Het centrale SSC Napoli topic: Live van de Curva A!

Napoli – Pisa 2-0
19 maart 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

Achter de bar houdt Mario de stalen kelk met melk onder de hete stoom. Hij maakt cappuccino en doet extra zijn best. Vakmanschap. Geconcentreerd kijkt hij naar de opborrelende melk. Zijn tong hangt half naar buiten tussen zijn bruine tanden, zijn knieën wat gebogen. Met zijn handpalm tikt hij precies genoeg cacao op het schuim. Geklemd tussen duim en wijsvinger zweeft het kopje richting toonbank. Zijn rechterhand houdt hij beschermend onder het kopje. Hij schuifelt naar voren zonder zijn voeten op te tillen en zet het kopje langzaam op het schoteltje voor me. Zonder te knoeien. Hij recht zijn rug en lacht opgelucht. “Zo, een koffie voor mijn broer.”

Dan wordt er gepraat over de wedstrijd. Mario heeft de krant gelezen. Om het te bewijzen buigt hij onder de toonbank. Even later steekt er een hand met krant boven de bar uit. Ik roer in mijn kopje en Mario bladert door de krant. Hij schraapt zijn keel en leest hakkelend voor.
“Vandaag is het een belangrijke wedstrijd, dat staat er in de krant.” Hij maakt de zin af, knikt resoluut en kijkt me aan.
"Mario, we staan negen punten voor op de tweede plaats. Echt spannend is het niet meer."
“Nee, niet voor de punten. Het is belangrijk voor de president. Hij gaat de trainer ontslaan. Heb je zijn boze toespraak gehoord vorige week?”
Mario draait zijn rug naar me toe en slaat de krant breed open voor ons. Er staan vooral veel plaatjes in de krant. Ik lees de koppen over Mario’s schouder: “Napoli, beantwoord je De Laurentis?”. En: “Fluisterstemmen kondigen vertrek Reja aan.” De situatie is bizar. De president van Napoli is boos. Aurelio de Laurentis heeft lak aan de dominantie van Napoli in de competitie. Hij wil een Napoli dat speelt met flair, met moed, met de trots en durf die de stad eigen is. En zo kan het zijn dat trainer Reja moet vrezen voor zijn baan. Met negen punten voorsprong en het kampioenschap binnen handbereik. De naam van de opvolger is volgens Mario al bekend. Roberto Donadoni, maatje van Rijkaard, Van Basten en Gullit in de tijd van het grote Milan. Of Marco van Basten zelf. Ja, Marco van Basten zelf. Hij weet het bijna zeker.

Er is telefoon. Er is slecht nieuws. Guido praat zacht.
“Chris, ik ga niet.”
“Guido!”
“Nee, ik kan echt niet. Nee. Nee, het kan niet. Ik kan niet. Snap je?
“Volgens mij was je vannacht te laat thuis en lig je in bed.”
“Nee dat is het niet. Een beetje misschien. Ik heb ook geen zin in rotzooi. We moeten tegen Pisa. Je kunt beter ook niet gaan.”
Guido houdt niet van geweld en vandaag is het zo’n dag waarvan je weet dat het mis kan gaan. De wedstrijd tegen Pisa is beladen. In de heenwedstrijd werden er onschuldige Napels supporters, vaders met zonen, door de ultra’s van Pisa in elkaar geslagen. Na die dag, bij de eerstvolgende thuiswedstrijd werden er spandoeken ontrold in het stadion. “Pisa, jouw geste zal niet vergeten worden, niets zal ongestraft blijven. Vandaag is het de dag van de wraak. Ik ga. Alleen.

Ik loop al vroeg door de poorten. Als eenzame buitenlander is het beter om niet tussen de massa te lopen. Ik sla linksaf het gangpad in. Het is vreemd om weer alleen naar het stadion te gaan. Wanneer ik de trappen op loop is het alsof de tijd een jaar is teruggedraaid. Toen ik vaak alleen die trappen opliep. Toen ik nog moest wennen aan de smerige gangen, aan de lege, kapotte tribunes, aan het lawaai, de chaos en aan dat vreemde, explosieve gevoel van binnen. Ik was trots om in Napels te wonen. De cultuur en de mensen waren anders dan datgene wat ik kende, mijn nieuwsgierigheid naar het leven van een Napolitaan was ontembaar. Boven in de nok van het stadion is het leeg. Ik ga zitten en kijk neer op de enorme tribunes. Ik besef hoe anders het nu is. Ik voel de dwang om Napels te verdedigen. Haar over het algemeen domme, lompe volk, de overbevolkte en smerige steegwijken. En niet te vergeten haar armzalige voetbalclub. Maar op dat zelfde moment ben ik juist slachtoffer van de stad die ik verdedig. En dat is dan dat. Zie hier de definitie van de Napolitaan. Slachtoffer van haar eigen stad. Slachtoffer van zichzelf.

