MUZ user-reviews #3

quote:

MERCELIS - Western Union (BANG!)

Jeff Mercelis is een Belg die begin jaren negentig deelnemer was aan dezelfde HUMO Rock Rally als het inmiddels wereldberoemde dEUS. Ook Joost Zweegers, bekend van Novastar, deed toen mee. Het leverde Mercelis lof op en vier jaar later maakte hij de plaat The Hopes And Dreams Of A Drunk Punk, die in eigen land goede kritieken kreeg. Een plaat die ik persoonlijk niet ken en ik vermoed dat ik daar lang niet de enige in ben. Zeker niet omdat het daarna doodstil werd rond Mercelis.

En nu, nu is hij daar ineens weer. Veertien jaar ouder dan destijds, toen hij op velen meer indruk maakte dan bijvoorbeeld Tom Barman. Nu is het dan tijd om die belofte definitief in te lossen. Mercelis nam alles op in een studio in Brussel, met hulp van producer Kris Dane. Hij doet alles zelf, slechts één keer krijgt hij hulp van ene Manu Low. Zijn aanpak is akelig lo-fi, haast ongekend voor Vlaamse begrippen.

Daardoor klinkt alles bijzonder direct. Mercelis heeft alle opsmuk verwijderd van zijn songs en legt in tien juweeltjes zijn ziel bloot. Een getormenteerde ziel, als de teksten autobiografisch zijn. Wellicht het resultaat van tien jaar volledig uit beeld zijn in de muziekwereld, maar evengoed kan het leven zelf zijn sporen hebben nagelaten. Zijn manier van zingen is beklemmend en klinkt op sommige momenten gekweld. Slechts in het titelnummer is dat iets anders, dan klinkt Mercelis een beetje als Björn Eriksson op diens eerste plaat met Maxon Blewitt. Het is een beetje een vreemde eend in de bijt, ook al omdat het liedje het meest "af" is op dit album. De rest klinkt vaak krakerig, alsof de breekbare productie elk moment uit elkaar kan barsten.

Qua zang dringt de vergelijking met Daan Stuyven zich op, waardoor een nummer als The Main House evengoed van Dead Man Ray had kunnen zijn. Het is een naam die vaker onbewust opduikt, evenals die van Pascal Deweze en dan vooral diens werk als Sukilove. Mercelis is echter volstrekt uniek als zowel zanger als songsmid, zo bewijst hij op Western Union. Het idioot hoge niveau van het album doet per noot meer verwonderen waarom we zo lang niets van deze man hebben gehoord.

De perfect opgebouwde spanning in A Straight Line, waar Mercelis klinkt als een geschifte huurmoordenaar over een rammelende ritmebox, het dreinende Muddy Waters, de als ballad te betitelen nummers High en Heart... Om maar te zwijgen over het vast als liefdesliedje bedoelde Blossom, dat echter eerder uitnodigt tot ophanging aan een kale herfstboom. Of Precious, te mooi om in woorden te vangen. Mercelis slaagt er zelfs in om That'll Be The Day van Buddy Holly op een originele manier te coveren, namelijk eenzaam en alleen op een akoestische gitaar.

Eenmaal aanbeland bij de schitterende pianovegen die slotnummer Radiate van extra cachet voorzien, dringt zich het besef op dat dit een bijzonder album is. Een heel bijzonder album zelfs, waarmee België maar weer eens een artiest heeft om te koesteren. Kaal, dreigend, emotioneel en vooral van ongekende kwaliteit, zo zou Western Union betiteld moeten worden. Hadden ze dat in 1992 toch goed gezien daar, die mannen van HUMO.

quote:

RON SEXSMITH - Time Being (Ronboy Rhymes / V2)

Ron Sexsmith is een ernstig onderschat singer / songwriter, die inmiddels al een redelijk omvangrijk oeuvre vol kwaliteitsalbums heeft opgebouwd. De laatste heet Time Being en kan weer moeiteloos worden bijgeschreven op zijn indrukwekkende CV. Sexsmith geniet veel waardering in kringen van muzikanten, maar de verkoop van zijn platen ondervindt daar geen gevolgen van. Weinig mensen kennen zijn werk. Te weinig, want de Canadees verdient het om beluisterd te worden.

Wat doet die Ron Sexsmith dan wel, dat mensen als Elvis Costello en Paul McCartney hem bedelven onder lof? Welnu, Sexsmith maakt pure ambachtelijke popmuziek. Met fraaie melodieën, die hij achteloos uit de mouw schudt. Met schitterende haast poëtische teksten, die er perfect in slagen een gevoel van weemoed tot in de puntjes te beschrijven. Hij is daarnaast gezegend met een zeer warm stemgeluid, dat de treurige teksten toch altijd troostrijk doet klinken. Kortom, hij maakt al jaren tijdloze platen van hoog niveau.

In die zin is er op Time Being weinig nieuws te bespeuren. Het is misschien het enige dat je hem kunt verwijten, Sexsmith vernieuwt zich niet echt. Wie een plaat van hem koopt weet wat hij in huis haalt. Een collectieve tijdloze popsongs over de sombere, maar ook mooie kanten van het leven. Allemaal heel traditioneel gebracht. Ron zelf zingt en speelt gitaar en heeft andere muzikanten bereid gevonden om hier bas, drum, toetsen en achtergrondvocalen aan toe te voegen. Geen bijzondere experimenten met samples, omgekeerde zanglijnen of wat voor moderns dan ook. Het plaatst hem in de lijn van traditionele singer / songwriters zoals die al eind jaren zestig actief waren.

Zoals gezegd valt ook Time Being weer naadloos in deze categorie. Het levert wederom een mooie plaat van hoog compositorisch niveau op. Opener Hands Of Time is een typerende Sexsmith-song, het daaropvolgende Snow Angel is van een grote schoonheid en mag zich meten met zijn beste werk, Jazz At The Bookstore bevat een mooie gedrevenheid, The Grim Trucker knipoogt naar Paul McCartney en afsluiter And Now The Day Is Done is de perfecte song voor nachtelijke mijmeringen.

