VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië....
Napoli – Lucchese 1-0
22 januari 2006
Op mijn wekker staat 12:34. Ik schiet uit mijn bed. Te laat. Ik moet om half twee op Vanvittelli zijn. Daar wachten drie scooters en vijf mannen. Om precies kwart voor twee stap ik uit de metro op het drukke piazza. Nog maar drie kwartier voor het begin van de wedstrijd. Het wordt krap en geen spoor van Guido, Cavallo, Nicola, Genni of Maurizio. Ik besluit Guido te bellen.
“PRONTO!”
Ik hoor straatgeluiden, windsuizen en het knetteren van de claxon. Hij is onderweg.
“Guido, waar ben je? Ik ben te laat en sta op Vanvittelli. Er is niemand meer.”
“Iedereen is al naar het stadion, maar ik ben ook te laat. Ik pik je op over tien minuten.”
Tien minuten. Tien Napels-minuten. Vermenigvuldigd met de Napels factor betekent dat 25 minuten in totaal. Ik kijk op de klok. Tien voor twee. We gaan te laat komen.
Luid toeterend stormt Guido het piazza op. Wanneer we rond twintig over twee de heuvels van Vomero afrijden ligt de vallei van Fuorigrotta aan onze voeten. Een adembenemend uitzicht op de zee met het eiland Ischia. Midden in de vallei van uitpuilende woonwijken zie ik de enorme ijzeren koepel van het San Paolo. De wedstrijd staat op beginnen. Blauwe vuurwerkrook stijgt al op uit de betonnen kuip. Het aanzicht werkt aanlonkend. Ik voel de haast en de wil om er al te zijn. Guido blijkbaar ook. Hij blijft stil en geeft meer gas. Even later rijden we langs de muren van het stadion. We horen de stadiongeluiden nu eens van buiten. Een striemend fluitconcert stijgt op. De liederen worden aangeheven en klinken vanaf hier schel en agressief. Het maakt nog steeds indruk om supporter van Napoli te zijn.
Om kwart voor drie lopen we het vak binnen en ontmoeten we onze vier vrienden. Het stadion is zoals al het hele seizoen erg leeg. Ik schat dat er ongeveer 30.000 de weg naar San Paolo hebben gevonden. Maar de Curva A heeft er zin in. Rookwolken hangen boven de tribune en de achtduizend van ons vak heffen op commando van de Camorra leider de handen de lucht in. Er is nog niet gescoord. Na de eerste seizoenshelft stond Napoli eenzaam bovenaan in de Serie C. Na het verlies van vorige week bij het nietige Massese en het gelijkspel thuis tegen Grossetto is de voorsprong op de nummer twee Frosinone (Wie???) teruggelopen tot drie punten. Een verlies in Napels betekent altijd crisis. Ook met een eerste plek op de ranglijst. Ook met drie punten voorsprong. “Deze wedstrijd moet gewonnen”, Guido houdt zijn hand om mijn oor tijdens het schreeuwen. Ik knik. Hij heeft gelijk. De promotie mag dit jaar niet in de problemen komen. Het is gewoon onmogelijk.
Napels speelt voorin met de Siciliaans-Argentijnse wondertandem Sosa – Calaió. Alleen al de prijs van Bomber Calaió (2 miljoen euro) staat gelijk aan de jaarlijkse begroting van de tegenstander van vandaag. Calaió, fonetisch KA-LA-JO, is een volgevreten vedette met een arrogantie die grenst aan waanzin. Fameus zijn uitspraken in de sportkranten. “Ik scoorde niet want ik kreeg geen goede ballen.” Of: “ik scoorde niet want ik scoor wel in de belangrijke wedstrijden”. Of de inmiddels klassiek geworden quote na een afgekeurde buitenspelgoal: “tegenwoordig wanneer Napoli scoort kijkt de scheidsrechter eerst wie heeft gescoord. Is het Calaió dan keurt hij hem af.” Behalve weinig goals is de vedette ook altijd goed voor een elleboog, commentaar op de leiding, ogen prikken en de rode kaarten die daar bij horen. Sosa daarentegen is Cult met hoofdletter C. Sosa is geen voetballer. Sosa is een stuk hout. Als hij rent lijkt het alsof zijn linkerbeen drie centimeter korter is dan het rechter. Alleen het hinniken ontbreekt nog. Sosa is een combinatie van good-old Huub Loeffen en Erik Meijer. Voor de mindere voetbalkenners, Sosa is een Pierre van Hooijdonk alleen zonder traptechniek, prijzenkast, bruine tint en grote bek. Maar Sosa heeft één voordeel. Bij iedere aanval stort hij zich in het strafschopgebied in de hoop dat iemand een strakke voorzet tegen zijn hoofd schiet. En dat gebeurt telkens. Sosa scoort. Vaak, lelijk en op belangrijke momenten.
In de eerste helft speelt Napoli fel en snel. Tegenstander Massese is een ploeg van niks. Maar dat telt niet. Napoli speelt altijd tegen ploegen van niks. Middenvelder en aanvoerder Montervino draaft als vanouds op het middenveld. Hij is een tank. Met niet alleen de longen, maar ook de manen van een paard. Onder zijn leiding proberen de flankspelers Capparella en Bogliacino (Boy-la-cino, goed oefenen) de ballen tegen Sosa’s hoofd te schieten of voor de voeten van Calaió te deponeren. Het lukt maar weinig. Bovendien raakt Calaió geen enkele bal goed wat hij probeert te verbloemen door bij iedere mislukte actie de arbiter te beledigen. Dan, na een goed half uur, komt de flegmatieke Capparella plots met een wonderschone voorzet die prachtig door Bogliacino achter de doelman, in het dagelijks leven postbode van Massa, wordt gekopt. Achteraf verklaarde Bogliacino voor de camera’s zijn goal op briljante wijze: “ik raakte de bal goed met mijn hoofd en de bal ging in de goal”.
De Curva A ontploft en Napels zit op rozen. De sfeer in s’lands meest gevaarlijk supportersvak was al goed en na de goal wordt er vrolijk gegrapt, gezongen en vooral veel drugs gebruikt. Nieuw is het lied met de filosofische tekst: “WIJ-ZIJN-GEEN-PO-LI-TIE A-GEN-TEN!”. Logisch. Daaropvolgend natuurlijk het pittoreske: “PO-LI-TIE-AGENT-ERGSTE-VIJAND!” Het onvermijdelijke thema van deze dag wordt geïntroduceerd door een van de vier bendes van de Curva A, The Mastiffs. Bij een bepaald lied wordt er wild gesprongen en geduwd waarbij iedere deelnemer minimaal drie rijen naar beneden valt. Maurizio kukelt naar beneden, doet zich pijn en staat enthousiast op. Hij roept naar boven: “zag je dat, minimaal vijf rijen!”. Iedereen lacht. Raar volk, die Napolitanen.
