De kleine lettertjes van zwangerschap en ouderschap... (2)

ik oipende hem ook net, gooi de mijne maar dicht

geeft niet

Dan hier nog maar een keer

Hoesten na een KS ook En lachen...

Jezelf jankend je bed uit laten glijden, naar beneden strompelen, gaasbroek uit laten trekken door vriendje, matrasen tussen de benen vandaan plukken, het bad in wankelen, vriendje wegsturen, huilend een plas doen met lauwwarme douchekop erop, heel hard gillen dat dit echt niet langer vol te houden is en dat de verloskundige per direct die 3 bevallende vrouwen in de steek moet laten omdat ik haar 10 keer harder nodig heb dan zij, heeeeeeeel voorzichtig de ravage van ground zero nadeppen, vriendje roepen dat ie weer terug moet komen, hem vervolgens wederom wegsturen voor nieuwe matrassen, het bad uit wankelen, ijscompres tussen de benen plaatsen, nieuwe matrassen er overheen, vriendje laten helpen met het aantrekken van een schone gaastent...... en het naar bed strompelen. En dit zo'n... 8 keer per dag.
Dat had iemand mij GVD wel eens mogen vertellen!!!! Dat je van dat hechten zo veel pijn kan hebben, dat je pasgeboren kind je gestolen kan worden. Na bevallen en extreme kiespijn op stip met nummer 3:
DE VERKEERD GEHECHTTE DOOS!

n.a.v. discussietje in rammelaarstopic over of je er al op durft te vertrouwen dat je partner (of jijzelf) het aan zal kunnen: het lastige vond ik dat je gewoon niet echt kunt voorspellen hoe je het SAMEN zult doen. dat is zo'n complexe wisselwerking. op zich had ik er alle vertrouwen in en gelukkig is dat terecht gebleken, maar het was vooral in het begin wel echt spannend hoe we met z'n allen die grote verandering (een mens erbij) door zouden komen.

.... dat aambeien de maat van mandarijntjes kunnen hebben.

arme renzell! is dat toen opnieuw gedaan? ik heb gelukkig nooit zoveel last gehad van m'n hechtingen. dat kan dus ook nog, rammelaars/zwangeren!

Bix, komt me heel bekend voor, maar hier bleek het dus ook allemal vanzelf te gaan.. Eigenlijk doen we heel veel samen als dat zo uitkomt..

Renzell... AUW

Inderdaad rammelaars. Het hoeft niet zo rot te verlopen. Ik heb er zonder hechtingen of scheuren een 8-ponder uitgeperst.

BE, en ook al sta je erbij stil, je kunt 't niet allemaal 'voor' zijn, het hangt ook erg af van wurm zelf.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 13:52 schreef bixister het volgende:
n.a.v. discussietje in rammelaarstopic over of je er al op durft te vertrouwen dat je partner (of jijzelf) het aan zal kunnen: het lastige vond ik dat je gewoon niet echt kunt voorspellen hoe je het SAMEN zult doen. dat is zo'n complexe wisselwerking. op zich had ik er alle vertrouwen in en gelukkig is dat terecht gebleken, maar het was vooral in het begin wel echt spannend hoe we met z'n allen die grote verandering (een mens erbij) door zouden komen.

Hier was het gedrag van mijn vriend een positieve verrassing. Hoort misschien ook bij de kleine lettertjes van de bevalling: dat je bevallende vrouw niet alleen braaf ligt te puffen, maar ook jou loopt te vervloeken (jij hebt "die baby" er immers "ingestopt"), schelden, slaan en bijten (twee weken later had-ie de tanden nog in zijn hand staan).

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 13:59 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hier was het gedrag van mijn vriend een positieve verrassing.

Die van mij was de tweede keer als een kip zonder kop rond aan het rennen, eten aan het koken, zeiltjes en emmers heen en weer aan het slepen, aan het vragen of ik een wee had (nee lulhoofd, ik ben de hond aan het uitlaten, nou goed?), fotoos aan het maken, vage dingen aan het doen met een stopwatch (mogelijk weeen timen, maar er zat een soort random component in zijn gebruik van het ding. En bovendien wist ik zelf best hoe lang ze duurden enzo). Ik was blij dat we naar het ziekenhuis moesten, eindelijk RUST (bij de eerste sliep hij in het begin nog, en daarna had ik zelf alles al klaar en nog klaarder gezet)

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 13:53 schreef m@x het volgende:
.... dat aambeien de maat van mandarijntjes kunnen hebben.