Er mist een groep Ultra’s op de Curva. Ook de supporters van Pisa, de Pisani, zijn nog niet binnen. In de verte, buiten het stadion hoor ik zwaar vuurwerk ontploffen, gevolgd door sirenes. Een politiehelikopter cirkelt over het stadion. Er wordt wraak genomen. Het is beter zo. Buiten het stadion en ver voor de wedstrijd. Napoli wordt in de gaten gehouden door Italië. Sportief gezien ligt de toekomst van de club in de Serie A, dat weet iedereen. Is het niet over twee, dan over vijf jaar. Maar het land is bang voor Napoli. Er wordt geloerd en gezocht naar mogelijkheden om het te voorkomen. En het meest zwakke punt van Napoli ligt voor het oprapen, het geweld. Het beginsignaal klinkt en het vak van de Pisani is leeg. Vanaf de bovenste rijen van de Curva is er zicht naar buiten. We hangen in de hekken, klaar voor de confrontatie met de arriverende groep supporters.

Napoli is gebrand op de overwinning. Het eerste kwartier zie ik het beste Napels van dit seizoen. Het is Calaio’s dag. Via twee uitstekende aanvallen tilt hij Napoli naar een 2-0 voorsprong binnen vijftien minuten. De supporters van Pisa zitten dan nog vast in het politiekordon buiten het stadion. Ze hebben een reis van 600 kilometer achter de rug, bij aankomst in de stad klappen gehad en komen dan twintig minuten te laat binnen als de wedstrijd al verloren is. Door de gaten van het hek zie ik de 500 man omsloten door een groep paarden het stadion naderen. Diep beneden ons lopen ze het uitvak in. Het stadion explodeert. Ik zie duizenden armen vulgair op en neer bewegen in de richting van de Pisani. Het fluitconcert is oorverdovend. Er exploderen bommen op het net boven hun hoofden. Naast mij laat een hooligan zijn broek zakken. Zijn straal urine vliegt dertig meter naar beneden en klettert op ruime afstand van de groep op de grond. Toch krijgt hij complimenten van zijn maten. Het was goed geprobeerd.

Napels speelt een goede eerste helft. Ze domineert en bij vlagen wordt er strak aangevallen. Met name Calaiō en spelverdeler Bogliacino spelen erg goed. Maar ook de verdediging staan als een huis. Napoli’s keeper Izzo krijgt een staande ovatie van San Paolo na een miraculeuze redding. In de tweede helft is het aan Pisa. Maar echt gevaarlijk wordt het nooit. Daarvoor is Napoli te goed.

Te goed voor de Serie C. Het is voor heel Napels op de tanden bijten, lijden en aftellen. Ook voor president Aurelio de Laurentis. Nog zeven wedstrijden.

Als ik thuiskom bel ik enthousiast Guido.
“Guido, ik heb vandaag het Napoli van de Serie B gezien.”
“Ja”, zegt Guido. “Ik heb het op de radio gehoord.”
Hij ligt nog steeds in bed.

Digger, vraag van het thuisfront, hoe krijg jij het voor elkaar om de wedstrijden van Napoli te bekijken? Of woon je in italie?

Je verhaal is erg herkenbaar.....raar is dat, dat de macht van de sterkste dus nog gewoon telt. Als ik naar je kaartje kijk, dan woon ik in Montecalvario. Anders gezegd, in het Spaanse Kwartier, richting Via Toledo.....

San Giovannese – Napoli 1-1
26 maart 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

Genni lacht niet als we elkaar in de verte zien staan. Het is vrijdag. Het is kaart-koop-dag. Genni draagt een matgroene, lange legerjas. De zeem hangt tien centimeter boven zijn sportschoenen. Zijn zonnebril heeft grote glazen. Ik moet aan Derrick denken. Op zijn hoofd een pet van Borussia Dortmund. Werkeloos, breed gebouwd, grof in de mond en een hart van 24-karaats goud. Genni is mijn lievelings-Napolitaan.