In de tweede helft laat Napoli het zo. Calaió klungelt nog wat aan en wordt zoals iedere wedstrijd gewisseld. Natuurlijk kan zijn wegwerpgebaar tegen coach Reja niet ontbreken. De scheids blaast voor het einde van de wedstrijd en er klinkt luid applaus van de tribunes. We nemen afscheid van elkaar. Geen afspraken deze keer voor komende zondag. Napoli vertrekt per vliegtuig naar Sardinië om te spelen in het stadion van Torres. Sommige opofferingen gaan zelfs de Napolitanen te ver.
La nostra unica fede wordt geschreven door S.M.O.O.K. - Napels.
Voor meer informatie of het adres van de website met het complete archief, email.
Napoli – Lucchese 1-0
22 januari 2006
Op mijn wekker staat 12:34. Ik schiet uit mijn bed. Te laat. Ik moet om half twee op Vanvittelli zijn. Daar wachten drie scooters en vijf mannen. Om precies kwart voor twee stap ik uit de metro op het drukke piazza. Nog maar drie kwartier voor het begin van de wedstrijd. Het wordt krap en geen spoor van Guido, Cavallo, Nicola, Genni of Maurizio. Ik besluit Guido te bellen.
“PRONTO!”
Ik hoor straatgeluiden, windsuizen en het knetteren van de claxon. Hij is onderweg.
“Guido, waar ben je? Ik ben te laat en sta op Vanvittelli. Er is niemand meer.”
“Iedereen is al naar het stadion, maar ik ben ook te laat. Ik pik je op over tien minuten.”
Tien minuten. Tien Napels-minuten. Vermenigvuldigd met de Napels factor betekent dat 25 minuten in totaal. Ik kijk op de klok. Tien voor twee. We gaan te laat komen.
Luid toeterend stormt Guido het piazza op. Wanneer we rond twintig over twee de heuvels van Vomero afrijden ligt de vallei van Fuorigrotta aan onze voeten. Een adembenemend uitzicht op de zee met het eiland Ischia. Midden in de vallei van uitpuilende woonwijken zie ik de enorme ijzeren koepel van het San Paolo. De wedstrijd staat op beginnen. Blauwe vuurwerkrook stijgt al op uit de betonnen kuip. Het aanzicht werkt aanlonkend. Ik voel de haast en de wil om er al te zijn. Guido blijkbaar ook. Hij blijft stil en geeft meer gas. Even later rijden we langs de muren van het stadion. We horen de stadiongeluiden nu eens van buiten. Een striemend fluitconcert stijgt op. De liederen worden aangeheven en klinken vanaf hier schel en agressief. Het maakt nog steeds indruk om supporter van Napoli te zijn.
Om kwart voor drie lopen we het vak binnen en ontmoeten we onze vier vrienden. Het stadion is zoals al het hele seizoen erg leeg. Ik schat dat er ongeveer 30.000 de weg naar San Paolo hebben gevonden. Maar de Curva A heeft er zin in. Rookwolken hangen boven de tribune en de achtduizend van ons vak heffen op commando van de Camorra leider de handen de lucht in. Er is nog niet gescoord. Na de eerste seizoenshelft stond Napoli eenzaam bovenaan in de Serie C. Na het verlies van vorige week bij het nietige Massese en het gelijkspel thuis tegen Grossetto is de voorsprong op de nummer twee Frosinone (Wie???) teruggelopen tot drie punten. Een verlies in Napels betekent altijd crisis. Ook met een eerste plek op de ranglijst. Ook met drie punten voorsprong. “Deze wedstrijd moet gewonnen”, Guido houdt zijn hand om mijn oor tijdens het schreeuwen. Ik knik. Hij heeft gelijk. De promotie mag dit jaar niet in de problemen komen. Het is gewoon onmogelijk.
Napels speelt voorin met de Siciliaans-Argentijnse wondertandem Sosa – Calaió. Alleen al de prijs van Bomber Calaió (2 miljoen euro) staat gelijk aan de jaarlijkse begroting van de tegenstander van vandaag. Calaió, fonetisch KA-LA-JO, is een volgevreten vedette met een arrogantie die grenst aan waanzin. Fameus zijn uitspraken in de sportkranten. “Ik scoorde niet want ik kreeg geen goede ballen.” Of: “ik scoorde niet want ik scoor wel in de belangrijke wedstrijden”. Of de inmiddels klassiek geworden quote na een afgekeurde buitenspelgoal: “tegenwoordig wanneer Napoli scoort kijkt de scheidsrechter eerst wie heeft gescoord. Is het Calaió dan keurt hij hem af.” Behalve weinig goals is de vedette ook altijd goed voor een elleboog, commentaar op de leiding, ogen prikken en de rode kaarten die daar bij horen. Sosa daarentegen is Cult met hoofdletter C. Sosa is geen voetballer. Sosa is een stuk hout. Als hij rent lijkt het alsof zijn linkerbeen drie centimeter korter is dan het rechter. Alleen het hinniken ontbreekt nog. Sosa is een combinatie van good-old Huub Loeffen en Erik Meijer. Voor de mindere voetbalkenners, Sosa is een Pierre van Hooijdonk alleen zonder traptechniek, prijzenkast, bruine tint en grote bek. Maar Sosa heeft één voordeel. Bij iedere aanval stort hij zich in het strafschopgebied in de hoop dat iemand een strakke voorzet tegen zijn hoofd schiet. En dat gebeurt telkens. Sosa scoort. Vaak, lelijk en op belangrijke momenten.
In de eerste helft speelt Napoli fel en snel. Tegenstander Massese is een ploeg van niks. Maar dat telt niet. Napoli speelt altijd tegen ploegen van niks. Middenvelder en aanvoerder Montervino draaft als vanouds op het middenveld. Hij is een tank. Met niet alleen de longen, maar ook de manen van een paard. Onder zijn leiding proberen de flankspelers Capparella en Bogliacino (Boy-la-cino, goed oefenen) de ballen tegen Sosa’s hoofd te schieten of voor de voeten van Calaió te deponeren. Het lukt maar weinig. Bovendien raakt Calaió geen enkele bal goed wat hij probeert te verbloemen door bij iedere mislukte actie de arbiter te beledigen. Dan, na een goed half uur, komt de flegmatieke Capparella plots met een wonderschone voorzet die prachtig door Bogliacino achter de doelman, in het dagelijks leven postbode van Massa, wordt gekopt. Achteraf verklaarde Bogliacino voor de camera’s zijn goal op briljante wijze: “ik raakte de bal goed met mijn hoofd en de bal ging in de goal”.
