwapenends. Vind ik dan.

Ze konden zo heerlijk enthousiast zijn over de Europese koningshuizen, bijvoorbeeld. Alsof ze in de Efteling rondliepen.

Eugène de Beauharnais .

Bedoel je Nuongirl, pyl?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:50 schreef pyl het volgende:

[..]

Nou ja, Natalie en ... ehm ... (er was er nog eentje ) hadden in ieder geval iets ontwapenends. Vind ik dan.

Eens! Bovendien waren die WEL zo sportief om heel af en toe mee te spelen... ipv alleen maar zeuren zonder deugdelijke onderbouwing...

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:53 schreef Tokay het volgende:
Bedoel je Nuongirl, pyl?

Ja!

1787: Wilhelmina van Pruisen bij Goejanverwellesluis aangehouden.

Ah, deze belangrijke informatie vergat ik ooit te melden bij een plaatje. Bij dezen:

Op den eersten April (1572) verloor Alva zijn bril (de stad Den Briel).

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:59 schreef Tokay het volgende:
Ah, deze belangrijke informatie vergat ik ooit te melden bij een plaatje. Bij dezen:

Op den eersten April (1572) verloor Alva zijn bril (de stad Den Briel).

Nou tis interessant dat je dat vermeldt, want Diaan en ik hadden het er van de week nog over.. We zaten uiteraard te twijfelen of het nu de eersten april was of den eersten april

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:56 schreef pyl het volgende:

[..]

Ja!

1787: Wilhelmina van Pruisen bij Goejanverwellesluis aangehouden.

quote:

Even terzijde : de echte aanhouding was niet bij Goejanverwellesluis, de echte aanhouding vond plaats halverwege Vlist en Polsbroek, op de weg van Schoonhoven richting Haastrecht. Wilhelmina werd vandaar, met haar gezelschap opgebracht naar Goejanverwellesluis, via een voetveer. In 1992 werd op de plaats van het voetveer de Wilhelmina van Pruisen brug aangebracht.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:01 schreef peaceman het volgende:

[..]

Nou tis interessant dat je dat vermeldt, want Diaan en ik hadden het er van de week nog over.. We zaten uiteraard te twijfelen of het nu de eersten april was of den eersten april

Ik ben benieuw wat er allemaal nog meer voor historisch gebeurd is op 1 april!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:01 schreef peaceman het volgende:
Nou tis interessant dat je dat vermeldt, want Diaan en ik hadden het er van de week nog over.. We zaten uiteraard te twijfelen of het nu de eersten april was of den eersten april

Nou, dáár ging het hem nou net níet om.
Ik was het jaartal vergeten. Dom hè?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:03 schreef Tokay het volgende:

[..]

Nou, dáár ging het hem nou net níet om.
Ik was het jaartal vergeten. Dom hè?

Ach, een ieder, zelf een schone jonkvrouwe kan een detail ontschoten zijn uiteraard

Kijk, weer een beeldje!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:08 schreef Treinhomo het volgende:
[afbeelding]

!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:08 schreef Treinhomo het volgende:
[afbeelding]

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:08 schreef Tokay het volgende:
Kijk, weer een beeldje!

[afbeelding]

Is dat zuster Anna, die nog niets ziet komen?

quote:

Mooi meisje trouwt met Blauwbaard, een rijke weduwnaar. Hij gaat op reis en geeft haar een bos sleutels. Ze mag één kamer beslist niet openen. Ze gaat toch kijken en vindt de kamer besmeurd met bloed en de dode lichamen van zijn vorige vrouwen die aan de muur hangen. Ze laat haar broers waarschuwen om haar op te halen uit het kasteel. Het lukt haar niet het bloed van de sleutel te verwijderen, waardoor haar man weet dat ze in de kamer is geweest. Hij wil nu ook haar vermoorden. Ze vraagt haar zus om op de uitkijk te staan of de broers er al aan komen. De bekende zin: "Zuster Anna, Zuster Anna, ziet gij al iets komen?" staat dus in Blauwbaard. De broers komen juist op tijd en doden Blauwbaard. Daarna trouwt ze met een brave man, die haar de ellendige tijd met Blauwbaard doet vergeten.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:08 schreef Treinhomo het volgende:
[afbeelding]

Whehehe.

STAVOREN, het Vrouwtje van, legendarische koopmansvrouw.


Volgens de legende stuurde een rijke en hoogmoedige koopmansvrouw uit Stavoren (Staveren) haar schipper eropuit om het kostbaarste te halen dat er op aarde te vinden was. Hij nam na een lange speurtocht graan mee uit Danzig (Gdansk). De vrouw werd woedend en beval hem het graan overboord te gooien. De armen van de stad smeekten haar dit niet te doen en het graan aan hen te geven, maar zij weigerde. Daarop deed een een grijsaard haar de voorspelling dat ze door deze daad aan de bedelstaf zou raken. De koopmansvrouw gooide haar ring in het water en zei dat dát net zo min zou gebeuren als dat de ring bij haar zou terugkeren. Enkele dagen later trof ze de ring aan in de vis die zojuist was gevangen en die zij bij haar maaltijd kreeg. Hierna vergingen al haar schepen. De haven verzandde, en op de zandbank groeide het ontkiemende graan, dat het Vrouwtje van Stavoren zo boos in het water had laten gooien, uit tot loze aren. Met de glorie van de stad was het gedaan en het Vrouwtje raakte aan de bedelstaf.

Het gaat hier om een zogenaamde naamsverklarende sage, van het soort dat in de Middeleeuwen veel voorkomt. De naam van de zandplaat voor Stavoren was ‘Vrouwenzand, of ‘Us leaffrouwe’, genoemd naar Maria, de patrones van het klooster Sint Odulfus bij Starum. Toen de oorsprong van de naam uit de herinnering was verdwenen ontstond het verhaal van het Vrouwtje. Overigens is de strekking van het verhaal ─ het rijke Stavoren raakt door het dichtslibben van de haven zijn handelspositie kwijt ─ historisch juist. Een andere oorzaak voor het verlies van de economische positie van dit rijke handelsstadje was te wijten aan de verschuiving van het zwaartepunt van de handel naar het westen, met name Amsterdam.

Het verhaal over het Vrouwtje van Stavoren is in minstens 27 varianten overgeleverd. Voorafgaand aan de oudste versie wordt in het boek Origine situ, Qualitate et Quantitate Frisiae van de Friese geschiedschrijver Cornelius Kempius, geschreven in 1588, verhaald hoe de kooplieden van het rijke Stavoren opdracht gaven om uit alle landen het beste te halen dat er bestond. Toen één van de schepen tarwe meenam, moest dat echter overboord worden gezet. Waar het graan was gezonken, begon zand op te borrelen dat de haven ontoegankelijk maakte. De rijkdom van de stad was ten einde. In de Croniike ende Warachtige beschrijvinghe van Vrieslandt, van Ocko Scarlensis (1597) maakt het Vrouwtje voor het eerst haar entree in dit verhaal.

Oorspronkelijk was het hele verhaal nog vrij sober; gaandeweg is het steeds verder ‘aangekleed’. Zo verschijnt de toevoeging dat op de zandbank nog slechts loze aren zullen groeien in de achttiende eeuw, en het motief van de weggegooide ring die wordt teruggevonden in een vis, duikt voor het eerst op rond 1810.

Er zijn verschillende straatliederen over het Vrouwtje in omloop geweest. Het oudste daarvan is ‘Komt vrienden hoort een lied’, dat tussen 1833 en 1850 werd uitgegeven in Amsterdam.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:11 schreef Gellius het volgende:
Is dat zuster Anna, die nog niets ziet komen?

Nee, dit is een ander vrouwtje.