Mandarijnen? Serieus?

Oja, en het fenomeen Wild Vlees. En ik maar denken dat het normaal was om drie keer zoveel afscheiding te hebben als voor De Baby. Tot er een soort fliebertje op een steeltje uit mijn vaginale opening begon te groeien. Dokteeeeeeeeeer! Whelp!

En daarna bij nummer twee ook weer zoveel afscheiding, dus ik wist al wel hoe laat het was. Alleen kostte het drie consulten om de (nieuwe woonplaats) nieuwe dokter aan zijn verstand te peuteren dat het om wild vlees ging. Hij zag niks. Nee, ik wil best geloven dat als je je eendebek OP het friebeltje in kwestie parkeert dat je het dan dus niet ziet.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:10 schreef anneja het volgende:

[..]

Mandarijnen? Serieus?

Oja, en het fenomeen Wild Vlees. En ik maar denken dat het normaal was om drie keer zoveel afscheiding te hebben als voor De Baby. Tot er een soort fliebertje op een steeltje uit mijn vaginale opening begon te groeien. Dokteeeeeeeeeer! Whelp!

Wat doen ze daar dan eigenlijk mee? Wegsnijden oid?
Mijn broer vond het trouwens heel schokkend toen hij zijn eerste voor het eerst moest verschonen. Ik (het baby-loze kleine zusje) heb hem er de eerste paar keer mee moeten helpen.

Die gaasbroekjes hoef je dus niet aan he
Niemand vertelde het, maar ik deed ze gewoon niet aan. Ben geen kip!!!!!

En inderdaad dat hechten pffffff. Na 3 kwartier hechten was t toch niet goed en zei hij, nee, dit moet ik weer even uithalen Hij klonk als mijn handwerkjuf van de lagere school waar ik een hekel aan had

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:25 schreef jessie het volgende:
Die gaasbroekjes hoef je dus niet aan he
Niemand vertelde het, maar ik deed ze gewoon niet aan. Ben geen kip!!!!!

renzell

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:22 schreef freecell het volgende:

[..]

Wat doen ze daar dan eigenlijk mee? Wegsnijden oid?

yup. Niks van gevoeld, gelukkig.

In navolging van Mwanatabu d'r splet: baby die borst loslaat tijdens de toeschietreflex, en daardoor melk in de cornflakes van vriendlief sproeien. Die helemaal aan de andere kant van de tafel zat.
En na de bevalling douchen, en dan proberen om voor je je benen en je vloer weer ondergebloed hebt het kraamverband op z'n plek te krijgen. Uiteindelijk maar eerst onderbroek en verbanden aangedaan en daarna afgedroogd. Sowieso, in een ziekenhuis met vloerbedekking op de grond proberen van verloskamer naar douche te lopen met twee kraamverbanden los tussen je benen geklemd, een laken omgeslagen, en een handdoek in je handen terwijl je nog trillend stijf staat van de endorfinen. Mooi was die tijd

renzell: auw!! Ik ben alleen een beetje "geschaafd", dus heb de dans van hechten ontsprongen en al helemaal die van verkeerd hechten

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:07 schreef anneja het volgende:

[..]

Die van mij was de tweede keer als een kip zonder kop rond aan het rennen, eten aan het koken, zeiltjes en emmers heen en weer aan het slepen, aan het vragen of ik een wee had (nee lulhoofd, ik ben de hond aan het uitlaten, nou goed?), fotoos aan het maken, vage dingen aan het doen met een stopwatch (mogelijk weeen timen, maar er zat een soort random component in zijn gebruik van het ding. En bovendien wist ik zelf best hoe lang ze duurden enzo). Ik was blij dat we naar het ziekenhuis moesten, eindelijk RUST (bij de eerste sliep hij in het begin nog, en daarna had ik zelf alles al klaar en nog klaarder gezet)

Ik zie het helemaal voor me!

Mên ik krijg echt de rillingen van dit topic Stiekempjes hoop ik eigenlijk dat ik het gros van de posts hier alweer ben vergeten bij de tijd dat ik aan de kinderen wil...