De Curva A ontploft en Napels zit op rozen. De sfeer in s’lands meest gevaarlijk supportersvak was al goed en na de goal wordt er vrolijk gegrapt, gezongen en vooral veel drugs gebruikt. Nieuw is het lied met de filosofische tekst: “WIJ-ZIJN-GEEN-PO-LI-TIE A-GEN-TEN!”. Logisch. Daaropvolgend natuurlijk het pittoreske: “PO-LI-TIE-AGENT-ERGSTE-VIJAND!” Het onvermijdelijke thema van deze dag wordt geïntroduceerd door een van de vier bendes van de Curva A, The Mastiffs. Bij een bepaald lied wordt er wild gesprongen en geduwd waarbij iedere deelnemer minimaal drie rijen naar beneden valt. Maurizio kukelt naar beneden, doet zich pijn en staat enthousiast op. Hij roept naar boven: “zag je dat, minimaal vijf rijen!”. Iedereen lacht. Raar volk, die Napolitanen.
In de tweede helft laat Napoli het zo. Calaió klungelt nog wat aan en wordt zoals iedere wedstrijd gewisseld. Natuurlijk kan zijn wegwerpgebaar tegen coach Reja niet ontbreken. De scheids blaast voor het einde van de wedstrijd en er klinkt luid applaus van de tribunes. We nemen afscheid van elkaar. Geen afspraken deze keer voor komende zondag. Napoli vertrekt per vliegtuig naar Sardinië om te spelen in het stadion van Torres. Sommige opofferingen gaan zelfs de Napolitanen te ver.
La nostra unica fede wordt geschreven door S.M.O.O.K. - Napels.
Voor meer informatie of het adres van de website met het complete archief, email.
Oke is prima zo, dan kun je hier wekelijks voor de liefhebber de columns wel kwijt.
That's all folks!
Wat een geweldig stuk! Iedere persoon met Napolitaanse achtergrond of kennis van die cultuur weet precies dit verhaal te visualiseren, gewoonweg prachtig! Heb erg genoten!
Wel toepasselijk:
Curva A:
Curva B:
(goeie tekst en Simoni was de reden van het fluitconcert uit de tekst in de OP)
P.S. Tis wel Napoli Soccer ipv Napoli Calcio, maar da's slechts een detail.
Curva A:
Curva B:
(goeie tekst en Simoni was de reden van het fluitconcert uit de tekst in de OP)
P.S. Tis wel Napoli Soccer ipv Napoli Calcio, maar da's slechts een detail.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Mooie foto's op je site van het bezoek van Diego aan Napoli bij Ferrara's afscheidsmatch trouwens
En als je niet bij Napoli - Roma bent geweest, heb je ondanks de uitslag, toch wel wat gemist.
En als je niet bij Napoli - Roma bent geweest, heb je ondanks de uitslag, toch wel wat gemist.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Bedankt voor de reacties. Napoli - Rome was volle bak, maar een teleurstellende wedstrijd voor de Napolitanen. Het levende konijn op het vak van de Roma supporters was leuk, daarna de vuurwerkbommen in het vak (ook nog wel leuk).
Toen het traangas van de politie op de Curva A en de aanval van de Mastiffs op het politiebureau (15 agenten in het ziekenhuis). Ik heb een aantal foto's van die wedstrijd vanaf de Curva. Kan ik die op de een of andere manier uploaden?
Toen het traangas van de politie op de Curva A en de aanval van de Mastiffs op het politiebureau (15 agenten in het ziekenhuis). Ik heb een aantal foto's van die wedstrijd vanaf de Curva. Kan ik die op de een of andere manier uploaden?
Ja. Ik ken geen andere Nederlanders die naar San Paolo gaan. Naar mijn weten wonen er 7 Nederlanders in de stad.
DIGGER gaat ook af en toe, vanuit Nederland naar Napels.quote:Op dinsdag 24 januari 2006 12:37 schreef smook.biz het volgende:
Ja. Ik ken geen andere Nederlanders die naar San Paolo gaan. Naar mijn weten wonen er 7 Nederlanders in de stad.
Lichtelijk OT: ken jij ene Maaike van Veldhoven?
Oud-studiegenootje van me, woonde destijds in Napels en was er helemaal gek van. Als die er nog woont, moet je haar kennen/gezien hebben: 1.85m, hoogblond haar, mooi om te zien en twee hele grote..... ogen zeg maar...quote:Op dinsdag 24 januari 2006 13:31 schreef smook.biz het volgende:
Ik zit eigenlijk te wachten op uitleg over wie Maaike van Veldhoven is.
Nee...ik heb haar niet gezien.
Laat het me even weten als ze er nog woont.
Ik hou wel van mooie, grote ogen.
Laat het me even weten als ze er nog woont.
Ik hou wel van mooie, grote ogen.
http://xs.to/ bijvoorbeeld.quote:Op dinsdag 24 januari 2006 10:33 schreef smook.biz het volgende:
Ik heb een aantal foto's van die wedstrijd vanaf de Curva. Kan ik die op de een of andere manier uploaden?
Heb op de PC hier alleen nog wat foto's staan van Napoli - Fiorentina 20 December 2003, toen nog Serie B, wedstrijd na 2 keer een achterstand eindigend in 2-2 diep in e blessuretijd terwijl Napoli al met 10 speelde.
Zit zelf meestal op Distinti, heb toch graag goed zicht op het veld (Vandaar dat Midden Noord ook zo heerlijk is) en je het gelijk ook goed zicht op zowel de Curva A als de Curva B en het uit-vak.
In je stukje heb je het overigens over de 4 bendes van de Curva A. Mastiffs, Bronx, Teste Matte & Vecchi Lions I presume?
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Je bent een kenner!
Hoelang ga je al naar de wedstrijden?
Vorige seizoen stond ik op B, nu op A.
De Curva A is duidelijker gevaarlijker, de bendes gaan ook onderling op de vuist.
Ben je ook in transferta geweest?
[ Bericht 1% gewijzigd door smook.biz op 24-01-2006 19:39:22 ]
Hoelang ga je al naar de wedstrijden?
Vorige seizoen stond ik op B, nu op A.
De Curva A is duidelijker gevaarlijker, de bendes gaan ook onderling op de vuist.