Ah, ik had nóóit aan stavoren, het Vrouwtje van, legendarische koopmansvrouw.
Volgens de legende stuurde een rijke en hoogmoedige koopmansvrouw uit Stavoren (Staveren) haar schipper eropuit om het kostbaarste te halen dat er op aarde te vinden was. Hij nam na een lange speurtocht graan mee uit Danzig (Gdansk). De vrouw werd woedend en beval hem het graan overboord te gooien. De armen van de stad smeekten haar dit niet te doen en het graan aan hen te geven, maar zij weigerde. Daarop deed een een grijsaard haar de voorspelling dat ze door deze daad aan de bedelstaf zou raken. De koopmansvrouw gooide haar ring in het water en zei dat dát net zo min zou gebeuren als dat de ring bij haar zou terugkeren. Enkele dagen later trof ze de ring aan in de vis die zojuist was gevangen en die zij bij haar maaltijd kreeg. Hierna vergingen al haar schepen. De haven verzandde, en op de zandbank groeide het ontkiemende graan, dat het Vrouwtje van Stavoren zo boos in het water had laten gooien, uit tot loze aren. Met de glorie van de stad was het gedaan en het Vrouwtje raakte aan de bedelstaf. Het gaat hier om een zogenaamde naamsverklarende sage, van het soort dat in de Middeleeuwen veel voorkomt. De naam van de zandplaat voor Stavoren was ‘Vrouwenzand, of ‘Us leaffrouwe’, genoemd naar Maria, de patrones van het klooster Sint Odulfus bij Starum. Toen de oorsprong van de naam uit de herinnering was verdwenen ontstond het verhaal van het Vrouwtje. Overigens is de strekking van het verhaal ─ het rijke Stavoren raakt door het dichtslibben van de haven zijn handelspositie kwijt ─ historisch juist. Een andere oorzaak voor het verlies van de economische positie van dit rijke handelsstadje was te wijten aan de verschuiving van het zwaartepunt van de handel naar het westen, met name Amsterdam. Het verhaal over het Vrouwtje van Stavoren is in minstens 27 varianten overgeleverd. Voorafgaand aan de oudste versie wordt in het boek Origine situ, Qualitate et Quantitate Frisiae van de Friese geschiedschrijver Cornelius Kempius, geschreven in 1588, verhaald hoe de kooplieden van het rijke Stavoren opdracht gaven om uit alle landen het beste te halen dat er bestond. Toen één van de schepen tarwe meenam, moest dat echter overboord worden gezet. Waar het graan was gezonken, begon zand op te borrelen dat de haven ontoegankelijk maakte. De rijkdom van de stad was ten einde. In de Croniike ende Warachtige beschrijvinghe van Vrieslandt, van Ocko Scarlensis (1597) maakt het Vrouwtje voor het eerst haar entree in dit verhaal. Oorspronkelijk was het hele verhaal nog vrij sober; gaandeweg is het steeds verder ‘aangekleed’. Zo verschijnt de toevoeging dat op de zandbank nog slechts loze aren zullen groeien in de achttiende eeuw, en het motief van de weggegooide ring die wordt teruggevonden in een vis, duikt voor het eerst op rond 1810. Er zijn verschillende straatliederen over het Vrouwtje in omloop geweest. Het oudste daarvan is ‘Komt vrienden hoort een lied’, dat tussen 1833 en 1850 werd uitgegeven in Amsterdam, gedacht!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:13 schreef pyl het volgende:
STAVOREN, het Vrouwtje van, legendarische koopmansvrouw.

Volgens de legende stuurde een rijke en hoogmoedige koopmansvrouw uit Stavoren (Staveren) haar schipper eropuit om het kostbaarste te halen dat er op aarde te vinden was. Hij nam na een lange speurtocht graan mee uit Danzig (Gdansk). De vrouw werd woedend en beval hem het graan overboord te gooien. De armen van de stad smeekten haar dit niet te doen en het graan aan hen te geven, maar zij weigerde. Daarop deed een een grijsaard haar de voorspelling dat ze door deze daad aan de bedelstaf zou raken. De koopmansvrouw gooide haar ring in het water en zei dat dát net zo min zou gebeuren als dat de ring bij haar zou terugkeren. Enkele dagen later trof ze de ring aan in de vis die zojuist was gevangen en die zij bij haar maaltijd kreeg. Hierna vergingen al haar schepen. De haven verzandde, en op de zandbank groeide het ontkiemende graan, dat het Vrouwtje van Stavoren zo boos in het water had laten gooien, uit tot loze aren. Met de glorie van de stad was het gedaan en het Vrouwtje raakte aan de bedelstaf.

Het gaat hier om een zogenaamde naamsverklarende sage, van het soort dat in de Middeleeuwen veel voorkomt. De naam van de zandplaat voor Stavoren was ‘Vrouwenzand, of ‘Us leaffrouwe’, genoemd naar Maria, de patrones van het klooster Sint Odulfus bij Starum. Toen de oorsprong van de naam uit de herinnering was verdwenen ontstond het verhaal van het Vrouwtje. Overigens is de strekking van het verhaal ─ het rijke Stavoren raakt door het dichtslibben van de haven zijn handelspositie kwijt ─ historisch juist. Een andere oorzaak voor het verlies van de economische positie van dit rijke handelsstadje was te wijten aan de verschuiving van het zwaartepunt van de handel naar het westen, met name Amsterdam.

Het verhaal over het Vrouwtje van Stavoren is in minstens 27 varianten overgeleverd. Voorafgaand aan de oudste versie wordt in het boek Origine situ, Qualitate et Quantitate Frisiae van de Friese geschiedschrijver Cornelius Kempius, geschreven in 1588, verhaald hoe de kooplieden van het rijke Stavoren opdracht gaven om uit alle landen het beste te halen dat er bestond. Toen één van de schepen tarwe meenam, moest dat echter overboord worden gezet. Waar het graan was gezonken, begon zand op te borrelen dat de haven ontoegankelijk maakte. De rijkdom van de stad was ten einde. In de Croniike ende Warachtige beschrijvinghe van Vrieslandt, van Ocko Scarlensis (1597) maakt het Vrouwtje voor het eerst haar entree in dit verhaal.

Oorspronkelijk was het hele verhaal nog vrij sober; gaandeweg is het steeds verder ‘aangekleed’. Zo verschijnt de toevoeging dat op de zandbank nog slechts loze aren zullen groeien in de achttiende eeuw, en het motief van de weggegooide ring die wordt teruggevonden in een vis, duikt voor het eerst op rond 1810.

Er zijn verschillende straatliederen over het Vrouwtje in omloop geweest. Het oudste daarvan is ‘Komt vrienden hoort een lied’, dat tussen 1833 en 1850 werd uitgegeven in Amsterdam.

Het Vrouwtje van Stavoren is uiteraard goed.
De informatie vind ik echter aan de karige kant.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:25 schreef Scrutinizer het volgende:
Ah, daar hebben we Lord_Veterdrop

Wat een gezelligerd is het toch, hè?

quote:

Lord Havelock Vetinari is the Patrician of Ankh-Morpork, the head of the fictional city state of Ankh-Morpork in Terry Pratchett's Discworld series.

Meer informatie is er over hem niet te vinden.
't Is wat summier, ik geef het toe.

Graag ook wat elementaire informatie, Tokay. Geboorte- en sterftjejaar enzo.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:28 schreef Scrutinizer het volgende:
Lord Havelock Vetinari is the Patrician of Ankh-Morpork, the head of the fictional city state of Ankh-Morpork in Terry Pratchett's Discworld series

pyl!

Raad je quote-je:

quote:

De oorsprong van het conflict lag in het kinderloos overlijden van graaf Willem IV van Holland in 1345.

Welk conflict?

is lord vetinari dan eigenlijk een dierenarts?

De Hoekse en de Kabeljauwse twisten. Het conflict tussen de Hoeken en Kabeljauwen was een burgeroorlog die in de tweede helft van de 14e en de 15e eeuw in Holland woedde.

De oorsprong van het conflict lag in het kinderloos overlijden van graaf Willem IV van Holland in 1345. Zijn zuster Margaretha van Beieren volgde hem daarom op, maar ook haar zoon (de latere Willem V) kreeg bestuurlijke macht. Tussen moeder en zoon ontstond een conflict om de macht, dat zich snel over Holland verspreidde. Edelen en steden kozen al snel partij. De keuze in het conflict was vaak lokaal gebonden, en niet zelden liepen steden of edelen over naar de andere partij.

De aanhangers van graaf Willem V werden Kabeljauwen genoemd, omdat kabeljauwen naarmate ze groter worden steeds meer gaan eten, waardoor ze nog weer groter en sterker worden en weer meer gaan eten... (Een andere verklaring kan worden gevonden in het wapen van het geslacht Beieren, dat aan de schubben van een vis doet denken). De tegenstanders van graaf Willem V kregen de naam Hoeken, omdat met een Hoek (=Haak) een kabeljauw gevangen kon worden.

In 1349 braken de conflicten tussen de Hoeken en Kabeljauwen uit. Delft koos al snel partij voor de Kabeljauwen. Hierop liet graaf Albrecht van Beieren, die in 1358 de macht van zijn broer had overgenomen, Rotterdam versterken als steunpunt in de regio. Toen in 1392 de minnares van graaf Albrecht door Hoeken werd vermoord, nam Graaf Albrecht wraak door kastelen van edelen die partij voor de Hoeken hadden gekozen te vernietigen. Ook veroverde hij Delft, dat inmiddels de Hoekse kant had gekozen.

Vanaf 1417 (het overlijden van graaf Willem VI) ging de strijd meer tussen voor- (Kabeljauwen) en tegenstanders (Hoeken) van Bourgondië. Graaf Willem VI werd opgevolgd door zijn dochter Jacoba van Beieren. Niet zonder reden wordt wel beweerd dat zij de fout maakte te eenzijdig op de Hoekse partij te steunen, waardoor zij haar - als vrouw toch al zwakke - positie verder verslechterde. Haar oom, de niet-ingewijde bisschop van Luik Jan van Beieren, liet dan ook zijn aanspraken op de macht in Holland gelden en koos partij voor de Kabeljauwen, die in drommen naar hem overliepen. In 1418 veroverde Jan van Beieren Rotterdam, dat sinds het overlijden van Willem VI partij gekozen had voor Jacoba van Beieren en in 1420 Leiden, welks burggraaf Filips van Wassenaar aan de Hoekse kant stond. Jan van Beieren overleed in 1425 en werd opgevolgd door hertog Filips van Bourgondië. Op 3 juli 1428 sloten Philips van Bourgondië en Jacoba van Beieren vrede met de Zoen van Delft. De Zoen van Delft betekende feitelijk een capitulatie van Jacoba van Beieren.

