Pim Fortuyn

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 21:17 schreef Battlegrim het volgende:
bla bla

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 21:37 schreef Onderbroek het volgende:
ik snap eigenlijk niet waarom iedereen (lees: z'n volgelingen) die gozert steevast 'Pim' blijft noemen ...alsof ze em persoonlijk gekend hebben

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 21:16 schreef Cage333 het volgende:

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 19:37 schreef F_N het volgende:

[..]

quote:

Stel er wordt een politieke partij opgericht die zichzelf socialistisch noemt en in haar programma heeft staan dat de staat de plicht heeft ervoor te zorgen dat alle burgers in hun levensonderhoud kunnen voorzien of door de staat worden onderhouden. In andere programmapunten belooft de partij: uitbreiding van sociale voorzieningen; goede gezondheidszorg en dito onderwijs die toegankelijk zijn voor iedereen; onteigening van grond ter voorkoming dat particulieren ermee speculeren; nationalisatie van bedrijven die een monopolie hebben en winstdeling bij grote bedrijven.

Dertien jaar later komt de partij aan de macht. Ze heeft haar ideologische veren niet afgeschud; het programma is al die tijd onveranderd gebleven en wordt voortvarend uitgevoerd. Een echte linkse partij, zou je toch zeggen. Maar omdat het nu toevallig de Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP) betreft, beschouwt bijna iedereen die partij en haar leider, Adolf Hitler, als heel erg rechts.

Er zijn verschillende verklaringen mogelijk voor het rechtse imago dat aan Hitler kleeft. Stalin was zijn grote rivaal in de wedkamp der dictators. Stalin was links, dus gelooft iemand die onbekend is met Hitlers ideologische achtergrond en politiek al snel dat Hitler dan wel rechts zal zijn geweest. Zowel fatsoenlijke sociaal-democraten als neostalinisten hebben er belang bij om Hitler als rechts af te schilderen. Voor de sociaal-democraten geldt dat hun sociaal-economische politiek gênant veel op die van Hitler lijkt. Anders dan Stalin wilde Hitler niet een almachtige staat die alle productiemiddelen bezit, maar wel een bemoeizuchtige staat, die voor de mensen zorgt en bepaalt wat goed voor hen is. Veel keurig nette naoorlogse politici wilden net als de NSDAP een geleide loonpolitiek, hoge overheidsuitgaven, nationalisaties, een verzorgingsstaat en een bedillerige Moeder Overheid. Maar ze verzwegen zoveel mogelijk de overeenkomsten tussen hun beleid en dat in het vooroorlogse Duitsland. Hitler mocht niets gemeen hebben met hedendaagse politici. Hij was immers de duivel in eigen persoon. Hij verdiende die reputatie doordat hij de Tweede Wereldoorlog was begonnen en zes miljoen joden had laten vermoorden. Dat is heel slecht en het is dan ook geen wonder dat de sociaal-democraten Hitler liever niet als links geafficheerd wilden zien.

Hitler had ook iets gemeen met de niet-democratische communisten en socialisten – namelijk dat er steevast heel wat doden vallen na hun machtsovernames. Het overgrote merendeel van de massamoorden in de twintigste eeuw staat op naam van regimes die zichzelf communistisch, socialistisch of nationaal-socialistisch noemden. Sociaal-democraten konden zich daar effectief van distantiëren omdat ze de individuele vrijheid en onschendbaarheid van lijf en goed respecteerden. Dat geldt niet voor westerse communisten en socialisten. Zij probeerden desalniettemin hun handen in onschuld te wassen. Bijvoorbeeld door de massamoorden in uithoeken van de wereld door communistische en socialistische regimes te ontkennen. Met een redelijke mate van succes. Weliswaar heeft tegenwoordig bijna iedereen gehoord van de slachtingen in de Sovjet-Unie, China en Cambodja. Maar het is minder bekend dat de communistische Polen in de jaren na de Tweede Wereldoorlog anderhalf miljoen burgers vermoordden – hoofdzakelijk apolitieke leden van de Duitse etnische minderheid, maar ook Poolse tegenstanders van de socialistische heilstaat. In communistisch Vietnam (destijds zo geïdealiseerd door links) werden ook anderhalf miljoen mensen door hun regering vermoord. En Tito liet in Joegoslavië ruim een miljoen van zijn landgenoten ombrengen.

De massamoorden van Hitler waren dichtbij huis begaan en onder de slachtoffers waren veel West-Europeanen. Er viel niet veel te ontkennen. Bovendien konden toen Hitler in 1941 zijn bondgenootschap met Stalin verbrak de communisten zich afficheren als antipode van Hitler. Een ideale gelegenheid om Hitler te herdefiniëren als rechts. Het risico dat je daarbij door de mand valt, is te verkleinen door het woord socialist in verband met Hitler te vermijden. Vandaar dat hedendaags links Hitler een nazi noemt (afkorting van nationaal-socialist, waarin je nauwelijks nog het socialisme herkent) of zelfs een fascist. Hitler was geen fascist. De Argentijn Peron en de Italiaan Mussolini wel. Fascisten waren veel gematigder (en minder links) dan Hitler en zijn niet met historische schande beladen. Vandaar dat er wel een adorerende musical is gemaakt over Evita Peron en haar echtgenoot, maar niet over Eva Braun en haar Adolf. Alessandra Mussolini, kleindochter van de Duce, is een gerespecteerd lid van het Italiaanse parlement en de neofascist Gianfranco Fini (die ruzie kreeg met Alessandra omdat hij het waagde een kritische opmerking over haar opa te maken) is vice-premier.

Nazi’s zijn niet zo salonfähig. Toch blijkt in de praktijk dat de Nederlandse naoorlogse politici nogal gecharmeerd waren van de sociaal-economische politiek die de Duitse bezetters hier vanaf 1940 introduceerden. Zo bleef na de bevrijding het door de nazi’s ingestelde College van Rijksbemiddelaars bestaan dat grote bevoegdheden had lonen en andere arbeidsvoorwaarden te bepalen. De nazi’s hebben ook de ontslagvergunning ingevoerd; werkgevers kunnen niet zomaar mensen op straat zetten. Verder besliste de naoorlogse overheid over de hoogte van huren, pachten en dividenden volgens door de nationaal-socialisten geïntroduceerde regelgeving. De naoorlogse gezondheidszorg was gebaseerd op het Ziekenfondsbesluit uit 1941. De contacten tussen bedrijven onderling, tussen bedrijfsleven en overheid en praktische zaken zoals grondstoffendistributie werden geregeld door de Organisatie Woltersom – alweer een uitvinding van de nazi’s – een overheidsorgaan waarin werkgevers waren verenigd. Die organisatie werd in 1955 opgeheven. Inmiddels bouwde men ijverig aan een verzorgingsstaat naar Duits model.

