Het centrale SSC Napoli topic: Live van de Curva A!

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië....

Napoli – Lucchese 1-0
22 januari 2006

Op mijn wekker staat 12:34. Ik schiet uit mijn bed. Te laat. Ik moet om half twee op Vanvittelli zijn. Daar wachten drie scooters en vijf mannen. Om precies kwart voor twee stap ik uit de metro op het drukke piazza. Nog maar drie kwartier voor het begin van de wedstrijd. Het wordt krap en geen spoor van Guido, Cavallo, Nicola, Genni of Maurizio. Ik besluit Guido te bellen.

“PRONTO!”
Ik hoor straatgeluiden, windsuizen en het knetteren van de claxon. Hij is onderweg.
“Guido, waar ben je? Ik ben te laat en sta op Vanvittelli. Er is niemand meer.”
“Iedereen is al naar het stadion, maar ik ben ook te laat. Ik pik je op over tien minuten.”
Tien minuten. Tien Napels-minuten. Vermenigvuldigd met de Napels factor betekent dat 25 minuten in totaal. Ik kijk op de klok. Tien voor twee. We gaan te laat komen.

Luid toeterend stormt Guido het piazza op. Wanneer we rond twintig over twee de heuvels van Vomero afrijden ligt de vallei van Fuorigrotta aan onze voeten. Een adembenemend uitzicht op de zee met het eiland Ischia. Midden in de vallei van uitpuilende woonwijken zie ik de enorme ijzeren koepel van het San Paolo. De wedstrijd staat op beginnen. Blauwe vuurwerkrook stijgt al op uit de betonnen kuip. Het aanzicht werkt aanlonkend. Ik voel de haast en de wil om er al te zijn. Guido blijkbaar ook. Hij blijft stil en geeft meer gas. Even later rijden we langs de muren van het stadion. We horen de stadiongeluiden nu eens van buiten. Een striemend fluitconcert stijgt op. De liederen worden aangeheven en klinken vanaf hier schel en agressief. Het maakt nog steeds indruk om supporter van Napoli te zijn.

Om kwart voor drie lopen we het vak binnen en ontmoeten we onze vier vrienden. Het stadion is zoals al het hele seizoen erg leeg. Ik schat dat er ongeveer 30.000 de weg naar San Paolo hebben gevonden. Maar de Curva A heeft er zin in. Rookwolken hangen boven de tribune en de achtduizend van ons vak heffen op commando van de Camorra leider de handen de lucht in. Er is nog niet gescoord. Na de eerste seizoenshelft stond Napoli eenzaam bovenaan in de Serie C. Na het verlies van vorige week bij het nietige Massese en het gelijkspel thuis tegen Grossetto is de voorsprong op de nummer twee Frosinone (Wie???) teruggelopen tot drie punten. Een verlies in Napels betekent altijd crisis. Ook met een eerste plek op de ranglijst. Ook met drie punten voorsprong. “Deze wedstrijd moet gewonnen”, Guido houdt zijn hand om mijn oor tijdens het schreeuwen. Ik knik. Hij heeft gelijk. De promotie mag dit jaar niet in de problemen komen. Het is gewoon onmogelijk.

Napels speelt voorin met de Siciliaans-Argentijnse wondertandem Sosa – Calaió. Alleen al de prijs van Bomber Calaió (2 miljoen euro) staat gelijk aan de jaarlijkse begroting van de tegenstander van vandaag. Calaió, fonetisch KA-LA-JO, is een volgevreten vedette met een arrogantie die grenst aan waanzin. Fameus zijn uitspraken in de sportkranten. “Ik scoorde niet want ik kreeg geen goede ballen.” Of: “ik scoorde niet want ik scoor wel in de belangrijke wedstrijden”. Of de inmiddels klassiek geworden quote na een afgekeurde buitenspelgoal: “tegenwoordig wanneer Napoli scoort kijkt de scheidsrechter eerst wie heeft gescoord. Is het Calaió dan keurt hij hem af.” Behalve weinig goals is de vedette ook altijd goed voor een elleboog, commentaar op de leiding, ogen prikken en de rode kaarten die daar bij horen. Sosa daarentegen is Cult met hoofdletter C. Sosa is geen voetballer. Sosa is een stuk hout. Als hij rent lijkt het alsof zijn linkerbeen drie centimeter korter is dan het rechter. Alleen het hinniken ontbreekt nog. Sosa is een combinatie van good-old Huub Loeffen en Erik Meijer. Voor de mindere voetbalkenners, Sosa is een Pierre van Hooijdonk alleen zonder traptechniek, prijzenkast, bruine tint en grote bek. Maar Sosa heeft één voordeel. Bij iedere aanval stort hij zich in het strafschopgebied in de hoop dat iemand een strakke voorzet tegen zijn hoofd schiet. En dat gebeurt telkens. Sosa scoort. Vaak, lelijk en op belangrijke momenten.

