Het verandert je leven...

Onderstaand verhaal las ik ergens anders, ik wilde het jullie niet onthouden...

Het verandert je leven


Voor mijn vriendin begint de tijd te dringen. Wij zitten samen aan de lunch wanneer ze terloops opmerkt dat zij en haar man erover denken ‘een gezin te stichten’. Ze bedoelt dat haar biologische klok aan de aftelling is begonnen en ze gedwongen wordt over het moederschap na te denken.

‘We houden een opiniepeiling’, zegt ze, niet helemaal voor de grap.’Wat vind jij? Moet ik een kind nemen?’

‘Het verandert je leven,’ zeg ik voorzichtig en op een neutrale toon.

‘Dat weet ik wel,’ zegt ze. ‘Je kunt niet meer uitslapen op Zaterdag en niet spontaan meer op vakantie gaan…’

Maar dat bedoel ik helemaal niet. Ik kijk mijn vriendin aan en probeer te bedenken wat ik tegen haar moet zeggen.

Ik wil haar dingen vertellen die ze op een zwangerschapscursus nooit zal leren. Ik wil haar vertellen dat de lichamelijke wonden van een bevalling genezen, maar dat moeder worden een emotionele wond bij haar achterlaat die zo rauw is geworden, dat ze voor altijd kwetsbaar zal blijven.


Ik overweeg haar te waarschuwen dat ze nooit meer een krant zal kunnen openslaan zonder te denken: ‘O, God, als dat mijn kind was overkomen!’ Dat ieder vliegtuig dat naar beneden komt en iedere brand haar zullen achtervolgen. Dat bij de beelden van hongerende kinderen de vraag bij haar op zal komen of er nog ergere dingen bestaan dan je kind te zien sterven.


Ik kijk naar haar zorgvuldig gemanicuurde nagels en haar stijlvolle pakje en bedenk dat het moederschap haar, hoe gedistingeerd ze ook mag zijn, zal reduceren tot het primitieve niveau van een moederbeer die haar jong beschermt. Dat ze bij het horen van de benauwde kreet ‘mama!’ zonder een moment te aarzelen de soufflé of haar beste kristallen glazen zal laten vallen.


Ik vind dat ik haar ervoor moet waarschuwen dat, hoeveel jaar ze ook in haar carrière heeft geïnvesteerd, het moederschap haar op professioneel gebied zal laten ontsporen. Ze kan voor kinderopvang zorgen, maar er komt een dag dat ze in een belangrijke zakelijke bespreking zit en aan die heerlijke zoete geur van haar baby denkt. Dan zal ze ieder grammetje discipline moeten opbrengen om niet naar huis te hollen en zich ervan te vergewissen dat alles in orde is met haar kind.


Ik wil mijn vriendin laten weten dat alledaagse beslissingen geen routine meer zijn. Dat de wens van een vijfjarig ventje om bij McDonald’s niet meer naar het damestoilet maar naar de heren te gaan, een groot dilemma kan worden. Dat op dat moment, te midden van het gekletter van dienbladen en het geschreeuw van kinderen, kwesties van onafhankelijkheid en mannelijke trots afgewogen zullen worden tegen de mogelijkheid dat in dat herentoilet een kinderlokker op de loer ligt. Hoe besluitvaardig ze ook op kantoor is, als moeder zal ze altijd in dubio staan.


Als ik naar mijn aantrekkelijke vriendin kijk, wil ik haar geruststellen door te zeggen dat ze uiteindelijk ook de laatste zwangerschapspondjes wel kwijt zal raken, maar dat ze zich nooit meer dezelfde zal voelen. Dat het leven dat ze nu zo belangrijk vindt enorm in waarde zal dalen als ze een kind heeft. Dat ze in één enkel ogenblik zou opgeven om haar kind te redden, maar dat ze tegelijkertijd zal hopen op een langer leven- niet om haar eigen dromen te verwezenlijken, maar om te zien hoe haar kind haar dromen verwezenlijkt. Ik wil dat ze weet dat het litteken van een keizersnede of de glimmende zwangerschapsstrepen haar ordetekens zullen worden.


De relatie tussen haar en haar echtgenoot zal veranderen. Maar niet zoals zij denkt. Ik wou dat ze kon begrijpen hoeveel inniger je van je man kunt gaan houden als hij voorzichtig bezig is de baby te verschonen, of nooit zal aarzelen met zijn zoon of dochter te spelen. Ik vind dat ze moet weten dat ze helemaal opnieuw verliefd op haar man zal worden, maar om redenen die zij nu absoluut onromantisch zou vinden.


Ik wou dat mijn vriendin kon voelen wat voor band ze dan heeft met alle vrouwen in de geschiedenis die wanhopig hebben geprobeerd een halt toe te roepen aan oorlogen, vooroordelen en alcohol in het verkeer. Ik hoop dat ze beseft waarom ik over de meeste onderwerpen rationeel kan nadenken maar even helemaal gek word, als ik praat over de bedreiging van de toekomst van mijn kinderen door een atoomoorlog.


Ik wil beschrijven hoe opgetogen je kunt zijn als je je kind zijn eerste rake klap tegen een honkbal ziet geven. Ik zou dat diepe klokkende lachje voor haar willen vangen van een baby die voor het eerst de zachte vacht van een hond aanraakt. Ik wil haar deze vreugde laten proeven, een vreugde die zo echt is dat het pijn doet.


De vragende blik van mijn vriendin doet me beseffen dat ik tranen in mijn ogen heb gekregen.’Je zult er nooit spijt van krijgen,’ zeg ik tenslotte maar. Dan reik ik met mijn hand over de tafel naar die van haar en knijp er even in. Ik zeg ook heel stil een gebedje voor haar en voor mij, en voor alle gewone, sterfelijke vrouwen, die met vallen en opstaan aan hun meest heilige roeping beantwoorden.


Dale Hanson Bourke

quote:

Op maandag 6 februari 2006 20:18 schreef EdPowers het volgende:
Oftewel, je chemische samenstelling in je hersenen verandert waardoor gevoelens worden geweekt die het overleven van het nageslacht zo goed mogelijk moet waarborgen. Niks romantisch aan hoor...

Ik riep ook niet dat het romantisch was .

Die rauwe wond is ook erg. En ik mis ook het meisje dat ik was... aan de andere kant hebben mijn kinderen me zoveel mooier gemaakt (in geestelijk opzicht want er is geen hond die je verteld dat die wallen echt permanent zijn). Als ik jou lees, denk ik dat het heel erg tijd wordt voor jou Livelink . Ga je nog weleens weg, doe je (behalve werk) ook iets zonder kinderen?

Ik begrijp wel wat je bedoelt.