'De Kunst van het loslaten van een ex'. Episode 36.

tvp

ki been nit ged gnoeg voor haaar...

quote:

Op zondag 19 februari 2006 03:08 schreef Uiruru het volgende:
ki been nit ged gnoeg voor haaar...

te veel gedronken?

Voel me redelijk vandaag trouwens..

Wat een mooie openingspost!

quote:

Op zondag 19 februari 2006 11:36 schreef Copycat het volgende:
Wat een mooie openingspost!

Idd VD

quote:

Op zaterdag 18 februari 2006 20:28 schreef Tranceptor het volgende:

Mijn ervaring is dat je na een tijdje gewoon er gevoelloos in bent en het je niet meer interesseert of ze zich laat te naaien, je hebt dan meestal ook zelf weer genoeg aan je hoofd wat echt belangrijk is. Met elkaar geluk gunnen heeft het doorgaans weinig te maken, al heb ik 1 ex die ik echt geluk gun. De rest laat me gewoon onverschillig om eerlijk te zijn, al laten ze zich door een paard nemen...

Bij mij is het de combi onverschilligheid, maar toch hopen dat hij gelukkig is. Bij al m'n ex'en eik...

quote:

Op zondag 19 februari 2006 11:34 schreef TimmyAsd het volgende:

[..]

te veel gedronken?

Wel gedronken niet teveel.... Denk dat het vooral mijn tranen waren die me zo maf lieten typen.

quote:

Op zondag 19 februari 2006 12:58 schreef Uiruru het volgende:

[..]

Wel gedronken niet teveel.... Denk dat het vooral mijn tranen waren die me zo maf lieten typen.

het is je vergeven hoor

geen moeite met het loslaten van me exen...
de 1e nou die ging vreemd..dus
2e ,ja nou die zag ik niet meer zitten
en het belangrijkste is... ik heb nu een ontzettend leuk vriendje..

Easy story.

Mijn exen waren irritant. Voelde elke keer opgelucht toen het over was. En nu een schat van een vriendin waar ik het wel klote zou vinden als het over was.

Nooit verwacht dat ik ooit wat in R&P zou posten wat zo persoonlijk is. Afgelopen week hebben mijn ex en ik er een punt achter gezet na een jaar of (bijna) drie. Drie jaren vol met hoogte- en dieptepunten. En dan niet omdat het niet goed zat tussen ons, integendeel, de tijd was er vaak niet naar, ik was zo slim om een meid tegen te komen die op het punt van scheiden stond (en inmiddels is).

Tijdens die periode heb ik er altijd voor haar kunnen zijn, kleine pauze's als het even niet ging en voor de rest veel contact. Al met al heb ik in die periode 2 keer een hele innige relatie met haar gehad. Ook met haar (2) kinderen was er een enorme klik.

Maar tijdens de laatste periode werd het serieuzer, we waren naar elkaar toe aan het groeien en maakten al wat plannetjes over hoe we samen zouden komen in 1 huis. Maar eigenlijk bleek steeds meer dat ze die scheiding niet had versterkt met goeie afspraken, waardoor er géén allimentatie werd betaald en haar ex - na soms weken afwezigheid - plots besloot om weer wel een keer langs te komen.

Uiteindelijk ging dat irriteren en heb ik me wat sterker geprobeerd te maken voor mijn eigen plekje, ik heb verteld wat me niet beviel en vroeg hoe we dat het beste konden oplossen. Naast weinig respons, ze wou geen amok met die ex, want dat kon de kinderen wel eens schaden, bleef het liggen. Tegelijktijd brokkelde onze relatie (weer) af, de gesprekken werden vlakker en ik kreeg steeds meer het idee dat ik geen goed meer kon doen.

Vorige week hebben we de boel verbroken en dat is misschien maar beter ook. Nadeel is dat het opeens zo stuk is, dat we wsl geen contact meer zullen hebben. En daar ga je dan, degene met wie ik lief en leed besprak is dus weg, vrienden en vriendinnen hebben me hier altijd voor gewaarschuwd (niet adhv onze relatie, maar gewoon het hele getrouwde vrouwen verhaal...).

Maar goed, ik vertel voor mijn gevoel al veel te veel en ik ben zelfs even zo labiel dat ik dit op internet zet. Ik neem aan dat dit hele verhaal langzaam zal verwateren en wegzakken, maar voorlopig zit ik al een dag of 2 met de rillingen over mijn hele lijf, honger en totaal geen eetlust. Te pas en te onpas koppijn, waardeloze stoelgang, afwezig en doodongelukkig.

