Nazis in Zuid Amerika

quote:

Volgens een verklaring van zijn adviseur Pedro Bianchi in 1979 verkocht Perón alleen al in zijn eerste termijn in de Casa Rosada in Buenos Aires tweeduizend paspoorten en achtduizend blanco persoonsbewijzen aan nazi-kringen in Europa. Het legde de dictator geen windeieren. Perón zou — met het huidige prijspeil — zes miljoen dollar hebben verdiend aan deze bemiddeling, zo vertelde zijn vertrouweling Bianchi trots.
Tussen 1945 en 1955 begonnen naar schatting in totaal tachtigduizend Duitsers, Oostenrijkers en Kroaten een nieuw leven in Argenti nië. Ongeveer vijftienduizend van hen deden dat met valse persoonsbewijzen, hetgeen een voorzichtige indicatie geeft van de nazi-populatie in het Argentinië van Perón.

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 03:53 schreef Drugshond het volgende:

[..]

Welke dan.. ?!... FW 190/FW 190D-9/FW 152-H
De russen stonden ook niet stil (na 1943), de LA-5 en de LA-7 (laatsgenoemde zeker), zijn veel meer meer dan zomaar luchtwaardige toestellen.

Maar goed Hans Urich Rudel was een bijzonder buitenbeentje... dat wel.

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 09:50 schreef Tranceptor het volgende:
Martin Bormann is tot op de dag van vandaag spoorloos. Hij is doodverklaard, maar niets is echt zeker over zijn lot.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 16:18 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Hij is leuk

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 18:39 schreef _The_General_ het volgende:
Hoewel de bronnen best interessant zullen zijn spreken de meeste nederlanders geen spaans. Om dus te zeggen, als je het niet kunt lezen pech, is erg cru. Samenvatting?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 18:11 schreef ErwinRommel het volgende:
Spaans is niet mijn beste kennis. Maar ik kom er wel uit, al duurt het eventjes.

Overigens denk ik dat er een misverstand is tussen ons.
Ik dacht dat je doelde op de vlucht van Nazi's naar Argentinië, welke met enkel hun kleding aan waren gearriveerd.

Jij praat dus over de Joodse vluchtelingen nu. Dan bied ik bij deze mijn excuses aan voor het ontstane misverstand.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 12:37 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]



Knap. Hoe kwam hij in Bergen, vraag ik me dan af. Zeker als je weet, dat hij op 29 april nog midden in Berlijn zat, waar nog geen muis in of uit kon.

quote:

De vlucht van de nazi's naar Zuid-Amerika.
Door Hernan Etchaleco.

Na de Tweede Wereldoorlog bereikten ten minste vijf Duitse onderzeeërs Argentinië met niet minder dan vijftig hoge Duitse nazi's aan boord. Tijdens de reis brachten ze een Amerikaans oorlogsschip en de Braziliaanse kruiser Bahia tot zinken; er vielen meer dan vierhonderd doden, waaronder Amerikaanse burgers. Zowel de Verenigde Staten als de Britse overheid hebben deze operatie systematisch geheim gehouden. Waarom? Hebben zij Hitler naar Patagonië gebracht?

Twee Argentijnse onderzoekers, Carlos de Napoli en Juan Salinas, hebben met hun goed onderbouwde onderzoek een bijdrage geleverd aan de onthulling van het laatste geheim van de Tweede Wereldoorlog. De operatie heette Ubersee Süd (naar het Zuiden over zee) en volgens hun onderzoek hielpen de Amerikaanse en de Engelse regeringen zo nazi-officieren ontsnappen uit Russische handen.

'De Tweede Wereldoorlog eindigde op 7 mei 1945 en de eerste onderzeeërs arriveerden in Argentinië op 10 juli van dat jaar. De tweede onderzeeër bereikte op 17 augustus Argentinië', zegt De Napoli. De Argentijnse onderzoeker refereert aan de bekende landing van de Duitse onderzeeërs U-530 en U-977 die zich destijds aan de Argentijnse marine overgaven. De bevelvoerders Otto Wermuth en Heinz Schäffer werden gearresteerd en verschillende keren ondervraagd in Buenos Aires, Washington en London. Wat echter systematisch geheim gehouden is door de Amerikaanse en Britse overheid, is het feit dat zij het Amerikaanse gevechtsschip de USS Eagle 56 voor de Amerikaanse kust en de Braziliaanse kruiser Bahia temidden van drie andere schepen tot zinken brachten. De vraag is nu waarom de Britten en Amerikanen de moord op meer dan vierhonderd mensen geheim hielden, terwijl de oorlog twee maanden eerder al afgelopen was?

'Het was een samenzwering tegen de Sovjet-Unie. Operatie Sunrise was ontworpen om de oprukkende troepen van Stalin in Europa tegen te houden. Daarom wilden de Engelsen Duitse officieren en soldaten achter de hand houden om de oorlog tegen Rusland voort te zetten en het communisme te vernietigen. Operatie Ubersee Süd is onderdeel van deze grotere operatie', legt Juan Salinas, voormalig onderzoeker van de bomaanslag op een joodse club in Buenos Aires in 1995, uit.

Top Secret

Helaas is het niet mogelijk deze informatie bij officiële bronnen te controleren aangezien documenten die betrekking hebben op operatie Sunrise door zowel de Britse als de Amerikaanse overheid zijn geclassificeerd als 'Top Secret'. Dit betekent dat ze gedurende 75 jaar niet voor onderzoek beschikbaar zijn. Saillant detail: alleen deze documenten over de Tweede Wereldoorlog blijven gesloten.

Churchill was het meesterbrein achter de ontsnapping van de nazi-officieren. De Argentijnse marine had - op aangeven van Britse instructies - een vrije zone gecreëerd om de Duitsers de kans te geven te ontschepen zonder gestoord te worden', vertelt Salinas aan de Russische nieuwswebsite pravda.ru. Er bestaat zelfs een bevel, uitgevaardigd door de Argentijnse autoriteiten, om aanvallen op Duitse onderzeeërs in de nabijheid van de Argentijnse kust te stoppen. De oplettende lezer kan zich afvragen waarom anderen de Duitse onderzeeërs aanvielen, als de Engelse regering achter de operatie zat. De Napoli antwoordt: 'De opvolgers van Churchill (de conservatieven verloren de verkiezingen die direct na de Tweede Wereldoorlog plaatsvonden en de Labourpartij kwam aan de macht) wilden niet dat de operatie doorging.'

De operatie ging echter door en niet minder dan vijftig hoge officieren van het Derde Rijk vonden een schuilplaats in de desolate streek in de zuidelijke regio's van Argentinië en Chili. Het is belangrijk om op te merken dat in Patagonië de grootste gemeenschap Duitsers van Latijns Amerika woont en veel nazi's en Ustasha-criminelen daar na de oorlog geleefd hebben, o.a. Mengele, Eichmann, Martin Bornmann, Ante Pavelic en Erich Priebke.

Salinas en De Napoli konden de tocht van de Duitse onderzeeër doen herleven op basis van documenten die werden geleverd door de Argentijnse, Braziliaanse en Amerikaanse marines, de Noorse en Deense ambassades in Buenos Aires en het Nationaal Archief (NARA) van de Verenigde Staten. Ook werden interessante gegevens geleverd door de memoires van Hans Schaeffer, bevelvoerder van de U-977.

Tragedie

Een vloot van bijna twintig onderzeeërs vertrok uit de Noorse havenstad Bergen, tussen 1 mei en de capitulatie van het Derde Rijk zes dagen later. Ze voegden zich samen in Cape Verde, een Atlantische archipel dichtbij Afrika, met een andere groep onderzeeërs die van de Amerikaanse kusten kwamen (o.a. de U-530). Daar hoorden zij dat de Flensburg-regering met aan het hoofd groot-admiraal Dünitz, die aan de macht kwam na het vertrek van Hitler en die door de geallieerden tot 23 mei 1945 in leven werd gehouden, was gevallen.

De Duitse commandanten, die een nieuwe wending in de internationale politiek verwachtten door het uitbreken van een conflict tussen de Sovjet-Unie en de Amerikaans-Engelse coalitie, werden zich ervan bewust dat ze nu op eigen kracht verder moesten. Sommige officieren besloten hun onderzeeërs te laten zinken en zich over te geven aan de vijand of terug te keren naar Europa. Ten minste zes overblijvers, waaronder de U-530 en de U-977, zetten koers naar Argentinië met aan boord belangrijke passagiers en een hoeveelheid goud.

'Toen kwam de tragedie', vertelt Salinas. 'Vermomd als vissersschepen varen de onderzeeërs op zee. Kort na het passeren van de evenaar ontmoeten ze de begeleiders van de Amerikaanse vliegtuigen die op weg zijn naar Japan, op de route Natal-Dakar.'

De Braziliaanse kruiser Bahia nam aan deze operatie deel, toen zij volgens de onderzoekers werd beschoten door twee akoestische torpedo's die afgevuurd werden door de U-977. In deze grootste ramp van de Braziliaanse marine kwamen 366 bemanningsleden om het leven.

Aan boord van de Bahia werkten vier Amerikaanse radiobedieners. Zij kwamen in de beschieting om het leven, maar werden door de Amerikaanse regering als vermist opgegeven. Blijkbaar is dit de belangrijkste reden waarom de Duitse regering niet meewerkte aan het onderzoek van Salinas en De Napoli. De Brazilianen zeiden dat het zinken van de Bahia een ongeluk was, exact dezelfde reden als de Amerikaanse marine tot vorig jaar gaf voor het beschieten van de USS Eagle 56. De U-977, de U-530 en de andere onderzeeërs voeren door naar Argentinië en de eerste twee gaven zich daar over aan de plaatselijke autoriteiten.

Was Hitler een van de passagiers van deze duikboten? De Napoli: 'Wij denken dat Hitler, Eva Braun, Grettel Braun en Martin Bornmann met deze operatie wisten te ontsnappen. Wij kunnen echter niet bevestigen of Hitler in Argentinië is aangekomen of niet.'

Martin Bornmann stierf in Paraguay. Misschien worden de verdenking van Stalin nu bewaarheid: 'Hitler vluchtte naar Spanje of naar Argentinië', zei hij tegen de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, James Byrne. Het onderzoek gaat door. (Bron: pravda.ru)

Uit TARGETS, maart 2003. (redactie@targets.org)

quote:

Hitler himself did not kill in Berlin, died in argentina

Hello!, my name is Sara Levi, I am utilizing this middle next to some friends journalists freelance everywhere to diffuse an extremely important investigation of a colleague. In synthesis the thesis of Patrick Burnside is
that Hitler survived to the Second World War, was evaded of Berlin in an airplane jet and from Norway embarked with its followers in a convoy of OR-Boote travelling to the patagonian coast of argentina, where, in the skirt
of the Andes, lived tranquil by almost 15 years. This was possible thanks to a plan developed by the leader of the German Intelligence, the Admiral Canaris, among the 1942 and the 1943 and the role of one of its agents
that in argentina turned out to be indispensable Eva María Duarte. It avoids, utilizing to Sunday Perón, managed to execute successful splits of the plan of Canaris, who had also interesting connections in Chile and in
Uruguay. There is you test documentary that various services of American Intelligence knew, already since 1944, as much as had been projected and that, since 1945, they left tranquil to Hitler in case to need it before
the perspective of a Third World War considering an eventual Soviet invasion through Germany Oriental. The documents that vouch for the investigation were declassified does little time by the FBI and despite this fact the
theme and the relative investigation systematically is ignored for the press. This incorruptible middle was chosen because only is our desire that be of total public domain the token and documentary elements of what
occurred. Therefore if it interests the theme or knows someone that can interest can enter freely al place http: //www.hitlerescape.com where there is a synthesis of the born investigation as complement to the same one,
where 600 photos can be visualized and very compromising documents for the couple Perón and the Services of American Intelligence OSS-FBI-CIA. It has to be known the complex truth and not the dogma simplón that know since
more than half century, is the minimum that himself due to the scores of millions of dead persons of the Second World War unchained by Hitler.

quote:

Could be taken refuge Hitler in Argentina? Adolf Hitler lived in the Patagonia after fleeing in 1945 of Germany, al except that maintains the Argentine journalist Abel Basti in its book Bariloche tourist Nazi-guide, that the next week in its country will leave for sale.

