Raad je Plaatje voor Informanten #542

Informant (de ~(m.); 0.1 iem. die inlichtingen verstrekt ===> zegsman.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:24 schreef Gellius het volgende:
Nu de Zwitserse meneer. Zwitserland is overigens een bondsstaat in Midden-Europa, en grenst aan Oostenrijk, Duitsland, Italië en Liechtenstein. Zwitserland is qua oppervlakte ietsje groter dan Nederland. Het hoogste punt is de Dufourspitze (4634 m) in het kanton Wallis. De laagstgelegen plaats is Ascona in Ticino op 196 meter. Andere bekende bergen in Zwitserland zijn de Matterhorn, de Jungfrau en de Eiger.

Schilder?

Neen, een shrink.

Enfin, hier op een informatieve wijze verder over de zwitser. Behalve een bondsstaat in Midden-Europa, grenzend aan Oostenrijk, Duitsland, Italië en Liechtenstein en qua oppervlakte ietsje groter dan Nederland, bestaat het thuisland van meneer uit vele rivieren zoals de Rijn, de Rhône, de Aare en de Ticino De langste rivier is de Rijn met een stroomgebied van 375 kilometer, waarvan 5% bevaarbaar. Alle Alpenrivieren stromen door grote meren; hierdoor wordt de waterstand gereguleerd en de rivier van puin en slib gezuiverd.

Hermann Rorschach, een Zwitserse psycholoog? 'Die van dat clipje'?

Clipje:
http://www.youtube.com/watch?v=jyyVlUfy19c&search=gnarls%20barkley

Ik ga - DV - even off topic:

Hebben jullie al asperges gegeten, dit jaar? Ik nog steeds niet.

Ik wíl/móet/zál deze week aspergus eten! Met ei, en beenham.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:29 schreef Tokay het volgende:
Neen, een shrink.

Is het misschien Carl Gustav Jung? Een jonge Jung, zogezegd.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Is het een psycholoog of een psychiater, Tokay? "Shrink", dat afgeleid is van "head shrinker", is 'slang' voor beide beroepen, soms neerbuigend of pejoratief bedoeld.

Ik heb overigens maandag zondag asperges gegeten. . met ei en schouderham.

[ Bericht 5% gewijzigd door Gellius op 16-05-2006 11:57:58 ]

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:31 schreef Z het volgende:
Hermann Rorschach, een Zwitserse psycholoog? 'Die van dat clipje'?

Dat Grmbls Barkley-clipje bedoel je zeker?

Het is inderdaad Hermann Rorschach van de inkblot-test.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:32 schreef pyl het volgende:

[..]

Is het misschien Carl Gustav Jung? Een jonge Jung, zogezegd.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Nee.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:34 schreef Tokay het volgende:
Dat Grmbls Barkley-clipje bedoel je zeker?

Het is inderdaad Hermann Rorschach van de inkblot-test.

Hè, wat jammer dat het Jung niet is. Zat ik ernaast.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Wie is deze vrouw?

quote:

Hermann Rorschach was born on Nov. 8, 1884, Zurich, Switz. and died April 2, 1922, Herisau.

He was a Swiss psychiatrist who devised the inkblot test that bears his name and that is widely used clinically for diagnosing psychopathology.

The eldest son of an art teacher, Rorschach considered becoming an artist but chose medicine instead.

As a secondary-school student, he was nicknamed Kleck, meaning "inkblot," because of his interest in sketching.

He attended several universities before receiving his M.D. from the University of Zurich in 1912, then worked in Russia for a year before returning to Switzerland to practice.

For several years, his main interest was in psychoanalysis, and he became a staunch advocate of the then-new psychoanalytic technique in Swiss medical circles, being elected vice president of the Swiss Psychoanalytic Society in 1919.

In 1917 Rorschach discovered the work of Szyman Hens, who had studied the fantasies of his subjects using inkblot cards.

In 1918 Rorschach began his own experiments with 15 accidental inkblots, showing the blots to patients and asking them, "What might this be?" Their subjective responses enabled him to distinguish among his subjects on the basis of their perceptive abilities, intelligence, and emotional characteristics.

The Rorschach test is based on the human tendency to project interpretations and feelings onto ambiguous stimuli, in this case, inkblots. From these cues trained observers are supposed to be able to pinpoint deeper personality traits and impulses in the person taking the test.

Rorschach published the results of his studies on 300 mental patients and 100 normal subjects in Psychodiagnostik (1921; Psychodiagnostics).

The book attracted little attention before Rorschach died the next year, but his method has since been widely adopted as a tool for psychological evaluation and diagnosis.

The Rorschach Test is a projective method of psychological testing in which a person is asked to describe what he sees in 10 inkblots, of which some are black or gray and others have patches of colour. Responses are scored as to the location in the blot of the thing seen; the kind of stimulus characteristic emphasized--e.g., form or colour; and the content of the percept--e.g., animal. From response scores, the tester attempts to describe the testee's personality, often by comparing scores to established norms. Interpretation is not highly standardized, however, and though popular, the test has been attacked as being unreliable, even in the areas of diagnosis and prognosis in which it is most frequently used. The test was introduced in 1921 by the Swiss psychiatrist Hermann Rorschach. Similar tests have since been devised, notably one with two 45-card forms by the American psychologist W.H. Holtzman.

Bron: Encyclopedia Britannica

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:36 schreef pyl het volgende:

[..]

Hè, wat jammer dat het Jung niet is. Zat ik ernaast.

Carl Gustav Jung (Kesswil, Zwitserland, 26 juli 1875 – Zürich, 6 juni 1961) was een Zwitsers psychiater en psycholoog.

Jung was de zoon van een dominee. Hij volgde in Bazel het gymnasium en studeerde er vanaf 1895 medicijnen. In 1902 promoveerde hij op een studie over zijn achternicht Hélène Preiswerk, die zich presenteerde als medium maar later door mede-studenten van Jung op bedrog werd betrapt. Hij trad in 1903 in het huwelijk met Emma Rauschenbach (1882-1955). Ze kregen samen vijf kinderen.

Vanaf 1900 werkte Jung als psychiater in de Burghölzli-kliniek bij Zürich, die onder directie stond van Eugen Bleuler. Hier hield hij zich onder ander bezig met de psychologische kant van dementia praecox (later schizofrenie genoemd) en ontwikkelde hij met zijn collega Franz Riklin een aantal associatietesten.

In 1909 nam hij om verschillende redenen ontslag. Hij ergerde zich bijvoorbeeld aan de antifreudiaanse houding van oud-directeur Auguste Forel, die nog als adviseur werkzaam was, en het feit dat Bleuler hier niet tegenin wilde gaan. Ook voelde hij zich gepasseerd toen Riklin enige jaren eerder op advies van Bleuler was aangesteld als directeur van een andere psychiatrische instelling. Verder wilde Jung zich meer toeleggen op zijn psychoanalytische visies en omdat hij rijk getrouwd was, kon hij als zelfstandig analyticus zijn patiënten als het ware uitzoeken zonder zich over de financiële kanten van zijn werk te bekommeren.

Jung was een twintig jaar jongere tijdgenoot van Sigmund Freud, wiens werk hij op de voet volgde. Hij ontmoette Freud voor het eerst in 1906 en werkte enkele jaren nauw met hem samen. Freud zag Jung als zijn troonopovolger. Wegens verschil van inzicht over de psychoanalyse en persoonlijke conflicten braken ze in 1912 met elkaar. Jung verklaarde die stap in zijn kort daarvoor uitgekomen boek Wandlungen und Symbole der Libido en noemde zijn eigen methode voortaan analytische psychologie. Hij raakte in een grote persoonlijke crisis, waarvan hij rond 1918 weer herstelde.

In 1933 werd Jung hoogleraar in het Zwitserse Zürich en vanaf 1944 werkte hij als zodanig aan de Universiteit van Bazel. Hij overleed op 85-jarige leeftijd.

Jung had grote invloed op het gebied van de dieptepsychologie, de analytische psychologie en de godsdienstpsychologie.