Ik hoef geen medeleven, maar moet het toch even ergens kwijt. Dit leek me een ... plek daarvoor. Opeens weet ik weer wat de keerzijde van liefde is.

quote:

Op zondag 19 februari 2006 18:12 schreef eL. het volgende:
Afgelopen week hebben mijn ex en ik er een punt achter gezet na een jaar of (bijna) drie. Drie jaren vol met hoogte- en dieptepunten. En dan niet omdat het niet goed zat tussen ons, integendeel, de tijd was er vaak niet naar, ik was zo slim om een meid tegen te komen die op het punt van scheiden stond (en inmiddels is).

Tijdens die periode heb ik er altijd voor haar kunnen zijn, kleine pauze's als het even niet ging en voor de rest veel contact. Al met al heb ik in die periode 2 keer een hele innige relatie met haar gehad. Ook met haar (2) kinderen was er een enorme klik.

]Ik heb ook een keer wat gehad met een getrouwde vrouw. Flink leeftijdsverschil, maar daarom is het niet stukgelopen. Ook zij zat in een scheiding en daar sleepte ik haar doorheen, terwijl ze mij hielp met andere dingen. Eigenlijk zijn onze verhalen bijna helemaal hetzelfde, dat vind ik interessant. Soms klikt het heel erg goed met iemand, maar wanneer de scheiding er door is gaat het contact ineens minder. Ik denk dat in mijn situatie de vrouw in kwestie me niet meer nodig had, hoe naar dat ook klinkt. Mijn breuk is ook nog maar net achter de rug, en ik heb zelf besloten er mee te stoppen. Ik mis haar, maar ik geloof dat dit beter is. En nu ik al weer een paar weekjes na de breuk ben denk ik niet eens zo heel veel meer aan haar.

Twee bijna identieke situaties (zij had ook twee kinderen waar het met mij ook goed mee klikte), met een zelfde soort afloop. Ik denk niet dat ze het kwaad bedoelen, die scheidende vrouwen, maar wanneer de scheiding voorbij is, voelde ik me ook overbodig. En Jezus wat voelt dat kut.

Tof (nou ja ...) dat je het kent. Ik weet niet of ik afgedankt ben, zo is ze niet en zo leek het niet. Ik heb haar inderdaad altijd kunnen adviseren, geheel vrijuit. Maar als je er samen wat van gaat maken, dan ga je je de 'missers' meer en meer aantrekken, dan worden haar problemen opeens mijn problemen, vond ik.

Dat botste steeds meer, eigenlijk hadden we alletwee wel gelijk en was uiteindelijk de hele situatie er niet naar. Aangezien het eerder al brak om dezelfde redenen (toen waren we een stuk minder ver met toekomstplannen) is er voor haar geen nieuwe kans meer bij mij, wat mij betreft.

Het frustrerende is dus dat je een goed gevoel voor elkaar hebt, maar dat je van te verschillende kanten in de relatie komt. Zij kan me nog niet geven wat ik opeis en ik kan niet wachten en tegelijk opbouwen.

quote:

En nu ik al weer een paar weekjes na de breuk ben denk ik niet eens zo heel veel meer aan haar.

Hier put ik wel moed uit ja.
.

quote:

Op zondag 19 februari 2006 18:37 schreef eL. het volgende:
Het frustrerende is dus dat je een goed gevoel voor elkaar hebt, maar dat je van te verschillende kanten in de relatie komt. Zij kan me nog niet geven wat ik opeis en ik kan niet wachten en tegelijk opbouwen.

Heel bizar dit, maar ook dit is toe te passen op wat er met mij gebeurde. Ik was zo dol op haar dat ik het liefst diezelfde seconde nog iets serieus met haar op wilde bouwen. Zij wilde 'eerst een tijd op haar zelf wonen'. Ze was er 'nog niet aan toe'. Ik heb lang gewacht en toen zelf de keuze gemaakt er mee te stoppen, tot woede van haar helaas. Ik wilde gewoon niet langer wachten. Mijn leven stond op pauze en ik wilde op die play knop drukken. En dat is nou net wat zij niet wilde. En ik denk dat als ze me echt heel leuk vond dat ze hetzelfde als mij had gewild, ongeacht de omstandigheden. Ik denk dat ze uiteindelijk toch voor haarzelf zou hebben gekozen. Ik ben wat dat betreft blij er nu zelf mee te zijn gestopt.