Kortom, Ron Sexsmith levert opnieuw een prachtige plaat af die zich beweegt in het gebied tussen blues, folk en country. Of het hem veel nieuwe fans gaat opleveren is de vraag, want voor de liefhebber van deze muziek is eigenlijk alleen al het gegeven dat er een nieuwe plaat van Sexsmith is voldoende. Die weet immers wel dat Ron Sexsmith door de jaren heen een synoniem is geworden voor kwaliteit.

quote:

THE FIERY FURNACES - Bitter Tea (Rough Trade)

Een bezoekje aan je oma is velen wel bekend. Wat doe je dan, behalve praten? Jantje Smit speelde Scrabble en Yathzee en altijd deed zijn oma mee, leerde een jeugdhit van hem ons. Typische kneuterigheid die vaak onbewust wordt verbonden aan bezoekjes aan oma. Beetje kletsen, koekjes eten, spelletjes doen. Matt en Eleanor Friedberger, ofwel The Fiery Furnaces, houden niet zo van dat gewone. Zij zetten samen met oma haar leven op muziek en brachten dit uit als plaat. Oma zong met haar donkere, haast mannelijke stemgeluid vrolijk mee. Moeilijke plaat, oordeelden zij die er verstand van hebben. Zou Bitter Tea, de titel van de nu al weer verschenen opvolger voor dit Rehearsing My Choir, een knipoog zijn naar bittere recensies en omabezoeken?

Het zou me niet eens verbazen. Niets verbaast me, als het om The Fiery Furnaces gaat. Persoonlijk beleefde ik het nodige plezier aan Rehearsing My Choir en ook deze plaat kan me weer zeer bekoren. Het is opnieuw een compleet volgepropte schijf geworden, met een zeventig minuten aan ideeënrijke muziek. Matt friemelt aan knopjes, probeert geluiden uit en Eleanor zingt de als vanouds heerlijk verhalende teksten. Een plaat van The Fiery Furnaces is met gemak een indie-opera te noemen.

Die enorme hoeveelheid ideeën die ze ook allemaal willen uitproberen is zowel de kracht als de zwakte van dit bijzondere duo. Want het is op sommige momenten wel eens een afknapper als een abrupte stijlbreuk de melodie vermoordt waar je net zo lekker op mee aan het deinen was. En ja, soms zijn die geluiden die Matt aan de wereld toevertrouwt bijna lelijk. Soms zelfs helemaal lelijk en dan zou je willen dat ze even weg waren gebleven. Maar omdat er zo veel gebeurt, zijn de irritaties maar van korte duur. Net als je Matt hartgrondig wilt vervloeken, komt hij weer met zo'n opzwepend orgelriedeltje en kietelen de catchy refreintjes en zanglijnen van Eleanor je trommelvliezen. Je bedachtzame frons is dan in één klap weer verworden tot een vrolijke glimlach.

Zolang The Fiery Furnaces de momenten waarop de glimlach het wint van de frons maar ruim in de meerderheid laten zijn, mag je hun platen wat mij betreft geslaagd noemen. Ook Bitter Tea valt weer ruimschoots in die categorie. Je kunt ze alleen maar bewonderen om hun lef en creativiteit. Voor elk minder moment staan minstens tien goede. De gejaagde zang van Eleanor die I'm In No Mood de juiste dynamiek meegeeft bijvoorbeeld. Het sprankelende titelnummer eveneens. Zoals ook het lieflijke Teach Me Sweetheart, het verslavende I'm Waiting To Know You en het opmerkelijke Whistle Rhapsody gewoon ouderwets sterk zijn.

De interessantste track is wat mij betreft Nevers, dat in de eerste versie begint als een geluidscollage waarin de zang van Matt door die van Eleanor heen geknipt lijkt en een zeer sterk refrein kent. Wie zich ergert aan het knipgedeelte, wacht gewoon op de tweede versie die achter het reguliere album aankomt. Verder slagen Matt en Eleanor erin om met Police Sweater Blood Vow een nummer te maken dat in een rechtvaardige wereld een radiohit zou kunnen zijn.

Opnieuw een plaat om te koesteren dus, deze nieuwe van The Fiery Furnaces. Per draaibeurt ontdek je meer wendingen, plots opduikende melodietjes en vervreemdende geluidjes. Hoe bitter je thee of koffie ook mag smaken, de Friedbergers maken het zoet met dit intrigerende album.

quote:

JOAN AS POLICE WOMAN - Real Life (PIAS)

Een album dat wil meedingen in de jaarlijkse strijd om de titel "Plaat van het Jaar" moet voldoen aan enkele criteria. Naast de vanzelfsprekende kwaliteit van het gebodene speelt het verhaal rond de plaat of de artiest een rol en is het moment van de release ook nog een belangrijke factor. Wat dat betreft valt nu al te constateren dat Joan Wasser, de vrouw achter Joan As Police Woman, met Real Life aan alle criteria voldoet.

Want laat er geen misverstand over bestaan dat alle tien songs op dit debuut op langspelerformaat van hoog niveau zijn. Joan is een uitstekende zangeres en bespeelt ook nog eens tal van instrumenten. Het fijnst voelt ze zich als ze de viool teder betast en deze fraaie klanken laat uitstoken, maar evengoed speelt ze gitaar, piano, bas en Wurlitzer. Daarbij laat ze zich omringen door prima muzikale helpers in de persoon van bassist Rainy Orteca en percussionist Ben Perowsky. Verder speelt Joseph Arthur op sommige nummers mee.

Het levert een werkstuk op vol songs met overdadig veel zeggingskracht, boordevol subtiliteiten, goed getimede stiltes en prima zang. Joan klinkt wellicht nog het meest als een soulzangeres, maar is ook perfect in staat om de uptempo nummers te laten stralen. Een springerig nummer als Eternal Flame had zomaar op een plaat van een free folk artieste kunnen staan, de schitterende ballad Anyone is een visitekaartje van de zangeres Joan Wasser, het aan Elliott Smith opgedragen We Don't Own It kent de juiste sfeer, single The Ride is radiogevoelig genoeg en het uptempo Christobel bevat een heerlijke pianobegeleiding. Om maar te zwijgen over het schitterende duet met Antony, I Defy.