In Jung's opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene 'levensdrang', waarvoor hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong zag, maar een eerder religieuze (in de ruimste zin van het woord). Hij was van mening dat het wezen van de persoonlijkheid behalve door het persoonlijk bewustzijn ook, en grotendeels, gevormd wordt door wat hij het collectief onbewuste noemde, een a.h.w. epigenetisch overgeërfd deel van het onderbewustzijn dat volgens zijn leer in alle vertegenwoordigers van een ras of soort aanwezig is. Jung ontwikkelde, uitgaande van deze leer, de archetypen. Deze archetypen, begrippen zoals vuur, besef van kwaad of 'boze geest', held, godsvrucht, enzovoorts, zijn als het ware overgeleverde, functionele oerdrijfveren of 'ervaringsmodaliteiten' die de persoonlijkheid van de mens structureren.

Het centrale doel van Jungs psychologie is het individuatieproces of de zelfverwezenlijking. Naast het 'ik' onderkent Jung het 'zelf' dat een centrum is dat zowel het bewuste als het onbewuste omvat en dus in principe onbegrensd is (aangezien het onbewuste ook het collectieve onbewuste betekent). De realisatie van dit tweede centrum naast het 'ik' is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens zelf: goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Jung is wellicht nog het meest bekend geworden door zijn typologie. In zijn boek Psychologische typen uit 1917 werkte hij vier basistypen van de menselijke persoonlijkheid uit. Hij stelde daarbij contrasterende functies tegenover elkaar: denken en voelen, perceptie (waarneming) en intuïtie. Eén daarvan is bij elk basistype dominant. Een bijkomende, belangrijke factor is of de psyche naar binnen (introvert) of naar buiten (extrovert) is gericht.

Jungs systeem is hoogst ingewikkeld. Hij baseerde zijn leringen op zowel ervaringen in zijn klinische praktijk, als de mythologie en zijn kennis van het vergelijkend symbolisme. Zijn werk wordt, evenals dat van Freud, gekenmerkt door een groot aantal nieuwe concepten en principes.

Volgende keer beter, pyl.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:37 schreef Z het volgende:
Wie is deze vrouw?

[afbeelding]

Norah Jones?


Norah Jones was born Geetali Norah Jones Shankar in New York City, but later changed her name officially to Norah Jones at age 16. She is the daughter of Indian sitarist Ravi Shankar, and the half-sister of musician Anoushka Shankar. She spent her childhood with her mother, Sue Jones, who moved to Dallas, Texas, when Norah was four. She always liked the music of Bill Evans and Billie Holiday, and she found it intriguing and relieving. Jones attended the Booker T. Washington High School for the Performing and Visual Arts and the University of North Texas, where she majored in jazz piano, and won Beat Student Music Awards for Best Jazz Vocalist (twice, in 1996 and 1997) and Best Original Composition (1996). In 1999, two years into the program, Norah left for New York City, where she performed with the band Wax Poetic.

Jones performed quite frequently with guitarist Charlie Hunter in 2001 and appeared on Outkast's Speakerboxxx/The Love Below album in a duet with André 3000 in 2003. Her music is often compared to that of Billie Holiday and Nina Simone.

In early 2002, she released a debut album, Come Away With Me, mellow, acoustic pop with soul and country. It hit #1 on Billboard 200, with single "Don't Know Why" hitting #1 on Top 40 Adult Recurrents in 2003.

Jones walked away from the Grammy Awards of 2003 with eight awards. By receiving Record of the Year, Album of the Year, Song of the Year, and Best New Artist honors all in 2003, Jones was the first artist to sweep the "Big Four", or the four most prestigious Grammy awards, since Christopher Cross did so in the Grammy Awards of 1981. It should be noted that the Song of the Year award went to Jesse Harris for writing "Don't Know Why", but because Jones performed the song, she is associated with winning Song of the Year as well. Of the eight awards that came from "Come Away With Me" at the 2003 Grammy Awards, Jones personally received five awards with the other three awards attributed to the album itself.

Her second album, Feels Like Home, was released on February 9, 2004. Rather than repeat the softer, jazz mood of Come Away with Me, her second album was influenced by country music. Within a week of its release, Feels Like Home had sold over a million copies, making it the highest-selling album in the history of Blue Note Records. In that same year, Time magazine listed Jones among the most influential people of 2004.

Jones received 3 awards at the Grammy Awards of 2005, two for her Record of the Year collaboration with Ray Charles on the song "Here We Go Again." That year, Norah Jones appeared on the self-titled record by Amos Lee.

In the latter part of 2003, rumours emerged that veteran Indian filmmaker Dev Anand was planning to make the film Song of Life, inspired by Norah Jones's troubled relationship with her father, Ravi Shankar. Both Jones and Shankar were enraged by the rumors and Jones's comments were, "He [Anand] has no idea of our story, and he's not going to represent it in a truthful way, I'm sure. It's sad because it's personal stuff and nobody's business but ours."

Norah Jones also collaborated with the Foo Fighters on their 2005 record In Your Honor, singing vocals with Dave Grohl on "Virginia Moon". The song was nominated for a Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal in 2006.

In February 2006, Screen International reported that Norah Jones would make her acting debut in a film by 2046 and Chungking Express director Wong Kar-wai. The film called My Blueberry Nights, would be Wong Kai-wai's English language debut and will be partly funded by StudioCanal and Jet Tone Productions.

[edit]
Awards
Norah Jones has won multiple awards, most noticeably her Grammy awards (winning 8 awards, plus an additional three received by Come Away with Me, in only 2 years of eligibility)

These are Jones' Grammy Awards:

2003 Best Pop Vocal Album - Come Away with Me
2003 Album of the Year - Come Away with Me
2003 Best Engineered Album, Non-Classical - Come Away with Me
2003 Record of the Year - "Don't Know Why"
2003 Best Female Pop Vocal Performance - "Don't Know Why"
2003 Song Of The Year - "Don't Know Why"
2003 Best New Artist
2005 Best Pop Collaboration with Vocals - "Here We Go Again" (with Ray Charles)
2005 Best Female Pop Vocal Performance - "Sunrise"
2005 Record of the Year - "Here We Go Again" (with Ray Charles)

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:32 schreef Tokay het volgende:
Ik ga - DV - even off topic:

Hebben jullie al asperges gegeten, dit jaar? Ik nog steeds niet.

Ik wíl/móet/zál deze week aspergus eten! Met ei, en beenham.

Ik ook nog niet.... en ik heb Peaceman beloofd het nog een keer te maken, maar dat wordt niet deze week......

Trouwens Scrut, je had het over de pyramide van Sakkata, maar volgens mij moet dat de dodenstad Sakkara zijn. De welbekende trappyramide Djoser _{en ook nog wat andere kleinere pyramides} maakt onderdeel uit van dit platform en het zijn waarschijnlijk de oudste bouwwerken van Egypte.

_{het is erg indrukwekkend kan ik uit eigen ervaring vertellen}

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:37 schreef Z het volgende:
Wie is deze vrouw?

[afbeelding]

Is het Norah Jones?

----> http://www.norahjones.com/

Juist.

quote:

Sultry vocalist and pianist Norah Jones developed her unique blend of jazz and traditional vocal pop with hints of bluesy country and contemporary folk due in large part to her unique upbringing. Born March 30, 1979, in New York City, the daughter of Ravi Shankar quietly grew up in Texas with her mother. While she always found the music of Billie Holiday and Bill Evans both intriguing and comforting, she didn't really explore jazz until attending Dallas' Booker T. Washington High School for the Performing and Visual Arts. During high school, Jones won the Down Beat Student Music Awards for Best Jazz Vocalist and Best Original Composition in 1996, and earned a second Best Jazz Vocalist award in 1997.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:38 schreef Diaan73 het volgende:
Trouwens Scrut, je had het over de pyramide van Sakkata, maar dat moet volgens mij de dodenstad Sakkara zijn. De welbekende trappyramide Djoser _{en ook nog wat andere kleinere pyramides} maakt onderdeel uit van dit platform en waarschijnlijk oudste bouwwerken van Egypte.

_{het is erg indrukwekkend kan ik uit eigen ervaring vertellen}

L_V, eat your heart out!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:40 schreef pyl het volgende:

[..]