Hij staat zielsverlaten alleen op het asfalt van de parkeerplaats voor “Botteghino 1”.Voor de twee ramen van het verkooppunt zijn houten planken geschoven. Als ik op hem afstap schuift hij zijn hand uit de zak van zijn jas. Hij maakt met zijn duim en wijsvinger een pistool. Hij draait zijn hand met pistool op en neer. Het niks-nada-niente teken. Op. Ik kan het niet geloven. Als ik voor hem sta, vergeten we te groeten.
“Hoezo op?”
“Op. Er zijn geen kaarten meer.”
Genni wijst op de gesloten ramen voor zich en zegt ongelovig:
“Ik vroeg het nog aan die gasten, maar echt alles was verkocht.”
Ik kijk naar de ramen en denk na.
“Het kan niet. De kaartjes zijn pas vanmorgen om negen uur vrijgegeven. Elfhonderd kaarten.”
Genni haalt zijn schouders op. Ik voel dat er iets niet klopt.
“Hoe laat is het Genni?”
Het is twaalf uur. Drie uur geleden startte de verkoop voor het uitvak voor de wedstrijd van komende zondag. San Giovannese, een klein stadion vijfhonderd kilometer ver weg, een club zonder historie. Er is geen rivaliteit. De kaarten kunnen alleen bij het stadion zelf gekocht worden. Er zijn geen elektrische verkooppunten in de stad. Er zijn maar twee loketten beschikbaar. Bij ieder kaartje moeten de gegevens van een paspoort door de verkoper met pen geregistreerd worden in een archief. Elfhonderd kaarten, drie uur, deze wedstrijd. Het kan niet.
“Genni, er klopt iets niet.”
Genni haalt weer zijn schouders op. Hij lijkt het wel te geloven. Wil terug naar huis. Terug naar bed. Hij schudt moedeloos zijn hoofd.
“Hier ben ik dan speciaal om elf uur voor opgestaan.”
Het is geen grapje.

Maurizio draait de sleutel van de Vespa om en zet zijn helm af. Zijn witte onderbroek met figuurtjes steekt boven zijn trainingsbroek uit. Hij praat Napolitaans met Genni. De ogen van Maurizio zijn klein en glinsteren. Ik begrijp niets maar zie woede. Genni staat er onverschillig bij. Alleen Maurizio praat en gebaart. Ik wacht tot het gesprek over is. Onverstaanbare zinnen lijken altijd langer te duren. Eindelijk draait hij zich om en steekt zijn hand uit.
“Criess.”
Ik schud zijn hand en we zoenen elkaar op de wangen.
“Maurizio, alles onder controle?”
“Klotedag Cries, klotedag.”
Maurizio is de enige van de vriendengroep die tegen me praat alsof ik geen Italiaans begrijp. Hij maakt halve zinnen. Babytaal.
“Cries. Kaarten zijn verkocht. Camorra. Mafia. Klotedag Cries, klotedag.”

Genni legt het uit. Maurizio is door de wijk gereden en heeft daar verschillende “oude bekenden” gezien die de kaarten op straat verkopen. Voor de dubbele prijs, 20 euro. De club heeft 500 kaarten doorverkocht aan het zwarte circuit. De overgebleven kaarten zijn vanmorgen om negen uur al verkocht aan de mensen die het wisten. Maurizio en Genni overleggen druk. Er wordt gebeld. We gaan proberen de kaarten in de wijk te kopen. Maar Cavallo wil maximaal vijftien euro betalen. Ook Maurizio wil niet meer betalen. Ik lach en zeg dat uiteindelijk die laatste vijf euro ook niet meer uitmaken. Ik doe stoer:
“Desnoods betaal ik het wel Maurizio.”
Maurizio draait snel zijn hoofd om. Zijn stem is scherp.
“Het gaat om het principe Cries. Wat de mensen doen is illegaal. Ik hou van Napoli en de wedstrijd van zondag is belangrijk. Maar ik kan geen geld geven aan de Camorra. Ze maken de stad en de club kapot.”
Ik schaam me. Knik hem toe. Het is beter om te zwijgen. De sterke wil van Maurizio maakt indruk. Het klinkt volwassen uit de mond van een jongen. Het bikkelharde contrast in zijn gedrag laat me weer merken dat ik niet thuis ben. De enige lessen geleerd zijn die van het leven. De keuze in Napels tussen goed en slecht is klein. Om weerstand te bieden moet een principe echt een principe zijn. In ons land is kiezen voor slecht zijn een keuze. In Napels is het keuze om goed te zijn. Een keuze van wilskracht.

We stoppen midden op de straat op een afstand van tien meter van de groep mannen. Mijn zintuigen werken volop. Ik voel instinctief dat het hier niet deugt. Dat het gevaarlijk is. Ik voel het, want er wordt niet bedrijvig gehandeld. Aan niets is te zien dat de mannen kaarten hebben. Ze zien ons wel, maar doen van niet. Maurizio maakt een geluid. De mannen kijken naar hem om. Hij knikt zijn kin omhoog. Het sein is begrepen. De oudste man stapt op ons toe. Als hij voor onze Vespa staat ruik ik drank en voel ik angst.
“Hoeveel?”
“Zeven’, zegt Maurizio.
“140 euro.”
Maurizio springt op en zwaait met zijn arm.
“Kom op, dat is twee keer over de prijs!”
De man legt ijzig kalm zijn vinger op zijn lippen. Het gezicht van Maurizio betrekt. Hij zakt terug op het zadel van de Vespa en heft verontschuldigend zijn hand op. De man komt nog een pas dichterbij en neemt een dreigende houding aan.
“Hoe heet je?”, vraagt hij aan Maurizio.
“Pietro”, antwoord Maurizio koel.
“En jij?”, hij kijkt me recht in de ogen.
“Salvatore”, zeg ik verrassend zeker.
De man kijkt van mij naar Maurizio. Zonder verder te vragen praat Maurizio.
“Hij is Nederlands. Woont in Napels. Curva A, geen agent.”
De man kijkt weer naar mij en wrijft over zijn kin.
“Nederlands hč. Nederlands…”
Zijn dikke vingers over de stoppelbaard maken een raspend geluid. Maurizio zwijgt. De man blijft me aankijken. Het lijkt eeuwen te duren.
“Je lijkt op Dennis Bergkamp. Ken je hem?”