Ben je ook in transferta geweest?
[ Bericht 1% gewijzigd door smook.biz op 24-01-2006 19:39:22 ]
Ha,die wedstrijd heb ik gezien destijds.quote:Op dinsdag 24 januari 2006 19:23 schreef smook.biz het volgende:
[afbeelding]
Avellino fans bestormen het veld tijdens de wedstrijd in de dramatische play-off finale in 2005.
Wedstrijd van hoofdklasse niveau.
NAAR HET ANDERE FORUM!
Omdat de meeste mensen geen zin hebben om de hele tijd vuurwerk te moeten terugkoppen...quote:Op woensdag 25 januari 2006 01:08 schreef Erasmusch het volgende:
Waarom id die onderste ring altijd leeg?
Haha....
Inderdaad, de onderste ring is vrij gevaarlijk. Ik moet zeggen, op de Curva A proberen ze het vuurwerk altijd over de eerste ring op de sintelbaan te gooien. Maar het blijft proberen. Bij drukke wedstrijden is de eerste ring onder de lange zijde redelijk vol, maar je ziet de mensen altijd teruggetrokken onder de betonnen rand staan.
Mooi is het verhaal, ik was er niet bij, van Napoli - Roma een vijftal jaar geleden. Vanwege het grote aantal aanvragen voor uitkaarten van Roma supporters besloot Napoli de eerste ring onder Curva B beschikbaar te stellen, met het dringende advies aan de supporters niet op de de eerste rijen te gaan staan, maar zich te verschuilen onder de betonnen rand. Toen Totti scoorde was hij zo slim om naar het vak te rennen, waarna de Roma supporters zich naar voren storten om dichter bij het hek te zijn. Wat er toen op de Curva B gebeurde kun je wel raden.
Inderdaad, de onderste ring is vrij gevaarlijk. Ik moet zeggen, op de Curva A proberen ze het vuurwerk altijd over de eerste ring op de sintelbaan te gooien. Maar het blijft proberen. Bij drukke wedstrijden is de eerste ring onder de lange zijde redelijk vol, maar je ziet de mensen altijd teruggetrokken onder de betonnen rand staan.
Mooi is het verhaal, ik was er niet bij, van Napoli - Roma een vijftal jaar geleden. Vanwege het grote aantal aanvragen voor uitkaarten van Roma supporters besloot Napoli de eerste ring onder Curva B beschikbaar te stellen, met het dringende advies aan de supporters niet op de de eerste rijen te gaan staan, maar zich te verschuilen onder de betonnen rand. Toen Totti scoorde was hij zo slim om naar het vak te rennen, waarna de Roma supporters zich naar voren storten om dichter bij het hek te zijn. Wat er toen op de Curva B gebeurde kun je wel raden.
Tsja, liever niet natuurlijk. Maar het gebeurt wel.
Je moet ook opletten wanneer je niet meezingt met de liederen en je staat in de buurt van een capotifoso (leider). Dan krijg je een (behoorlijk ruwe) waarschuwing. Reageer je dan verkeerd of je loopt weg, dan heb je een probleem. Ik heb al vaker dan eens vechtpartijen op de Curva gezien om dit soort dingen. Zeker bij uitwedstrijden is dit link omdat het vak dan compacter is en je altijd wel in de buurt van een leider of assistent-leider staat. Ik heb in het begin dan ook, op advies van mijn vrienden, aardig wat staat playbacken.
Drie weken geleden werd er nog eentje naar het ziekenhuis vervoerd. Hij gooide vuurwerk van de Curva, maar had daarvoor geen toestemming gevraagd (?). Het komt er ongeveer op neer dat ze je moeten kennen wil je iets op eigen initiatief doen. Probeer vooral niet als niet-leider een lied aan te zetten of een spandoek te ontrollen, dan moet je rennen.
Je moet ook opletten wanneer je niet meezingt met de liederen en je staat in de buurt van een capotifoso (leider). Dan krijg je een (behoorlijk ruwe) waarschuwing. Reageer je dan verkeerd of je loopt weg, dan heb je een probleem. Ik heb al vaker dan eens vechtpartijen op de Curva gezien om dit soort dingen. Zeker bij uitwedstrijden is dit link omdat het vak dan compacter is en je altijd wel in de buurt van een leider of assistent-leider staat. Ik heb in het begin dan ook, op advies van mijn vrienden, aardig wat staat playbacken.
Drie weken geleden werd er nog eentje naar het ziekenhuis vervoerd. Hij gooide vuurwerk van de Curva, maar had daarvoor geen toestemming gevraagd (?). Het komt er ongeveer op neer dat ze je moeten kennen wil je iets op eigen initiatief doen. Probeer vooral niet als niet-leider een lied aan te zetten of een spandoek te ontrollen, dan moet je rennen.
Zieke cultuur als je het mij vraagt als buitenstaanderquote:Op woensdag 25 januari 2006 12:18 schreef smook.biz het volgende:
Tsja, liever niet natuurlijk. Maar het gebeurt wel.
Je moet ook opletten wanneer je niet meezingt met de liederen en je staat in de buurt van een capotifoso (leider). Dan krijg je een (behoorlijk ruwe) waarschuwing. Reageer je dan verkeerd of je loopt weg, dan heb je een probleem. Ik heb al vaker dan eens vechtpartijen op de Curva gezien om dit soort dingen. Zeker bij uitwedstrijden is dit link omdat het vak dan compacter is en je altijd wel in de buurt van een leider of assistent-leider staat. Ik heb in het begin dan ook, op advies van mijn vrienden, aardig wat staat playbacken.
Drie weken geleden werd er nog eentje naar het ziekenhuis vervoerd. Hij gooide vuurwerk van de Curva, maar had daarvoor geen toestemming gevraagd (?). Het komt er ongeveer op neer dat ze je moeten kennen wil je iets op eigen initiatief doen. Probeer vooral niet als niet-leider een lied aan te zetten of een spandoek te ontrollen, dan moet je rennen.
NAAR HET ANDERE FORUM!
Ik zou het niet ziek noemen maar anders.
Daarvoor moet je beseffen dat de mensen die op de Curva zitten uit de armste delen van het al arme Napels komen. Het zijn andere mensen die weinig besef hebben van wat er gebeurd in de wereld. Andere mensen met andere interesses. Voetbal, nee Napoli, is het belangrijkst in hun leven. Denk je dat zij op een forum praten met andere supporters? Nee...ik vroeg laatst aan een van hen of hij een emailadres had. "Ja tuurlijk, ik kan ook computeren. Mijn emailadres is ww.giancarlo.@.it" Ze hebben (ik generaliseer) geen werk, wonen met complete families, opa's, oma's, nichten en neven in kleine huizen.