Hitler and its lover Eva Braun «itself did not they kill, they fled to the coasts Argentinas in a submarine and many years lived» in the proximity of San Carlos of Bariloche, tourist city and center of esquí to some 1.350 kilometers al southwestern of Buenos Aires, indicated the journalist.

Basti reproduces documents, testimonies, photographs and flat to guide al reader (or tourist) to the places that would have served of refuge to Hitler, Martin Borman, Joseph Mengele and Adolf Eichmann.

Numerous noticeable members of the German Nazi party managed to escape from Berlin and among others places, they took refuge in Argentina. The author of the book recalls the «wave of submarines» German that they arrived at the southern coasts of the little country after concluded the Second World War.

«There are many and fehacientes you test of the flight of Nazis toward argentina in coincidence with the arrival of German submarines to the Patagonia», indicated, after recalling the «vital support» that the then Argentine government presided by Perón lent «to take refuge in the country to the followers of the Führer».

Basti, that resides in Bariloche, initiated a decade ago its investigation on the refugee Nazis in that picturesque city and assures to count on testimonies of passengers of the German submarines that arrived at the Patagonia, that will be the base of a second book.

It not the question pleases of if with their work challenges the official history on the suicide of Hitler and of Eva Braun in their bunker of Berlin, the author assures in controversial tone that «never they were found, al the same as of many other Nazis presumedly killed».

«The official only history is the report al Kremlin of the general one Jukov (commander of the Soviet Army that occupied Berlin) that Hitler and various Nazi leaders escaped, likely to Spain or to Argentina, and thus communicates it Stalin al U.S. Government», assured Basti.

The version of the Argentine journalist contradicts the story of Otto Guensche, main lieutenant of them feared SS and member of the circle close to Hitler during the war that assured to have helped to burn the body of the Hitler.

In an interview granted to the British chain BBC porco before his death, the past October 2 of 2003, the former Nazi official affirmed that it was found next to Hitler and Eva Braun in the búnker in which the couple killed himself little after the own one Führer him to ask personally that he burned his body. Guensche counted in that interview that threw on the cadaver the cloths that initiated the fire after the leader of personal Martin Boorman failed in a first intent to burn them.

The book "Bariloche tourist Nazi-guide", that will be complemented with a web in Internet of next apparition (http://www.barilochenazi.com.ar), begins with the history of another official of the SS, Erich Priebke, extradited from Argentina to Italy in 1995 by its responsibility in the fusilamiento of 345 Italian hostages by the German troops in 1944, as retaliation by an attack of the partisanos antifascist.

Using its true name, Priebke arrived with its family to Bariloche in 1948 where presided that of Cultural Association German-Argentina" and lived like a citizen more until was discovered by the BBC of London in 1994. The reaction of a part of the company barilochense that was declared in favor of the "good neighboring" of the German colony, caused that Bariloche were considered like a town “pro-nazi” in the remainder of Argentina and good splits of the world.

This case was the tip of the iceberg of the investigation of Basti to describe a complex plot of businesses and institutions created in Argentina "al only effect of the flight of the Nazis and to whiten money of the rapiñas of war".

The journalist also qualifies in its book the official history on the deaths of Martin Borman, the second in the Nazi hierarchy after Hitler, and of the medical one Joseph Mengele, since reproduces testimonies and photographs that give account of the step by Bariloche of those two criminals of war.

The author of the book mentions to Ridolf Fraud, son of the German millionaire Ludwing Fraud, as key piece for the entrance in Argentina of noticeable Nazis, among them Eichmann, captured in 1960 to the outskirts of Buenos Aires by an Israeli command and executed two years later in Israel.

On the supposed presence of Hitler and Eva Braun, in the book publishes a photograph of the farm "Inalco", located in Village the Narrowness, to edges of the lake Nahuel Huapi, 80 kilometers al north of Bariloche, the «refuge elected by the Argentine Nazis to hide them», a residence that belonged to an Argentine businessman close person to Juan Sunday Perón.

Basti assures that Hitler also lived during its step by Argentina in the estate San Ramón, 10 kilometers al this of Bariloche, a property at that time of the German principality of Schaumburg-Lippe

quote:

According to a Paraguayan historian and an Argentine writer, Hitler itself did not kill in Germany: escaped to Argentina with Eva Braun.

"I coincide fully with Abel Basti, who to starts of month said that Hitler escaped and was situated in Argentina, specifically in the Patagonia", declared the Paraguayan one Mariano Flat al daily asunceño ABC.

Flat it anticipates to launch in February 'Hitler. Nazi in Paraguay', a work of investigation that shows that the protection to the Nazis was strong "so much in Argentina as in Paraguay".

The historian and lawyer considers that the aid to the "pursued politicians it be which was its ideology" it was large by "the history of pursuits" that has characterized its countrymen.

Among the rulers that gave refuge to the Nazis quotes al Paraguayan dictator Alfredo Stroessner (son of a German), Perón (Argentina), Geisel (Brazil) and Ibáñez of the Field (Chile).

The Argentine journalist Abel Basti has presented a curious tourist guide with the places where they lived and they worked former refugee Nazi hierarches in the Argentine south after the Second World War.

Also it details where did they live, presumedly, Hitler and Eva Braun, according to their controversial theory that maintains that themselves did not they kill in 1945 in Berlin, but they escaped and they lived in Bariloche.

quote:

Friday June 27, 1997

Cry for us, Argentina -- Did Eva Peron hide Nazi loot?

SERGIO KIERNAN
Jewish Telegraphic Agency

BUENOS AIRES -- The Swiss government has decided to investigate whether Argentina deposited Nazi loot in Swiss banks after World War II.

Eva Peron, the wife of Argentine leader Juan Peron is suspected of having deposited in Geneva-based banks part of the Nazi loot she received in exchange for giving safe haven to alleged war criminals in Argentina.

The Swiss probe was announced Monday at the opening of a conference in Geneva on Nazi gold. The conference was organized by the Simon Wiesenthal Center.

In 1947, then-First Lady Eva Peron toured Europe in a trip designed to boost the image of her husband's regime abroad. She included a brief visit to Switzerland.

Eva Peron may have opened at least one secret bank account to deposit funds she received from Nazis in exchange for Argentine passports and visas, according to historians.

After her death in 1952, Juan Peron spent years trying to get the funds he believed his wife deposited in Geneva.

According to Felix Luna, a well-known historian specializing in Peronism, Juan Peron sent over a period of 20 years several of his top aides to Switzerland, including his second wife, Isabel Peron.

But Peron never found his wife's stash, according to one of the envoys, businessman Jorge Antonio.

"All we could get was a handful of gold coins deposited at a safe box belonging to Evita's brother, Juan Duarte," Antonio wrote in an unpublished memoir.

quote:

The Peróns:

Argentina’s Populist Power Couple

Juan Perón and his wife Evita have been lionized by some, while they have been accused of many evil things by others. Were the Peróns really so bad? Or have they merely been smeared because the populist Perón was not unfriendly to the Third Reich?

By Robert K. Logan

Understandably, the mainstream media have chosen to ignore the first results of the much-ballyhooed “CEANA” investigations into Argentina’s alleged Nazi past. CEANA is the Argentine “Commission of Inquiry into the Activities of Nazism in Argentina” (Comisión Para el Esclarecimiento de las Actividades del Nazismo en la Argentina).

After more than three years of investigations, CEANA effectively exonerates the Argentine government of incessant malicious charges, accusations and insinuations—generated by the media—of having deliberately harbored countless Nazi war criminals, and ill-gotten art treasures and gold, confiscated from Jewish victims of World War II. Aside from the unfounded media re ports, sensational books of fiction like Frederick Forsyth’s The Odessa File and Jorge Camarasa’s Odessa al Sur suggested that a vast network had been established, with the complicity of the Vatican and Juan Perón’s administration, to funnel former SS men and Nazi gold into Argentina. A veritable hysteria, fed by the media, over the alleged presence of Nazis in Argentina has prevailed since World War II. These falsehoods are now being ex posed.

On November 11, 1999, CEANA, an official board of inquiry, issued preliminary findings after a comprehensive and exhaustive investigation. Established by Argentine Foreign Minister Guido Di Tella in 1997 to determine the truth about the extent of Nazi infiltration and stolen gold hoards allegedly brought to Argentina by German submarines during the closing days of the war, CEANA was staffed by a team of international scholars, chosen for a belief in their integrity, who, to further ensure their findings would be accepted by the world, were monitored by Jewish academic and media shepherds. The CEANA commission was granted full access to the state archives of the nations of Argentina, the United States, Great Britain, Switzerland, Germany, Italy, France, Belgium and Portugal.

The researchers, with the concurrence of the Jewish members, found that in fact very few Nazis and Nazi collaborators had entered Argentina. For example, respected historian Carlota Jakisch estimated that some 65 alleged war criminals, including the much-publicized Adolf Eichmann and Josef Mengele, had succeeded in entering Argentina and thereby escaping Allied “justice,” i.e., the hangman. German historian Holger Meding was able to find that only 45 Nazi war criminals had escaped the victors’ justice by slipping into Argentina. The researchers also verified that 36 French and Belgian and 52 Croatian collaborators had also managed to escape justice in Argentina. Thus, a grand total of fewer than 200 Nazis and Nazi collaborators, of whom only a few could be considered dangerous war criminals, was determined to have entered Argentina.

Admittedly, Austrian Bishop Alois Hudal and other priests were found to have aided several wanted individuals in their time of need, just as they helped Jews earlier, when they were threatened. Some gold and valuables belonging to dubious individuals may have been transferred from Europe to Argentina, the land of silver, but certainly not large quantities. Concerning gold transfers, CEANA reports unequivocally that “Nazi gold never entered the country physically . . . and that any complicity of Argentina Central Bank in transactions related to Nazi gold was, in any case, very marginal.” Further, no official records involving the Perón administration on the matter of gold transfers or looted art have been revealed.

Quite naturally, many Germans, who saw no future in Germany in 1945, chose to emigrate to Argentina. Moreover, Argentina, as a Catholic country, has a long tradition, shared with other Latin countries, of permitting its churches to grant sanctuary to individuals in need and of granting defeated military personnel the privilege of seeking safety in exile.

The continued animosity of the Anglo-American Establishment directed against the persons of Juan Domingo Perón and his wife, Eva Duarte de Perón (known as “Evita”), which borders on the pathological, deserves special attention. This enduring animus would be incomprehensible without understanding the history of British imperialism in Argentina and the sociopolitical revolutions of the first half of the 20th century.

The underlying cause of the continuing UK/U.S. hostility toward Argentina stems from the Peróns’ success in freeing the country, albeit temporarily, from its traditional economic dependence on foreign markets and capital, initially British but later American. British and U.S. companies eventually held a virtual monopoly over the Argentine meat-packing, railroad, electric power, pharmaceutical and other industries. In 1933, the controversial Roca-Runciman Treaty seemed to seal the special Argentine-British relationship. It would also have kept Argentina in a quasi-colonial status as agricultural supplier to Britain.

Several unforeseen events upset this special relationship. First, the onset of World War II cut Argentina off from its traditional markets and investment sources and forced the country to become more self-sufficient by developing its own industrial and financial base. With modernization and industrialization, the labor unions grew ever more powerful. The long-reigning Argentine oligarchy, with which the British had always dealt, began to lose its privileged position. The very word “autarky” (i.e., national self-sufficiency) is, of course, anathema to international moneylenders.

In 1943 a military coup overthrew the corrupt Castillo government. A young, charismatic colonel, Juan Perón, assumed control of the Ministry of Labor and Welfare of the economically foundering nation. With the indispensable assistance of a fellow colonel, Domingo Alfredo Mercante, who assumed control of the vital Buenos Aires province, Perón’s organizational and leadership qualities won him the support of the working class that be came his main political base.

The bulk of the population in Argentina is of Italian and Spanish extraction. It was quite natural in the Great Depression of the 1930s, when American and British capitalism was on the rocks, which the military and the common people in Argentina turned to Mussolini’s Fascist Italy and National Socialist Germany as models. Moreover, like Italy, Argentina was a Catholic country with mores and a spirit quite different from those of “Perfidious Albion.”