Om mij heen eten families hun zondagse lunch. In de hoek van het restaurant staat de televisie aan. Ik prik verveeld mijn vork in mijn insalata frutti di mare. We zijn er niet bij. Balend kijk ik naar het scherm. Tot de achtendertigste minuut gebeurt er helemaal niets. Dan kopt Calaiķ de bal in het net voor de te vroeg uitkomende doelman. Drie minuten later scoort San Giovannese. Na die gelijkmaker gebeurt er nog minder dan voor de doelpunten. De wedstrijd is de titel zomeravondvoetbal nog niet waard. Het stadion heeft maar twee houten tribunes en er ligt een zandbank naast de zijlijn waar de bal telkens invalt. Het is het treurige schouwspel van de Serie C. Na het eindsignaal gaat de televisie uit. De lentezon voelt warm op mijn huid. Mijn longen vullen zich met de frisse, zilte zeelucht. Ik zet mijn wijnglas op tafel en zucht teleurgesteld.

Verdomme, mis ik ook nog de terugreis.

Ik lijk niet op Ruud Krol.....:)

Digger, wat vond je van de wedstrijd gisteren......

Niks gemist ook....

Napoli – Chieti 2-0
2 april 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

De zon op de vulkaanstenen maakt het extra heet. Extra Napels. Guido heeft zijn helm afgezet. Het is te onveilig met helm. Hier leeft het ruwe volk van een verloederde havenstad. Een blik op de koppen en ik zie Polen, Afrikanen. Geschreeuw. Veel geschreeuw. De Napolitanen hier hebben allemaal hetzelfde, slecht verzorgde, fysiek. Dikke pens, slecht gebit en een vieze lichaamsgeur. Het is markt. In deze straat wordt er kleding verkocht. Lange houten tafels met daarop stapels kleren. Mensen graaien woest tussen de bergen op zoek naar broeken en shirts vanaf vijftig cent. Boven hun armen schudt een vrouw een kartonnen doos met nieuwe oude kleren leeg. De muffe stank van vochtig katoen is bijna niet te harden. Op het plein staat een bestelbus met geopende achterklep. In de bus liggen honderden broden verspreid over de ijzeren bodem van de bus. Een man met sigaret zit op de laadklep, zijn benen hangen over de rand. Hij rookt zonder de sigaret uit zijn mond te halen. Af en toe geeft hij een brood aan een klant, af en toe haalt hij de palm van zijn hand langs zijn neus. Op de planken van de marktkramen verderop ligt bizarre koopwaar. Tweedehands schoenen, oude koelkastmobieltjes met bekraste schermen, multi-universele afstandbedieningen, ijzeren Joodse kandelaars. In het nauwe straatje laat een Napolitaan gloednieuwe videocamera’s zien vanuit de binnenzak van zijn jas. Dit is Porta Nolana. Europa.

We laveren tussen het volk naar Bar Roma. Het is de bar van oom Salvatore.
“Heb jij een oom in deze buurt?”
“Nee Chris. Ik heb geen oom in deze buurt. Raffaela heeft een oom in deze buurt.”
Raffaela is Guido’s toekomstige vrouw.
“Elke zondagmorgen staat haar familie op de markt. Natuurlijk voor de deur van de bar. Gisterenavond hebben we ruzie gemaakt. Daarom mocht ik vandaag niet langskomen op de markt. Maar omdat jij erbij bent, kan ze niets zeggen. Snap je?”
Ik snap het.
Voor de deur van de bar draait een puppy rondjes om zijn as. Ik volg de riem naar boven en kijk in de ogen van een prinses in joggingpak. Ik schat haar niet ouder dan twintig, maar ze heeft het kleine lichaam van een volwassen vrouw. Haar gitzwarte haar krult over haar schouders. Ze heeft grote, bruine ogen, gemaakt om in te verdrinken. Fier staat ze voor kratten met rollen koekjes. Ook zij schreeuwt. Ze is een koekjesverkoopster. Dat vinden anderen. Ik niet. Guido ook niet. Hier tussen de armzalige palazzi, dieven en bedelaars is de ware schoonheid gevonden. Ze is de prinses van Porta Nolana.
“Dus jij bent Chris.”
Ze is verlegen.
“Ja, ik ben Chris.”
Ze houdt haar hoofd schuin. Haar handen gebonden op haar rug. Een lach. Wat een lach.
“Veel over je gehoord.”
“Echt? Ik vast meer over jou van Guido.”

