OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Naar aanleiding van een discussie in Het verandert je leven... dit topic.
Voila, hier is "ie" dan en dit keer trapt TS niet eerst afquote:Op dinsdag 7 februari 2006 12:38 schreef Jelief het volgende:
BE, ik dacht er vanmorgen nog over om een topic te openen met iets in de trant van 'ja maar dat vertellen ze er niet bij' een soort kleine lettertjes bij het moeder zijn.
Een niet-negatief maar zeker niet stralend positief verhaal.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Waar ik in het begin van mijn zwangerschap van schrok is dat ik de hele tijd buikpijn had. Later hoorde ik dat heel veel vrouwen dat hadden. Ik had gedacht dat ik van dat soort narigheid 9 maanden lang af was. Natuurlijk heel naief, groeien doet pijn maar niemand had me zoiets ooit verteld.
Lekker douchen!
Nou, dan trap ik wel af
De zwangerschap he... ik ga niet klagen over allerlei kwaaltjes, want die zijn algemeen bekend denk ik en horen erbij, hoe vervelend ook soms.
Wat ik het mafste vond en vind aan zwanger zijn is dat het je absoluut niet voorbereid op het moederschap. Ik vind het zo 2 verschillende dingen, je bent zwanger en dan heb je een kind, niet te vergelijken. Ik merk dat ik nu in mijn 2e zwangerschap er meer van geniet. De eerste keer was ik toch wat meer aan het klagen Deze keer wil ik overal van genieten, omdat het zo verdomde bijzonder is! Maar hoe het zal zijn om straks weer een baby te hebben... ik heb geen flauw idee... ik laat dat gedeelte straks maar weer over me heen komen
De zwangerschap he... ik ga niet klagen over allerlei kwaaltjes, want die zijn algemeen bekend denk ik en horen erbij, hoe vervelend ook soms.
Wat ik het mafste vond en vind aan zwanger zijn is dat het je absoluut niet voorbereid op het moederschap. Ik vind het zo 2 verschillende dingen, je bent zwanger en dan heb je een kind, niet te vergelijken. Ik merk dat ik nu in mijn 2e zwangerschap er meer van geniet. De eerste keer was ik toch wat meer aan het klagen Deze keer wil ik overal van genieten, omdat het zo verdomde bijzonder is! Maar hoe het zal zijn om straks weer een baby te hebben... ik heb geen flauw idee... ik laat dat gedeelte straks maar weer over me heen komen
Deze keer wil ik overal van genieten, omdat het zo verdomde bijzonder is! Maar hoe het zal zijn om straks weer een baby te hebben... ik heb geen flauw idee... ik laat dat gedeelte straks maar weer over me heen komen 
stormy waters...
sailin'
sailin'
hoofdpijn door te weinig drinken omdat je gewoon meer vocht nodig hebt is er dan ook wel zo 1 denk ikquote:Op dinsdag 7 februari 2006 20:48 schreef sjak het volgende:
Waar ik in het begin van mijn zwangerschap van schrok is dat ik de hele tijd buikpijn had. Later hoorde ik dat heel veel vrouwen dat hadden. Ik had gedacht dat ik van dat soort narigheid 9 maanden lang af was. Natuurlijk heel naief, groeien doet pijn maar niemand had me zoiets ooit verteld.
stormy waters...
sailin'
sailin'
Oei, dan klaag ik stiekem wel even
Mensen zeggen inderdaad tegen mij ook dat ik 9 maanden heb om er naar toe te groeien. Ik kan me er nu toch echt niets bij voorstellen hoe het straks zal zijn hoor. En als ik tegen mensen zeg dat ik erg moet wennen dat ik zo'n buikje heb en dat ik me niet kan voorstellen dat er "iets" inzit word ik ook heel raar aangekeken.
Mensen zeggen inderdaad tegen mij ook dat ik 9 maanden heb om er naar toe te groeien. Ik kan me er nu toch echt niets bij voorstellen hoe het straks zal zijn hoor. En als ik tegen mensen zeg dat ik erg moet wennen dat ik zo'n buikje heb en dat ik me niet kan voorstellen dat er "iets" inzit word ik ook heel raar aangekeken.
Lekker douchen!
Ik heb mijn moeder nooit geloofd met haar; kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen... ze heeft gelijk en dat is best zwaar.
Je zou er haast een boek over schrijven!
Dat is precies wat ik bedoel, dat is toch niet voor te stellen! Als je dan straks ziet wat er voor heel mensje uitkomt! dat is echt niet voor te stellen.
