Dagboek van een kindermeisje. Deel negen.

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:22 schreef Vivi het volgende:

[..]

Ja, een Dagboek-meet

Een kindermeisjesmeet klinkt aanzienlijk spannender.

Als we met 10 fokkers gaan is de kamer nog maar 50 euro per persoon. Als er 7 op de grond slapen en 1 in de badkuip ben ik wel bereid met Vivi of Copycat het bed te delen. En R_on mag in de bezemkast.

Alleen met jou en Cc dan

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:29 schreef dvr het volgende:
Als we met 10 fokkers gaan is de kamer nog maar 50 euro per persoon. Als er 7 op de grond slapen en 1 in de badkuip ben ik wel bereid met Vivi of Copycat het bed te delen. En R_on mag in de bezemkast.

Ik ben voor.

Tenminste... als die bezemkast veranderd mag worden in de stortkoker.... en Clumsy Clown ook gezellig bij ons in bed komt liggen!

Vinden jullie het heel erg als ik lekker in mijn eigen bed slaap?
Nederland is nou niet zo groot dat ik ergens moet blijven slapen...

Ben even weg om mijn life policy te verhogen en hartfunctie te laten meten

Maar hoe herkennen we Nadine? Ik neem aan dat ze niet met d'r buikje bloot gaat tenminste

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:38 schreef Vivi het volgende:
Maar hoe herkennen we Nadine? Ik neem aan dat ze niet met d'r buikje bloot gaat tenminste

Aan Daniël's loopneus.

Nou gelukkig maar....

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:38 schreef Vivi het volgende:
Maar hoe herkennen we Nadine? Ik neem aan dat ze niet met d'r buikje bloot gaat tenminste

dvr heeft een foto, ik kan zelf niks aanvangen met plaatjes en foto's, dus dvr... be my guest. Ik ben toch al verloren. Het maakt allemaal niet meer uit. Down & out. Gooi dat ding maar in dit topic, als je tijd hebt en wél weet hoe het moet.
_{Nee, NIET de naaktfoto's}

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:16 schreef dragan_sudjic het volgende:
Vraag, krijg je nog betaald? Dat maakt Madame tot een madam!

Ik krijg geen cent meer. Ik mocht niet eens afscheid nemen van de kinderen Maar een 'madam' is ze uiteindelijk al die maanden geweest, weten we nu.

Dames en heren, de ravissante Nadine C.

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 18:13 schreef dvr het volgende:
[afbeelding]
Dames en heren, de ravissante Nadine C.

Ho, dat was snel! Bedankt

Ben benieuwd of Daniël het verhaal nog een vrolijkere wending geeft vanavond. Hij zal er wel goed ziek van zijn dat die franse toverkol in haar opzet geslaagd is om Kim d.m.v. jou van hem los te weken. En beschaamd. Ik denk niet dat hij het pikt, hij zou de rest van zijn leven onder haar knoet zitten.

Niet alleen je buikje is prachtig, Nadine!

Succes vanavond & knock 'm figuurlijk dead!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 18:44 schreef Copycat het volgende:


Succes vanavond & knock 'm figuurlijk dead!

Daar heeft ze de centen niet voor....

En je ziet er beeldschoon uit , zonde als je blijft plakken aan een man als D.

Ik neem aan dat Daniël nog helemaal geen weet heeft van het gesprek tussen Madame en jou? En zelfs niet van het feit dat jij hem en Madame hebt afgeluisterd bovenaan de trap? Laat je niet inpakken door zijn mooie praatjes, Nadine!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 18:13 schreef dvr het volgende:
[afbeelding]
Dames en heren, de ravissante Nadine C.

Nadine, je bent een mens

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 18:13 schreef dvr het volgende:
[afbeelding]
Dames en heren, de ravissante Nadine C.

Gelukkkig hebben we de foto's nog...

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 16:34 schreef Copycat het volgende:

[..]

Ik ben voor.

Zal ik rijden?

Ik slaap wel op de grond.
Eventueel zelfs op de begane grond.

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 18:13 schreef dvr het volgende:
[afbeelding]
Dames en heren, de ravissante Nadine C.