Waarmee het verhaal van Joan ook ter sprake komt. Zij was bandlid van The Johnsons en liet Antony schijnen op diens meesterlijke I Am A Bird Now. Daar scoor je al punten mee bij muziekliefhebbers. Verder speelde ze viool op een plaat van Adam Green en om het plaatje compleet te maken was zij de laatste geliefde van Jeff Buckley toen die het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. Ook dat verhaal rond de artiest is dus dik in orde.

Het moment van release is dat natuurlijk ook. Er lijkt namelijk weer plek voor muziek die onbeschaamd mooi mag zijn en die toch iets lichts aparts hebben. Dat heeft Joan Wasser natuurlijk ook. Ze is volwassener dan Joss Stone, heeft een machtiger bereik dan Norah Jones en haar songs zijn net wat rijker en aparter uitgevoerd. Waarmee de kansen op een radiohit weer danig slinken, maar de mogelijkheid dat Joan As Police Woman dit jaar de Plaat van het Jaar afgeleverd heeft absoluut stijgen. Als alle politievrouwen zo waren, is het een feest om je te laten bekeuren of arresteren. Wegens het draaien van bijzonder mooie muziek dan wel, misschien zelfs harder dan toegestaan.

quote:

ED HARCOURT - The Beautiful Lie (EMI)

Ed Harcourt veroverde in 2001 mijn hart met het bijzonder fraaie album Here Be Monsters, vol van achter de piano gecomponeerde songs, die echter ook invloeden van Tom Waits en eels kenden. Nadat hij zijn klasse twee jaar later bevestigde met From Every Sphere, waarop hij her en der ook klonk als Elliott Smith, was zijn laatste plaat Strangers licht tegenvallend. Misschien was die plaat uit 2004 wel te snel gemaakt. Hoe dan ook, Ed nam wat langer de tijd en komt nu met zijn vierde volwaardig album - debuut EP Maplewood dus niet meegerekend -, getiteld The Beautiful Lie. Wat zal hij ons brengen?

Een heleboel, zo blijkt al vlug. Ed Harcourt lijkt voor The Beautiful Lie al zijn kwaliteiten gebundeld te hebben om daar een zeer gevarieerde plaat van te maken. Er zijn de ballads met de fraaie pianoklanken, er zijn fijne popliedjes rond een goofy drum en met meezingbare refreintjes en er zijn songs waarin Ed heerlijk over de top gaat. Dit alles wordt gecombineerd met steeds persoonlijkere teksten, waarin soms ook ruimte is voor bijtende observaties. In die zin lijkt hij soms de Randy Newman van deze eeuw. Zoals qua zang ook de naam van Jeff Buckley nergens echt ver weg is, al mist Ed die uithalen de hoogte in.

Zijn liedjes kennen stiltes op de juiste momenten en kunnen ook zeker wat lief overkomen. Het maakt van The Beautiful Lie een prima plaat voor een zondagmorgen of voor een donkere avond. Glas wijn erbij, naar buiten kijken en Eds songs op je laten inwerken. Zeker weten dat een door een trompet aangevulde pianoballad als afsluiter Good Friends Are Hard To Find dan de juiste song is. Tikje melancholisch, maar toch nergens zonder hoop. Dat geldt voor meer nummers op deze plaat.

Zoals de meeste songs ook tijd nodig hebben om te groeien. De meer uptempo songs waar de plaat mee opent, met name Visit From The Dead Dog met gastrol voor ex-Blur Graham Coxon, pakken je direct. Andere nummers hebben meer tijd nodig, zoals de bijzonder fraaie songs The Last Cigarette, Rain On The Pretty Ones en The Pristine Claw. De nummers waarin Ed naar een knallende climax toewerkt, hebben ook iets bijzonders. Met name het door een koortje ondersteunde Revolution In The Heart. Als Ed dan ook nog een soort van cabaretesk nummer speelt in de vorm van Scatterbraine doet zijn veelzijdigheid je nog meer zuchten van verwondering.

Een veelzijdig artiest dus, die niet lijkt te willen kiezen voor één richting en dus maar alles doet waar hij zin in heeft. Het is de kracht, maar ook de zwakte van de plaat. Want het vergt de nodige luisterbeurten voor je het geheel in The Beautiful Lie ontdekt. Tijd die misschien niet iedereen aan Ed wil gunnen. Toch maar doen. Goede vrienden zijn dan misschien moeilijk te vinden, zoals Ed zelf zingt, echt goede platen zijn dan eigenlijk net zo goed in het enorme aanbod van tegenwoordig. Ed Harcourt komt er verdraaid dicht in de buurt en dat is, in weerwil van de titel, géén leugen.

quote:

SHEARWATER - Palo Santo (Fargo Records)

De band Okkervil River voerde met het album Down The River Of Golden Dreams in 2003 mijn jaarlijst aan. Op americana-leest geschroeide muziek vol emoties, die met name in de af en toe intense zang tot uiting kwamen. Dat soort bands zijn nodig in de muziekwereld, waarin gelikte producties soms de boventoon lijken te voeren. Van die mannen die misschien heus wel eens ergens een tikje uit de toon vallen qua zang, maar daar tenminste niet in de studio aan sleutelen.

De belangrijkste mannen in Okkervil River waren Will Sheff en Jonathan Meiburg. Blijkt dat die heren ook in Shearwater zitten. De rollen zijn hier wel omgedraaid. In Okkervil River is Sheff de belangrijkste man, die de meeste nummers schrijft en het grootste deel van de zang op zich neemt. In Shearwater doet Meiburg dit. Niet dat het erg veel uitmaakt.

Want na beluistering van Palo Santo is volledig duidelijk waarom deze twee heren elkaar ooit hebben gevonden als muzikale vrienden en partners. Ook bij Shearwater vechten de vol emotie gebrachte liederen over alle zware kanten van de liefde en het leven om een plek op de voorgrond met rustigere nummers met een americana of folksausje. Hoogstens is hier een verschil in de stem hoorbaar. Sheff klonk nog wel eens als een Will Oldham of Adam Duritz in dat soort nummers, Meiburg zingt wat hoger.