Onderhuids bleef het conflict echter woeden. In 1482 escaleerde het conflict weer toen Hoeken zich verzetten tegen de benoeming van Maximiliaan I van Oostenrijk. In plaats van Maximiliaan kozen zij Jonker Frans van Brederode als hun leider. Deze Jonker Frans wist in 1489 Rotterdam te veroveren en probeerde van daaruit tevergeefs steden als Delft, Gouda en Schiedam in te nemen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:33 schreef pyl het volgende:

[..]

Okay Diaan!

Herinner je je nog enkele onderwerpen?

Nou de allereerste was op de basisschool over de Panda. Verder heb ik nog wat spreekbeurten gehad over hooligans en Mensje van Keulen. Dit zijn in ieder geval de onderwerpen die ik me nog kan herinneren.

De Hoeken en Kabeljauwen inderdaad.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:36 schreef Diaan73 het volgende:
Verder heb ik nog wat spreekbeurten gehad over hooligans en Mensje van Keulen.

Nou, plaats het geheel in historisch perspectief ("De historie van het hooliganisme in het vroege biografische werk van Mensje van Keulen. Een apologie.") en je kunt hier zo in C&H terecht!

Ik heb dat altijd een rare voornaam gevonden, 'Mensje'.

Toen ze geboren werd, waren haar ouders waarschijnlijk heel erg verbaasd.

"Krijg nou wat, het is een mensje!"

Oeps, sorry. Ik zit hier maar een beetje postopkrikkend in de rondte te vetinariëren.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:43 schreef Tokay het volgende:
Ik heb dat altijd een rare voornaam gevonden, 'Mensje'.

Toen ze geboren werd, waren haar ouders waarschijnlijk heel erg verbaasd.

"Krijg nou wat, het is een mensje!"

anders had ze diertje van keulen geheten

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:45 schreef Tokay het volgende:
Oeps, sorry. Ik zit hier maar een beetje postopkrikkend in de rondte te vetinariëren.

ach
yvonne gooit t pas na ruim 1000 delen dicht, dus we hebben nog even

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:46 schreef dolle_hond het volgende:

[..]

ach
yvonne gooit t pas na ruim 1000 delen dicht, dus we hebben nog even

Heeft Yvonne dat gezegd dan?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:48 schreef peaceman het volgende:

[..]

Heeft Yvonne dat gezegd dan?

nee
maar WLJN ging bij deel 1021 dicht

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:49 schreef dolle_hond het volgende:

[..]

nee
maar WLJN ging bij deel 1021 dicht

WLJN

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 13:40 schreef pyl het volgende:

[..]

Nou, plaats het geheel in historisch perspectief ("De historie van het hooliganisme in het vroege biografische werk van Mensje van Keulen. Een apologie.") en je kunt hier zo in C&H terecht!

[afbeelding]

Ik ben hier nu behoorlijk illegaal he? Ben benieuwd wanneer ik word uitgezet. Trouwens ik bedenk me net dat ik ook een spreekbeurt over abortus heb gehouden.

wat luister je nou oude stijl

Dat was dan ook echt een spam topic.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:09 schreef Z het volgende:
Dat was dan ook echt een spam topic.

Volgens His Lordship is dit ook zo'n soort topic..

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:09 schreef Z het volgende:
Dat was dan ook echt een spam topic.

laten we hier de discussie, die in FB al 4 delen heeft opgeleverd en in MUZ ook de nodige posts, niet voortzetten.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:12 schreef dolle_hond het volgende:

[..]

laten we hier de discussie, die in FB al 4 delen heeft opgeleverd en in MUZ ook de nodige posts, niet voortzetten.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:11 schreef Scrutinizer het volgende:
Ajax-hooligans? Of zijn het Spartanen?

Friezen!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:13 schreef Scrutinizer het volgende:
De eerste bekende spam werd verstuurd op 3 mei 1978. Het was een bericht van het toenmalige Digital Equipment Corporation (DEC, overgenomen door Compaq en nu een onderdeel van HP). Marketing-medewerker Gary Thuerk stuurde een aankondiging van een 'open huis', naar aanleiding van de lancering van nieuwe modellen DEC-20 computers, naar iedereen op het toenmalige ARPANET aan de westkust van de Verenigde Staten.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:12 schreef dolle_hond het volgende:

[..]

laten we hier de discussie, die in FB al 4 delen heeft opgeleverd en in MUZ ook de nodige posts, niet voortzetten.

Ik zou geneigd zijn te zeggen: juist hier! Een discussie met zoveel voorgeschiedenis!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:14 schreef Scrutinizer het volgende:
Ah, Bonifatius krijgt een pak voor de broek

De Heilige Bonifatius (672 - 5 juni 754) was een Brits zendeling, bisschop en martelaar.


Leven
Bonifatius werd volgens de vita van Willibrord geboren in een gegoede familie als Winfrid of Wynfrith; Engelse traditie claimt Crediton in Devonshire als zijn geboorteplaats. Willibrord beschrijft hoe de jonge Winfrid tegen de wil van zijn vader zijn leven wilde wijden aan het kloosterleven: als zijn vader door goddelijke ingreep dodelijk ziek wordt en bijna overlijdt geeft hij toe en vertrouwt Winfrid als puer oblatus aan het klooster. Hij kreeg zijn theologische scholing in de kloosters van Exeter en Nutcell en werd op zijn 30e priester. In 715 begon hij zijn zendingsexpeditie naar de Friezen.

In 719 werd Bonifatius verwelkomd door Willibrord. Bonifatius kwam hem helpen in zijn pogingen vanuit zijn bases Antwerpen en Utrecht de Friezen te kerstenen. Met de dood van Radbod lag de weg naar het noorden weer open.

Om de overmacht van christenen en het Frankisch gezag te bewijzen hakte Bonifatius in 723 de heilige Donareik om. Deze stond in Geismar nabij Fritzlar op de grens van het gedeeltelijk christelijke Hessen en het meestal heidense Nedersaksen, niet ver van de Frankische vesting Büraburg. Van het hout bouwt hij een kerk gewijd aan St. Petrus; de kerk is de kiemcel van het latere klooster in Fritzlar. Tot 732 werkt Bonifatius in Hessen en Thuringen.

In 732 benoemt paus Gregorius III Bonifatius tot aartsbischop, en tot aan 736 werkt hij in Beieren waar hij de kerk (her)organiseert, onder andere door het stichten van bisdommen in Regensburg, Passau, Salzburg, en Freising.

Van 736 tot aan 753 blijft Bonifatius voornamelijk als kerkhervormer aan het werk, en organiseert de grote Austrasische synoden van 742 (Concilium Germanicum, plaats onbekend) en 743 (Les Estinnes), en de Neustrische synode van 744 (Soissons). In 744 laat hij Sturmius het klooster van Fulda stichten, wat al gauw zijn lievelingsklooster wordt en snel uitgroeit tot een plaats van grote Europese betekenis.

Zijn werk wordt evenwel moeilijker en moeilijker: de Frankische adel ziet niet graag dat Bonifatius het primaat van Rome oplegt aan bisdommen die al sinds eeuwen in handen van de adel waren--ze hebben zeker problemen met het celibaat en het verbod op de jacht. Dat de uiteindelijke dood van Bonifatius aan een samenzwering van zulke edellieden te wijten zou zijn is een verhaal dat niet door feiten gestaafd kan worden.

Dood

In 754 werd hij bij Dokkum door de heidense Friezen vermoord, samen met meer dan 50 van zijn metgezellen. Enige tijd na zijn dood struikelt het paard van de gezaghebbende administrator Abba op de terp, waarna een zoete bron ontsprong (het enige Bonifatiuswonder dat vermeld is in Willibrord's biografie). Na een kort verblijf in de Sint-Salvatorkerk in Utrecht en later in Mainz wordt hij overgebracht naar het klooster Fulda, dat mede dankzij de Bonifatiusverering eerst een belangrijk centrum van boekproductie wordt (onder leiding van zulke roemruchte abten als Rabanus Maurus) en sinds het midden van de negentiende eeuw de belangrijkste plaats is voor het Duitse catholicisme: elk jaar nog komen de Duitse bisschoppen samen aan zijn graf.

De verering in Dokkum kreeg een belangrijke impuls in 1927 door de invloed van de Karmeliet Titus Brandsma (overleden in Dachau in 1942; zalig verklaard in 1985). In 1962 werd in Dokkum een standbeeld voor hem onthuld door prinses Beatrix. In 1990 werd Nefthys Brandsma op miraculeuze wijze van kinkhoest genezen bij de Bonifatiusbron. Volgens de gemeente Dongeradeel komen er elk jaar tussen de 25 en 40-duizend pelgrims naar Dokkum; nieuwe wonderen zijn nog niet gemeld.

5 juni is zijn naamdag.

... verbod op de jacht! . Echt flauw .

Ik heb in Dokkum gewoond

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:29 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Hè, wat naar voor je.

Ja, was ook blij toen ik er weg kon

Ik heb enige tientallen kilometers ònder Dokkum gewoond. Ik woon overigens nog steeds onder Dokkum. .

Sinds wanneer kennen wij de uitdrukking zo fijn als gemalen poppenstront? En welke varianten zijn er met deze uitdrukking?


