Ryan Adams deel #2

quote:

Op woensdag 4 oktober 2006 08:03 schreef ForrestX het volgende:
Cool concert...en Fok! mini-speed-meet aan het eind..
straks meer...

quote:

Op woensdag 4 oktober 2006 11:33 schreef toolhead het volgende:
Sinds wanneer hebben ze in Paradiso van die Major Toms rondlopen? Vind het geen pluspunt dat je nu ook al in clubs die grote biertenken tegen je aankrijgt als je staat te genieten. Plus lidmaatschappen van de ticketservice? brrr....

Teleurstellend concert maar blijkbaar met reden. De Dead Brothers later in de bovenzaal waren een stuk leuker.

quote:

the Paradiso management told Ryan's FOH to be off by 10.45
and this was implemented
then at the end when the beer started getting tossed at the stage they denied it
Ryans crew were furious at them

but a very strange end to a show nonetheless

quote:

Tranentrekkend mooi
PETER VAN BRUMMELEN

Toch goed dat in Paradiso bier wordt geserveerd in plastic bekers. Het concert van Ryan Adams eindigde er dinsdagavond in een minirel waarbij het publiek alles dat voorhanden was richting podium smeet.

Niet eerder zagen we in Paradiso zoveel bierglazen door de lucht vliegen. De reden? Het feit dat Adams na zo'n twee uur spelen halverwege een song zonder enige verklaring zomaar het podium afliep. Het was het even idiote als teleurstellende einde van een verder uitstekend concert.

Ryan Adams werd een jaar of vijf geleden binnengehaald als de nieuwe Bob Dylan. De nieuwe Bruce Springsteen, de nieuwe Gram Parsons, de nieuwe Kurt Cobain én de nieuwe Neil Young werd hij ook wel genoemd. Anno 2006 krijgt hij Paradiso en vergelijkbare zalen in het buitenland met gemak vol, maar is hij voor het grote publiek nog steeds een onbekende. Zelf is hij de laatste die daar mee zit. Hij lijkt er zelfs bewust aan te hebben gewerkt vooral niet op grote schaal door te breken.

Hij bracht in relatief korte tijd zoveel platen uit dat alleen zijn allertrouwste fans hem konden volgen. Verwarrend was daarbij ook dat hij nogal eens van genre switchte. De rootsrock waar hij naam mee maakte, wisselde hij doodleuk af met loeiharde punk of stadionrock. En dan was er ook nog zijn onvoorspelbare podiumgedrag, ingegeven door drank dan wel drugs. Veelzeggend is dat hij in 2004 zijn pols brak doordat hij tijdens een concert in Liverpool van het podium donderde.

In Paradiso maakte de 32-jarige Amerikaan een voor zijn doen montere indruk. Hij zag er evengoed nog altijd uit of hij de nacht had doorgebracht op een bankje in het Vondelpark, maar hij stond stevig op zijn benen en bleek zowaar ook de Marlboro's, waarvan hij er voorheen tijdens concerten altijd één in zijn mondhoek had hangen, te hebben afgezworen.

Adams sprak de hele avond niet één woord tot het publiek, keek ook nauwelijks de zaal in, maar daar stond veel prachtige muziek tegenover. Het sterkst waren daarbij de country-achtige nummers, waarin Adams als zanger zijn hele ziel en zaligheid leek bloot te leggen. Al even emotioneel klonk daarbij de pedalsteelgitaar die werd bespeeld door een van de leden van The Cardinals. Een erg goede begeleidingsgroep is dat. Ryan Adams zal niet de makkelijkste zijn om mee te werken, maar de vier muzikanten vulden hem zonder problemen aan. Tranentrekkend mooi was hun samenzang.

Tegen het einde van de avond klom een slechts in onderbroek gehulde man op het podium. Adams keek er niet eens naar. Dat was al raar, maar het kon dus nog veel raarder. Niet veel later legde Ryan Adams midden in een song de muziek stil, overlegde wat met zijn muzikanten en verdween toen zonder ook maar iets te zeggen tegen het publiek achter het gordijn.

Ryan Adams & The Cardinals. Gehoord: Paradiso, Amsterdam, dinsdagavond 3 oktober 2006.

quote:

NRC

"Boze Adams zingt prachtige liedjes"

Door Hester Carvalho

De reactie van het publiek in Paradiso, Amsterdam, gisteravond, was begrijpelijk maar niet terecht. Een regen van plastic bekers viel op het podium, omdat Ryan Adams het toneel zo abrupt had verlaten. Maar Adams had toevallig wel het concert van het jaar gegeven. Het was een schril contrast: twee uur liet Adams de muzikaliteit harder stromen dan het zweet van zijn haar, en dan stormt hij om een vaag conflict het toneel af.