Dan kijkt ze ineens streng.
“Jullie zijn twee mooie jongens. Let goed op Chris, als jullie uitgaan. Ik wil geen problemen.”
Ik kijk Guido aan. Hij wrijft zijn hand over zijn voorhoofd en kijkt de andere kant op.
“Maak je geen zorgen Raffaela. Wist je trouwens dan je nog veel mooier bent dan dat Guido me al zei?”
Ze wil het niet. Haar lippen splijten aarzelend. Maar dan lacht ze haar tanden bloot. Haar ogen stralen. In mijn ooghoek zie ik Guido lachen. Hij is tevreden. Ik ben een goede vriend.

Salvatore brengt ons koffie. Ook hij heeft veel over me gehoord.
“Dus jij bent supporter van Napoli?”
“Ja. Ik bedoel, ik ga naar de wedstrijden ja. Het is leuk om naar het stadion te gaan.”
“Wij zijn ook supporters.”
“Ja? Komen jullie volgend jaar ook naar het stadion?”
“Ja. Volgend jaar wel. In de Serie B. Dan gaan we namelijk naar de Serie A. In de Serie C niet. Het is te erg. Ik ben één keer geweest, maar ik werd er verdrietig van. Ik denk niet dat je dat kunt begrijpen. Je denkt vast, een supporter ben je voor altijd. Ik luister naar de radio. Maar eens waren wij de beste van Italië. En dat was belangrijk voor Napels. Wij, als Napolitanen, moeten niet naar het stadion gaan. We moeten laten zien aan de club dat we te goed zijn voor de Serie C.”
Ondertussen luistert een groepje passanten vol belangstelling naar Salvatore. Hij spreekt de omstanders toe. Hij vertelt over zijn Nederlandse kameraad, die vreemde supporter van Napoli, van de Curva A. De mensen kijken me aandachtig aan en stellen beurtelings vragen aan Salvatore en mij. Ik kijk Guido wanhopig aan, hij knikt en start de motor van de Vespa. “Salvatore, Chris en ik moeten nu naar het stadion.”
Guido is een goede vriend.

Op de Curva worden lange spandoeken uitgerold. Tommaso is dood. De Italiaanse peuter werd begin maart ontvoerd en hield het land wekenlang via nieuwsbulletins in haar grijp. Zaterdagavond kwam een betekenis. Tommaso is doodgeslagen, al twee uur na de ontvoering. Na een val met de vluchtscooter huilde het kind volgens de ontvoerder teveel. Daarom moest hij dood. De spandoeken worden geheven.

“Ze arresteren? Het is niet genoeg. Geef ons de moordenaars van Tommaso.”

Het stadion reageert met een lange staande ovatie op de spandoeken van ons vak. Ook de Curva B heeft een actie georganiseerd. Via een spandoek wordt tot 45 minuten stilte opgeroepen. Curva A denkt daar anders over. De leiders scanderen door de megafoons. Er wordt opgeroepen tot geweld en vergelding. Dan heffen we onze duizenden vuisten in de lucht. Ik kijk naar boven, de gezichten zijn verbeten van woede.

“Dood aan de moordenaars. Dood aan de moordenaars.”

Het klinkt zo hard als kanonschoten.

De wedstrijd is al na vijf minuten beslist. Sosa kopt en de keeper van Chieti blundert. De Argentijnse spits scoort in de rebound. Een achterstand in het San Paolo, zeker voor een hekkensluiter als Chieti, is onoverbrugbaar. Maar Chieti speelt niet slecht. De Napolitaanse defensie schuttert en een gelijkmaker hangt de hele wedstrijd in de lucht. Spits Calaiķ speelt goed maar mist kans op kans. En juist op het moment dat Chieti drukt en keeper Izzo Napoli op de been houdt, scoort Napoli 2-0. Bogliacino volleert vanaf 20 meter perfect en prachtig binnen. Het stadion veert op, het is verwend met het mooiste doelpunt van het seizoen. De wedstrijd is gedaan, het kampioenschap lonkt, nog zes punten. Het geduld is bijna beloond.

Volgende week Foggia uit. De meest gevaarlijke uitwedstrijd van het seizoen. De wedstrijd waar we al het hele jaar op wachten.

Uit mijn hoofd moet Napoli dan zondag of maandag winnen in Foggia en dan thuis winnen van Perugia. Frosinone moet dan in die twee wedstrijden minstens 1 keer punten laten liggen.

Foggia - Napoli is verplaatst naar dinsdag 11 april 15.00 ivm veiligheid.....

Guido gaat niet naar de uitwedstrijden.....dan ga ik met Maurizio, Cavallo en Genni...

De kaarten zijn nog niet uit. Het is altijd spannend, ze laten het op het laatste moment weten wanneer het verkooppunt opengaat.