Een aanvulling (plus een vraag) van W. Riksen: ,,Mijn moeder (1899-1980) gebruikte de uitdrukking ‘een juffrouw fijnbeschuit’ (aan elkaar, klemtoon op fijn) voor een type, zoals in het liedje van Eduard Jacobs, maar niet negatief bedoeld. Kent U wel de uitdrukking ‘zo fijn als gemalen poppen-baba (stront)’? Dat laatste mochten wij in onze jeugd niet zeggen. Ik ben van 1924 en geboren in Bergen op Zoom. Mijn echtgenoot kent de uitdrukking “fijnbeschuit” niet. Wel “fijne beschuit” in de betekenis van een ietwat overdreven godsdienstig persoon, maar niet beledigend bedoeld. Hij is afkomstig uit Dongen.'’



Antwoord: jazeker ken ik de uitdrukking zo fijn als gemalen poppe(n)stront! Sterker nog: het is een van mijn favoriete uitdrukkingen in het Nederlands. Helaas gebruik ik ‘m niet zo vaak, maar dat komt doordat ik zelden in situaties verkeer waarin ik deze uitdrukking zou kunnen gebruiken. Zo fijn als gemalen poppe(n)stront betekent (aldus de Grote Van Dale): ‘uiterst streng rechtzinnig’. Nu zou je dat in allerlei situaties kunnen gebruiken, maar doorgaans zeggen we dit van rechtzinnige christenen. En toeval wil dat ik in het dagelijks leven erg weinig met uiterst streng rechtzinnige christenen te maken heb.



Deze uitdrukking is ouder dan ik zelf had gedacht. Het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT), het grote wetenshappelijke woordenboek van het Nederlands, geeft als oudste vindplaats een citaat uit een werk van J. van Elsland: ,,Zo effen as Blompap, of so fyn as Poppestrongt.'’ Dit staat in Dronke Jaap de boer, op het concert, een werk dat Van Elsland omstreeks 1710 schreef. In 1714 lezen we in een blijspel van C. van de Gon: ,,Een menist Kerkie, dat te haarlem by de Zyl-brug stont: Daar was de Gemeente zoo fijn als gehekelde poppe-stront.'’ En in 1842 vinden we in de eerste jaargang van Braga, een tijdschrift onder de redactie van J.J.L. Ten Kate, A. Winkler Prins en H. Kretzer dat de contemporaine letterkunde en het literaire leven geheel op rijm hekelde, de dichtregel: ,,Een gedichtjen, fijn/Als de afgang van een poppekijn.'’



Er zijn verschillende varianten van deze uitdrukking bekend. Het WNT vermeldt onder meer zoo fijn als gemalen mosterd, zoo fijn als gemalen peper en zoo fijn als gemalen kippenstront. Het gaat hier steeds om fijn in de betekenis ‘zeer godsdienstig’.



In het spreekwoordenboek van P.J. Harrebomée, dat halverwege de negentiende eeuw verscheen, vinden we niet alleen zo fijn als gemalen poppenstront, maar ook Kom, je bent immers van geen’ poppenstront gemaakt! met als betekenisverklaring ‘Eene ironische aansporing tot werkzaamheid’. Kortom: dit werd tegen iemand gezegd die liep te treuzelen met werken.



Zo fijn als gemalen poppenstront wordt nog regelmatig gebruikt. Je vindt poppenstront zonder en met een tussen-n. Officieel is het tegenwoordig met een tussen-n, maar mijn voorkeur heeft poppestront - dat komt meer overeen met het informele karakter van deze uitdrukking.



Op internet is te zien dat de uitdrukking nog regelmatig wordt gebruikt, zij het niet écht vaak (er zijn 177 vindplaatsen). Je vindt er ook diverse (moderne?) varianten, zoals zo fijn als gemalen duivenstront, zo fijn als gulden poppenstront, het curieuze zo katholiek als poppenstront en zo fijn als gemalen poppenpoep - met een fraaie alliteratie in het laatste woord. De meest gangbare vorm is en blijft echter: zo fijn als gemalen poppenstront.

Ewoud Sanders

Twijfel is het niet kunnen kiezen tussen zaken die gekend zijn.

Pathologische twijfel: Parallel hiermee staat 'onzekerheid' of het niet weten van zaken. Twijfel kan pathologisch zijn als dit destructief is voor de persoon zelf of voor zijn omgeving, tot volslagen immobilisme aanzet of veel te lang duurt.
Methodische twijfel: Men kan aan alles (ook het zintuigelijk waarneembare) twijfelen, behalve aan het feit dat aan alles te twijfelen valt. Er is zekerheid dat ik op dit moment twijfel, dus dat ik denk. "Alles wat ik buiten mij waarneem zou bedriegelijk kunnen zijn, alles wat ik maar kàn denken zou onwaar kunnen zijn, maar twijfelend ben ik in ieder geval zeker van mezelf als denkend wezen." --> "Cogito ergo sum" (Ik denk dus ik ben). Zie ook: de filosofie van René Descartes

Zomertrends! Eindelijk iets waar ik beroepshalve iets verstandigs over kan zeggen:

quote:

De zomer is op modegebied een seizoen vol contrasten in stijlen en invloeden. Het beeld is enerzijds verleidelijk en romantisch, anderzijds stoer en enigszins militaristisch. Kort gezegd vormen lingerie, uniformen en Afrika de belangrijkste inspiratiebronnen. De lente en zomer van 2006 brengen wat de mode betreft geen revolutionair nieuws, maar de designers borduren wel op een nieuwe manier voort op elementen uit voorgaande seizoenen. Kledingstukken worden naar eigen smaak en inzicht gecombineerd tot een individuele outfit. Geen hapklare combinaties of door de ontwerpers bepaald plaatje, maar een eigen, persoonlijke invulling van de garderobe. Designers reiken aan; de consument kiest en mixt.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 14:33 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Ik heb bij Dokkummers in de klas gezeten. Die waren echt zo fyn als gemalen poppenstront.

Die waren dan vast ook gereformeerd én Fries.... Ik ben geen van beide

Dat zal wel Idi Amin zijn. Ook zo iemand.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 15:01 schreef Scrutinizer het volgende:
Idi Amin Dada Oumee (ca 1925 — 16 augustus 2003) was van 1971 tot 1979 dictator in Oeganda. Zijn regeringstijd wordt als een van de bloedigste in de moderne Afrikaanse geschiedenis beschouwd. Hij droeg de bijnaam slachter van Afrika; zijn bewind kostte circa 300.000 mensen het leven. Amin kon niet schrijven en nauwelijks lezen.

Dat bedoel ik.

Wat een megalomane idioot, hè?

Waar ben ik nu weer in beland?

Oh ja, ik wilde ook nog iets zeggen:

Deze meneer kroop
hier in .

Edit: Ben ff iets aan het wegsoepen. Plaatje komt zo terug!

In het stokske van Oldenbarneveldt?!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 15:34 schreef wyccie het volgende:
Waar ben ik nu weer in beland?

Schizofrenie is een ernstige psychiatrische ziekte die zich op de eerste plaats kenmerkt door een verwarring in de geest. Gedachten worden onsamenhangend. Gevoelens sluiten niet meer op de gebeurtenissen aan. De mens verliest de greep op zichzelf en op zijn omgeving. De vanzelfsprekende organisatie van waaruit we denken, voelen en handelen, dreigt uiteen te vallen. Alles wat eerst vertrouwd was, begint nu vreemd aan te voelen. De omgeving neemt dreigende vormen aan omdat men de gebeurtenissen niet meer in een vertrouwd kader kan plaatsen.

De oorzaak van schizofrenie is niet eenvoudig te beschrijven. Het is in ieder geval duidelijk dat er sprake moet zijn van een zekere kwetsbaarheid voor schizofrenie. We vermoeden dat deze kwetsbaarheid zich situeert op een biologisch niveau. Er lijkt sprake te zijn van subtiele neurologische afwijkingen en van een verstoring van het biochemisch systeem in de hersenen. Deze afwijkingen zijn echter nauwelijks zichtbaar, zelfs met de meest verfijnde apparatuur zijn ze nog nauwelijks vast te stellen. Toekomstig onderzoek moet ons daarover nog meer duidelijk verschaffen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 15:36 schreef Gellius het volgende:
In het stokske van Oldenbarneveldt?!

Iets meer naar links.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 15:37 schreef pyl het volgende:

[..]

Schizofrenie is een ernstige psychiatrische ziekte die zich op de eerste plaats kenmerkt door een verwarring in de geest. Gedachten worden onsamenhangend. Gevoelens sluiten niet meer op de gebeurtenissen aan. De mens verliest de greep op zichzelf en op zijn omgeving. De vanzelfsprekende organisatie van waaruit we denken, voelen en handelen, dreigt uiteen te vallen. Alles wat eerst vertrouwd was, begint nu vreemd aan te voelen. De omgeving neemt dreigende vormen aan omdat men de gebeurtenissen niet meer in een vertrouwd kader kan plaatsen.

De oorzaak van schizofrenie is niet eenvoudig te beschrijven. Het is in ieder geval duidelijk dat er sprake moet zijn van een zekere kwetsbaarheid voor schizofrenie. We vermoeden dat deze kwetsbaarheid zich situeert op een biologisch niveau. Er lijkt sprake te zijn van subtiele neurologische afwijkingen en van een verstoring van het biochemisch systeem in de hersenen. Deze afwijkingen zijn echter nauwelijks zichtbaar, zelfs met de meest verfijnde apparatuur zijn ze nog nauwelijks vast te stellen. Toekomstig onderzoek moet ons daarover nog meer duidelijk verschaffen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 15:39 schreef peaceman het volgende:

[..]