As Perón’s power increased (he became vice president and minister of war in 1940), the oligarchs and others whose status was now being threatened staged a coup in early October 1945 that ousted Perón from the government. However, the insurgents miscalculated badly, and within a few days Perón’s followers were able to regroup and fight back. Under the leadership of the labor leaders in Buenos Aires and Perón’s loyal friend, Col. Mercante, whom Evita was later to call “the heart of Perón,” massive street demonstrations were staged.

With World War II concluded and Britain an economic basket case, Perón pushed ahead with his domestic industrialization program, including nationalizing foreign-owned businesses. Joining and reinforcing Perón in this major restructuring of the Argentine economy was Evita, whom he married. A woman fiercely dedicated to her husband and his program, Evita proved a tremendous asset to Perón, who, by 1946, had become president of Argentina. Contrary to American public opinion, Juan Perón’s power did not derive from Evita, but Evita’s from Juan’s.

Perón himself was referred to as the leader and standard bearer of the descamisados (“the shirtless ones,” i.e., the workers). Perón’s political doctrine was justicialismo (“social justice”) and “the Third Position,” which was opposed to the oligarchs, the communists and the imperialists. Evita Perón, who had a successful career in radio, movies and theater before her marriage to Perón, soon won the affection of the Argentine people. Evita was an extremely effective public speaker, arguing emotionally and dramatically on behalf of Perón’s policies.

Evita almost single-handedly took over all welfare in Argentina, opening hospitals, schools, housing projects, orphanages, libraries, homes for the elderly, shelters for the indigent and social security programs—all under the auspices of her Social Aid Foundation. In doing so, she in effect re placed charity with a government aid program. Equally important and long lasting were her support of women’s rights and her championship of the law that gave Argentine women the right to vote.

To have accomplished so much in Argentinian society at tests to Evita’s unusual appeal and tact. In her speeches she al ways presented herself modestly as Perón’s “bridge to the people,” never ceasing to defer to and praise her husband, El Presidente. For his part Perón could only be most thankful for his wife’s loyalty and support. Evita’s activities further incurred the wrath of the oligarchs, especially the wealthy Ladies of Beneficence, who had traditionally managed charitable operations in Argentina.

Juan and Evita were a perfect team: he, the strong, macho military leader fighting against communism and imperialism for an independent Argentina; she, childless, frail in appearance, in failing health, the wife and main supporter of her revered husband. Upon her death on July 26, 1952, the government announced: “It is our sad duty to inform the people of the republic that Eva, the spiritual leader of the nation, died at 8:25 p.m.”

Perón’s fortunes began to decline following his wife’s death. Europe recovered from World War II, and its industries were again working overtime—supplying South American countries. The United States was now not only helping the British reestablish their pre-Perón privileges but also intervening in Argentine affairs. (The total diplomatic and logistical support the U.S. government gave Britain during the Falkland Islands War in 1982 demonstrated clearly the commonality of U.S-UK policy vis-a-vis Argentina, whose claims to the islands are at least as valid as Britain’s.) Perón’s hopes to establish home industries eventually foundered. Economic distress was soon followed by political action against Perónism.

In 1955 Perón was ousted in a military coup. The new regime, backed by the oligarchy and other enemies of the Peróns, undertook to dismantle as many of Evita’s innovations and institutions (shelters, schools, hospitals) as it could, especially those bearing her name. Even her body was disinterred and transported out of the country. Perón himself went into exile in Spain.

To discredit Perónism, a campaign of calumny and slander concerning the private lives and character of both Juan and Evita was started, and it continues to this day. He was accused of living with teenage girls and of being a Nazi sympathizer. Evita was maliciously denounced as a common prostitute who stole money from the Eva Duarte Foundation. But the campaign of hate and vilification against the Peróns failed completely in Argentina and most of the Latin world, though the allegations continue to titillate British and American scandalmongers.

Juan Perón was returned to power in 1974, and Evita’s body was finally laid to rest in her native land. The Perónist Party continues to exist, but, without an effective leader, it has become very fragmented. While Evita never quite became “Santa Evita,” she is nonetheless fondly remembered by many in present-day Argentina.

After the war many immigrants from Europe arrived in Argentina seeking to start new lives, as they did in the United States. For historical, ethnic and religious reasons the Argentine government chose not to seek out, pursue, arrest or indict “suspect” Germans who arrived as immigrants after World War II. Was this so terrible? For their own reasons, the United States, Britain and France have themselves elected not to seek out, pursue, arrest, indict or deport Russians, Ukrainians or Jews who were involved in communist crimes, not even those associated with the infamous Gulag system, even though communist crimes lasted over a much longer period, involved millions more victims and were of much more recent origin.

During the war the United States was an active belligerent, allied with the Soviet Union, while Argentina, remained neutral as long as possible with obvious sympathies for the Italian and German people. Not until March 27, 1944, under great pressure from the United States, did Argentina finally declare war against Germany. None other than Juan Domingo Perón, then minister of war, signed the declaration of war. Moreover, most Argentine exports of raw materials during World War II went to the United States and Britain, not to Germany and Italy.

The international CEANA commission has proved extremely useful in demystifying and dispelling many misconceptions about the extent of Nazi influence in Argentina. The selection of honest, independent and unbiased researchers, with the participation of open-minded Jews, combined with the cooperation of involved states, seems the perfect vehicle for resolving lingering doubts about other controversial events of World War II. It is to be hoped that a similar international commission is established to define—once and for all—the exact parameters of Jewish losses in the holocaust.

Postscript

Half a century after Eva and Juan Perón established the populist Perónist movement, Perónistas, admittedly of varying convictions and authenticity, continue to control the Argentine Congress and most of Argentina’s provinces. But in his day and awash himself in party power struggles, Juan Perón liked to compare the various warring Perónist factions to cats having sex. “It may seem like they are fighting,” Perón would say, “but they are really just reproducing. In the end, Perónism survives and expands.”1

FOOTNOTE:

1Faiola, Anthony, “Squabbling Perónists Can’t Get It Together,” The International Herald Tribune, Sept. 6, 2002, 2.

quote:

They reveal step of Hitler by Argentina

EFE

Buenos Aires, Argentina (5 January 2004). Adolf Hitler lived in the Patagonia after fleeing in 1945 of Germany, assures the Argentine journalist Abel Basti in a book where, with the style of a tourist guide, reveals the places al foot of the mountain Range of the Andes that served of refuge to various former Nazi hierarches.

Hitler and his sentimental couple Eva Braun himself did not kill, they fled to the coasts Argentinas in a submarine and many years lived near San Carlos of Bariloche, tourist city and center of esquí to thousand 350 kilometers al southwestern of Buenos Aires, indicates in interview the author of the text.

In its book "Bariloche Tourist Nazi-Guide", that the next week in the south american country will leave for sale, Basti reproduces documents, testimonies, photos and flat to guide al reader or tourist to the places that served of refuge to Hitler, Martin Borman, Joseph Mengele and Adolf Eichmann.

It does not it please the question if with their work challenges the official history on the suicide of Hitler and of Eva Braun when the allied troops arrived at Berlin, since maintained that the corpses of the Führer and of their lover never they were found, al the same as of many other Nazis presumedly killed.

"The official only history is the report al Kremlin of the General one Jukov (commander of the Soviet Army that occupied Berlin) that Hitler and various Nazi leaders escaped, likely to Spain or to Argentina, and thus communicates it (José) Stalin al U.S. government", assured in controversial tone.

In its book publishes a photograph of the farm "Inalco", that in native tongue signifies "near the water", located in Village the Narrowness, to edges of the lake Nahuel Huapi, 80 kilometers al north of Bariloche.

"That was the refuge elected by the Argentine Nazis to hide to Hitler and to Eva Braun".

The residence, that still is conserved in the middle of a leafy forest and to which only can arrive for launch or seaplane, belonged al Argentine businessman Jorge Antonio, one of the men of greater confidence of the three times President of this country, Juan Sunday Perón.

Basti mentions to Rodolfo Fraud, son of the German millionaire Ludwing Fraud, as key piece since its position of secretary of Perón, for the transfer to Argentina of Nazis, among them, Eichmann, captured in 1960 near Buenos Aires by an Israeli command and executed two years later in Israel.

The author of the book, has worked in several investigations on the Nazis for the European television, assures that Hitler also lived during its step by Argentina in the Estate San Ramón, 10 kilometers al this of Bariloche, a property at that time of the German principality of Schaumburg-Lippe.

The long stretch among the possibility that Hitler and their deputies have managed to escape from Berlin, and refugee in the Patagonia, for Basti shortens with the "wave of submarines" German that they arrived at the little, Argentine southern coasts after concluded the Second World War.

"There are many and fehacientes you test of the flight of Nazis toward argentina in coincidence with the arrival of German submarines to the Patagonia", indicated, after recalling the support that the then Argentine Government presided by Perón lent to take refuge in the country to the followers of the Führer.

Basti, who resides in Bariloche and initiated a decade ago its investigation on the radicación of Nazis in that picturesque city, assures to count on testimonies of passengers of the German submarines that arrived at the Patagonia, that will be the base of a second book "in preparation".

The book "Bariloche Tourist Nazi-Guide", that will be complemented with the place in internet www.barilochenazi.com.ar, begins with the history of the former captain of them feared SS, Erich Priebke, extradited from Argentina to Italy in the decade weighed by its responsibility in the fusilamiento of some 300 persons.

Priebke, who presided in Bariloche the Cultural Association German-Argentina, was the tip of the iceberg of the investigation of Basti to describe a complex plot of businesses and institutions created in the country "al only effect of the flight of the Nazis and to whiten money of the rapiñas of war".

The journalist also qualifies in its book the official history on the deaths of Martin Borman, the second in the Nazi hierarchy after Hitler, and of the medical one Joseph Mengele, since reproduces testimonies and photographs that give account of the step by Bariloche of those two criminals of war.

quote:

Dear Editor:

I apologize to all who have been offended, hurt or outraged by my comments as reported in The Aspen Times on March 18 (Bariloche article) and repeated in two subsequent stories. I am sensitive to the issues raised by this article, and I understand the seriousness of this matter. If my comments conveyed otherwise, for that I am deeply sorry.

I have talked with many Aspenites, Jewish and non-Jewish; have met with Aspen Sister Cities; have requested a letter of explanation from Bariloche's mayor; and am working with the Aspen Institute to provide a setting for a dialogue for members of the Aspen community to discuss this issue, and any other issues that might arise, in order for all of us to develop deeper understanding and sensitivity to each other's beliefs, feelings, differences and points of view.

This issue is far too serious to be resolved by newspaper articles or letters to the editor. In fairness to Aspen citizens, Bariloche citizens and to Jews everywhere, we need to determine the facts in this matter, and make our decisions accordingly. I assure you, the city of Aspen will thoughtfully and thoroughly address this matter.

Furthermore, the city of Aspen will not tolerate any form of threat or discrimination, whether subtle or blatant toward any person of any belief, ethnic or national background that may arise from this matter or at any time.

Helen Kalin Klanderud
Mayor
City of Aspen

A partir de la nota de Eben Harrell los lectores en el Aspen times comenzaron una larga pólémica que reproducimos a continuación
www.aspentimes.com

Aspen sister city former Nazi haven

By Eben Harrell
Aspen Times Staff Writer
March 18, 2004

Aspen’s newest sister city, Bariloche, Argentina, was for years a stronghold for high-ranking German Nazis, and the town’s population still refuses to condemn them for their actions, according to a report in The Daily Telegraph in Britain.

The report has caused concern among Aspen’s Jewish leaders and frustration among city officials.

“The only thing I find bothersome about this is that you would give this credibility by writing a story,” Griff Smith, the Bariloche city coordinator for Aspen’s sister cities, told The Aspen Times.

A sister city official from Bariloche confirmed that high-ranking Nazis were prominent members of the community, but believes this should not tarnish the town’s image.

According to The Daily Telegraph, a respected conservative paper in London, Bariloche provided refuge to many high-ranking Nazis for years after World War II. Joseph Schwammberger, commander of the Polish ghetto Przemysl, Erich Priebke, a former SS officer now serving a life term in Italy for the massacre of 335 Italians, and possibly even Joseph Mengele, the Auschwitz death camp doctor known as the “Angel of Death,” resided in or near the town.