De Duitse verzorgingsstaat dateert overigens van voor Hitlers geboorte (in 1889). Op 17 november 1881 presenteerde keizer Wilhelm I de ‘Kaiserliche Sozialbotschaft’ – bedacht en geschreven door de hoge ambtenaar Robert Bosse en goedgekeurd door de almachtige rijkskanselier Otto von Bismarck. Tot dat moment boden staten in het beste geval burgers volop gelegenheid om voor zichzelf te zorgen; nu trok voor het eerst de staat de zorgtaak naar zich toe. Er werden allerlei collectieve verzekeringen geïntroduceerd: in 1882 een ziektekostenverzekering; in 1884 een ongevallenverzekering en in 1889 een ouderdoms- en invaliditeitsverzekering. In eerste instantie waren die verplichte verzekeringen alleen bedoeld voor fabrieksarbeiders, maar later werden steeds meer beroepsgroepen erbij betrokken: boerenknechten, bosbouwers, huishoudelijk personeel enzovoort. In de Weimarrepubliek (1919-1933) werd de verzorgingsstaat verder uitgebouwd, bijvoorbeeld met de introductie van de achturige werkdag en een werkloosheidsverzekering (in 1927). Tegelijkertijd bleek de verzorgingsstaat tijdens economische crises onbetaalbaar – bijvoorbeeld toen de hyperinflatie van 1923 de prijs van een brood in 4 maanden van 100 duizend mark tot 20 miljoen mark deed stijgen of toen na de beurskrach van 1929 het aantal werklozen snel toenam, tot zes miljoen in 1932 (bijna een derde van de beroepsbevolking). Bijkomend probleem na 1929 was dat vakbonden en werkgevers het maar niet eens konden worden over arbeidsvoorwaarden. In 1933 kreeg de NSDAP (inmiddels de grootste partij van het land) voor het eerst regeringsmacht.

De leider van de NSDAP was een allochtoon; maar wel eentje die behoorlijk was ingeburgerd. De Oostenrijker Adolf Hitler was in 1912 naar het Duitse München uitgeweken, omdat hij per se niet in het Oostenrijks-Hongaarse leger wilde dienen. Hij vond de dubbelmonarchie een “Rassenbabylon” en was voorstander van de aansluiting van Oostenrijk bij het Duitse Rijk. Uiteindelijk slaagde hij erin zich af te laten keuren voor militaire dienst in zijn vaderland. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, meldde hij zich als vrijwilliger voor het Duitse leger en bewoog hemel en aarde om in een Beiers regiment te mogen dienen; hij schreef zelfs naar de Beierse koning Ludwig III. Het mocht en aan het westers front in Vlaanderen maakte hij zich zeer verdienstelijk. Hij begaf zich 48 keer direct in de vuurlinie en verdiende daarmee achtereenvolgens het IJzeren Kruis Tweede en Eerste klasse. Hitler werd aan zijn been gewond en schreef vanuit het hospitaal een dringend verzoek aan zijn superieuren om hem zo snel mogelijk weer naar het front te sturen. In oktober 1918 was hij tijdelijk blind door een aanval met gifgas en moest enkele weken revalideren. Toen hij uit het ziekenhuis kwam, was de oorlog afgelopen. Enkele maanden later vroeg een nationalistische officier (vermoedelijk Ernst Rohm) hem eens poolshoogte te nemen bij de Deutsche Arbeiterpartei, die zojuist was opgericht door de journalist Karl Harrer en de metaalarbeider Anton Drexler. Hitler ergerde zich groen en geel aan het vergadercultuurtje dat hij aantrof, maar hij herkende geestverwanten en nam zich voor de zaak op de rails te zetten (waarbij hij op de achtergrond veel hulp zou krijgen van Rohm en zijn mentor Dietrich Eckart). In 1919 werd Hitler lid en meteen chef propaganda. In 1920 werd de naam van de partij veranderd in NSDAP en schreef Hitler met Drexler een kort partijprogramma van 25 punten. In 1921 werd Hitler partijleider met uitgebreide volmachten.

Het partijprogramma van de NSDAP richtte zich duidelijk op de zwakste en meest kwetsbare groepen in de samenleving. Zo beloofde het een verbod op kinderarbeid en betere oudedagsvoorzieningen. De NSDAP had niet alleen leuke dingen voor de arbeiders in petto, maar ook voor keuterboertjes en pachters (landhervormingen) en voor kleine middenstanders (aanpak van de grote warenhuizen). Daarnaast was er natuurlijk het nationalistische element. De vredesregeling van Versailles (waarin Duitsland grondgebied dat rijk was aan delfstoffen had moeten afstaan, tot herstelbetalingen aan de tegenstanders uit de Eerste Wereldoorlog werd gedwongen en er geen leger van betekenis meer op na mocht houden) moest worden herroepen. Duitsland zou weer net als iedere andere Europese mogendheid koloniën mogen hebben. Op basis van het zelfbeschikkingsrecht der volkeren diende een Groot-Duitsland te worden gevormd. Er moest een stop komen op immigratie van niet-Duitsers. Alleen een volksgenoot van Duitsen bloed kon staatsburger zijn. Joden werden expliciet van het staatsburgerschap uitgesloten. Wie geen staatsburger is, zou onder het vreemdelingenrecht vallen en te gast zijn in het land. Als het land niet alle inwoners kan voeden, zouden de gasten moeten vertrekken.

Het is een wijdverbreid misverstand dat de NSDAP de steun had van veel grote ondernemers. Hitler was een tegenstander van vrijhandel. Hij wilde een autarkisch Duitsland dat zowel op het gebied van de dagelijkse levensmiddelen en consumptiegoederen als de zware industrie onafhankelijk was van het buitenland. Dus hadden alle bedrijven die hun geld verdienden met im- of export weinig goeds te verwachten van de NSDAP. Verder kondigde Hitler een jaar voor hij aan de macht kwam alvast de hoofdlijnen van zijn eerste vierjarenplan aan en de meeste ondernemers gruwden van zijn staatsdirigisme. Dat lag anders voor bedrijven die (terecht) meenden onder een nazistisch bewind grote staatsopdrachten tegemoet te kunnen zien – in het kader van infrastructurele werken en herbewapening. Zo zouden in 1937 de bouw tachtig procent en de industrie vijftig procent van hun omzet halen uit opdrachten van de staat.

Een ander wijdverbreid misverstand is dat er weliswaar linkse elementen zaten in de NSDAP, zoals Gregor Strasser en Ernst Rohm, maar dat het al snel afgelopen was met links in de NSDAP. Na de Nacht van de lange messen in 1934, toen Hitler hen wegens vermeend verraad uit de weg had laten ruimen, zou het nazi-regime toch echt alleen maar rechts zijn geweest. De praktijk van Hitlers politiek toont echter anders aan.