Napoli is zeker niet links. Maar de politiek blijft gelukkig wel weg van de tribune. Oerwoudgeluiden zijn er wel en het lijkt me ook geen toeval dat Napoli geen donkere spelers heeft...

Digger, ik heb ook een artikel gelezen over die capo. Het schijnt dat hij bij die bewuste paspoortcontrole met zijn groep rommel heeft gemaakt tegen de politie. Ze hadden gezichten bedekt, maar ze wisten dat hij het was en hebben hem twee dagen later van straat geplukt, wel zo gemakkelijk.

Ik wil niet populair doen, maar de politie vraagt met die controle om problemen. Bij een wedstrijd als afgelopen zondag tegen Chieti gebeurt er gewoon helemaal niks als de politie niet moeilijk doet. Wanneer ze dan zo een overdreven en treiterige maatregelen gaan nemen, dan begint het te irriteren. Je kent dat gevoel wel, dat je buiten in de rij staat, onnodig en het duurt lang, en dat je binnen in het stadion al het zingen, fluiten hoort van het publiek. Dan wil je gewoon naar binnen.

Kaarten zijn binnen!

Ik ga op het paspoort van de moeder van Maurizio. Hoop trouwens niet dat de wedstrijd om 20.45 begint zoals Digger zegt. Volgens mij hadden ze juist de wedstrijd in de middag gezet vanwege de veiligheden......

Izzo ipv Iezzo is omdat ik teveel spelfouten maak.....

Kom net terug. Wat een volk daar. Jammer van de uitslag, als Frosinone zaterdag wint geen kampioenschap.

Waar heb je dat gelezen van de rellen?

Voor de wedstrijd waren er rellen tussen ons en de ME. Daarnaar heb ik rellen gezien tussen de ME en Foggia supporters die bij onze bussen wilden komen.

Met andere woorden, ik heb heel veel rellen gezien en heel weinig voetbal.

é grande!

Foggia - Napoli 1-1
11 april 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

Die blik. Die blik op de bussen in de bocht. Die blik jaagt door mijn hoofd op dinsdagavond 11 april. Voor mijn ogen zweven flitsen van beelden. Korte, herhalende flitsen, een beeld en dan weer zwart. Als een diareeks. De politieagent die zijn middelvinger opsteekt naar de passerende Napolitanen. De rookwolken van ontploffende vuurwerkbommen voor de ramen. De supporters die aan de betonnen trap hangen boven de vechtende menigte. Ik hoor geluiden in mijn hoofd. De klappende wieken van de helikopters, de schreeuwende mannen, de snerpende remmen van de bussen. We rijden stapvoets in de langgerekte bocht. Door het park, tussen de bomen rennen ME-ers en Foggia supporters. Mijn hoofd draait naar rechts, naar de sliert rijdende oranje bussen in de bocht. De deuren staan open, de ramen zijn stukgeslagen. In de deuren van alle bussen zie ik ons staan. Klaar voor de aanval. IJzeren staven en stokken in de handen. Bivakmutsen op. We zijn geen supporters. We zijn soldaten.

In de krant staan grijze wolken met bliksemflitsen getekend. Ik sla haar dicht en kijk naar buiten. De hemel is strakblauw, de zon speelt in haar oneindige wolkenloze ruimte. We zoemen over de snelweg. Cavallo als altijd stoer achter het stuur, Genni en Maurizio zitten achterin. Het is stil want er gaan broodjes rond. Er wordt geproefd. Cavallo neemt grote happen, kauwt en maakt morrende, instemmende geluiden. Ook wiegt hij af en toe zijn hand op en neer met gespreide vingers. Via de achteruitkijkspiegel kijkt hij Genni aan die net zijn tanden zet in een stokbrood mozzarella met tomaten. Genni kent Cavallo’s taal. Hij zegt: ‘MUMMWAE MMRREAAT’. Er vliegen kruimels uit zijn mond. Even later is het dan echt officieel. De moeder van Cavallo heeft vandaag het lekkerste broodje klaargemaakt. Er wordt overleg gepleegd in het Napolitaans. Dan geeft Genni met me het half aangevreten broodje in de handen en knikt. Drie paar ogen kijken me vol verwachting aan. Ik neem het broodje aan. Na een hap steek ik het in de lucht om het door te geven, maar de gezichten staan onverbiddelijk. Er wordt driftig nee geschud, het staat vast. Vandaag mag ik het broodje van de beste moeder opeten. Sommige geschenken hoeven niet veel geld te kosten om waardevol te zijn.

