Onzekerheid in een kind is heel erg moeilijk, joey heeft het heel erg.
Voorheen verschool hij zich altijd in een rollenspel, dus als hij dan ergens op aangesproken zei hij: "dat deed ik niet hoor, dat deed buzz (hij is een hele tijd buzz lightyear geweest).
En hij heeft het nog steeds, alles slaat bij hem 10 keer harder in dan bij een ander kind, ook heeft hij inderdaad heel veel schaamtegevoel.
Hij wil nergens aan beginnen want hij denkt bij voorbaat al dat hij het niet kan of tekort schiet.
Ik heb me heel vaak afgevraagd hoe het nou kon, we zijn altijd heel positief in onze benadering naar hem, moedigen hem aan, complementeren hem veel, enz, maar het zit gewoon in zijn hoofdje.
Het nadeel is ook dat hij als hij onzeker is, zich heel erg overdreven gaat gedragen, hij valt dan nog meer op en niet op een positieve manier, waardoor mensen ook nog eens geneigd zijn hard commentaar op die rauwdouwer te geven, en hij is nu acht dus mensen ontzien hem ook niet meer zo snel.
En dat terwijl het allemaal uit onzekerheid bestaat, en die word door dit soort ervaringen alleen maar groter natuurlijk.
Af en toe kan ik wel huilen zo zielig vind ik het.
JoOlz: "So much good shit in senesta's head, I call it Ideahhrea."