Duitsland werd een planeconomie waarin de staat de lonen en prijzen bepaalde. De werkgevers hadden letterlijk de minister van economische zaken als hoogste baas. De staat dwong vanaf juli 1933 bedrijven om samen te werken in kartels in plaats van te concurreren. Het kartel bepaalde de hoogte van de prijzen, investeringen enzovoort in overeenstemming met instructies van bovenaf. De minister van landbouw was de baas van de boerenorganisatie en bepaalde wat boeren verbouwden; zo moest bijvoorbeeld de productie van suikerbieten omhoog.

De overheid liet de bankbiljettenpers draaien en werkte met staatsopdrachten de werkloosheid weg. In Berlijn werden het Olympisch Stadion en de Rijkskanselarij gebouwd. In vier jaar tijd liet de staat meer dan tweeduizend kilometer snelweg aanleggen. In 1937 werden de Reichswerke Hermann Goring opgericht; het staatsstaalconcern dat het grootste van Europa zou worden. In hetzelfde jaar begon op door de staat geconfisceerd grootgrondbezit de bouw van de ‘Kraft durch Freude’ autofabriek, plus een dorp voor de werknemers. De autofabriek werd de grootste van Europa en was oorspronkelijk bedoeld om een miljoen Volkswagens per jaar te produceren – elke arbeider zou voor minder dan duizend mark een kever krijgen. De Volkswagen was, in opdracht en volgens specificaties van de staat (Hitler had zich er zelfs persoonlijk mee bemoeid) door Ferdinand Porsche ontworpen. Omdat de oorlog was uitgebroken toen de staatsautofabriek klaar was, werden er militaire voertuigen geproduceerd en slechts een paar honderd Volkswagens voor partijfunctionarissen.

De verzorgingsstaat werd geconsolideerd en iets uitgebreid. Om te stimuleren dat kinderen middelbaar onderwijs voltooiden alvorens de arbeidsmarkt op te gaan, werden kinderbijslag en wezenuitkering tot het achttiende jaar uitbetaald. De oudedagsvoorziening werd verbeterd, in de vorm van een verplichte verzekering voor een lijfrente. Verder werden er allerlei maatregelen genomen om te komen tot “een Duitsland zonder klassen of kasten,” zoals Hitler in 1934 verkondigde. In dat verband was de instelling van de arbeidsdienst in 1935 heel belangrijk. Zoals Mao in de jaren zestig en zeventig de studentjes op het platteland liet zwoegen om het boerenleven te leren kennen, moest de arbeidsdienst standsverschillen in Duitsland wegnemen. Iedere jongeman tussen de 18 en 25 moest verplicht een half jaartje in arbeidsdienst; voor jonge vrouwen was de arbeidsdienst tot 1939 nog vrijwillig. De jongelui maakten voor een loon dat nauwelijks boven uitkeringsniveau lag moerassen droog en woeste gronden rijp voor de ploeg. Konstantin Hierl, leider van de arbeidsdienst, meende: “Er is geen betere manier om de sociale kloof, de klassenhaat en de klassenhoogmoed te overwinnen dan als de zoon van de fabrieksdirecteur en de jonge fabrieksarbeider in hetzelfde uniform hun eredienst verrichten voor volk en vaderland.”

Nivellering en sociale mobiliteit waren belangrijk voor de nationaal-socialisten. In de Weimarrepubliek was hoger onderwijs een privilege voor de oude elite geweest. Hitler liet staatsscholen stichten waar in zijn woorden “herkomst, titel, stand en vermogen” geen rol speelden en die de kans boden dat “ook de armste jongen tot iedere positie kan opklimmen als hij de kwaliteiten daarvoor in zich heeft.” In 1938 kwam er ook een soort colloquium doctum: wie niet de vereiste diploma’s bezat, doorgaans omdat nederige afkomst een studie aan een hogere burgerschool onmogelijk had gemaakt, kon toch met een beurs een universitaire studie volgen. De partij, de Hitlerjugend en de Bund Deutscher Mädel boden ook volop mogelijkheden voor mensen uit de arbeidersklasse en lagere middenklasse om hun sociale positie te verbeteren. Voor de machtsovername werd het officierskorps van het leger gerekruteerd uit kringen van de Pruisische elite; Hitler gooide de deur open voor de lagere sociale klassen. Er werden in het leger ook uitgebreide scholingsmogelijkheden gecreëerd zodat militairen de kwalificaties voor promotie of een goede baan in de burgermaatschappij konden verwerven.

Hitler was niet zomaar links; hij was zelfs groenlinks. Meteen in 1933 werd vivisectie verboden en in 1934 de vossenjacht. Goring sprak over “de martelingen en het onverdraaglijke lijden in experimenten met dieren” en liet weten dat “degenen die nog steeds denken dat zij dieren kunnen behandelen als een gebruiksvoorwerp dat zij bezitten” naar een concentratiekamp zullen worden gestuurd. De nazi’s waren actieve natuurbeschermers en richtten diverse Nationale Parken op. Hitler was natuur- en dierenliefhebber, vegetariër, sinds de aanvang van zijn politieke carrière niet-roker (daarvoor rookte hij twee pakjes per dag), geheelonthouder en aanhanger van de homeopathie. Zijn regering voerde campagnes voor het eten van volkorenbrood, streekproducten en groenten en fruit van het seizoen. De nazi’s ondersteunden ook de biologisch-dynamische landbouw en de SS-leider Himmler bezat een eco-boerderij.

De staat stimuleerde de burgers om gezond te leven en alert te zijn op ziekten. Mobiele rontgenapparaten werden naar bedrijven, universiteiten en openbare bijeenkomsten gereden zodat alle aanwezigen zich konden laten controleren op longziekten. Vrouwen werden geïnstrueerd hoe ze hun borsten konden onderzoeken op verdachte knobbeltjes. Zwangere vrouwen en zogende moeders werden in voorlichtingscampagnes ontraden te roken of alcohol te drinken. In de overheidsvoorlichting werd er verder op gewezen dat roken longkanker en hart- en vaatziekten veroorzaakt (hierin waren de nazi’s de Nederlandse overheid tientallen jaren vooruit). Er werden beperkingen opgelegd aan de reclames van de tabaksindustrie. Voor de nazi-tijd werd roken vaak afgebeeld als stoer of sexy; de nazi’s verboden iedere verwijzing naar sportiviteit of seksualiteit in tabaksreclames. In gebouwen die eigendom waren van de NSDAP mocht niet worden gerookt, evenmin in de wachtkamers van overheidsdiensten. Verder werd er druk uitgeoefend op scholen, universiteiten en ziekenhuizen om het roken te verbieden.

De nazi’s vonden ook dat de genetische kwaliteit van het nageslacht niet alleen een zaak is van de ouders, maar dat de staat zich ermee mag bemoeien. Om iedereen een eerlijke kans op een gezonde geest in een gezond lichaam te bieden, dient de staat het risico te verminderen dat mensen met geestelijke of lichamelijke afwijkingen ter wereld komen. Destijds werd het standpunt dat de staat een taak heeft op het gebied van eugenetica (genetische verbetering) algemeen gedeeld in linkse kringen. Tot de voorstanders van staatseugenetica behoorden bekende linkse intellectuelen, zoals de statisticus en Quaker Karl Pearson, de econoom John Maynard Keynes, de schrijvers George Bernard Shaw en Herbert G. Wells, de bioloog Julian Huxley, de geneticus John B.S. Haldane, de Labour-minister en oprichter van de utopistisch-socialistische Fabian Society, Sidney Webb en in Nederland de seksuele hervormer Jan Rutgers, de feministe Aletta Jacobs en het SDAP-kopstuk Floor Wibaut.