De oom van Maurizio heeft tweeduizend euro gewonnen met de voetbalpool. Het is het gesprek van de dag. Maurizio kent de wedstrijden waarop hij heeft gewed uit zijn hoofd.
‘Ascoli X, Milan 1, PSV X, Boegom 1….’
‘Bochum?’
‘Ja, Boechum. Die Duitsers.’
‘Maar Maurizio, die spelen toch in de tweede divisie?’
‘Ja.’
‘Wedden ze in Napels ook op de wedstrijden in de Duitse tweede divisie?’
‘Ja. Ook op de Nederlandse tweede divisie.’
‘Ook op de Nederlandse tweede divisie?’ Mijn mond valt open van verbazing.
‘Ja, ik heb twee weken geleden nog op Stoermvoegols Tilstar – Helmoend Sport gewed.’
‘Ja’, voegt Genni toe. ‘En ik op Fenlo – Go Ahaad Egles’.
‘Venlo – Go Ahead Eagles! Wat hebben die gemaakt dan?’
‘Fenlo heeft 3-0 gewonnen’, zegt Genni stellig.
Ik besef dat zojuist een Napolitaan mij de uitslag heeft verteld van VVV – Go Ahead Eagles. Wonderlijk.

Cavallo is ondertussen erg geinteresseerd in het winnen van tweeduizend euro met de voetbalpool.
‘Maurizio, hoeveel had je oom ingezet?’
‘Honderd euro.’
‘Is dat niet veel?’
‘Nee, want hij heeft samen met mijn andere oom een bv opgericht.’
Cavallo knikt. Hij heeft het begrepen. Ik niet.
‘Hij heeft een bv opgericht in gokken op voetbalwedstrijden?’
‘Ja, logisch.’, Maurizio antwoordt ongeduldig, geirriteerd.
‘Maar is dat niet best wel risicovol om daar een onderneming voor op te richten?’
Maurizio zucht. Hij zet aan voor een laatste uitleg.
‘Nee want hij speelt ook poker. Hij gokt al jaren, hij is erg professioneel, snap je?’
Ik snap het.
In Napels kun je geluk studeren.

Als we de snelweg bij Candela afrijden is het nog dertig kilometer. Direct na de afslag stuiten we op een politieblokkade. We moeten onze toegangskaarten voor het uitvak laten zien, anders mogen we er niet door. De provinciale weg van Candela naar Foggia is vandaag alleen van de 1200 meegereisde Napolitanen. Een machtig gevoel. In de auto wordt het langzaam stiller. De verhalen over het afgelopen weekeinde stokken, de spanning voor de wedstrijd en hetgeen ons te wachten staat stijgt. Na een lange stilte zegt Cavallo plots; ‘Foggiane di merda’. Dan zwijgt hij weer, diep verzonken in gedachten, zijn ogen op de weg gericht.

Bij het binnenrijden van de stad wordt onze rij auto’s klemgereden door politiebussen. Ze leiden ons terug naar de ringweg. Uiteindelijk komen we uit op een grote kiezelparkeerplaats. Er staan gedeukte oranje bussen klaar in kaarsrechte rijen. Om de bussen staan honderden ME-ers paraat. Echt paraat. Knuppels en schilden in de hand. In de buurt van de bussen is een nauwe sluis gemaakt van dranghekken waar de supporters een voor een doordruppelen. De toegangskaarten worden gecontroleerd. De controle gaat te langzaam. De massa voor de sluis neemt toe en er wordt hard geduwd. De ME-ers duwen met hun schilden de supporters terug achter de hekken. De sfeer wordt vijandig en het dreigt snel uit de hand te lopen. Ik zie onze leiders, zowel die van de Curva A als van de Curva B. Ze zoeken de hoofdagent op het terrein van de bussen. De ME-ers openen een dranghek om de groep leiders door te laten. De groep loopt kalm naar de hoofdagent en spreken hem aan. Wat later draait de hoofdagent zich om. Hij roept naar de ME-ers in de sluis. Ze knikken en stappen achteruit. Er is een beslissing genomen. De kaartcontrole is opgeheven.

Een paar honderd meter voor het stadion wordt er plots hard geschreeuwd in de bus.
‘MAZZATE MAZZATE’ (RELLEN RELLEN).
Er wordt naar de chauffeur geroepen dat de poorten open moeten. Het duurt te lang, vanuit de bussen achter ons komen al supporters langszij gerend. Iemand slaat de glazen noodvergrendeling kapot en de deuren klappen open. Door de druk van de golf mensen slingert me de bus uit. Op straat is het oorlog met de ME. Maar de politie is goed georganiseerd, direct wordt de uitgang richting de stad afgesloten door een kordon. Ze slaan de supporters richting uitvak. Onze groep van 1200 man is ondertussen veranderd in een schoppende, stenen en vuurwerk gooiende massa. De voorste gelederen hebben de ingang van het uitvak inmiddels al bereikt. In de verte zie ik ook daar de stokken van ME-ers in de lucht vliegen. De ingang is te klein en te nauw voor de paniekerige meute. Net na de ingang is een smalle, stenen trap die naar het uitvak leidt. Door de klappen bij de trap komt er een golf van vluchtende supporters weer achteruit gerend, terwijl de achterste gelederen juist naar voren willen vluchten. Ik kijk om me heen en zoek Genni, Cavallo en Maurizio kwijt. Rationeel neem ik een moment op het gevaar in te schatten. In ieder geval niet naar voren, niet naar de stenen trap. Er is paniek. Het is te nauw, te verstikkend, er zijn teveel rode hoofden. Vanaf de stenen trap worden er supporters van beneden naar boven getild. Ze ploppen uit de drukkende massa. Ik zie mensen zich vastklampen aan uitstekende armen en handen. Ze zweven door de lucht en worden naar boven getrokken. Ik probeer strategisch achterin te blijven, waar de ME-ers nog steeds de ruimte verkleinen door naar voren te stappen, richting de ingang, maar ze slaan nog maar af en toe. Ik loop nu niet meer op eigen kracht, maar wordt hardhandig naar voren geschoven door een ME-schild. Ik kijk de ME-er achter mij in de ogen en knik in richting de ingang, waar de chaos nog steeds groot is, waar het gevaarlijk is. Hij knikt terug. Het geeft me vertrouwen.