Het resultaat is een plaat met elf sterke songs, waarin mijn voorkeur niet bij de ballads ligt. Niets mis met mooie nummers als Sing, Little Birdie of Failed Queen, absoluut niet. Toch hoor ik liever de songs waarin Meiburg al zijn emoties soms letterlijk van zich af schreeuwt. De getormenteerde ziel, die de nummers met zijn intense voordracht direct in je maag doet stompen. Je moet ze wel horen, ontsnappen is zinloos.

En van zulke songs heeft hij er wel een paar op plaat gezet. Opener La Dame Et La Licorne bijvoorbeeld, die met een fantastische opbouw al direct laat horen wat Shearwater allemaal kan. Let op de pianoklanken die hier een belangrijke rol spelen. De wat "rockender" nummers Red Sea, Black Sea en Johnny Viola zijn ook zeer geslaagd en knipogen hier en daar wat naar pakweg de jaren zeventig. Het meest geraakt word ik echter door White Waves en met name Hail, Mary. Het zijn precies die nummers waarin Meiburg alles geeft en je daarmee grijpt. Want je voelt, dit is echt.

Het maakt van Palo Santo een opmerkelijke plaat, die nergens geforceerd aandoet en toch zijn doel bereikt. Waarmee Meiburg aantoont dat hij niets onder doet voor Will Sheff en waar de liefhebber van de wat alternatievere americana een hoop lol aan gaat beleven.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 11:33 schreef Z het volgende:
Ja, 'vakantie-leesvoer'.

quote:

STUART A. STAPLES - Leaving Songs (Beggars Banquet Records)

Afscheid nemen is zelden leuk. Zeker niet voor altijd. Laat staan van een geliefde. Zolang als er mensen bestaan, wordt er echter afscheid genomen. Vandaar dat dichters, schrijvers, filmmakers, schilders en muzikanten het thema regelmatig in hun werk laten opduiken. De mooiste kunst kan ontstaan uit de ellende die een afscheid met zich meebrengt. Denk aan de ultieme scheidingsplaten Blood On The Tracks van Bob Dylan en Heartbreaker van Ryan Adams. Helaas is het afscheid ook wel eens tenenkrommend bezongen. Volumia! had ooit een single getiteld Afscheid, waarin het ene na het andere cliché de revue passeerde.

Het is dus wel een gevaarlijk idee om afscheid als thema van je nieuwe plaat te nemen. Stuart A. Staples, bekend van Tindersticks, deed het echter toch. Tien nummers schreef hij, in totaal nog geen veertig minuten. Alles gaat over afscheid. Van oude vrienden, van geliefden, van een stad. Hij beschrijft de gevoelens die hierbij horen en moet het gevoel kennen, want Staples komt eerlijk over. Al dan niet autobiografisch, het is herkenbaar en geloofwaardig wat de man hier zingt.

Nu is het ook weer geen grote verrassing dat dit thema hem past als een warme jas. De stem van Staples is namelijk van nature vol van weemoed. Zijn zware bariton is uitermate geschikt om de sfeer van nachtelijk verdriet in rokerige kroegen vast te leggen. Om de diepe treurnis van mislukte relaties te vertellen. De leegheid van het zoeken naar een beetje verkeerde genegenheid op de foute plaatsen. Niets nieuws, met Tindersticks deed hij het ook al.

De platen met zijn band werden echter steeds wat minder en in die zin is Leaving Songs een mooie comeback. Sterker nog, sommige nummers zouden niet misstaan tussen het materiaal van misschien wel de beste Tindersticks-plaat, Curtains. Qua geluid ligt het ook wel in het verlengde van die plaat. Altijd is er ruimte voor de strijkers, die het geheel een weemoedig tintje geven. Perfect voor het thema.

Omdat Staples als geen ander begrijpt dat zijn zware stem zo heerlijk contrasteert met een heldere vrouwenstem, is hier aan dameszang ook geen gebrek. Het zij als achtergrondzang, door Gina Foster, het zij in duetvorm. De man die al eens memorabele duetten op plaat zette doet het deze keer met Maria McKee. Ze bestormen samen de hemel in This Road Is Long, met ongetwijfeld die ene hit van Maria nog in gedachten. Show Me Heaven ja, voor de popquizliefhebbers. Het hoogtepunt is echter het duet That Leaving Feeling met Lhasa de Sela. Deze zangeres maakte ooit de plaat The Living Road, wellicht één van de best bewaarde geheimen van de afgelopen muziekjaren, en zet met haar omfloerste zang de juiste sfeer neer. Zelfs Staples lijkt een beetje van de kaart.

Al met al dus een geslaagde poging om van dit aloude thema iets moois te maken. Zo goed als Dylan en Adams doet Staples het hier niet, maar zeker de fans van Tindersticks hebben hier een heel fijn plaatje aan. De liefhebber van rustige luisterpop van hoog niveau ook.

quote:

CAMERA OBSCURA - Let's Get Out Of This Country (Elefant Records)

Op het vorige album Underachievers Please Try Harder toonde de Schotse band Camera Obscura aan prima naast landgenoten Belle & Sebastian te kunnen bestaan. Hoewel de muziek van de inmiddels zeskoppige formatie wel heel veel verwantschap kende met die van de groep van Stuart Murdoch, was de kwaliteit wel duidelijk hoorbaar. De verschillen ook. Die zaten vooral in de zang, aangezien bij Camera Obscura de vocalen grotendeels voor rekening van Tracyanne Campbell zijn. Dat is inderdaad een vrouw, wat al direct een verschil is met de doorgaans door mannenstemmen gebrachte muziek van Belle & Sebastian.

Op dit album drijft Camera Obscura ook stilistisch wat weg uit de vijver van Murdoch. Hoewel menig nummer nog altijd dat typische geluid heeft, waarvan je vermoedt dat de tijd ergens in de jaren zestig stil heeft gestaan en deze band nooit meer iets anders gehoord heeft. Camera Obscura volhardt in melodieuze pop die weemoedig en blij tegelijk kan klinken. Hier en daar is er een snufje Motown aan toegevoegd, zodat die zin over The Supremes op de vorige plaat niet helemaal uit de lucht gegrepen was.