Op 14 juli 1933 werd in Duitsland de Gesetz zur Verhütung erbkranken Nachwuchses aangenomen. Het wetsontwerp was afkomstig van de nationaal-socialistische partij, maar soortgelijke plannen waren tussen 1925 en 1932 door de Duitse sociaal-democraten opgesteld. Vrijwel identieke wetten waren al aangenomen of werden rond die tijd aangenomen in traditioneel sociaal-democratische landen zoals Denemarken, Noorwegen, Zweden, Finland en IJsland. De Duitse eugeneticawet stelde artsen en advocaten in de gelegenheid om de rechter te vragen opdracht te geven om een lijder aan erfelijke zwakzinnigheid, schizofrenie, epilepsie, ernstige manische depressiviteit, ernstige lichamelijke misvormingen, de ziekte van Huntington of erfelijke vormen van alcoholisme, doofheid of blindheid te laten steriliseren. Als de patiënt of zijn wettelijke vertegenwoordiger het oneens was met de beslissing van de rechter, kon hij in hoger beroep. Deskundigen gaven op de rechtszitting hun oordeel over de erfelijkheid van de kwaal en de mate waarin lijders een last zijn voor de samenleving. Wie echt niet onder het mes wilde, kreeg het aanbod om zich in een gesloten inrichting te laten opnemen waar heteroseksuele copulaties voor patiënten uit den boze waren.

De nazi’s bemoeiden zich actief met de kunsten. Terwijl hedendaagse sociaal-democraten subsidiëren wat ze mooi of interessant vinden, verbood Hitler simpelweg alles wat hem niet beviel. Hierin leek hij op Stalin en zij hadden niet toevallig ook nog dezelfde smaak. Wat in nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie overbleef, was een sociaal-realistische literatuur en beeldende kunst die het nobele van de arbeider, boer en soldaat verheerlijkten en een wat bombastische architectuur die de grootsheid van de volksbeweging en de almacht van de staat benadrukte. Hedendaagse democratische linkse politici kiezen natuurlijk ook voor kunst die hun politieke ideeën propageert, maar daarnaast appreciëren zij uitheemse invloeden en een beetje brutaliteit in de kunst. Daar hoefde je bij linkse dictators zoals Stalin, Hitler en Mao niet mee aan te komen.

De modernistische houding van democratisch links op artistiek gebied is overigens langzaam gegroeid. Zo deden de jongeren van de Arbeiders Jeugd Centrale, van 1918 tot 1958 de jeugdbeweging van de SDAP (de latere PvdA) en de NVV (de latere FNV), aan volksdansen; ze behoorden natuurlijk niet op de decadente Amerikaanse muziek te dansen. Socialistische kranten zoals Het Vrije Volk en Het Parool waren ook niet erg gediend van de bezoeken van de zwarte Amerikaanse jazzmusicus Lionel Hampton aan Nederland tussen 1953 en 1956. De angst voor zedelijk verval overheerste - niet alleen bij de socialisten maar ook bij de confessionelen. De (rechtse) liberale burgerij was het minst bang voor nieuwlichterij.

Op het gebied van de emancipatie van vrouwen en homo’s huldigde Hitler soortgelijke standpunten als fundamentalistische christenen, joden en moslims. Volgens de nationaal-socialistische ideologie hoorde de vrouw in het kraambed en achter het aanrecht thuis, hoewel in de praktijk de soep minder heet werd gegeten dan zij werd opgediend. Zo nam het aantal vrouwen werkzaam in de industrie tussen 1933 en 1938 met vijftig procent toe. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 zag je overal vrouwen ‘mannenwerk’ doen, omdat het manvolk naar het front werd gestuurd. De antiburgerlijke vleugel van de nazi’s (sterk vertegenwoordigd in de SS) wilde dat buitenechtelijke kinderen dezelfde wettelijke status zouden krijgen als kinderen die binnen het huwelijk werden geboren. De kerken en de behoudende vleugel van de NSDAP waren hier sterk op tegen en bij wijze van compromis werden juridische obstakels voor het verkrijgen van een echtscheiding opgeruimd.

De houding van Hitler tegenover homoseksuelen was merkwaardig. Dietrich Eckart (aan wie Hitler Mein Kampf opdroeg) was zeer openlijk homoseksueel, evenals Ernst Rohm. Over Rudolf Hess (Hitlers rechterhand tot 1941) gingen sterke geruchten dat hij homoseksueel was (over Hitler zelf gingen trouwens ook dergelijke geruchten). Desalniettemin gedroeg het nazi-regime zich met het verstrijken der jaren steeds vijandiger tegenover homo’s. Het oude wetsartikel dat homoseksuele handelingen strafbaar stelde, werd afgestoft. Wie werd veroordeeld, moest in therapie. Hopeloze gevallen bij wie therapie niet bleek te werken, werden naar het concentratiekamp gestuurd. Daar kwamen uiteindelijk enkele duizenden homo’s om het leven.

Nazi’s hadden totaal geen scrupules wanneer het ging om het doden van mensen - iets waarin de nationaal-socialisten zich duidelijk onderscheidden van de sociaal-democraten. De sociaal-democraten staan op het gebied van de rechten van individuele burgers dichter bij de liberalen; en de nazi’s bij de communisten. Geen wonder dat Hitler in 1934 verklaarde: “De verschillen tussen ons en de bolsjewisten zijn kleiner dan de overeenkomsten. Bovenal hebben wij een waarlijk revolutionair gevoel gemeen. Hiermee rekening houdend, heb ik verordonneerd dat voormalige communisten ogenblikkelijk als lid van de nationaal-socialistische partij geaccepteerd dienen te worden. De kleinburgerlijke sociaal-democraat en de vakbondsbaas zullen nooit een echte nazi worden, maar een communist altijd.”