L_V, eat your heart out!

ik zie net dat ik taaltechnisch een foutje heb gemaakt... ik ga het even aanpassen... maar het moest even snel

We kunnen natuurlijk in plaats van plaatjes raden ook allemaal om de beurt gewoon een spreekbeurt houden.

Hebben jullie dat andere topic wel eens gelezen? . Dat is me toch van een slowchat en een één, tweeregelige posts. En weinig informatie hè? Ze zijn daar zo arrogant dat men bij een geraden plaatje gewoon zonder uitleg het volgende plaatje plaatst.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:43 schreef Gellius het volgende:
We kunnen natuurlijk in plaats van plaatjes raden ook allemaal om de beurt gewoon een spreekbeurt houden.

Goed idee, Gellius!

Interessante onderwerpen te over: "Negers en Joden in het Duitse leger", "Het getal van 6.000.000 bijgesteld", "Het grootste kanon ooit", "Hannibal en zijn olifanten" - zo lang we maar "serieus met C&H bezig zijn", om onze grote roerganger, ons licht en voorbeeld, te citeren.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:48 schreef Scrutinizer het volgende:

Een andere kaar dan. Ik heb nu geen tijd meer want tijd volgt uit het axioma van (of ligt zelf als axioma ten grondslag aan) oorzakelijkheid. Dat wil zeggen dat we tijd alleen kunnen definiëren als we het bestaan van oorzakelijkheid erkennen, of andersom, dat oorzakelijkheid alleen in termen van tijd kan worden gedefinieerd.

Heidegger?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:43 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Je hebt gelijk. Grappig is dat je op Google kan zien dat menig krant die foute informatie van Wikipedia gewoon overgenomen heeft.

Dank u.... weet ik ook een keer echt iets

Maar wel grappig of eigenlijk dom van die kranten hoor, ze hebben geen goede research gedaan en zomaar iets klakkeloos overgenomen. Hier is trouwens wel mee bewezen dat Wikipedia ook niet altijd de juiste informatie heeft. Ik twijfelde daar al aan.... heb laatst een keer gezocht op "bekende Enschedeërs" en daar stond Femke Halsema bij, maar zij is toch echt geboren in Haarlem.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:49 schreef pyl het volgende:
Heidegger?

Dan wil ik graag "Het Grootste Kanon Ooit". Dat lijkt me nu echt een onderwerp van historisch belang.

Mag ik dan "Hannibal en zijn Olifanten"? Dan ga ik daarin uitvoerig uit de doeken doen dat het pas écht opmerkelijk zou zijn geweest indien Hannibal met een boel kangoeroes over de Alpen was getrokken. Denk aan het verrassingselement!

Ik popel, mijn handen jeuken!

Heidegger is goed, Tokay.

En omdat hij het was, maken we het een stukje moeilijker en gaat de IN-FOR-MA-TIE in het Duits:

Martin Heidegger (* 26. September 1889 in Meßkirch; † 26. Mai 1976 in Freiburg im Breisgau) war ein deutscher Philosoph, der vor allem durch sein 1927 erschienenes Werk Sein und Zeit der Philosophie des 20. Jahrhunderts entscheidende Impulse gegeben hat.

Das Mesmerhaus in Meßkirch, in dem Martin Heidegger aufwuchsHeidegger stammte aus einer einfachen Familie und ländlicher Umgebung. Dank finanzieller Unterstützung der katholischen Kirche studierte er in Freiburg im Breisgau zunächst Theologie, später Philosophie. Heidegger promovierte 1913 über Die Lehre vom Urteil im Psychologismus, 1915 schrieb er seine Habilitation bei Heinrich Rickert über Die Bedeutungs- und Kategorienlehre des Duns Scotus. Johannes Duns Scotus war ein spätmittelalterlicher Philosoph, der das „Seiende als Seiendes“ als das höchste abstrakt Erkennbare bezeichnete, das in allen Dingen liegt. Heidegger bezog sich in seiner Habilitation zwar sehr stark auf die Schrift Grammatica Speculativa, die erst später Thomas von Erfurt zugeordnet wurde, dennoch gründet sich seine Philosophie u.a. auf Gedankengänge des Scotus. In den folgenden Jahren arbeitete er in Freiburg als Assistent Edmund Husserls und wurde Anhänger der von diesem begründeten Phänomenologie. Nach einer außerordentlichen Professur in Marburg von 1923 bis 1927 wurde Heidegger 1928 in Freiburg Professor als Nachfolger auf Husserls Lehrstuhl. 1927 erschien sein Aufsehen erregendes Werk Sein und Zeit. Daneben sorgte ein öffentliches Streitgespräch mit dem Neukantianer Ernst Cassirer für größere Bekanntheit Heideggers (veröffentlicht im Anhang seines Buches Kant oder das Problem der Metaphysik).

[Bearbeiten]
Nationalsozialismus
Heidegger trat am 1. Mai 1933 der NSDAP bei und wurde am 10. Mai 1933 Rektor der Universität Freiburg. Bereits im Februar 1934 trat er als Rektor wieder zurück und widmete sich nur noch der Lehre und Forschung. Heideggers Verhältnis zum nationalsozialistischen Regime ist zweideutig: So untersagte er zwar als Rektor Bücherverbrennungen an der Universität, andererseits unternahm er nichts, um die zunehmenden antisemitischen Ressentiments an der Universität einzudämmen. Wichtig ist in diesem Zusammenhang, dass es für Professoren keinen Zwang zur Parteimitgliedschaft gab, während andere Beamte zum Eintritt in die NSDAP verpflichtet waren. Heidegger äußerte sich nie ausführlich oder eindeutig über seine Parteimitgliedschaft während des Dritten Reichs.

Allerdings spricht er in einem Brief an Hannah Arendt von 1932 (erschienen in der Gesamtausgabe) eindeutig über seine Einstellung gegenüber Juden und wehrt sich gegen Vorwürfe, er sei antisemitisch eingestellt. Er nennt dort unter anderem Hannah Arendt, Husserl, Cassirer als Belege seiner Freundschaft zu Juden. Nach der Machtergreifung äußerte er sich zu diesem Thema nicht. Das Fehlen einer antisemitischen Haltung attestiert auch Safranski in seinem Buch "Ein Meister aus Deutschland"(siehe Literatur), sehr wohl spricht er dort aber von Heideggers zeitweiliger offensichtlicher pro-nationalsozialistischen Haltung.

Auch in einem viel beachteten Interview mit dem Spiegel, das auf Heideggers Wunsch erst nach seinem Tod im Mai 1976 veröffentlicht wurde, kam er nicht zu einer deutlichen Distanzierung seiner politischen Einstellungen. „Ich sehe gerade die Aufgabe des Denkens darin, in seinen Grenzen mitzuhelfen, dass der Mensch überhaupt erst ein zureichendes Wesen der Technik erlangt. Der Nationalsozialismus ist zwar in die Richtung gegangen; diese Leute aber waren viel zu unbedarft im Denken, um ein wirklich explizites Verhältnis zu dem zu gewinnen, was heute geschieht und seit drei Jahrhunderten unterwegs ist.“ Heidegger hat zur systematischen Vernichtung der europäischen Juden nach dem Krieg nur einen einzigen Satz gefunden. Ackerbau sei jetzt motorisierte Ernährungsindustrie, „im Wesen dasselbe“ wie die Fabrikation von Leichen in Gaskammern und Vernichtungslagern, dasselbe wie die Blockade und Aushungerung von Ländern, dasselbe wie die Fabrikation von Wasserstoffbomben. (1. Dezember 1949)

Widersprüchliche Aussagen gibt es bezüglich Heideggers Verhalten gegenüber Husserl in den 1930er Jahren; Heidegger selbst sprach hier von rein philosophischen Streitigkeiten und gestand „menschliches Versagen“ ein. Als Heideggers Hauptwerk: Sein und Zeit 1941 neu aufgelegt wurde, fehlte die Widmung für Edmund Husserl.