The Telegraph’s Feb. 14 article was written after the publication of a controversial guidebook of former Nazi homes in Bariloche by a local author.

When Priebke was arrested 10 years ago, he was the respected president of a local German school and a beloved delicatessen owner, the Telegraph reports. His son, George Priebke, who still lives in Baroliche, said that Nazis were always warmly accepted in the town.

“The culture here is different. In Italy people call us assassins and scream at us. Here they greet us and shake our hands,” Priebke told the Telegraph.

Nicolas Spagat, a member of Bariloche’s sister cities committee, told The Aspen Times that Nazis were indeed embedded in the community. He remembers Priebke and says he attended school with the children of Frederich Lantschner, the former Nazi governor of the Tyrol.

A Jew who was born in Argentina in 1945 after his parents fled Germany, Spagat believes co-habitation between Jews and Nazis in Bariloche was necessary for the survival of the community.

“There were Nazis here,” Spagat said. “And there were Jews here. The fact that one was or was not a Nazi or a Jew had nothing to do with what you did in [Bariloche], that’s the way we looked at it.

“It was an amazing time. Because Argentina was one of the few countries to accept Germans after the war, there were German Jews and German Nazis all working to build a community here. There were never any anti-Semitic problems or anti-Nazi problems. It was a small town. What were you going to do, shoot the Nazis?”

Bariloche officially became Aspen’s fifth sister city last April after a two-year “courtship” period, in which city officials visited and vetted the town. The relationship represents an informal diplomatic tie. In the last year, Aspen participated in eight exchange programs, sending and accepting doctors, students and city officials to and from the Andean village.

Leaders of Aspen’s Jewish community expressed concern about Bariloche’s past. Rabbi Mendel Mintz, the president of Chabad, a local Jewish group, said he hopes Aspen’s officials will pursue dialogue about Bariloche’s past with their Argentinean counterparts.

David Elcott, a representative for the moderate American Jewish Committee and frequent visitor to Aspen, said openness on the part of Bariloche officials is essential. He said unless Bariloche officials acknowledge that harboring high-ranking Nazis was morally indefensible, Aspen should break ties with the town.

“If a community is refusing to acknowledge that it allowed Nazis to allude responsibility, then it’s totally inappropriate for any American city to maintain a relationship with it,” Elcott said.

Aspen officials were defensive when questioned, arguing that the report in the Telegraph doesn’t warrant the town’s attention. “I think this is a non-story,” Aspen Mayor Helen Klanderud said.

Don Sheeley, president of Aspen’s Sister Cities program, defended Aspen’s relationship with Bariloche, arguing that every country has a checkered past.

“We have a sister city in Japan — Shimukappu. Japan bombed Pearl Harbor. Does that mean we shouldn’t send our kids there?” Sheeley said.

Sister City coordinator Griff Smith, who has visited Bariloche numerous times, said that he has not received any indication of “lingering Nazi sympathies or anti-Semitism” in the town.

Klanderud also said that she could not identify “a drop of anti-Semitism” in Bariloche and that Aspen should be forward-looking in its relationship with its sister city.

“The whole purpose of the sister city program is to foster relationships with the international community, to plan for a better future. To resurrect something that’s nearly 60 years old is irresponsible,” she said.

Seamus Mirodan, the reporter who wrote the story for the Telegraph, said that although no high-ranking Nazis are still alive in Bariloche, its residents still have warm feelings for the Nazis who lived in town.

“I spent a week in Bariloche and I can say that within the culture there, [the Nazis] are still seen as having been pillars of the community. [The town’s residents] don’t understand why they were extradited,” Mirodan said.

[Eben Harrell’s e-mail address is eharrell@aspentimes.com]



--------------------------------------------------------------------------------

Bariloche on the front burner

Eben Harrell
March 26, 2004

Officials from the city and the sister cities program have responded to news that Bariloche, Aspen's newest sister city, was a Nazi haven by promising to meet with local Jewish residents. They will also request a formal letter of explanation from Bariloche's mayor.

Aspen Jewish community leaders have expressed concern about Aspen's ties with the Argentinean town and anger over the mayor's reaction to the news.

A high-ranking Bariloche official yesterday defended the town's past, saying that prominent Nazis were accepted into the community because the population was unaware of their crimes.

Don Sheeley, Aspen's sister city coordinator, said he will meet with local Jews to address their concerns at a time and location yet to be determined.

Sheeley also said Aspen's population should remember the mission of the program is to promote dialogue and cultural exchange.

"We understand that this is a sensitive topic, so we're hoping to meet with the local Jewish population and see if we can't find some common ground on this issue," Sheeley said. "We're also hoping to get a letter from Bariloche's mayor, explaining the town's position."

Rabbi Mendel Mintz, president of Aspen's Jewish Resource Center, said that news of Bariloche's past "touched a nerve" among Aspen Jews. He refused to comment further, but said he will be meeting with Aspen's Jewish community to consider a possible collective response.

A prominent member of the Jewish community told The Aspen Times on condition of anonymity that many Jews were "furious" with Aspen Mayor Helen Klanderud's response to news of Bariloche's past. In a March 18 article, Klanderud said that "to resurrect something that's nearly 60 years old is irresponsible."

Klanderud said she is working to address the concerns of Jews in the community. She said she encourages dialogue among Aspen's population, but needs to "gather more information" about Bariloche's past before offering further comment.

She said the March 18 article in The Aspen Times, which relied heavily on the reporting of the British Daily Telegraph newspaper, was unreliable and needed confirmation. The Telegraph article appeared after a controversial guidebook to former homes of Nazis in Bariloche was published by a local author.

"We are fact-finding as we can," Klanderud said. "[The Aspen Times] story was based on a story based on a book. People start reacting from very deep feelings about this, but whatever is factual needs to be considered, too.

"I will be talking to Bariloche's mayor about this."

Bariloche's mayor could not be reached for comment yesterday. Carlos Caniu, the director general for Bariloche speaking on behalf of the mayor, said Nazis did reside in the town, but that this should not reflect poorly on Bariloche's residents.

Caniu, who recently moved to Bariloche, said local citizens did not know the Nazis had committed crimes until 10 years ago, when senior SS officer Erich Priebke was extradited to Italy to stand trial for ordering the execution of 335 Italians.

"[The Nazis] adapted themselves to our community," Caniu said through an interpreter. "They worked as any other citizens. We don't think they should have been rejected in any way just because they were Nazis.

"When [SS officer] Priebke was convicted 10 years ago, we started associating who everyone was. Obviously, if someone committed a crime, he should be condemned," Caniu added later.

Bariloche sister city official Nicolas Spagat has a different take on the town's history. Spagat, a Jew who has lived in Bariloche since 1945, said in the Times' March 18 article that residents were aware that Nazis were embedded in the community.

"There were Nazis here," Spagat said. "It was an amazing time ... there were German Jews and German Nazis all working to build a community ... it was a small town. What were you going to do, shoot the Nazis?"

Aspen's Jewish community is waiting to hear the response from Aspen and Bariloche officials before taking a position on the issue, according to Mintz. Nahum Amiran, an Aspen resident with Israeli citizenship, said whatever the outcome, city officials should address the issue thoroughly and carefully.

"The reaction of certain officials pooh-poohing this story as if it's nothing, making an instant reply, shooting from the hip, is very upsetting," Amiran said. "There are people with numbers on their arms still living among us."


Eben Harrell's e-mail address is eharrell@aspentimes.com


--------------------------------------------------------------------------------

Large number of Nazis relocated to S. America


Eben Harrell
March 26, 2004
Here is what we know about Bariloche's Nazi past:

In the years following World War II, the government of Juan Peron, a known Nazi sympathizer, turned a blind eye to the numbers of Nazis entering Argentina. The so-called rat-line, a clandestine route used by Nazis to escape from Germany to South America, brought hundreds of war criminals into the country, where many became established members of their local communities.

Due to its similarity to Austrian alpine villages, the Andean town of Bariloche was a favorite spot for Nazis, according to the Simon Wiesenthal Center, a Jewish rights organization named after the renowned Nazi-hunter.

The Wiesenthal Center confirmed that Joseph Schwammberger, commander of the Polish ghetto Przemysl, SS officer Erich Priebke and possibly even Joseph Mengele, the Auschwitz death camp doctor known as the "Angel of Death," resided in or near the town.

Longtime Bariloche resident and sister city official Nicolas Spagat told The Aspen Times last week that he remembered going to school with the children of Frederich Lantschner, the former Nazi governor of the Tyrol.

There are no high-ranking Nazis thought be living in Bariloche today.

Former SS officer Priebke, the only Nazi extradited from the town, lived in Bariloche under his real name. In 1996, Priebke was sentenced to life in prison by an Italian court for ordering the massacre of 335 Italians, including 75 Jews.

Priebke was arrested in 1994 after ABC News' "Primetime" sent anchorman Sam Donaldson to interview him.

In a 1996 interview for the Academy of Achievement museum, Donaldson said the program that led to Priebke's capture was his "greatest achievement" as a journalist.

"In 1994, I went down to Bariloche, Argentina. And I encountered an 80-year-old man that I knew was going to be walking down a street at a certain hour, with two cameras to talk to him. 'Erich Priebke? You were the No. 2 Gestapo chief in Rome in World War II?' I asked. 'Yes,' he said. ... I thought I was in the movies. Priebke deported six to seven thousand Jews to their deaths in the death camps. There he was, living under his own name, a pillar of the community in Bariloche," Donaldson remembered.

Priebke was arrested by the Italian government shortly after the "Primetime" interview and sentenced to life in prison. At the time, he was a delicatessen owner and principal of a local German school in Bariloche.

Priebke is still remembered with affection by some Bariloche residents. Cecilia Maahs, a former neighbor of Priebke's, told The Aspen Times on Thursday that Priebke was beloved by the town's population.

"He was well-respected by the people. He was very correct. People loved him a lot here. He was very open, he didn't hide anything ... he said he had been in Italy. We were shocked when he was arrested. I don't think feelings changed for him," Maahs said through an interpreter.

Eben Harrell's e-mail address is eharrell@aspentimes.com


--------------------------------------------------------------------------------

Bariloche should respond


The reality that Aspen has long been drifting away from the humanistic tradition of The Aspen Institute founders was evident in reported reactions to the disclosure that our town's newest sister city was a haven for Nazis following Germany's defeat.

Instead of taking this information seriously, it was summarily dismissed as a "non-story." Such disregard and defensiveness would be expected from officials in a town whose world view does not extend beyond immediate commercial and public relations interests, but is sadly surprising here. The appropriate response would have been to initiate deeper inquiries about Bariloche in historic context.

Bariloche is now affluent because the fugitives brought with them money from the international Nazi organization, Odessa, which funded escapes and new lives for S.S. officers and other Nazi officials, who found an admiring welcome from Juan Peron's fascist government, whose heirs today control the Tacuara gangs responsible for the spate in recent years of terrorist attacks against Jewish institutions in Buenos Aeries.

Nicolas Spagat, a native of Bariloche, conveniently Jewish, describes growing up in a productive postwar paradise in which Jewish refugees and Nazi fugitives existed in harmony. "What were you going to do?" Spagat asks pragmatically, "shoot the Nazis?"

No, Mr. Spagat, not shoot them, but have them extradited and tried as war criminals. These were not ordinary Germans who had looked the other way in the Hitler years, these were his henchmen. Both Germany and Japan have unconditionally repudiated their past, adamantly apologized for their actions, while Bariloche's present culture has been described by an objective source as one in which the Nazis are still held in fond esteem. I would have no problem embracing Bariloche as our sister city once such a repudiation was unequivocally stated.

To Mayor Klanderud's remark that, "To resurrect something that's nearly 60 years old is irresponsible," I reply that the irresponsibility lies in not insisting upon the denouncement of a Nazi past from a sister city. Yes, six decades is a long time - a long time of life denied to the exterminated millions. Many survivors of the Holocaust are still alive; their children and grandchildren still bear emotional scars from the annihilation of their families.

I invite my fellow Aspenites to call upon our leadership to insist that Bariloche repudiate its past, to denounce what those Nazis it harbored stood for, to clearly state that harboring those criminals was a crime - or lose its right to be a sister city of Aspen, a town which, in taking such a stand, will go a long way toward reviving the increasingly lost values of its own past.