Dat ‘waarlijk revolutionair gevoel’ uit zich vaak in genocide. Op de ranglijst van de meest moorddadige régimes (samengesteld door Rudolph Rummel, emeritus hoogleraar politicologie aan de Universiteit van Hawaï) staan de nationaal-socialisten derde met krap 21 miljoen doden. Zij moeten slechts communistisch China (35 miljoen doden) en de Sovjet Unie (62 miljoen doden) voor zich dulden. Relatief (als we het aantal doden afzetten tegen het aantal mensen dat het régime in zijn macht had) waren de Rode Khmer (Cambodja) de nummer 1 met 2 miljoen slachtoffers. Zowel communisten als nationaal-socialisten vonden het vanzelfsprekend dat individuen die met hun gedrag ‘het algemeen belang’ schaadden, werden geëlimineerd. Ook waren collectieve straffen gebruikelijk (vaak met de dood) van groepen die ervan verdacht werden het régime te saboteren. Zo veranderde Stalin in 1932 en 1933 het platteland van de ‘ongehoorzame’ westelijke Oekraïne in één groot concentratiekamp (compleet met streefcijfers voor het aantal doden) waar de plaatselijke bevolking dwangarbeid verrichtte voor te weinig voedsel en dagelijks willekeurige executies plaatsvonden. Zeven miljoen Oekraïners kwamen hierbij om het leven.
Wat betreft de joden maakte Stalin een merkwaardige ontwikkeling door. In de beginjaren van het Sovjetregime waren de meeste kopstukken van de communistische partij joods (bijvoorbeeld Trotski, Kamenev, Zinovjev, Boekharin, Jagoda en Radek). Stalin was zonder hulp van zijn joodse kameraden nooit aan de macht gekomen. Hij liet het merendeel van zijn oude kameraden eind jaren dertig executeren en werd met het vorderen der jaren steeds anti-semitischer. Vanaf 1948 was het discrimineren van joden overheidsbeleid geworden. Stalin liet ook ‘lastige’ minderheden zoals Tsjetsjenen, Balkaren, Karatsjajers, Ingoesjeten, Turken-Mescheten en Krim-Tataren massaal deporteren naar de steppe van Centraal-Azië, wat flink wat slachtoffers kostte. Maar tot een systematische poging om bepaalde etnische groepen uit te roeien, zoals Hitler vanaf begin 1942 met de joden en zigeuners probeerde, is het in communistische landen niet gekomen. Overigens ook niet in de landen die een fascistisch régime hadden (Italië onder Mussolini, Argentinië onder Peron en Taiwan onder Tsjang Kai-sjek). Mussolini’s beweging had in de beginjaren een aantal joden op prominente posten. De joodse journaliste Margherita Sarfatti was van 1913 tot 1936 Mussolini’s minnares. Net als Mussolini maakte ze de overstap van socialisme naar fascisme. Zij hielp hem met de planning van de Mars op Rome in 1922, schreef zijn biografie in 1925 en diende regelmatig als speechwriter of ghostwriter van zijn artikelen. In 1938 nam Mussolini een paar antisemitische wetten aan om Hitler een plezier te doen, maar de Italiaanse joden hoefden geen moment voor hun hachje te vrezen.

De ideologische wortels van zowel de nationaal-socialisten als van de fascisten liggen in het marxisme. De Franse revolutionaire ideoloog Georges Sorel vond dat je het marxisme niet moest presenteren als een theorie met wetenschappelijke pretenties maar als een antirationalistische mythe waar best een flinke scheut patriottisme bij mag – zo krijg je de arbeidersklasse het beste op de been. Hij inspireerde zowel Lenin als Mussolini. Tot grote vreugde van Lenin werd Mussolini in 1913 bestuurslid van de Italiaanse socialistische partij en hoofdredacteur van haar blad. In 1914 werd hij echter uit de partij geschopt omdat hij voorstander van Italiaanse deelname (als tegenstander van Duitsland) aan de Eerste Wereldoorlog was. Na de oorlog richtte hij een beweging op die socialisme combineerde met nationalisme. De naam fascisme is afgeleid van de fasces, een samengebonden roede van berkenhout met een bijl die in de tijd van het Romeinse Rijk symbool was van ‘eendracht maakt macht.’

In 1922 kwamen de fascisten aan de macht. De beroemde Duitse socioloog Robert Michels (die de Duitse sociaal-democratische partij had verlaten omdat hij haar niet links genoeg vond) kreeg van Mussolini een leerstoel aangeboden om het economisch beleid van de fascisten uit te werken. De Belgische socialistische socioloog Hendrik de Man, auteur van het Plan de Man (waarin een zelfde aanpak van de werkloosheid werd aanbevolen als ook Hitler voorstond) en die vanaf 1935 als minister ook uitvoerder van dat plan was, bekeerde zich in de loop van de jaren dertig eerst tot het fascisme en toen tot het nationaal-socialisme. Vooraanstaande linkse intellectuelen uit die tijd, zoals de schrijver George Bernard Shaw en de schilder en schrijver Percy Wyndham Lewis, prezen Stalin, Mussolini en Hitler in één adem.

Deze drie dictators waren alledrie links. Een essentieel onderdeel van hun ideologie is de geleide economie, terwijl rechts principieel kiest voor laissez faire. Stalin, Mussolini en Hitler wilden - als echte linkse mensen - een uitgebreide verzorgingsstaat, terwijl rechts wil dat burgers zelf verzekeringen tegen ziekte, arbeidsongeschiktheid en werkloosheid afsluiten. Volgens de (nationaal-) socialistische ideologie waakt de staat over de gezondheid van de burgers en is het bovendien een burgerplicht om gezond te leven omdat men zich dan nuttiger kan maken voor de gemeenschap. Rechts daarentegen vindt dat het een zaak van het individu is hoe ‘ongezond’ hij wil leven. Links wil een grote staat met een uitgebreid takenpakket, bijvoorbeeld bescherming van de natuur. Rechts vindt dat natuurliefhebbers maar geld moeten betalen aan particuliere organisaties zoals Natuurmonumenten, zodat die natuurreservaten kunnen kopen. Rechts ziet nauwelijks een rol voor de overheid, behalve in de drie kerntaken: bescherming van vrijheid, lijf en goed van de burgers. Laat dat nou precies overheidstaken zijn waar Stalin, Mussolini en Hitler zich weinig aan gelegen lieten liggen. Dat geldt echter ook voor rechtse dictators zoals Pinochet in Chili (1973-1990) en het geldt niet voor sociaal-democraten. Dus geweld en onderdrukking zijn niet per se links. Maar linkse dictators vervallen wel makkelijker in massamoord dan hun rechtse collega’s, omdat links gedreven wordt door een hoog ideaal dat de staat een Nieuwe Mens moet creëren - en daar moet men soms (mensen)offers voor brengen.

Kenmerkend voor links is ook dat men wil terugkeren naar een natuurzuivere levenswijze. Volkert van der Graaf zou een man naar Hitlers hart zijn geweest. Daarnaast hechtte Hitler aan family values en een traditionele rolverdeling tussen man en vrouw. Men kan dit conservatisme rechts noemen, hoewel natuurlijk de rechtse liberalen op dit gebied juist progressief zijn.

Nationalisme kon men traditioneel zowel bij links als rechts aantreffen, waarbij rechts voorstander was van vrijhandel en globalisering (dus van vreedzame competitie tussen naties) terwijl communisten liefst met geweld aan andere landen het eigen systeem opdrongen. Karl Marx was een virulente antisemiet (hoewel zelf van joodse afkomst) en zijn kompaan Friedrich Engels wilde de Duitse macht over Elzas-Lotharingen, Nederland en België herstellen. Hitler had het niet van een vreemde.