Pas op hoor!

of (in het Latijn: ) werd geboren te Delft op 10 april 1583 als telg van een patriciërsgeslacht. Zijn vader, Jan (1554-1640), had veel bekende geleerden uit de Republiek tot vriend, die 's bijzondere begaafdheid - vanaf zijn achtste kon hij dichten in het Latijn - snel erkenden. Op zijn elfde ging studeren aan de universiteit van Leiden. In 1598 bezocht hij Frankrijk als lid van een gezantschap naar koning Hendrik IV onder leiding van Oldenbarnevelt; op 5 mei ontving hij van de universiteit van Orléans een doctoraat in het civiele recht. Na zijn terugkeer vestigde zich, zestien jaar oud, als advocaat in Den Haag (1599-1607), waar hij in het huis van hofpredikant Johan Wtenbogaert (1557-1644) woonde. Van 1607 tot 1614 was hij advocaat-fiscaal (openbaar aanklager) bij het Hof van Holland en de Hoge Raad. In 1608 trouwde hij met de Zeeuwse regentendochter Maria van Reigersberch (1589-1653), die hem drie zoons en een dochter schonk. In 1613 werd hij benoemd tot pensionaris van Rotterdam; in deze positie nam hij dikwijls deel aan de vergaderingen van de Staten van Holland.

Als rechterhand van Oldenbarnevelt in diens politiek-religieuze conflict met prins Maurits wierp zich op als pleitbezorger van de Staten van Holland en van de remonstranten. Op 29 augustus 1618 werden , Oldenbarnevelt en de Leidse pensionaris Rombout Hogerbeets (1561-1625) in opdracht van Maurits vastgenomen. In mei 1619 volgde de onthoofding van Oldenbarnevelt, terwijl werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf en verlies van zijn bezittingen. Hij werd vastgehouden in slot Loevestein maar ontsnapte op 22 maart 1622 in een boekenkist en vluchtte naar Parijs. In oktober 1631 keerde naar zijn geboorteland terug, maar weigerde gratie aan te vragen en moest in april 1632 het land weer verlaten. In de winter van 1634-1635 werd hij Zweeds ambassadeur te Parijs, maar in 1645 gaf de koningin van Zweden hem ontslag. Tijdens zijn terugtocht van Zweden leed schipbreuk; hij overleed te Rostock op 28 augustus 1645. Zijn lichaam werd overgebracht naar Delft en daar op 3 oktober in de Nieuwe Kerk begraven. Tot zijn vele bewonderaars behoorden Pieter Czn. Hooft, die zijn Warenar (1617) aan opdroeg, en Joost van den Vondel, die hem zijn Gijsbrecht van Aemstel (1637) opdroeg en in verscheidene gedichten verheerlijkte.

schreef Latijnse tragedies (zijn Adamus exul uit 1601 stond model voor Vondels Adam in ballingschap), theologische verhandelingen (waaronder Bewys van den waren godsdienst, geschreven in Loevestein in 1622), en zowel Latijnse als Nederlandse gedichten. Zijn belangrijkste werken liggen op historisch en juridisch gebied. De antiquitate reipublicae Batavicae (1610) gaf een nieuwe impuls aan de Bataafse mythe; in Annales et historiae de rebus belgicis (pas in 1657 uitgegeven) wordt de Nederlandse geschiedenis van 1559 tot 1609 beschreven. In opdracht van de V.O.C. schreef De jure praedae (1604) als rechtvaardiging voor het buitmaken van Portugese schepen. Slechts één hoofdstuk, Mare liberum, verscheen tijdens zijn leven in druk (1609; de eerste druk van het hele werk verscheen in 1868). In Loevestein stelde hij zijn Inleydinghe tot de Hollandsche rechtsgeleertheyt samen, een overzicht van het Hollandse privaatrecht (verschenen in 1631); in Parijs bracht hij zijn beroemdste werk uit, De jure belli ac pacis (1625), dat de basis vormt voor het moderne natuur- en volkenrecht.

Dat wordt wachten op Diaan. Zij kent de vader van het volkenrecht, immers.

Hm, maar wat tusseninformatie pingpongen over Ius gentium, civele en naturale, dan?

Ping pong? We mogen hier niet spelen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:00 schreef wyccie het volgende:
Ping pong? We mogen hier niet spelen.

Van L_V niet?

Alleen maar cultureel en historisch verantwoorde spelen. Klootschieten bijvoorbeeld.

quote:

Geschiedenis

Klootschieten is al eeuwen oud, en wordt waarschijnlijk al beoefend sinds 1200. In documenten uit de 13e eeuw worden verboden gevonden, die het klootschieten in sommige plaatsen aan banden proberen te leggen. In 1392 wordt in de Haarlemmerhout de eerste klootschietbaan aangelegd. Rond 1500 was de sport in heel Nederland populair. In de oudste vorm lijkt het spel het meest op het huidige golf, er wordt naar een vooraf afgesproken plek 'gekloot'.

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 10:06 schreef Diaan73 het volgende:
Hugo de Groot

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:10 schreef pyl het volgende:

[..]

Goed zo Diaan!

Hier ligt Poot, hij is dood
Het grafschrift als poëtisch genre

Hier ligt mijn lieve echtgenoot
Men zegt, in 't rekenen was hij groot
Maar ik zeg tot mijn groot verdriet
Vermenigvuldigen kon hij niet.
(Dixit de kinderloze weduwe van een boekhouder)

Wie tijdens een wandeling over een kerkhof zijn oog laat gaan over de aldaar aanwezige grafmonumenten, stelt vast dat de meeste zerken niet alleen zijn voorzien van de naam en de geboorte- en sterfdatum van de overledene, maar dat er ook dikwijls nog een bijbeltekst of een literair citaat is toegevoegd. Soms heeft de achterblijvende partner zelfs een eigen tekst laten aanbrengen, die vaak belangwekkende informatie bevat over de overledene of over diens relatie met de nabestaande(n). In het laatste geval wordt niet zelden de behoefte zichtbaar om diepe gevoelens en emoties in een poëtische vorm te uiten, waardoor in diverse gevallen versregels ontstaan, die blijk geven van een opmerkelijk dichterlijk talent of van een bewonderenswaardige originaliteit.
De gewoonte om een dergelijk grafschrift of epitaaf (< gr. epitaphion) aan te brengen, is al heel oud. Reeds de oude Grieken kenden dit gebruik, een usance die - zoals dit met heel veel culturele verworvenheden het geval is geweest - door de Romeinen werd overgenomen en doorgegeven aan onze West-Europese beschaving. Vooral in Engeland vond dit fenomeen reeds vroeg ingang, en zo vinden we dan ook al in de vijftiende eeuw de eerste Engelstalige grafschriften. In de zestiende eeuw ontwikkelt het epitaaf zich in Engeland zelfs tot een literair genre dat in de zeventiende en achttiende eeuw tot grote bloei komt. Een van de meest bekende voorbeelden uit die tijd vormt zonder enige twijfel de tekst die zich op het graf van William Shakespeare in Stratford bevindt:


Good frend for Jesus' sake forbeare,
to dig the dust enclosed heare:
Blest be the man that spares thes stones,
And curst be he that moves my bones.


Bekende auteurs als Alexander Pope en William Wordsworth waren enthousiaste beoefenaren van deze kunstvorm. Vooral de eerste heeft talloze grafschriften op zijn naam staan, waaronder het volgende, waarmee de grote natuurkundige Isaac Newton de laatste eer wordt bewezen:


Nature, and nature's laws,
Lay hid in night,
God said, let Newton be!
And all was light.


Ook de volksmond is op dit gebied bijzonder vruchtbaar geweest. Vaak wordt gerefereerd aan het beroep van de overledene, waarbij dan - en dat geldt vooral voor de in Engeland voorkomende grafschriften - de zaak nogal eens in het humoristische vlak wordt getrokken. Zo staat bijvoorbeeld op de begraafplaats van de St. George-kerk in Edinburgh op het graf van een tandarts te lezen:


Stranger, tread this ground with gravity.
Dentist Brown is filling his last cavity.


Bijzonder aardig is ook de tekst die bewonderaars van een bekende Engelse actrice, genaamd mrs. Oldfield, op haar grafsteen lieten aanbrengen:


This we must own in justice
To her shade:
It was the first bad exit OLDFIELD
Ever made.


Dat er onder diegenen die zich beroepsmatig met het recht in zijn diverse verschijningsvormen occuperen, nogal eens lieden voorkomen die het met datzelfde recht niet altijd even nauw nemen, is genoegzaam bekend. Wie kent niet de 'advocaat van kwaaie zaken', en worden in Duitsland de heren juristen niet vaak (schertsenderwijs) als 'Rechtsverdreher' betiteld? Ook in de sfeer van het notariaat gaan de deskundigen soms niet bepaald oprecht te werk, en zo getuigt dan ook het grafschrift van een zekere notaris Sterk, dat reeds tijdens zijn leven door hem zelf geconcipieerd en op zijn uitdrukkelijke wens op zijn zerk werd aangebracht, niet alleen van een zekere zelfspot, maar tevens van zelfkennis:


Hier ligt een eerlijke notaris.
Dat is Sterk.