Wat overeind blijft is dat heerlijke Schotse accent van Campbell, die de touwtjes nu volledig in handen lijkt te hebben. Mochten de heren in de band op Underachievers Please Try Harder nog af en toe een nummertje zingen, nu doet ze vrijwel alles alleen. Waarbij ze in haar teksten vooral uit haar eigen dagboeken lijkt te putten en niet, zoals Stuart Murdoch, vooral een observerende verhalenverteller is. Op de één of andere manier past zo'n dicht bij huis aanpak wel bij een band waar een vrouw de scepter zwaait. Overigens ontstijgt Tracyanne hier met achteloos gemak het Viva-gehalte dat de hitparadezangeresjes als Dido en Kelly Clarkson zo kenmerkt, maar dat mag geen verrassing heten.

Tussen de tien songs op Let's Get Out Of This Country staat vrijwel geen misser en bovendien maakt de geringe tijdsduur van de plaat dat het nergens saai wordt. Al is het maar omdat de opbouw ook dik in orde is, want mocht je na het treurig voortslepende Country Mile wat weggedroomd zijn, dan doet de Motown-stamper If Looks Could Kill je snel weer bij de les belanden. Op haar best is Campbell vooral in de songs die het dichtst bij het debuut liggen. Opener Lloyd, I'm Ready To Be Heartbroken bijvoorbeeld, maar ook in het melancholieke Tears For Affairs. Ook Come Back Margaret, Dory Previn en The False Contender verdienen de aandacht, maar het hoogtepunt is wat mij betreft het titelnummer. Daarin klinkt Camera Obscura als Belle & Sebastian pakweg tien jaar terug, in misschien wel de beste periode van die band.

Waarmee wel de vraag rijst waarom de vergelijking met die band nu wat moeilijker te maken is. Komt dat door Camera Obscura of komt het door de andere wegen die Belle & Sebastian op de laatste platen ingeslagen is? Hoe dan ook, Camera Obscura laat opnieuw horen dat er in Schotland genoeg interessants gebeurd op muzikaal gebied. En dat accent blijft geweldig.

quote:

REGINA SPEKTOR - Begin To Hope (Sire Records)

Regina Spektor had op basis van haar schitterende album Soviet Kitsch, dat tot de beste werken van 2004 behoorde, al wereldberoemd moeten zijn. Maar tussen had moeten en daadwerkelijk gebeuren zit, zoals wel vaker bij dit soort kwaliteitsmuziek die net wat te eigenwijs en tegendraads is, nog een wereld van verschil. En dus is Begin To Hope vermoedelijk weer een plaat die zich straks gaat meten met alle toppers van 2006, maar de dame die hem aflevert niet in de schijnwerpers gaat zetten.

Waar loopt het dan fout voor deze roodharige rasartieste met Russische roots? In tegenstelling tot die andere lichting "rare meisjes" die de laatste jaren stuk voor stuk topplaten op ons afvuren is haar stem behoorlijk normaal. Dat niet iedereen de dames van CocoRosie trekt kan ik nog wel begrijpen. Dat de stem van Joanna Newsom grote groepen mensen afschrikt, ik snap het ook. De stem van Regina Spektor zit echter dichter bij pakweg een Fiona Apple in de buurt dan bij deze dames. Zou het dan toch dat licht dwarse zijn, dat soms in haar muziek doorklinkt? Die weigering om haar bij tijd en wijle toch zeer conventioneel opgebouwde nummers ook zo te houden en er tegen het einde toch nog net licht mee uit de bocht durft te vliegen? Of gewoon het feit dat ze er niet voor kiest om tien pianoballads op plaat te zetten, maar ook niet terugschrikt voor een paar nummers die, in tegenstelling tot On The Radio, niet op de radio te draaien zijn? Het zal wel zoiets zijn.

Heb daar maling aan, zoals iedereen die haar vorige album Soviet Kitsch terecht in de armen sloot. Want deze dame, die ooit bij een soundcheck de tot op het bot verveelde Julian Casablancas van The Strokes een ware emotie - namelijk begeestering - wist te ontlokken, barst van het talent. Het talent tot het schrijven van liedjes die zich in je hoofd nestelen en best poppy te noemen zijn, getuige Fidelity, Better en het eerder gememoreerde On The Radio. Maar ook de klasse om bloedmooie songs te schrijven, begeleid door gloedvol pianospel. Op deze plaat zijn Samson, Field Below en Lady haar geloofsbrieven op dit gebied. Maar ook het talent om bijzondere songs te schrijven, waarin daadwerkelijk iets gebeurt en die uitnodigen tot vaker luisteren. Hotel Song bijvoorbeeld, maar ook Après Moi, waarin Regina zelfs een paar Russische regels zingt. Het jachtige That Time is ook zo'n song, die ronduit rockt. Om maar te zwijgen van 20 Years Of Snow, dat per luisterbeurt meer prijs geeft. Nee, het mag duidelijk zijn na het horen van slotsong Summer In The City: dit is wederom een prima plaat!

Naast een begenadigd componiste, muzikante en zangeres is Regina Spektor ook een sterk schrijfster. Haar teksten zijn opmerkelijk, intelligent en humoristisch. Ze weet je op die manier maximaal te boeien. Dat doet ze nog grotendeels in haar eentje ook. Want Nick Valensi, ook al zo'n verveeld Strokes-bandlid, mag dan ergens een partijtje meespelen op zijn gitaar, Regina heeft de aanwezigheid van grote namen niet nodig. De tijd is rijp om dit enorme talent nu eindelijk massaal te omarmen. Al is het maar omdat bij een volgende recensie dan meer mensen weten wie Regina Spektor nu eigenlijk is!

quote:

GOLDEN SMOG - Another Fine Day (Lost Highway)

Golden Smog begon ooit als een hobbybandje, waarin diverse grootheden uit de Amerikaanse indie- en Americanascene voor de lol lekker speelden. Ellenlange jamsessies, covers van bekende bands, lekker ongedwongen. Onder die sfeer van niets moet en alles mag werd al eens een plaat gemaakt. Nu is er opnieuw één en die verdient best wel wat aandacht.