Je lijkt zelfs een beetje op Nadine

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:09 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

Dat ze niet om die kinderen geeft was sowieso wel duidelijk . Die zullen ook wel weer verbaasd zijn dat er wéér iemand wegvalt. Bah, wat een grafmensen zijn het toch ook .

Euh..

Kindermeisje mag dan wel met de pa gaan liggen fozen?

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:45 schreef Oblivion het volgende:

Euh..

Kindermeisje mag dan wel met de pa gaan liggen fozen?

Sterker: dat moest!

_{Ik ben zó enorm benieuwd naar het verloop van deze avond...}

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:47 schreef Copycat het volgende:

Sterker: dat moest!

_{Ik ben zó enorm benieuwd naar het verloop van deze avond...}

Jaja, iemand heeft een gun op haar slaap gezet?
Had nou niet sterk de indruk dat die kids zo gek op Nadine waren....

Dacht dat je in het Amstel zou zitten!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:49 schreef Oblivion het volgende:
Dacht dat je in het Amstel zou zitten!

Een beetje hotel heeft wel een wireless aansluiting in de lobby .

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:49 schreef Oblivion het volgende:

Jaja, iemand heeft met een gun op haar slaap gezet?

Manipulatie, mijn beste. Nadine is door Madame in de armen van Daniël geluisd.

quote:

Had nou niet sterk de indruk dat die kids zo gek op Nadine waren....

Volgens mij is was Nadine een natuurtalent op het kindermeisjesvlak.

quote:

Dacht dat je in het Amstel zou zitten!

Mijn laptop fungeert als krant met gaten .

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:53 schreef clumsy_clown het volgende:

[..]

Ja nee das weer een ander verhaal .
Het gaat me nu puur om de kinderen die om de zoveel tijd een ander kindermeisje hebben en gewoon van hot naar her worden gegooid. Wat er ook gebeurd is, laat d'r dan in ieder geval afscheid nemen van ze .

Als Nadineke niet in D. was getrapt, had ze nu nog een leuke job, lots of money en de kids...
En wij geen leuk leesvoer.....

Hmmmm....


Was het Ripley die vlak bij het Amstel woonde?

En waar is Gajus?!

quote:

Op woensdag 15 maart 2006 22:58 schreef Oblivion het volgende:
... En waar is Gajus?!

^{introductiecursussen bij mijn nieuwe werkgever vergen momenteel al mijn tijd en aandacht}

Dus toch het scenario dat ik Nadine wilde besparen.

Maar - kijkend naar jouw photo - doe ik een nieuwe voorspelling: een nakend liefdesavontuur verschaft jou voldoende ingrediënten voor een nieuwe dagboek-roman.

_{hint: gebruik de komende adempauze om die verdomde scriptie te voltooien!}

[ Bericht 4% gewijzigd door Gajus op 16-03-2006 00:28:06 (hint) ]

Je kunt Madame altijd nog chanteren met haar eigen ''avontuurtje''. Natuurlijk kun je ook nog je dagboek openbaar maken in haar geletterde vriendenkring.

Nadine, waar blijft de update ben zo benieuwd!

Die ligt vast nog met Daniël te rollebollen in het Amstel.

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 12:04 schreef _Floddertje_ het volgende:
Die ligt vast nog met Daniël te rollebollen in het Amstel.

Of misschien zit ze nu op de hotelkamer te bedenken hoe ze zich van dat lijk in de badkuip kan ontdoen...

Ik moest lachen....

nog niet???????

Misschien krijgen we over een uurtje of 6 een e-card uit Amerika.

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 12:06 schreef Copycat het volgende:

[..]

Of misschien zit ze nu op de hotelkamer te bedenken hoe ze zich van dat lijk in de badkuip kan ontdoen...

Dat zou ze dan heus wel hier komen vragen, nee er moet meer aan de hand zijn..

Nou, het geeft niet dat er meer aan de hand is, maar ze kan toch wel een soort smsdienst instellen ofzo, waarbij we op de hoogte blijven in steno desnoods?

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 14:17 schreef dragan_sudjic het volgende:
Dat zou ze dan heus wel hier komen vragen, nee er moet meer aan de hand zijn..