Maar niet alleen juristen wijken bij tijd en wijle af van de voor hen geldende gedragscode, ook sommige geleerden gaan niet altijd op wetenschappelijk verantwoorde wijze te werk. Soms worden onderzoeksgegevens op een bepaalde manier gemanipuleerd om tot het resultaat te komen dat de onderzoeker idealiter voor ogen stond. Een dergelijke handelwijze is bijvoorbeeld mogelijk in de paleontologie. Reconstructies van gevonden botten en beenderen zijn immers niet altijd meer op hun juistheid te controleren. Dat er op dat punt in het verleden kennelijk wel eens bepaalde mystificaties tot stand zijn gekomen, bewijst dit grafschrift van een paleontoloog (waarvan voor de overledene tegelijkertijd een zekere dreiging uitgaat):


Die aan de aard' ontgroef been, bekken, bot en tand
van d'uitgestorven aap, van mens en olifant,
en bijna leven blies in 't uitgeblazen leven,
ligt, uitgeblazen zelf, te rillen en te beven.
Want vindt men hem eerlang tot knook en koot vergaan;
Welk monster zal men uit zijn ribben samenslaan?


Iemand die in de uitoefening van zijn beroep dagelijks met de dood werd geconfronteerd en in het begrafeniswezen zeker als een deskundige mocht worden beschouwd, was de aanspreker. Hij was een soort wandelende rouwkaart, die bij het overlijden van een dorpsgenoot persoonlijk aan de deur kwam om het heengaan van de betrokkene aan te zeggen. Tragischerwijze is de aanzegger - ook wel 'doodbidder' genoemd - nimmer in staat geweest om van zijn eigen overlijden kond te doen, hetgeen uit onderstaand grafschrift van de hand van Fons Jansen blijkt:


Deze bidder had veel verstand van zijn zaken.
Maar zijn eigen dood heeft hij toch niet bekend kunnen maken.


Dat de kwaliteiten en vaardigheden die de overledene tijdens zijn leven bezat, hem na zijn overlijden helaas niet langer ten dienste staan, moge een ieder duidelijk zijn. Dat de wens daartoe bij de betrokkenen echter wel degelijk aanwezig kan zijn, bewijst o.a. de tekst, die wij aantroffen op het grafmonument van een voormalig conferencier, wiens taak het immers was de diverse acts der optredende artiesten door middel van zijn grappen en grollen aan elkaar te lassen:


Ik vulde voor de kost
pauzes, leegten en hiaten.
Ik wou dat ik mijzelf
nu aan elkaar kon praten.


Een enigszins vergelijkbaar grafschrift werd geschreven door de in de jaren vijftig zeer bekende John O'Mill, die Hugo de Groot, die zoals bekend uit zijn gevangenschap op het slot Loevestein wist te ontsnappen door zich in een boekenkist te verbergen onderstaande verzuchting in de mond legt:


Ik wou dat ik een truukje wist
om te ontsnappen UIT een kist.


Dat dichters en tekstschrijvers al of niet postuum grafschriften voor vrienden of kunstbroeders vervaardigen, is overigens geen zeldzaamheid. Zo verwerkte Gerrit den Braber de televisieroem van collega Willem Duys als volgt in een epitaaf:


Een zerk met ingebouwde buis.
Zo eert Philips Willem Duys.


De o.a. door zijn sonore grafstem indertijd bij veel radioluisteraars en televisiekijkers bekende, inmiddels zelfs reeds lang overleden dichter Cees Buddingh' heeft in het onderhavige genre ook het een en ander gepresteerd. Voor Anton van Duinkerken, die zoals zo vele literaten over een prachtige dorst beschikte, dichtte Buddingh' de verzuchting die de godvruchtige overledene met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in het hiernamaals zal hebben geslaakt:


Engelen genoeg,
maar nergens een kroeg.


"Van de doden niets dan goeds", zo luidt een bekend gezegde. Derhalve hoort men tijdens uitvaartplechtigheden louter lovende woorden met betrekking tot de overledene, ook al is de betrokkene tijdens zijn leven nu niet bepaald het toonbeeld van een braaf en rechtschapen mens geweest. Een kras voorbeeld van iemand die in feite pas na zijn overlijden grote waardering ondervindt, vormt de door Cees Buddingh' vervaardigde graftekst:


Hier ligt Gijs van Amerongen
In de grond geen kwaaie jongen.


Bovennatuurlijke verschijnselen willen zich bij voorkeur nog wel eens op kerkhoven manifesteren, meestal in het duister van de nacht. Wie kent niet de huiveringwekkende verhalen van lieden die vaak op overtuigende wijze verslag uitbrengen van hun nachtelijke ontmoetingen met op de dodenakker rondwarende geestverschijningen of overledenen die al of niet onder het slaken van ijselijke geluiden plotsklaps uit het graf oprijzen. Dat een dergelijke verrijzenis zich ook op klaarlichte dag - en dat zelfs regelmatig - kan voordoen, bewijst deze tekst van Fons Jansen op de grafsteen van een roddelaarster :


Ik ben even afwezig,
en vraagt u waarheen?
Ik ben twee graven verder,
bij juffrouw Van Veen.


Dat veel mensen proberen om zelfs over hun graf heen te regeren, is genoegzaam bekend. Dat er ook lieden zijn die na hun dood nog reclame voor hun product of dienst trachten te maken, komt minder vaak voor. Hier volgt een voorbeeld van een voormalig ondernemer uit de erotische dienstensector:


Hier rust Ijzeren Willem,
echtgenoot van blonde Rie.
Wie de weduwe wil troosten:
als altijd Oude Gracht nummer drie.


Kan de nabestaande in het bovenstaande geval in zekere zin als een verre geestverwante van Franz Léhars "Lustige Witwe" worden beschouwd, voor de in het volgende grafschrift getypeerde dame geldt eerder het tegendeel:


Here lyeth ye body of Martha Dias
always noisy not very pious
who lived to the age of 30 and ten
and gave to the worms what she refused to men.


Ter afsluiting een tekst die, hoewel van een weergaloze beknoptheid en verpletterende eenvoud, desalniettemin een maximum aan informatie en tegelijkertijd een onomstotelijke waarheid bevat. Het is het epitaaf dat wij aantreffen op de zerk van de achttiende-eeuwse dichter Hubert Cornelis Poot:


Hier ligt Poot,
hij is dood.


M.A. (Rien) van den Broek (*1936) was als germanist ruim 20 jaar verbonden aan de letterenfaculteit van de Vrije Universiteit. Van zijn hand verschenen o.a. De spreekwoorden van Jacob Cats (De Vries-Brouwers, Antwerpen 1998) en het Alcoholisch Spreekwoordenboek (L.J. Veen, Amsterdam 2000). In de tweede helft van mei verschijnt - eveneens bij L.J. Veen - het Erotisch Spreekwoordenboek;
prijs ¤ 10,00

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:10 schreef pyl het volgende:

[..]

ik had op 11 april al een vooruitziende blik maar ik wilde het net gaan zeggen.... ik werk ook nog tussen het RJPvD door en het is even hectisch vanmiddag.

Bij welke zoekterm op Google kreeg ik deze afbeelding?

"Thompson"?

quote:

The Thompson, also known as the "Tommy Gun", was a family of American submachine guns that became infamous during the Prohibition era. It was a common sight in gangster films of the time, being used both by criminals and law enforcement officers. The Thompson was also known as the "Chicago Typewriter" and "Chicago Piano", due to the popular association between the city and gangsters. The weapon was favored for its compactness and high volume of automatic fire.

Nee, niet Thompson.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:30 schreef pyl het volgende:
Bij welke zoekterm op Google kreeg ik deze afbeelding?

[afbeelding]

Mart Smeets Trui?

Spijtig. Er is 'n hoop informatie over de Thompson.

.

.

Ik heb voor Nederlands het volgende boek van Van Lennep (1802-1868) gelezen: Een schaking in de zeventiende eeuw.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:36 schreef wyccie het volgende:
Ik heb voor Nederlands het volgende boek van Van Lennep (1802-1868) gelezen: Een schaking in de zeventiende eeuw.

Mag ik je "De Roos van Dekama" van harte aanbevelen?

Russisch stopcontact?

Noch Kalashnikov, noch Smeets, noch Van Lennep. (Meer informatie graag!)

Zoek het dichter bij huis.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:37 schreef wyccie het volgende:
Russisch stopcontact?

Dat lijkt er al meer op.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:38 schreef Scrutinizer het volgende:
Rauhfaser?

Ook niet.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:38 schreef pyl het volgende:
Noch Kalashnikov, noch Smeets, noch Van Lennep. (Meer informatie graag!)

Zoek het dichter bij huis.

Mogen we masturberen bij jouw plaatje pyl? Ah toe, voor één keertje?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:29 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Ik heb het heel druk met vakantie vieren

* jaloers is

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:44 schreef Scrutinizer het volgende:
Is het een Fok!ker?