Nahum Amiran/Aspen


--------------------------------------------------------------------------------

What was the point?

One of the main goals of the Sister Cities program is to promote peace throughout the world. Eben Harrell’s front-page article in The Aspen Times on March 18, 2004, “Aspen sister city former Nazi haven” was not written from the perspective of peace. One person can sabotage the countless hours that many dedicated volunteers have given to create a program that helps to improve international relations.
In January, we hosted a Sister Cities exchange student from Japan; at that same time the film “Fog of War” was released, which shows excerpts from the U.S. fire bombing of the civilian population of Tokyo, that has been acknowledged as a war crime. Both of our sons have visited Japan. The Japanese people have shown an inordinate level of forgiveness to participate in an exchange program with citizens of a nation which has committed such atrocities.
We are currently hosting a junior in high school from Bariloche, Argentina. He has lived with our family for two months. He did not understand the intent behind Eben Harrell’s article. Our student has no relation to Nazi Germany, he has arrived in our community in good faith; we are sending our son to his community of Bariloche, with the highest hopes for a positive exchange.
When the students from Aspen arrive in Bariloche, it would be easy for their local paper to run an article about Aspen explaining that Governor Pitkin (for whom our county is named) “called for the extermination of all Ute Indians.” I’m sure that would produce some very welcoming questions for our students. Perhaps a good investigative reporter could shed some light on the haven Aspen currently provides for some of its notorious citizens and guests.
It is possible that Eben is oblivious to the hurt he has caused with his inflammatory article, in his broad-brush attempt to right past wrongs. What I question is why The Aspen Times would print the article with its sensationally large headline; what positive point were you trying to make?
I suggest that Eben commit a few months of his life to hosting a child from another culture. Make his meals, do his laundry, help him with his homework, nurse him when he’s ill, comfort him when he is homesick. The time spent might engender the compassion necessary to apologize to the people involved with the Sister Cities Exchange program for the time they will have to give to repair the damage of his undiplomatic remarks.
Enormous unconscionable wrongs have been committed throughout time, to multitudinous cultures of people. The people of the Sister Cities Exchange program are making their best efforts to provide relationships between individuals to promote a peaceful future.
The Aspen Times could make a conscious choice toward highlighting the efforts of those committed to peace or unconsciously choose to stir up the embers of hatred and thus, perpetuate war.

Elizabeth Boyles
Aspen

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 13:14 schreef Tranceptor het volgende:
Ik denk persoonlijk dat een aantal van de heren bij Hitler die laatste dagen enerzijds bezopen waren en daardoor moeite hadden met het aangeven van de juiste dag. Anderzijds zit je natuurlijk wel 2 weken in zo'n bunker waar iedere dag op de andere lijkt.

Deze twee factoren zullen allicht meegespeeld hebben bij het idee dat Hitler de ene of de andere dag nog zou leven. Ik denk dat weinig mensen meer konden ontkomen aan het idee dat het nu echt over was en dat Hitler ook geen soelaas meer kon bieden. Daarom hadden de meesten denk ik de neiging zich in zichzelf te keren en te kijken hoe zij eruitkwamen.

Daarom had Hitler's zelfmoord wellicht minder impact (waardoor die datum zo goed bij iedereen was binnengedrongen). Het doet er ook weinig toe. De Russen hebben zijn schedel en het is zijn DNA. Het zijn allemaal broodje-aapverhalen door mensen die de materie niet kennen en niets beter te doen hebben dan mooie complottheorieen te bedenken om hun eigen saaie, voorspelbare leventjes nog enige kleur te geven.


P.S. Churchill wilde de heren nazi's tegen de wand zetten en afschieten zonder vorm van proces, wat een onzin staat hierboven zeg. Hij gooide het vast op een dealtje met de nazi's terwijl hij ze dood wilde hebben.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 13:22 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Er zijn verschillende Europese waarnemers die schedel gaan DNA-testen.

Stel je broodje aap is waar, waarom pleegt Goebbels dan nog zelfmoord?

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:17 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Bormann is zelf Berlijn niet uitgekomen. Hij kwam niet verder dan de Tiergarten.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:26 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Gelukkig was Hitler geen nazi en wordt hier beweerd dat hij vooral NIET naar Zuid-Amerika wilde/ging.

quote:

De Groene Amsterdammer van 2-2-2002

Laatste tango in Bariloche

Máxima, Jorge Zorreguieta, Willem-Alexander, prins Bernhard: allen komen zij graag naar San Carlos de Bariloche, het chique Argentijnse wintersportparadijs. Er kleeft echter ook een schaduwzijde aan dit «Beieren aan de voet van de Andes».

René Zwaap


San Carlos de Bariloche — Reizen door Patagonië, het diepe zuiden van Argentinië, is een surrealistische ervaring. Niet alleen door het overweldigende landschap, met massieve gebergtes en eeuwige sneeuw, de onafzienbare azuurblauwe meren, de desolate vlaktes en de duizenden kilometers verlaten stranden, maar vooral door de indringende aanwezigheid van de pan-Germaanse cultuur, en dat alles zo'n 1700 kilometer ten zuiden van Buenos Aires.
In de chique ski-resorts van Patagonië, zoals Cerro Catedral, waar Willem-Alexander en Máxima eind vorig jaar nog twee weken verbleven, klinkt jodelmuziek, schieten de Münchner Bierstuben de bezoeker van alle kanten tegemoet en is de overheersende architectuur geheel in Tiroler stijl, compleet met koekoeksklokken en eikenhouten pergola's. Er schuifelt zowaar een sint-bernhardshond rond.
Máxima bracht hier een belangrijk gedeelte van haar jeugd door. Vader Jorge had een vakantiehuis in de Cerro Catedral. Tot 1996, het jaar waarin een grote brand, waarvan de sporen nog altijd zichtbaar zijn, een fors deel van de bebouwing in de as legde en Jorge Zorreguieta het terrein verkocht. Een buurvrouw kan zich de familie nog goed herinneren, al had ze nooit direct contact, want daarvoor was de familie Zorreguieta naar haar zeggen «veel te hoog». «Altijd aan het ravotten met de jongens, die Máxima», aldus de buurvrouw. «Een heerlijke meid. Heel goed dat ze koningin van Nederland wordt. Goed voor de verbroedering van onze volkeren.»
In de tijd dat de familie Zorreguieta ieder jaar in de Cerro Catedral kwam skiën, waren de aanwezige instructeurs strikt Duitstalig. Bariloche en omgeving waren toen nog een stuk exclusiever dan nu. Het benadrukt de germanofiele trekjes van de Zorreguieta's, wier dochter op de lagere school van Buenos Aires werd opgevoed door Duitse nonnen.
Ook in het vijftien kilometer verder gelegen San Carlos de Bariloche, met tachtigduizend inwoners een metropool naar Patagoniaanse begrippen, is de sfeer Tirools-Teutoons. Boven op de Cerro Otto, de boven de stad gelegen berg, bevindt zich der Berghof. In de alpenhut daar huisde tot zijn dood in 1989 Bariloche's prominente inwoner Otto Meiling, een uit Beieren afkomstige alpinist die onder meer optrad als ski-instructeur van de legendarische dictator Juan Domingo Perón. Meilings Berghof is nu museum en bevindt zich nog in ongeschonden staat. Een gedicht gekerfd in een houten blad zegt iets over de filosofie van deze legendarische «hombre de montaña»:
«Kommt mit auf den Berg, Kamerad/ Hoch werden wir steigen/ Bis oben aus Hoffen und Tat/ Schliessen wir der Reigen».
Meiling kwam begin jaren dertig naar Bariloche. Hij was een van de drijvende krachten achter de Hitler Jugend in Argentinië, die tot diep in de jaren dertig ongemoeid kon opereren. In 1931 was Meiling samen met vier andere Duitse emigranten medeoprichter van de Club Andino Bariloche (CAB), officieel een vereniging voor georganiseerde sneeuwpret, in werkelijkheid een mantelorganisatie voor virulent pan-Germaans inlichtingenwerk in Patagonië.
De Duitse agitatie in Bariloche was in de jaren dertig al behoorlijk manifest. Boven op het gebouw van de Duitse taalschool Primo Caparo (de naam van een Italiaanse fascist die in Bariloche was neergestreken) wapperde de hakenkruisvlag en de uit Duitsland afkomstige docenten waren verplicht lid van de Liga van Nationaal-Socialistische Docenten. Hitlers Mein Kampf was het belangrijkste oefenboek. In 1938 maakte de gekozen Argentijnse president Roberto Ortiz een einde aan deze «anti-Argentijnse activiteiten». Het instituut werd ontbonden, om na de Tweede Wereldoorlog, toen dictator Perón eenmaal was aangetreden, te worden heropgericht door naar Bariloche uitgeweken nazi's.
Beneden, in het toeristenstadje zelf, waant men zich al evenzeer in Teutoonse sferen. De huizen en winkels wijken architectonisch op geen enkele wijze af van het Germaanse model. Het belangrijkste exportproduct van het stadje is chocolade. In de Stube van de familie Weiss serveert men gerookt edelhert en glühwein. In de etablissementen Der Biergarten, El viejo Munich en La Alpina treft men een keur aan Duitse bieren. De hotels Edelweiss, Pirker en Wickter dragen bij aan Bariloche's naam als «het Beieren van Argentinië». De wijk Belgrano herbergt zoveel Duitse migranten dat ze in de volksmond «el barrio alemán», de Duitse wijk, wordt genoemd.
Alleen de taferelen op het plein in het centrum van Bariloche, alwaar een woedende menigte zich heeft verzameld en stenen gooit naar het stadhuis uit protest tegen het uitblijven van de salarissen, maken de bezoeker duidelijk dat hij zich nog altijd in het in een diepe economische crisis verwikkelde Argentinië bevindt.

San Carlos de Bariloche werd in 1902 gesticht door de Duitse consul in Chili, Carlos Wiederhold. De decennia durende slachting van de zich hardnekkig verzettende inheemse bevolking vond op dat moment zijn voltooiing. Het enorme gebied — Patagonië telt 787.163 vierkante kilometer en beslaat een derde van de staat Argentinië — behoefde dringend herbevolking. Aan het grote meer Nahuel Huapi, veertig kilometer van de grens met Chili, stichtte Wiederhold het koopmanshuis La Alemana, waar de Sociedad Anónima de Importación y Exportación de la Patagonia van José Menéndez en Mauricio Braun goede zaken deed en zou uitgroeien tot de grootste supermarktketen van Zuid-Amerika, La Anónima, tegenwoordig goed voor een jaarlijkse winst van driehonderd miljoen dollar per jaar. Uit het koopmanshuis La Alemana — nu het stadhuis — groeide het stadje Bariloche.
In 1910 kocht een prins uit het Duitse vorstengeslacht Schaumburg-Zur Lippe, een verre verwant van prins Bernhard zur Lippe-Biesterfeld (Juliana's eerste biograaf J. Waterink duidde Bernhard in zijn boek Onze jonge koningin thuis uit 1936 zelfs abusievelijk aan als prins Schaumburg-Zur Lippe), het vijftien kilometer buiten Bariloche gelegen landgoed San Ramón aan. Deze «estancia» telde maar liefst dertigduizend hectare en werd ter plekke beheerd door baron Ludwig von Bülow, die hier in 1915 onderdak bood aan Wilhelm Canaris, de latere chef van Hitlers Abwehr. Canaris trok als tweede stuurman van de Duitse kruiser Dresden in naam van Kaiser Wilhelm II in 1914 ten strijde tegen de Britten op de tegenover de uiterste zuidoostelijke punt van Patagonië gelegen Falkland-eilanden (Las Malvinas). Hij werd gevangen genomen in Chili, maar wist vervolgens met een paar vertrouwelingen te ontsnappen naar Bariloche. Daar kreeg hij een warm welkom van baron Von Bülow in de estancia San Ramón.
De latere admiraal en spionnenchef zag onmiddellijk de strategische waarde van de locatie in. In 1926 werd San Ramón overgedaan aan het Duitse bedrijf Treuhand — de latere zakelijke tak van de NSDAP — en daarna aan de gebroeders Dietrich en Christel Lahusen uit Bremen, zakenrelaties van de reeds genoemde Mauricio Braun. In samenwerking met prins Stephan von Schaumburg-Zur Lippe, adviseur van de Duitse ambassade in Buenos Aires, maakten de gebroeders Lahusen van San Ramón een centrum van Duitse spionage activiteiten. Handig daarbij was dat de estancia vanaf 1940 het enige vliegveld van de regio herbergde.
De Argentijnse politicus Silvano Santander beschuldigde prins Schaumburg-Zur Lippe en de gebroeders Lahusen ervan hand- en spandiensten te verlenen aan het Derde Rijk. In 1941 werden deze beschuldigingen onderzocht door de Comisión de Actividades Anti-Argentinas van het parlement in Buenos Aires, die haar activiteiten twee jaar later echter weer moest staken op aandringen van de nazi-vriendelijke Perón.

