Napoli Soccer: 29/01 Torres - Napoli 2-0

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

Sassari Torres – Napoli 2-0
29 januari 2006

Er is groot nieuws in de krant. “Oggi un nuovo Napoli in Sardegna!”. Vandaag een nieuw Napoli op Sardinië! Coach Reja verklaarde gisteren op een persconferentie dat hij zal gaan aanvallen met de nieuwe aankoop Trotta en met Grieco, de jonge spits. Mannen van het eerste uur Sosa en Capperella gaan bankvlees kweken. Sosa steekt zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken: “Ik ben gedesillusioneerd. Ik snap het niet, maar zal de keuze van de mister respecteren.” Reja’s keuze is gedurfd. Zijn beslissingen van de afgelopen wedstrijden werden hem niet in dank afgenomen door de supporters. Ondanks de eerste plaats op de ranglijst is hij weinig populair.

We gaan voetbal kijken op de betaalzender bij het wedkantoor op Piazza Caritá. Het heet de Strike, maar omdat op de voorgevel de S naar beneden is gevallen heet het in de volksmond Trike. De lente nadert en buiten is het achttien graden met een zonnetje. Het is een prachtige zondag. Een autovrije zondag, in andere woorden een ware nachtmerrie voor de inwoners. Geen scooter, geen auto, het zijn onoverkomelijk problemen. Een echte Napolitaan gaat immers niet met het openbaar vervoer.

Om twaalf uur belt Maurizio.
“Chris, ik kan niet naar de Trike. Je mag vandaag namelijk niet met de auto gaan, wist je dat?”
“Ja, ik heb het gelezen. Maar kun je niet met de metro? Het station ligt vlak bij je huis.”
“Met de metro?” Het klinkt alsof zijn mond is opengevallen.
“Ja Maurizio, met de metro.”
“Hoezo?”
“Hoezo hoezo? De metro stopt ook vlakbij de Trike.”
“Ik ga nooit met de metro. Moet je daar trouwens geen seizoenkaart voor hebben?”

Even later een sms van Guido.
‘Kan niet naar Trike. Autovrije zondag. Mag ook niet met Vespa.”
Ik sms hoopvol terug.
“Bus?”
Bliep-bliep.
“Hoezo?.”

Moederziel alleen onderweg drink ik drie cappuccini en lees twee kranten. De stad is in de ban van de nieuwe maffia oorlog. De oude vete in het noorden van de stad is sinds de arrestatie van Camorra topman De Lauro gesust. Maar de nerveuze sfeer is teruggekeerd. Gesprek van de dag is een liquidatie in het hart van de stad, in een drukke koffiebar. De zoveelste in een reeks sinds oktober. Deze dagen lijkt het oorlog in Sanitá, een volksbuurt aan de rand van het centrum. De liquidatie gisteren was op een driehonderd meter van mijn huis. Misschien is het beter om geen krant meer te lezen.

“trike” leest de voorgevel. Links van de t is nog een S-vorm op de muur zichtbaar. Mondjesmaat stromen de mensen het gebouw binnen. De baas van het wedkantoor is een bittere grijsaard met altijd hetzelfde bruine ribjasje aan. Hij weigert de tv aan te zetten vanwege de chaos in zijn hok. Pas na massaal protest van de supporters zet hij het scherm aan. Vanaf een houten stoel maant hij wild zwaaiend de menigte tot stilte en zweert hij op zijn overleden moeder (God hebbe haar ziel) dat de stekker eruit gaat bij teveel rumoer. Een luid en hilarisch boe-geroep stijgt op.

Dan kijken we naar het stadion van Sassari Torres. In een ver verleden speelde er een jonge, kleine middenvelder die later furore maakte in Napels en de rest van Europa: Francesco Zola. Het is voor het eerst en het laatst dit seizoen uitverkocht. In het uitvak 500 Napolitanen die met het vliegtuig naar het eiland zijn gekomen. Ze beschikken over oneindig veel clubliefde. Met de wetenschap dat het een zoveelste belabberde wedstrijd zal zijn, en dit keer zo ver van huis. Voor hen is clubliefde clubliefde. Ook in de Serie C, ook op Sardinië.

Direct na het fluitsignaal deelt rechtsback Grava een kopstoot uit aan zijn directe tegenstander. Een massale opstoot volgt. De scheidsrechter houdt de kaarten op zak. Ht is slechts een voorbode van wat komen gaat. Napels speelt nerveus en slecht. Zelfs de meest ervaren spelers hebben vandaag een kort lontje, opgenaaid door het fanatiek anti-Napoli publiek van Torres. Aanvoerder Montervino stort dramatisch ter aarde met een tegenstander in de buurt. We zien op de herhaling overduidelijk dat hij niet eens wordt aangeraakt.
“Gele kaart!” brult mijn naar bier riekende buurman.
“Ja”, zeg ik. “Wat een finta. (Schwalbe)”
“Hoezo finta?” Hij kijkt me boos en vragend aan.
Echt objectief kun je de Napolitanen niet noemen.

Behalve een weinig verrassend misser van vedette-in-spé Calaió gebeurt er weinig. In de twintigste minuut tikt de rechtsbuiten van Torres de bal in het net met zijn hand. Doelpunt afgekeurd en een gele kaart. “Wat een boer”, brult mijn buurman net iets te dicht bij mijn oor. Het mag blijkbaar alleen maar met de hand van God. Tien minuten voor rust fladdert een schot van Torres met wind mee in de bovenhoek. 1-0 voor de thuisploeg. Rap benen een tiental mensen het wedkantoor uit. Zij hebben genoeg gezien. Een oude man trilt van woede en denkt hardop. “Het is een schande, een grote schande!”. Hij balt een vuist in de lucht.

De laatste minuten voor rust wordt Napoli compleet van de mat gespeeld. Het doel van keeper Izzo is een schiettent. Op slag van rust haakt verdediger Maldonando de linksbuiten van Torres in het penaltygebied. Tot ieders verbazing fluit de arbiter voor de rust in plaats van voor een strafschop. De bank van Torres ontploft en de coach sprint het veld in om verhaal te halen bij de scheidsrechter. De Napolitanen ruiken ruzie en vliegen erop. Spelverdeler Fontana maakt het zelfs zo bont dat hij de coach van de tegenpartij in de kraag vat. Eén grote groep duwende en scheldende massa verdwijnt in de spelerstunnel. Rust.

Wat er in de tweede helft gebeurd is daadwerkelijk een schande voor de stad. Napels speelt haar allerslechtste voetbal ooit. Torres scoort de 2-0. En dan zijn alle grenzen zijn gebroken. Op zoek naar problemen worden er ellebogen in gezicht geplant, knieën gezocht met gestrekte benen en vooral veel opzichtig gevallen in de zestien meter. Op miraculeuze wijze houdt de scheidsrechter de rode kaarten op zak. Na het fluitsignaal gaat de televisie direct uit. In het wedkantoor overheerst woede en verbijstering. Dit is crisis.

Volgende week thuis tegen Pistoiese. Zal wel weer gewoon met Sosa en Capparella zijn.

La nostra unica fede wordt geschreven door S.M.O.O.K. - Napels.
Voor meer informatie of het adres van de website met het complete archief, email.

Geen flauw idee!

Chris

Kan ik dan de titel veranderen met nieuwe wedstrijd en datum?

Misschien jammer van de actualiteit (geen datum/wedstrijd in de titel) maar het maakt mij niet uit. Laat de moderator het maar beslissen (en doen hoop ik .