In zekere zin, ja.

quote:

Van Lennep is geboren te Amsterdam, als zoon van de schrijver en politicus David Jacob van Lennep. Hij studeert rechten aan de Universiteit Leiden, en maakt in die tijd met Dirk van Hogendorp een voetreis door Noord-Nederland. In 1824 studeert hij af. Hij trouwde met Henriëtte Roëll, en vestigde zich weer in Amsterdam. In 1829 werd hij benoemd tot rijksadvocaat. Een jaar later verhuisd hij naar de Keizersgracht, tegenwoordig nummer 560, waar hij tot zijn dood blijft wonen. In dit pand zijn nu kantoren gehuisvest.

Van Lennep was van 1853 tot 1856 lid van de Tweede Kamer.

In 1868 overlijdt Jacob van Lennep op 66-jarige leeftijd in Oosterbeek, waar hij op de Oude Begraafplaats is begraven.

Van Lennep verzorgde de uitgave van de gedichten van De Schoolmeester (1858), een twaalfdelige editie van de werken van Joost van den Vondel (1850-1868), en Max Havelaar van Multatuli (1860). Terwijl Multatuli het boek had bedoeld als een aanklacht voor de massa, maakte Van Lennep er een dure editie van, waarin hij bovendien de politieke boodschap afzwakte door plaatsnamen en jaartallen door puntjes te vervangen; tot woede van de schrijver die echter een proces tegen deze verminking van zijn boek in 1861 verloor.

Ik kan van De roos van Dekama alleen een dure versie vinden.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:42 schreef Gellius het volgende:
Mogen we masturberen bij jouw plaatje pyl? Ah toe, voor één keertje?

Die vraag acht ik door Scrutinizer afdoende beantwoord.

Lord of war?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:47 schreef wyccie het volgende:
Lord of war?

Nope.

ik ga treinen CUL8ter

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 16:58 schreef Scrutinizer het volgende:
Kulachtter

Pardon?

Okay. Het is gedaan met de pret; onaneren vanaf nu weer verboden.

quote:

Een (vrij vertaald uit het Engels: aanpasser) dient een gesprek, discussie in goede banen te leiden, bijvoorbeeld bij een verkiezingsdebat. Hij stelt de vragen, verleent of ontneemt deelnemers het woord, betrekt eventueel vragen uit het publiek in de discussie. Het is dan synoniem van gespreksleider.
Het is ook een term die op het Internet gebruikt wordt voor een gebruiker met bepaalde privileges.
Vaak hebben als taak om een forum, mailinglijst of website netjes te houden of een discussie te leiden. Om deze taak te volbrengen hebben vaak rechten om berichten van gebruikers aan te passen of te verwijderen en om gebruikers te corrigeren.

Hoewel geacht worden zich aan bepaalde regels te houden en er op toe moeten zien dat gewone gebruikers zich ook aan deze regels houden, komt het ook voor dat een zijn boekje te buiten gaat. Veel fora of mailinglijsten hebben in zo'n geval nog een sysop of netwerkbeheerder waar geklaagd kan worden. Het is ook mogelijk dat een zijn privileges verliest omdat een meerderheid van de gebruikers dat wil.

Op bulletin board systemen werden aangesteld om niet-relevante berichten snel te kunnen verwijderen.


Studentenverenigingen
Een was onder katholieke studentenverenigingen een geestelijke die door de Kerk werd aangewezen om het katholieke gehalte van een vereniging te bewaken. Hij had een zekere invloed, met name omdat hij de Kerk vertegenwoordigde. Soms was de verhouding goed, soms werd de beschouwd als een vervelende pottenkijker. Het hing vaak van de persoon van de af. Na de moderniseringsgolf van 1968 stapten de verenigingen van het schap af.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 17:04 schreef Scrutinizer het volgende:
Moddereter?

Wel een tekst met interessante passages, zie je dat?

quote:

SysOp (pronounced /ˈsɪs.ɑp/, or more rarely, /ˈsaɪ.sɑp/) is short for "systems operator". It is a commonly used term for the administrator of a bulletin board system (BBS) or special-interest area of an online service or, historically, the operators of any computer system, especially a mainframe computer.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 17:12 schreef Scrutinizer het volgende:
It's a dirty job but someone's gotta do it

John Wayne (26 mei 1907 – 11 juni 1979) was een Amerikaans acteur uit het begin van de geschiedenis van de film. Hij verscheen in zowel films met als zonder geluid. Hij werd geboren als Marion Robert Morrison, Robert veranderde in Michael in zijn jeugd, en hij kreeg de bijnaam Duke, genoemd naar zijn hond. Hij werd geboren in Winterset, Iowa, en overleed in Los Angeles.

Hij verscheen in veel mannelijke "macho"-rollen in voornamelijk westerns en oorlogsfilms. Hij werkte veel samen met regisseur John Ford. Alhoewel hij veel films heeft gemaakt, won hij maar één Oscar voor beste mannelijke hoofdrol, voor de film True Grit in 1969. Hij kreeg een nominatie in dezelfde categorie voor de film Sands of Iwo-Jima, en als producent kreeg hij een nominatie voor The Alamo.

John Wayne is begraven in het Pacific View Memorial Park in Corona del Mar in Californië.

Er is een vliegveld naar hem vernoemd, John Wayne Airport in Orange County in Californië.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 17:07 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]



Ik heb ook ge-google-d op een Fok!ker. Wie?

[afbeelding]

Nog een fokster:

En nog een fokker....

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 18:24 schreef peaceman het volgende:
Nog een fokster:

[afbeelding]

Wickie de Viking is de titel van een tekenfilmserie die in Nederland tussen 1975 en 1979 werd uitgezonden. Herhalingen vonden plaats tot 1999.

Als basis voor de Japans-Duitse serie diende het kinderboek Vickie Viking uit 1963 van de Zweedse schrijver Runer Jonsson, die hiervoor in 1965 de Duitse Jeugdboekenprijs ontving.

Wickie is de vaak angstige zoon van Halvar, de leider van een fictief vikingdorp. Toch is het Wickie die altijd zijn vader te hulp schiet met vindingrijke oplossingen. Met een vingergebaar naar zijn neus gaf Wickie aan dat hij een idee had.

Er zijn 78 afleveringen van de serie gemaakt. De stem van de Nederlandse Wickie werd ingesproken door Maria Lindes.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 18:36 schreef Treinhomo het volgende:
SCH ?

Nee, GLO, van muziektrivia.

En in Muziektrivia is het de bedoeling dat je een vraag stelt over muziek in het algemeen en dat je mede-Fok!kers die gaan beantwoorden. Degene die hem het eerst correct (!) beantwoordt, mag de volgende vraag stellen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 18:39 schreef Neleos het volgende:

[..]

Nee, GLO, van muziektrivia.

En in Muziektrivia is het de bedoeling dat je een vraag stelt over muziek in het algemeen en dat je mede-Fok!kers die gaan beantwoorden. Degene die hem het eerst correct (!) beantwoordt, mag de volgende vraag stellen.

Beetje Summier samengevat Neleos.. je had toch minstens de hele OP posten van MUZ-trivia

Hoi, is er weer eens een rel ofzo?

1.

quote:

Op zaterdag 22 april 2006 02:28 schreef Arcee het volgende:
The man. The legend. The post-fucking-master: tong80.

2. De tong is een orgaan in de mond dat een belangrijke rol speelt bij het spreken, het kauwen en slikken, de smaakgewaarwording en het reinigen van het gebit.

De tong bestaat voornamelijk uit spieren. Door de extrinsieke spieren wordt de tong verbonden met de onderkaak, het tongbeen (vooraan in de keel) en de schedelbasis; deze spieren kunnen de positie van de tong in de mond veranderen. De spieren van de tong zelf - de intrinsieke spieren - zorgen voor de vormveranderingen. In totaal kan de tong zo met behulp van acht verschillende spieren heen en weer bewogen worden. Doordat de tong aan de voorzijde vrij eindigt, is deze het meest beweeglijke orgaan van ons lichaam.

De tong is bekleed met een groot aantal papillen, die ervoor zorgen dat wij verschillende smaken kunnen proeven:

zoete smaak wordt geproefd op de punt van de tong
bittere smaak wordt op de achterzijde van de tong geproefd
zure smaak wordt op de zijranden van de tong geproefd
zoute smaak wordt aan de zijkant vrij vooraan op de tong geproefd
Daarnaast is de tong gevoelig voor elektriciteit. 9 Volt spanning is voldoende om een vreemde tinteling op het puntje van de tong te verzoorzaken.

toevoeging: de tong is de sterkste spier in je lichaam

3. Der Garten von Tong 80 ist eingezäunt und durch Buschwerk vor fremden Blicken geschützt.
Er lädt zu Entspannung und Erholung ein.
Hundebesitzer sind willkommen.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:06 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

In wording
[..]

Ach...wat zielig
Wat is trouwens "het Belgisch archief" ?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:10 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Ik denk dat we in Het Keldertje terechtkomen

Was vroeger mjin favorieten forum

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:08 schreef pos het volgende:
Wat is trouwens "het Belgisch archief" ?

Kort gezegd is het een poging van onze moderator om zich laatdunkend over ons uit te laten.

Nu ben ik altijd van mening geweest dat je de minder bedeelden niet mag uitlachen, maar hij vraagt er gewoon om. Zie de postgeschiedenis van vandaag.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:12 schreef pyl het volgende:

[..]