Maar had je een vriendschap of een relatie met haar ? Het klinkt wel allemaal hetzelfde verder.

In mijn geval waren we dus wel echt begonnen met de boel op poten zetten, kijken hoe de kinderen op onze verliefdheid reageerden en veel samen zijn. Alles liep ook, alleen dat punt met die ex bleef en werd steeds prominenter een punt. En daar liep het stuk, ik denk dat ze verder wil zijn dan dat ze in werkelijkheid is.

Als ze een relatie wil, dan moet ze die persoon ook een duidelijke plek geven, dit werkte namelijk ook onrustig voor de kinderen denk ik. Voor mij was het in ieder geval geen doen meer. Ik heb ook geen spijt van de beslissing, maar ik tob wel nog heel erg met het gevoel van ; misschien had ik dit moeten of misschien had ik dat moeten doen. En aangezien ik mezelf nergens kan betrappen op iets waar ik spijt van kan hebben, kan je het denk ik net zo goed vertalen in ; was ze maar meer zo en zo, dacht ze maar dat en dat. En dat maakt dus eigenlijk dat ze niet was wat ik in haar hoopte te vinden.

Misschien is dat wel iets waar ik me een tijdje op moet concentreren.

-edit- overigens was het leeftijdsverschil maar 1 jaar en zijn de kinderen ook jong

Het is begonnen als vriendschap. Zij heeft het nooit een relatie genoemd, maar we deelden vriendschap en seks, dat is voor mij dus gewoon een relatie. Als zij het een relatie had moeten noemen zou het voor haar nog wat ingewikkelder zijn geweest denk ik.

Ik ben op het moment niet van plan contact met haar op te nemen. Heb haar verzocht ook geen contact met mij meer op te nemen, hoe moeilijk ook. Ik mis het wel, telefoneren, elke dag een mail sturen, sms-en, dat soort dingen. Maar dat zakt langzaamaan weg. Misschien zien we elkaar ooit weer, wie weet..

Hier ook maar mijn verhaal. Gisteravond heb ik er een punt achter gezet na 3 jaar en een paar maanden. Laatst was het een keer uit geweest en toen hadden we allebei zoiets van ' Dit willen we niet'. We besloten om weer verder te gaan met elkaar. Na een moment van tegenslag begon ik direct weer te twijfelen. Twijfel was iets dat het afgelopen jaar steeds vaker terug kwam. Ik heb de laatste weken heel goed zitten denken over de relatie en kwam tot de conclusie dat ik wel van haar hield en om haar gaf maar dan op een 'beste maatjes' niveau. Het houden van e.d. voor een liefdesrelatie was bij mij niet zo sterk meer. Net dat ene klikje of stukje chemie had ik niet meer. De laatste tijd zagen we elkaar ook niet veel omdat zij veel moest werken. Zij vertelde me dan dat ze me miste e.d. terwijl ik dat gevoel helemaal niet had. Vanaf dat moment ging bij mij ook een belletje rinkelen of het van mijn kant nog wel goed zat. Gister heb ik met haar gesproken en verteld hoe het zat. Ik wil nog wel heel graag vrienden met haar zijn maar meer niet. Ik merk gewoon dat er niet meer in zit. Zij gaf aan dit ook te willen maar dan op de lange termijn (iets wat vrij logisch is)

Op dit moment heb ik een gevoel van rust in me, omdat ik weet dat ik het juiste heb besloten. Aan de andere kant is het toch jammer dat het over is. Voor mn gevoel heb ik 100% het juiste besloten.
Maar toch na 3 jaar en een beetje is het toch raar om ineens weer 'alleen' te zijn. De komende tijd zal ik hier wel wat vaker posten. Beetje van me afschrijven enzo.

Ik kom me weer melden bij dit topic, om even mijn situatie up te daten en van me af te schrijven.

Het is nu iets meer dan 3 maanden geleden dat mijn ex het met mij uitmaakte. Onze relatie heeft bijna 2 jaar geduurd. Ik ben 20, zij is 18. Rede van beeindiging: hield niet meer genoeg van mij, en wat problemen met hoe ik in het leven stond. We hadden nooit ruzie.

3 Weken nadat ze het uitmaakte had ze al een nieuwe vriend. Namelijk: de drummer van haar band. Te cliché voor woorden, maar goed. Ik was er vrij boos om. Niet dat ze het recht niet heeft om een nieuwe vriend te nemen, maar meer omdat het zo net lijkt of de afgelopen 2 jaar voor haar niets hebben betekent. Ze verzekerde mij er echter van dat dat absoluut niet het geval is.