Wie zitten er dan zoal in Golden Smog? De meest in het oog springende namen zijn die van Gary Louris en Jeff Tweedy. Louris kennen we als de magistrale helft van het songschrijverduo van The Jayhawks. Die andere helft is Mark Olson en hoewel de meningen hierover verdeeld zijn, is het toch zo dat fans van The Jayhawks vooral de platen waarop de beide heren een rol speelden omarmen. Olson stapte uit de band, waarna Louris zich ontwikkelde tot hofcomponist. Hij heeft een goed gevoel voor melodie en laat zich ook wel eens beïnvloeden door The Beatles. Dat is ook Jeff Tweedy niet vreemd. Hij is vooral bekend als de grote man achter superband Wilco.

Het is niet vreemd dat juist de songs waarop deze twee blikvangers de krachten bundelen het best klinken. Het rustige en ontroerende Long Time Ago bijvoorbeeld is een nummer om van te houden, terwijl het knap opgebouwde Listen Joe niet had misstaan op een Wilco-plaat als Summerteeth. Solo tekent Louris voor het schitterende Gone, dat zonder twijfel één van zijn beste songs ooit is.

Maar er is meer. Ook de andere leden - hoewel je daar niet echt van kunt spreken - laten zich horen. Met name Kraig Jarret Johnson heeft zijn steentje bijgedragen aan menig nummer en neemt regelmatig de leadvocals op zich. Met name in de onstuimerige songs, zoals de lekker rockende opener You Make It Easy is dat een goede keuze. Ook Daniel Murphy, drumster Lindat Pitmon, Jayhawks-bandlid Marc Perlman en percussionist Ed Ackerson zijn op diverse songs te horen.

Het geheel klinkt nog steeds als een hobbyband, met alle voor- en nadelen die daaraan gekoppeld zijn. Het spelplezier spat van de nummers af, de ongedwongen sfeer inspireert de artiesten soms tot mooie dingen, maar nodigt ook uit tot wat al te ver doorgedreven vakmanschap. Vakmanschap waar de meeste luisteraars niet op zitten te wachten. Sommige nummers ontstijgen namelijk het niveau van een vrolijke jamsessie niet en dat is jammer. Het maakt het luisteren naar Another Fine Day een wisselende ervaring. Op de beste momenten, waartoe naast de genoemde songs ook de bevlogen Dave Davies-cover Strangers en het intieme Never Felt Before horen, is het genieten met Golden Smog. Op andere momenten is het minder interessant. Zo lijkt Frying Pan Eyes zelfs een beetje een opmaat richting een nummer dat Louris schreef voor de laatste plaat van The Jayhawks, al valt dat datumtechnisch nergens uit op te maken. Al met al een sympathieke plaat, die liefhebbers van met name Louris en Tweedy zich zonder zorgen kunnen aanschaffen.

quote:

FIONN REGAN - The End Of History (Bella Union)

Soms heb je ineens van die muzikale ontdekkingen die je niet verwacht. Heuse verrassingen, die volledig uit het niets lijken op te duiken en je vervolgens voor zich winnen. Fionn Regan is er zo één. Deze Ierse singer / songwriter is een veroveraar van het langzame soort, die je niet overrompelt met cadeaus en aandacht, maar langzaam je interesse wekt. Net zolang tot je het punt bereikt hebt waarop je niet meer zonder hem kan en je jezelf afvraagt waarom je dat eigenlijk niet direct hebt gezien. Of gehoord, in dit geval.

Fionn Regan kan qua sound moeiteloos in de rij introverte singer / songwriters worden geplaatst. Denk aan Damien Rice, denk aan Stephen Fretwell, denk aan Nick Drake. Van die mannen die vooral goed gedijen met een gitaar om de nek en die rustig hun fraaie liedjes zingen. Liedjes over de grote dingen van het leven en dan dus vooral de liefde. Intieme en lieve liedjes, al durft Regan af en toe ook feller uit de hoek te komen. En dat werkt natuurlijk, want een rustige persoonlijkheid die ineens erg nadrukkelijk aanwezig is, is verzekerd van aandacht. Hij doet het zowel qua zang als qua muziek, als hij sommige nummers ineens een verraderlijke dynamiek meegeeft. Of juist ineens wat verstilt en zijn stem naar de voorgrond tilt, zoals in de laatste tonen van het fraaie Hey Rabbit.

Regan toont zich ook een waardig schrijver. Zijn teksten hebben iets aparts, al dan niet doordat ze soms behoorlijk cryptisch zijn. Desondanks is het nergens zweverig of pretentieus. Fionn Regan lijkt gewoon een romanticus met een grote woordenschat te zijn, die zonder problemen kan beschikken over mooie metaforen. Er wordt dan ook van alles opgevoerd. Meisjes die schelpen verzamelen, alfabetisch drinken, vrouwen die je als een hoed draagt omdat hoeden huizen zijn voor mensen die alleen wonen en voor spookje spelen in verlaten straten. Geloof me, je leeft je na een paar keer volledig in en begrijpt wat de man bedoelt.

Zoals de songs van Fionn Regan zich steeds meer in je hoofd nestelen. Op het eerste gehoor lijken het mooie liedjes, maar misschien nog niet meer dan dat. Pas later gaan ze hun geheimen prijsgeven. Je wordt vriendjes met ze en kan ze op een bepaald moment niet meer missen. Je deelt het weemoedige gevoel dat sommige songs uit al hun poriën ademen. Je merkt dat er hier een bijzonder talent aan het werk is. Iemand die wellicht alleen nog maar beter kan worden, maar nu al een zeer hoog niveau bereikt. The End Of History is een plaat die me per draaibeurt dierbaarder is geworden en dat maak je niet altijd mee. Volslagen onverwacht en juist daarom zo leuk. En hoewel er vrouwen zijn die elders beweren, bij geduldige veroveraars ga je uiteindelijk toch voor de bijl. En zijn wij muziekliefhebbers niet net zo?

quote:

HOWLING BELLS - Self Titled (Liberation Music)

Bands waarin familieleden spelen hebben op voorhand altijd wel iets interessants. Zeker als ze elkaar ook nog wel eens de tent uit willen vechten, zoals bijvoorbeeld bij Oasis. Dat lijkt bij het Australische collectief Howling Bells niet aan de orde. Broer Joel en zus Juanita Stein zullen in hun jeugd heus wel eens ruzie gemaakt hebben, het heeft hun band blijkbaar niet al te zeer aangetast. Zij zijn namelijk de dragende krachten in deze band. Juanita als zangeres, Joel als gitarist. Samen met bassist Brendan Picchio en drummer Glenn Moule debuteren ze met een titelloos debuut, waarop een dozijn knappe liedjes om aandacht van de luisteraar vechten.