Na de Tweede Wereldoorlog was de toevloed aan Duitse emigranten richting Argentinië helemaal niet meer te stoppen. Patagonië was veruit de populairste reisbestemming, want wie eenmaal daar was beland, was nauwelijks meer traceerbaar.
Zulks ondervonden eerder al de Amerikaanse gangsters Robert Leroy Parker en Harry Longabaugh, beter bekend als Butch Cassidy en The Sundance Kid, die nadat zij in 1900 de First National Bank van Winemucca, Nevada, hadden beroofd, een veilig heenkomen vonden in Cholila bij El Bolsón, zo'n 120 kilometer ten zuiden van Bariloche. Zelfs de fanatieke boevenjagers van het detectivebureau Pinkerton konden hen daar niet meer vinden. Indien het duo niet verder was gegaan met het overvallen van banken (in 1909 werd een poging de recette van een mijn in Bolivia op te strijken hun fataal) hadden zij hun dagen ongemoeid in Patagonië kunnen slijten.
Juan Perón begon in 1945 aan zijn presidentiële carrière. Op de valreep — drie weken voor de Duitse capitulatie — verklaarde hij weliswaar nog de oorlog aan de As-mogendheden, maar dat was alleen voor de vorm, een diplomatiek gebaar richting de Amerikanen en de Britten. In de praktijk steunde Perón, die in de jaren dertig als Argentijns ambassadeur in Mussolini's Italië danig onder de indruk van de fascistische beweging was gekomen, de nazi's waar hij maar kon. Volgens een verklaring van zijn adviseur Pedro Bianchi in 1979 verkocht Perón alleen al in zijn eerste termijn in de Casa Rosada in Buenos Aires tweeduizend paspoorten en achtduizend blanco persoonsbewijzen aan nazi-kringen in Europa. Het legde de dictator geen windeieren. Perón zou — met het huidige prijspeil — zes miljoen dollar hebben verdiend aan deze bemiddeling, zo vertelde zijn vertrouweling Bianchi trots.
Tussen 1945 en 1955 begonnen naar schatting in totaal tachtigduizend Duitsers, Oostenrijkers en Kroaten een nieuw leven in Argenti nië. Ongeveer vijftienduizend van hen deden dat met valse persoonsbewijzen, hetgeen een voorzichtige indicatie geeft van de nazi-populatie in het Argentinië van Perón.
Ook Evita Duarte Perón bemoeide zich persoonlijk met de zogeheten «rat lines». Daartoe maakte de Argentijnse first lady in de zomer van 1947 een tournee door Europa, waarbij zij onder meer Franco in Spanje, paus Pius XII en vertegenwoordigers van de Zwitserse regering bezocht. In het Zwitserse Bern werd een geheim emigratiebureau ingericht, geleid door de voormalige SS'er Carlos Fuldner. Een vlucht naar de pampa's kostte de reiziger inclusief aangepast identiteitsbewijs zo'n vijftigduizend dollar. Minder kapitaalkrachtige voortvluchtigen moesten het doen met een trip op een van de vele schepen van de Uruguayaanse reder Alberto Dodero, een persoonlijke vriend van het echtpaar Perón.

Ook aan San Carlos de Bariloche ging deze immigratiestroom niet onopgemerkt voorbij. Journalist Abel Basti van de lokale krant Mañana del Sur maakte het zijn levenswerk de nazi-populatie van zijn woonplaats in kaart te brengen. Dat deed hij in talrijke reportages voor zijn krant, die vaak leidden tot landelijk nieuws, én in een nog niet uitgegeven «toeristische gids voor nazi-locaties in Bariloche». «Misschien dat het in Nederland gepubliceerd kan worden», verzucht hij. «Het Argentijnse publiek is hier nog niet helemaal rijp voor, tenminste, niemand wil het uitgeven.»
Basti kreeg belangstelling voor de materie toen in 1995 ex-SS'er en voormalig Gestapo-officier Erich Priebke in Bariloche werd gearresteerd en uitgewezen naar Italië, waar hij werd beschuldigd van het leiding geven en het eigenhandig deelnemen aan een moordpartij in de grotten van de Fosas Ardeatinas bij Rome in 1944. Daarbij werden 335 Italiaanse mannen en jongens, allen burgers, bij wijze van represaillemaatregel voor een actie van partizanen geëxecuteerd. Priebke kwam in 1948 per boot aan in Argentinië. Met een paspoort van het Rode Kruis op naam van Otto Pape op zak vestigde hij zich met vrouw en twee kinderen in Bariloche. Daar werd hij uitbater van een delicatessenzaak, gespecialiseerd in gerookte ham.
Al snel voelde hij zich zo veilig dat hij weer zijn eigen naam gebruikte, hetgeen vele uitgeweken nazi's in Argentinië plachten te doen. In Bariloche was Priebke een sleutelfiguur in het openbare leven: zo was hij oprichter van de plaatselijke Asociación Cultural Germano-Argentina en van het Duitse taleninstituut Primo Capraro, waarvan hij tevens voorzitter was. Regelmatig reisde hij af naar Europa. De gewezen SS'er was net van plan zich terug te trekken op een landgoed dat hij even buiten Bariloche had aangeschaft, toen het Simon Wiesenthal-centrum in Wenen lucht van hem kreeg.
In 1994 streek nazi-jager Rick Eaton neer in Bariloche, op zoek naar de nog immer zeer actieve nazi-propagandist Reinhard Kops, alias Juan Maler. De in 1914 in Hamburg geboren Kops/Maler was een geheim agent van de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog in Albanië. In 1948 was hij naar Argentinië getrokken, waar hij in de jaren vijftig in Buenos Aires uitgever en redacteur was van het neonazistische strijdschrift Der Weg, een in Duitsland verboden blad. In Bariloche was hij uitbater van hotel Campana in de «barrio alemán» van Bariloche.
De agent van Wiesenthal wist zijn vertrouwen te winnen door zich tijdens een ontmoeting in hotel Edelweiss in Bariloche voor te doen als een miljonair die bereid was veel geld te doneren aan de internationale neonazistische beweging. Kops/Maler vertelde dat het geld zou worden gedoneerd aan diverse ondergrondse cellen in Duitsland. Deze verklaringen werden op een band opgenomen en in handen van CNN gespeeld. Eenmaal daarmee geconfronteerd door een verslaggever van de Amerikaanse nieuwszender sloeg Kops/Maler door. «Ik ben maar een klein radertje in de organisatie», riep hij uit. «Waarom gaan jullie niet achter het brein aan, waarom pakken jullie Priebke niet?»
Zo viel het doek voor de beul van Rome. Op verzoek van de Italiaanse justitie werd hij gearresteerd en in november 1995 besloot het hoogste gerechtshof van Argentinië met drie tegen twee stemmen om hem daadwerkelijk uit te leveren. In Bariloche leidde dat nog tot de nodige verontwaardigde reacties, aldus Abel Basti. «Priebke, ook wel oom Erich genoemd, was een graag geziene figuur, vooral in de betere kringen van deze stad. Velen zagen hem met lede ogen vertrekken. Maar toen eenmaal bekend werd wat Priebke precies had gedaan tijdens de oorlog, vonden de meesten toch dat hij zijn straf verdiende. Behalve natuurlijk de vele kameraden die hij hier achterliet.»

De grote internationale publiciteit rondom de zaak-Priebke was voor de toenmalige Argentijnse regering onder leiding van president Carlos Ménem reden tot oprichting van een speciale commissie die de activiteiten van nazi's in Argentinië in kaart moest brengen. Deze Comisión de Esclarecimento de las Actividades Nazis en Argentina (CEANA) leverde in 1999 een redelijk doorwrocht werkstuk af, hoewel men zich er nadrukkelijk voor hoedde in te gaan op de machtspositie van de talrijke nog in leven zijnde Argentijnse ondernemers met nazi-relaties. Daarnaast liet Ménem in Bariloche een Centrum tegen Racisme en Discriminatie oprichten. Dit Instituto Nacional Contra la Discriminación, Xenofobía y Racismo bestaat anno 2002 al niet meer. Het was kennelijk niet meer dan een pr-stunt, vooral bedoeld voor consumptie in het buitenland. Aan de oprechtheid van de peronist Ménem in dezen mag worden getwijfeld, aldus Basti.
Voor Basti was de zaak-Priebke aanleiding de nazi-connecties van zijn woonplaats uitputtend in kaart te brengen. Waar mogelijk zocht hij de mannen in kwestie zelf ook op voor een interview. Wie zijn «gids voor nazi-toerisme in Bariloche e.o.» heeft gelezen, kijkt met andere ogen naar het op het eerste gezicht zo idyllische stadje aan het Nahuel Huapi-meer. Joseph Mengele, de «Engel des Doods» van Auschwitz, zou volgens het speurwerk van Basti enkele jaren hebben gewoond in de barrio alemán. In 1948 of 1949 haalde Mengele zelfs zijn rijbewijs in Bariloche, zo verklaarde een gewezen gemeenteambtenaar aan de verslaggever. Mengele zou nog diverse keren naar Bariloche terugkeren, waar hij een graag geziene gast zou zijn op de estancia van de puissant rijke ondernemer Ludwig Freude en zijn zoon Rodolfo, privé-secretaris van het echtpaar Perón vanaf 1946.
Tegenover Basti verklaarde Mengele-jager Simon Wiesenthal dat de voormalige kamparts in februari 1960 in Bariloche werd herkend door een toen 48-jarige toeriste uit Israël, genaamd Nora Eldoc, die een overlevende van Auschwitz was en daar door Mengele persoonlijk zou zijn gesteriliseerd. Eldoc stuitte op Mengele tijdens een feest in een hotel. Enige seconden stond ze oog in oog met hem, waarna ze haastig het hotel verliet en de politie waarschuwde. Enkele dagen later, op 12 februari 1960, werd het lichaam van de vrouw gevonden in een grot in de bergen buiten Bariloche. De vinder was de Sloveense bergbeklimmer Vojko Arko, de vriend en biograaf van Berghof-bewoner Otto Meiling. Deze verklaarde tegenover Basti dat de dode vrouw zijns inziens «een agente van de Mossad» was. Van Mengele zelf ontbrak ieder spoor. Pas in 1995 werd in Brazilië een stoffelijk overschot gevonden dat volgens de plaatselijke autoriteiten aan de Engel des Doods had toebehoord.
Ook de Oostenrijker Adolf Eichmann zou in Bariloche zijn gesignaleerd, en wel in 1956, toen een Israëlische geheim agent die alleen bekend werd als B.A. neerstreek in een café bij het Nahuel Huapi-meer en daar een groep in het Duits hoorde praten. Een van deze mannen praatte met enig gezag over zijn verzameling Oostenrijkse postzegels. Toen B.A. later in Buenos Aires kwam en daar in een krant een foto van de gezochte oorlogsmisdadiger aantrof, herkende hij daar de filatelist uit Bariloche in. Een en ander zou uiteindelijk leiden tot de ontvoering van Eichmann in 1960 door een groep agenten van de Israëlische geheime dienst in Eichmanns woonplaats Buenos Aires. In het op gesprekken met Eichmanns vertrouweling Willem Sassen gebaseerde boek De fatale vriendschappen van Adolf Eichmann van de Belg Stan Lauryssens ontbreekt dit gegeven. Wel wordt daarin duidelijk dat Eichmann een aanbod had gekregen om in Patagonië als opzichter bij het slaan van olieputten aan de slag te gaan. Eichmann zou dit aanbod hebben afgewezen. Als hij er wel op in was gegaan, zou Eichmann, aldus Sassen, nooit door de Israëli's zijn gevonden.