Heb nu sinds begin januari geen contact meer met haar, en het gaat best goed met me. Ik mis haar niet meer zo erg, en denk niet veel meer aan haar. Natuurlijk zijn er momenten dat je terugdenkt aan hoe het was, maar dan meer op een goede manier en niet op een trieste manier. Het is overigens de bedoeling dat we ooit weer contact zoeken en vrienden worden ofzo, maar ik moet het nog zien gebeuren.

Nu is het ook zo dat haar beste vriendin ook mijn beste vriendin is. Dus via haar hoor ik wel eens hoe het met m'n ex gaat. Vorige week vertelde ze dat mijn ex vroeg hoe het mij me ging, waarop het antwoord "goed" was. M'n ex had schijnbaar toen een "zucht-moment", waarbij ze na een korte stilte zei "het was toch altijd wel leuk, he". Waarop haar vriendin zei "maak je geen zorgen, jullie worden heus goede vrienden!". Mijn ex reageerde daarop met een korte stilte en "denk je?".

Ach ja, ik weet natuurlijk niet wat ik hier van moet maken. Het is nu ook niet zo dat ik daar ineens hoop van krijg dat het weer iets wordt tussen ons, want daar ben ik niet eens meer op uit. Maar het is wel fijn om te horen dat ze de tijd met mij toch ook wel mist, zo af en toe.

Sorry dat ik jullie verveel met deze bullshit, maar ik had gewoon even zin om het op te schrijven. Bedankt voor uw tijd :p

ninja edit:
Ik schreef dat ze problemen had met hoe ik in het leven stond. Dit heeft te maken met mijn geschiedenis (scheiding ouders, alcoholisme vader). Ik merk dat ik nu verander. Ten eerste krijg ik psychotherapie en ten tweede heeft de breuk met mijn ex iets losgemaakt in mij. Ik geniet veel meer van de dingen des levens. Ik voel dat ik aan het veranderen ben. Het is niet zo dat ik nu al een stuk gelukkiger ben, maar ik verander. ( )

[ Bericht 11% gewijzigd door SpagShaq op 19-02-2006 22:19:07 ]

Ik heb net uren zitten lullen met iemand die me 100% begreep (vergelijkbare situatie) en ik moet zeggen dat begrip een stuk sterker werkt dan medeleven, iets wat ik van mijn omgeving ontvang. Het zal de komende tijd misschien wel vallen en opstaan zijn, maar dit was een grote steun even.

Ongelooflijk trouwens, dat je het van het verbreken van een relatie zo koud kan krijgen. Mijn darmen, hoofd, alles is op hol. In mijn kop zijn het ups en downs, maar mijn lichaam is nog niet zover. Ik eeet ook amper, terwijl er best honger is en zat eten in huis. Ik hoop dat dát snel veranderd, want een beetje fit lichaam zou een stuk beter aanvoelen.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 11:30 schreef eL. het volgende:
Ongelooflijk trouwens, dat je het van het verbreken van een relatie zo koud kan krijgen. Mijn darmen, hoofd, alles is op hol. In mijn kop zijn het ups en downs, maar mijn lichaam is nog niet zover. Ik eeet ook amper, terwijl er best honger is en zat eten in huis. Ik hoop dat dát snel veranderd, want een beetje fit lichaam zou een stuk beter aanvoelen.

Duurt even, had ik ook. Kan nu na anderhalf maand weer redelijk slapen, eten kon ik alweer goed na een weekie ofzo.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 11:30 schreef eL. het volgende:
Ongelooflijk trouwens, dat je het van het verbreken van een relatie zo koud kan krijgen. Mijn darmen, hoofd, alles is op hol. In mijn kop zijn het ups en downs, maar mijn lichaam is nog niet zover. Ik eeet ook amper, terwijl er best honger is en zat eten in huis. Ik hoop dat dát snel veranderd, want een beetje fit lichaam zou een stuk beter aanvoelen.

Daar heb ik nou ook zo'n last van. Al weet ik diep in mijn hart dat het beter is dat ik niets meer met mijn ex-vriendin zal beginnen, denk ik toch continu aan haar. "Met wie zou ze uitgaan!", "Wat zou ze daar uitspoken?", "Heeft ze al met iemand gezoend of nog meer...?", "Denkt ze vaak aan me?", "Mist ze me?", "Misschien doet ze wel zo omdat.....?". Hélemaal gek maak je jezelf. Daardoor voel je je zwak, zielig en vreet je amper. Heb zelfs 2 keer mijn eten eruit gegooid.