Racisme en nationalisme treft men ook bij modernere linkse kopstukken aan. Ulrike Meinhof van de Rote Armee Fraktion (RAF) schreef in de jaren zeventig “antisemitisme is eigenlijk haat tegen het kapitalisme.” De enige volkerenmoord in Europa na de val van de Berlijnse Muur werd gepleegd op instigatie van Milosevic, die soepeltjes van een socialist in een nationaal-socialist veranderde. De kloof tussen socialisten en nationaal-socialisten blijft klein. In 2000 sloot Horst Mahler, medeoprichter van de RAF zich aan bij de nationaal-socialistische Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD). NPD-voorzitter Udo Voigt verklaarde november 2004 in het Duitse ef-Magazine dat de NPD strijdt om “het liberaalkapitalistische systeem het huichelachtige masker van het gezicht te rukken.” Hij sprak zich uit tegen “de asociale, globalistische economische politiek van Duitsland.” De NPD gaat prat op haar goede contacten met de enig overgebleven stalinistische staat, Noord-Korea, en heeft haar aanhang vooral in de voormalige DDR, waar velen terug verlangen naar het socialisme. Neonazi’s verwerpen het decadente, materialistische, individualistische Westen. Communisten en socialisten denken daar precies hetzelfde over. Het enige verschil tussen neonazi’s en hedendaagse westerse communisten en socialisten is dat westers-links tegenwoordig afkerig is van nationalisme en racisme (dat geldt weer niet voor links in de voormalige Sovjet-Unie). Westerse communisten zien bij het ondermijnen van het kapitalisme een belangrijke rol weggelegd voor de allochtone onderklasse, terwijl de neonazi’s exclusief de frustraties van de autochtone onderklasse aanwakkeren.

Wij hebben nog geen Nederlandse NPD, dus als Hitler nog leefde en een Nederlandse stemwijzer zou invullen, kreeg hij waarschijnlijk het advies om voor de Socialistische Partij te kiezen.

quote:

De grootste leugen van de twintigste eeuw was dat fascisme is voortgekomen uit kapitalisme. (1) Benito Mussolini was een socialist voor hij fascisme uitvond. De Italiaans dictator was redacteur van de socialistische partijkrant Avanti! en verzette zich als pacifist fel tegen Italiaanse betrokkenheid in de Eerste Wereldoorlog aan de kant van de geallieerden. Het Duitse nationaal socialisme was precies wat de term aangeeft; socialisme op basis van nationale eenheid in plaats van klassenstrijd. De vijanden van de fascisten en nazi’s waren in de eerste plaats liberalen, kapitalisten en internationalisten. Dat ze het hardst vochten met marxisten was omdat die zich op hetzelfde electoraat richtten. Kapitalisme en liberalisme waren op dat moment al bijna irrelevant geworden. Marxisten waren volgens de nazi’s ook geen echte volkse socialisten, maar materialistische Joodse internationalisten.

De geaccepteerde literatuur schetst een heel ander beeld over fascisme. We horen alleen over de racistische, militaristische, nationalistische en conservatieve kanten van de ideologie. Dat blijkt minder dan de halve waarheid als je primaire bronnen erbij pakt, ongefilterd door de officiële historici van de Wiardi Beckman Stichting en het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG). Lees bijvoorbeeld Het Socialisme van de NSB, een bloemlezing van NSB-teksten van 1931 tot 1940, in 1941 verschenen bij de Nederlandse nationaal socialistische uitgeverij Nenasu. Of het bijbehorende boek Het Nationalisme van de NSB van een jaar eerder. Een betere weergave van de denkwereld van Nederlandse nationaal socialisten in hun eigen woorden kun je niet vinden.

De Nederlandse nazileider Anton Mussert zag twee botsende werelden. “De ene wereld is de wereld van het liberalisme-kapitalisme-marxisme,” zegt Mussert. “Die wereld noemt men de democratische of nog meer op de man af gezegd, de Joodse. De andere is de nieuwe wereld, die zich baan breekt door de oude heen; de wereld van fascisme en nationaal socialisme, de wereld van de bewustwording der volkeren op eigen waarden, de volkse wereld.” (2) Marxisme werd als materialistische ideologie op één hoop geveegd met liberalisme. Marxisme en kapitalisme zouden de volkeren van de wereld opstoken tot klassenstrijd en oorlog. Fascisme was voor volkseenheid en vrede op basis van een natuurlijk evenwicht waarin superieure volkeren zouden heersen over inferieure volkeren.

Fascisme was een reactie op het falen van marxisme. De revolutionaire beloften waren niet uitgekomen. De sociaal-democraten hadden na de Eerste Wereldoorlog hun lot verbonden aan het democratische bestel. Fascisten, communisten en anarchisten oefenden met vergelijkbare vormen van bevlogen idealisme in de jaren twintig en dertig een grote aantrekkingskracht uit op jongeren. Marxisme was voor stoffige oude mannen. “Hoewel het revisionisme zich van Marx' leerstellingen goeddeels heeft losgemaakt,” stelt het NSB-programma, “durft de huidige sociaal-democratie niet te erkennen dat de theorie van de klassenstrijd hopeloos verouderd is en in de moderne tijd een wapen is dat niet minder hen treft die het hanteren, dan hen die het moet treffen.” (3)

De NSB'ers wierpen zich op als de ware socialisten:

“Terwijl de NSB’ers streden tegen het kapitalisme, en het kapitalisme de nationaal-socialisten daarom tot broodeloosheid veroordeelde, maakten de tot welstand gekomen arbeidersleiders hun argeloze volgelingen wijs, dat de NSB het reactionaire kapitalisme zèlf was. Door de mateloze verwarring en de zinlozen haat, die het gevolg is geweest van deze misleiding, heeft de zogenaamde democratie zich zovele jaren nog kunnen handhaven ondanks de willekeur, het onrecht en de corruptie die zij vertegenwoordigde, en de misdadige buitenlandse politiek die zij voerde in haar verknochtheid aan de westerse machten.” (4)

Die westerse machten waren Engeland en Amerika, de bolwerken van het gehate liberalisme, kapitalisme en internationalisme.

Fascisten en nationaal socialisten noemden zichzelf rechts, maar dat was voor 1945 niet zondermeer synoniem voor conservatief. Rechts keerde zich in de eerste plaats tegen de Franse revolutie en de liberale revoluties van 1848. “Het liberalisme dat de Franse revolutie ons heeft gebracht was vol over vrijheid, gelijkheid en broederschap,” zegt Mussert in een Landdagrede in het Groningse dorp Wedde in mei 1934. “Die gelijkheid en broederschap zijn alllang opgeborgen, daarover spreekt niemand meer. Van de ons beloofde vrijheid is alleen overgebleven de vrijheid tot uitbuiting, die juist onder het tegenwoordige reactionaire bewind meer de teugel viert. … Het liberalisme beschouwt de wereld als één gebied, waarin de handel vrij is. Elk begrip van volk is het vreemd.”