Heideggers Weigerung, zum Holocaust Stellung zu nehmen, belastete seine Freundschaften u.a. mit Karl Löwith, Hans Jonas und Paul Celan. Seine Freundschaft mit Hannah Arendt war während der Zeit des Nationalsozialismus unterbrochen, wurde nach dem Krieg aber wiederbelebt. Das erste Treffen mit Arendt in der Schweiz fand 1950 statt. Die Rezeption von Heideggers Werken war nach dem Krieg belastet durch seine nationalsozialistische Vergangenheit. Es ist möglich, dass Heidegger nicht antisemitisch war, obwohl er Juden denunziert hat, und umstritten, wie weit seine Sympathien für den Nationalsozialismus reichten.

Diese Frage betrifft indes die Rolle der Philosophie im Dritten Reich überhaupt. Heidegger allerdings ließ über den Nationalsozialismus noch 1953 (im Druck der „Einführung in die Metaphysik“, einer 1935 gehaltenen Vorlesung) die Phrase von der „inneren Wahrheit und Größe dieser Bewegung“ drucken. 1987 flammte mit der Veröffentlichung des Buches „Heidegger et le nazisme“ von Victor Farías eine neue, bis heute nicht abgeschlossene Diskussion auf. Die entscheidende Frage dabei ist, ob Heideggers Denken zum Faschismus führt oder ob es sich um einen rein persönlichen Irrtum handelt (Heidegger: „Wer groß denkt, irrt groß“). Prominente Positionen vertreten u.a. Jürgen Habermas, der im Werk vor 1933 eher Potentiale des Widerstands sieht, oder Derrida, der die Schriften nach 1945 aufgrund ihrer radikalen Lösung von der traditionellen Metaphysik für antifaschistisch hält. Die Scheidelinie dieser Debatte verläuft unübersichtlich zwischen Deutschland und Frankreich.

[Bearbeiten]
Späte Jahre
Im Rahmen der Entnazifizierung wurde Heidegger von der französischen Besatzungskommandantur, basierend auf einem brieflichen Gutachten von Karl Jaspers, welches Forschungsmöglichkeiten forderte, ein Lehrverbot ausgesprochen. 1951 erfolgte die Emeritierung in Freiburg. In den folgenden Jahren arbeitete und veröffentlichte er weiter, daneben hielt er vor allem Vorträge, oft in privaten Kreisen. Neben dem erwähnten Spiegel-Interview gab er auch vereinzelt Fernsehinterviews. Bedeutsam für ihn war noch eine Reise nach Griechenland. Am 26. Mai 1976 starb Heidegger, beigesetzt wurde er in seinem Geburtsort Meßkirch.

[Bearbeiten]
Philosophie
Heideggers gesamtes Werk ist bestimmt von der Seinsfrage oder Frage nach dem Sinn von Sein, also die Frage nach dem, was wir meinen, wenn wir „ist“, „bin“ etc. sagen. Heidegger zufolge kam diese Frage in der Geschichte der Ontologie (Seinslehre) niemals zureichend in den Blick, auch nicht in ihren griechischen Ursprüngen bei Aristoteles, der in seiner "Metaphysik" zwar eine Systematisierung und Kategorisierung der verschiedenen Regionen des Seins des Seienden liefert (mit der Hauptunterscheidung von unabhängiger Substanz und abhängiger Akzidenz), jedoch ohne den Seinssinn selbst zu thematisieren, der die Mannigfaltigkeit der Seinsbedeutungen verständlich machen könnte.

Heideggers frühe Philosophie baut auf der phänomenologischen Methode seines Lehrers Edmund Husserl auf, die er zur so genannten Existentialontologie erweitert und dabei umdeutet. Dieser Versuch kulminiert in „Sein und Zeit“ (1927); er sucht den Zugang zur Seinsfrage im Dasein. So nennt Heidegger das Sein eines bestimmten Seienden, nämlich des Seienden, das „je ich bin“. Heidegger bricht mit der philosophischen Tradition, von der allgemeinen Kategorie „Mensch“ auszugehen, und beleuchtet stattdessen ein einzelnes, „ausgezeichnetes“ und „jemeiniges“ Sein: das „Dasein“, das jeder von uns selbst ist. Dadurch unterscheidet sich sein Konzept grundsätzlich von anthropologischen sowie sozialphänomenologischen Entwürfen, wie sie in den Werken George Herbert Meads, Helmuth Plessners oder Alfred Schütz′ ungefähr zeitgleich formuliert worden sind. Philosophiegeschichtlich führt Heidegger die individualistische Hegel-Kritik Kierkegaards weiter sowie Nietzsches radikalen Angriff auf die europäische Metaphysik.

Die Absicht Heideggers in Sein und Zeit ist es, zur Seinsfrage zu gelangen, indem er die Zeit als transzendentalen Horizont der Frage nach dem Sein anvisiert. Jedoch gelangt das Fragment gebliebene Werk „Sein und Zeit“ nicht bis zu diesem Punkt. Das überlieferte Stück des Werkes beschränkt sich auf die ontologische Analyse des Daseins, die Freilegung der „Sorge“ als Sein des Daseins und die Herausstellung der "Zeitlichkeit" als Sinn dieser „Sorge“. Siehe hierzu den Hauptartikel: Sein und Zeit

Die Entwicklung seines Denkens im Anschluss an „Sein und Zeit“ führt Heidegger ab Mitte der 30-er Jahre in die sogenannte „Kehre“. Heidegger meinte erkannt zu haben, dass sein früheres Philosophieren und dessen Darstellung noch zu sehr der Tradition verhaftet geblieben war, um dem Sein angemessen zu ent-sprechen. Auch der späte Heidegger gibt die phänomenologische Methode Husserls (Maxime: „Zu den Sachen selbst!“) nicht auf, er thematisiert sie jedoch nicht mehr explizit und hat die an Kant angelehnte transzendentale Blickbahn (Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines faktischen Vollzugs) als ungeeignet verabschiedet, in rechter Weise in das Stellen der Seinsfrage hineinzugelangen. Nach der Kehre führt Heideggers Denken weg von jeder „wissenschaftlichen“ Methodik hin zu einer Besinnung auf das „Sein als solches“ und die „Seinsgeschichte“, deren Gehalt bis heute keine zufriedenstellende Beurteilung gefunden hat.

Der späte Heidegger greift auf die ursprünglicheren Quellen der Vorsokratiker zurück, um in einem „Wirbel ursprünglicher Fragen“ noch hinter die logischen und metaphysischen Unterscheidungen, besonders die von Subjekt und Objekt oder von Geist und Körper zurückzugehen. Während in den früheren Schriften dem einzelnen Menschen („Dasein“) eine gleichgewichtige Rolle neben dem Sein zugesprochen wurde, verlagert Heidegger nun das „Menschenwesen“ in ein Geschehen, das aus den vier Momenten „Erde und Himmel, die Göttlichen und die Sterblichen“ als „Geviert“ besteht. Dieses Motiv entfaltet Heidegger auch in der Auseinandersetzung („Erörterung“) besonders vorsokratischer Aphorismen sowie einiger Dichtungen von Stefan George, Georg Trakl und vor allem Friedrich Hölderlin. Aus diesen Erörterungen entsteht Heideggers späte Sprachphilosophie, in der die Sprache „das Haus des Seins“ ist.

Heidegger verwahrt sich gegen die Bezeichnung „Existenzphilosophie“ für sein Denken, obwohl gerade von ihm die wichtigsten Impulse für diese Richtung der Philosophie ausgehen. Stattdessen spricht er vom Seins-Denken: Das Wesen des Menschen ist „Ek-sistenz“, das heißt „Aus-stand“ ins Sein, und nur vom Sein selbst her ganz zu verstehen.

[Bearbeiten]
Wirkung und Rezeption
Wichtige Impulse von Heidegger empfingen der Existentialismus in Frankreich und in Deutschland die gegenwärtige Hermeneutik, die vor allem mit Hans-Georg Gadamer einen zentralen Exponenten fand. Heidegger beeinflusste zahlreiche Philosophen wie Maurice Merleau-Ponty, Jean-Paul Sartre, Emmanuel Lévinas, Jacques Derrida, Hannah Arendt, Gianni Vattimo oder Ernst Tugendhat. Zur „katholischen Heideggerschule“ (Erich Przywara) wurden Gustav Siewerth, Johann Baptist Lotz, Karl Rahner und Max Müller gerechnet.