Het is nu 3 weken uit, maar het blijft vooralsnog zwaar kut. Ietsje minder is het wel hoor, maar goed... ze is nog lang niet uit mijn kop. Komt ook nog bij dat ik nu voor het eerst van mijn leven alleen woon. Ben namelijk vanuit het ouderlijk huis direct met haar gaan samenwonen. Relatie heeft zo'n 5.5 jaar geduurd en we hebben 2 jaar samengewoond.

Toch altijd wel mijn twijfels bij onze relatie gehad, maar heb nooit de ballen gehad om hem te verbreken.Misschien dat ik bang was om alleen te komen staan ofzo. Beetje laf misschien.... maar goed. Ik heb altijd wel veel van haar gehouden en dat doe ik nu blijkbaar nog, anders had het me allemaal niet zoveel gedaan denk ik.

Kan ook zijn dat het jaloezie van mijn kant is.... Zij laat de buitenwereld namelijk niet veel zien... Ja... ze gaat ineens erg vaak stappen enzo. Iets wat ze eerst nooit echt deed. Dit heb ik uit betrouwbare bronnen vernomen. Sterker nog... ze gaat stappen in Discotheken die niet echt naast de deur liggen zeg maar... Ik vermoed dat ze daar met mannelijke collega's (ze is namelijk 2 jaar geleden al eerder niet helemaal eerlijk geweest over een collega) de bloemetjes aan het buitenzetten is.

Ik zou het een stuk minder moeilijk hebben als ik zou weten dat ze me ontzettend mist enzo... beetje egoïstisch misschien, maar toch is het zo.

Feit is: Ze is niet te vertrouwen! En ze lijkt me wel erg snel te zijn vergeten.

Niet dat ze 2 jaar geleden vreemd is gegaan hoor, maar het scheelde volgens mij niet veel. Ze onderhield stiekum erg veel contact met een gast van d'r werk. Nu ze ineens weer volop gaat stappen in alle uithoeken... sja... dan worden je vermoedens alleen maar meer en meer bevestigd. Als ik dit nu vasthou.... dan zal het verwerken vast makkelijker gaan. Don't need no lying bitch!

quote:

Op maandag 20 februari 2006 14:06 schreef jagermeister1 het volgende:
Daar heb ik nou ook zo'n last van. Al weet ik diep in mijn hart dat het beter is dat ik niets meer met mijn ex-vriendin zal beginnen, denk ik toch continu aan haar. "Met wie zou ze uitgaan!", "Wat zou ze daar uitspoken?", "Heeft ze al met iemand gezoend of nog meer...?", "Denkt ze vaak aan me?", "Mist ze me?", "Misschien doet ze wel zo omdat.....?". Hélemaal gek maak je jezelf. Daardoor voel je je zwak, zielig en vreet je amper. Heb zelfs 2 keer mijn eten eruit gegooid.

Nou, ik maak me geen zorgen over haar nieuwe vriend. Die is er niet en zal er voorlopig niet komen, ik weet niet of jouw vriendin vreemd is gegaan ofzo, maar dat is bij ons totaal niet het geval.

quote:

...
Niet dat ze 2 jaar geleden vreemd is gegaan hoor, maar het scheelde volgens mij niet veel. Ze onderhield stiekum erg veel contact met een gast van d'r werk. Nu ze ineens weer volop gaat stappen in alle uithoeken... sja... dan worden je vermoedens alleen maar meer en meer bevestigd. Als ik dit nu vasthou.... dan zal het verwerken vast makkelijker gaan. Don't need no lying bitch!

Ah check. ja een heel ander verhaal dus, als mijn vriendin er een ander op had nagehouden, was het voor mij een stuk makkelijker geweest. Wel de pijn van verlies, maar ook de kwaadheid van het gebroken vertrouwen.

In mijn geval hebben we alletwee teveel een blad voor de mond genomen. De verschillen nam ik voor lief, maar ze zaten wel dwars. Ik weet dat het beter is zo, maar ik vind het moeilijk dat je opeens helemaal afsluit en dat het duidelijk heel slecht met haar gaat.

Ze zoekt het maar uit, maar het is nu even vervelend.