Op het moment dat het allerbelangrijkste in je leven in gevaar komt, dan ga je je anders gedragen. Niet meer relativeren. Maar goed, ik ben het met je eens dat het tuig is. Maar niet ziek, want het is hun normale gedrag.
Daarvoor moet je beseffen dat de mensen die op de Curva zitten uit de armste delen van het al arme Napels komen. Het zijn andere mensen die weinig besef hebben van wat er gebeurd in de wereld. Andere mensen met andere interesses. Voetbal, nee Napoli, is het belangrijkst in hun leven. Denk je dat zij op een forum praten met andere supporters? Nee...ik vroeg laatst aan een van hen of hij een emailadres had. "Ja tuurlijk, ik kan ook computeren. Mijn emailadres is ww.giancarlo.@.it" Ze hebben (ik generaliseer) geen werk, wonen met complete families, opa's, oma's, nichten en neven in kleine huizen.
Op het moment dat het allerbelangrijkste in je leven in gevaar komt, dan ga je je anders gedragen. Niet meer relativeren. Maar goed, ik ben het met je eens dat het tuig is. Maar niet ziek, want het is hun normale gedrag.
quote:Op zondag 29 januari 2006 19:14 schreef smook.biz het volgende:
Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.
Sassari Torres – Napoli 2-0
29 januari 2006
Er is groot nieuws in de krant. “Oggi un nuovo Napoli in Sardegna!”. Vandaag een nieuw Napoli op Sardinië! Coach Reja verklaarde gisteren op een persconferentie dat hij zal gaan aanvallen met de nieuwe aankoop Trotta en met Grieco, de jonge spits. Mannen van het eerste uur Sosa en Capperella gaan bankvlees kweken. Sosa steekt zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken: “Ik ben gedesillusioneerd. Ik snap het niet, maar zal de keuze van de mister respecteren.” Reja’s keuze is gedurfd. Zijn beslissingen van de afgelopen wedstrijden werden hem niet in dank afgenomen door de supporters. Ondanks de eerste plaats op de ranglijst is hij weinig populair.
We gaan voetbal kijken op de betaalzender bij het wedkantoor op Piazza Caritá. Het heet de Strike, maar omdat op de voorgevel de S naar beneden is gevallen heet het in de volksmond Trike. De lente nadert en buiten is het achttien graden met een zonnetje. Het is een prachtige zondag. Een autovrije zondag, in andere woorden een ware nachtmerrie voor de inwoners. Geen scooter, geen auto, het zijn onoverkomelijk problemen. Een echte Napolitaan gaat immers niet met het openbaar vervoer.
Om twaalf uur belt Maurizio.
“Chris, ik kan niet naar de Trike. Je mag vandaag namelijk niet met de auto gaan, wist je dat?”
“Ja, ik heb het gelezen. Maar kun je niet met de metro? Het station ligt vlak bij je huis.”
“Met de metro?” Het klinkt alsof zijn mond is opengevallen.
“Ja Maurizio, met de metro.”
“Hoezo?”
“Hoezo hoezo? De metro stopt ook vlakbij de Trike.”
“Ik ga nooit met de metro. Moet je daar trouwens geen seizoenkaart voor hebben?”
Even later een sms van Guido.
‘Kan niet naar Trike. Autovrije zondag. Mag ook niet met Vespa.”
Ik sms hoopvol terug.
“Bus?”
Bliep-bliep.
“Hoezo?.”
Moederziel alleen onderweg drink ik drie cappuccini en lees twee kranten. De stad is in de ban van de nieuwe maffia oorlog. De oude vete in het noorden van de stad is sinds de arrestatie van Camorra topman De Lauro gesust. Maar de nerveuze sfeer is teruggekeerd. Gesprek van de dag is een liquidatie in het hart van de stad, in een drukke koffiebar. De zoveelste in een reeks sinds oktober. Deze dagen lijkt het oorlog in Sanitá, een volksbuurt aan de rand van het centrum. De liquidatie gisteren was op een driehonderd meter van mijn huis. Misschien is het beter om geen krant meer te lezen.
“trike” leest de voorgevel. Links van de t is nog een S-vorm op de muur zichtbaar. Mondjesmaat stromen de mensen het gebouw binnen. De baas van het wedkantoor is een bittere grijsaard met altijd hetzelfde bruine ribjasje aan. Hij weigert de tv aan te zetten vanwege de chaos in zijn hok. Pas na massaal protest van de supporters zet hij het scherm aan. Vanaf een houten stoel maant hij wild zwaaiend de menigte tot stilte en zweert hij op zijn overleden moeder (God hebbe haar ziel) dat de stekker eruit gaat bij teveel rumoer. Een luid en hilarisch boe-geroep stijgt op.
Dan kijken we naar het stadion van Sassari Torres. In een ver verleden speelde er een jonge, kleine middenvelder die later furore maakte in Napels en de rest van Europa: Francesco Zola. Het is voor het eerst en het laatst dit seizoen uitverkocht. In het uitvak 500 Napolitanen die met het vliegtuig naar het eiland zijn gekomen. Ze beschikken over oneindig veel clubliefde. Met de wetenschap dat het een zoveelste belabberde wedstrijd zal zijn, en dit keer zo ver van huis. Voor hen is clubliefde clubliefde. Ook in de Serie C, ook op Sardinië.
Direct na het fluitsignaal deelt rechtsback Grava een kopstoot uit aan zijn directe tegenstander. Een massale opstoot volgt. De scheidsrechter houdt de kaarten op zak. Ht is slechts een voorbode van wat komen gaat. Napels speelt nerveus en slecht. Zelfs de meest ervaren spelers hebben vandaag een kort lontje, opgenaaid door het fanatiek anti-Napoli publiek van Torres. Aanvoerder Montervino stort dramatisch ter aarde met een tegenstander in de buurt. We zien op de herhaling overduidelijk dat hij niet eens wordt aangeraakt.
“Gele kaart!” brult mijn naar bier riekende buurman.
“Ja”, zeg ik. “Wat een finta. (Schwalbe)”
“Hoezo finta?” Hij kijkt me boos en vragend aan.
Echt objectief kun je de Napolitanen niet noemen.