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:07 schreef anneja het volgende:

[..]

Die van mij was de tweede keer als een kip zonder kop rond aan het rennen, eten aan het koken, zeiltjes en emmers heen en weer aan het slepen, aan het vragen of ik een wee had (nee lulhoofd, ik ben de hond aan het uitlaten, nou goed?), fotoos aan het maken, vage dingen aan het doen met een stopwatch (mogelijk weeen timen, maar er zat een soort random component in zijn gebruik van het ding. En bovendien wist ik zelf best hoe lang ze duurden enzo). Ik was blij dat we naar het ziekenhuis moesten, eindelijk RUST (bij de eerste sliep hij in het begin nog, en daarna had ik zelf alles al klaar en nog klaarder gezet)

Oh, die van mij veranderde pas in Mr. Bean ná de bevalling

Mandarijntjes?! Respect voor zij die de last van de giant aambeien hebben moeten doorstaan!

En wild vlees..... mijn God, ik word er een beetje onpasselijk van, vind je het erg? ^{ik krijg daar hele plastische beelden bij...}

Bix; tot twee keer toe heeft de verloskundige een paar inwendige hechtingen los moeten halen en mij dientengevolge opnieuw moeten openknippen. Dit was echter tien keer minder erg dan de pijn die de hechtingen zelf veroorzaakten. Omdat het 'scheef' gedaan was, trok het ontzettend. Een snijdende , brandende pijn die door merg en been ging. AUW!

Ow, auw Renzell.

Zijn we niet weer toe aan de leuke verhalen, ik moet nog hoor

iieuw wild vlees? en van die mandarijnenmaat wist ik ook niet m@x!

ik had trouwens helemaal niet van die gaas-broekjes en ook in 't ziekenhuis heeft niemand me ze aangetrokken. heb wel van de kraamhulp een heel handige truc geleerd om een biotex-badje te maken in de bril van de wc: door daar een pedaalemmerzak overheen te spannen (achteraan vast maken dmv knoopjes) en in 't midden ontstaat vanzelf een kuiltje waar je een biotex-sopje kunt gieten. dat zit een stuk makkelijker dan in een teiltje oid. (ging om een 'bijna-ontsteking' en die hebben we zo snel in de kiem gesmoord).

Renzell wat een onwijs naar verhaal van die hechtingen zeg.

Mijn vriend was trouwens (geheel onverwacht.... ) een SUPERHELD tijdens de bevalling. Hij is geen minuut van mijn zijde geweken en vertelde me van seconde tot seconde wat ik moest doen, als ik het van ellende echt niet meer wist. Hij heeft me er doorheen gesleept, letterlijk en figuurlijk. Zonder hem was ik gestorven denk ik.... echt!!! Hihaaa, dat noem ik pas teamwork! (En echte liefde natuurlijk!)

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:51 schreef sjak het volgende:
Ow, auw Renzell.

Zijn we niet weer toe aan de leuke verhalen, ik moet nog hoor

hihi ja... hier sluit ik me bij aan!

ik vond ze juist heerlijk zitten die gaasbroekje
en hechtingen had ik ook, ook inwendig, maar hier is alles goed gegaan hoor. En ik vond het hechten zelf ook niet erg na alle pijn van de bevalling Na een paar dagen mochten de hechtingen er al uit ook, toen begonnen ze te trekken. dus het zijn niet altijd nachtmerrie verhalen

getver renzell, ellendig toch zeg, dat gaat best vaak niet zo netjes/recht volgens mij. de 1e keer was 't bij mij heel goed gedaan, had ik er echt nauwelijks last van. de 2e keer ook ietwat slordig, en voilà, meteen was er een 'hoekje' dat zelfs met alleen maar met douche plassen dreigde te gaan ontsteken.

renzell, mijn GeLiefde was ook geweldig. ik was bang dat ik 'm inderdaad zou gaan vervloeken en uitschelden enzo, maar het voelde echt als iets dat we samen deden, hij kon niet veel doen maar was wel een enorme steun.