Intrigerend in Basti's gids is ook het verhaal dat Hitlers plaatsvervanger Martin Bormann in Bariloche zou hebben verbleven. Het Italiaanse tijdschrift Tempo meldde in 1960 een grafsteen met de inscriptie M. Bormann te hebben aangetroffen. Kort daarop bleek dit graf verdwenen te zijn. Officieel stierf Bormann in mei 1945 in Berlijn. Volgens Basti leefde de vice-Führer onder de naam Ricardo Bauer ongestoord verder in Patagonië, waar hij nog werd gefotografeerd aan de zijde van een plaatselijke schone. Uit de foto die Basti laat zien, spreekt in elk geval een verbluffende gelijkenis.Bormann is officieel door de Duitse regering dood verklaard, dus het lijkt dat dit een broodje aap verhaal al heb ik die fot´s nooit gezien Basti: «Volgens mij is er genoeg reden tot onderzoek, maar zelfs het Wiesen thal-centrum wil er niet aan. Er is een zekere nazi-moeheid ontstaan.»
Volgens de journalist is de uitgestrekte, verlaten kust van Patagonië direct na de Duitse capitulatie vele malen bezocht door Duitse onderzeeboten, die de geroofde schatten van het Derde Rijk plus de overlevende leiders overbrachten naar wat het Vierde Rijk zou moeten worden. Basti: «Dat de Patagonische kust voor en na de Duitse capitulatie vele malen werd bezocht door U-boten is een feit dat wordt bevestigd door vele rapporten van de Argentijnse marine. Nog jaren na de oorlog meldden mensen in het achterland van Patagonië dat ze Duitse U-boten hadden gezien. Een paar jaar geleden sprak ik met een kapitein van de Argentijnse marine die had deelgenomen aan de oorlog met de Britten om de Malvinas. Die bezwoer bij hoog en laag dat hij nog in 1982 nazi-onder zeeërs had waargenomen. Noem het plaatselijke folklore, maar fascinerend blijft het wel.»

Een cruciale rol vervulde de SS'er Horst Fuldner, samen met Priebke oprichter van de Asociación Cultural Germano-Argentina in Bariloche. Fuldner werd bij verstek veroordeeld door het tribunaal van Neurenberg. In Argen tinië bekleedde hij een hoge adviseursfunctie bij de eerste regering van Perón. In Córdoba, ten noorden van Buenos Aires, richtte hij de Fuldner Bank op. In deze provincie was de nazi-activiteit al voor de Tweede Wereldoorlog groot te noemen. Zo dreven de gebroeders Walter en Ullrich Eichhorn er het reusachtige en internationaal gerenommeerde hotel Eden in het dorp La Falda. De Eichhorns waren Hitler-fans van het eerste uur. Al in 1925 maakten ze grote sommen geld over naar de NSDAP. Hitler was daar zo blij mee dat hij de Eichhorns later als speciale gasten uitnodigde op de NSDAP-partijdagen in Neurenberg.
Fuldner was verantwoordelijk voor de komst van Kurt Tank, een bekende nazi-geleerde, naar Argentinië. Tank, die in Argentinië aanvankelijk schuilging onder de naam Pedro Matthies, nam een groot deel van zijn medewerkers van de nazi-firma Fucke-Wulf en de ontwerpen van het nieuwste model Messerschmidt mee. In Córdoba kreeg Tank van Perón de beschikking over een eigen fabriek, El Instituto Aeronáutico de Córdoba, waar hij onder meer de Pulque II ontwierp, het supersonische gevechtsvliegtuig dat de ingenieur schonk aan het «Nieuwe Argentinië» van Juan Perón, en dat de trots van de Argentijnse luchtmacht werd. Als testpiloot nam Tank Hans Ulrich Udel mee uit Duitsland.
In Bariloche stond zowel Fuldner als Rudel ingeschreven als lid van de Club Andino Bariloche. Vanuit Argentinië wierp ex-kolonel van de Luftwaffe Rudel zich in 1952 overigens nog eens op als lijsttrekker bij de Bondsdagverkiezingen in Duitsland namens de Deutsche Reichs Partei, doch daar stak de Duitse regering een stokje voor vanwege diens lidmaatschap van de NSDAP.
Een van de eerste niet-Argentijnen die de Pulque II met eigen ogen mocht bewonderen, was prins Bernhard, tijdens diens legendarische rondreis door Zuid-Amerika in 1951. Bernhard was op 3 april dat jaar als «goodwill-ambassadeur» van het Nederlandse bedrijfsleven in Buenos Aires gearriveerd, na eerst Rio de Janeiro en Uruguay te hebben aangedaan.
Het was Bernhards opdracht «de grond voor de Nederlandse handel in Argentinië te bewerken». Als vertaler tijdens de gesprekken van de prins met de Peróns trad de Nederlandse SS'er Willem Sassen op, ex-hoofdredacteur van De Telegraaf in 1944 en in Argentinië werkzaam als pr-adviseur en vertaler van het echtpaar Perón. Via Sassen zou ook oorlogsmisdadiger Klaus Barbie in Argentinië toegang tot de prins hebben gehad. Dat leidde echter pas veel later tot enige consternatie, namelijk toen het weekblad De Tijd op 14 september 1984 een artikel plaatste.
De officiële inzet van Bernhards missie in Argentinië was een miljoenenorder voor het Nederlandse werkspoor, dat al sinds 1936 probeerde een Argentijnse opdracht binnen te halen. Het Argentijnse spoornet was van oudsher aangelegd met Britse expertise en materialen, maar het was de Nederlandse ondernemers ter ore gekomen dat Perón met die traditie wilde breken. Een en ander hing samen met het feit dat zijn echtgenote tijdens haar grote Europese tournee in 1947 niet welkom was in Engeland.
De aanleg van het Argentijnse spoorwegnet was nu het onderwerp van open inschrijving. Dus arriveerde Bernhard met in zijn kielzog een stoet van ondernemers per Fokker Friend ship in Buenos Aires, met in zijn bagage het Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau voor Evita (Juan had het al) en een lading kostbare juwelen. Later zou de geschenkenlijst — althans, dat schrijven V.S. Naipaul en de Argentijnse historicus Felix Luna — nog worden uitgebreid met vijfduizend automatische pistolen en 1500 machinegeweren ten bate van de peronistische militia. Hoe dan ook, de missie slaagde. De N.V. Werkspoor kreeg een Argentijnse order ter grootte van 250 miljoen gulden, die overigens voor een fors deel weer zou worden uitbesteed aan het herrijzende(NAZI) Krupp-concern in Duitsland. Bovendien — aldus beweerden rancuneuze Britse bronnen — zou dertig miljoen gulden bij wijze van steekpenningen moeten worden teruggestort op geheime Zwitserse bankrekeningen van het echtpaar Perón. Waar kennen we dat van?
Daarmee was de Argentijnse missie van Bernhard echter nog niet ten einde. In Buenos Aires werd hij onthaald op een demonstratie van de Pulque II. Zowel Bernhard als zijn piloot Gerben Sonderman waren bijzonder geïmponeerd, zo schrijft Bernhards secretaris F.A. de Graaff in zijn reisverslag Met de prins op reis.
Er was echter een andere vrucht van Duits-Argentijnse samenwerking die Bernhard nog meer interesseerde, en die hem naar San Carlos de Bariloche zou leiden. Het is een tot dusver in Nederland zeer onderbelicht gebleven episode, die in Argentinië echter al gedetailleerd werd onderzocht en beschreven, en wel door de gerenommeerde natuurkundige Mario A.J. Mariscotti van de Universiteit van Buenos Aires in zijn boek El secreto atómico de Huemul (1996).
Op de dag dat Bernhard zijn reis naar Zuid-Amerika begon, op 24 maart 1951, maakte Juan Perón tijdens een spectaculaire persconferentie bekend dat Argentinië een eigen procédé voor het ontwikkelen van kernenergie had ontwikkeld, en wel door een gecontroleerd proces van thermonucleaire atoomfusie. Een en ander, zo verklaarde Perón, was te danken aan zijn atoomgeleerde Ronald Richter, die een jaar daarvoor in het diepste geheim een kernreactor had gebouwd op het eiland Huemul in het Nahuel Huapi-meer bij Bariloche.
De Argentijnse atoomplannen waren al enige jaren een punt van zorg in de internationale verhoudingen. In 1944 was de Asociación Física Argentina opgericht, die volgens bronnen in Engeland, Amerika en Brazilië zou zijn gericht op het ontwikkelen van een atoombom. Daarop volgde de oprichting van een Argentijns atoombureau, het Instituto Nacional para la Energía Atómica, voorgezeten door Perón zelf en gefinancierd door de schatrijke ondernemer Otto Bemberg, eigenaar van tienduizenden hectares landbouwgrond in Patagonië en andere delen van het land, en het conglomeraat van de Menéndez-Braun-clan.
In het internationale wetenschappelijke milieu was Ronald Richter een grote onbekende. De reacties op de bekendmaking van Perón waren dan ook sceptisch. Mariscotti schrijft dat Richter, een geboren Oostenrijker, in 1942-1943 werkzaam was in een privé-laboratorium van baron Manfred van Ardenne in Berlijn.
In 1946 zou hij in Londen Kurt Tank hebben ontmoet, die toen al op weg was naar Argenti nië. Richter echter verkoos eerst af te wachten of de Amerikanen wellicht geïnteresseerd waren in zijn diensten. Toen dat niet het geval bleek, vertrok hij naar Buenos Aires, waar hij op 24 augustus 1948 met Perón sprak. Richter verklaarde dat hij Perón een eigen atoombom naar Amerikaans model kon leveren voor zes miljoen dollar, maar dat hij ook een eigen, aanzienlijk goedkopere methode voor de opwekking van nucleaire energie in de aanbieding had, zij het dat daarvoor nog «twee of drie» wetenschappelijke ontdekkingen nodig waren.
Het was een uitdaging waar de Argentijnse dictator graag op inging. In november dat jaar kreeg Richter een eigen laboratorium binnen de werkplaats van Kurt Tank in Córdoba. Tank had de dictator inmiddels al lekker gemaakt met het vooruitzicht op de ontwikkeling van een atoomonderzeeër, zodat Perón dacht twee vliegen in een klap te kunnen slaan. In 1949 weigerde Richter echter nog verder te werken in Córdoba. Er was brand geweest in zijn laboratorium, vermoedelijk door kortsluiting, maar Richter dacht onmiddellijk aan sabotage en dreigde alsnog naar Amerika te vertrekken. De atoomgeleerde eiste een eigen autonome werkplek, waar zijn geheim goed bewaard zou kunnen blijven.
De keuze viel op het eiland Huemul, zeven kilometer buiten Bariloche. Het was ontoegankelijk voor de buitenwereld en het meer van zevenhonderd vierkante kilometer leverde voldoende koelwater voor de te bouwen reactor.
Bariloche was toen nog een klein dorpje. De rest van de omgeving was totaal ontvolkt. Het Nahuel Huapi-gebied was al in de jaren twintig tot beschermd reservaat uitgeroepen, als gevolg waarvan de inwonenden allen rigoureus waren onteigend en weggestuurd. Richter kon hier in alle rust werken aan zijn topgeheime project.
In maart 1950 vestigde Ronald Richter, inmiddels Argentijns staatsburger, zich in Bariloche. Onder zijn supervisie werkten vierhonderd soldaten, elektriciens en timmermannen aan de bouw van het laboratorium en de reactor. Richter had carte blanche gekregen van Juan en Evita Perón, die hem dat jaar al snel een bezoek brachten.
Vooral 's nachts, als de felle lichten vanaf de reactor brandden boven het water van het reusachtige meer, maakte het atoomeiland een mystieke indruk op de bewoners van Bariloche, zo schrijft Mariscotti. Niemand wist wat er zich precies afspeelde op het eiland, alleen dat het zeer en zeer geheim was. Sommigen fluisterden dat Perón hier een waterstofbom liet bouwen.
Wat nu precies werd gedaan op Huemul bleef ook na de historische persconferentie van Perón en Richter op 24 maart 1951 in nevelen gehuld. Om veiligheidsredenen kon er nu eenmaal geen totale openbaarmaking van de precieze experimenten geschieden, zo hielden zij de pers voor. Richter wilde wel kwijt dat er voor de directe omgeving geen gevaar was geweest. Dit in tegenspraak tot een geheim memorandum van zijn hand dat Mario Mariscotti in de archieven vond: daaruit bleek dat Richter wel degelijk had gewaarschuwd voor eventuele gevaren, zoals die voor de vruchtbaarheid van de mannen in de omgeving van de reactor.
Vier dagen na de bekendmaking, op 28 maart, kreeg Richter tijdens een speciale ceremonie in de Salon Blanco van Peróns Casa Rosada de peronistische Eremedaille uitgereikt, de hoogste onderscheiding van het land. Ook werd hij doctor honoraris causa aan de Universiteit van Buenos Aires, onder meer «vanwege zijn werk in voortdurend levensgevaar». In het Argentijnse parlement werd Perón door zijn paladijnen bewierookt «omdat hij het nu cleaire probleem van Argentinië heeft opgelost ter meerdere eer en glorie van het vaderland en van de vrede in de wereld».