In het stadion staan de supporters van Foggia op de banken. Het hele stadion zingt. Ook de mannen in pakken op de eretribune. Ook de vrouwen en kinderen. Ze zingen over de haat voor de Napolitanen. Aan de overzijde wordt een spandoek over de mensenhoofden gerold. Het is een boodschap. Voor ons.
‘NAPOLITANI BASTARDI!’
Aan de lange zijde zie ik andere spandoeken.
‘BENVENUTO IN ITALIA’ (Welkom in Italie). En ‘VESUVIO PENSARCI TU’ (Vesuvius regel jij het maar, verwijzing naar de actieve vulkaan aan de rand van Napels).

Er wordt ook gevoetbald. Maar daar houden we ons niet mee bezig. Ook moeten we van de leiders meer dan eens met onze rug richting veld en de rest van het stadion gaan staan. We zijn namelijk te goed om de supporters van Foggia in het gezicht aan te kijken. De wedstrijd stelt weinig voor. In de eerste helft krijgt Foggia geen penalty waar het die wel had verdiend. Napels speelt erg sober en futloos. In de tweede helft scoort Foggia 1-0 en het stadion barst uit haar voegen. We worden vernederd door het thuispubliek. Maar ondanks de achterstand en het slechte spel van Napels voel ik dat we niet gaan verliezen. Wanneer Calaio scoort met een fantastische kopbal ontploft ons vak. Na de 1-1 zijn beide ploegen tevreden. Foggia want het verliest niet van het grote Napoli. Napoli want het is nog maar een enkele pas verwijderd van het kampioenschap.

In de bus onderweg naar de parkeerplaats staar ik naar buiten. De ramen zijn uit de kozijnen geslagen. In het park rennen de Foggia supporters, ze gooien vuurwerkbommen naar de bussen. In een langgerekte bocht stoppen onze bussen. Ik zie de Napolitanen met bivakmutsen en gewapend met ijzeren staven richting het park stormen.

Ik sluit mijn ogen en luister naar geluiden van helikopters en doffe knallen. Het is teveel. De adrenaline maakt plaats voor minachting.

Nooit meer Foggia.

Nee, ik vond dit te. Ik vond ook de sfeer onderling tussen de Napels supporters niet oke. Hoe was dat tegen Salerno? Ik vond denk ik Pisa-uit het mooist. Goede sfeer, een beetje rommel en een mooie overwinning.

Vind je het jammer dat je er zaterdag niet bij bent?

[/quote]

quote:

[quote]Op vrijdag 14 april 2006 12:31 schreef DIGGER het volgende:

en dan is een wedstrijd waarin je mogelijk kampioen kan worden van de Serie C1 nu ook niet van het kaliber "daar moet je bijgeweest zijn".

Daarin geef ik je gelijk....ik denk ook dat de Curva oproept tot het niet vieren van het kampioenschap, zoals ze dat vorig jaar (te vroeg) deden voor de play-off finale tegen Avellino.

Kom net terug vd wedstrijd......echt fantastisch die actie van de Curva B! CARRARO INFAME.....
Nu kon het, want eventuele sancties komen na de promotie.

Digger.....waar haal je die foto's vandaan?

Guido heeft foto's gemaakt met zijn telefoon, die krijg ik morgen. Het waren er 19 a 20.....voor het eerst dat ik de Curva A voor B hoorde applaudiseren....Toen die scheids de wedstrijd staakte, dat was een moment dat ik niet zal vergeten. Er hing een sfeer in het stadion van over-mijn-lijk. De stadioncommentaar vroeg om de spandoeken te verwijderen en na het fluitconcert begon inderdaad het hele stadion chi-non-salta.....Dat commentaar van de Napoli-speaker daarna was kort maar krachtig: partita riprende....

Al met al een overwinning voor de supporters.