Kort gezegd is het een poging van onze moderator om zich laatdunkend over ons uit te laten.

Nu ben ik altijd van mening geweest dat je de minder bedeelden niet mag uitlachen, maar hij vraagt er gewoon om. Zie de postgeschiedenis van vandaag.

Het is inderdaad triest Pyl en daar mag je niet om lachen
Maar zo te zien waren jullie vandaag aan het post-opkrikken ?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:14 schreef Treinhomo het volgende:
Ey !

Ik moet binnenkort toch niet wéér m'n avatar aanpassen, hè ?

Nou ja, het zal zoals altijd een kwestie van willekeur zijn. Wie weet is jouw tekeningetje van vanmiddag wel verkeerd gevallen.....

In dat geval zal ik trouwens met volle overtuiging mijn avatar veranderen!

Lenny Kuhr ?

Wie zien we hier in de rol van negotiator?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:32 schreef Treinhomo het volgende:

[..]

De eerste paralympische sporter ?

Nee hoor

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:35 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Is het Gellius?

Noop

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:34 schreef Treinhomo het volgende:
Kevin spacey.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:34 schreef Scrutinizer het volgende:
Kevin Spacey Fowler (geboren op 26 juli, 1959) in South Orange, New Jersey, beter bekend als Kevin Spacey, wordt gezien als een van de beste Amerikaanse acteurs van zijn generatie. Hij heeft twee Oscars gewonnen. Beste mannelijke bijrol voor The Usual Suspects in 1995 en beste mannelijke hoofdrol voor American Beauty in 1999.

Spacey verhuisde in 2004 naar Londen om daar artistiek directeur van de Old Vic te worden. Hij debuteerde daar met het stuk Cloaca van de Nederlandse schrijfster Maria Goos.

Is het Ajax?

quote:

Ajax the Great
To distinguish him from Ajax, son of Oileus ("Ajax the Lesser"), he was called Telamonian Ajax , Greater Ajax, or Ajax the Great. In Homer's Iliad he is described as of great stature and colossal frame, the tallest among all the Achaeans, second only to his cousin Achilles in strength and bravery, and the 'bulwark of the Achaeans'. He was trained by the centaur Chiron (who had also trained his father, Telamon, and Achilles' father Peleus), at the same time as Achilles was. Aside from Achilles, Ajax was the most valuable Greek warrior on the battlefield, though not as smart as Nestor, Idomeneus, or, of course, Odysseus. He commanded his army wielding a great axe and a huge shield made of seven ox-hides with a layer of bronze. He was indeed a great asset to king Agamemnon's army. He is not wounded in any of the battles described in the Iliad, and he is the only principal character on either side who does not receive personal assistance from any of the gods who take part in the battles. As such, he embodies the virtues of hard work and perseverance.

Trojan War
In the Iliad, Ajax is notable for his abundant strength and courage, seen particularly in two fights with Hector. In Book 7, Ajax is chosen by lot to meet Hector in a duel which lasts most of a whole day. Ajax at first gets the better of the encounter, wounding Hector with his spear and knocking him down with a large stone, but Hector fights on until the heralds, acting at the direction of Zeus, call a draw: the action ends without a winner and with the two combatants exchanging gifts.

The second fight between Ajax and Hector occurs when the latter breaks into the Achaean camp, and fights with the Greeks among the ships. In Book 14, Ajax throws a giant rock at Hector which almost kills him. In Book 15, Hector is restored to his strength by Apollo and returns to attack the ships. Ajax, wielding a spear as a weapon and leaping from ship to ship, holds off the Trojan armies virtually single-handedly. In Book 16, Hector is able to disarm Ajax (although Ajax is not hurt) and Ajax is forced to retreat under heavy fire. Hector and the Trojans succeed in burning one Greek ship, the culmination of an assault that almost finishes the war.

All of the foregoing encounters happened when Achilles was not on the battlefield, because he was angry with Agamemnon. Ajax did manage to kill many of the other Trojan lords, including Phorkys.

In Book 9, Agamemnon and the other Greek chiefs send Ajax, accompanied by Odysseus and Phoenix, to the tent of Achilles, in an attempt to reconcile with the great warrior and induce him to return to the fight. Although Ajax speaks earnestly and is well received, he does not succeed in convincing Achilles.

When Patroclus dies, the Trojans try to steal his body and feed him to the dogs, accusing him of being a liar. Ajax is the man who fights to protect the body, and take it back safely to the camp, back to Achilles, the best friend of Patroclus. Ajax, assisted by Menelaus, succeeds in fighting off the Trojans and taking the body back with his chariot; of course, the Trojans had already stolen the armor and left the body naked. Ajax's prayer to Zeus, to remove the fog which has descended on the battle - even if the Greeks are destined to lose - to allow them to die in the light of day, has become proverbial.

Like most of the other Greek leaders, Ajax is alive and well as the Iliad comes to a close.

Later, when Achilles dies, killed by Paris (with help from Apollo), Ajax and Odysseus are the heroes that fight against the Trojans to get the body and bury it next to his dear friend, Patroclus. Ajax, with his great axe, manages to get the Trojans away, while Odysseus pulls the body towards his chariot, and rides away. After the burial, both claim the armor for themselves, as recognition for their efforts. But in the end, after some discussion, Odysseus is given the armor. Ajax is furious about it, and falls to the ground, exhausted. When he wakes up, he becomes mad and goes to a group of sheep, and slaughters them, imagining they are the Trojan leaders, as well as Odysseus and Agamemnon. When he comes to his senses, covered in blood, and realises what he did, he decides that he prefers to kill himself rather than to live in shame. He did it with the same sword Hector had given him when they exchanged presents. (Odyssey, 11.541). From his blood sprang a red flower, as at the death of Hyacinthus, which bore on its leaves the initial letters of his name Ai, also expressive of lament (Pausanias 1.35.4). His ashes were deposited in a golden urn on the Rhoetean promontory at the entrance of the Hellespont.

The foregoing account of his death is from the Ajax of Sophocles; in Pindar, "Nemean", 7; and in Ovid, Metamorphoses, 13.1. Homer is somewhat vague about the precise manner of Ajax's death but does ascribe it to his loss in the dispute over Achilles's armour: when Odysseus visits Hades, he begs the soul of Ajax to speak to him, but Ajax, still resentful over the old quarrel, refuses and descends silently back into Erebus.

Like Achilles, he is represented (although not by Homer) as living after his death in the island of Leuke at the mouth of the Danube (Pausanias 3.19.11). Ajax, who in the post-Homeric legend is described as the grandson of Aeacus and the great-grandson of Zeus, was the tutelary hero of the island of Salamis, where he had a temple and an image, and where a festival called Aianteia was celebrated in his honour (Pausanias 1.35). At this festival a couch was set up, on which the panoply of the hero was placed, a practice which recalls the Roman Lectisternium. The identification of Ajax with the family of Aeacus was chiefly a matter which concerned the Athenians, after Salamis had come into their possession, on which occasion Solon is said to have inserted a line in the Iliad (2.557-558), for the purpose of supporting the Athenian claim to the island. Ajax then became an Attic hero; he was worshipped at Athens, where he had a statue in the market-place, and the tribe Aiantis was named after him.

Pausanias also relates that a gigantic skeleton, the kneecap alone was 5 inches in diameter appeared on the beach near Sigeum, on the Trojan coast; these bones were identified as those of Ajax, the great champion of the Greeks in the Iliad.

Family
Ajax is the son of Telamon, who was the son of Aeacus and grandson of Zeus, and his first wife Periboea. He is the cousin of Achilles, the most remembered Greek warrior, and elder half-brother of Teucer. Many illustrious Athenians — including Cimon, Miltiades, Alcibiades and the historian Thucydides — traced their descent from Ajax.

Palace
In 2001, Yannos Lolos began excavating a Mycenaean palace on the island of Salamis that may have been Ajax's home. The ruins have been excavated at a site near the village of Kanakia of Salamis, a few miles off the coast of Athens. The multi-storey structure covers 750 m² (8,000 ft²) and had perhaps 30 rooms. It appears to have been abandoned at about the era of the Trojan War.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 19:54 schreef Tokay het volgende:
Is het Ajax?
[..]

Nee, geen Ajax, Tokay.
Volgens de oude Griekse mythologie zijn er 12 goden, die samen op de hoogste berg van Griekenland wonen, de Olympusberg. Dit is er een van.

ik zie dat hij een stokje heeft met een kopje er aan. Kun je daar iets meer over vertellen, pos?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 20:03 schreef wyccie het volgende:
ik zie dat hij een stokje heeft met een kopje er aan. Kun je daar iets meer over vertellen, pos?

Het is moeilijk om iets te vertellen zonder niet meteen alles prijs te geven. Maar dit misschien: .... was ook de enige Griekse god waarbij mensenoffers zijn altaar ontsierden.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 20:04 schreef Scrutinizer het volgende:
Ook dit jaar gaat Pos naar Kos?

Ook dit jaar, Scrut

Hmmm, Klytaimnestra werd toch geofferd en veranderde in een hinde? Dan moet het een zeegod of reisgod zijn geweest.

Of lul ik maar wat?

Dan maar een duidelijker plaatje