Ik geloof ook dat het heel vaak fout gaat Bix. Ik weet in ieder geval wel dat die Belgische heks die mij heeft dichtgenaaid daar niet al te veel tijd voor nam. Ook spoot ze (blijbaar) een plaatselijke verdoving in, maar nam niet de moeite om ook even te wachten tot die werkte. Met als gevolg dat ik het tijdens het hechten uitgilde van de pijn en ik Julius aan vriendje heb gegeven.

Maar inderdaad.... op naar de leuke verhalen..... want ja, die zijn er ook ECHT dames!!!

Dat had ik dus ook Bix, we hebben het echt samen gedaan! Te gek toch?!

kbot was ook geweldig zonder hem was het een stuk moeilijker geweest

ook zoiets: vertel je man dat ie geen medelijden met je moet hebben, maar je moet steunen. hand vasthouden, mee ademen als jij ff niet meer kan, helpen omhoog houden tijdens het persen, van die dingen

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 14:59 schreef bixister het volgende:
renzell, mijn GeLiefde was ook geweldig. ik was bang dat ik 'm inderdaad zou gaan vervloeken en uitschelden enzo, maar het voelde echt als iets dat we samen deden, hij kon niet veel doen maar was wel een enorme steun.

Heel herkenbaar

Oooooh, in dat geval wil ik nog wel even doorgaan met de gruwelverhalen hoor.

Ieuw.. wild vlees... Meeen, dat stond gelukkig niet in mijn kleine lettertjes.
En Renzell, gij heldin, die gruwel heb je maar mooi overleefd. Belzen moeten doen waar ze goed in zijn; patatten bakken, niks geen dozen hechten!

Wat ze ook vergeten waren te melden; sinds ik mama ben is mijn weerstand tot ver onder het nulpunt gedaald. Ik ben nog nooit zo vaak ziek geweest, en het kwam nog nooit zoo rot uit. Bah.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 15:20 schreef Lishe het volgende:
Ieuw.. wild vlees... Meeen, dat stond gelukkig niet in mijn kleine lettertjes.
En Renzell, gij heldin, die gruwel heb je maar mooi overleefd. Belzen moeten doen waar ze goed in zijn; patatten bakken, niks geen dozen hechten!

Wat ze ook vergeten waren te melden; sinds ik mama ben is mijn weerstand tot ver onder het nulpunt gedaald. Ik ben nog nooit zo vaak ziek geweest, en het kwam nog nooit zoo rot uit. Bah.

Cleetje, ik was ook geschaafd maar had wel 4 hechtingen...

Mijn vriendje was heel rustig. Het hoofdje van Amber was er al bijna uit en hij stond al klaar om haar op te vangen... Hij is geen moment in paniek geweest.

Wat ik trouwens ook van te voren niet wist is dat je een onmenselijk grote oerdrift ontwikkelt mbt het beschermen van je kind.

Suus was een maand of 7 oud, in de supermarkt, mijn kotertje zat blij te kirren in haar wagentje tot er dreiging kwam.
De dreiging kwam dichterbij en bij elke stap dat het dichterbij kwam klemde ik mijn handen strakker om het handvat van de wagen.
Zweetdruppeltjes hoopten zich op op mijn voorhoofd, mijn nekharen gingen overeind staan terwijl ik mijn nagels in het schuimrubberomhulsel van het hadvat kliefde.
Klaar om aan te vallen, klaar om mijn kind te verdededigen.. en de dader? Die was zich van geen kwaad bewust, het turfje was pakweg 3 maanden ouder en zat met een priemende vinger 'pang pang' te roepen naar mijn bloedje...

Moederschap is verrassend mooi..

En weet je wat ook zo is? Dat je dus he-le-maal nergens aan toekomt enzo, maar dat het tóch mogelijk is je zolder te schilderen met een kindje van 17 maanden dat niet overdag wil slapen. Dat lukt gewoon! Heb meteen weer een waslijstje met dingen die ik dus ook gewoon overdag blijk te kunnen doen (haren verven bijvoorbeeld!).

alles waarbij je niet langer dan 1,5 minuut achter elkaar hoeft te concentreren gaat prima!

Bedenk ik inene dat als babietjes heel klein zijn ze precies 'ruiken' wanneer jij wil eten.Ze gaan standaard bleren Maakt niet uit of je nou om 6 uur of om 9 uur 's avonds gaat eten. Ze hebben er gewoon een antenne voor
Zie helemaal weer voor me hoe een van ons snel zijn eten wegpropte zodat de ander kon eten zonder huilend kind op de arm.