Ze zal er toch niet nog meer zijn ingeluisd tdoor Madame én Daniël? Dat ze nu ipv in het Amstel in de Amstel ligt. Met cementen Manolo Blahnik's...

Nadine, laat wat van je horen!!!

Joh die zit haar wonden te likken, nieuwe job aan het zoeken, nieuw huis.
Ze krijgt het nog druk.

HET AMSTELHOTEL

Ik ben er klaar voor. Ik ben goed voorbereid. Alles klopt, alles is geregeld. Weken ben ik er in het geheim mee bezig geweest; weken waarin ik tussen hoop en vrees heb geleefd, tussen diepe zelfhaat en grote zelfoverschatting. Pure waanzin. Op en neer. Heen en terug. Huilen en lachen. Maar nu weet ik het zeker. Ik bel een taxi en rits het stewardessenkoffertje dicht. Snel werp ik een laatste blik in de spiegel. Uiterlijk ben ik niet veranderd, gek genoeg. Ik zie er normaal uit.

Ik heb steeds geweten dat het tijdelijk zou zijn tussen Daniël en mij. Toch ben ik een beetje verslaafd aan hem geraakt; aan zijn uitzinnige levensstijl, zijn onbeholpen machogedrag, zijn overhemden zonder das. Zijn geld, dat was ook onweerstaanbaar. De nonchalance waarmee hij het uitgaf. De seks, niet te vergeten. Ik verloor mezelf onmiddellijk als hij me aanraakte. Maar het meest verslavend waren de momenten na de seks, ik bedoel als we samen plannen maakten – plannen die ons heel even uittilden boven het zompige moeras van alledag. Daarna vielen we steevast hand in hand in slaap. Net kleine kinderen.

Madame heeft gelijk, besef ik nu. ‘Leven als in een roman’, daar was het mij om te doen. Het begon als een vlucht. Niet nadenken – ik wilde dansen en zweven en extatisch om mijn as draaien, en zuipen en krijsen en alles vergeten, en het liefst deed ik al die dingen tegelijk. Waanzin. Vrijheid. Extase. Met Daniël kon dat. Eén blik van hem was genoeg om elke gedachte aan mijn moeder te verjagen. Dat is ook een kunst.

Het gaf richting aan mijn leven. Daniël, bedoel ik; hij weet het zelf niet, maar hij heeft mijn leven richting gegeven, structuur, een invulling. Ik weet eindelijk wat ik wil. Een paar weken geleden gebeurde het. Plotseling zag ik de contouren van een plan voor me. Het maakt me ijzig kalm en doodsbang tegelijk. Het was, met andere woorden, een goed plan. Er moet iets op het spel staan. Aan de andere kant: wat heb ik te verliezen?

Even zappen...