Met het “reactionaire bewind” doelde Mussert minachtend op de confessionele Anti-Revolutionaire Partij (ARP), de Christelijk Historische Unie (CHU) en de Rooms Katholieke Staatspartij (RKSP) die Nederland sinds de eerste wereldoorlog hadden geregeerd. Reactionair betekent hier niet conservatief, maar werkend tegen het activisme van idealistische jongeren. Mussert was teleurgesteld in de rechtse partijen, waar hij juist niet de liberalen onder rekende. Het “zogenaamde rechtse bewind” had tot zijn woede niets gedaan tegen het mengsel van “liberalisme, marxisme en democratie” dat het Nederlandse bestel volgens hem typeerde. “Integendeel,” zegt Mussert in Wedde, “dit tijdperk was de grootste bloei van het liberalisme en het marxisme.” De visie van minister-president Colijn (ARP) was volgens de nazileider “volkomen die van de liberale grootkapitalistische wereldbeschouwing”.

De NSB zag zichzelf als vertegenwoordiger van “een algemeene, socialistische wil van het volk” tegenover “de kapitalistische minderheid” die de macht kon behouden “omdat het volk in ontelbare partijen verdeeld werd gehouden en de machtigen in al deze partijen de lakens uitdeelden”. (5) De NSB stelde zich bij socialisme een overheid voor die het “algemeen bellang” uit particuliere handen haalt en op zich neemt. “Het algemeen bellang op economisch gebied wordt gevormd door de voorziening in redelijke behoeften van het gehele volk,” stelt het NSB-programma. “Niet de verkrijging van zo groot mogelijke dividenden voor de aandeelhouders of de uitbetaling van buitensporige lonen en salarissen, dient het doel van de bedrijven te zijn.” Bedrijven die de markt voortbrengt zouden slecht functioneren omdat de “voornaamste zorg” van de kapitalisten was “de winsten zo groot te doen zijn als met de ongebreidelste uitbuitingssystemen bereikbaar was”. (6)

Als bewijs dat fascisten eigenlijk kapitalisten waren wordt vaak opgevoerd dat ze bedrijven in particuliere handen lieten. “Wie gelooft er in onze tijd nog aan socialisatie van duizenden en nog eens duizenden bedrijven en bedrijfjes?” vraagt het NSB-programma. “Praktisch niemand, zelfs niet tot oordelen bevoegde leden van de SDAP.” De NSB zou het particulier eigendom daarom inderdaad erkennen, maar met het voorbehoud dat bij “bedrijven welke onvoldoende worden beheerd of - in strijd met het algemeen bellang - worden geëxploiteerd, van staatswege wordt ingegrepen”. (7) Daarmee blijft in de praktijk van economische vrijheid helemaal niks over.

Het bedrijfsleven zou bovendien worden georganiseerd op “de solidariteit tussen alle bevolkingslagen”. In elke bedrijfstak zouden organisaties van werknemers en werkgevers komen die samen de bedrijven zouden leiden. Een “hogere instantie” zou toezien op overleg tussen die organisaties om te zorgen dat “onder alle omstandigheden het algemeen bellang wordt gesteld boven het groepsbellang en het groepsbellang boven het persoonlijk bellang”. (8) Dit economische model heette corporatisme. Mussolini in Italië en Salazar in Portugal pasten het toe.

Dit fascistische economische model sloeg erg aan onder katholieke jongeren in Nederland en België en via hen onder sociaal-democraten. De SDAP worstelde in de jaren twintig en dertig met een identiteitscrisis. De sociaal-democraten hadden de klassenstrijd grotendeels afgezworen. Ze zochten een nieuwe invulling voor het begrip socialisme en kwamen daarmee bijna overmijdelijk op dezelfde lijn als de fascisten; nationaal socialisme was de logische stap in de post-marxistische gedachtengang. In de jaren dertig raakte de SDAP in de ban van het plansocialisme van de Belgische socialistenleider Hendrik de Man. De corporatistische opbouw leek de ideale manier voor uitvoering van een planeconomie. De Man collaboreerde in de oorlog dan ook met de Duitsers.

Corporatisme werd de schakel voor een katholiek-socialistische samenwerking die na de oorlog werd voortgezet in de rooms-rode kabinetten. De PvdA probeerde na de oorlog corporatisme vorm te geven met de Publiekrechtelijke Bedrijfsorganisatie (PBO). De Tweede Kamer en de katholieke coalitiegenoten, die inmiddels hun enthousiasme voor corporatisme een beetje waren kwijtgeraakt, staken hier een stokje voor, maar we hebben er nog steeds de overlegeconomie aan te danken met een buitenproportioneel grote macht voor de zogenaamde ‘sociale partners’ en vage ondemocratische instituten als de Sociaal Economische Raad, het Centraal Planbureau en het Sociaal Cultureel Planbureau.

Anton Mussert zou het zelf niet meer meemaken, maar in januari 1938 ontgingen de ontwikkelingen hem niet. “Geleidelijk stelen de politieke partijen alle geestelijke eigendommen van de NSB,” aldus de nazileider in partijblad Volk en Vaderland. “De marxisten spreken nu na vijf jaren NSB over natie, volk, volkseenheid, arbeidseer met evenveel gemak als zij gedurende veertig jaar spraken over klassenstrijd, gebroken geweertjes, dappere ongehoorzaamheid.” (9)

De bovenstaande citaten zijn geen uit verband gerukte losse flodders. Ze zijn onderdeel van een redenatie met een eigen interne logica. Ze geven een eerlijk beeld van de teneur van de totale tekst. Toch roept dit beeld van fascisme ongeloof en verontwaardiging op. Het is een verboden visie op fascisme. Men zal je meteen uitleggen dat het socialisme van fascisten en nationaal socialisten alleen maar schijn en propaganda is. Een werkelijk kritische historicus zou tussen de regels door moeten lezen. Het is een gemakkelijk excuus waarmee linkse historici zichzelf alle vrijheid geven alleen te lezen in primaire teksten wat het beste in hun straatje past. En alles waar ze een ongemakkelijk gevoel van krijgen te verzwijgen. Het is ook onwaarschijnlijk, want wat fascisten verkondigden en wat ze deden vormt een relatief coherent geheel.

Ben je meteen een fascist als je anti-liberaal, anti-kapitalistisch en anti-globalist bent? Je hebt in ieder geval voor negentig procent het gedachtengoed gemeen. En het waren niet in de eerste plaats racisme en militarisme die leidden naar de totalitaire staat, oorlog en concentratiekampen. Die waren het rechtstreekse gevolg van de fascistische ideeën over de verhouding tussen individu en gemeenschap, internationale orde en economische planning. Juist die ideeën zijn in het nieuwe Europa weer populairder dan ooit.

quote:

Karel Beckman - redacteur van het Het Financieele Dagblad - schreef ooit een artikel over de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB). Deze politieke partij was in 1931 opgericht door Anton Mussert. Bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten in 1935 behaalde de NSB 8% van de stemmen. Twee jaar later behaalde de partij tijdens de verkiezingen voor de Tweede Kamer 4,2%.