Is zwangerschapsdementie eigenlijk al voorbij gekomen?

Pakje boter aantreffen in de keukenla en bij god niet weten dat je dat daar hebt neergelegd

En dat duurt laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang!!!

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 18:25 schreef snoopy het volgende:
Bedenk ik inene dat als babietjes heel klein zijn ze precies 'ruiken' wanneer jij wil eten.Ze gaan standaard bleren Maakt niet uit of je nou om 6 uur of om 9 uur 's avonds gaat eten. Ze hebben er gewoon een antenne voor
Zie helemaal weer voor me hoe een van ons snel zijn eten wegpropte zodat de ander kon eten zonder huilend kind op de arm.

Ja, bolbuikigen onder ons: je zult tot een jaar na het feit (minstens) geen hap van je eten proeven!

Sugar wil je even een werkbeschrijving geven hoe je dat voor elkaar hebt gekregen met een 'helpend' kind ? Ik moet nodig weer eens wat 'doen' overdag in plaats van alleen maar achter Myrthe aanrennen

oh oh wat een verhalen!

Ik lig hier echt het ene moment dubbel van het lachen en het andere moment denk ik echt "Neeeeee ik wil geen kinderen als het zo moet!!!"

Geweldig topic

Oh, en nog even over dat plassen onder de douche. Helemaal niemand heeft mij dus verteld dat je jaren later nog elke keer dat je onder de douche gaat de aandrang krijgt om te gaan plassen

Hahahahaha wat is dit toch een heerlijk topic *tranen uit ogen veegt*

Hoesten na een KS is echt vreselijk, longontsteking een week na een ks is dus ook echt geen aanrader
Warm eten met een baby is dus echt gewoon niet te doen, bij de 2e was ik wel veel makkelijker. Bleren als ik net wil eten? Mooi kom maar aan de borst, bord op schoot en we eten allebei warm.

Ik heb nooit geplast onder de douche maar ik had wel die maatkan van mvm gevuld met lauw water klaarstaan. Had dat ding ook nog een bestemming.

En dat van die weerstand is zo verschrikkelijk waar!! Ik wou alleen dat mijn baas dat soort dingen ook wist, die vind het allemaal onvoorstelbaar en vreselijk lastig.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 21:02 schreef Lois het volgende:


En dat van die weerstand is zo verschrikkelijk waar!! Ik wou alleen dat mijn baas dat soort dingen ook wist, die vind het allemaal onvoorstelbaar en vreselijk lastig.

Ja dat ik in de 1e 2 maanden die ik na mijn verlof weer aan het werk was, al 2 keer ziek ben geweest werd ook niet zo goed opgevat.

Als je dan zegt dat het misschien wel iets te maken heeft met dat je een ziek kindje thuis hebt, waardoor je minimaal 4 keer per nacht met een huilend, kwijlend, hoestend en proestend kindje op schoot 300x 'klap es in je handjes' zit te zingen (waar volgens mij je weerstand stante pede beneden het nulpunt zakt) dan word je nog raar aangekeken ook.

Het is niet alleen een kwestie van een lagere weerstand, het heeft volgens mij vooral te maken met het feit dat je via de crèche in direct speekselcontact staat met de hele buurt. Het eerste jaar toen Isa niet naar de crèche ging was ik nauwelijks ziek (en zij ook niet), maar vanaf het moment dat ze er wel heen ging sloeg het bij ons allebei enorm toe.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 21:10 schreef phileine het volgende:direct speekselcontact staat met de hele buurt.

Over zulke dingen moet je niet te veel nadenken...

Ik ben dus gelukkig bijna nooit ziek, maar ik merk wel aan mezelf dat ik me sinds ik kinderen heb op mijn werk echt voortdurend ben aan het bewijzen om te laten zien dat mijn werk niet hoeft te lijden onder het feit dat ik kinderen heb. Wat dat betreft heb ik nog altijd moeite met de combinatie werken/kinderen.