Sein philosophisches Wirken wurde jedoch auch von verschiedendsten Seiten verworfen, so zum Beispiel vom Wiener Kreis. Diese Kritik ist vor allem sprachanalytisch und logisch motiviert. Von großer Schärfe sind die Attacken seitens der Frankfurter Schule, besonders Theodor W. Adornos, die das intellektuelle Leben in den 50er und 60er Jahren des 20. Jahrhunderts polarisierten. Hier sind es vor allem Fragen, die den Zusammenhang von Philosophie und politischem Engagement betreffen. Heidegger selbst hat diese Angriffe ignoriert.

Ein Hauptverdienst ist Heideggers Entdeckung zweier Zeitskalen. Neben der objektiv messbaren Zeit gibt es eine subjektive Zeit, die ein Jetzt von einem Vorher und einem Nachher unterscheidet. Beide Skalen sind eigenständig und nicht aufeinander zurückführbar. Dieser Gedanke findet auch in der aktuellen Wissenschaftstheorie Beachtung. Freilich steht Heidegger damit in einer Linie mit biologischen Konzepten einer je individuellen Zeit, die schon im 19. Jahrhundert formuliert wurden, so von Karl Ernst von Baer und später von Jakob Johann von Uexküll.

Schwieriger zu beurteilen ist die auffällige Abwesenheit einer Ethik in Heideggers Werk. Manche sehen darin die Ursache seines nazistischen Engagements. Andere aber finden gerade hier einen Hebel, um das europäische (christliche, logozentristische) Herrschaftsdenken zu überwinden, das in der Subjekt - Objekt - Scheidung Gewalttätigkeit ontologisiert hat, gemäß dem biblischen „Macht euch die Erde untertan“. Heideggers Vorliebe für den Tod fand breite Ablehnung. Schon sein Lehrer Husserl hat widersprochen, und Hannah Arendt, die mit Heidegger eine Liaison hatte, entwickelte gegen dessen Konzept der Sterblichkeit das Gegenmodell der „Geburtlichkeit“.

Zum Denkstil Heideggers: er arbeitet stets mit Etymologien, die sich in der Form, die er ihnen gibt, nicht belegen lassen. Manchmal sind sie falsch, nie beweiskräftig, aber für viele Rezipienten berauschend und höchst suggestiv. Auffällig wird dies Literaturwissenschaftlern angesichts der gewagten Deutungen, die Heidegger manchen Gedichten Hölderlins, Trakls, Rilkes und Georges gibt. Daran ist jeweils auszusetzen, dass diese Dichtungen zur Illustration von Heideggers eigener Weltsicht genommen und „umgedeutet“ werden.

"Heidegger, der in Symbolen sprach, hatte mir auf seinem Arbeitstisch, neben dem Bild seiner Mutter, eine schlasnke, durchsichtige Vase gezeigt, aus der eine Rose ragte. In seinen Augen drückte diese Rose das Geheimnis des Seienden aus, das Rätsel des Seins."

Jean Guitton, Gott und die Wissenschaft (1993), S. 20.

Oey, counterfactual history! Glad ys, pyl!

Goed, maar nu ga ik dus even studeren op mijn spreekbeurt. Doe maar even wat tussendoorinformatie.

Dan hou ik wel een praatje over ' Raad Je Plaatje # 162 ' Dat is nog eens een topic van historisch belang.

Nou, we hadden het net over asperges hè?

Nou, dan moet ik altijd onwillekeurig denken aan deze meneer.



Nou, weten jullie al wie die meneer is?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:00 schreef Gellius het volgende:
Oey, counterfactual history! Glad ys, pyl!

Hier in C&H zijn we wel wat gewend, Gellius. Counterfactual en What if, zijn immers de wezenskenmerken van C&H.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 11:59 schreef pyl het volgende:
Heidegger is goed, Tokay.

En omdat hij het was, maken we het een stukje moeilijker en gaat de IN-FOR-MA-TIE in het Duits:

Martin Heidegger (* 26. September 1889 in Meßkirch; † 26. Mai 1976 in Freiburg im Breisgau) war ein deutscher Philosoph, der vor allem durch sein 1927 erschienenes Werk Sein und Zeit der Philosophie des 20. Jahrhunderts entscheidende Impulse gegeben hat.

Das Mesmerhaus in Meßkirch, in dem Martin Heidegger aufwuchsHeidegger stammte aus einer einfachen Familie und ländlicher Umgebung. Dank finanzieller Unterstützung der katholischen Kirche studierte er in Freiburg im Breisgau zunächst Theologie, später Philosophie. Heidegger promovierte 1913 über Die Lehre vom Urteil im Psychologismus, 1915 schrieb er seine Habilitation bei Heinrich Rickert über Die Bedeutungs- und Kategorienlehre des Duns Scotus. Johannes Duns Scotus war ein spätmittelalterlicher Philosoph, der das „Seiende als Seiendes“ als das höchste abstrakt Erkennbare bezeichnete, das in allen Dingen liegt. Heidegger bezog sich in seiner Habilitation zwar sehr stark auf die Schrift Grammatica Speculativa, die erst später Thomas von Erfurt zugeordnet wurde, dennoch gründet sich seine Philosophie u.a. auf Gedankengänge des Scotus. In den folgenden Jahren arbeitete er in Freiburg als Assistent Edmund Husserls und wurde Anhänger der von diesem begründeten Phänomenologie. Nach einer außerordentlichen Professur in Marburg von 1923 bis 1927 wurde Heidegger 1928 in Freiburg Professor als Nachfolger auf Husserls Lehrstuhl. 1927 erschien sein Aufsehen erregendes Werk Sein und Zeit. Daneben sorgte ein öffentliches Streitgespräch mit dem Neukantianer Ernst Cassirer für größere Bekanntheit Heideggers (veröffentlicht im Anhang seines Buches Kant oder das Problem der Metaphysik).

[Bearbeiten]
Nationalsozialismus
Heidegger trat am 1. Mai 1933 der NSDAP bei und wurde am 10. Mai 1933 Rektor der Universität Freiburg. Bereits im Februar 1934 trat er als Rektor wieder zurück und widmete sich nur noch der Lehre und Forschung. Heideggers Verhältnis zum nationalsozialistischen Regime ist zweideutig: So untersagte er zwar als Rektor Bücherverbrennungen an der Universität, andererseits unternahm er nichts, um die zunehmenden antisemitischen Ressentiments an der Universität einzudämmen. Wichtig ist in diesem Zusammenhang, dass es für Professoren keinen Zwang zur Parteimitgliedschaft gab, während andere Beamte zum Eintritt in die NSDAP verpflichtet waren. Heidegger äußerte sich nie ausführlich oder eindeutig über seine Parteimitgliedschaft während des Dritten Reichs.

Allerdings spricht er in einem Brief an Hannah Arendt von 1932 (erschienen in der Gesamtausgabe) eindeutig über seine Einstellung gegenüber Juden und wehrt sich gegen Vorwürfe, er sei antisemitisch eingestellt. Er nennt dort unter anderem Hannah Arendt, Husserl, Cassirer als Belege seiner Freundschaft zu Juden. Nach der Machtergreifung äußerte er sich zu diesem Thema nicht. Das Fehlen einer antisemitischen Haltung attestiert auch Safranski in seinem Buch "Ein Meister aus Deutschland"(siehe Literatur), sehr wohl spricht er dort aber von Heideggers zeitweiliger offensichtlicher pro-nationalsozialistischen Haltung.