Beckman vond in een bibliotheek het partijprogramma van de NSB. De inhoud daarvan zou menig linkse stemmer aanspreken. Een voorbeeld: "Het gekanker van de gegoede burgerij tegen belastingbetaling, hun neerzien op de arbeiders, hun veeleischendheid ten aanzien van eigen behoeften, moeten vervangen worden door de bereidheid, een groot aandeel te dragen in den opbouw van de nieuwe gemeenschap, solidariteitsgevoel voor hun mede-arbeiders in de bedrijven, soberheid ten aanzien van eigen behoeften."

Natuurlijk is de bovenstaande tekst nogal ouderwets. Tegenwoordig vervangt men dergelijke teksten door een pakkende zin als "Wie rijkdom niet kan delen is als mens totaal mislukt" (u welbekend van dat swingende SP-verkiezingsliedje van 2002 en 2003).

Ook voor het milieu scheen de NSB oog te hebben. In het programma wordt opgeroepen tot een "krachtige bescherming van het landschap- en stedenschoon. Als men aanziet hoe het landschapschoon iederen dag wordt verminkt, zonder dat er dikwijls zelfs een schijn van noodzakelijkheid voor bestaat, dan staat men versteld over de indolentie en het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, welke oorzaak zijn van de onherstelbare verliezen, die geleden zijn en nog dagelijks worden geleden. Zonder dat de Regeering een hand tot redding uitsteekt, wordt de natuur noodeloos verwoest. De eenige richtlijn is het spekken van de beurzen van de grondspeculanten op kosten van de gemeenschap. Als het zo doorgaat, is de natuur straks alleen nog maar in een museum te bezichtigen."

Nogmaals: de Femke Halsema's van deze wereld zullen tegenwoordig modernere teksten gebruiken, maar de essentie is hetzelfde: economische activiteiten brengen veel te vaak onherstelbare schade toe aan het milieu. Een licht gemoderniseerde versie van de bovenstaande tekst zou zo uit de mond van een milieu-radicaal als Wijnand Duyvendak kunnen komen.

Schijnbaar hebben de linkse politieke partijen het nodige gemeen met de NSB. Wie de geschiedenis enigzins kent zal dit niets verbazen. De Duitse zusterpartij van de NSB - de NSDAP - hield er bijvoorbeeld vergelijkbare denkbeelden aan over. Toen de NSDAP eenmaal aan de macht was, werd bijvoorbeeld de werkloosheid met grote overheidsprojecten bestreden. Een typisch linkse schijnoplossing à la Melkert-banen.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 23:40 schreef Scepsis het volgende:

[..]

Sorry, je vergist nogal, als je beweert dat 'rechts' met racisme te maken heeft. En dat weet je maar al te goed.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 00:28 schreef F_N het volgende:

[..]

Nee, ik vergis me niet. En jij hebt overduidelijk weer niet goed gelezen. Oa over die vrouwen die werkzaam waren. Maar geeft verder niets hoor. Blijf vooral volhouden dat racisme niet rechts is en dat Hitler links was. Tuurlijk jongen..

En laat bepaalde quotes, geschreven door niets zeggende figuren die toevallig in jouw straatje past ook maar zitten.
Laten we van dit topic vooral geen rechts/links discussie maken of een topic over Hitler.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 00:41 schreef Scepsis het volgende:

[..]

Maar natuurlijk, negeer het maar als het jou even niet uitkomt. Aangezien je je beweringen niet staaft, neem ik tot nu toe nog steeds aan dat NSDAP kwa economisch beleid 'links' getint is

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 21:20 schreef Battlegrim het volgende:
En mensen zoals jij die in onder andere Breda wonen en de problemen ergens anders in Nederland negeren

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 21:23 schreef Cage333 het volgende:
New Order kletst uit z'n nek, er zijn genoeg mensen die Nederland te tolerant vinden, want dat is de werkelijke essentie waarom Fortuyn zo groot geworden is.

quote:

Wat Janmaat vroeger zei, bracht Fortuyn op een betere manier, en nu hoor je het een PVDA en VVD rustig zeggen.

quote:

De wolkenfietsers van Groen Links en de SP zullen eeuwig zichzelf een spiegel voorhouden totdat ze zelf aan de beurt zijn.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 09:07 schreef NewOrder het volgende:
Als er 'genoeg mensen' zijn, waarom is er dan niets meer over van de partij die de gedachten van Fortuyn tot uiting zou moeten brengen?

quote:

Je vergeet even het tijdsverschil tussen nu en de periode dat Janmaat in de Kamer zat. Natuurlijk heeft Fortuyn invloed gehad op de hedendaagse politiek, maar de man wordt postuum meer geroemd dan hij verdient.

quote:

Aan de beurt zijn? Wat ik nu zie gebeuren is het ontstaan van een verscheurd Nederland. Als dat zover is dan hebben we allemaal een probleem.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Tegenwoordig vervangt men dergelijke teksten door een pakkende zin als "Wie rijkdom niet kan delen is als mens totaal mislukt" (u welbekend van dat swingende SP-verkiezingsliedje van 2002 en 2003).

quote:

Op zondag 7 mei 2006 11:49 schreef HenriOsewoudt het volgende:

Pim was cool.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 10:36 schreef basilisk het volgende:
Omdat andere partijen zijn standpunten grotendeels hebben overgenomen.

quote:

Hij heeft in z'n eentje er voor gezorgd dat er over die multiculti kon worden gesproken. Daarvoor was dat strikt verboten.

quote:

Nederland was al verscheurd voor Pim Fortuyn. Alleen niemand durfde dat te zeggen.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 14:33 schreef Battlegrim het volgende:
[afbeelding]

dan snap je weer waarom het communisme meer doden op zijn naam heeft staan

quote:

Op zondag 7 mei 2006 14:34 schreef Vassili_Z het volgende:

[..]

Dat duidt wel de gemiddelde onwetendheid aan van de, zeg maar, gemiddelde Pim Fortuyn aanhanger

Het is niet goed dat er iemand vermoord is, maar ik vind dat Volkert van der G Nederland voor ergers heeft behoedt.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 14:46 schreef Sickie het volgende:

[..]

Volkert heeft ons behoedt voor democratie. Is dat iets om blij mee te zijn?

quote:

Op zondag 7 mei 2006 14:49 schreef scanman01 het volgende:

[..]

Het is 'heeft ons behoed' . Zonder 't' dus.
En verder kan ik me helemaal bij de woorden van Vassili_Z aansluiten.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 14:53 schreef basilisk het volgende:

[..]

Als democratie je niet bevalt dat flikker je toch gewoon op naar Cuba.