Nou ik moest echt even bijkomen hoor, wist niet dat het echte hondenleven zoveel gevaar met zich mee bracht!
We gingen gewoon, zoals elke ochtend tegenwoordig, lekker met zijn allen naar het bos. De kleine hondjes mogen dan altijd los, zo ook vandaag maar ik moet nog aan de riem lopen. We zijn nog maar net op het bospad aangekomen en zien daar twee andere loslopende honden. Die kleintjes renden er meteen op af maar ik vond het allemaal niet zo interessant, eentje sprak een taal die ik niet verstond, Spaans of Argentijns en de ander lijkt me maar een stuk chagrijn. Toch kwam die Spanjaard bij mij snuffelen. Nou, vooruit dacht ik in de eerste instantie, maar hij werd wel erg opdringerig, legde een poot over mijn rug en bleef maar om me heen draaien dus ik trok mijn lip even tegen hem op om hem af te schrikken. Dat had ik beter niet kunnen doen....
Voor ik het wist was hij op me gedoken en had hij zijn tanden in mijn nek gezet. Door zijn gewicht zakte ik door mijn poten in de modder en ik probeerde nog wel onder hem uit te rollen, maar hij was gewoon te groot en zwaar en had me te stevig vast. Plots zie ik mijn baasje op ons af komen en ze geeft de hond een paar klappen voor zijn lelijke kop. Hij laat niet los, zelfs niet als zijn baas hem tot de orde roept en hem met de vuist tegen zijn kaak slaat. Ik ben zo bang dat ik me onder de modder zou willen verstoppen...
Mijn baasje probeert me onder hem vandaan te sleuren, maar ik lig vast. Ze voelt met haar handen tussen onze worstelende grote lijven, en merkt dat het monster met zijn poten helemaal in mijn riem verstrikt zit, en hoe meer ze proberen hem van me af te krijgen, hoe vaster we aan elkaar komen te zitten. Eindelijk krijgt mijn baasje mijn riem los en kan ze mij helpen onder dat beest vandaan te kruipen. Zijn baasje geeft hem nog een welverdiende mep en bindt hem meteen vast aan een paal en komt bij mij kijken.
Ik durf gewoon niet meer op te staan nu. "Ja ik weet wel waarom hij dat deed," hoor ik de man zeggen. "Dat doen ze nou eenmaal, als er eentje aan de riem zit en de anderen lopen los."
Wel heb ik ooit. Geeft hij hier nou mijn vrouwtje de schuld van deze knokpartij? Ik kan nog helemaal niet los lopen vindt zij want ik zwabber alle kanten op en hoor haar niet roepen. Ze zei ook dat ze eerst wilde kijken hoe ik me tegen andere honden zou gedragen, dat had het baasje van dit minkukel ook wel eens mogen doen voor hij zijn reu los liet. Ik weet dat ik de oudste en de wijste hier ben, en terwijl de hond zichzelf bijna ophangt aan de paal omdat hij niet meer weet hoe hij zich normaal moet gedragen, hijs ik me uit de modder en loop voorzichtig weer met mijn baas mee.
Een eindje verder geeft ze me een dikke knuffel en voelt ze voorzichtig of ik niet gewond ben. Mijn witte vacht lijkt zwart door de modder en ik ben even versuft, maar gewond blijk ik niet te zijn.
Hieruit heeft zij dus wel geleerd dat ik echt een lieverd ben, gelukkig maar. Ik mag nu ook even los! Ik loop blijkbaar nogal de verkeerde kant op want een paar keer komt ze me aan mijn halsband pakken en me met mijn neus de goeie kant op zetten, maar ik vind het heerlijk dat ik even vrijuit kan lopen. Als die kleine hondjes het kunnen, kan ik het ook, en ik wacht dan ook braaf op het vrouwtje als ze ons alledrie weer aanlijnt en ben zo braaf mogelijk met het oversteken van de weg.
In vrolijke afwachting gaan we eerst langs de brievenbus. Mijn baasje heeft het al een paar dagen over een "blije doos" en die zou voor mij zijn, nou, ik kan niet wachten! Helaas, geen blije doos en ook geen afhaalbericht. Ze zegt dat ze het voor me uit zal zoeken, omdat ik het wel verdiend heb.
Er is wel post voor ons! Inso heeft een paar zakjes troost gestuurd voor de kleintjes, omdat ik wel erg veel aandacht krijg nu. Maar ik heb nu geen blije doos gekregen en het vrouwtje wilde niet dat ik daar verdrietig om was, dus heb ik er wel van meegegeten. Dank je wel Inso, de brokjes waren heerlijk!