Het is ‘de Vloek van Adams’. Die zelfdestructieve neiging heeft Adams al vaker dwars gezeten. Concerten verzandden in vaag gemompel, Adams viel dronken van het podium en brak ledematen, en hij bracht iedere muzikale ingeving uit als volwaardige cd, wat leidde tot missers als Rock ‘n’ Roll (2003) en 29 (2005).

Maar gisteravond was hij in vorm. Begeleid door The Cardinals, met wie hij al een paar platen opnam, was nu eindelijk te horen hoe Adams’ liedjes klinken als ze liefdevol door een band worden uitgevoerd. Het was een combinatie van beheersing en flair. De vier muzikanten zorgden voor het heldere kader, waarbinnen Adams zijn hartgrondige emotionaliteit kon botvieren. Maar ook die was gestileerd: zijn koerende uithalen, zijn country-snik, zijn rebelse rafeligheid klonken alsof Adams zijn gevoelsleven aardig weet te kanaliseren. De stijl scheerde van country naar stonede rock, naar croon-stijl à la Roy Orbison, en naar soms een opgewekte stamper. En steeds zorgde de band dat de eigen stijl, van veel reliëf en een ‘warm’ geluid, de overhand hield. Adams zong prachtige liedjes als Cold Roses, September en A Kiss Before I Go. Totdat de Adams-vloek zich toch weer roerde, en hij als een boze diva het toneel verliet.

Concert: Ryan Adams & The Cardinals. Gehoord: 3/10 Paradiso, Amsterdam. Herhaling: 7/10 Take Root-festival, Assen.

quote:

› ROTHUMEUR VAN RYAN ADAMS :: 4-10-2006

Ze beginnen net lekker op stoom te komen, als RYAN ADAMS en zijn muzikale kardinalen rondom het drumstel overleggen. Na een paar minuten draaien ze zich terug, zwaaien naar het publiek en lopen van het podium. Om de bezoekers niet de illusie te geven dat er nog iets gaat komen gaan meteen de lichten aan. Een vreemd einde van een optreden…

Ryan Adams & The Cardinals hebben zeker niet meteen de smaak te pakken. Adams lijkt er weinig zin in te hebben en staart verveeld voor zich uit. Dat terwijl de samenwerking met zijn band soepel loopt. De tweestemmige zang met Neal Casal, die als singer-songwriter een beroerd voorprogramma speelde, klopt en The Cardinals spelen keurig. Al hebben ze moeite met de techniek en worden er veel boze blikken naar de zijkant geworpen. De setlist van de avond is ook degelijk en afwisselend. Veel nummers van Cold Roses en Jacksonville City Nights, maar ook van vrijwel elk ander album plus nieuw werk.

Toch blijft het saai. Pas wanneer de ingetogen country plaatsmaakt voor meer rock komen de bandleden tot leven. Hoogtepunt is het rammelende Beautiful Sorta, waarbij de energie opeens van het podium spat. Het blijkt een uitzondering, want verder vlamt er weinig. Ongetwijfeld een direct gevolg van de apathische houding van de heren. Er valt geen woord tussen de liedjes door en nergens probeert de zanger contact te maken. Alleen de bassist lijkt zich bewust te zijn van de volle zaal, de rest van de band - inclusief Adams - staart naar de navel.

Zijn melodieën en liedjes zijn er niet minder mooi door, maar Adams geeft ze maar af en toe een extra live-tintje door buiten de lijntjes te zingen. Zo brengt hij bijna schreeuwend en vol passie een ode aan zijn geboorteplaats Jacksonville in The End. De tekst lijkt rechtstreeks uit de krochten van zijn ziel te komen en laat een intieme kant van Adams zien. Ook daarna, tijdens To Be Young Is To Be Sad, weet hij met valse zangnoten de juiste snaar te raken. Helaas gebeurt dat te weinig en blijft het optreden in Paradiso weinig memorabel. Zodra Ryan Adams weer een goed humeur heeft, mag hij nog eens terug komen. RIANNE VAN DER MOLEN

Gezien: PARADISO, AMSTERDAM (3 OKTOBER 2006)