Samen met de Pulque II van dr. Tank gold de nucleaire doorbraak in Bariloche als het definitieve bewijs voor Peróns profetie van de komst van het «Nieuwe Argentinië», een nieuwe grootmacht in de wereld.
Vanzelfsprekend kwam het spectaculaire nieuws ook ter sprake in de diverse tête-à-têtes van Bernhard en het presidentiële paar. Van Bernhards kant was sprake van meer dan alleen interesse: hij bood samenwerking aan. Professor Richter had dan naar eigen zeggen wel het recept van de nucleaire oerknal gevonden, in de praktijk miste hij nog tal van belangrijke elementen alvorens werkelijk sprake kon zijn van een Argentijnse nucleaire industrie. Hij miste bijvoorbeeld de knowhow om een elektromagnetische energiegeleider, een cyclotron, te maken; een onmisbaar onderdeel van een kernreactor. Het toeval wilde dat Philips Duphar in Amsterdam net een van de grootste cyclotrons van de wereld had weten te fabriceren in samenwerking met de Universiteit van Amsterdam. Door die ontwikkeling had Nederland een belangrijke stap gezet als komende atoommacht, los van Britse en Amerikaanse technologie, precies wat Perón ook wilde voor zijn land.
Bernhard bood aan de Amsterdamse professor C.J. Bakker naar Bariloche te sturen met een model van de cyclotron van Philips. Perón ging gretig op dat aanbod in. Bakker zat nog niet in het vliegtuig of de New York Times meldde dat Nederland en Argentinië op nucleair gebied samenwerkten. Perón vreesde dat dat tot irritatie zou leiden bij zijn geliefde atoomgeleerde Richter. Op 23 mei 1951 schreef Perón aan Richter: «Toen prins Bernhard mij onlangs bezocht, toonde hij zich bereid om ons producten van de firma Philips ter beschikking te stellen die ons zeer van nut zouden kunnen zijn. Ik accepteerde het aanbod en hij bood aan iemand te sturen teneinde te onderzoeken in welke vorm we de samenwerking zouden kunnen gieten. U moet goed begrijpen dat wat hij aanbood een industriële samenwerking was, en geen wetenschappelijke samenwerking, die we ook niet nodig hebben. De publiciteit die is voorafgegaan aan het bezoek van Bakker heeft een bijzonder slechte indruk op mij gemaakt, want zo wordt de schijn gewekt als zou hij gaan deelnemen aan het wetenschappelijke onderzoek, dat echter exclusief in uw handen berust en altijd zal berusten, aangezien u de leider en directeur bent van alle atomaire werken in Argentinië. Om deze redenen vraag ik u bijzonder voorzichtig te zijn met alles wat u tegen dr. Bakker zegt. Ik neig ertoe door te gaan op het ingeslagen pad, zij het met de grootst mogelijke voorzichtigheid, opdat Philips ons de gewenste spullen levert en meer niet.»
Dr. Bakker arriveerde nog diezelfde maand in Bariloche. Vier dagen lang voerde hij gesprekken met Richter, maar die liet hem niet toe op het reactoreiland. Op 27 mei keerde Bakker ontevreden terug naar Buenos Aires.
«Professor Bakker is door ons met de grootst mogelijke vriendelijkheid ontvangen en we hebben er alles aan gedaan zijn bezoek aan Bariloche zo interessant mogelijk te maken», schreef Richter aan Perón. «Hij verzocht herhaaldelijk onze experimentele installaties te mogen bezoeken, hetgeen we in overeenstemming met uw wensen in de meest vriendelijke bewoordingen hebben moeten afwijzen.» Richter scheef voorts dat hij de aankoop van de Synchro-Cyclotron van Philips Duphar een goede aankoop zou vinden. Bakker, zo schreef hij, had wel de «vrees uitgesproken wat er met het apparaat zou gebeuren in het geval van een nationalisering» (kennelijk vreesde men voor de patentrechten).
Op 30 juni werd de koop afgesloten voor een bedrag van 790.000 dollar. Van Nederlandse kant was nog wel bedongen dat de geleverde apparatuur alleen «voor vreedzame doeleinden zou worden gebruikt». Gelukkig hoefde deze clausule niet op de proef te worden gesteld. In 1952 zou Ronald Richter door andere Argentijnse atoomgeleerden worden ontmaskerd als een charlatan. Zijn spectaculaire ontdekkingen bleken vooral op autosuggestie te zijn gebaseerd. Werken deed zijn reactor nooit.
Zijn eiland werd ontmanteld en Richter vertrok uit Bariloche. Het Centro Atómico Bariloche verhuisde naar de bergen even buiten Bariloche, alwaar Richters plaats werd ingenomen door een andere nazi-geleerde, Wolfgang Meckbach, die in 1998 na veertig jaar trouwe dienst overleed.
Nog voordat de ontmaskering van Richter plaatsvond, kwam Bernhard eind maart 1951 op uitnodiging van Perón zelf naar Bariloche. Hij streek met zijn gevolg neer in het exclusieve Llao Llao-hotel, dat in zijn geheel ter beschikking stond van de Nederlandse delegatie. De prins verbleef er drie dagen alvorens terug naar Nederland werd gereisd. Bij Perón kon Bernhard duidelijk niet meer stuk. De prins op zijn beurt was zeer gegrepen door dit deel van Patagonië, waar hij jaar na jaar zou terugkeren.
In hetzelfde hotel Llao Llao, ook alweer zo'n typisch staaltje van Patagonisch-Tiroolse architectuur, stelde Willem-Alexander zich in augustus 1999 voor aan zijn aanstaande schoonouders. De eerste foto's die in de Argentijnse pers verschenen van Willem-Alexander en Máxima werden ook in de bergen van Bariloche genomen. En de Argentijnse televisie meldde deze week dat het paar na 02-02-2002 direct weer naar Bariloche zal afreizenZe vertrokken naar Lech.
Kennelijk zijn de echtelieden gegrepen door de Zuid-Amerikaanse grandeur in een Tiroler jasje van het landschap hier. Maar om misverstanden te voorkomen, moeten ze binnenkort toch maar eens verklaren dat zoveel nazi's op één plek het milieu wel erg bederven.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:34 schreef Lord_Vetinari het volgende:
En dit bewijst.... wat?

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:35 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

OMG, ga even wat standaardwerken lezen alsjeblieft.

http://cidc.library.corne(...)oned/remains.htm#top

Vergeten wordt overigens met al deze indianenverhalen dat vele nazi's die lager in de partij stonden gewoon in Duitsland in de ambtenarij hebben gewerkt en hetzelfde geld voor vrijwel ieder Europees land. Ik vind de gedachte dat nazi's in Zuid-Amerika dichtbij de joden kwamen te wonen in sommige gevallen wel heel erg intrigerend. Dat is allemaal intrigerender dan indianenverhalen over de komst van aliens, vluchten van Hitler uit een vrijwel volledig omsingeld Berlijn, etc etc.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:39 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Gedaan. Leuk tendentieus stukje, maar totaal niet relevant voor je eigen vragen uit je OP.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:48 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Inderdaad. Een goed bewijs is alleen al dat de 'tuin' waar Hitler verbrand is gebombardeerd werd tijdens het verbranden. De kans dat Hitler in handen zou vallen van de geallieerden was veel te groot. Dagen eerder had hij nog kunnen vluchten en zelfs toen waren de kansen klein.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:14 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Ja, Argentinië. Dat is niet hetzelfde als Zuid-Amerika, hoor.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:15 schreef Plato1980 het volgende:

[..]

Precies, er bestaat een zeer goed boek over de val van Berlijn. helaas ben ik de titel momenteel vergeten, maar uit dat boek blijkt overduidelijk dat ontsnappen uit Berlijn in de laatste dagen van april 1945 praktisch onmogelijk was.

quote:

Dr Benecke says: "From a scientific standpoint, we cannot say. EVIDENCE: The metal dental bridge held by Russia's State Archive is proof that Hitler is dead, says Dr Benecke it was definitely Hitler's skull until we check for DNA.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:21 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Er is dentaal bewijs dat het Hitler was.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:25 schreef Plato1980 het volgende:

[..]

Iets 100% bewijzen is dan ook zo goed als onmogelijk in de geschiedwetenschap. Zaken kunnen echter wel zeer aannemelijk gemaakt worden.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:26 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Je moet even doorlezen, mannetje. Einde artikel.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:24 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:

Dr Benecke says: "From a scientific standpoint, we cannot say. EVIDENCE: The metal dental bridge held by Russia's State Archive is proof that Hitler is dead, says Dr Benecke it was definitely Hitler's skull until we check for DNA.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:35 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Name one. Ik heb ze nog niet gezien, ook niet in dit topic, trouwens.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:42 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Um, sorry hoor, maar dat is een hele normale zaak. Als je een serieuze discussie wilt, dien je je bronnen te onderbouwen. Dat heeft niks met zwakte te maken, maar alles met normale historische methodiek.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:48 schreef Plato1980 het volgende:

[..]

Waar heb je die bronnen dan vandaan? Wie heeft die artikelen geschreven? Waar baseren de auteurs zich op? Wat waren de reacties op die artikelen?

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 14:16 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Gunsche heeft zijn lichaam van de bank genomen. Daarnaast zijn er minimaal 6 mensen die na de oorlog getuigd hebben over het einde van Hitler. Ik snap echt niet waar die drang van sommige mensen vandaan komt om de geschiedenis te herschrijven, terwijl er 99,9999999999999999% zekerheid is, wat er gebeurd is.

Zie ook: H. Trevor-Roper, Hitler's Last Days

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 15:52 schreef Plato1980 het volgende:

[..]

Omdat geschiedenis nou eenmaal geen natuurwetenschap is waar je zaken echt kunt bewijzen.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 16:06 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Het is meer de overvloed aan bewijs aan de andere kant en het ontbreken van enige wetenschappelijke onderbouwing voor een vlucht naar Argentinie. Er is geen enkel werk dat met succes kan laten zien dat Hitler gevlucht is naar Argentinie en daar heeft gewoond, alleen wat broddelwerk van journalisten die zeggen iets gehoord te hebben van mensen van de geheime dienst. Het is vrij simpel met de literatuur die aanwezig is te laten zien dat minstens de helft van de beweringen die DAM aanhaalt, gewoon op niets gebaseerd zijn en geen feiten betreft. Dit soort mensen zijn voor de geschiedwetenschap eigenlijk alleen maar vermoeiend.

Ze hebben geen enkele kennis van zaken en blaten maar wat over complottheorieen die gewoonweg niet kloppen. Zelfs al laat je zien hoe het zit volgens meerdere bronnen, dan nog blijven ze in hun waandenkbeelden geloven. Dit zijn van die mensen die op een enge manier altijd maar weer in hun eigen straatje denken. De bewijslast ligt niet aan de kant van degenen die zeggen dat Hitler in zijn bunker zelfmoord heeft gepleegd, die ligt aan de andere kant.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 16:28 schreef Tranceptor het volgende:

[..]

Hoe weet je dat het zijn lichaam is? Dat weet je niet.