Auch in einem viel beachteten Interview mit dem Spiegel, das auf Heideggers Wunsch erst nach seinem Tod im Mai 1976 veröffentlicht wurde, kam er nicht zu einer deutlichen Distanzierung seiner politischen Einstellungen. „Ich sehe gerade die Aufgabe des Denkens darin, in seinen Grenzen mitzuhelfen, dass der Mensch überhaupt erst ein zureichendes Wesen der Technik erlangt. Der Nationalsozialismus ist zwar in die Richtung gegangen; diese Leute aber waren viel zu unbedarft im Denken, um ein wirklich explizites Verhältnis zu dem zu gewinnen, was heute geschieht und seit drei Jahrhunderten unterwegs ist.“ Heidegger hat zur systematischen Vernichtung der europäischen Juden nach dem Krieg nur einen einzigen Satz gefunden. Ackerbau sei jetzt motorisierte Ernährungsindustrie, „im Wesen dasselbe“ wie die Fabrikation von Leichen in Gaskammern und Vernichtungslagern, dasselbe wie die Blockade und Aushungerung von Ländern, dasselbe wie die Fabrikation von Wasserstoffbomben. (1. Dezember 1949)

Widersprüchliche Aussagen gibt es bezüglich Heideggers Verhalten gegenüber Husserl in den 1930er Jahren; Heidegger selbst sprach hier von rein philosophischen Streitigkeiten und gestand „menschliches Versagen“ ein. Als Heideggers Hauptwerk: Sein und Zeit 1941 neu aufgelegt wurde, fehlte die Widmung für Edmund Husserl.

Heideggers Weigerung, zum Holocaust Stellung zu nehmen, belastete seine Freundschaften u.a. mit Karl Löwith, Hans Jonas und Paul Celan. Seine Freundschaft mit Hannah Arendt war während der Zeit des Nationalsozialismus unterbrochen, wurde nach dem Krieg aber wiederbelebt. Das erste Treffen mit Arendt in der Schweiz fand 1950 statt. Die Rezeption von Heideggers Werken war nach dem Krieg belastet durch seine nationalsozialistische Vergangenheit. Es ist möglich, dass Heidegger nicht antisemitisch war, obwohl er Juden denunziert hat, und umstritten, wie weit seine Sympathien für den Nationalsozialismus reichten.

Diese Frage betrifft indes die Rolle der Philosophie im Dritten Reich überhaupt. Heidegger allerdings ließ über den Nationalsozialismus noch 1953 (im Druck der „Einführung in die Metaphysik“, einer 1935 gehaltenen Vorlesung) die Phrase von der „inneren Wahrheit und Größe dieser Bewegung“ drucken. 1987 flammte mit der Veröffentlichung des Buches „Heidegger et le nazisme“ von Victor Farías eine neue, bis heute nicht abgeschlossene Diskussion auf. Die entscheidende Frage dabei ist, ob Heideggers Denken zum Faschismus führt oder ob es sich um einen rein persönlichen Irrtum handelt (Heidegger: „Wer groß denkt, irrt groß“). Prominente Positionen vertreten u.a. Jürgen Habermas, der im Werk vor 1933 eher Potentiale des Widerstands sieht, oder Derrida, der die Schriften nach 1945 aufgrund ihrer radikalen Lösung von der traditionellen Metaphysik für antifaschistisch hält. Die Scheidelinie dieser Debatte verläuft unübersichtlich zwischen Deutschland und Frankreich.

[Bearbeiten]
Späte Jahre
Im Rahmen der Entnazifizierung wurde Heidegger von der französischen Besatzungskommandantur, basierend auf einem brieflichen Gutachten von Karl Jaspers, welches Forschungsmöglichkeiten forderte, ein Lehrverbot ausgesprochen. 1951 erfolgte die Emeritierung in Freiburg. In den folgenden Jahren arbeitete und veröffentlichte er weiter, daneben hielt er vor allem Vorträge, oft in privaten Kreisen. Neben dem erwähnten Spiegel-Interview gab er auch vereinzelt Fernsehinterviews. Bedeutsam für ihn war noch eine Reise nach Griechenland. Am 26. Mai 1976 starb Heidegger, beigesetzt wurde er in seinem Geburtsort Meßkirch.

[Bearbeiten]
Philosophie
Heideggers gesamtes Werk ist bestimmt von der Seinsfrage oder Frage nach dem Sinn von Sein, also die Frage nach dem, was wir meinen, wenn wir „ist“, „bin“ etc. sagen. Heidegger zufolge kam diese Frage in der Geschichte der Ontologie (Seinslehre) niemals zureichend in den Blick, auch nicht in ihren griechischen Ursprüngen bei Aristoteles, der in seiner "Metaphysik" zwar eine Systematisierung und Kategorisierung der verschiedenen Regionen des Seins des Seienden liefert (mit der Hauptunterscheidung von unabhängiger Substanz und abhängiger Akzidenz), jedoch ohne den Seinssinn selbst zu thematisieren, der die Mannigfaltigkeit der Seinsbedeutungen verständlich machen könnte.

Heideggers frühe Philosophie baut auf der phänomenologischen Methode seines Lehrers Edmund Husserl auf, die er zur so genannten Existentialontologie erweitert und dabei umdeutet. Dieser Versuch kulminiert in „Sein und Zeit“ (1927); er sucht den Zugang zur Seinsfrage im Dasein. So nennt Heidegger das Sein eines bestimmten Seienden, nämlich des Seienden, das „je ich bin“. Heidegger bricht mit der philosophischen Tradition, von der allgemeinen Kategorie „Mensch“ auszugehen, und beleuchtet stattdessen ein einzelnes, „ausgezeichnetes“ und „jemeiniges“ Sein: das „Dasein“, das jeder von uns selbst ist. Dadurch unterscheidet sich sein Konzept grundsätzlich von anthropologischen sowie sozialphänomenologischen Entwürfen, wie sie in den Werken George Herbert Meads, Helmuth Plessners oder Alfred Schütz′ ungefähr zeitgleich formuliert worden sind. Philosophiegeschichtlich führt Heidegger die individualistische Hegel-Kritik Kierkegaards weiter sowie Nietzsches radikalen Angriff auf die europäische Metaphysik.

Die Absicht Heideggers in Sein und Zeit ist es, zur Seinsfrage zu gelangen, indem er die Zeit als transzendentalen Horizont der Frage nach dem Sein anvisiert. Jedoch gelangt das Fragment gebliebene Werk „Sein und Zeit“ nicht bis zu diesem Punkt. Das überlieferte Stück des Werkes beschränkt sich auf die ontologische Analyse des Daseins, die Freilegung der „Sorge“ als Sein des Daseins und die Herausstellung der "Zeitlichkeit" als Sinn dieser „Sorge“. Siehe hierzu den Hauptartikel: Sein und Zeit

Die Entwicklung seines Denkens im Anschluss an „Sein und Zeit“ führt Heidegger ab Mitte der 30-er Jahre in die sogenannte „Kehre“. Heidegger meinte erkannt zu haben, dass sein früheres Philosophieren und dessen Darstellung noch zu sehr der Tradition verhaftet geblieben war, um dem Sein angemessen zu ent-sprechen. Auch der späte Heidegger gibt die phänomenologische Methode Husserls (Maxime: „Zu den Sachen selbst!“) nicht auf, er thematisiert sie jedoch nicht mehr explizit und hat die an Kant angelehnte transzendentale Blickbahn (Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines faktischen Vollzugs) als ungeeignet verabschiedet, in rechter Weise in das Stellen der Seinsfrage hineinzugelangen. Nach der Kehre führt Heideggers Denken weg von jeder „wissenschaftlichen“ Methodik hin zu einer Besinnung auf das „Sein als solches“ und die „Seinsgeschichte“, deren Gehalt bis heute keine zufriedenstellende Beurteilung gefunden hat.

Der späte Heidegger greift auf die ursprünglicheren Quellen der Vorsokratiker zurück, um in einem „Wirbel ursprünglicher Fragen“ noch hinter die logischen und metaphysischen Unterscheidungen, besonders die von Subjekt und Objekt oder von Geist und Körper zurückzugehen. Während in den früheren Schriften dem einzelnen Menschen („Dasein“) eine gleichgewichtige Rolle neben dem Sein zugesprochen wurde, verlagert Heidegger nun das „Menschenwesen“ in ein Geschehen, das aus den vier Momenten „Erde und Himmel, die Göttlichen und die Sterblichen“ als „Geviert“ besteht. Dieses Motiv entfaltet Heidegger auch in der Auseinandersetzung („Erörterung“) besonders vorsokratischer Aphorismen sowie einiger Dichtungen von Stefan George, Georg Trakl und vor allem Friedrich Hölderlin. Aus diesen Erörterungen entsteht Heideggers späte Sprachphilosophie, in der die Sprache „das Haus des Seins“ ist.