De sound van de band is afwisselend genoeg om je te boeien. Rustige liedjes met goed opgebouwde spanningsbogen wisselen af met wat onstuimerig rockwerk. Het meeste werk valt echter te typeren als midtempo. Daarin zorgen ze dan af en toe voor betoverend melancholische passages, maar evengoed wringt de schoen her en der wel eens wat. Dan zit de band een beetje vast in de eigen zoektocht naar een vaste structuur. Regelmatig lijken ze nog op zoek naar hun eigen smoel, met hun mengeling van pop, folk en blues. Het is dan ook niet zo vreemd dat een naam als Nick Cave & The Bad Seeds, maar evengoed My Bloody Valentine of Throwing Muses om de hoek komt zetten.

Wie duidelijk niet meer op zoek hoeft naar een eigen smoel is Juanita. De zangeres klinkt als een kruising tussen Kate Bush en vooral PJ Harvey en is de meest prominente factor in de muziek van Howling Bells. Ze kan veel met haar stem en laat dat ook horen. Op sommige nummers doet ze me ook denken aan Karen O. van The Yeah Yeah Yeahs op het laatste album van die band. Daar zouden diverse songs van Howling Bells ook best op gekund hebben. Een song als Low Happening bijvoorbeeld, waarin Juanita zich lekker mag uitleven. Andere goede instappers voor deze band zijn het rustige Velvet Girl, het vriendelijke Setting Sun, opener The Bell Hit of het heerlijke Broken Bones, wat mij betreft misschien wel het hoogtepunt van de plaat.

Als Howling Bells afsluit met het door vader Peter Stein - jawel, het is een fijne familie - geschreven I'm Not Afraid, dat best wel een song van Nick Cave had kunnen zijn, dringt dan ook het besef door dat we hier te maken hebben met een veelbelovende band. Een band die er nog lang niet is en die her en der dus nog zoekt naar de juiste sound, maar die desondanks in die zoektocht al weet te boeien. Australië heeft al weer een band om trots op te zijn.

quote:

SUBMARINES - Declare A New State! (Nettwerk Productions)

Zijn wij eigenlijk niet stiekem allemaal gevoelige zielen op zoek naar een beetje liefde? En als we dat dan eindelijk gevonden hebben, dan is het toch wel erg leuk om je daar volledig aan over te geven. Dan ga je ineens genieten van knisperend haardvuur, van romantische sterrenhemels en koester je de momenten van samen zijn. Om de momenten waarop je al dan niet gedwongen gescheiden bent hartgrondig te vervloeken. Niet iedereen zal het toegeven, bang om burgerlijk genoemd te worden.

Zo niet Blake Hazard en John Dragonetti. Deze dame en heer kunnen prima met elkaar opschieten en als je de teksten op Declare A New State! eens grondig tot je doet komen, begrijp je dat dit niet alleen op muzikaal gebied zo moet zijn. Blake en John schamen zich namelijk niet om te zingen over die simpele momenten van liefde. Zij doet dat met een vrij helder stemgeluid, hij klinkt af en toe wat minder toonvast. Samen schreven ze onder de naam Submarines een album met tien liedjes vol. Liedjes over relaties vooral en als de bio klopt dus over hun relatie. Je zou kunnen veronderstellen dat het hier om zoetsappig geneuzel gaat en dan kunnen afhaken. Maar dan heb je te vroeg geoordeeld. De songs zijn namelijk helemaal niet zo vrolijk. Hazard en Dragonetti schreven de nummers namelijk in de periode waarin ze uit elkaar waren en dus komt het gemeende liefdesverdriet je speakers uitgestroomd.

Dit alles over een muzikaal behoorlijk interessante achtergrond. Submarines gebruikt namelijk de nodige electronica, in combinatie met wat traditionelere instrumenten. Het resultaat is een geluid dat het midden houdt tussen sixtiespop, folk en stemmige sprookjesmuziek. Denk een beetje aan Tunng in een frivoler jasje, een beetje aan Brown Feather Sparrow, maar vooral aan Bauer. Hooverphonic, zou ook nog kunnen. Dan mag duidelijk zijn dat dit duo muzikaal interessant genoeg is. De liedjes zitten dan ook prima in elkaar en de zang is ook dik in orde.

Een extra meerwaarde zit hem voor mij vooral in de teksten, die je af en toe best op het verkeerde been zetten. Neem een nummer als Brighter Discontent, waarin Hazard om zich heen kijkt in haar huis en haar zegeningen telt. "All these things should make me happy to be home again", zingt ze. Dan snap je het al, daar zit een addertje onder het gras. Zoals er in menig nummer van Submarines wel een donker wolkje voorbij komt, al is het alleen maar omdat de titel (Clouds) dit al doet vermoeden. Het maakt van Declare A New State! een release die boven het gemiddelde uitsteekt en is zeker voor liefhebbers van eerder genoemde bands interessant. Sympathiek plaatje.

quote:

SUKILOVE - Good Is In Your Bones (PIAS)

Pascal Deweze is een bekende naam uit Vlaanderen. Hij maakte deel uit van Metal Molly en Mitsoobishy Jacson en vormde samen met Bettie Serveerts Carol van Dyk het duo Chitlin' Fooks. Ook in de door hem opgerichte band Sukilove kon hij in 2002 zijn creatieve ei kwijt. Met Sukilove maakte hij eerst een fijn mini-album, genaamd Talking In The Dark. Op het titelloze debuut, dat pas in 2003 in ons land verscheen, toonde hij aan dat de met de eersteling gewekte hoge verwachtingen geen incident waren. Sukilove stond vol melodieuze gitaarmuziek, gemaakt door iemand met een voorliefde voor The Beatles en countrymuziek.