Daniël. Oh kijk, daar zit hij, in de lobby. Ik loop naar hem toe, het stewardessenkoffertje rolt soepel achter me aan. Van een afstandje kan hij doorgaan voor een filmacteur, van dichtbij trouwens ook. Ik kus hem op zijn wang. Lekker, hij ruikt naar iets van citroen. Ik laat het handvat van het koffertje los en glimlach. Even raak ik zijn hand aan - een geruststellend en vertrouwd gebaar.
Hij wijst op het koffertje: “Ho! Wat ben jij allemaal van plan?”
“Hoe bedoel je?” Ik plof naast hem neer op de bank. “We gaan toch naar Amerika? Ik ben mijn huis kwijt, dus ik dacht...”
Hij kijkt naar mij zoals je naar een hele enge hond kunt kijken. Eén verkeerde beweging en je bent er geweest.
“Nadine,” zegt hij ernstig.
Ik blijf verwachtingsvol glimlachen.
Er zit niets anders op - hij moet door het stof. Eerst steekt hij een sigaret op, daarna komt hij verrassend snel to the point: “Ik moet je iets zeggen... Het komt op een heel slecht moment, maar Amerika... dat wordt niks. Sorry. We moeten het vergeten. Er is iets tussen gekomen. Iets onverwachts.” Hij werpt me een afwerende blik toe. “Ik kan nu niet weg.” En dan, heel zacht: “We kunnen elkaar niet meer zien.”
De bijl is gevallen. Ik ben nog geen vijf minuten binnen; we lopen voor op schema.
“Waarom niet?” vraag ik.
“Ik ben een klootzak, ik heb alles verziekt.” Hij maakt een agressief handgebaar. “Ik heb zin om een kogel door mijn kop te schieten. Wil jij het doen, schiet jij een kogel door mijn kop?”
Ik schud langzaam van nee. “Wat is er aan de hand?”
“Het is gecompliceerd. Ik zit klem. Anne-Sophie en ik... We gaan het nog een keer proberen." Hij wendt zijn gezicht af, maar ik heb het al gezien: zijn ogen zijn vochtig. “Ik weet het allemaal niet meer, Nadine... Ik ben zo moe. De afgelopen maanden zijn slopend geweest, ik ben zo verschrikkelijk moe, ik ga proberen... dit is mijn laatste kans om mijn bedrijf en mijn huwelijk te redden. Ik kan er niet voor weglopen. Ik besef nu dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen.”
“Oh, okay,” zei ik kalm. “Je wordt dus volwassen.”
“Zoiets, ja.”
“Je kunt niet altijd roekeloos zijn.”
“Nee.”
"En nu?"
"Ik wil je niet kwijt..." Er drupt een traan uit zijn oog. Ik volg hoe de traan in een kaarsrechte lijn over zijn wang rolt. “Ik ga je verschrikkelijk missen.”
“Laat maar,” zeg ik. “Het is goed. Ik begrijp het wel. Ik heb altijd geweten dat het tijdelijk zou zijn.”
“Echt?” Hij kan het niet geloven.
“Natuurlijk.” Ik doe mijn best om berustend te klinken, als iemand die wel vaker met dit bijltje heeft gehakt, maar mijn hart gaat als een razende tekeer. "Ergens moet ik je dankbaar zijn, weet je dat? En ik ben je ook dankbaar. We hebben een geweldige tijd gehad. Nu is het afgelopen. Voorbij. Maar zo gaan die dingen... alles gaat uiteindelijk voorbij. Ik heb veel aan je gehad, Daniël.”
"Door een klootzak te zijn heb jij veel aan me gehad?"
"Ik begrijp het wel,” zeg ik nog een keer. "Je bent zoveel ouder. Jouw leven loopt - nou ja: niet op zijn eind, zo bedoel ik het niet, maar... voor het najagen van je dromen is het een beetje laat. Die tijd is geweest. Jij moet realistisch zijn. Verantwoordelijk. In zekere zin," en ik knijp heel even in zijn arm, "is het een moedige beslissing."
Hij kijkt naar de grond.
"Moedig, omdat je de kracht hebt om je erbij neer te leggen. Bij je leven, bij hoe het is. Niet veel mensen kunnen dat." Ik zwijg even. "Ik zou het niet kunnen."

Hij sluit zijn ogen en balt zijn vuisten. Als hij zijn ogen weer opendoet, begint hij op zakelijke toon te praten. “Ik heb nagedacht. Luister, Nadine... je hoeft je geen zorgen te maken. De komende tijd...” en hij tast in zijn binnenzak “... kun je in een hotel gaan zitten. Of huur een appartement. Het maakt niet uit wat het kost.” Hij overhandigt me een mosterdbruine envelop.
“Wat is dit?” vraag ik. “Een afkoopsom? Zwijggeld?”
“Een cadeautje. Ik wil dat je weet hoeveel ik om je geef. Ik laat je niet vallen. Als je meer cash nodig hebt...”
“Ik heb meer cash nodig.”
Hij grijnst: “Maak eerst die vijftienduizend maar op.”
“Vijftienduizend,” zeg ik, en ik fluit zachtjes tussen mijn tanden. “En daar hoef ik me alleen maar voor uit te kleden?"
“Ik wil niets liever,” zegt hij. “Als het maar tussen ons blijft.”
“Wat?”
“Het geld,” zegt hij. “Onze affaire. Als Anne-Sophie het ooit ontdekt...”
“Maak je niet druk." Met een snelle beweging open ik het zijvak van mijn koffer en laat de envelop erin glijden. "Anne-Sophie weet van niks. Ik ben trouwens ontslagen, had ik je dat al verteld?”
“Wat?” Zijn mond zakt open. “Hoe bedoel je: ontslagen?”
“Ik heb de zak gekregen. Anne-Sophie heeft me niet meer nodig.”
“Nadine..,” brengt hij uit, duidelijk geschokt. “Wat... waarom weet ik dat niet? Wat was was de reden?”
“Geen reden.” Ik haal mijn schouders op. “Ze was op me uitgekeken, denk ik. Zeg, we zitten onze tijd te verdoen. Had jij geen kamer geregeld?”