Behalve een weinig verrassend misser van vedette-in-spé Calaió gebeurt er weinig. In de twintigste minuut tikt de rechtsbuiten van Torres de bal in het net met zijn hand. Doelpunt afgekeurd en een gele kaart. “Wat een boer”, brult mijn buurman net iets te dicht bij mijn oor. Het mag blijkbaar alleen maar met de hand van God. Tien minuten voor rust fladdert een schot van Torres met wind mee in de bovenhoek. 1-0 voor de thuisploeg. Rap benen een tiental mensen het wedkantoor uit. Zij hebben genoeg gezien. Een oude man trilt van woede en denkt hardop. “Het is een schande, een grote schande!”. Hij balt een vuist in de lucht.
De laatste minuten voor rust wordt Napoli compleet van de mat gespeeld. Het doel van keeper Izzo is een schiettent. Op slag van rust haakt verdediger Maldonando de linksbuiten van Torres in het penaltygebied. Tot ieders verbazing fluit de arbiter voor de rust in plaats van voor een strafschop. De bank van Torres ontploft en de coach sprint het veld in om verhaal te halen bij de scheidsrechter. De Napolitanen ruiken ruzie en vliegen erop. Spelverdeler Fontana maakt het zelfs zo bont dat hij de coach van de tegenpartij in de kraag vat. Eén grote groep duwende en scheldende massa verdwijnt in de spelerstunnel. Rust.
Wat er in de tweede helft gebeurd is daadwerkelijk een schande voor de stad. Napels speelt haar allerslechtste voetbal ooit. Torres scoort de 2-0. En dan zijn alle grenzen zijn gebroken. Op zoek naar problemen worden er ellebogen in gezicht geplant, knieën gezocht met gestrekte benen en vooral veel opzichtig gevallen in de zestien meter. Op miraculeuze wijze houdt de scheidsrechter de rode kaarten op zak. Na het fluitsignaal gaat de televisie direct uit. In het wedkantoor overheerst woede en verbijstering. Dit is crisis.
Volgende week thuis tegen Pistoiese. Zal wel weer gewoon met Sosa en Capparella zijn.
La nostra unica fede wordt geschreven door S.M.O.O.K. - Napels.
Voor meer informatie of het adres van de website met het complete archief, email.
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
TT iets aangepast aan de actualiteit.
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Net vanaf video gekeken, wat een teringwedstrijd zeg.
tegen Pistoiese moeten ze winnen, anders is het denk ik gedaan met Reja.
Nog een geluk dat Foggia een punt wist te pakken in Frosinone, maar het moet eigenlijk geeneens nodig zijn naar andere ploegen te kijken, de begroting van die andere clubs is het jaarsalaris van de fysiotherapeut bij Napoli zo ongeveer.
tegen Pistoiese moeten ze winnen, anders is het denk ik gedaan met Reja.
Nog een geluk dat Foggia een punt wist te pakken in Frosinone, maar het moet eigenlijk geeneens nodig zijn naar andere ploegen te kijken, de begroting van die andere clubs is het jaarsalaris van de fysiotherapeut bij Napoli zo ongeveer.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Hahaha.....
Gelukkig dat er niet een ploeg is als Rimini of Avellino dan waren we mooi genaaid. Het is nogal schraal ingedeeld in deze Girone......
Gelukkig dat er niet een ploeg is als Rimini of Avellino dan waren we mooi genaaid. Het is nogal schraal ingedeeld in deze Girone......
Napoli schijnt 5 miljon op tafel te willen leggen voor Bucchi van Modena, of anders voor Fava van Treviso en de geruchten zijn bijzonder sterk dat Calaio het nu toch definitief verbruikt heeft.
Ik verwacht veel protestgeluiden zondag tegen Calaio, Reja en de algehele instelling, de fans geven 100% en zullen dat zondag ongetwijfeld luidt en duidelijk ook van de spelers eisen.
Ik verwacht veel protestgeluiden zondag tegen Calaio, Reja en de algehele instelling, de fans geven 100% en zullen dat zondag ongetwijfeld luidt en duidelijk ook van de spelers eisen.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Kan dit trouwens niet beter het centrale SSC Napoli topic genoemd worden (De oude naam komt in de Serie B volgend jaar zeer waarschijnlijk toch weer terug)?
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Jammer genoeg is de transferperiodo voorbij en hebben ze Bucchi uiteindelijk niet gekocht. Dus zondag gewoon weer brassen met Calaió.....
Kan ook, maakt mij niet zo veel uit. Smook.biz zou het leuk vinden als de tt aangepast zou worden aan de actualiteit (en de columns), dus als hij het ook prima vindt, veranderen we hem wel.quote:Op dinsdag 31 januari 2006 19:23 schreef DIGGER het volgende:
Kan dit trouwens niet beter het centrale SSC Napoli topic genoemd worden (De oude naam komt in de Serie B volgend jaar zeer waarschijnlijk toch weer terug)?
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Mooi om te lezen dit. Napoli blijft een mooie club.
'Cause it's easier to fly
Than to face another night
In Southern Sun
And your love is all around
Than to face another night
In Southern Sun
And your love is all around
Met vooral een mooi shirt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
TT is iets aangepast.
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Smook, is het wellicht aardig om een stukje hieraan te spenderen (of de afgeleide spandoeken):
Daar moet jij, of je vrienden daar, alles vanaf weten, inmiddels al anderhalf jaar steevast een boete.
Daar moet jij, of je vrienden daar, alles vanaf weten, inmiddels al anderhalf jaar steevast een boete.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Napoli – Pistoiese 2-0
5 februari 2006
Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een
wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt
het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de
Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de
Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.
Half twee, Piazza Vanvittelli. Genni en Guido zitten dwars op het zadel van hun scooter.
Genni tromt ongeduldig met zijn voet op straat. Zijn hoofd leunt op zijn vuist. Zijn
elleboog op het stuur van de Vespa. Twee auto’s passeren me terwijl ik het plein
oversteek. Een Fiat beslist me op het allerlaatste moment te ontwijken en aan de andere
kant te passeren. In Napels moet je vooral niet kijken wanneer je oversteekt, je zou
schrikken.
Genni is opgewonden en vergeet te groeten. Vanaf een meter of drie roept hij al: “Als we
vandaag niet winnen, dan gaan we niet naar de Serie B”. “Serieus, als we vandaag niet
winnen, dan gaat Reja eruit.”
Ik probeer te rationaliseren.
“Genni, we hebben nog altijd vier punten voor.”
“Chris, een supporter van Napels denkt niet in punten, maar in gevoel. Zo kunnen we
niet voetballen, het is om te lachen. Er is crisis en Calaió scoort niet.”
Crisis dus en vandaag is er maar één mogelijkheid, winnen van het laaggeklasseerde
Pistoiese. Liefst met doelpunten van spitsen.