De gebroken nachten
Ja, je beseft wel dat dat kindje 's nachts wel eens wakker zou kunnen worden. Maar je beseft niet hoe gesloopt je daar uit komt.
Een week... Een maand. 3 Maanden.... allemaal nog te overzien.
Maar na een maandje of 6 wordt het toch vervelend en na 9 maanden moest ze maar verrekken van de honger. Pa en Ma MOETEN nu slapen.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 21:10 schreef phileine het volgende:
in direct speekselcontact staat met de hele buurt

Nou, lekker dan Phileine Heb jij ook zo'n last van hoest op het moment?

Nou ik moet eerlijk bekennen dat ik die gebroken nachten en het niet meer kunnen uitslapen veer erger verwacht had dan het werkelijk is.

Onze dochter slaapt over het algemeen gewoon heel de nacht, behalve als ze ziek is, dan kan ze soms wel 6 keer per nacht wakker worden. En uitslapen doet ze eigenlijk ook graag, ze wordt uit zichzelf meestal niet voor 8 uur (soms zelfs veel later) wakker en na een fles slaapt ze rustig nog tot een uur of 10 a 11.

Ja hebben we die van jou snoopy?

Swets, die nachtrust viel mij nou juist onzettend mee. Maar ja, ik ben zo iemand die binnen een minuut weer slaapt als ie wordt wakker gemaakt. Dus hoewel Isa vaak wakker werd het eerste jaar, was ze in tien minuutjes gesust en dan sliep ik gelijk weer verder. Vaak wist ik het niet eens meer de volgende dag. Arme Max wel, want die lag dan de rest van de nacht wakker...

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 21:18 schreef phileine het volgende:
Ja hebben we die van jou snoopy?

Dat zou zomaar kunnen

Ik vond die gebroken nachten ook wel meevallen eigenlijk. Morris is gelukkig nooit lang wakker, ook niet als hij ziek is
Uitslapen daarentegen doet hij helaas niet

Het ergste is dat áls ik een keertje kan uitslapen, ik gewoon om uiterlijk 8 uur klaarwakker ben en met geen mogelijkheid meer kan slapen

Mensen wat een herkenning!
Ow en voor de bolle buikjes, 'volgend jaar lach je er om'

En ik heb er nog een, de eerste dagen na de bevalling moest ik Mike vraqgen om mij af te drogen als ik onder de douche uit kwam, het lukte mij echt niet door de spierpijn.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 21:18 schreef phileine het volgende:
Ja hebben we die van jou snoopy?

Swets, die nachtrust viel mij nou juist onzettend mee. Maar ja, ik ben zo iemand die binnen een minuut weer slaapt als ie wordt wakker gemaakt. Dus hoewel Isa vaak wakker werd het eerste jaar, was ze in tien minuutjes gesust en dan sliep ik gelijk weer verder. Vaak wist ik het niet eens meer de volgende dag. Arme Max wel, want die lag dan de rest van de nacht wakker...

Ow, ik sliep ook weer snel in, maar toch slaap je minder vast, sneller wakker, etc.
Daar komt bij dat Saskia 's morgens aardig door sliep... maar IK moest gaan werken om 7 uur .

Ow ja spierpijn helemaal vergeten!! Net als die ontiegelijke kramp in mijn kuiten tijdens het persen. Die gyn. maar schreeuwen "persen dan, toe dan!!" en ik "dat kan ik niet klootz.... ik heb kramp" waarop hij met bruut geweld mijn been rechtboog en ik zowat zijn strot afbeet.

ik ben er dus juist zo een die uit mezelf niet meer in slaap valt. Zo'n neurootje dat dan gaat liggen malen en hyperen. Al ben ik mezelf daar inmiddels behoorlijk in aan het trainen....en met redelijk succes moet ik zeggen. Het slapen van mams gaat steeds beter. Heeft vooral te maken met leren 'loslaten'. Er vooral GEEN probleem van maken (zoals mannen dat zo irritant goed kunnen.... binnen 2 minuten weer liggen snurken). Dus ondanks het feit dat Juul een goede slaper is, viel en valt dat nachtwerk me soms toch tegen. Wat ik er vooral lastig aan vind, is dat die levende wekker in de kamer naast je ELKE dag af gaat. Nooit wekend met een baby in huis. Dat mis ik soms echt. _{We hebben dus nu besloten dat juul 2 keer per maand uit logeren gaat, zodat papa en mama kunnen stappen en uitslapen, mooi geregeld!}

Keerzijde van die medaille..... sinds ik Juul heb kan ik zoooooooooooo genieten van die (steeds minder) incidentele avondjes uit! Echt weer zoals toen ik 16 was. Ik kan me er ook de hele week al op verheugen. Bovendien heb ik altijd als ik ga het gevoel dat ik het ook echt heel erg verdiend heb.
Hebben jullie dat ook?