Heidegger verwahrt sich gegen die Bezeichnung „Existenzphilosophie“ für sein Denken, obwohl gerade von ihm die wichtigsten Impulse für diese Richtung der Philosophie ausgehen. Stattdessen spricht er vom Seins-Denken: Das Wesen des Menschen ist „Ek-sistenz“, das heißt „Aus-stand“ ins Sein, und nur vom Sein selbst her ganz zu verstehen.

[Bearbeiten]
Wirkung und Rezeption
Wichtige Impulse von Heidegger empfingen der Existentialismus in Frankreich und in Deutschland die gegenwärtige Hermeneutik, die vor allem mit Hans-Georg Gadamer einen zentralen Exponenten fand. Heidegger beeinflusste zahlreiche Philosophen wie Maurice Merleau-Ponty, Jean-Paul Sartre, Emmanuel Lévinas, Jacques Derrida, Hannah Arendt, Gianni Vattimo oder Ernst Tugendhat. Zur „katholischen Heideggerschule“ (Erich Przywara) wurden Gustav Siewerth, Johann Baptist Lotz, Karl Rahner und Max Müller gerechnet.

Sein philosophisches Wirken wurde jedoch auch von verschiedendsten Seiten verworfen, so zum Beispiel vom Wiener Kreis. Diese Kritik ist vor allem sprachanalytisch und logisch motiviert. Von großer Schärfe sind die Attacken seitens der Frankfurter Schule, besonders Theodor W. Adornos, die das intellektuelle Leben in den 50er und 60er Jahren des 20. Jahrhunderts polarisierten. Hier sind es vor allem Fragen, die den Zusammenhang von Philosophie und politischem Engagement betreffen. Heidegger selbst hat diese Angriffe ignoriert.

Ein Hauptverdienst ist Heideggers Entdeckung zweier Zeitskalen. Neben der objektiv messbaren Zeit gibt es eine subjektive Zeit, die ein Jetzt von einem Vorher und einem Nachher unterscheidet. Beide Skalen sind eigenständig und nicht aufeinander zurückführbar. Dieser Gedanke findet auch in der aktuellen Wissenschaftstheorie Beachtung. Freilich steht Heidegger damit in einer Linie mit biologischen Konzepten einer je individuellen Zeit, die schon im 19. Jahrhundert formuliert wurden, so von Karl Ernst von Baer und später von Jakob Johann von Uexküll.

Schwieriger zu beurteilen ist die auffällige Abwesenheit einer Ethik in Heideggers Werk. Manche sehen darin die Ursache seines nazistischen Engagements. Andere aber finden gerade hier einen Hebel, um das europäische (christliche, logozentristische) Herrschaftsdenken zu überwinden, das in der Subjekt - Objekt - Scheidung Gewalttätigkeit ontologisiert hat, gemäß dem biblischen „Macht euch die Erde untertan“. Heideggers Vorliebe für den Tod fand breite Ablehnung. Schon sein Lehrer Husserl hat widersprochen, und Hannah Arendt, die mit Heidegger eine Liaison hatte, entwickelte gegen dessen Konzept der Sterblichkeit das Gegenmodell der „Geburtlichkeit“.

Zum Denkstil Heideggers: er arbeitet stets mit Etymologien, die sich in der Form, die er ihnen gibt, nicht belegen lassen. Manchmal sind sie falsch, nie beweiskräftig, aber für viele Rezipienten berauschend und höchst suggestiv. Auffällig wird dies Literaturwissenschaftlern angesichts der gewagten Deutungen, die Heidegger manchen Gedichten Hölderlins, Trakls, Rilkes und Georges gibt. Daran ist jeweils auszusetzen, dass diese Dichtungen zur Illustration von Heideggers eigener Weltsicht genommen und „umgedeutet“ werden.

"Heidegger, der in Symbolen sprach, hatte mir auf seinem Arbeitstisch, neben dem Bild seiner Mutter, eine schlasnke, durchsichtige Vase gezeigt, aus der eine Rose ragte. In seinen Augen drückte diese Rose das Geheimnis des Seienden aus, das Rätsel des Seins."

Jean Guitton, Gott und die Wissenschaft (1993), S. 20.

Dank je, pyl. Fijn hoor, zoveel informatie.
Heb ik ook meteen mijn Duits weer opgekrikt.

T wordt mij te serieus hier

Al die info.... ben wel aan t werk... ik heb toch helemaal geen tijd om alles te lezen???!!!

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:05 schreef pyl het volgende:

[..]

Hier in C&H zijn we wel wat gewend, Gellius. Counterfactual en What if, zijn immers de wezenskenmerken van C&H.

Prècies de twee meest vruchtbare velden van serieus historisch onderzoek! Wie hebben we daarvoor de hand warm te drukken? Zo'n tendens ontstaat niet vanzelf.

Tokay, zoek eens wat informatie over Hans Asperger en zijn syndroom, wil je?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:10 schreef pyl het volgende:
Tokay, zoek eens wat informatie over Hans Asperger en zijn syndroom, wil je?

Nog voorkeur voor een taal?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:13 schreef Tokay het volgende:
Nog voorkeur voor een taal?

Sanskriet schijnt interessant te zijn, heb ik me laten vertellen.

Sanskriet is een geleerde schrijftaal die sterk geregulariseerd is, vooral door de spraakkunst van Pāṇini. Het is de taal van de grote klassieke literatuur van de Indiërs.

De naam komt van samskrta, dat: samengesteld, volmaakt betekent. (Nota bene: de m en de r hebben een onderpunt, de laatste a heeft geen lengteteken.)

Sanskriet wordt veelal als een dode taal beschouwd, in tegenstelling tot een levende taal.

Schrift
Het Sanskriet gebruikt het zogenaamde Devanāgarī-alfabet; "Devanāgarī" betekent "godenstad". Dit alfabet, dat nog steeds door sommige moderne Indiase talen, o.a. het Hindi, wordt gebruikt, heeft zijn letters gerangschikt als functie van het gebruik van de spraakorganen; keel — achterkant gehemelte — voorzijde gehemelte —tanden — lippen.

Een aantal andere in India gebruikte alfabetten, zoals dat van het Bengālī en het Gujarātī, zijn van het Devanāgarī afgeleid.


"Sjiwa zegene de liefhebbers der godentaal" (Kālidāsa)[bewerk]
Klanken
Het Devanāgarī-alfabet kent bijna tweemaal zoveel letters als het Nederlands. Dit komt door de veelheid van klanken in de taal: elke medeklinker bestaat niet enkel stemhebbend en stemloos, zoals bij ons (bijvoorbeeld /d/ naast /t/), maar elk van deze versies heeft ook nog aangeblazen en een niet-aangeblazen vorm (/dh/ en /th/).

Consonanten van het Sanskriet volgens Panini:
Labiaal Dentaal Retroflex Palataal Velair
Plofklank onaangeblazen p b t d ʈ ɖ c j k g
Plofklank aangeblazen ph bh th dh ʈ h ɖ h ch jh kh gh
Wrijfklank s ʂ ś h
Semi-vocaal en liquide v l r j
Neusklank m n ɳ ɲ ŋ


Taalverwantschap
Het Sanskriet is de oudste nog bestaande Indo-Europese taal. Grammaticaal gezien is Sanskriet erg verwant met de Romaanse talen, maar qua woordenschat is het eerder verwant met de Germaanse talen.

Vanuit grammaticaal en etymologisch standpunt gezien, is de taal van groot belang als studie-object. In de achttiende eeuw was het de bestudering van het Sanskriet die de Westerse taalgeleerden (met name de Britse rechter Sir William Jones) op het spoor bracht van wijdverbreide taalverwantschappen — binnen wat nu de Indo-Europese taalfamilie wordt genoemd. In de negentiende eeuw heeft de taalwetenschap juist daardoor een geheel nieuwe wending genomen; de invloed van Panini's benadering was essentieel.