Het is koud op de scooter. De lucht is vies grijs, alsof er sneeuw gaat vallen. IJzige
zeewind snijdt door mijn kleren. Ik kijk tegen de rug van Genni. Een legerjack met Duitse
vlag en ss-teken. “Ik vind het gewoon een mooi jack, ben geen nazi of zo”, legt hij uit.
Als hij praat draait hij zijn hoofd half naar rechts. De woorden gaan met de wind mee.
“Het is trouwens al zolang geleden. De helft weet allang niet meer waar het over gaat.”
Om zinloze discussies te vermijden schakel ik rap over naar de wedstrijd van vandaag.
“Waar is Cavallo?” vraag ik. Het blijft stil. Geen hoofd dat naar rechts draait. Ik klop op
het legerjack. “Genni, waar is Cavallo?” “Cavallo heeft wat problemen, snap je?“. Ik snap
het. “En Nicola?” “Nicola moet Cavallo helpen met de problemen, snap je?”. Ook dat snap
ik.
Op weg naar het stadion stoppen we bij een wedkantoor. Ik gok op vier wedstrijden en
zet drie euro in. Als alles gaat zoals ik zou willen, kan ik meer dan zeshonderd euro
afhalen. Guido is in een opperbeste stemming en onderwijst over zijn onuitputtelijke
voetbaltoto-wijsheid :
“Ik speel nu al meer dan tien jaar.”
“Dat is lang Guido. Ooit gewonnen?”
“Uhm, niet echt. Wel heel vaak bijna.”
“En hoe kun je het beste spelen?”
“Dat zal ik je vertellen. Ik heb een calcolo gemaakt.” Hij houdt zijn vinger onderwijzend voor mijn gezicht. Ik moet erg goed luisteren nu. “Je moet niet op meer dan vijf wedstrijden gokken. Namelijk op hoe meer wedstrijden je speelt…” hij houdt een korte pauze “….hoe kleiner de kans wordt dat je wint!” Guido doet een pas naar achteren en knikt. Hij steekt tevreden zijn handen in zijn zakken. Het is allemaal zo moeilijk niet.
Rond San Paolo is het stil. Erg stil. In het stadion zijn er teveel rode stoelen te zien. Ook op de curva. De man voor me legt zijn krant op het met kauwgom beplakte zitje. Er staan grote, zwarte letters op het blad. “Vandaag is het De Zondag van Calaió.” En “De jacht naar de verloren treffers.” Ik kijk naar de datum. Het is de krant van vorige week.
Direct na het beginsignaal stort spitsenkoppel Calaió en Sosa zich naar voren. Calaió plukt wonderschoon een bal uit de lucht en staat vrij voor het doel. De gebruikelijke misser volgt. Dat hij de kans helemaal zelf creëert telt niet. De harde kern scheldt hem de huid vol. Een oude man schreeuwt naar de supportersbazen met megafoon. “Zeg het hem! Zeg het hem! Zeg dat hij een klootzak is.” In Napoli is het beter om geen kansen te creëren als je ze niet maakt.
De oranje tegenstander Pistoiese doet me denken aan het reserve elftal van de Moergestelse Boys. De keeper zo rond als een ton en minstens twintig kilo te zwaar. Alleen de kleine spits kan voetballen, maar hij loopt telkens tegen de drie boomlange Napoli-verdedigers aan. Napoli valt aan maar is weinig gevaarlijk. In een vlijmscherpe Toscaanse counter zet de kleine spits zijn ploeggenoot vrij voor doelman Izzo. Napoli komt enorm goed weg, het harde schot kletst op de lat. Het weinige publiek fluit de eigen spelers weg. De tifosi zingen vandaag maar één lied: “MERITIAMO DI PIÚ!”. “Wij verdienen meer”. In het laatste kwartier werkt Napoli hard, schiet twee keer goed op doel maar dan is de koek op, de scheidsrechter blaast voor de rust. Een hels fluitconcert volgt en Calaió grijpt uit frustratie zijn tegenstander bij de keel. Alsof we naar een herhaling van vorige week kijken verdwijnen de vechtende spelers in de catacomben. De gezichten van Guido & Genni staan strak. Guido blaast rook uit zijn neusgaten, haalt zijn neus op en kijkt ons aan. “Dit gaat niet goed.”
In de tweede helft begint Napoli lam aan de wedstrijd. Het niveau daalt tot een dieptepunt totdat Calaió de bal op het randje van buitenspel goed meeneemt. Het net bolt, het stadion ontploft. 1-0 voor Napoli. “Der Bomber” is hels, hakt in op een reclamebord. Daarna vliegt de hoekvlag in twee delen op de sintelbaan. Meneer heeft voor het eerst in maanden gescoord en snoert iedereen de mond. Ik kijk Guido vragend aan. Hij haalt zijn schouders op. “Zo maf als een deur die Calaió”, roep ik in zijn oor. Guido leunt naar links en legt zijn hand om mijn oor. “Ja. Tijdens de kerst heb ik hem in Sharm-al-Shaik gezien met vier blonde Russische vrouwen met dikke tieten.” Hij knikt van kijk-eens-aan en richt zijn blik weer op het veld. Ademloos herhaal ik zijn woorden in mijn hoofd. Over zo een fantastisch antwoord op dit tijdstip en op deze plaats moet ik gewoon even nadenken.
Na zijn doelpunt denkt Calaió dat hij de Champions League heeft gewonnen. Hij veegt iedere seconde sierlijk zijn haar achter zijn oor, geeft hakballen en hangt de populaire jongen uit. Diep in de tweede helft tikt hij bij de tweede paal een lage voorzet binnen. 2-0 voor Napoli, de wedstrijd is gespeeld, de crisis is bezworen. Genni zucht opgelucht. “Eigenlijk is het net zo slecht als vorige week, alleen vandaag is de tegenstander nog slechter.”
Hij zegt het goed. Maar de krant van vorige week had gelijk. Vandaag is het De Zondag van Calaió.
5 februari 2006
Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een
wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt
het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de
Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de
Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.
Half twee, Piazza Vanvittelli. Genni en Guido zitten dwars op het zadel van hun scooter.
Genni tromt ongeduldig met zijn voet op straat. Zijn hoofd leunt op zijn vuist. Zijn
elleboog op het stuur van de Vespa. Twee auto’s passeren me terwijl ik het plein
oversteek. Een Fiat beslist me op het allerlaatste moment te ontwijken en aan de andere
kant te passeren. In Napels moet je vooral niet kijken wanneer je oversteekt, je zou
schrikken.