Zodra de deur achter ons in het slot valt, veranderen we in beesten. Laat ik maar gewoon zeggen waar het op staat – het is rauw en hardhandig en grof en overweldigend, er scheurt zelfs een laken. We zeggen geen woord. We gaan tekeer alsof het de laatste keer is, en dat is het ook, daarom juist.

“Mag ik je iets zeggen?” Daniëls stem klinkt zacht.
“Wat valt er nog te zeggen?”
Hij pakt me vast en drukt me heel dicht tegen zich aan, ik ruik de geur van seks en citroen, en hij fluistert: “Het slaat nergens op, het kan niet en het moet ook niet, het heeft geen enkele zin, maar...”
“Wat?”
“Ik kan niet zonder je.”
“Ik wel zonder jou.”
“Ben je erg kwaad?”
“Nee. Een beetje, misschien. Ik heb iets te vieren. En zonder jou... met wie moet ik het nou vieren?”
Ik spring van het bed en begin mijn kleren bij elkaar te rapen. Onderbroek, Sevilla-jurk, tangoschoenen. Na enig zoeken vind ik mijn bh terug op de minibar.
“Wat heb je te vieren?” vraagt hij vanaf het bed.
“Oh,” zeg ik, en ik draai me naar hem toe, zodat ik hem in zijn ogen kan kijken. “Dat was ik nog helemaal vergeten te vertellen.”
“Wat?”
Ik wijs naar het stewardessenkoffertje in de hoek van de kamer.
“Dat,” zeg ik. “Weet je wat daar in zit?”
“Ja, je kleren.“
“Dat zijn mijn kleren niet. Dat is mijn internetdagboek. Lieve Kitty, weet je nog? Ik ben er op jouw aandringen mee gestopt...”
Daniël knikt aandachtig.
“Alleen... ik ben er niet mee gestopt.” Ik trek de jurk over mijn hoofd en strijk de stof glad. “Dat was ik helemaal vergeten te vertellen. Ik heb er een uitgever voor gevonden. Het wordt een boek. Ben je blij voor me?”
Het duurt een paar tellen voor hij reageert. “Een uitgever?” zegt hij ongelovig. “Waar heb je het over, wat voor boek?”
“Gewoon, een boek.” Ik zak door mijn knieën om de schoenen vast te gespen. “Met een kaft eromheen. Als het meezit, ligt het dit jaar nog in de winkel.”
Hij zit nu rechtop in bed, zijn ogen staan verwilderd.
“Zie het maar als een aandenken,” zeg ik, terwijl ik het koffertje openrits en de stapel printvellen tevoorschijn haal. “Alles staat erin. Elk moment dat wij samen hebben doorgebracht - elk uur, elke minuut, ik heb het allemaal opgeschreven."
Met een plechtig gebaar leg ik het pak papier op het voeteneind.
“Oh ja,” zeg ik, “Anne-Sophie krijgt het morgen met de post. Ze houdt toch wel van lezen?”
Daarna trek ik de deur achter me dicht en verlaat het hotel.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 17-03-2006 00:57:17 ]

Fin!

En ik was nog wel zo bang dat jullie collectief zelfmoord hadden gepleegd in de Royal Suite, of dat je je verslikt had in een Coquille St Jacques, fijngeknepen was tussen de wraaklustige dijen van Madame of door een scubaman preventief geharpoeneerd in het bubbelbad.

Jeetje..!

D heeft zojuist een duur boek gekocht

quote:

Op vrijdag 17 maart 2006 00:48 schreef Nadine26 het volgende:
apotheose

Hier ben ik dus voor opgebleven!!!

Heldin!

Briljant!

15.000 euro, wat ga je ermee doen?