De eerste keer dat ik zonder Isa uit eten ging voelde ik me hardstikke rot, ik wou de hele tijd naar mijn ouders bellen hoe het ging. Max zat ook niet zo lekker. "Leuk he, gezellig samen uit!" riepen we eens per kwartier dapper tegen elkaar, maar we vonden er vrij weinig aan...

Ha ha, dat ha dik de eerste keer ook hoor, maar inmiddels vertrouw ik Juultje wel een nachtje toe aan opa en oma (dan nog bel ik meestal wel 3 keer hoe het gaat ). Maar als ik eenmaal uit ben, dan ben ik ook uit. Dan is het beest los!

Hoor mij stoer zijn..... Julius is pas 3 keer echt uit logeren geweest! Maar..... dat waren wel een hele leuke drie keer uit.

Hahaha Phil ook al zo herkenbaar. Echt gezellig eindelijk eens samen uit eten, eindelijk eens samen een goed gesprek voeren. "weet je wat Iris vandaag deed?" "Ik vond Eva zo schattig toen ze aan het dansen was" etc.. Verder als dat kwamen we haast niet. *

Ik lig helemaal in een deuk om dit topic! Zó herkenbaar!

Mijn kleine lettertjes:
Ik geloofde ‘t nooit dat je eerst jaren bezig bent om je kind te leren lopen en praten en vervolgens een veelvoud van dat aantal jaren bezig bent om ze stil te laten zitten/staan en hun mond te houden... Moest daar erg om lachen.
Nou dat lachen is me vergaan... Nick (bijna 4, yay! basisschool! rust voor mams!) is nu in de fase dat ik hem de hele tijd moet roepen en dreigen met een time-out als we de tuin uit zijn... Hij is bijna 4 en dus stoer want hij mag bijna naar school en hij regelt 't wel zelf... uhuh..
En de presentielijst... Die wordt regelmatig afgeroepen hier momenteel. Zo voelt het tenminste. 'tig keer op een dag zegt hij ineens:"mama!" en als ik dan reageer (ja jongen, zeg 't 's) blijft het stil. Al die tijd is hij gewoon aan het spelen en ben ik een metertje verderop. 5 minuten later weer:"mama!" gevolgd door een oorverdovend zwijgen van zijn kant...

Ook nooit geweten tot het zover was: een ruggeprik kan een zegen zijn (mijn ukkie had een ietwat groot hoofd dat hij ook nog gedraaid had, in combinatie met bekkeninstabiliteit geen feest). Maar dat ding wordt UITGEZET als je (bijna) aan persen toe bent!! Dan heb je dus niet meegemaakt dat de pijn opgebouwd wordt, dus als de ruggeprik uitgezet wordt heb je echt het idee dat je dwars doormidden breekt/scheurt en dat je laatste uur heeft geslagen…
Ook handig: bij mij werd eerst de ruggeprik uitgezet en daarna ging de verpleegkundige nog even op haar gemak op zoek naar een cylinder met lachgas… Toen ze eindelijk met dat ding binnen kwam rijden wilde ze me nog eerst uitleggen hoe ik dat mondkapje moest gebruiken… Heb dat ding uit haar handen gerukt en haar helemaal stijf gescholden…
Dat heb ik trouwens ook gedaan met de slimmerd die de ruggeprik ging zetten: of ik even rechtop wilde gaan zitten… Knurft (en dat was nog het liefste wat hij naar z’n hoofd geslingerd kreeg).