Genni is opgewonden en vergeet te groeten. Vanaf een meter of drie roept hij al: “Als we
vandaag niet winnen, dan gaan we niet naar de Serie B”. “Serieus, als we vandaag niet
winnen, dan gaat Reja eruit.”
Ik probeer te rationaliseren.
“Genni, we hebben nog altijd vier punten voor.”
“Chris, een supporter van Napels denkt niet in punten, maar in gevoel. Zo kunnen we
niet voetballen, het is om te lachen. Er is crisis en Calaió scoort niet.”
Crisis dus en vandaag is er maar één mogelijkheid, winnen van het laaggeklasseerde
Pistoiese. Liefst met doelpunten van spitsen.
Het is koud op de scooter. De lucht is vies grijs, alsof er sneeuw gaat vallen. IJzige
zeewind snijdt door mijn kleren. Ik kijk tegen de rug van Genni. Een legerjack met Duitse
vlag en ss-teken. “Ik vind het gewoon een mooi jack, ben geen nazi of zo”, legt hij uit.
Als hij praat draait hij zijn hoofd half naar rechts. De woorden gaan met de wind mee.
“Het is trouwens al zolang geleden. De helft weet allang niet meer waar het over gaat.”
Om zinloze discussies te vermijden schakel ik rap over naar de wedstrijd van vandaag.
“Waar is Cavallo?” vraag ik. Het blijft stil. Geen hoofd dat naar rechts draait. Ik klop op
het legerjack. “Genni, waar is Cavallo?” “Cavallo heeft wat problemen, snap je?“. Ik snap
het. “En Nicola?” “Nicola moet Cavallo helpen met de problemen, snap je?”. Ook dat snap
ik.
Op weg naar het stadion stoppen we bij een wedkantoor. Ik gok op vier wedstrijden en
zet drie euro in. Als alles gaat zoals ik zou willen, kan ik meer dan zeshonderd euro
afhalen. Guido is in een opperbeste stemming en onderwijst over zijn onuitputtelijke
voetbaltoto-wijsheid :
“Ik speel nu al meer dan tien jaar.”
“Dat is lang Guido. Ooit gewonnen?”
“Uhm, niet echt. Wel heel vaak bijna.”
“En hoe kun je het beste spelen?”
“Dat zal ik je vertellen. Ik heb een calcolo gemaakt.” Hij houdt zijn vinger onderwijzend voor mijn gezicht. Ik moet erg goed luisteren nu. “Je moet niet op meer dan vijf wedstrijden gokken. Namelijk op hoe meer wedstrijden je speelt…” hij houdt een korte pauze “….hoe kleiner de kans wordt dat je wint!” Guido doet een pas naar achteren en knikt. Hij steekt tevreden zijn handen in zijn zakken. Het is allemaal zo moeilijk niet.
Rond San Paolo is het stil. Erg stil. In het stadion zijn er teveel rode stoelen te zien. Ook op de curva. De man voor me legt zijn krant op het met kauwgom beplakte zitje. Er staan grote, zwarte letters op het blad. “Vandaag is het De Zondag van Calaió.” En “De jacht naar de verloren treffers.” Ik kijk naar de datum. Het is de krant van vorige week.
Direct na het beginsignaal stort spitsenkoppel Calaió en Sosa zich naar voren. Calaió plukt wonderschoon een bal uit de lucht en staat vrij voor het doel. De gebruikelijke misser volgt. Dat hij de kans helemaal zelf creëert telt niet. De harde kern scheldt hem de huid vol. Een oude man schreeuwt naar de supportersbazen met megafoon. “Zeg het hem! Zeg het hem! Zeg dat hij een klootzak is.” In Napoli is het beter om geen kansen te creëren als je ze niet maakt.
De oranje tegenstander Pistoiese doet me denken aan het reserve elftal van de Moergestelse Boys. De keeper zo rond als een ton en minstens twintig kilo te zwaar. Alleen de kleine spits kan voetballen, maar hij loopt telkens tegen de drie boomlange Napoli-verdedigers aan. Napoli valt aan maar is weinig gevaarlijk. In een vlijmscherpe Toscaanse counter zet de kleine spits zijn ploeggenoot vrij voor doelman Izzo. Napoli komt enorm goed weg, het harde schot kletst op de lat. Het weinige publiek fluit de eigen spelers weg. De tifosi zingen vandaag maar één lied: “MERITIAMO DI PIÚ!”. “Wij verdienen meer”. In het laatste kwartier werkt Napoli hard, schiet twee keer goed op doel maar dan is de koek op, de scheidsrechter blaast voor de rust. Een hels fluitconcert volgt en Calaió grijpt uit frustratie zijn tegenstander bij de keel. Alsof we naar een herhaling van vorige week kijken verdwijnen de vechtende spelers in de catacomben. De gezichten van Guido & Genni staan strak. Guido blaast rook uit zijn neusgaten, haalt zijn neus op en kijkt ons aan. “Dit gaat niet goed.”
In de tweede helft begint Napoli lam aan de wedstrijd. Het niveau daalt tot een dieptepunt totdat Calaió de bal op het randje van buitenspel goed meeneemt. Het net bolt, het stadion ontploft. 1-0 voor Napoli. “Der Bomber” is hels, hakt in op een reclamebord. Daarna vliegt de hoekvlag in twee delen op de sintelbaan. Meneer heeft voor het eerst in maanden gescoord en snoert iedereen de mond. Ik kijk Guido vragend aan. Hij haalt zijn schouders op. “Zo maf als een deur die Calaió”, roep ik in zijn oor. Guido leunt naar links en legt zijn hand om mijn oor. “Ja. Tijdens de kerst heb ik hem in Sharm-al-Shaik gezien met vier blonde Russische vrouwen met dikke tieten.” Hij knikt van kijk-eens-aan en richt zijn blik weer op het veld. Ademloos herhaal ik zijn woorden in mijn hoofd. Over zo een fantastisch antwoord op dit tijdstip en op deze plaats moet ik gewoon even nadenken.
Na zijn doelpunt denkt Calaió dat hij de Champions League heeft gewonnen. Hij veegt iedere seconde sierlijk zijn haar achter zijn oor, geeft hakballen en hangt de populaire jongen uit. Diep in de tweede helft tikt hij bij de tweede paal een lage voorzet binnen. 2-0 voor Napoli, de wedstrijd is gespeeld, de crisis is bezworen. Genni zucht opgelucht. “Eigenlijk is het net zo slecht als vorige week, alleen vandaag is de tegenstander nog slechter.”
Hij zegt het goed. Maar de krant van vorige week had gelijk. Vandaag is het De Zondag van Calaió.