Werken en functie
Naast de Bhagavad Gītā, de Upanishaden en de Sjrīmad Bhāgavatam zijn er twee grote epen in het Sanskriet geschreven: de Mahābhārata en de Rāmāyana.

Ook bestaat er toneelwerk, religieuze commentaren, moraliserende fabels en lyriek. Tot in de 20e eeuw was het Sanskriet de taal van de brahmanen (de geestelijkheid) en van de geleerden. Het vervulde daarmee een functie vergelijkbaar met die van het Latijn in de Europese Middeleeuwen.

Brede belangstelling
Vanwege de groeiende invloed van de godsdiensten en wetenschappen uit India in de westerse wereld, (yoga, vedanta en dergelijke) gaan steeds meer mensen in het westen tegenwoordig Sanskriet leren.

Wie weet er hoeveel Joden en negers eigenlijk het sanskriet beheersten in het Duitse leger?

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:14 schreef pyl het volgende:
Sanskriet schijnt interessant te zijn, heb ik me laten vertellen.

Maar Italiaans klinkt mooier.

quote:

Cos'è e come si manifesta
La sindrome di Asperger (AS) è una categoria di disordine dello sviluppo relativamente nuova, essendo il termine entrato nell'uso comune solo 15 anni fa. In realtà un gruppo di bambini con questo quadro clinico sono stati descritti molto accuratamente nel 1940 da un pediatra viennese, Hans Asperger, ma la sindrome è stata ufficialmente riconosciuta nel 1994, ed è molto più comune di quanto non sia stato realizzato precedentemente. La malattia è classificata come un disordine dello sviluppo, basato neurologicamente, e rientra nello spettro dei disturbi generalizzati di apprendimento (o spettro autistico). Le cause sono per lo più sconosciute mentre deviazioni e anormalità sono presenti in tre ampi aspetti dello sviluppo: relazionalità sociale e abilità sociali, uso del linguaggio per scopi comunicativi e specifici e un limitato ma fervente campo di interessi. Si possono riassumere le caratteristiche dei bambini caratterizzati da Asperger in sette punti:
insistenza sulla monotonia
compromissione delle interazioni sociali
raggio ristretto di interessi
concentrazione limitata
limitata coordinazione motoria
difficoltà accademiche
vulnerabilità emotiva
Si tratta di bambini visti dai compagni come eccentrici e “particolari”, le cui scarse capacità sociali spesso li portano ad essere vittime o capri espiatori. La loro bizzarra presentazione è completata da goffaggine e interessi ossessivi in argomenti che non interessano a nessuno. Non solo. L'inflessibilità e incapacità di gestire i cambiamenti fa sì che questi individui siano facilmente stressati e vulnerabili emotivamente. Allo stesso tempo i bambini affetti da Asperger sono spesso di intelligenza nella media o sopra alla media e hanno una superiore capacità di memorizzazione, al punto che le loro singolari attività di interesse possono portare a dei grandi risultati più tardi nella vita. Ma allora che cosa ha in comune con l'autismo?

Il confronto con l'autismo
A tutt'oggi non è del tutto chiaro se la sindrome di Asperger è una forma mitigata di autismo o se le condizioni sono legate da qualcosa di più delle loro estese somiglianze cliniche. Lungo la linea dei disturbi pervasivi dello sviluppo, la sindrome di Asperger si caratterizza per le alte abilità cognitive e per una funzione linguistica normale paragonata agli altri disordini lungo lo spettro. Al punto che la presenza di una normale abilità di linguaggio di base è ritenuta uno dei criteri per la diagnosi dell'Asperger. Ancora da definire, invece, se esistano differenze tra AS e il cosiddetto autismo ad alto funzionamento. Un aspetto distintivo della sindrome è la peculiare area di interesse speciale di questi bambini. In contrasto con l'autismo più tipico in cui gli interessi riguardano più oggetti, nella AS gli interessi appaiono più spesso essere specifici dell'area intellettuale. I bambini con Asperger, infine, si mettono raramente in disparte come quelli con autismo. Molti esprimono il desiderio di inserirsi socialmente, di avere amici e la mancanza di efficacia nelle interazioni genera frustrazione e fastidio. In un bambino al di sotto dei tre anni nel quale il linguaggio non ha ancora raggiunto il livello normale, la diagnosi differenziale fra Asperger e autismo può essere difficoltosa e si sottolinea che solo il tempo può chiarire la diagnosi. Va sottolineato, tra l'altro, che a causa della vasta gamma di sintomi della sindrome di Asperger, molti bambini colpiti non vengono riconosciuti come tali e sono semplicemente considerati bizzarri o ricevono diagnosi erronee (Disturbo da Deficit di Attenzione, disturbo emotivo).

Epidemiologia e cura
Se l'autismo è stato tradizionalmente ritenuto interessare circa 4 su 10000 bambini, si stima che la AS raggiunga punte di 20-25 su 10000. Questo significa che per ogni caso di autismo più classico la scuola può aspettarsi di incontrare molti più bambini con un quadro di AS. Tutti gli studi concordano sul fatto che la sindrome di Asperger è molto più comune nei ragazzi che nelle ragazze. La ragione di ciò è sconosciuta. L'AS si associa spesso, ancora per motivi non noti, con altri disturbi come sindrome di Tourette, problemi dell'attenzione o dell'umore (depressione e ansia). In alcuni casi c'è una chiara componente genetica, con un parente (più spesso il padre) che mostra o un quadro completo di AS o alcuni dei tratti associati con AS; fattori genetici sembrano essere più comuni, da soli o in combinazione, in genitori di bambini con AS.
E per quel che riguarda le cure? È importante notare che, rispetto alle altre forme di autismo, questa sindrome non sempre impedisce di diventare adulti funzionanti in termini di inserimento sociale (lavoro, matrimonio...). L'AS non preclude perciò il potenziale per una vita adulta normale, al punto che secondo Gilberg il 30-50% di tutti gli adulti con AS non sono mai stati valutati o correttamente diagnosticati. I trattamenti farmacologici si rivolgono perciò a sintomi comportamentali specifici, come l'iperattività (trattata in alcuni casi con antidepressivi) o i rituali ossessivi e le stereotipie (trattate con farmaci antipsicotici come il risperidone). Molto utili poi gli interventi cognitivo-comportamentali mirati all'acquisizione delle abilità sociali, il cosiddetto social skill training. In età scolare sono utili gli interventi educativi individualizzati, in modo da tenere conto delle specifiche esigenze correlate col disturbo. Esistono, infine, gruppi di supporto per persone con sindrome di Asperger e autismo ad alto funzionamento, volti a favorire l'incontro e il confronto con altri che hanno problematiche simili.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:16 schreef Gellius het volgende:
Wie weet er hoeveel Joden en negers eigenlijk het sanskriet beheersten in het Duitse leger?

Dat lijkt me een mooi onderwerp voor de spreekbeurt van peaceman.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:19 schreef pyl het volgende:

[..]

Dat lijkt me een mooi onderwerp voor de spreekbeurt van peaceman.

Mij niet

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:27 schreef peaceman het volgende:
Mij niet

Nou, da's anders onontgonnen, als jij het niet was zou ik zeggen: maagdelijk terrein, hoor. Daarover zou je echt iets nieuws kunnen vertellen, ook ter meerdere eer en glorie van C&H.

Maar je hebt gelijk, paarlen voor de zwijnen, en zo.

Hmmm ik heb eigenlijk een hekel aan spreekbeurten, ook altijd al gehad, misschien heb ik er nog wel een paar van "vroeger" liggen op de zolder

quote:

Op dinsdag 16 mei 2006 12:32 schreef Diaan73 het volgende:
Hmmm ik heb eigenlijk een hekel aan spreekbeurten, ook altijd al gehad, misschien heb ik er nog wel een paar van "vroeger" liggen op de zolder

Okay Diaan!

Herinner je je nog enkele onderwerpen?