Wat ik nu ga zeggen is per persoon verschillend, maar ik had ook niet meteen zo'n band met Liam omdat ie toevallig in mijn buik had gezeten, dat heeft echt even moeten groeien.
dat is echt niet voor te stellen. Wat ik nu ga zeggen is per persoon verschillend, maar ik had ook niet meteen zo'n band met Liam omdat ie toevallig in mijn buik had gezeten, dat heeft echt even moeten groeien.
stormy waters...
sailin'
sailin'
Het is wel heel herkenbaar hoor Sjak. Toen ik in verwachting was van Eva vond ik dat heel bijzonder, en ik had het idee dat ik heel goed en heel reeel er mee bezig was. Tot het moment dat ik haar voor het eerst op mijn buik kreeg, ruikend naar vruchtwater en helemaal glibberig. Tot groot vermaak van de gyn. bleef ik maar zeggen "ow een echt kindje, een ECHT kindje"quote:Op dinsdag 7 februari 2006 20:53 schreef sjak het volgende:
Oei, dan klaag ik stiekem wel even
Mensen zeggen inderdaad tegen mij ook dat ik 9 maanden heb om er naar toe te groeien. Ik kan me er nu toch echt niets bij voorstellen hoe het straks zal zijn hoor. En als ik tegen mensen zeg dat ik erg moet wennen dat ik zo'n buikje heb en dat ik me niet kan voorstellen dat er "iets" inzit word ik ook heel raar aangekeken.
Geloof dat ik me toen pas ten volle realiseerde waar we aan begonnen waren.
De 2e keer zwanger was toen wel specialer, omdat ik zo goed wist wat voor moois er aan het groeien was.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
dat weet ik nogquote:Op dinsdag 7 februari 2006 20:56 schreef Lois het volgende:
[..]
Het is wel heel herkenbaar hoor Sjak. Toen ik in verwachting was van Eva vond ik dat heel bijzonder, en ik had het idee dat ik heel goed en heel reeel er mee bezig was. Tot het moment dat ik haar voor het eerst op mijn buik kreeg, ruikend naar vruchtwater en helemaal glibberig. Tot groot vermaak van de gyn. bleef ik maar zeggen "ow een echt kindje, een ECHT kindje"
Geloof dat ik me toen pas ten volle realiseerde waar we aan begonnen waren.
stormy waters...
sailin'
sailin'
En dat geloof ik dan ook wel weer. Als ze klein zijn kan je ze op de een of andere manier nog beschermen door ze bij je te houden. Groter moeten ze toch hun eigen weg leren te gaan. Dat lijkt me ook heel moeilijk.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 20:54 schreef moussy het volgende:
Ik heb mijn moeder nooit geloofd met haar; kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen... ze heeft gelijk en dat is best zwaar.
Lekker douchen!
Laaiend was ik toen een vriendin dat tegen me zei moussy. Mijn kinderen waren wat jonger dan de hare. De oudste heeft o.a. de nodige medische problemen, dus dacht dat we al heel wat over ons heen gehad hadden. Inmiddels is hij 19, toen waren ze plooibaar, nu blokjes beton.;)
'Juist door het verschil kan je onderscheid maken. Iedereen is anders, wat ons gelijk maakt is dat we mensen zijn met respect naar elkaar, toch . . .�
Een andere die ik niet in de kleine lettertjes heb gelezen: de machteloosheid van mijn man. Hij weet niet zo goed wat hij aan moet met mijn buien en ik zie hem kijken als ik misselijk ben. Ik ben soms wel blij dat ik niet in zijn schoenen sta.
Lekker douchen!
kun je nagaan hoe machteloos hij zich zal voelen tijdens de bevalling.
Peter vertelde dat hij het zo erg vond dat hij niks kon doen, toen ik hem wanhopig van pijn en vermoeidheid aankeek. Hij zei dat ik zo zielig keek
Peter vertelde dat hij het zo erg vond dat hij niks kon doen, toen ik hem wanhopig van pijn en vermoeidheid aankeek. Hij zei dat ik zo zielig keek
Help, deel en doneer! Steun Liam in de strijd tegen SMA2! De tijd dringt!
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
Oh ja mijn Peet ook, die had zichzelf in een hoekje van de bank gedrukt en kon me alleen maar aankijken, toen ik weeën had van René. Bij de derde was hij er al aan "gewend" en zat hij redelijk rustig tv te kijkenquote:Op dinsdag 7 februari 2006 21:07 schreef LadyS het volgende:
kun je nagaan hoe machteloos hij zich zal voelen tijdens de bevalling.
Peter vertelde dat hij het zo erg vond dat hij niks kon doen, toen ik hem wanhopig van pijn en vermoeidheid aankeek. Hij zei dat ik zo zielig keek
Je zou er haast een boek over schrijven!
Ojee, daar heb ik nog helemaal niet aan gedacht. **snel ook hoofd maar weer in het zand steekt**quote:Op dinsdag 7 februari 2006 21:07 schreef LadyS het volgende:
kun je nagaan hoe machteloos hij zich zal voelen tijdens de bevalling.
Peter vertelde dat hij het zo erg vond dat hij niks kon doen, toen ik hem wanhopig van pijn en vermoeidheid aankeek. Hij zei dat ik zo zielig keek
Lekker douchen!
Waar ik heel erg van geschrokken ben is de heftigheid van de bevalling. Ik was er heilig van overtuigd dat het wel zwaar zou zijn maar dat ik me prima had voorbereid en dat ik dat klusje wel zou klaren. Mijn man vroeg tijdens de zwangerschap eens waar alle papieren lagen, voor het geval ik tijdens de bevalling zou komen te overlijden. Ik dacht echt dat hij helemaal gek geworden was, overlijden bij de bevalling gebeurt toch niet meer tegenwoordig in het westen, dacht ik. Maar ik ben zelf heel heel erg dicht bij de dood geweest na de bevalling en ze konden er niets aan doen, dat had ik me echt niet gerealiseerd.