In de eerste helft speelt Napoli fel en snel. Tegenstander Massese is een ploeg van niks. Maar dat telt niet. Napoli speelt altijd tegen ploegen van niks. Middenvelder en aanvoerder Montervino draaft als vanouds op het middenveld. Hij is een tank. Met niet alleen de longen, maar ook de manen van een paard. Onder zijn leiding proberen de flankspelers Capparella en Bogliacino (Boy-la-cino, goed oefenen) de ballen tegen Sosa’s hoofd te schieten of voor de voeten van Calaió te deponeren. Het lukt maar weinig. Bovendien raakt Calaió geen enkele bal goed wat hij probeert te verbloemen door bij iedere mislukte actie de arbiter te beledigen. Dan, na een goed half uur, komt de flegmatieke Capparella plots met een wonderschone voorzet die prachtig door Bogliacino achter de doelman, in het dagelijks leven postbode van Massa, wordt gekopt. Achteraf verklaarde Bogliacino voor de camera’s zijn goal op briljante wijze: “ik raakte de bal goed met mijn hoofd en de bal ging in de goal”.

De Curva A ontploft en Napels zit op rozen. De sfeer in s’lands meest gevaarlijk supportersvak was al goed en na de goal wordt er vrolijk gegrapt, gezongen en vooral veel drugs gebruikt. Nieuw is het lied met de filosofische tekst: “WIJ-ZIJN-GEEN-PO-LI-TIE A-GEN-TEN!”. Logisch. Daaropvolgend natuurlijk het pittoreske: “PO-LI-TIE-AGENT-ERGSTE-VIJAND!” Het onvermijdelijke thema van deze dag wordt geïntroduceerd door een van de vier bendes van de Curva A, The Mastiffs. Bij een bepaald lied wordt er wild gesprongen en geduwd waarbij iedere deelnemer minimaal drie rijen naar beneden valt. Maurizio kukelt naar beneden, doet zich pijn en staat enthousiast op. Hij roept naar boven: “zag je dat, minimaal vijf rijen!”. Iedereen lacht. Raar volk, die Napolitanen.

In de tweede helft laat Napoli het zo. Calaió klungelt nog wat aan en wordt zoals iedere wedstrijd gewisseld. Natuurlijk kan zijn wegwerpgebaar tegen coach Reja niet ontbreken. De scheids blaast voor het einde van de wedstrijd en er klinkt luid applaus van de tribunes. We nemen afscheid van elkaar. Geen afspraken deze keer voor komende zondag. Napoli vertrekt per vliegtuig naar Sardinië om te spelen in het stadion van Torres. Sommige opofferingen gaan zelfs de Napolitanen te ver.

La nostra unica fede wordt geschreven door S.M.O.O.K. - Napels.
Voor meer informatie of het adres van de website met het complete archief, email.

Bedankt voor de reacties. Napoli - Rome was volle bak, maar een teleurstellende wedstrijd voor de Napolitanen. Het levende konijn op het vak van de Roma supporters was leuk, daarna de vuurwerkbommen in het vak (ook nog wel leuk).

Toen het traangas van de politie op de Curva A en de aanval van de Mastiffs op het politiebureau (15 agenten in het ziekenhuis). Ik heb een aantal foto's van die wedstrijd vanaf de Curva. Kan ik die op de een of andere manier uploaden?

Ja. Ik ken geen andere Nederlanders die naar San Paolo gaan. Naar mijn weten wonen er 7 Nederlanders in de stad.

Mag ik een link plaatsen naar de foto's of is dat spam?

De naam komt me bekend voor.....maar nee....

Welk vak bezoekt Digger?

Ik zit eigenlijk te wachten op uitleg over wie Maaike van Veldhoven is.

Nee...ik heb haar niet gezien.
Laat het me even weten als ze er nog woont.
Ik hou wel van mooie, grote ogen.

Je bent een kenner!

Hoelang ga je al naar de wedstrijden?
Vorige seizoen stond ik op B, nu op A.
De Curva A is duidelijker gevaarlijker, de bendes gaan ook onderling op de vuist.

Ben je ook in transferta geweest?

[ Bericht 1% gewijzigd door smook.biz op 24-01-2006 19:39:22 ]

Napoli - Roma: Curva A dreigt met riemen.

Avellino fans bestormen het veld tijdens de wedstrijd in de dramatische play-off finale in 2005.

Napoli Curva tijdens diezelfde wedstrijd in Avellino.