De eerste nacht in het kraamhotel bleef Nick maar slapen. Ik wist echt niet wat ik moest doen, wakker maken om te drinken? Laten slapen? Krijgt hij geen enorme honger? Is hij misschien ziek? Moet hij geen schone luier? Ben de gang opgewaggeld, durfde de kraamverzorgster niet te bellen vanaf de kamer omdat ik bang was dat Nick wakker zou worden terwijl hij misschien juist moest slapen. De kraamverzorgster moest zó lachen toen ik het aan haar vroeg… En ze drukte me op het hart om deze nacht niet te vergeten, er zouden er nog genoeg komen dat ik er om zou bidden dat hij eindelijk eens in slaap zou vallen…

Kinderen kunnen de meest rare dingen aan vreemden maar ook aan jou BLIJVEN vertellen. Vanwege epilepsie mag ik sinds een paar maanden geen autorijden. En daar word ik continue aan herinnerd en daar baal ik nog meer van als van het niet auto mogen rijden. Als we naar de metro lopen:”Mama, we gaan met de metro want jij mag geen autorijden!”. In de metro tegen wildvreemde meneer:”Mama mag geen autorijden!”. In de supermarkt tegen de caissière:”Wij zijn met de metro want mama mag geen autorijden!”. Afijn, de hele wijk let op of ik inderdaad niet achter het stuur kruip want Nick heeft het nieuws wereldkundig gemaakt. Dááág privacy!

Nooit geweten dat je zó blij kunt zijn met een luiertaart als kraamkado … Heb tranen met tuiten gehuild en vond het zó attent!

De rit naar huis na de bevalling in het ziekenhuis. Eerst proberen in de auto te stappen zonder dat je hechtingen scheuren (of je dat gevoel hebt). Dan de gordel om, tussen je pijnlijke borsten door. En die geasfalteerde weg heeft dan ineens zoveel hobbels! Was een stukje van nog geen kilometer, maar voor m’n gevoel de langste autorit van m’n leven!

Als je (schoon-)ouders dicht bij het ziekenhuis wonen kun je 100 keer zeggen dat je tijden de bevalling GEEN bezoek wil en wel zult bellen als ’t achter de rug is, ze komen toch! Dus kwam om ’t uur een verpleegkundige melden dat ze er weer waren en dat ze wilden weten of ’t goed ging. Overigens wisselden mijn ouders en schoonouders elkaar mooi af…

Iets dat je al 100 keer hebt gezien wordt ineens weer nieuw en nòg mooier als je meekijkt met je peutertje. Ik was al 8 keer in Eurodisney geweest, maar toen we deze zomer voor het eerst met Nick gingen vond ik het mooier dan ooit. En ik begreep ineens waarom al die mensen soms een uur in de rij gaan staan voor een handtekening van Pluto.

Parttime gaan werken na je bevalling betekent eigenlijk alleen maar dat je dezelfde hoeveelheid werk in véél minder tijd en voor véél minder geld moet doen.

Ja, die godverdommense ruggeprik die uitgezet wordt tijdens het persen!

Vervloekt heb ik alle witte jassen, in alle toonaarden. HEL!

[ Bericht 4% gewijzigd door renzell op 14-02-2006 22:31:16 ]

Topics met heel veel plezier (+ tikje jaloezie + opluchting) doorgelezen

quote:

Op zondag 12 februari 2006 13:30 schreef Ireth het volgende:
Stolsels horen er dus gewoon bij.. maar is niet bij iedereen bekend

Over die stolsels gesproken: mijn zus is na een miskraam meteen aangeteld en dat werd gelukkig een voldragen zwangerschap. Toen ze na de geboorte van mijn nichtje stolsels en bloed verloor heeft ze ontzettend gehuild om de miskraam die ze 10 maanden ervoor kreeg. Ze zegt dat het net was alsof ze die miskraam opnieuw doormaakte en dat dat echt verwerking is geweest.

quote:

Op maandag 13 februari 2006 12:02 schreef Mammietje het volgende:
Dezelfde kraamvrouw (zéér sjieke tante!) wilde na een paar dagen dat ik toch 'gewoon' naar de wc zou gaan i.p.v. onder de douche want; "Je zal toch ook een keer moeten poepen". Je had haar gezicht moeten zien toen ik zei: "Dan prak ik het wel door het putje heen!"

geweldig!
Mijn zus heeft het er, een week na de bevalling, uit moeten p-e-u-t-e-r-e-n

En uit het AD Magazine van afgelopen zaterdag Rob Urgert over ouderschapsdementie:
"Vroeger dacht ik bij Beethoven aan de componist. Tegenwoordig zie ik een grote hond voor me. Picasso is geen schilder meer maar een gezinswagen"