Volgens mij kan je je dat ook niet realiseren, net zoals het overlijden van je kind.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 21:11 schreef Ladybos het volgende:
Waar ik heel erg van geschrokken ben is de heftigheid van de bevalling. Ik was er heilig van overtuigd dat het wel zwaar zou zijn maar dat ik me prima had voorbereid en dat ik dat klusje wel zou klaren. Mijn man vroeg tijdens de zwangerschap eens waar alle papieren lagen, voor het geval ik tijdens de bevalling zou komen te overlijden. Ik dacht echt dat hij helemaal gek geworden was, overlijden bij de bevalling gebeurt toch niet meer tegenwoordig in het westen, dacht ik. Maar ik ben zelf heel heel erg dicht bij de dood geweest na de bevalling en ze konden er niets aan doen, dat had ik me echt niet gerealiseerd.
Je zou er haast een boek over schrijven!
Even de andere kant: het topic wat Renzell een tijdje geleden opende over het lachen met je kind. Dat je je niet kan voorstellen dat kinderen om zulke simpele dingen kunnen lachen en dat je zelf dus zulke achtelijke dingen gaat doen
Lekker douchen!
Da's waar Moussy, en misschien is het maar goed ook. Bij ons is het godzijdank goed afgelopen. Maar als ik het van te voren had geweten weet ik niet zeker of ik het aangedurfd had.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 21:14 schreef moussy het volgende:
[..]
Volgens mij kan je je dat ook niet realiseren, net zoals het overlijden van je kind.
Wat ik nooit had verwacht was de impact op onze relatie. Wij waren altijd een heel hecht stel, op het kleffe af zelfs maar na wekenlang gebroken nachten, angsten en gezondheidsproblemen kregen wij onze heftigste ruzies ooit. Man wat kun je een onvoorstelbare hekel aan elkaar krijgen midden in de nacht. Je kunt en wilt het niet afreageren op je kindje en dat doe je dus logischerwijs op elkaar. Dat inzicht heeft even geduurd en toen we dat eenmaal doorhadden hadden we nog net zo vaak ruzie maar was het goedmaken sneller gebeurd.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Wat hier ook best wel eens een strijd is, is het op 1 lijn zitten qua opvoeden. In het begin lijkt dat allemaal zo makkelijk als je zwanger bent, omdat je idd zo hecht bent.
Je zou er haast een boek over schrijven!
Lois HEEEL herkenbaar. Slaapgebrek is heel slecht voor je relatie. We zijn gelukkig nog steeds klef (alhoewel Myrthe nu jaloers is als ze ons ziet knuffelen !) maar soms dan kunnen we elkaar wel wurgen.
En Moussy ook het opvoeden is heel herkenbaar, van te voren hadden we het er heel erg veel over gehad hoe wij het wilden doen, ook al voordat ik zwanger was (want dat duurde 3,5 jaar). Maar in de praktijk blijken sommige dingen toch anders te werken of krijg je van mensen commentaar op hoe je het doet en daar is vooral MrBos heel erg gevoelig voor en wil dan zijn principes aan de kant gooien. En dan wordt ik zo boos, het is dan echt dat oer-moedergevoel van 'blijf van m'n kind af' als hij bijvoorbeeld suggereert dat we best eens een tik mogen geven als ze ergens niet aan mag zitten ofzo
En Moussy ook het opvoeden is heel herkenbaar, van te voren hadden we het er heel erg veel over gehad hoe wij het wilden doen, ook al voordat ik zwanger was (want dat duurde 3,5 jaar). Maar in de praktijk blijken sommige dingen toch anders te werken of krijg je van mensen commentaar op hoe je het doet en daar is vooral MrBos heel erg gevoelig voor en wil dan zijn principes aan de kant gooien. En dan wordt ik zo boos, het is dan echt dat oer-moedergevoel van 'blijf van m'n kind af' als hij bijvoorbeeld suggereert dat we best eens een tik mogen geven als ze ergens niet aan mag zitten ofzo
Dat oermoedergevoel herken ik ook heel goed. Mijn vriendin heeft dat ook regelmatig. Ik vind dat aan de ene kant niet erg omdat ze het eigenlijk heel goed bedoeld. Af en toe moet ik er met vrienden wel om lachen.
Ik dacht altijd dat een baby vermoeiend zou zijn, maar mijn 2 jarige pitbullpeuter is dat veel meer
Ik wist niet dat je af en toe een hekel aan je eigen kind kon hebben, maar dat is dus wel zo.
Gelukkig maken veel andere dingen het dan wel weer goed, zoals de onverwoestbare liefde bv
Ik wist niet dat je af en toe een hekel aan je eigen kind kon hebben, maar dat is dus wel zo.
Gelukkig maken veel andere dingen het dan wel weer goed, zoals de onverwoestbare liefde bv
stormy waters...
sailin'
sailin'