Echter, je bent Vlaming of je bent het niet. Zoals veel van zijn landgenoten is ook Deweze niet iemand die je kunt betrappen op het herhalen van een kunstje. Verwacht van de creatievelingen in het Nederlands sprekende deel van België geen hele rij inwisselbare albums. Dus gooide Deweze het roer bij de tweede langspeler, You Kill Me, radicaal om. Deze plaat uit 2004 stond ineens vol met energieke rocksongs, die soms behoorlijk vuig klonken en die je bij de eerste beluistering vertwijfeld de stereo deed stoppen om te controleren of je wel de goede schijf had gekregen van je platenverkoper. Per draaibeurt won dit album aan klasse.

Nu is daar dan een derde plaat. Deze keer ging het roer niet zo radicaal om als tussen plaat één en twee. Dat kan ook bijna niet, want dan had Deweze toch op zijn minst moeten gaan rappen of iets anders dat een volledige stijlbreuk had betekend. Hij doet het niet. Op Good Is In Your Bones, een intrigerende titel, grijpt Deweze namelijk terug op zijn volledige historie als muzikant. Er zijn wat heftig rockender songs, waarvan de ook al zo curieus getitelde opener Blood And Milk Makes Holy het best geslaagd is, en er zijn melodieuze songs, al dan niet met countryrandje. Uit deze categorie komt Even The Angels Sin, dat op de titelloze plaat uit 2002 zowel qua sound als qua kwaliteit niet misstaan had. Ook het goed opgebouwde Black Heart verdient een speciale vermelding.

Het resultaat is een mix tussen de rustige, melodieuze kant van Deweze en diens onstuimige rockkant. Waarbij ik met verdriet moet constateren dat de songs op de drie genoemde werken na allemaal net even wat minder zijn dan op de vorige twee platen. Ze beklijven op de één of andere manier minder, gaan vaak net iets te onopgemerkt voorbij. Dat ligt niet aan de band, want Deweze en zijn muzikanten kunnen wel degelijk spelen. Daarnaast is Deweze ondanks alle beperkingen in zijn zangtechniek iemand die je kan raken met zijn stem. De conclusie kan dan ook niet anders luiden dan dat het songmateriaal deze keer wat onder de maat blijft. Wat niet wil zeggen dat Good Is In Your Bones een slechte plaat is, oh nee. Sukilove stuurt met gemak menig ander bandje terug richting oefenhok, maar gemeten naar de Deweze-standaard blijven de meeste nummers toch net onder de nullijn liggen. Vergelijk het met Sergei Bubka, die net onder zijn eigen wereldrecord polsstokhoogspringen blijft. Ook dan is de liefhebber teleurgesteld, maar zullen mensen die hem nooit zo hoog hebben zien springen uitbundig klappen. Ik gun Sukilove een hoop nieuwe fans, maar zet zelf voor het ultieme luisterplezier toch de andere twee platen op, ondertussen geduldig wachtend op plaat vier.

quote:

DIVERSE ARTIESTEN - Motion Picture Soundtrack I'm Your Man (Verve Forecast)

Een beetje film kan niet zonder een goede soundtrack. Als de film dan gaat over Leonard Cohen, is een sterke muzikale begeleiding helemaal onontbeerlijk. Het idee bij deze soundtrack is weinig origineel: diverse artiesten coveren de songs van Leonard Cohen. Het betreft hier live opgenomen tracks, gespeeld tijdens de concertserie "Came So Far For Beauty: An Evening Of Leonard Cohen Songs". Begeleid door een bijzonder sterke band brengen de uitgenodigde artiesten een mooie ode aan de oude meester. In de band is een rol weggelegd voor Joan Wasser, die eerder dit jaar als Joan As Police Woman menig muziekliefhebber arresteerde.

De band is dus goed, de songs zijn dat als vanzelf ook. Dan is het dus de vraag hoe de uitvoerende zangers en zangeressen zich door de nummers van Cohen heen gaan slaan. Welnu, dat doen ze vrijwel zonder uitzondering op prima wijze. Hoewel de oude bard zijn broodjes zelf natuurlijk het zoetst bakte, weten de anderen het recept behoorlijk goed te vinden. Zeker op de momenten dat de nummers iets eigens krijgen en daardoor bij vlagen een betoverende werking hebben. De keuze voor live opgenomen songs blijkt dan ook al snel een juiste.

Stuk voor stuk zetten de genodigden hun beste beentje voor. In de minst beklijvende vertolkingen klinken The Handsome Family, Jarvis Cocker en de voormalige achtergrondzangeressen van Cohen, Perla Batalla en Julie Christensen, gewoon degelijk. Goed gezongen, maar er mist net dat kleine beetje extra. Teddy Thompson brengt het er met fraaie versies van Tonight Will Be Fine en vooral The Future al een stuk beter vanaf.

De andere artiesten brengen hun songs wat mij betreft wonderschoon, niet in de laatste plaats door hun van nature al pakkende stemmen en voordracht. Martha Wainwright laat opnieuw van zich horen als getalenteerde zangeres, met een geheel eigen en vooral gloedvolle voordracht. Tower Of Song en The Traitor zijn veilig in haar handen en de driestemmige samenwerking met moeder en tante Kate & Anna McGarrigle in Winter Lady geeft zelfs een bedwelmend resultaat. Beth Orton klinkt doorleefd en puur in Sisters Of Mercy en superzanger Antony maakt elk nummer dat hij zingt tot een juweeltje, dus ook If It Be Your Will.

Dan is er nog Nick Cave, die altijd al als fan van Cohen te boek stond en soms behoorlijk wat van hem weg had in zijn eigen muziek. Solo doet hij I'm Your Man, dat hem op het lijf geschreven is. Hij schittert echter nog meer in het door de dameszang van Batalla en Christensen voortgestuwde Suzanne. Mijn favoriet op de plaat is echter toch Rufus Wainwright, die Everybody Knows laat swingen als nooit te voren en Chelsea Hotel No. 2 brengt alsof hij zojuist zelf een amoureus avondje met Janis Joplin heeft doorgebracht. Slik.

Als Cohen dan zelf, ondersteund door U2, met Tower Of Song de plaat mag sluiten, is er maar één oordeel mogelijk: dit idee is dan wel simpel, maar werkt perfect. De sterke songs van Cohen staan als een huis, de band is fantastisch en de vocalisten zijn doorgaans in topvorm. Die film kan na beluistering van deze soundtrack alleen maar tegenvallen.